Κάρολος Ευγένιος του Λομπέσκ
| Κάρολος-Ευγένιος | |
|---|---|
| πρίγκιπας του Λαμπέσκ | |
 | |
| Γέννηση | 25 Σεπτεμβρίου 1751 |
| Θάνατος | 2 Νοεμβρίου 1825 (74 ετών) |
| Σύζυγος | Άννα Τσέτνερ Βικτώρια Φολιό χήρα κόμη Κολορίντο |
| Οίκος | Λωρραίνης-Μπριόν |
| Πατέρας | Λουδοβίκος-Κάρολος |
| Μητέρα | Λουίζα ντε Ροάν |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
O Κάρολος-Ευγένος, γαλλ. Charles Eugène, (25 Σεπτεμβρίου 1751[1] - 2 Νοεμβρίου 1825) από τον Οίκο της Λωρραίνης ήταν πρίγκιπας του Λομπέσκ (Lambesc). Κατά τους Ναπολεόντιους Πολέμους, μαζί με άλλους εμιγκρέ, συμμετείχε στο στρατό της Αυστρίας για την παλινόρθωση των Βουρβόνων. Ήταν ο τελευταίος άρρην απόγονος του κλάδου των Γκιζ.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γεννήθηκε στο ανάκτορο των Βερσαλλιών, όπου ο πατέρας του ήταν Μέγας Σταυλάρχης και ήταν ο πρώτος γιος του Λουδοβίκου-Καρόλου πρίγκιπα του Μπριόν και της Λουίζας ντε Ροχάν, κόρης του Καρόλου πρίγκιπα του Ροσφόρ. Η αδελφή του Ιωσηφίνα παντρεύτηκε τον Βίκτορα-Αμεδαίο Β΄ πρίγκιπα του Καρινιάνο και εγγονός της ήταν ο Κάρολος-Αλβέρτος βασιλιάς της Σαρδηνίας.
Υπερασπίστηκε το βασιλικό ανάκτορο κατά την αναταραχή στους κήπους του Κεραμεικού (Tuileries) τον Ιούλιο του 1789. Υπηρετούσε στο Γαλλικό στρατό, αλλά με την έναρξη των πολέμων της Γαλλίας με την Αυστρία, ανέλαβε τη Μερίδα των Βουρβόνων στη Γερμανία. Το Σύνταγμά του συντάχθηκε με το στρατό των Αψβούργων και διακρίθηκε σε πολέμους του Πρώτου και Δεύτερου Συνασπισμού. Με την Παλινόρθωση των Βουρβόνων το 1815 αποκαταστάθηκαν τα αξιώματά του, αλλά λόγω της δυσαρέσκειας του πλήθους δεν επέστρεψε ποτέ να τα ασκήσει.
Η στρατιωτική του υπηρεσία στη Γαλλία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ήταν, όπως και ο πατέρας του, Μέγας Σταυλάρχης.[2] Έγινε συνταγματάρχης και αρχηγός (proprietor) των Βασιλικών Δραγόνων από τη Γερμανία το 1778 και προήχθη σε στρατάρχη του Γαλλικού στρατού το 1788. Έλαβε το σταυρό του διοικητή του Τάγματος του Αγ. Λουδοβίκου.
