Λεχίτες

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Οι αδελφοί Λέχ και Τσέχ, θρυλικοί ιδρυτές των δυτικών σλαβικών εδαφών της Λεχίας (Πολωνία) και της Βοημίας, στο «Chronica Polonorum» (1506) του Μάτσεϊ Μιεχοβίτα.

Οι Λεχίτες (πολωνικά: Lechici, γερμανικά: Lechiten),[1] επίσης γνωστοί ως λεχιτικές φυλές (πολωνικά: plemiona lechickie, γερμανικά: lechitische Stämme), είναι ένα όνομα που δίνεται σε ορισμένες δυτικές σλαβικές φυλές, οι οποίες κατοικούσαν στη σύγχρονη Πολωνία και ήταν ομιλητές των λεχιτικών γλωσσών. Διακρίνονται από την τσεχική-σλοβακική υποομάδα, καθώς είναι οι πιο κοντινοί πρόγονοι των εθνοτικών Πολωνών και των εξαφανισμένων Πομεράνιων και Πολάβων.[2]

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σύμφωνα με τον πολωνικό μύθο, ο Μιέσκο Α΄ κληρονόμησε τον δουκικό θρόνο από τον πατέρα του, ο οποίος πιθανότατα κυβέρνησε τα δύο τρίτα της περιοχής που κατοικούνταν από ανατολικές λεχιτικές φυλές. Ο ίδιος ένωσε τους Λεχίτες ανατολικά του Όντερ (Πολάνοι, Μασόβιοι, Πομεράνιοι, Βιστούλοι, Σιλέσιοι) σε μία μόνο χώρα, την Πολωνία. Ο γιος του, Μπολέσλαφ Α΄ ο Γενναίος, ίδρυσε τις επισκοπές στο Βρότσουαφ, στο Κοουόμπζεγκ και στην Κρακοβία, και μια αρχιεπισκοπή στο Γκνιέζνο. Ο Μπολέσλαφ διεξήγαγε επιτυχημένους πολέμους εναντίον της Βοημίας, της Μοραβίας, του Ρω του Κιέβου και της Λουσατίας και ανάγκασε τους δυτικούς Πομεράνιους να αποτίσουν φόρο τιμής στην Πολωνία. Λίγο πριν από το θάνατό του, ο Μπολέσλαφ έγινε ο πρώτος βασιλιάς της Πολωνίας το 1025.

Λεχιτικές γλώσσες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι Δυτικοί Σλάβοι περιελάμβαναν τους προγόνους των λαών που ήταν γνωστοί αργότερα ως Πολωνοί, Πομεράνιοι, Τσέχοι, Σλοβάκοι, Σόρβοι και Πολάβοι. Η βόρεια λεγόμενη λεχιτική ομάδα περιλαμβάνει, μαζί με την πολωνική, την απειλούμενη πομερανική γλώσσα και την εξαφανισμένη πολαβική γλώσσα. Η σιλεσική γλώσσα, η οποία θεωρείται ως πολωνική διάλεκτος ή από μόνη της γλώσσα, είναι επίσης μέρος αυτής της ομάδας. Οι σορβικές γλώσσες του νότιου τμήματος της περιοχής της Πολαβίας, που σώζονται σήμερα ως απομεινάρια στην Άνω και Κάτω Λουσατία, καταλαμβάνουν μια θέση μεταξύ των λεχιτικών και τσεχικών-σλοβακικών ομάδων.[3]

Η Πολωνία υπό την κυριαρχία του Μιέσκο.
Τα σύνορα Limes Saxoniae μεταξύ των Σαξόνων και των Λεχιτών Οβοτρίτων, που δημιουργήθηκαν περίπου το 810 στο σημερινό Σλέσβιχ-Χόλσταϊν.

Το όνομα «Λεχ»[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το όνομα Λεχ ή Λέσεκ, Λέστκο, Λέσκο, Λέστεκ και Λεχόσουαφ είναι ένα πολύ δημοφιλές όνομα στην Πολωνία. Το Λεχ ήταν ένα δημοφιλές ανδρικό όνομα μεταξύ των μελών του Οίκου των Πιάστ, όπως οι Λέστεκ, Λέσεκ Α΄ ο Λευκός, Λέσεκ Β΄ ο Μέλας, Λέσεκ της Μαζοβίας, Λέσεκ του Ρατσίμπους. Το παλαιότερο τμήμα του Γκιέζνο που βρίσκεται στο κέντρο της Μείζονος Πολωνίας είναι γνωστό ως Wzgórze Lecha («Λόφος του Λεχ»), επίσης γνωστό ως Góra Królewska («Βασιλικό Όρος»).

