Κιλκίς (θωρηκτό)
 Θ/Κ Κιλκίς (BB-23) | |
| Πληροφορίες | |
|---|---|
| Χρήση | Θωρηκτό |
| Γενικά χαρακτηριστικά | |
| Εκτόπισμα | 13.000 τόνοι |
| Μήκος | 114,3 μέτρα |
| Πλάτος | 23,5 μέτρα |
| Βύθισμα | 7,5 μέτρα |
| Πρόωση | Τριπλής διαβάθμισης μηχανές, 2 προπέλες |
| Ταχύτητα | 17 κόμβοι |
| Περισκοπικό βάθος | για υποβρύχια |
| Πλήρωμα | 34 Αξιωματικοί, 710 Ναύτες |
| Οπλισμός | 4 πυροβόλα των 305 χιλ./45 σε δίδυμους πύργους 8 πυροβόλα των 203 χιλ./45 σε 4 δίδυμους πλευρικούς πύργους 8 πυροβόλα των 178 χιλ./45 σε 4 δίδυμους πλευρικούς πύργους 11 πυροβόλα 76 χιλ. 4 πυροβόλα 57 χιλ. 2 πυροβόλα Α/Α 76 χιλ. 2 τορπιλοσωλήνες των 21 ιντσών |
| Θωράκιση | Στο σκάφος 229 έως 92 χιλ., στους πύργους 305 έως 203 χιλ. |
Το Θωρηκτό Κιλκίς (BB-23) ήταν θωρηκτό του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού κλάσης Mississippi.
Η ναυπήγησή του ξεκίνησε το 1903 στα ναυπηγεία ‘USA – Wn – Cramp & Sone Ship - & Engine building Co Philadelphia Pa’ για λογαριασμό του Αμερικανικού Ναυτικού, στο οποίο εντάχθηκε ως USS Mississippi (BB-23) από το 1908 μέχρι το 1914, οπότε και αμφότερα τα πλοία κλάσης Mississippi (το δεύτερο ήταν το θωρηκτό Λήμνος - πρώην USS Idaho) αγοράστηκαν εσπευσμένα από την Ελλάδα προς ενίσχυση του ελληνικού στόλου μετά τη ναυπήγηση δυο τουρκικών θωρηκτών. Παραλήφθηκε από το Νιούπορτ Νιουζ της Βιρτζίνια τον Ιούλιο του 1914, με βεβιασμένες ενέργειες της ελληνικής κυβέρνησης σε μια προσπάθεια αντιστάθμίσης των τουρκικών ναυτικών εξοπλισμών, χωρίς όμως τα δυο πλοία να είναι και τα απολύτως κατάλληλα. Κύριο μειονέκτημα τους ήταν η μικρή ταχύτητα. Νεωτερισμός στα πλοία αυτά αποτέλεσε η ευρεία χρήση ηλεκτροκινήτων μηχανημάτων.
Τα Κιλκίς και το Λήμνος στη συνέχεια κατασχέθηκαν από τους Γάλλους μαζί με τον υπόλοιπο Ελληνικό Στόλο το 1916, εξαιτίας της ελληνικής ουδετερότητας στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Όταν τον Ιούνιο του 1917 ο Ελευθέριος Βενιζέλος ανέλαβε και πάλι την διακυβέρνηση της χώρας και η Ελλάδα εισήλθε στον πόλεμο με τους συμμάχους της Αντάντ, η Γαλλία επέστρεψε τα πλοία στο Ελληνικό Βασιλικό Ναυτικό.
Το Θωρηκτό Κιλκίς έλαβε μέρος στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ως μοιραρχίδα του μοιράρχου του ελληνικού ελαφρού στόλου του Γ. Κακουλίδη. Μετά τη τουρκική συνθηκολόγηση την 1 Νοεμβρίου 1918 το Κιλκίς κατέπλευσε με άλλα πλοία του στόλου στη Νικομήδεια και από εκεί στη Κωνσταντινούπολη. Το 1919 συμμετείχε στις επιχειρήσεις της Κριμαίας κατά των Μπολσεβίκων στον Εύξεινο Πόντο και μετά το πέρας των οποίων έπλευσε ξανά για στη Κωνσταντινούπολη όπου και παρέμεινε σε όλη τη διάρκεια των επιχειρήσεων της Μικρασιατικής εκστρατείας, (1919-1922).
Μετά τη κατάρρευση του Μικρασιατικού μετώπου τον Αύγουστο του 1922, το Κιλκίς μαζί με το Λήμνος κάλυψαν την υποχώρηση και την επανεπιβίβαση των υποχωρούντων τμημάτων της μικρασιατικής στρατιάς στη Σμύρνη και Τσεσμέ και, στη συνέχεια, κατέπλευσαν στη Χίο και κρατήθηκαν εκεί χωρίς να προσφέρουν κάλυψη στον άμαχο ελληνικό πληθυσμό της Μικράς Ασίας.
Όταν στη συνέχεια έγινε κίνημα, διατάχθηκε ο Κυβερνήτης του Κιλκίς πλοίαρχος Δεμέστιχας να σπεύσει στη Σάμο και να παραμείνει εκεί για την αποκατάσταση της τάξης και την επιβολή της επανάστασης. Αργότερα το Κιλκίς ενώθηκε με το στόλο του μοίραρχου Α. Χατζηκυριάκου και κατέπλευσε στο Κερατσίνι και από εκεί τον Μάρτιο του 1923 κατέπλευσε στον Βόλο. Στη περίοδο 1925-1928 το Κιλκίς παρέμεινε σε μακρά ακινησία στον Πειραιά για γενική επισκευή και αναλεβήτωση, μ' ένα μακρόπνοο σχέδιο εξοπλισμού έναντι του τουρκικού Γιαβούζ που όμως δεν ξεκίνησε ποτέ.
Έτσι μετά το 1928 παρέμεινε σ΄ ενέργεια μέχρι το 1931, οπότε και παροπλίστηκε. Χρησιμοποιήθηκε ως Σχολή Πυροβολικού και στη πρώτη φάση του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ως αντιαεροπορικό πυροβολείο του Ναυστάθμου Σαλαμίνας και βοηθητικό καταφύγιο. Στις 23 Απριλίου 1941 το Κιλκίς, δεχόμενο τρεις βόμβες στο μεσόστεγο και αριστερά βυθίστηκε στον Ναύσταθμο της Σαλαμίνας μετά από επίθεση γερμανικών βομβαρδιστικών Stuka, στη διάρκεια στην Γερμανικής εισβολής στην Ελλάδα[1]. Αργότερα οι Γερμανοί απέκοψαν τους ιστούς και καπνοδόχους για ανάγκες δικού τους υλικού. Ανελκύσθηκε και διαλύθηκε μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1947-1949, από τον τότε Οργανισμό Ανέλκυσης Ναυαγίων (ΟΑΝ).
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου τ. 10ος σ.711.712
- Τα πλοία του Ελληνικού Π.Ν. 1830-1979 σ. 94-95 - Αντ/ρχου Παΐζη, έκδοση ΓΕΝ
- Τσαπράζης, Νικόλαος (1991). Ο Πολεμικός Ναύσταθμος Σαλαμίνος. Ιστορική Υπηρεσία Πολεμικού Ναυτικού.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Τσαπράζης, Νικόλαος (1991). Ο Πολεμικός Ναύσταθμος Σαλαμίνος. Ιστορική Υπηρεσία Πολεμικού Ναυτικού. σελ. 163.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
| |||||