Κουρτ Τσάιτσλερ
| Κουρτ Τσάιτσλερ | |
|---|---|
 | |
| Γέννηση | 9 Ιουνίου 1895 Heideblick |
| Θάνατος | 25 Σεπτεμβρίου 1963 και 5 Σεπτεμβρίου 1963 Aschau im Chiemgau |
| Τιμές | Σταυρός των Ιπποτών του Σιδηρού Σταυρού |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Ο Κουρτ Τσάιτσλερ (γερμ. Kurt Zeitzler, 9 Ιουνίου 1895 - 25 Σεπτεμβρίου 1963) ήταν αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού στη Βέρμαχτ της ναζιστικής Γερμανίας κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου .
Ο Τσάιτσλερ ήταν σχεδόν αποκλειστικά αξιωματικός επιτελείου, που υπηρετούσε ως επικεφαλής του επιτελείου σε σώμα στρατού, στρατιά και ομάδα στρατιών. Τον Σεπτέμβριο του 1942, επιλέχθηκε από τον Αδόλφο Χίτλερ ως Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου του Στρατού, αντικαθιστώντας τον Φραντς Χάλντερ. Στις αρχές του 1943 ήταν ένας από τους βασικούς παράγοντες στην απόφαση να ξεκινήσει η επιχείρηση Citadel, η τελευταία μεγάλη γερμανική επίθεση στο Ανατολικό Μέτωπο, η οποία κατέληξε σε ήττα. Ο Τσάιτσλερ έχασε την πίστη του στην κρίση του Χίτλερ και εγκατέλειψε τη θέση του τον Ιούλιο του 1944, αφού υπέστη νευρικό κλονισμό. Ο Τσάιτσλερ θεωρήθηκε ως ενεργητικό και αποτελεσματικό στέλεχος επιτελείου και ήταν γνωστός για την ικανότητά του να διαχειρίζεται την κίνηση μεγάλων κινητών σχηματισμών.[1]
Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και περίοδος μεσοπολέμου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γεννημένος στο Χάιντεμπλικ (Heideblick) στην επαρχία του Βρανδεμβούργου, ο Τσάιτσλερ προερχόταν από οικογένεια ποιμένων. Σε ηλικία 18 ετών εντάχθηκε στο 4ο Σύνταγμα Πεζικού της Θουριγγίας του Γερμανικού Στρατού στις 23 Μαρτίου 1914. Πέντε μήνες αργότερα η Γερμανία ενεπλάκη σε πόλεμο. Ο Τσάιτσλερ προήχθη σε υπολοχαγό τον Δεκέμβριο του 1914 και διοίκησε διάφορες μονάδες, συμπεριλαμβανομένου ενός πρωτοποριακού αποσπάσματος. Στο τέλος του πολέμου ήταν υπασπιστής συντάγματος.
Ο Τσάιτσλερ επιλέχθηκε ως ένας από τους 4.000 αξιωματικούς που επιλέχθηκαν να υπηρετήσουν στον Ράιχσβερ, τον μικρό γερμανικό στρατό που επιτρεπόταν στα όρια της Συνθήκης των Βερσαλλιών . Προήχθη σε λοχαγό τον Ιανουάριο του 1928. Το 1929 ξεκίνησε τρία χρόνια υπηρεσίας ως επιτελάρχης της 3ης μεραρχίας. Τον Φεβρουάριο του 1934 μεταφέρθηκε στο Reichswehrministerium («Υπουργείο Άμυνας» της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης) και προήχθη σε ταγματάρχη. Το 1937 έγινε αξιωματικός στο γραφείο επιχειρήσεων του Oberkommando des Heeres OKH Ανώτατης Διοίκησης Στρατού), της έδρας του γερμανικού στρατού. Τον Απρίλιο του 1939 ανέλαβε τη διοίκηση του 60ού Συντάγματος Πεζικού και προήχθη σε συνταγματάρχη τον Ιούνιο.
Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
.jpg)
Κατά τη διάρκεια της εισβολής στην Πολωνία το Σεπτέμβριο του 1939, ο Τσάιτσλερ ήταν Αρχηγός του Επιτελείου του στρατηγού Βίλχελμ Λιστ διοικώντας το XXII (μηχανοκίνητο) σώμα της 14ης στρατιάς. Τον Μάρτιο του 1940 έγινε επικεφαλής του Επιτελείου του Στρατηγού Λούντβιχ φον Κλάιστ, επικεφαλής του Panzergruppe A (ομάδα τεθωρακισμένων Α), η οποία αργότερα επαναπροσδιορίστηκε ως 1η Στρατιά Πάντσερ. Κατά τη διάρκεια της Μάχης της Γαλλίας, ο Τσάιτσλερ οργάνωσε και διαχειρίστηκε με εξαιρετικό τρόπο την κίνηση των τεθωρακισμένων (panzer) μέσω των Αρδεννών. [2] Συνέχισε σε αυτή τη θέση μέσω της επιτυχημένης εισβολής στη Γιουγκοσλαβία και της μάχης της Ελλάδας . Στις 18 Μαΐου 1941στον Τσάιτσλερ απονεμήθηκε ο Σταυρός των Ιπποτών του Σιδηρού Σταυρού.
Η μεγαλύτερη επιτυχία του ήρθε κατά τη διάρκεια της Επιχείρησης Μπαρμπαρόσα, της εισβολής του 1941 στη Σοβιετική Ένωση . Κατά τη διάρκεια των δύο πρώτων μηνών της Μπαρμπαρόσα, η 1η στρατιά Πάντσερ εισέδυσε ανατολικά στη σοβιετική επικράτεια, στη συνέχεια μετακινήθηκε νότια στη Μαύρη Θάλασσα για να κόψει τις σοβιετικές δυνάμεις στη Μάχη του Ουμάν, στη συνέχεια βόρεια για να περικυκλώσει τις σοβιετικές δυνάμεις γύρω από το Κίεβο, και στη συνέχεια νότια και πάλι στον ποταμό Δνείπερο, και στη συνέχεια πιο νότια για να αποκόψει τις σοβιετικές δυνάμεις κοντά στη θάλασσα του Αζοφ. [3] Μέσω αυτής της επίπονης εκστρατείας, ο Τσάιτσλερ κράτησε την 1η στρατιά Πάντσερ σε ομαλή κίνηση και εξασφάλισε ότι οι προμήθειες έφθαναν κανονικά. Εκτιμώντας τον Τσάιτσλερ, ο Κλάιστ σχολίασε: «Το μεγαλύτερο πρόβλημα με το να ρίχνεις στρατούς με αυτόν τον τρόπο ήταν αυτό της διατήρησης των προμηθειών» [4]
Τον Ιανουάριο του 1942, ο Τσάιτσλερ διορίστηκε Αρχηγός Επιτελείου του Στρατηγού Γκερτ φον Ρούντστετ OB West (Διοικητής Αρχηγός της Δύσης) και διοικητής της Ομάδας Στρατιών D. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στην απάντηση της συμμαχικής επιδρομής στη Διέππη στις 19 Αυγούστου 1942.
Αρχηγός Επιτελείου του OKH[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στις 24 Σεπτεμβρίου 1942, ο Τσάιτσλερ προήχθη σε General der Infanterie ("στρατηγός Πεζικού") και ταυτόχρονα διορίστηκε αρχηγός του γενικού επιτελείου του OKH, αντικαθιστώντας τον Φραντς Χάλντερ. [5] Ο Χίτλερ είχε εντυπωσιαστεί από τις αισιόδοξες και σθεναρές αναφορές του Τσάιτσλερ και τον επέλεξε ανάμεσα σε αρκετούς ανώτερους και ανώτατους αξιωματικούς. Ο Άλμπερτ Σπέερ δήλωσε ότι ο Χίτλερ ήθελε έναν αξιόπιστο βοηθό ο οποίος "δεν ξεφεύγει από τις διαταγές μου, αλλά με ενθουσιασμό βλέπω να τις εκτελεί." [6]
Είναι πιθανό ότι ο Χίτλερ πίστευε ότι ο Τσάιτσλερ θα ήταν ένας πιο ευέλικτος και αισιόδοξος επικεφαλής του OKH από τον Χάλντερ. Ήταν γνωστός ως "δάσκαλος" της εφοδιαστικής αλυσίδας, με σταθερές οργανωτικές δεξιότητες. Η απόδοσή του ως επικεφαλής του Γενικού Επιτελείου ήταν πολύ αξιοσέβαστη, αλλά το κίνητρο και η πρωτοβουλία του τελικά παρέλυσαν από τις ολοένα και πιο παράλογες απαιτήσεις και τις παράλογες διαταγές του Χίτλερ.
