Λευκές Νύχτες (ταινία, 1957)
| Λευκές Νύχτες (Le notti bianche) | |
|---|---|
 | |
| Σκηνοθεσία | Λουκίνο Βισκόντι |
| Παραγωγή | Φράνκο Κριστάλντι |
| Σενάριο | Σούσο Κέτσι ντ' Αμίκο Λουκίνο Βισκόντι |
| Βασισμένο σε | Λευκές Νύχτες του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι |
| Πρωταγωνιστές | Μαρία Σελλ Μαρτσέλλο Μαστρογιάννι Ζαν Μαραί Κλάρα Καλαμάι |
| Μουσική | Νίνο Ρότα |
| Φωτογραφία | Τζιουζέπε Ροτούνο |
| Μοντάζ | Μάριο Σεραντρέι |
| Ενδυματολόγος | Πιέρο Τόσι |
| Εταιρεία παραγωγής | Cinematografica Associati
Intermondia Films Vides Cinematografica Τσινετσιτά |
| Διανομή | The Rank Organisation |
| Πρώτη προβολή | 1957 |
| Κυκλοφορία | 6 Σεπτεμβρίου 1957 (Βενετία) 14 Νοεμβρίου 1957 (Ιταλία) 8 Μαΐου 1958 (Γαλλία) |
| Διάρκεια | 102 λεπτά |
| Προέλευση | Ιταλία Γαλλία |
| Γλώσσα | Ιταλικά |
| Ακαθάριστα έσοδα | 511,922 εισητήρια (Γαλλία) [1] |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Το Λευκές Νύχτες (ιταλικά: Le notti bianche , γαλλικά: Nuits blanches) είναι μια ρομαντική δραματική ταινία του 1957 σε σκηνοθεσία του Λουκίνο Βισκόντι, βασισμένη στο ομώνυμο διήγημα του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι του 1848. Γράφτηκε για την μεγάλη οθόνη από τους Βισκόντι και Σούσο Τσέτσι ντ' Αμίκο και πρωταγωνιστούν οι Μαρία Σελλ, Μαρτσέλλο Μαστρογιάννι και Ζαν Μαραί. [2] Η ταινία έλαβε θετικές κριτικές από κριτικούς και κοινό και κέρδισε τον Αργυρό Λέοντα στο 18ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας. [3]
Πλοκή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Αργά κατά την διάρκεια μιας χειμωνιάτικης νύχτας στο κέντρο του Λιβόρνο, [4] ένας νεαρός άνδρας ονόματι Μάριο, που είναι νέος στην πόλη, βλέπει μια νεαρή γυναίκα, την Ναταλία να κλαίει πάνω από ένα κανάλι σε μια μικρή γέφυρα. Όταν βλέπει τον Μάριο να την κοιτάζει, η Ναταλία τρέχει μακριά και παραλίγο να την χτυπήσει μια μοτοσικλέτα. Οι μοτοσικλετιστές τη πέφτουν στην Ναταλία, ο Μάριο τους διώχνει και προσπαθεί να ανοίξει κουβέντα μαζί της. Εκείνη δεν μιλάει πολύ, αλλά ακούει ευγενικά, και μετά λέει ότι ο Μάριο μπορεί να την συνοδεύσει με τα πόδια μέχρι το σπίτι της. Αφού συμφωνεί να συναντήσει τον Μάριο το επόμενο βράδυ, η Ναταλία επιστρέφει στη γέφυρα.
Όταν ο Μάριο εντοπίζει τη Ναταλία το επόμενο βράδυ, εκείνη αρχικά τρέχει μακριά του, εξηγώντας του ότι δεν ήθελε να τον κάνει πιστέψει ότι ήταν μια εύκολη γυναίκα επειδή κανόνισε να συναντήσει έναν άγνωστο άνδρα. Έπειτα εκείνη εξηγεί ότι περιμένει κάποιον στη γέφυρα, αλλά καλεί τον Μάριο να της κάνει παρέα όσο περιμένει, και του λέει την ιστορία της. Οι δύο γονείς της, ο καθένας ξεχωριστά, την εγκατέλειψαν, αφήνοντάς την στην προστατευτική, σχεδόν τυφλή γιαγιά της. Όταν ένας κομψός άνδρας νοίκιασε ένα δωμάτιο στο σπίτι της γιαγιάς της, εκείνος και η Ναταλία ερωτεύονται, αλλά στη συνέχεια αυτός φεύγει ξαφνικά, υποσχόμενος να επιστρέψει σε ένα χρόνο. Ο χρόνος πέρασε, οπότε, αν και δεν έχει δει ή ακούσει τίποτα από αυτόν από τότε που έφυγε, η Ναταλία έχει αρχίσει να βγαίνει κρυφά το βράδυ και τον περιμένει στη γέφυρα.
