Κρίση του Βερολίνου (1961)

Κρίση του Βερολίνου (1961)
	Ψυχρός Πόλεμος
	Άρματα μάχης M48 των ΗΠΑ αντιμετωπίζουν σοβιετικά άρματα μάχης T-55 στο Σημείο ελέγχου Τσάρλι, Οκτώβριος 1961.
Χρονολογία	4 Ιουνίου – 9 Νοεμβρίου 1961
Τόπος	Βερολίνο, Γερμανία
Αίτια	Σοβιετικό τελεσίγραφο
Έκβαση	Ανέγερση του Τείχους του Βερολίνου.
Αντιμαχόμενοι
Δυτική Γερμανία; ΗΠΑ; Υποστηριζόμενοι από: NATO	Ανατολική Γερμανία; ΕΣΣΔ
Ηγετικά πρόσωπα
Κόνραντ Αντενάουερ (Kαγκελάριος, 1949 – 1963); Τζον Φιτζέραλντ Κέννεντυ (Πρόεδρος, 1961 – 1963);	Βάλτερ Ούλμπριχτ (Πρόεδρος, 1960 – 1973); Νικίτα Χρουστσόφ (Γενικός Γραμματέας KK της ΕΣΣΔ, 1953 – 1964);

Η κρίση του Βερολίνου του 1961 (γερμανικά: Berlin-Krise‎‎) σημειώθηκε μεταξύ 4 Ιουνίου – 9 Νοεμβρίου 1961 και ήταν το τελευταίο σημαντικό ευρωπαϊκό πολιτικοστρατιωτικό περιστατικό του Ψυχρού Πολέμου σχετικά με το κατοχικό καθεστώς της γερμανικής πρωτεύουσας, του Βερολίνου, μετά την λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Η κρίση του Βερολίνου ξεκίνησε όταν η Σοβιετική Ένωση εξέδωσε τελεσίγραφο απαιτώντας την απόσυρση όλων των ενόπλων δυνάμεων από το Βερολίνο, συμπεριλαμβανομένων των δυτικών ενόπλων δυνάμεων στο Δυτικό Βερολίνο. Η κρίση κορυφώθηκε με την ντε φάκτο διχοτόμηση της πόλης με την ανέγερση του Τείχος του Βερολίνου.

Το 22ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης —το τελευταίο που συμμετείχε το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα— πραγματοποιήθηκε στη Μόσχα κατά τη διάρκεια της κρίσης.

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τελεσίγραφο του Βερολίνου (1961)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στη σύνοδο κορυφής της Βιέννης στις 4 Ιουνίου 1961, οι εντάσεις αυξήθηκαν. Συναντώντας τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Τζον Φ. Κένεντι, ο Σοβιετικός ηγέτης Νικίτα Χρουστσόφ επανεξέδωσε ένα σοβιετικό τελεσίγραφο προκειμένου να υπογράψει μια χωριστή συνθήκη ειρήνης με την Ανατολική Γερμανία και να τερματίσει έτσι τις υπάρχουσες συμφωνίες τεσσάρων δυνάμεων που εγγυώνταν τα δικαιώματα των Αμερικανών, Βρετανών και Γάλλων για την πρόσβαση στο Δυτικό Βερολίνο και την κατοχή του Ανατολικού Βερολίνου από τις σοβιετικές δυνάμεις.^[1] Ωστόσο, αυτή τη φορά το έπραξε δίνοντας προθεσμία μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου 1961. Οι τρεις δυνάμεις απάντησαν ότι οποιαδήποτε μονομερής συνθήκη δεν μπορούσε να επηρεάσει τις ευθύνες και τα δικαιώματά τους στο Δυτικό Βερολίνο.^[1]

