Κάλουμ Άιλοτ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Κάλουμ Άιλοτ
Ο Αίλοτ κατά τη διάρκεια της συνέντευξης τύπου στο Γκραν Πρι του Μακάο το 2018
Εθνικότητα Βρετανός
Γέννηση11 Νοεμβρίου 1998 (1998-11-11) (25 ετών)
Κέιμπριτζ, Ηνωμένο Βασίλειο
Καριέρα στην Φόρμουλα 2
Σεζόν Ντεμπούτου2017
Πρώην ΟμάδεςTrident
Charouz
UNI-Virtuosi Racing
Αγώνες47
Νίκες3
Βάθρα8
Poles9[α]
Ταχύτεροι Γύροι0
Καλύτερος τερματισμός2ος το 2020
Προηγούμενές Σειρές
2018
2015–17
2015		GP3 Series
Formula 3 European Championship
Toyota Racing Series

Ο Κάλουμ Άιλοτ είναι Βρετανός οδηγός αγώνων[2] ο οποίος είναι ο επίσημος οδηγός δοκιμών για τη Σκουντερία Φερράρι και δοκιμαστικός-εφεδρικός οδηγός για την Alfa Romeo για τη σεζόν του 2021 στη Φόρμουλα 1.[3] Αυτή τη στιγμή είναι μέλος της Ferrari Driver Academy[4] και αγωνίζεται στο GT World Challenge Europe Endurance Cup με την Iron Lynx. Ο Άιλοτ ήταν ο δεύτερος στο Πρωτάθλημα της Φόρμουλα 2 το 2020, πίσω από τον Μικ Σουμάχερ.

Καριέρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Καρτ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Άιλοτ θεωρήθηκε από μερικούς ως ένας από τους πιο επιτυχημένους οδηγούς καρτ της γενιάς του.[5] Κάνοντας το ντεμπούτο του το 2008, είδε την πρώτη του νίκη το 2011 στα Formula Kart Stars και τερμάτισε τρίτος στο Γερμανικό Πρωτάθλημα Karting για νέους, και στα δύο στη κατηγορία KF3. Παρέμεινε στο KF3 με την Chiesa Corse Team για τη σεζόν του 2012, με μεγάλη επιτυχία. Ο Άιλοτ έβαλε τον εαυτό του στο ραντάρ σε ηλικία 13 ετών κερδίζοντας το WSK Masters Series, το WSK Final Cup και τερματίζοντας ως δεύτερος στο WSK Euro Series και το CIK-FIA World Cup. Επιλέχθηκε ως ο νεότερος WSK οδηγός της χρονιάς. Το 2013 αγωνίστηκε στις κατηγορίες KF και KF2 και κέρδισε το Trofeo delle Industrie μαζί με το WSK Final Cup. Το 2014, με την Zanardi Strakka Racing, τερμάτισε τέταρτος στο CIK-FIA World Cup, τρίτος στο WSK Champions Cup, και κέρδισε το WSK Super Masters Series, καθώς και το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα CIK-FIA.

Toyota Racing Series[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Κάλουμ Άιλοτ έκανε το ντεμπούτο του στο Toyota Racing Series στη Νέα Ζηλανδία με την ETEC Motorsport, χρησιμοποιώντας κράνος με τη Red Bull, ανεπίσημα ανακοινώνοντας τον εαυτό του ως μέλος του προγράμματος ανάπτυξης οδηγών της Red Bull.[6] Πήρε την τέταρτη θέση στον έβδομο αγώνα και στο Taupo ήταν ο ταχύτερος στα δοκιμαστικά. Στο Manfeild τερμάτισε κοντά στο βάθρο. Τερμάτισε 16ος στο πρωτάθλημα, όντας γρήγορος στις κατατακτήριες και στα δοκιμαστικά, έχανε πολύ στον ρυθμό του αγώνα.