Ο Λέστεκ (επίσης Λέστκο και Λέσεκ), που αναφέρεται στο Gesta principum Polonorum,[4][5][6] το οποίο ολοκληρώθηκε μεταξύ 1112 και 1118 από τον Γάλλο Ανώνυμο, ήταν ο δεύτερος θρυλικός δούκας της Πολωνίας και ο γιος του Σιεμόβιτ, γεννημένος περίπου το 870-880. Το χρονικό του 10ου αιώνα Res gestae saxonicae sive annalium libri tres του Βασιλείου της Γερμανίας, που γράφτηκε από τον Βιδουκίνδο του Κόρβεϊ, σημείωσε ότι ο Μιέσκο Α΄ (γιος του Σιεμόμυσλ και εγγονός του Λέστεκ), κυβερνούσε τη φυλή που ονομαζόταν Licicaviki,[7] που ζούσαν σε αυτό που είναι τώρα η Πολωνία και ήταν γνωστή ως «Lestkowici» («Λεστκοβίτσι») - η φυλή του Λέστεκ ταυτίζεται από τους ιστορικούς με τους Λένδιους (Λεχίτες). Το ίδιο όνομα θεωρείται επιπλέον ότι σχετίζεται με την προφορική παράδοση από τον DAI του Μιχαήλ της Ζαχλουμίας, πως η οικογένειά του προέρχεται από τους αβάπτιστους κατοίκους του ποταμού Βιστούλα που ονομαζονται Litziki (Λιτζίκι).[8][9][10][11][12][13]

Ο Βιντσέτι Καντουούμπεκ στο Chronica seu originale regum et principum Poloniae (Χρονικά των βασιλέων και πριγκίπων της Πολωνίας), γραμμένο μεταξύ 1190 και 1208, χρησιμοποίησε τα ονόματα Lechitae (Λεχίτες), lechiticus (λεχιτικό) και Lechia (Λεχία) πολλές φορές για να περιγράψει όλη τη μεσαιωνική Πολωνία.[14][15] Το Χρονικό της Μείζονος Πολωνίας του 1273 περιέγραψε τον Καζίμιρ Α΄ τον Αποκαταστάτη ως «βασιλιάς των Πολωνών σημαίνει Λεχίτες».[16] Τόσο το όνομα «Πολωνοί» όσο και το «Λεχίτες» χρησιμοποιήθηκαν στη μεσαιωνική Πολωνία ως επαρκείς όροι. «Το Laesir είναι ο αρχαίος νορδικός όρος για τον Ljachar, ένα λαό κοντά στο Βιστούλα της Πολωνίας».[17] Διαφορετικές μορφές του ονόματος Λεχία για τον ορισμό του πολωνικού κράτους εξακολουθούν να υπάρχουν σε πολλές ευρωπαϊκές γλώσσες και σε ορισμένες γλώσσες της Κεντρικής Ασίας και της Μέσης Ανατολής: «Lehia» στα ρουμανικά, «Lahestân/لهستان» στα περσικά (και μέσω δανεισμού από τα περσικά: «Lehastan» στα αρμενικά και «Lehistan» στα οθωμανικά τουρκικά).

Μύθοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στην πολωνική λογοτεχνία, Λεχ ήταν επίσης το όνομα του θρυλικού ιδρυτή της Πολωνίας. Ο μύθος περιγράφει τρία αδέλφια, τον Λέχ, τον Τσεχ και τον Ρους – που ίδρυσαν τρία σλαβικά έθνη: την Πολωνία (επίσης γνωστή ως Λεχία), τη Βοημία (Čechy, τώρα γνωστή ως Τσεχία) και τη Ρως (Ρουθηνία). Σε αυτό το μύθο ο Λεχ ήταν ο ιδρυτής του Γκνιέζνο.

Τρία αδέλφια, οι Λεχ, Τσεχ και Ρους, εξερεύνησαν την έρημο για να βρουν ένα μέρος για να εγκατασταθούν. Ξαφνικά είδαν ένα λόφο με μια παλιά βελανιδιά και έναν αετό στην κορυφή. Ο Λεχ είπε: αυτόν τον λευκό αετό θα υιοθετήσω ως έμβλημα του λαού μου, και γύρω από αυτή τη βελανιδιά θα χτίσω το φρούριο μου και λόγω της φωλιάς του αετού (πολωνικά: gniazdo) θα το ονομάσω Gniezdno (σύγχρονο Γκνιέζνο). Τα άλλα αδέρφια πήγαν πιο μακριά για να βρουν μέρος για τους ανθρώπους τους. Ο Τσεχ πήγε στο Νότο (για να βρει τα τσεχικά εδάφη) και ο Ρους πήγε στην Ανατολή (για να δημιουργήσει τη Ρως).[16]Μια παραλλαγή αυτού του μύθου, που αφορούσε μόνο δύο αδέλφια, τους Λεχ και Τσεχ, γράφτηκε για πρώτη φορά από τον Κοσμά της Πράγας της Βοημίας. Ο μύθος περιγράφηκε από το «Kronika wielkopolska» («Χρονικός της Μείζονος Πολωνίας»),[18] γραμμένο το 1273 στα λατινικά και το Χρονικό του Νταλιμίλ, γραμμένο στην τσεχική γλώσσα το 1314.[19]