Αυξανόμενες εντάσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στην αυξανόμενη αντιπαράθεση για το καθεστώς του Βερολίνου, ο Κένεντι υπονόμευσε τη δική του διαπραγματευτική θέση κατά τις διαπραγματεύσεις του στη σύνοδο κορυφής της Βιέννης με τον Χρουστσόφ τον Ιούνιο του 1961. Ο Κένεντι ουσιαστικά μετέφερε τη συναίνεση των ΗΠΑ στη μόνιμη διαίρεση του Βερολίνου. Αυτό έκανε τις μεταγενέστερες, πιο ισχυρές δημόσιες δηλώσεις του λιγότερο αξιόπιστες για τους Σοβιετικούς.^[2] Ο Κένεντι αποφάσισε μια ευέλικτη πολιτική που πρότειναν οι νεότεροι σύμβουλοί του, με λίγες μόνο παραχωρήσεις στους σκληροπυρηνικούς γύρω από τον Ντιν Άτσεσον. Οι Ηνωμένες Πολιτείες όρισαν τώρα τρία ζωτικά συμφέροντα στην πολιτική τους για το Βερολίνο και τα συνέδεσαν όλα μόνο με το δυτικό τμήμα της πόλης: την παρουσία δυτικών στρατευμάτων στο Δυτικό Βερολίνο, την ασφάλεια και τη βιωσιμότητα των δυτικών τομέων και την δυτική πρόσβαση σε αυτά.^[3]

Καθώς η αντιπαράθεση για το Βερολίνο κλιμακώνονταν, ο Κένεντι παραχώρησε στις 25 Ιουλίου μια τηλεοπτική ομιλία στην Ουάσινγκτον στο CBS, ο οποία μεταδόθηκε σε εθνικό επίπεδο στις ΗΠΑ. Επανέλαβε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν αναζητούσαν σύγκρουση και ότι αναγνώιζε τις «ιστορικές ανησυχίες της Σοβιετικής Ένωσης για την ασφάλειά τους στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη». Ανέφερε επίσης ότι ήταν πρόθυμος να ανανεώσει τις συνομιλίες, αλλά ανακοίνωσε επίσης ότι θα ζητήσει από το Κογκρέσο επιπλέον 3,25 δισεκατομμύρια δολάρια για στρατιωτικές δαπάνες, κυρίως για συμβατικά όπλα και ανακοίνωσε σχέδια να τριπλασιάσει το στρατό και να καλέσει τους εφέδρους. Ο Κένεντι διακήρυξε: «Αναζητούμε ειρήνη, αλλά δεν θα παραδοθούμε».^[4]

Κάνοντας διακοπές στο θέρετρο της Μαύρης Θάλασσας στο Σότσι, ο Χρουστσόφ αναφέρθηκε ότι εξοργίστηκε από την ομιλία του Κένεντι. Ο Τζον Τζέι ΜακΚλόι, σύμβουλος του Κένεντι, αρμόδιος για τον αφοπλισμό, ο οποίος έτυχε να είναι στη Σοβιετική Ένωση, προσκλήθηκε να συναντηθεί με τον Χρουστσόφ. Αναφέρεται ότι ο Χρουστσόφ εξήγησε στον ΜακΚλόι ότι η στρατιωτική αύξηση δυνάμεων του Κένεντι απειλούσε με πόλεμο.

Σχέδια για το Τείχος του Βερολίνου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις αρχές του 1961, η κυβέρνηση της Ανατολικής Γερμανίας αναζήτησε έναν τρόπο να σταματήσει τον πληθυσμό της να φεύγει προς τη Δύση. Ο Βάλτερ Ούλμπριχτ, 1ος Γραμματέας του Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος Γερμανίας και πρόεδρος της Δημοκρατίας, επομένως και κύριος υπεύθυνος λήψης αποφάσεων της Ανατολικής Γερμανίας, έπεισε τη Σοβιετική Ένωση ότι ήταν απαραίτητη η βία για να σταματήσει αυτό το κύμα φυγής, αν και το καθεστώς των τεσσάρων δυνάμεων του Βερολίνου απαιτούσε το δικαίωμα δωρεάν μετακίνησης μεταξύ ζωνών και απαγόρευσε την παρουσία γερμανικών στρατευμάτων στο Βερολίνο.^[1]