Φόρμουλα 3[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Άιλοτ ανέβηκε στη Φόρμουλα 3 το 2015, αγωνιζόμενος στη Ευρωπαϊκή Φόρμουλα 3 με την Carlin σε ηλικία 16 ετών. Παρά το γεγονός ότι ήταν αρχάριος, ο ρυθμός του τον έθεσε ως έναν από τους διεκδικητές του τίτλου πριν από την έναρξη της σεζόν.[7] Δοκίμασε μηχανήματα F3 και Formula Renault 2.0 για να συγκεντρώσει εμπειρία πριν από το ντεμπούτο του στη Φόρμουλα 3.[8] Στις δοκιμές πριν από την έναρξη της σεζόν, ο Αίλοτ έκανε τις πρώτες του εντυπώσεις, τερματίζοντας έκτος στην πρώτη του συλλογική δοκιμή[9] και δεύτερος σε υγρές συνθήκες τη δεύτερη ημέρα.[10] Ο Άιλοτ πέτυχε ένα βάθρο στο Nürburgring, τερμάτισε έβδομος στο πρωτάθλημα των Rookie και δωδέκατος στη γενική κατάταξη.

Το 2016, ο Άιλοτ άλλαξε στην Van Amersfoort Racing μαζί με τους πρωτάρηδες Πέδρο Πικέ, Χαρρισον Νιούι και Αντουάν Ουμπέρ. Στον δεύτερο αγώνα του πρώτου γύρου στο Paul Ricard, πήρε την πρώτη του νίκη στο άθλημα και ακολουθώντας με μια δεύτερη στο Red Bull Ring φέρνοντας τον στην 6η θέση συνολικά.

Στις 22 Νοεμβρίου του 2016, επιβεβαιώθηκε ότι θα αγωνιζόταν με την Prema Powerteam για το 2017.[11] Τερματίζοντας στην τέταρτη θέση, χάνοντας από τον συμπαίκτη του Μαξιμίλιαν Γκούνθερ για 39 πόντους. Κέρδισε έξι αγώνες και τερμάτισε άλλους έξι στο βάθρο.

GP2 Series[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τον Δεκέμβριο του 2016, Δοκίμασε με την ART Grand Prix στις δοκιμές μετά τη σεζόν στη Yas Marina.[12]

GP3 Series[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά από δοκιμές στο Άμπου Ντάμπι, ανακοινώθηκε ότι ο Άιλοτ ήταν προγραμματισμένος να αγωνιστεί με την ART Grand Prix στο GP3 για το 2018.[13] Τερμάτισε στην 3η θέση, μόνο πίσω από τους συμπαίκτες του Νικίτα Μαζέπιν και τον αείμνηστο Αντουάν Ουμπέρ. Πέτυχε επτά βάθρα, δύο από αυτά να είναι νίκες.

Φόρμουλα 2[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τον Ιούλιο του 2017, ο Άιλοτ έκανε το ντεμπούτο του στον έκτο γύρο στο Silverstone με την Trident Racing.[14] Τερμάτισε και τους δύο αγώνες εκτός της δεκάδας.[15]

Το επόμενο έτος, ο Άιλοτ συμμετείχε στη δοκιμή στο τέλος σεζόν με την Trident και Charouz.[16][17]

Τον Ιανουάριο του 2019, ανακοίνωσε την πλήρη ένταξη του στην Sauber Junior Team της Charouz μαζί με τον Χουάν Μανουέλ Κορέα.[18] Ολοκλήρωσε τη σεζόν στην 11η θέση, εξασφαλίζοντας δύο βάθρα στους αγώνες σπριντ της Καταλονίας και του Σότσι μαζί με την παρθενική του pole στη Μόντσα.

Για τη σεζόν του 2020, ο Άιλοτ αποχώρησε από την Charouz και μεταφέρθηκε UNI-Virtuosi Racing μαζί με τον Γκουάνγιου Τζόου. Παρέμεινε μέλος της Ακαδημίας Οδηγών Ferrari. Πήρε την πρώτη του νίκη στη Φόρμουλα 2 στον εναρκτήριο αγώνα στο Red Bull Ring, αφού ο κάτοχος της pole Τζόου υπέστη ηλεκτρικά προβλήματα.[19][20] Ολοκλήρωσε τη σεζόν με 3 νίκες, 5 Pole και 6 βάθρα, τερματίζοντας δεύτερος, πίσω από τον Γερμανό Μικ Σουμάχερ.

