Λεύκιος Μάνλιος Βούλσων Λόγγος
| Λεύκιος Μάνλιος Βούλσων Λόγγος | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | L. Manlius A.f.P.n. Vulso Longus (Λατινικά) |
| Γέννηση | 2ος αιώνας π.Χ. Αρχαία Ρώμη |
| Θάνατος | 3ος αιώνας π.Χ. |
| Χώρα πολιτογράφησης | Αρχαία Ρώμη |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Λατινικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | Ρωμαίος πολιτικός Ρωμαίος στρατιωτικός |
| Οικογένεια | |
| Τέκνα | Lucius Manlius Vulso[1][2] Publius Manlius Vulso[1][3] |
| Οικογένεια | Manlii Vulsones |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Πόλεμοι/μάχες | Α΄ Καρχηδονιακός Πόλεμος |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Ρωμαίος συγκλητικός (άγνωστη τιμή)[4] Ύπατος στην αρχαία Ρώμη (256 π.Χ.)[4] Ύπατος στην αρχαία Ρώμη (από 250 π.Χ.) |
Ο Λεύκιος Μάνλιος Βούλσων Λόγγος, λατιν.: Lucius Manlius Vulso Longus ήταν Ρωμαίος στρατηγός και πολιτικός, ο οποίος υπηρέτησε ως ύπατος της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας το 256 και το 250 π.Χ. Τον θυμούνται για τις στρατιωτικές του επιτυχίες. τα στρατιωτικά του επιτεύγματα, ιδιαίτερα τη μάχη του ακρωτηρίου Eκνόμου, η οποία συνέβαλε σημαντικά στη νίκη των Ρωμαίων στον Α΄ Καρχηδονιακό Πόλεμο.
Σταδιοδρομία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Κατά τη διάρκεια της ώριμης ζωής του Λεύκιου, έτρεξε για την υπατεία πολλές φορές, επιτυγχάνοντας δύο φορές. Και στις δύο περιπτώσεις κατέληξε σε στρατιωτικές αποστολές. Η θητεία του υπάτου ήταν ένας χρόνος. Δύο ύπατοι κυβερνούσαν τη φορά, και ένας μπορούσε να υπηρετήσει έως και δύο θητείες. Η δουλειά των υπάτων ήταν να κυβερνούν επαρχίες, να ηγούνται στρατών σε μεγάλους πολέμους και να διευθύνουν τη Σύγκλητο και τις Συνελεύσεις.
Ήταν υποψήφιος το 259 π.Χ., αλλά έχασε από τον Λεύκιο Κορνήλιο Σκιπίωνα. Μετά από αυτό, ήταν υποψήφιος με επιτυχία το 256 και το 250 π.Χ. Το 256 κυβέρνησε με τον Μάρκο Ατίλιο Ρέγουλο και το 250 με τον Γάιο Ατίλιο Ρέγουλο. Το 256, ο Λεύκιος και ο Mάρκος Ατίλιος Ρέγουλος έπλευσαν στην Αφρική κατά τη διάρκεια του Α΄ Καρχηδονιακού Πολέμου για να πολεμήσουν την Καρχηδόνα —βλέπε Μάχη του ακρωτηρίου Eκνόμου. Η Ρώμη είχε προετοιμάσει έναν μεγάλο στόλο 330 πλοίων και 140.000 ανδρών (100.000 πλήρωμα και 40.000 στρατιώτες), η Καρχηδόνα είχε έναν λίγο μεγαλύτερο στόλο 350 πλοίων και 150.000 ανδρών. Οι Ρωμαίοι έπλευσαν σε παράταξη μάχης με τρεις μοίρες. Δύο από τις μοίρες, με διοικητή τους υπάτους Mάρκο Ατίλιο Ρέγουλο και Λεύκιος Μάνλιο Βούλσωνα Λόγγο, πρωτοστάτησαν. Η άλλη μοίρα βρισκόταν στο πίσω μέρος, και προστάτευε τα πλοία μεταφοράς αλόγων που βρίσκονταν ανάμεσά τους. Έπλεαν σε τριγωνικό σχήμα λόγω της ισχυρής βάσης, που ήταν εύκολο να διατηρηθεί κατά τη διάρκεια της μάχης, και επίσης δύσκολο να διαλυθεί.