Ο Μάριο λέει στη Ναταλία ότι είναι αφελής, αλλά αυτή του απαντά ότι ο ενοικιαστής έχει επιστρέψει στην πόλη, απλά δεν θέλει να κάνει την πρώτη κίνηση. Όταν ο Μάριο προτείνει να γράψει ο ίδιος στον ενοικιαστή ένα γράμμα, η Ναταλία του δίνει ένα που έχει ήδη γράψει και εκείνος συμφωνεί να το παραδώσει. Η Ναταλία πηγαίνει σπίτι και ένας ευέξαπτος Μάριο σκίζει το γράμμα και το ρίχνει στο κανάλι.
Το πρωί, ο Μάριο αναρωτιέται αν πρέπει να νιώθει τύψεις για αυτά που έχει κάνει πριν αποφασίσει να βγει εκείνη τη νύχτα για να διασκεδάσει. Ενώ περπατάει στην πόλη, βλέπει τη Ναταλία και αυτή τη φορά είναι εκείνος που τρέχει μακριά της. Εκείνη τον παρατηρεί και ξετρελαμένη, του λέει ότι πέρασε όλη τη μέρα περιμένοντας ανυπόμονα μέχρι τις δέκα η ώρα για να ανακαλύψει αν ο ενοικιαστής θα φτάσει για το ραντεβού τους. Ο Μάριο προσκαλεί τη Ναταλία να πάει σε ένα κλαμπ για να περάσει η ώρα και χορεύουν μέχρι που εκείνη μαθαίνει ότι είναι περασμένες δέκα, οπότε τρέχει στη γέφυρα και λέει στον Μάριο να φύγει ώστε να μην τον δει ο ένοικος μαζί της.
Ο Μάριο φεύγει και, αφού τον ξυλοκοπούν εξαιτίας μιας παρεξήγησης με μια πόρνη, καταλήγει πίσω στη γέφυρα. Η Ναταλία του λέει ότι ο ένοικος δεν ήρθε και εκείνος παραδέχεται ότι δεν παρέδωσε το γράμμα. Η Ναταλία, τον αφήνει έκπληκτο, ευχαριστώντας τον που την γλίτωσε από το να ταπεινωθεί και λέει ότι είναι έτοιμη να ξεχάσει τον ενοικιαστή. Πανευτυχής, ο Μάριο λέει στη Ναταλία ότι την αγαπά και εκείνη του απαντά ότι νομίζει πως θα μπορούσε να τον αγαπήσει κάποια μέρα, όμως του ζητά να κάνει υπομονή. Καθώς περιπλανώνται στην πόλη, ξεκινάει να χιονίζει, και οι δύο εμπλέκονται στο ειδύλλιο της κατάστασης, μέχρι την στιγμή που επιστρέφουν στη γέφυρα, πάνω στην οποία η Ναταλία αναγνωρίζει τον ενοικιαστή.
Η Ναταλία τρέχει στον άντρα, μετά επιστρέφει στον Μάριο και του λέει ότι συνειδητοποίησε ότι αγαπά ακόμα τον ενοικιαστή. Ο Μάριο απολογείται που προσπάθησε να την κάνει να αμφιβάλλει για την αγάπη της και την ευχαριστεί για τη στιγμή της ευτυχίας που του έφερε. Η Ναταλία σε κατάσταση έκστασης φεύγει μαζί με τον ενοικιαστή και αφήνει τον Μάριο να περιπλανιέται μόνος στους δρόμους.