Φόρμουλα 1[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Άιλοτ εισήχθη στην ακαδημία της Red Bull το 2015 πριν από το ντεμπούτο του στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Φόρμουλα 3,[21] ωστόσο αποχώρισε από το πρόγραμμα στο τέλος της σεζόν μετά από μια αποτυχημένη καμπάνια.[22] Αφού τερμάτισε τέταρτος στο πρωτάθλημα το 2017, έγινε μέλος της Ακαδημίας Οδηγών της Φερράρι.

Ο Άιλοτ είχε την πρώτη του εμπειρία με μονοθέσιο της Φόρμουλα 1 κατά τη διάρκεια της δοκιμής εντός σεζόν το 2019 στη πίστα της Καταλονίας, οδηγώντας την C38 της Alfa Romeo. Συμπλήρωσε 41 γύρους πριν το τρέξιμό του διακοπεί μετά από ένα ατύχημα στη 3η στροφή.[23] Ο Αίλοτ επρόκειτο να έκανε το ντεμπούτο του το Σαββατοκύριακο κατά τα πρώτα δοκιμαστικά (FP1) στο Γκραν Πρι του Άιφελ το 2020, οδηγώντας για την ομάδα της Haas, αλλά ακυρώθηκε λόγω του κακού καιρού.[24][25]

Αφού εμφανίστηκε στις δοκιμές μετά τη σεζόν για την Alfa Romeo τον Δεκέμβριο του 2020, ανακοινώθηκε ότι θα αναλάμβανε το ρόλο του δοκιμαστή στη Φερράρι για το 2021.[26] Τον Απρίλιο της ίδιας χρονιάς διορίστηκε ως δεύτερος εφεδρικός οδηγός της Alfa, μοιραζόμενος τα καθήκοντά του με τον Ρόμπερτ Κουμπίτσα. Εμφανίστηκε στα πρώτα δοκιμαστικά στο Γκραν Πρι Πορτογαλίας και Αυστρίας, με τον αριθμό 98.[27]

IndyCar[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Juncos Hollinger Racing (2021–)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

2021[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Άιλοτ υπέγραψε με την Juncos Hollinger Racing με έδρα την Ινδιανάπολη για τους τρεις τελευταίους αγώνες του πρωταθλήματος του 2021.[28] Έκανε το ντεμπούτο του στο Γκραν Πρι του Πόρτλαντ, όπου τερμάτισε 25ος, συμπληρώνοντας μόνο 77 από τους 110 γύρους λόγω μηχανικής βλάβης στη μέση του αγώνα.[29] Στο Firestone Grand Prix του Monterey, τράκαρε με το αυτοκίνητό του κατά τη διάρκεια της προθέρμανσης, αν και δεν τραυματίστηκε από το ατύχημα. Τερμάτισε στην 22η θέση, έναν γύρο πίσω από τον πρωτοπόρο. Στο Acura Grand Prix του Long Beach, ο Άιλοτ προκρίθηκε 18ος. Ωστόσο, αφού συμπλήρωσε 47 από τους 85 γύρους, αναγκάστηκε να αποσυρθεί με μηχανικό πρόβλημα, τερματίζοντας 26ος.[30][31]

2022[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Άιλοτ στο XPEL 375

Στις 24 Σεπτεμβρίου 2021, ο Άιλοτ ανακοίνωσε ότι θα παρέμενε στην Juncos Hollinger Racing και θα αγωνιζόταν με πλήρη απασχόληση για την ομάδα το 2022.[32][33]

Μετά από ένα ατύχημα στο Indianapolis 500 εκεινής της χρονιάς, ο Άιλοτ έσπασε το δεξί του χέρι και δεν του δόθηκε ιατρική άδεια για να αγωνιστεί στο Chevrolet Detroit Grand Prix, το οποίο πραγματοποιήθηκε το επόμενο Σαββατοκύριακο.[34][35] Έκανε την επιστροφή του στο Sonsio Grand Prix στο Road America, όπου τερμάτισε 11ος.[36][37]