Η κυβέρνηση της Ανατολικής Γερμανίας άρχισε να αποθηκεύει οικοδομικά υλικά για την ανέγερση του Τείχους του Βερολίνου. Αυτή η δραστηριότητα ήταν ευρέως γνωστή, αλλά μόνο ένας μικρός κύκλος Σοβιετικών και Ανατολικογερμανών αξιωματουχών πίστευαν ότι οι Ανατολικογερμανοί γνώριζαν τον σκοπό.^[1] Αυτό το υλικό περιελάμβανε αρκετά μέτρα συρματόπλεγμα για να περικλείσει την περιφέρεια 156 χλμ του Δυτικού Βερολίνου. Το καθεστώς κατάφερε να αποφύγει τις υποψίες δίνοντας τις παραγγελίες για την αγορά συρματοπλέγματος σε πολλές εταιρείες της Ανατολικής Γερμανίας, οι οποίες με τη σειρά τους έδωσαν τις παραγγελίες τους σε μια σειρά από εταιρείες στη Δυτική Γερμανία και στο Ηνωμένο Βασίλειο.^[5]

Στις 15 Ιουνίου 1961, δύο μήνες πριν ξεκινήσει η κατασκευή του Τείχους του Βερολίνου, ο Βάλτερ Ούλμπριχτ δήλωσε σε μια διεθνή συνέντευξη Τύπου:"Κανείς δεν έχει την πρόθεση να υψώσει τείχος!" (γερμ.:"Niemand hat die Absicht, eine Mauer zu errichten!") Έτσι, ο Ούλμπριχτ ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε τον όρο «τείχος» με αυτή την έννοια, δύο μήνες πριν χτιστεί πραγματικά.

Στις 4–7 Αυγούστου 1961, οι υπουργοί Εξωτερικών των ΗΠΑ, του Ηνωμένου Βασιλείου, της Γαλλίας και της Δυτικής Γερμανίας συναντήθηκαν κρυφά στο Παρίσι για να συζητήσουν πώς να απαντήσουν στις σοβιετικές ενέργειες στο Δυτικό Βερολίνο. Εξέφρασαν την έλλειψη προθυμίας να συμμετάσχουν σε έναν πόλεμο. Μέσα σε λίγες εβδομάδες, η KGB παρείχε στον Χρουστσόφ περιγραφές των συνομιλιών στο Παρίσι. Αυτά έδειξαν ότι ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Ντιν Ρασκ, σε αντίθεση με τους Δυτικογερμανούς, υποστήριξε τις συνομιλίες με τη Σοβιετική Ένωση, αν και η KGB προειδοποίησε ότι οι ΗΠΑ πιέζονταν από άλλα μέλη της συμμαχίας να εξετάσουν τις οικονομικές κυρώσεις κατά της Ανατολικής Γερμανίας και άλλων σοσιαλιστικών χωρών και να προχωρήσουν γρηγορότερα σε σχέδια για συμβατικό και πυρηνικό οπλισμό των συμμάχων τους στη Δυτική Ευρώπη.^[6]

