Καθεδρικός του Αγίου Δημητρίου (Βλαντίμιρ)
Συντεταγμένες: 56°7′45.3000″N 40°24′39.3998″E / 56.129250000°N 40.410944389°E
| Καθεδρικός του Αγίου Δημητρίου | |
|---|---|
 | |
 | |
| Είδος | ορθόδοξη εκκλησία και ορόσημο |
| Αρχιτεκτονική | Ρωσική αρχιτεκτονική |
| Γεωγραφικές συντεταγμένες | 56°7′45″N 40°24′39″E |
| Θρήσκευμα | Ανατολικός Ορθόδοξος Χριστιανισμός |
| Θρησκευτική υπαγωγή | Diocese of Vladimir and Suzdal |
| Διοικητική υπαγωγή | Βλαντίμιρ |
| Τοποθεσία | Βλαντίμιρ |
| Χώρα | Ρωσία |
| Έναρξη κατασκευής | 1194 |
| Προστασία | τμήμα μνημείου παγκόσμιας κληρονομιάς (από 1992) και μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς στη Ρωσία[1] |
| Ιστότοπος | |
| Επίσημος ιστότοπος | |
 Πολυμέσα | |
| δεδομένα (π) | |
Ο καθεδρικός ναός του Αγίου Δημητρίου (ρωσικά Дмитриевский собор) είναι καθεδρικός ναός στην αρχαία ρωσική πόλη Βλαντίμιρ. Ολοκληρώθηκε το 1197[2] επί βασιλείας του Μεγάλου Πρίγκιπα Βσεβολόντ Γ΄ του Βλαντιμίρ-Σούζνταλ προς τιμή του Αγίου Δημητρίου της Θεσσαλονίκης. Ως σημαντικό συστατικό των Λευκών Μνημείων του Βλαντιμίρ και του Σούζνταλ, ο καθεδρικός ναός ανήκει στην Παγκόσμια Κληρονομιά της UNESCO.[2] Επί του παρόντος, ο καθεδρικός ναός αποτελεί μέρος του υπαίθριου μουσείου Βλαντίμιρ-Σούζνταλ.
Ιστορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο καθεδρικός ναός του Αγίου Δημητρίου στο Βλαντιμίρ της Ρωσίας χτίστηκε από τον Βσέβολοντ Γ΄ το 1193-7.[2] Ήταν μια από τις πολλές μεγάλες εκκλησίες που είχε χτίσει, οι οποίες περιλαμβάνουν επίσης τον πολύ μεγαλύτερο Καθεδρικό Ναό της Κοίμησης, 1158–60, επίσης στο Βλαντιμίρ της Ρωσίας. Ο καθεδρικός ναός αφιερώθηκε στον Άγιο Δημήτριο της Θεσσαλονίκης. Ο καθεδρικός ναός του Αγίου Δημητρίου αρχικά συνδέθηκε απευθείας με το παλάτι του Βσέβολοντ και ήταν για προσωπική του χρήση. Το ανάκτορο δεν υπάρχει πια και η εκκλησία έχει ανακαινιστεί πολλές φορές από τότε που πρωτοχτίστηκε αλλά έχει κρατήσει κυρίαρχα χαρακτηριστικά και εικονογραφικό πρόγραμμά της. Η πιο εκτεταμένη ανακαίνιση έγινε το 1832 όταν αφαιρέθηκαν κάποιες προσαρτημένες κατασκευές που το συνέδεαν με το παλάτι. Εκείνη την εποχή, κάποιοι από τους εξωτερικούς ογκόλιθους μεταφέρθηκαν και κάποιοι αντικαταστάθηκαν με πρόσφατα σκαλισμένους ογκόλιθους.[3] Περιλήφθηκε στον Κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO το 1992.[2]
Εξωτερικό
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο καθεδρικός ναός είναι πέτρινος και είναι κατασκευασμένος από τοπικούς λευκούς ασβεστόλιθους. Είναι κυβικής μορφής παρόμοια με πολλές προηγούμενες εκκλησίες στο Μπογκολιούμποβο, ειδικά τον Ναό της Αγίας Σκέπης στο Νερλ (1165). Έχει τέσσερις κίονες στο εσωτερικό που στηρίζουν τύμπανο και τρούλο. Οι εξωτερικοί τοίχοι χωρίζονται σε τρεις εσοχές ο καθένας με τη μία στη μέση μεγαλύτερη από τους άλλους. Κάθε εσοχή περιέχει μια ζακομάρα στην κορυφή. Διαχωρίζονται επίσης στο μεσαίο επίπεδο από μια οριζόντια αψιδωτή ζωφόρο. Η μία πλευρά του καθεδρικού ναού περιέχει το ιερό που επίσης χωρίζεται σε τρία μέρη. Τα παράθυρα και οι πόρτες είναι σε βαθιά εσοχή με εκτενή σκαλιστή διακόσμηση.