Στις 28 Ιουλίου 2022, ανακοινώθηκε ότι ο Άιλοτ υπέγραψε επέκταση δύο ετών με την Juncos Hollinger Racing, διατηρώντας τον στην ομάδα μέχρι το 2024.[38]

Υποσημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 6 Pole επιτεύχθηκαν κατά τη διάρκεια των κατατακτηρίων και 3 δόθηκαν ως αποτέλεσμα της αντιστροφής του grid για τον αγώνα σπριντ.[1]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ «Formula 2 poles». results.motorsportstats.com. Motorsport Stats. Ανακτήθηκε στις 8 Αυγούστου 2020. 
  2. ↑ «Interview with Callum Ilott». CriaMacau©. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Μαΐου 2021. Ανακτήθηκε στις 15 Φεβρουαρίου 2019. 
  3. ↑ «Callum Ilott Joins Alfa Romeo as Reserve Driver role for 2021 season» (στα Αγγλικά). 27 Απριλίου 2021. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Μαΐου 2023. Ανακτήθηκε στις 7 Σεπτεμβρίου 2021. 
  4. ↑ «Ilott is first British driver to join FDA». pitpass.com. 19 October 2017. https://www.pitpass.com/60430/Ilott-is-first-British-driver-to-join-FDA. Ανακτήθηκε στις 20 October 2017. 
  5. ↑ Allen, Peter (18 September 2014). «Ten more karting stars to watch». Paddock Scout. http://www.paddockscout.com/ten-more-karting-stars-to-watch/21350. 
  6. ↑ «Red Bull Junior Team 2015 - Drivers». 9 January 2015. http://www.redbull.com/cs/Satellite/en_INT/Red-Bull-Junior-Team-2014---Drivers/001243182347847. 
  7. ↑ «Previa FIA F3 2015. Un año de grandes cambios». 18 February 2015. https://motorsportaldia.wordpress.com/2015/02/18/previa-fia-f3-2015-un-ano-de-grandes-cambios/. 
  8. ↑ Franczak, Andrew (9 January 2015). «Red Bull sign up Little Hadham teenage racer». Hertfordshire Mercury. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 April 2015. https://web.archive.org/web/20150402163811/http://www.hertfordshiremercury.co.uk/Red-Bull-sign-Little-Hadham-teenage-racer/story-26123881-detail/story.html. Ανακτήθηκε στις 1 April 2015. 
  9. ↑ «Antonio Giovinazzi leads first test session of 2015». 17 March 2015. http://www.paddockscout.com/antonio-giovinazzi-leads-first-f3-test-session-of-2015/25480. 
  10. ↑ «Leclerc fastest in wet star to second day of European F3 testing». 18 March 2015. http://www.paddockscout.com/leclerc-fastest-in-wet-start-to-second-day-of-european-f3-testing/25535. 
  11. ↑ «Callum Ilott joins Prema for 2017 European F3 season». 22 Νοεμβρίου 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Σεπτεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 22 Νοεμβρίου 2016. 
  12. ↑ «Callum Ilott to test for ART in Abu Dhabi». 25 Νοεμβρίου 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Αυγούστου 2017. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουλίου 2017. 
  13. ↑ Kalinauckas, Alex (4 December 2017). «Ferrari junior Ilott joins dominant GP3 team». Motorsport.com (Motorsport Network). https://www.motorsport.com/gp3/news/ilott-art-grand-prix-ferrari-985751/. Ανακτήθηκε στις 4 December 2017. 
  14. ↑ «F3 title contender Ilott to make F2 debut». 12 Ιουλίου 2017. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουλίου 2017. 
  15. ↑ «Callum Ilott will race for UNI-Virtuosi in 2020». 28 Νοεμβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 2019. 
  16. ↑ «2018 POST-SEASON TEST OPENS AT YAS MARINA». 28 Νοεμβρίου 2018. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Δεκεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 21 Ιανουαρίου 2019. 
  17. ↑ «2018 POST-SEASON TESTING – DAY 2: ENTRY LIST». 29 Νοεμβρίου 2018. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Μαρτίου 2019. Ανακτήθηκε στις 21 Ιανουαρίου 2019. 
  18. ↑ «Mick Schumacher joins the Ferrari Driver Academy». 19 Ιανουαρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 21 Ιανουαρίου 2019. 