Η Δύση είχε προηγμένες πληροφορίες σχετικά με την κατασκευή του Τείχους. Στις 6 Αυγούστου, μια πηγή της HUMINT, στέλεχος του SED, έδωσε στην 513η Ομάδα Στρατιωτικών Πληροφοριών (Βερολίνο) τη σωστή ημερομηνία έναρξης της κατασκευής. Σε μια εβδομαδιαία συνεδρίαση της Επιτροπής Παρακολούθησης του Βερολίνου στις 9 Αυγούστου 1961, ο Αρχηγός της Στρατιωτικής Αποστολής Συνδέσμου των ΗΠΑ προέβλεψε την κατασκευή ενός τείχους. Μια υποκλοπή των επικοινωνιών του SED την ίδια μέρα ενημέρωσε τη Δύση ότι υπήρχαν σχέδια για την έναρξη κλεισίματος όλης της κυκλοφορίας των πεζών μεταξύ Ανατολικού και Δυτικού Βερολίνου. Η αξιολόγηση της Επιτροπής Παρακολούθησης Υπηρεσιών Πληροφοριών ανέφερε ότι αυτή η προσπάθεια «ίσως είναι το πρώτο βήμα σε ένα σχέδιο για το κλείσιμο των συνόρων», το οποίο αποδείχθηκε σωστό.

Κλείσιμο των συνόρων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Σάββατο 12 Αυγούστου 1961, οι ηγέτες της Ανατολικής Γερμανίας παρευβρέθηκαν σε μια εκδήλωση στον κήπο σε έναν κυβερνητικό ξενώνα στο Döllnsee, σε μια δασώδη περιοχή στα βόρεια του Ανατολικού Βερολίνου, όπου ο Ούλμπριχτ υπέγραψε την εντολή να κλείσουν τα σύνορα και να υψωθεί ένα Τείχος γύρω από το Δυτικό Βερολίνο.

Τα μεσάνυχτα, η συνοριακή αστυνομία της Ανατολικής Γερμανίας, ο ανατολικογερμανικός στρατός και μονάδες του Σοβιετικού Στρατού άρχισαν να κλείνουν τα σύνορα. Το πρωί της Κυριακής 13 Αυγούστου 1961, τα σύνορα με το Δυτικό Βερολίνο είχαν κλείσει. Τα στρατεύματα και οι εργάτες της Ανατολικής Γερμανίας είχαν αρχίσει να μπλοκάρουν τους δρόμους που υπήρχαν δίπλα στο Τείχος για να τους καταστήσουν αδιάβατους για τα περισσότερα οχήματα και να εγκαταστήσουν συρματοπλέγματα και φράχτες κατά μήκος των 156 χλμ γύρω από τους τρεις δυτικούς τομείς και τα 43 χλμ που χώριζε ουσιαστικά το Δυτικό και το Ανατολικό Βερολίνο. Περίπου 32.000 στρατιώτες και μηχανικοί χρησιμοποιήθηκαν για την οικοδόμηση του Τείχους, μετά από το οποίο η Συνοριακή Αστυνομία ανέλαβε την επάνδρωση και τη βελτίωσή του. Οι σοβιετικές δυνάμεις παρέμεναν σε συναγερμό μάχης σταθμευμένες στις μεθοριακές διαβάσεις που προβλέπονταν για τους Συμμάχους. Όλες οι συγκοινωνίες μεταξύ των δύο τομέων της πόλης διακόπηκαν.^[1]

Ο Κένεντι δεν ενέδωσε στις οργισμένες απαιτήσεις για άμεση δράση που έθεσαν οι Δυτικοβερολινέζοι και ο δήμαρχος τους, Βίλι Μπραντ. Αντίθετα, έστειλε τον αντιπρόεδρο Λίντον Τζόνσον μαζί με τον Λούσιους Κλέι, ήρωα της αερογέφυρας του Βερολίνου του 1948-49, στο Δυτικό Βερολίνο στις 19 Αυγούστου. Κατάφεραν να ηρεμήσουν τον πληθυσμό και να επιδείξουν συμβολικά την αλληλεγγύη των Ηνωμένων Πολιτειών στην πόλη. Στις 20 Αυγούστου, 1.500 επιπλέον αμερικανοί στρατιώτες έφτασαν στο Δυτικό Βερολίνο. ^[7]

