Λαοδίκη (σύζυγος του Μιθριδάτη ΣΤ΄)
![]() |
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
Λαοδίκη | |
---|---|
Γενικές πληροφορίες | |
Γέννηση | 2ος αιώνας π.Χ. |
Θάνατος | 1ος αιώνας π.Χ. (πιθανώς) |
Πληροφορίες ασχολίας | |
Ιδιότητα | πολιτικός |
Οικογένεια | |
Σύζυγος | Μιθριδάτης ΣΤ΄ Ευπάτωρ |
Τέκνα | Αρκαθίας Μαχάρης Φαρνάκης Β΄ του Πόντου Κλεοπάτρα του Πόντου Δρυπετίνα Μιθριδάτης της Κολχίδας |
Γονείς | Mιθριδάτης Ε΄ Eυεργέτης και Λαοδίκη ΣΤ΄ της Συρίας |
Αδέλφια | Λαοδίκη της Καππαδοκίας Μιθριδάτης Χρηστός Μιθριδάτης ΣΤ΄ Ευπάτωρ |
Η Λαοδίκη (130/129 - π. 90 π.Χ.) από τη Δυναστεία των Μιθριδατιδών γεννήθηκε πριγκίπισσα τού Πόντου και με τον γάμο της έγινε βασίλισσα τού Πόντου.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ήταν η 2η κόρη τού Μιθριδάτη Ε΄ τού Πόντου και της Λαοδίκης, κόρης τού Αντιόχου Δ΄ της Αυτοκρατορίας των Σελευκιδών.
Η ανάρρηση τού Μιθριδάτη ΣΤ΄[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 120 π.Χ. πατέρας της παρέθεσε ένα πολυτελές συμπόσιο στη Σινώπη, αλλά δηλητηριάστηκε. Στη διαθήκη του όριζε να κυβερνήσουν η σύζυγός του κι οι δύο γιοί του: ο Μιθριδάτης ΣΤ΄ του Πόντου και ο μικρότερος Μιθριδάτης Χρηστός. Οι δύο γιοί ήταν πολύ μικροί και η Λαοδίκη ΣΤ΄ ανέλβε αντιβασίλισσα ως το 116 (ίσως και ως το 113 π.Χ.). Η Λαοδίκη ΣΤ΄ ευνοούσε τον Χρηστό υπέρ τού Μιθριδάτη ΣΤ΄. Αυτός απέδρασε από τα σχέδιά της εναντίον του και κρύφτηκε κατά τη διάρκεια της αντιβασιλείας της.
Το 116-113 βρήκε από όπου κρυβόταν, επέστρεψε στον Πόντο και χαιρετίστηκε ως βασιλιάς. Μπόρεσε να εκτοπίσει τη μητέρα και τον αδελφό του από τον θρόνο και να γίνει μόνος ηγεμόνας στον Πόντο. Έδειξε επιείκεια στους δύο τους, αλλά τους φυλάκισε. Η Λαοδίκη ΣΤ΄ απεβίωσε από φυσικά αίτια. Ο Χρηστός απεβίωσε από φυσικά αίτια ή δικάστηκε για προδοσία και με τις διαταγές τού βασιλιά, εκτελέστηκε. Οι δύο τους κηδεύτηκαν με βασιλικές τιμές.
Βασίλισσα τού Πόντου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Όταν ο Μιθριδάτης ΣΤ΄ έγινε βασιλιάς, με τη Λαοδίκη ήταν πρακτικά ξένοι: την τελευταία φορά που την είχε δει ήταν μικρό κορίτσι. Κάποια στιγμή μετά τη νυμφεύτηκε, έτσι εκείνη έγινε βασίλισσα τού Πόντου.
Η Λαοδίκη έκανε τέσσερις γιους και δύο κόρες. Το ζεύγος είχε καλές σχέσεις με την Αθήνα και τη νήσο Δήλο. Έκαναν δωρεές στους Αθηναίους και τους Δήλιους. Δεν γνωρίζουμε ακριβώς τις ευεργεσίες τους, πάντως στη Δήλο σώζονται τιμητικά αγάλματά τους.
Το τέλος της[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κατά τις απουσίες τού Μιθριδάτη ΣΤ΄, η Λαοδίκη είχε εραστές. Έμεινε έγκυος και απέκτησε έναν γιο. Για να καλύψει την απιστία της, σχεδίασε την δηλητηρίασή του. Όμως ο Μιθριδάτης ΣΤ΄ επέστρεψε αιφνίδια και την έπιασε με τους εραστές της. Συγκλονίστηκε και εθλίβη· έκρυψε την οργή του και την αγκάλιασε. Εορταστικά συμπόσια προετοιμάστηκαν για την επιστροφή του.
Πριν την εορτή οι υπηρέτες του τον προειδοποίησαν για τα σέδια της Λαοδίκης και κατονόμασαν τους συνωμότες. Νοιώθοντας προδομένος, ο Μιθριδάτης ΣΤ΄ κατηγόρησε τη μητέρα του για το ότι έκανε τέτοια άτιμη κόρη και εκτέλεσε αμέσως τη Λαοδίκη και τους συνεργούς της· ωστόσο εφείσθη τη ζωή τού νεογέννητου γιού της.
Στην Τέχνη και τη Λογοτεχνία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στην Εθνική βιβλιοθήκη της Γαλλίας υπάρχει ένας πίνακας της Λαοδίκης και τού Μιθριδάτη ΣΤ΄ με τον τίλο Ο Μιθριδάτης ΣΤ΄ δηλητηριάζει τη Λαοδίκη και κερδίζει την αντιπαράθεση.
Η ζωή τού Μιθριδάτη ΣΤ΄ περιγράφεται με λεπτομέρειες στο μυθιστόρημα Το χορταρένιο διάδημα, 2ο της σειράς Κύριοι της Ρώμης, της Κολιίν Μακάλαφ, Αυστραλής συγγραφέως.
Οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Νυμφεύτηκε τον Μιθριδάτη ΣΤ΄ τού Πόντου και είχε τέκνα:
- Μιθριδάτης της Κολχίδας άκμασε το 83 π.Χ., κυβερνήτης της Κολχίδας.
- Αρκαθίας άκμασε 88-86 π.Χ., στρατηγός.
- Μαχάρης απεβ. 65 π.Χ., κυβερνήτης τού Κιμμερίου Βοσπόρου.
- Φαρνάκης Β΄ π. 97-47 π.Χ., βασιλιάς τού Πόντου.
- Κλεοπάτρα 110-μετά το 58 π.Χ., παντρεύτηκε τον Τιγράνη Β΄ τον Μεγάλο της Αρμενίας.
- Δρυπετίνα απεβ. π. 66 π.Χ..
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- A. Mayor, The Poison King: the life and legend of Mithradates, Rome’s deadliest enemy, Princeton University Press, 2009
- M. Getzel, Hellenistic settlements in Europe, the islands and Asia Minor, Cohen University of California Press, 1995