Μετά την προαγωγή του Τσάιτσλερ, ο Χίτλερ εντυπωσιάστηκε αρχικά με την αφοσίωσή του στο έργο και το πνεύμα του.[7] Τον Νοέμβριο του 1942, οι σοβιετικές αντεπιθέσεις περικυκλώνουν τη γερμανική έκτη στρατιά στο Στάλινγκραντ . Ο Τσάιτσλερ συνέστησε να σπάσει τον αποκλεισμό αμέσως η Έκτη στρατιά και να αποσυρθεί από το Στάλινγκραντ προς τη στροφή του Ντον, όπου θα μπορούσε να αποκατασταθεί το μέτωπο που είχε διαρραγεί. Αντίθετα, ο Χίτλερ θύμωσε πολύ, αντικατέστησε τον Τσάιτσλερ και διέταξε προσωπικά την Έκτη στρατιά να σταθεί γύρω από το Στάλινγκραντ, όπου και καταστράφηκε.
Ο Τσάιτσλερ παροτρύνθηκε από τους συναδέλφους του Στρατού να δώσει ο ίδιος την εντολή ξεμπλοκαρίσματος, αλλά αρνήθηκε να ενεργήσει με ανυπότακτο τρόπο στον αρχηγό του. Σε μια χειρονομία αλληλεγγύης με τα λιμοκτονούντα στρατεύματα στο Στάλινγκραντ, ο Τσάιτσλερ μείωσε τη δική του μερίδα στο επίπεδό τους. Ο Χίτλερ ενημερώθηκε γι' αυτές του τις ενέργειες από τον Μάρτιν Μπόρμαν. Μετά από δύο εβδομάδες και την ορατή απώλεια βάρους περίπου 12 κιλών, ο Χίτλερ διέταξε τον Τσάιτσλερ να σταματήσει αυτή τη διατροφή και να επιστρέψει στα κανονικά σιτηρέσια.
Στις αρχές του 1943 ο Τσάιτσλερ ανέπτυξε τα αρχικά σχέδια για την επιχείρηση Citadel, την τελική μεγάλη γερμανική επίθεση στα ανατολικά, και έπεισε τον Χίτλερ να πραγματοποιήσει την επίθεση παρά τις αντιρρήσεις που διατύπωσαν αρκετοί άλλοι ανώτεροι αξιωματούχοι. [8] Αυτή η μάχη κατέληξε σε στρατηγική ήττα για τους Γερμανούς και ακολούθησε μια σειρά αμυντικών μαχών.
Η σχέση του Τσάιτσλερ με τον Χίτλερ επιδεινώθηκε το 1944. Ο Χίτλερ τον κατηγόρησε για τη γερμανική ήττα στην Κριμαία τον Απρίλιο και τον Μάιο. Αυτό έκανε τον Τσάιτσλερ να δηλώσει την επιθυμία του να παραιτηθεί. Μέχρι τα μέσα του έτους, ο Τσάιτσλερ είχε χάσει όλη την πίστη του στην τακτική του Χίτλερ, ως αποτέλεσμα της επιδεινούμενης κατάστασης στη Δυτική Ευρώπη μετά την απόβαση των Συμμάχων στη Νορμανδία και την άρνηση του Χίτλερ να επιτρέψει στο Κέντρο Ομάδας Στρατού να αποσυρθεί σε πιο αμυντικές θέσεις στο Ανατολικό Μέτωπο. Την 1η Ιουλίου ο Τσάιτσλερ υπέστη νευρικό κλονισμό και εγκατέλειψε την κατοικία του Χίτλερ στο Μπέργκχοφ Ο Χίτλερ δεν του μίλησε ποτέ ξανά, και τον απέλυσε από τον Στρατό τον Ιανουάριο του 1945, αφαιρώντας του το δικαίωμα να φορά στολή. [9]
Μεταπολεμικός βίος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στο τέλος του πολέμου, ο Τσάιτσλερ συνελήφθη από βρετανικά στρατεύματα. Ήταν αιχμάλωτος πολέμου μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου 1947. Εμφανίστηκε ως μάρτυρας υπεράσπισης κατά τη διάρκεια των δικών της Νυρεμβέργης και συνεργάστηκε με το Τμήμα Επιχειρησιακής Ιστορίας (Γερμανικά) του Ιστορικού Τμήματος του Στρατού των ΗΠΑ.