Κατά τις πρώτες ημέρες της Γαλλικής Επανάστασης, υπεράσπισε με τους Γερμανούς Δραγόνους του την Αυλή του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄. Στις 20 Ιουλίου 1789, όταν όχλος συγκεντρώθηκε στους κήπους του ανακτόρου του Κεραμεικού (Tuileries), ο Κάρολος-Ευγένιος επικεφαλής των Δραγόνων του, το εξώθησε. Πολλοί τραυματίστηκαν στην επίθεση και ο Κάρολος-Ευγένιος θεωρήθηκε υπεύθυνος από το πλήθος.[3] Όταν κορυφώθηκε η εχθρότητα της Γαλλίας με την Αυστρία, άφησε τους Δραγόνους και ακολούθησε τη Μερίδα των Βουρβόνων μαζί με το νεότερο αδελφό του Ιωσήφ.[4]
Η στρατιωτική του υπηρεσία στην Αυστρία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1791 διορίστηκε υποστράτηγος του στρατού της Αυστρίας. Του δόθηκε η διοίκηση ενός συντάγματος εθελοντών, του 37ου Συντάγματος Δραγόνων, στη Φλάνδρα.[5] Το 1794 ορίστηκε συνταγματάρχης του 21ου Συντάγματος Θωρακοφόρων και στη μάχη του Φλερό, όταν το πεζικό του στρατάρχη κόμη φον Κάουνιτς περικυκλώθηκε από Γαλλικό ιππικό, του έδωσαν τέσσερις Μοίρες Καραμπινιέρων για να τους σώσει.[4] Πράγματι, αν και οι Γάλλοι ήταν πενταπλάσιοι, αιφνιδιάστηκαν και διασκορπίστηκαν· έτσι ο στρατάρχης βρήκε το χρόνο να αποσύρει το πεζικό του.[6]
Το 1796 προήχθη σε αντιστράτηγο και πολέμησε στη Γερμανία υπό τον Δαγοβέρτο-Σιγισμούνδο φον Βόρμσε στη Στρατιά του Άνω Ρήνου. Το ίδιο έτος τιμήθηκε με τον σταυρό του διοικητή του Τάγματος της Μαρίας-Θηρεσίας. Πολέμησε και διακρίθηκε στη μάχη του Άμπεργκ και του Βύρτσμπουργκ ως διοικητής ταξιαρχίας ιππικού.[6]
Κατά τον Πόλεμο του Β΄ Συνασπισμού πολέμησε στη μάχη του Ανγκιάν, στη Σουαβία. Έπειτα ορίστηκε από τους Αψβούργους ως γενικός κυβερνήτης στην επαρχία της Γαλικίας. Το 1806 προήχθη σε στρατηγό του Ιππικού και μερικές εβδομάδες μετά, συνταγματάρχης του Σώματος Φρουρών στη Βιέννη. Δύο έτη μετά τιμήθηκε ως ιππότης του Τάγματος του Χρυσόμαλλου Δέρατος.[6]
Όταν παλινορθώθηκε ο Λουδοβίκος ΙΗ΄ της Γαλλίας έγινε πάλι ευγενής της Γαλλίας και του δόθηκε μάλιστα ο τίτλος του δούκα του Ελμπέφ.[4] Ο βασιλιάς τον έθεσε στρατάρχη της Γαλλίας. Λόγω του περιστατικού στους κήπους του Κεραμεικού που είχε γίνει τον Ιούλιο του 1789, υπήρχε λαϊκή δυσαρέσκεια εναντίον του και έτσι δεν εξάσκησε ποτέ τα δικαιώματά του αυτά.
Το 1815 απεβίωσε ο αδελφός του Ιωσήφ άγαμος. Ο ίδιος το 1825 απεβίωσε στη Βιέννη 74 ετών. Ήταν ο τελευταίος άρρην απόγονος του κλάδου Λυρραίνης-Γκιζ.[6]
Οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
To 1803 νυμφεύτηκε την Άννα Τσέτνερ, που απεβίωσε το 1814.
Έκανε δεύτερο γάμο με τη Βικτώρια Φολιό ντε Κρενεβίλ, αλλά πάλι δεν απέκτησε απογόνους.
Επίσης νυμφεύτηκε τη χήρα του κόμη του Κολορίντο, αλλά διαζεύχθηκαν έπειτα από λίγους μήνες.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ van de Pas, Leo. «Charles de Lorraine, Prince of Lambesc». Genealogics .org. Ανακτήθηκε στις 21 Μαρτίου 2010.
- ↑ Antony Spawforth, Versailles: a biography of a palace. New York: St. Martin's Press, 2008, ISBN 978-0-312-35785-6 p. 157.
- ↑ (Γερμανικά) Jens Ebert. "Lothringen". Die Österreichischen Generäle 1792–1815. Napoleon Online.DE. Accessed 23 January 2010.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 (Γερμανικά) Ebert. "Lothringen".
- ↑ Digby Smith, Lothringen-Lambesc. Leopold Kudrna and Digby Smith (compilers). A biographical dictionary of all Austrian Generals in the French Revolutionary and Napoleonic Wars, 1792–1815. The Napoleon Series, Robert Burnham, editor in chief. April 2008 version. Accessed 23 January 2010.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 Smith, Lothringen-Lambesc. Accessed 23 January 2010.
|