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Ταντέους Λερ-Σπουαβίνσκι. Język polski (Πολωνική γλώσσα). 1978
  2. ↑ "Vandalis, Gothis, Longobardis, Rugis et Gepidis, quos vacant aliqui Cimbros, quos hodie vocamus Pomeranos" στο Γιαν Ντουούγκος. Annales seu cronicae incliti Regni Poloniae. t. I., σελ. 35
  3. ↑ Bohemia and Poland. Chapter 20.pp 512-513. [in:] Timothy Reuter. The New Cambridge Medieval History: c. 900-c.1024. 2000
  4. ↑ Knoll & Schaer (eds.), Gesta Principum Polonorum: The Deeds of the Princes of the Poles, (Βουδαπέστη, 2003
  5. ↑ Λουντμίλα Μιχαϊλόβνα Πόποβα (ed.), Gall Anonim, Khronika u Deianiia Kniazei ili Pravitelei Polskikh, (Μόσχα, 1961
  6. ↑ Λόρενς Μίζλερ ντε Κόλοφ (ed.), Historiarum Poloniae et Magni Ducatus Lithuaniae Scriptorum Quotquot Ab Initio Reipublicae Polonae Ad Nostra Usque Temporar Extant Omnium Collectio Magna, (Βαρσοβία, 1769
  7. ↑ Γουντ, Ρέιμοντ Φ. (tr.). "The three books of the deeds of the Saxons, by Widukind of Corvey, translated with introduction, notes, and bibliography." Dissertation. Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, Λος Άντζελες, 1949. αγγλική μετάφραση
  8. ↑ Χένσελ, Βίτολντ (1960). The Beginnings of the Polish State. Polonia Publishing House. σελ. 47. 
  9. ↑ Τζένκινς, Ρόμιλι (1962). Constantine Porphyrogenitus, De Adminstrando Imperio: Volume 2, Commentary. Athlone Press. σελ. 139, 216. 
  10. ↑ Γουομιάνσκι, Χένρικ (1976). «Problematyka początków państwa polskiego w nowszych badaniach historycznych». Slavia Antiqua 23: 105–106. 
  11. ↑ Πασκιέβιτς, Χένρικ (1977). The Making of the Russian Nation. Greenwood Press. σελ. 359. ISBN 978-0-8371-8757-0. 
  12. ↑ Μπράουν, Γέζι (1985). Poland in Christian Civilization. Veritas Foundation Publication Centre. σελ. 114. 
  13. ↑ Κάλους, Ντέιβιντ (2012). Anatomy of a Duchy: The Political and Ecclesiastical Structures of Early P?emyslid Bohemia. BRILL. σελίδες 94–96. ISBN 90-04-22980-9. 
  14. ↑ Text of "Chronica seu originale regum et principum Poloniae" στα λατινικά
  15. ↑ "Monumenta Poloniae historica" T. 2 red. Αούγκουστ Μπιελόφσκι, Λβουφ 1872
  16. ↑ 16,0 16,1 "Kronika wielkopolska", ("Χρονικό της Μείζονος Πολωνίας") Καζίμιες Αμπγκαρόβιτς, Μπριγκίντα Κυρμπισόβνα, PWN, Βαρσοβία 1965, δεύτερη έκδοση στην Κρακοβία 2010, (ISBN 978-83-242-1275-0)
  17. ↑ Τέοντορ Μούρντοκ Άντερσον, Κάρι Έλεν Γκάντε Μορκινσκίνα: The Earliest Icelandic Chronicle of the Norwegian Kings (1030-1157). (ISBN 978-0-8014-3694-9) σελ. 471
  18. ↑ Μπριγκίντα Κυρμπισόβνα, "Studia nad Kroniką wielkopolską", Poznańskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk, Πόζναν 1952
  19. ↑ Die alttschechische Reimchronik des sogenannten Dalimil, Μόχανο: Sagner, 1981
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Λεχίτες&oldid=8754551"