Σκαλίσματα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα].jpg)
Το πιο εντυπωσιακό χαρακτηριστικό του καθεδρικού ναού είναι τα εκτεταμένα ρηχά ανάγλυφα που καλύπτουν το πάνω μισό των εξωτερικών τοίχων πάνω από τη ζωφόρο της στοάς και το τύμπανο κάτω από τον τρούλο. Η πηγή των τεχνιτών και η προέλευση αυτών των γλυπτών φαίνεται να είναι ένα κράμα πολλών επιρροών. Οι πιο πιθανές είναι παλαιότερες εκκλησίες Μπογκολιούμποβο, βαλκανικές εκκλησίες και αρμενικές εκκλησίες.[4] Το Βλαντίμιρ, στα τέλη του 12ου αιώνα, ήταν ένα κοσμοπολίτικο και καλλιτεχνικό κέντρο. Για την κατασκευή του ναού χρησιμοποιήθηκαν αρχιτέκτονες και τεχνίτες τόσο από την Ανατολή όσο και από τη Δύση που διέμεναν εκεί. Επιπλέον, η μητέρα του Βσέβολοντ ήταν Βυζαντινή πριγκίπισσα και ο Βσέβολοντ έζησε στην Κωνσταντινούπολη για αρκετά χρόνια κατά την παιδική του ηλικία. Μια άλλη πηγή έμπνευσης μπορεί επίσης να ήταν φορητά γλυπτά όπως τα βυζαντινά ελεφαντόδοντα.[5]
Τα σκαλίσματα αποτελούνται από ζώα και φυτά καθώς και φιγούρες σε σειρές και σκηνές στο ζακόμαρι. Ορισμένα σκαλίσματα είναι επίσης διακοσμητικά σχέδια. Τα σχέδια, τα φυτά και τα ζώα (τόσο αληθινά όσο και φανταστικά) μπορεί να βασίζονται σε παγανιστικές πεποιθήσεις και παραδόσεις,[6] παραδοσιακή λαογραφία της Ρωσίας[3] ή χριστιανικά θεολογικά θέματα.[7] Αυτοί οι τύποι σκαλισμάτων αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της διακόσμησης στον καθεδρικό ναό. Σε κάθε ζακομάρα, υπάρχει μια εικονική σκηνή. Η πιο εξέχουσα, στη δυτική πρόσοψη στον κεντρικό κόλπο, είναι μια σκηνή με τον βασιλιά Δαβίδ που περιβάλλεται από αγγέλους και χίμαιρες. Ο Βασιλιάς Δαβίδ εμφανίζεται επίσης στην κεντρική εσοχή της νότιας πρόσοψης που περιβάλλεται από αγίους πολεμιστές. Άλλες εξέχουσες προσωπικότητες, εκτός από τον Χριστό και τη Παναγία, είναι ο Σολομών, ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Ηρακλής, πολεμιστές άγιοι και κληρικοί. Το τελευταίο κομμάτι αυτού του θέματος είναι η ζακομάρα της βόρειας πρόσοψης αριστερά που δείχνει τον δωρητή, Βσέβολοντ με τους γιους του. Σε μια εποχή που η εξουσία και η επικράτεια καταλαμβάνονταν και κρατούνταν από στρατιωτική δύναμη, η οικοδόμηση εκκλησιών και ανακτόρων που υποστηρίζουν την εξουσία του πρίγκιπα είναι σημαντική. Αυτός ο καθεδρικός ναός, όχι σε αντίθεση με τον Καθεδρικό της Κοίμησης ως προς το μέγεθος και το μεγαλείο του, με το εικονογραφικό του πρόγραμμα ενισχύει την εξουσία του πρίγκιπα συνδέοντάς τον με αρχαίους βασιλιάδες και φιλοσόφους, βιβλικές μορφές και στρατιωτικούς ηγέτες.[3]
Εσωτερικό