Στις 30 Αυγούστου 1961, ως απάντηση στις κινήσεις της Σοβιετικής Ένωσης να διακόψει την πρόσβαση στο Βερολίνο, ο Πρόεδρος Κένεντι διέταξε 148.000 Φρουρούς και Εφέδρους να ενεργήσουν. Τον Οκτώβριο και τον Νοέμβριο, περισσότερες μονάδες της Εθνοφρουράς της Αεροπορίας κινητοποιήθηκαν και 216 αεροσκάφη από τις μονάδες τακτικών μαχητικών πέταξαν στην Ευρώπη στην επιχείρηση «Stair Step», τη μεγαλύτερη ανάπτυξη αεριωθουμένων στην ιστορία των Αερομεταφερόμενων δυνάμεων. Οι περισσότεροι από τους κινητοποιημένους στρατιώτες παρέμειναν στις ΗΠΑ, ενώ κάποιοι άλλοι είχαν εκπαιδευτεί για την παράδοση τακτικών πυρηνικών όπλων και έπρεπε να επανεκπαιδευτούν στην Ευρώπη για συμβατικές επιχειρήσεις. Τα γηρασμένα F-84 και F-86 της Εθνοφρουράς της Αεροπορίας απαιτούσαν ανταλλακτικά που έλειπαν στις μονάδες των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ευρώπη.^[1]

Ταξιδιωτικές διαφωνίες στο Βερολίνο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι τέσσερις δυνάμεις που κυβερνούσαν το Βερολίνο (Σοβιετική Ένωση, ΗΠΑ, Ηνωμένο Βασίλειο και Γαλλία) είχαν συμφωνήσει στη Διάσκεψη του Πότσνταμ το 1945 ότι το συμμαχικό προσωπικό μπορούσε να κινείται ελεύθερα σε οποιοδήποτε τομέα του Βερολίνου. Αλλά στις 22 Οκτωβρίου 1961, μόλις δύο μήνες μετά την κατασκευή του Τείχους, ο αρχηγός της αποστολής των ΗΠΑ στο Δυτικό Βερολίνο, Άλαν Λίγκτνερ, ακινητοποιήθηκε στο αυτοκίνητό του (το οποίο είχε πινακίδες κυκλοφορίας των κατοχικών δυνάμεων) ενώ διέσχιζε το Σημείο ελέγχου Τσάρλι για να πάει σε ένα θέατρο στο Ανατολικό Βερολίνο.^[8]

Αυτό το λήμμα σχετικά με ένα ιστορικό θέμα χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

↑ ^1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 ^1,4 ^1,5 «Berlin Crisis». GlobalSecurity.org. Ανακτήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 2016.
↑ Kempe 2011, σελ. 247
↑ Daum (2008), σελίδες 26–27
↑ «RADIO AND TELEVISION REPORT TO THE AMERICAN PEOPLE ON THE BERLIN CRISIS, JULY 25, 1961». John F Kennedy Presidential Library and Museum.
↑ Kempe 2011, σελ. 324
↑ Zubok, Vladislav M. (1994). «Spy vs. Spy: The KGB vs. the CIA».
↑ Daum (2008), σελίδες 51–57
↑ Daum (2008), σελίδες 29–30