Ο Τσάιτσλερ πέθανε το 1963 στο Χοχενασάου (Hohenaschau) στην Άνω Βαυαρία .
Θέσεις στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
| 1939 | 60ο Σύνταγμα Διοικητής |
| 1939-1940 | Αρχηγός Επιτελείου XXII Σώματος, Πολωνία |
| 1940-1941 | Επικεφαλής του επιτελείου της Ομάδας Πάντερ του φον Κλάιστ, Γαλλία |
| 1941 | Επικεφαλής επιτελείου 1ης ομάδας Πάντσερ, Γιουγκοσλαβία και Ανατολικό Μέτωπο |
| 1941-1942 | Αρχηγός Επιτελείου 1ης Στρατιάς Πάντσερ, Ανατολικό Μέτωπο |
| 1942 | Αρχηγός Επιτελείου Ομάδας Στρατιών Δ, Γαλλία |
| 1942-1944 | Αρχηγός επιτελείου του ΟΚΗ |
| 1944-1945 | Σε εφεδρεία |
Απονομές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Σταυρός των Ιπποτών του Σιδηρού Σταυρού, 18 Μαΐου 1941 ως Oberst i. G. and Chef des Generalstabes Panzer-Gruppe 1 [10] [11]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Liddell Hart p. 58
- ↑ Liddell Hart p. 57
- ↑ Liddell Hart p. 58
- ↑ Liddell Hart p. 58
- ↑ Adam, Wilhelm· Ruhle, Otto (2015). With Paulus at Stalingrad. Pen and Sword Books Ltd. σελ. 78. ISBN 9781473833869.
- ↑ Speer, Albert (1995). Inside the Third Reich. London: Weidenfeld & Nicolson. σελ. 333. ISBN 9781842127353.
- ↑ Kershaw, Ian (2000). Hitler. 1936-45: Nemesis. London: Allen Lane. σελίδες 649–650. ISBN 978-0-14-027239-0.
- ↑ Glantz, David M.· House, Jonathan M. (1999). The Battle of Kursk. Lawrence, Kansas: The University of Kansas Press. σελίδες 1-2, 256-257. ISBN 0-7006-0978-4.
- ↑ Kershaw, Ian (2000). Hitler. 1936-45: Nemesis. London: Allen Lane. σελ. 650. ISBN 978-0-14-027239-0.
- ↑ Fellgiebel 2000, p. 456.
- ↑ Scherzer 2007, p. 803.
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Beevor, Antony Stalingrad New York, NY: Viking, 1998.
- Fellgiebel, Walther-Peer (2000) [1986]. Die Träger des Ritterkreuzes des Eisernen Kreuzes 1939–1945 — Die Inhaber der höchsten Auszeichnung des Zweiten Weltkrieges aller Wehrmachtteile [The Bearers of the Knight's Cross of the Iron Cross 1939–1945 — The Owners of the Highest Award of the Second World War of all Wehrmacht Branches] (in German). Friedberg, Germany: Podzun-Pallas. ISBN 978-3-7909-0284-6.
- Liddell Hart, B.H. The German Generals Talk. New York, NY: Morrow, 1948.
- Scherzer, Veit (2007). Die Ritterkreuzträger 1939–1945 Die Inhaber des Ritterkreuzes des Eisernen Kreuzes 1939 von Heer, Luftwaffe, Kriegsmarine, Waffen-SS, Volkssturm sowie mit Deutschland verbündeter Streitkräfte nach den Unterlagen des Bundesarchives (Γερμανικά). Jena, Germany: Scherzers Militaer-Verlag. ISBN 978-3-938845-17-2.
- Shirer, William L. The rise and fall of the Third Reich; a history of Nazi Germany New York, NY: Simon and Schuster, 1960.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- «Kurt Zeitzler at Dieppe». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Ιανουαρίου 2006. Ανακτήθηκε στις 9 Νοεμβρίου 2006.
|