Κόιντος Φούλβιος Φλάκκος (ύπατος το 237 π.Χ.)

Κόιντος Φούλβιος Φλάκκος (ύπατος το 237 π.Χ.)
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Q. Fulvius M.f.Q.n. Flaccus (Λατινικά)
Γέννηση	270 π.Χ. (περίπου και πιθανώς) Αρχαία Ρώμη
Θάνατος	0η χιλιετία π.Χ.
Χώρα πολιτογράφησης	Αρχαία Ρώμη
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Λατινικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	Ρωμαίος πολιτικός Ρωμαίος στρατιωτικός
Οικογένεια
Τέκνα	Gaius Fulvius Flaccus Lucius Manlius Acidinus Fulvianus Quintus Fulvius Flaccus
Γονείς	Marcus Fulvius Flaccus
Αδέλφια	Gnaeus Fulvius Flaccus Gaius Fulvius Flaccus
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	Ρωμαίος συγκλητικός (άγνωστη τιμή) Ύπατος στην αρχαία Ρώμη (237 π.Χ.) Κήνσορας (231 π.Χ.) Ύπατος στην αρχαία Ρώμη (224 π.Χ.) Λεγάτος (217 π.Χ.) pontifex (από 216 π.Χ.) praetor urbanus (215 π.Χ.) praetor urbanus (214 π.Χ.) ιππάρχης (213 π.Χ.) Ύπατος στην αρχαία Ρώμη (212 π.Χ.) Ανθύπατος (211 π.Χ.–210 π.Χ.) ρωμαίος δικτάτωρ (210 π.Χ.) Ύπατος στην αρχαία Ρώμη (209 π.Χ.) Ανθύπατος (208 π.Χ.) Ανθύπατος (207 π.Χ.)

Ο Κόιντος Φούλβιος Φλάκκος, λατινικά: Quintus Fulvius Flaccus (π. 277 π.Χ – 202 π.Χ.), γιος του Mάρκου Φούλβιου Φλάκκου (υπάτου το 264 π.Χ.), ήταν ύπατος το 237 π.Χ., πολεμώντας τους Γαλάτες στη βόρεια Ιταλία. Έγινε τιμητής (censor) το 231 π.Χ., και πάλι ύπατος το 224 π.Χ. όταν υπέταξε τους Βοΐους. Ήταν πραίτορας το 215 π.Χ., και το 213 π.Χ. διοικητής του ιππικού (magister equitium) στη δικτατορία του Γάιου Κλαύδιου Κένθωνα.

Βιογραφία

Αδελφός του ήταν ο Γναίος Φούλβιος Φλάκκος, ο οποίος ήταν πραίτορας το 212 π.Χ. Πολέμησε στη μάχη της Ηρδονίας (Herdonia) το 212 π.Χ. και εξορίστηκε το 211 π.Χ.

Οι γιοι του ήταν ο Κόιντος Φούλβιος Φλάκκος (ύπατος 179 π.Χ.) και ο Λεύκιος Μάνλιος Ασιδινός Φουλβιανός (ύπατος 179 π.Χ.), που υιοθετήθηκε στο γένος των Μανλίων, πιθανότατα από τον Λεύκιο Μάνλιο Ασιδινό: ήταν η μοναδική περίπτωση δύο αδελφών, που κατείχαν την υπατεία ταυτόχρονα κατά τη διάρκεια της Δημοκρατίας.

Σταδιοδρομία

Ήταν και πάλι ύπατος το 212 π.Χ., κατά τη διάρκεια του Β΄ Καρχηδονιακού Πολέμου, κερδίζοντας μια νίκη επί του Άννο, γιου του Βομίλκα και κατέλαβε το στρατόπεδό του στο Μπενεβέντον. Ηττήθηκε από τον Αννίβα στην πρώτη μάχη της Καπύης, και στη συνέχεια κατέλαβε την Καπύη το 211 π.Χ. ενώ υπηρετούσε ως ανθύπατος (proconsul). Στην τέταρτη θητεία του ως υπάτου (209 π.Χ.), ανέλαβε τη Λουκανία και το Βρούτιον. Αντιτάχθηκε στην αφρικανική εκστρατεία του Π. Κ. Σκιπίωνα Αφρικανού το 205 π.Χ., και πέθανε λίγο αργότερα.

Ο Κ. Φούλβιος Φλάκκος ήταν ένας από τους τρεις υποψήφιους για τη θέση του μεγίστου ααρχιερέα (pontifex maximus) π. 212 π.Χ., όταν αυτός και ένας άλλος υψηλόβαθμος υποψήφιος, o Tίτος Μάνλιος Τορκουάτος, και οι δύο τους πρώην τιμητές, έχασαν τη θέση από έναν νεότερο άνδρα, τον Πόπλιο Λικίνιο Κράσσο, ο οποίος δεν ήταν ακόμη αγορανόμος καθέδρας (curule aedile) και έτσι πιθανότατα ήταν περίπου 35 ετών. Ωστόσο, ο Φλάκκος έκανε ως τον νέο αρχιερέα (pontifex) τον δικό του διοικητή ιππικού μερικά χρόνια αργότερα.

Ο Κ. Φ. Φλάκκος ήταν γνωστός για την αυστηρότητά του προς τους άπιστους πολίτες της Καπύης: εκτέλεσε τους πρεσβύτερους άνδρες, και σκλάβωσε τους υπόλοιπους πολίτες για την απιστία τους στη Ρώμη. Σύμφωνα με τον Τ. Λίβιο, οι Καπουανοί παραπονέθηκαν για τη συμπεριφορά του στη Ρωμαϊκή Σύγκλητο, η οποία, ωστόσο, έκρινε ότι ο Φλάκκος ενήργησε εντός των δικαιωμάτων του.

Το τέλος του

Ο Φ. Φλάκκος ήταν ο παππούς του Mάρκου Φούλβιου Φλάκκου, υπάτου το 125 π.Χ., ο οποίος ήταν ένθερμος υποστηρικτής των αδελφών Γράκχων. Προσπάθησε να προειδοποιήσει τον Τιβέριο Σ. Γράκχο για τις συνωμοσίες εναντίον τής ζωής του την ημέρα που σκοτώθηκε. Το 121 π.Χ., υποστηρίζοντας τον Γάιο Σ. Γράκχο στο μεταρρυθμιστικό του πρόγραμμα, προσπάθησε να ηγηθεί ένοπλης αντίστασης κατά της Συγκλήτου. Τότε αυτός και ο μεγαλύτερος γιος του εντοπίστηκαν και αποκεφαλίστηκαν χωρίς δίκη, με εντολή του υπάτου Λεύκιου Οπίμιου. Ο μικρότερος γιος, πολύ μικρός για να συμμετάσχει σε οποιαδήποτε συνωμοσία ή ένοπλη εξέγερση, απεβίωσε στη φυλακή, και πάλι χωρίς δίκη (ένας άλλος γιος ήταν προφανώς ο πατέρας της Φουλβίας, τρίτης συζύγου του Mάρκου Αντωνίου). Ο παππούς, αυστηρός συντηρητικός, μάλλον δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί τις τύχες των απογόνων του.