Οι Καρχηδόνιοι ήταν τοποθετημένοι σε μία μακριά οριζόντια γραμμή με τον Αμίλκαρ στο κέντρο, και δύο ελαφρώς προχωρημένες πλευρές. Οι δύο καρχηδονιακές πλευρές προχώρησαν, που άφησαν την κύρια γραμμή μόνη της. Αυτή η γραμμή στοχοποιήθηκε αμέσως λόγω της ευπάθειάς της. Οι δύο πρώτες μοίρες ήταν τα κύρια πλοία για να πολεμήσουν το κέντρο του καρχηδονιακού στόλου. Δεδομένου ότι οι στρατιώτες πολεμούσαν υπό τους δύο υπάτους, οι οποίοι συμμετείχαν στη μάχη αυτοπροσώπως, ένιωσαν ακόμη πιο ενθαρρυμένοι να πολεμήσουν με όλη τους τη δύναμη, και νίκησαν τους Καρχηδονίους μετά από εκτεταμένο αγώνα. Μετά, οι διμοιρίες πήγαν να ανακουφίσουν το πίσω μέρος του στόλου. Η μοίρα του Βούλσωνα ακολούθησε την καρχηδονιακή αριστερή πτέρυγα, που επιτέθηκε στα πλοία μεταφοράς, ενώ ο Ρέγουλος επιτέθηκε στο Άννo. Η διάσωση αυτών των μεταφορικών πλοίων ήταν απαραίτητη για τις μετέπειτα νίκες των Ρωμαίων στην Ασπίδα, επειδή αυτά τα πλοία περιείχαν άλογα για το ιππικό, και επιπλέον τρόφιμα και προμήθειες, που ήταν απαραίτητες για μάχες στη στεριά. Μετά τη μάχη, περίπου το ήμισυ του στόλου της Καρχηδόνας είχε αιχμαλωτιστεί ή βυθιστεί. Και οι δύο ύπατοι στη συνέχεια αποβιβάστηκαν στην Αφρική, για να ανασυνταχθούν γρήγορα, και στη συνέχεια έπλευσαν στο ακρωτήριο Μπον, όπου αποβιβάστηκαν κοντά στην Ασπίδα. Εδώ, περικύκλωσαν την πόλη και έστησαν φρουρά. Τότε οι ύπατοι έστειλαν τα στρατεύματα να λεηλατήσουν την περιοχή, που ήταν πολύ άφθονη. Έλαβαν βοοειδή, έκαψαν σπίτια πλουσίων, αιχμαλώτισαν σκλάβους και κατέστρεψαν την άμυνα της πόλης. Στο μεταξύ, η Σύγκλητος έδωσε εντολή στον έναν ύπατο να επιστρέψει στη Ρώμη με το ναυτικό, και στον άλλο να μείνει με τον στρατό στην Αφρική. Ο Mάνλιος κατέληξε να επιστρέψει με το μεγαλύτερο μέρος του στόλου και αιχμαλώτους.
Κατά τη δεύτερη θητεία του το 250 π.Χ., με τον Γάιο Ατίλιο Ρέγουλο, ο Λεύκιος αντιμετώπισε μερικές δύσκολες στιγμές. Τα προηγούμενα χρόνια, η Ρώμη είχε πολλά ανεπιτυχή στρατιωτικά εγχειρήματα. Αφού έχασαν 150 πλοία κατά τη διάρκεια μίας καταιγίδας στην ανοιχτή θάλασσα, είχαν αποσυρθεί σχεδόν εξ ολοκλήρου από τον ναυτικό πόλεμο. Τώρα, περιορισμένοι στη μάχη με τα πόδια, οι Ρωμαίοι έλαβαν την είδηση ότι έχασαν περισσότερο από το ήμισυ των στρατευμάτων τους στην Αφρική, μετά από ταραχή ενός ελέφαντα. Αυτό δημιούργησε μεγάλο φόβο για τους ελέφαντες, και οι Ρωμαίοι δεν θα έρχονταν στα 3/4 του μιλίου από αυτούς. Μετά από αυτά τα γεγονότα, ο στρατός είχε μία γενική έλλειψη πνεύματος, την οποία η δεύτερη θητεία του Λεύκιου θα βοηθούσε να αυξηθεί. Με τον Γάιο Ατίλιο κατασκεύασε 50 πλοία και είχε μία τεράστια εκστρατεία, για να συγκεντρώσει ναύτες και να οργανώσει έναν στόλο. Εν τω μεταξύ, ο Ασδρούβαλ ο Καρχηδόνιος, έφερε τα στρατεύματά του από το Λιλύβαιον και έστησε στρατόπεδο κοντά στην Πάνορμο τον Ιούνιο του 250 π.Χ., όπου ο στρατός του Καικίλιου έβαλε τους ελέφαντες των Καρχηδονίων να πλήξουν τον δικό τους στρατό, οδηγώντας σε βελτιωμένο ηθικό και εμπιστοσύνη στον Ρωμαϊκό στρατό. Με αυτό, οι ύπατοι ενθαρρύνθηκαν να τελειώσουν τον πόλεμο. Έπλευσαν στη Σικελία με περίπου 120 πλοία στον στόλο. Σταμάτησαν και αγκυροβόλησαν στο Λιλύβαιο και πολιόρκησαν την πόλη. Οι Ρωμαίοι νόμιζαν, ότι αν έλεγχαν αυτό το λιμάνι, θα ήταν εύκολο να χειραγωγήσουν τον πόλεμο. Οι Καρχηδόνιοι επίσης κατάλαβαν την προφανή σημασία αυτού του λιμανιού, και συγκέντρωσαν όλη τους τη δύναμη για να σώσουν την πόλη. Οι Καρχηδόνιοι διέθεταν μία δύναμη περίπου 10.000 μισθοφόρων (Κέλτες και Έλληνες) για να προστατεύσουν τον λαό από τους Ρωμαίους.