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ενώ μερικά σκαλίσματα παραμένουν άθικτα μέσα στον καθεδρικό ναό, το πιο σημαντικό πρωτότυπο χαρακτηριστικό του εσωτερικού είναι μερικές τοιχογραφίες πάνω και γύρω από τη δυτική είσοδο που σώζονται από τα τέλη του 12ου αιώνα. Η ποιότητα της εργασίας ποικίλλει. Το καλύτερο έργο στα πρόσωπα των αγίων και των αγγέλων στη σκηνή της Τελευταία Κρίσης είναι πιθανότατα το έργο Βυζαντινών δασκάλων με τους Ρώσους μαθητές τους να ολοκληρώνουν λιγότερο σημαντικά μέρη όπως η κουρτίνα και το φόντο. Οι γραμμές και η σκίαση των καλύτερων τμημάτων συγκρίνονται με την καλύτερη δουλειά στην Ελλάδα και το Βυζάντιο. Η εικόνα της Παναγίας του Βλαντιμίρ ήταν επίσης γνωστό ότι βρισκόταν στον κοντινό Καθεδρικό Ναό της Κοίμησης την εποχή που οι τοιχογραφίες ζωγραφίστηκαν, επομένως ήταν πιθανότατα πηγή έμπνευσης και εκπαίδευσης.[8]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ «Постановление Совета Министров РСФСР № 1327 от 30.08.1960».
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 «The Cathedral of St. Demetrios, Vladimir». mappingeasterneurope.princeton.edu. Ανακτήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 2024.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Brumfield, W. (1993). A history of Russian architecture. Cambridge; New York, NY, USA: Cambridge University Press, Page 53
- ↑ Brumfield, W. (1993). A history of Russian architecture. Cambridge; New York, NY, USA: Cambridge University Press, Page 52
- ↑ Brumfield, W. (1993). A history of Russian architecture. Cambridge; New York, NY, USA: Cambridge University Press, Page 55-6
- ↑ Kornilovich, K. (1967). Arts of Russia : From the origins to the end of the 16th century. Cleveland: World Pub, page 54
- ↑ Hamilton, George Heard. The art and architecture of Russia. Penguin Books, 1983, page 77.
- ↑ Hare, Richard. The art and artists of Russia. New York Graphic Society, 1966, page 27.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Brumfield, W. (1993). A history of Russian architecture. Cambridge; New York, NY, USA: Cambridge University Press.
- Brumfield, W. (1997). Landmarks of Russian architecture : A photographic survey (Documenting the image; v. 5). Australia: Gordon and Breach.
- Hamilton, George Heard. The art and architecture of Russia. Penguin Books, 1983.
- Hare, Richard. The art and artists of Russia. New York Graphic Society, 1966.
- Kornilovich, K. (1967). Arts of Russia : From the origins to the end of the 16th century. Cleveland: World Pub