  19. ↑ Simmons, Marcus (4 Ιουλίου 2020). «Red Bull Ring F2: Ilott leads Ferrari junior 1-2-3 to win feature race». autosport.com. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουλίου 2020. 
  20. ↑ «Closing the F2 chapter and looking towards the future: Ilott's honest account of 2020». FIA_F2® - The Official F2® Website (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 2020. 
  21. ↑ «Red Bull Junior to Carlin for FIA F3». carlin.co.uk. 12 Φεβρουαρίου 2015. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Οκτωβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 2020. 
  22. ↑ «Callum Ilott felt 'free' after Red Bull Junior programme exit». autosport.com. 13 Απριλίου 2016. Ανακτήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 2020. 
  23. ↑ «Barcelona Test Day One: Bottas on top for Mercedes as Ilott crashes Alfa». formula1.com. 14 Μαΐου 2019. Ανακτήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 2020. 
  24. ↑ «'It hasn't been a wasted opportunity' says Ilott after missing out on FP1 debut». 9 Οκτωβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 2020. 
  25. ↑ «Ferrari juniors Mick Schumacher and Callum Ilott to make F1 practice debuts at Eifel GP». formula1.com. 29 Σεπτεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 2020. 
  26. ↑ «F2 runner-up Callum Ilott named Ferrari test driver for 2021 | Formula 1®». www.formula1.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 2020. 
  27. ↑ «Callum Ilott to drive for Alfa Romeo in Portugal practice after joining as reserve». formula1.com. 27 Απριλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 27 Απριλίου 2021. 
  28. ↑ «Ilott to close out IndyCar season with Juncos Hollinger». RACER (στα Αγγλικά). 10 Σεπτεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 2022. 
  29. ↑ «Ilott to make IndyCar debut with Juncos Hollinger at Portland». www.autosport.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 2022. 
  30. ↑ «IndyCar Long Beach results points: Herta wins, Palou champ - NBC Sports». MotorSportsTalk | NBC Sports (στα Αγγλικά). 27 Σεπτεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 2022. 
  31. ↑ «Juncos Hollinger Racing Learn Valuable Lessons From The Acura Grand Prix Of Long Beach | Paddock Eye» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 2022. 
  32. ↑ «Ilott returning for full IndyCar season with Juncos Hollinger in 2022». RACER (στα Αγγλικά). 24 Σεπτεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 2022. 
  33. ↑ «Ilott To Stay with Juncos Hollinger for Full-Time Drive in 2022». IndyCar.com. Ανακτήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 2022. 
  34. ↑ «Ilott to miss IndyCar race in Detroit after Indy 500 crash». www.motorsport.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 2022. 
  35. ↑ «Santino Ferrucci to Replace Callum Ilott for Chevrolet Detroit Grand Prix». Juncos Hollinger Racing (στα Αγγλικά). 1 Ιουνίου 2022. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Οκτωβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 2022. 
  36. ↑ «Callum Ilott Cleared for Sonsio Grand Prix at Road America». Juncos Hollinger Racing (στα Αγγλικά). 8 Ιουνίου 2022. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Δεκεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 2022. 
  37. ↑ «Callum Ilott Takes 11th in NTT INDYCAR SERIES Return at Road America». Juncos Hollinger Racing (στα Αγγλικά). 13 Ιουνίου 2022. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Δεκεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 2022. 
  38. ↑ «Ilott to remain with Juncos Hollinger for two more years». www.motorsport.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 2022. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Κάλουμ_Άιλοτ&oldid=10496856"