Λευκοθέα (μυθολογία)
| Λευκοθέα | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Λευκοθέα (Αρχαία Ελληνικά) |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Οικογένεια | |
| Γονείς | Αρμονία |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Στην Αρχαία ελληνική μυθολογία η Λευκοθέα ή Λευκοθόη θεωρήρηκε σαν μια από τις μορφές στις οποίες η θάλασσα στην αρχαιότητα μετασχηματιζόταν ως Νύμφη. Η Ινώ ήταν κόρη του ιδρυτή της Θήβας Κάδμου, αδελφή της Σεμέλης και σύζυγος του Αθάμαντα έγινε θεά μετά την τιμωρία της από την Ήρας επειδή ανάθρεψε τον νεογέννητο Διόνυσο. Η Ινώ έπεσε στην θάλασσα και πνίγηκε μαζί με τον γιο της που λατρεύτηκε από τους Έλληνες ως Μελικέρτης, εορταζόταν στα Ίσθμια, η ίδια λατρεύτηκε ως Λευκοθέα. Το ιερό της στην Λακωνία χρησιμοποιήθηκε σαν Μαντείο στο οποίο προσπαθούσαν πολλοί να βρουν εξήγηση στα όνειρα. Σε μια άλλη εξήγηση του μύθου στην νήσο Ρόδος βρίσκουμε μια Νύμφη ή θεά την Αλία της Ρόδου η οποία πνίγηκε στην θάλασσα και λατρεύτηκε σαν Λευκοθέα. Οι γονείς της ήταν οι Τιτάνες Θάλασσα και Πόντος που προσωποποιούσαν το υγρό στοιχείο στην Γη ή ο Ουρανός, τα αδέλφια της ήταν οι περίφημοι Τελχίνες που ανέθρεψαν τον θεό της θάλασσας Ποσειδώνα. Ο Ποσειδώνας ερωτεύτηκε την αδελφή των Τελχίνων Αλία όταν ενηληκιώθηκε, την παντρεύτηκε και απέκτησε μαζί της έξι γιους και μια κόρη την Ρόδη επώνυμη της Ρόδου. Η Ρόδη παντρεύτηκε τον υπέρτατο θεό Ήλιο και απέκτησε επτά γιους τους Ηλιάδαι που θεωρούνται προστάτες και οικιστές του νησιού. Στον δρόμο της από την Κύπρο στα Κύθηρα η θεά Αφροδίτη αποφάσισε να σταματήσει στην Ρόδο αλλά οι γιοι της Αλίας την εμπόδισαν χλευαστικά να πατήσει στο νησί. Η θεά από την οργή της έσπειρε έρωτα στους αδελφούς της Ρόδης απέναντι στην μητέρα τους με αποτέλεσμα να την βιάσουν. Ο θεός Ποσειδώνας από την οργή του κεραυνοβόλησε τους γιους του με την Αλία ενώ η ίδια η Αλία από την ντροπή της έπεσε στην θάλασσα και αυτοκτόνησε, από τότε λατρεύεται ως Λευκοθέα λόγω του άσπρου χρώματος των κυμάτων. Ο λαός της Ρόδου ισχυρίζεται ότι έλκει την καταγωγή του από την Νύμφη Ρόδο και τον θεό Ήλιο.[1][2][3]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Graves, Robert (1955). The Greek Myths
- ↑ Διόδωρος Σικελιώτης, "Ιστορική Βιβλιοθήκη", 5.55.4–7
- ↑ http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Pind.%20O.%207&lang=original
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Burkert, Walter (1985). Greek Religion.
- Cooper, J.C., ed. (1997). Brewer's Book of Myth and Legend. Oxford: Helicon Publishing Ltd.
- Kerenyi, Karl (1951). The Gods of the Greeks.
- Russo, Sergio (2017). Quando il mare profuma di ambrosia. Leucotea e Palemone nel Mediterraneo.