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Barker, Elisabeth. “The Berlin Crisis 1958–1962.” International Affairs 39#1 (1963), pp. 59–73. online.
Beschloss, Michael. The Crisis Years: Kennedy and Khrushchev, 1960–1963 (1991) online
Carmichael, Neil. "A Brief History of the Berlin Crisis of 1961" (US National Archives,. 2011); short essay;; not copyright
Daum, Andreas (2008). Kennedy in Berlin. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-85824-3.
Durie, William (2012). The British Garrison Berlin 1945 - 1994: nowhere to go ... a pictorial historiography of the British Military occupation / presence in Berlin (στα English). Berlin: Vergangenheitsverlag (de). ISBN 978-3-86408-068-5. OCLC 978161722. CS1 maint: Μη αναγνωρίσιμη γλώσσα (link)
Dowty, Alan (1989), Closed Borders: The Contemporary Assault on Freedom of Movement, Yale UP, ISBN 0-300-04498-4
Freedman, Lawrence. Kennedy's Wars: Berlin, Cuba, Laos, and Vietnam (Oxford UP, 2000) pp 45–120. online
Gearson, John PS, and Kori N. Schake, eds. The Berlin Wall Crisis: Perspectives on Cold War Alliances (Palgrave Macmillan, 2002).
Harrison, Hope Millard (2003), Driving the Soviets Up the Wall: Soviet-East German Relations, 1953–1961, Princeton University Press, ISBN 0-691-09678-3
Kempe, Frederick (2011), Berlin 1961, Penguin Group (USA), ISBN 978-0-399-15729-5, https://archive.org/details/berlin1961kenned0000kemp
Loescher, Gil (2001), The UNHCR and World Politics: A Perilous Path, Oxford UP, ISBN 0-19-829716-5
Lunak, Petr. "Khrushchev and the Berlin Crisis: Soviet brinkmanship seen from inside." Cold War History 3.2 (2003): 53–82.
McAdams, James (1993), Germany Divided: From Wall to Reunification, Princeton UP, ISBN 0-691-07892-0, https://archive.org/details/germanydividedfr00mcad
Newman, Kitty. Macmillan, Khrushchev and the Berlin Crisis, 1958-1960 (Routledge, 2007).
Pearson, Raymond (1998), The Rise and Fall of the Soviet Empire, Macmillan, ISBN 0-312-17407-1
Rasmussen, Kasper Grotle. "In search of a negotiated settlement: McGeorge Bundy and the 1961 Berlin crisis." Journal of Transatlantic Studies 14.1 (2016): 47–64.
Schick, Jack M. The Berlin crisis, 1958-1962 (1971) online
Sergunin, Alexander. "The role of the Executive Office of the President in the US decision-making on the Berlin crisis of 1961." Americana 15 (2017): 64–95.
Slusser, Robert M. The Berlin Crisis of 1961: Soviet-American Relations and the Struggle for Power in the Kremlin, June–November, 1961 (Johns Hopkins UP, 1973) excerpt
Smith, Jean Edward. The defense of Berlin (1963).
Taubman, William. Khrushchev: The Man and his Era (WW Norton & Company, 2003). pp 480–506.online
Thackeray, Frank W. (2004), Events that changed Germany, Greenwood Publishing Group, ISBN 0-313-32814-5, https://archive.org/details/eventsthatchange00fran
Tompson, William. Khrushchev: A political life (Springer, 2016). online
Trachtenberg, Marc. A Constructed Peace: The Making of the European Settlement 1945‒1963 (Princeton UP, 1999) pp. 283–402. excerpt
Voorhees, Theodore. The Silent Guns of Two Octobers: Kennedy and Khrushchev Play the Double Game (U of Michigan Press, 2020).
Windsor, Philip. "The Berlin Crises" History Today (June 1962) Vol. 6, p375-384, summarizes the series of crises 1946 to 1961; online.
Zubok, Vladislav. "Khrushchev and the Berlin Crisis (1958‒1962)" (CWIHP, 1993) online, primary sources

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

[:0-1] 1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 ^1,4 ^1,5 «Berlin Crisis». GlobalSecurity.org. Ανακτήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 2016.

[2] Kempe 2011, σελ. 247

[3] Daum (2008), σελίδες 26–27

[4] «RADIO AND TELEVISION REPORT TO THE AMERICAN PEOPLE ON THE BERLIN CRISIS, JULY 25, 1961». John F Kennedy Presidential Library and Museum.

[5] Kempe 2011, σελ. 324

[6] Zubok, Vladislav M. (1994). «Spy vs. Spy: The KGB vs. the CIA».

[7] Daum (2008), σελίδες 51–57

[8] Daum (2008), σελίδες 29–30

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]