Διανομή ρόλων
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Μαρία Σελλ ως Ναταλία
- Μαρτσέλλο Μαστρογιάννι ως Μάριο
- Ζαν Μαραί ως ο ενοικιαστής
- Κλάρα Καλαμαί ως η πόρνη
- Μαρτσέλα Ροβένα ως η αρχηγός των υπηρετριών στο επιπλωμένο σπίτι που νοικιάζει ο Μάριο
- Μαρία Ζανόλι ως η γυναίκα που διώχνει την Ναταλία από το κοτέτσι
- Κοράντο Πάνι ως ο νέος άνδρας στην πίσω θέση της μοτοσικλέτας
- Ντερκ Σάντερς (πιστώνεται ως Ντικ Σάντερς) ως ο χορευτής
Προσαρμογή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Σύμφωνα με τον ακαδημαϊκό Τζέφρι Νόουελ-Σμιθ, «Με τη μετατροπή της ιστορίας του Ντοστογιέφσκι σε ταινία, ο Βισκόντι απαλλάχθηκε από την πρωτοπρόσωπη αφήγηση και έκανε το κορίτσι λιγότερο αθώο και, στην πραγματικότητα, μερικές φορές κάτι σαν υστερική και πειραχτήρι. Στην πορεία αυτών των αλλαγών, έκανε και το τέλος πιο θλιβερό. Στην ιστορία, στον αφηγητή επιτρέπεται ένας μικρός επίλογος, στον οποίο αυτός ευχαριστεί το κορίτσι για την στιγμή χαράς που του έφερε. Στην ταινία, ο ήρωας μένει μόνος, γίνεται φίλος με το ίδιο αδέσποτο σκυλί που γνώρισε στην αρχή, πίσω εκεί από όπου ξεκίνησε, χωρίς να αισθάνεται ότι η αγάπη που ένιωσε για λίγο τον έχει μεταμορφώσει με οποιονδήποτε τρόπο». [5]
Παραγωγή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Βισκόντι διάλεξε την Μαρία Σελλ για τον ρόλο αφού τη γνώρισε στο φεστιβάλ κινηματογράφου στο οποίο ήταν ένορκος. Αν και αρχικά σχεδίαζε να μεταγλωττίσει τη φωνή της με τη φωνή μιας Ιταλίδας ηθοποιού, όπως συνηθίζονταν εκείνη την εποχή για ξένους ηθοποιούς σε ιταλικές ταινίες, εντυπωσιάστηκε όταν έμαθε όλους τους διαλόγους της στα ιταλικά και άφησε την άφησε να ηχογραφήσει τις δικές της ατάκες. Ωστόσο, ο Γάλλος ηθοποιός Ζαν Μαραί μεταγλωττίστηκε από τον Τζιόρτζιο Αλμπερτάτσι.
Ολόκληρη η ταινία γυρίστηκε σε ηχητική σκηνή στα στούντιο Τσινετσίτα στη Ρώμη σε ένα περίτεχνο σκηνικό που αναδημιουργούσε τους δρόμους, τα καταστήματα, τις πλωτές οδούς και τα μνημεία του Λιβόρνο. [6] [4] Για να καταφέρουν να δημιουργήσουν την ομιχλώδη νυχτερινή ατμόσφαιρα της ταινίας, προσπαθώντας παράλληλα να διατηρήσουν μια καθαρή θέα για τους ηθοποιούς, ο Βισκόντι και ο διευθυντής φωτογραφίας Τζιουσέπε Ροτούνο, αντί να χρησιμοποιήσουν φίλτρα στους φακούς της κάμερας, κρέμασαν μεγάλα ρολά τούλι από το ταβάνι μέχρι το έδαφος στα σκηνικά και έβαλαν φανοστάτες ακριβώς πίσω από το τούλι.
Κυκλοφορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Κριτική υποδοχή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στον ιστότοπο συγκέντρωσης κριτικών Rotten Tomatoes, το La Notti Bianche έχει βαθμολογία έγκρισης 88% με βάση 8 κριτικές, οι οποίες έχουν μέση βαθμολογία 8,3/10. [7]
Διακρίσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]| Έτος | Βραβείο | Κατηγορία | Υποψήφιος | Αποτέλεσμα |
|---|---|---|---|---|
| 1957 | Φεστιβάλ Βενετίας | Χρυσός Λέων | Λουκίνο Βισκόντι | Έχασε από τον Σατιατζίτ Ράι για το Ο Ανίκητος |
| Ασημένιο Λιοντάρι | Νίκη | |||
| 1958 | Η Λίστα των 10 Κορυφαίων του Cahiers du Cinéma | Καλύτερη Ταινία | 3η θέση | |
| Νάστρο ντ' Αρτζέντο | Καλύτερος Σκηνοθέτης | Έχασε από τον Φεντερίκο Φελίνι για το Οι Νύχτες της Καμπίρια | ||
| Καλύτερος Παραγωγός | Φράνκο Κριστάλντι | Έχασε από τον Ντίνο ντε Λαουρέντις για το Οι Νύχτες της Καμπίρια | ||
| Καλύτερο Σενάριο | Λουκίνο Βισκόντι, Σούσο Κέτσι ντ'Αμίκο | Έχασε από τους Ούγκο Πίρο, Έλιο Πέτρι για το Στον Καθένα το Δικό του | ||
| Καλύτερος Ηθοποιός | Μαρτσέλο Μαστρογιάννι | Νίκη | ||
| Καλύτερη Μουσική | Νίνο Ρότα | Νίκη | ||
| Καλύτερη Φωτογραφία | Τζουζέπε Ροτούνο | Έχασε από τον Τζιάνι Ντι Βενάντζο για το Η Κραυγή | ||
| Καλύτερος Σχεδιασμός Παραγωγής | Μάριο Κιάρι, Μάριο Γκαρμπούλια | Νίκη | ||
| Βραβείο Bambi | Καλύτερος Διεθνής Ηθοποιός | Ζαν Μαραί | Έχασε από τον Τόνι Κέρτις για το Σκοτεινοί Δολοφόνοι | |
| 1960 | Βραβείο Sant Jordi | Καλύτερος Ξένος Σκηνοθέτης | Λουκίνο Βισκόντι | Νίκη |
| Καλύτερο Ξένο Σενάριο | Λουκίνο Βισκόντι, Σούσο Κέτσι ντ'Αμίκο | Νίκη |
Κληροδότημα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η αμερικανική ταινία του 2008 Δύο Έρωτες, αν και δεν είναι προσαρμογή, εμπνεύστηκε από το ίδιο διήγημα όπως και από η ταινία του Βισκόντι. [8]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ «Box Office Figures for Jean Marais films». Box Office Story.
- ↑ «NY Times: White Nights». The New York Times. Baseline & All Movie Guide. 2011. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Μαρτίου 2011. Ανακτήθηκε στις 21 Μαρτίου 2009.
- ↑ Le notti bianche, https://mubi.com/films/white-nights-1957, ανακτήθηκε στις 2021-07-22
- ↑ 4,0 4,1 «White Nights». Film at Lincoln Center (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Ιουλίου 2021.
- ↑ Nowell-Smith, Geoffrey. «Le notti bianche». The Criterion Collection (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Ιουλίου 2021.
- ↑ Melville, David. «Meet Me Tonight in Dreamland – Luchino Visconti and White Nights – Senses of Cinema» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Ιουλίου 2021.
- ↑ White Nights (1957), https://www.rottentomatoes.com/m/white_nights_1961, ανακτήθηκε στις 2021-07-22
- ↑ «Two Lovers: James Gray Interview». At the Movies. 3 Ιουνίου 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Αυγούστου 2009. Ανακτήθηκε στις 10 Αυγούστου 2009.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Λευκές Νύχτες στην IMDb (Αγγλικά)
- Λευκές Νύχτες στο AllMovie (Αγγλικά)
- Λευκές Νύχτες στο Rotten Tomatoes (Αγγλικά)
- Λευκές Νύχτες στο TCMDB (Αγγλικά)
- Λευκές Νύχτες στο AlloCine (Γαλλικά)
- Λευκές Νύχτες στο Cine.gr (αρχειοθετημένος)
- Λευκές Νύχτες στο Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου
- Le notti bianche μία εργασία του Τζέφρι Νόουελ-Σμιθ στην Criterion Collection
- White Nights and Other Stories από τον Φίοντορ Ντοστογιέφσκι (στα αγγλικά) στο Project Gutenberg