Οι Ρωμαίοι έχασαν από τις απρόσμενες επιθέσεις των Καρχηδονίων. Οι Καρχηδόνιοι απέπλευσαν με 50 πλοία από την Αφρική υπό τις διαταγές του Αννίβα, για να προσπαθήσουν να σώσουν την πόλη με φόρτωση προς το κέντρο του λιμανιού. Οι Ρωμαίοι δεν προσπάθησαν να σταματήσουν την είσοδο του στόλου, λόγω της ξαφνικής εμφάνισής του και των δυσμενών ανέμων σε ξένο λιμάνι. Αμέσως μετά, ξεκίνησαν μάχες μεταξύ των στρατών, και τελικά οι Καρχηδόνιοι υποχώρησαν, και οι Ρωμαίοι διατήρησαν τον αποκλεισμό τους. Αργότερα, οι Καρχηδόνιοι νίκησαν οριστικά τους Ρωμαίους, όταν πυρπόλησαν τις τοποθεσίες όπου είχαν καταλάβει οι Ρωμαίοι. Ακόμη και μετά τις μεγάλες απώλειες που υπέστησαν οι Ρωμαίοι στο Λιλύβαιον, πίσω στη Ρώμη, ο Λεύκιος Μάνλιος μπόρεσε γρήγορα να στρατολογήσει περίπου 10.000 ναύτες και τους έστειλε στη Σικελία, όπου σχεδίαζαν να επιτεθούν στη Δρεπάνα, που ήταν μία πόλη-λιμάνι, περίπου 24 μίλια βόρεια του Λιλύβαιου. Η ρωμαϊκή απόπειρα κατά τη διάρκεια της 2ης υπατεΊΑς του Λεύκιου Μάνλιου Βούλσωνα τελικά απέτυχε, αλλά δείχνει τις ηγετικές του ικανότητες μέσω της ικανότητάς του να συνεχίζει να στρατολογεί ναύτες, ακόμη και μετά από μία σοβαρή απώλεια. Με αυτές τις ικανότητες, μπόρεσε να βοηθήσει τη Ρώμη να παραμείνει στον δρόμο για τη νίκη στον Α΄ Καρχηδονιακό Πόλεμο.
Το τέλος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Λ. Μάνλιος Βούλσων Λόγγος απεβίωσε το 216 π.Χ. Τίποτε δεν είναι γνωστό για το πώς απεβίωσε. Εφόσον απεβίωσε το 216 π.Χ., αυτό σημαίνει ότι έζησε περίπου 83 χρόνια, αφού κάποιος έπρεπε να είναι περίπου 40 ετών για να θέσει υποψηφιότητα για ύπατος, και η πρώτη φορά που έθεσε υποψηφιότητα ήταν το 259 π.Χ. Πιθανολογείται ότι απεβίωσε από φυσικά αίτια, αφού ήταν περίπου 83 ετών, που ήταν πολύ γηραιός για κάποιον που ζούσε στην Αρχαία Ρώμη. Αν υποθέσουμε ότι αυτό είναι σωστό, η γέννησή του θα ήταν κάπου γύρω στο 300 π.Χ.
Ανάλυση συνεισφορών
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Όλα αυτά τα χρόνια, ο Λεύκιος Μάνλιος έγινε γενικά αποδεκτός ως ένας ακόμη ύπατος που βοήθησε στις στρατιωτικές νίκες. Στη μάχη του ακρωτηρίου Eκνόμου, οι δεξιότητές του στη διοίκηση ήταν απαραίτητες για τη διάσωση των μεταφορικών πλοίων, γεγονός που επέτρεψε στους Ρωμαίους να συνεχίσουν μία επακόλουθη επίθεση στην Ασπίδα. Στη δεύτερη θητεία του, έφερε τον στρατό σε μία βελτιωμένη και θετική νοοτροπία, με την κατασκευή ενός νέου στόλου και τη στρατολόγηση πολλών ναυτικών, ακόμη και μετά τις απώλειες στο Λιλύβαιον.
Βιβλιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Broughton, Robert S. «Οι υποψήφιοι που νικήθηκαν στις ρωμαϊκές εκλογές». Transactions of the American Philosophical Society 81 (1991).
- Dupuy, Trevor N. Harper Encyclopedia of Military Biography . Chicago: Book Sales, Incorporated, 1995.
- Frank, Tenney. «Σημειώσεις για τον Πλαύτο». The American Journal of Philology 58 (1937).
- Goldsworthy, Adrian. Οι Punic Wars. Λονδίνο: Cassell, 2000.
- Salowey, Christina A. Great Lives from History the Ancient World. Pasadena, CA: Salem, 2004.
- Walbank, FW Η άνοδος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Μεταφρ. Ίαν Σκοτ-Κίλβερτ. Νέα Υόρκη: Penguin Classics, 1979.
Αναφορές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλική) 734. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2021.
- ↑ «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλική) 836. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2021.
- ↑ «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλική) 959. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2021.
- ↑ 4,0 4,1 Thomas Robert Shannon Broughton: «The Magistrates of the Roman Republic» (Αγγλική) Αμερικανική Φιλολογική Εταιρεία. 1951. ISBN-10 0-89130-812-1.