Ιωάννης Σιώτης
| Ιωάννης Σιώτης | |
|---|---|
 Ιωάννης Σιώτης, ιατρός, Κωνσταντινούπολη 1896 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1859 Παρίσι |
| Θάνατος | 1932 Αθήνα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Μητρική γλώσσα | Ελληνικά |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ελληνικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ιατρός πολιτικός |
| Συγγενείς | Χατζηγεωργάκης Σιώτος (παππούς) |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Υπουργός Εκκλησιαστικών και Δημοσίας Εκπαιδεύσεως της Ελλάδας (1922–1923, Κυβέρνηση Στυλιανού Γονατά 1922) Υπουργός Εκκλησιαστικών και Δημοσίας Εκπαιδεύσεως της Ελλάδας (Κυβέρνηση Σωτηρίου Κροκιδά 1922) |
Ο Ιωάννης (Γιάγκος) Σιώτης γεννήθηκε στο Παρίσι το 1859 και πέθανε στην Αθήνα το 1932. Ήταν γιος του Αντωνίου Σιώτη και της Ειρήνης Δοξαρά και εγγονός του Χατζηγεωργάκη Σιώτου. Μεγάλωσε αρχικά στην Τήνο όπου μεταφέρθηκε η οικογένεια του από το Παρίσι και κατόπιν στην Κωνσταντινούπολη. Σπούδασε Ιατρική στο Παρίσι[1] και επιστρέφοντας στη Πόλη εργάστηκε ως γιατρός[2]. Το 1890 παντρεύτηκε την Αικατερίνη Πρόκου με καταγωγή από τη Σίφνο με την οποία απέκτησε τρεις γιους, τον Αντώνη (δικηγόρο), Αριστείδη (αξιωματικό του Ιππικού) και Γεώργιο (μεταλλειολόγο μηχανικό). Παιδιά του τελευταίου είναι η Ειρήνη (1929 - 2019, ψυχολόγος, φωτογράφος), ο Γιάγκος (1931-1994, καθ. Παν/μιου Γενεύης) και ο Ίων (1943-2023, φυσικός ερευνητής).
• Στα 1900 επανεργοποίησε τα θερμά Λουτρά της Γιάλοβας σε νέες εγκαταστάσεις δημιουργώντας μια εταιρεία στην οποία συμμετείχαν Έλληνες και Τούρκοι. Την δραστηριότητα του εγκατέλειψε με την αναγκαστική μετεγκατάσταση του στην Ελλάδα το 1922, αφήνοντας την περιουσία του στους Τούρκους συνεταίρους του.
• Το 1905, μαζί με τους Φώτη Φωτιάδη, Γιάγκο Παντελίδη-Παππά και Δημήτρη Τανταλίδη ιδρύουν τον μυστικό σύλλογο «Το αδελφάτο της Ελληνικής Γλώσσας» η Ανάσταση για την προώθηση του δημοτικισμού. Μαζί με τα υπόλοιπα ιδρυτικά μέλη του Συλλόγου της Πόλης υποστήριξε οικονομικά την έκδοση της εφημερίδας "Νουμάς" [3].
• Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή διετέλεσε υπουργός Εκκλησιαστικών και Δημοσίας Εκπαιδεύσεως στην Κυβέρνηση Σωτηρίου Κροκιδά και στην επαναστατική Κυβέρνηση Στυλιανού Γονατά [4], από τις 17 Σεπτεμβρίου 1922 ως την 1η Απριλίου 1923, οπότε παραιτήθηκε γιατί διαφώνησε με την εκτέλεση των 'Εξι. Στη σύντομη θητεία του επεδίωξε και επέτυχε να υιοθετήσει η Ελλάδα το Γρηγοριανό ημερολόγιο (1923) ως "πολιτικό", έχοντας μείνει η τελευταία Ευρωπαϊκή χώρα με το παλαιό ημερολόγιο.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Σιδηρόπουλος Φωκίωνας, Τα Εθνικά Φιλανθρωπικά Καταστήματα στην Κωνσταντινούπολη - Νοσοκομείο Βαλουκλή, Εκδότης: Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, Αθήνα 1999 (ISBN: 960-7957-04-0)
- Παπακώστας Γιάννης, Ο Φώτης Φωτιάδης και το "Αδελφάτο της Εθνικής Γλώσσας", Εκδόσεις Εστία, Αθήνα 1993 (ISBN: 978-9600-50-0097)
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Siotis, Jean-Émile (1886). «Des déformations de la main dans la maladie de Parkinson». Bibliothèque nationale de France, département Sciences et techniques, 8-TD127-319. A. Davy (Paris).
- ↑ Σιδηρόπουλος, Φωκίωνας, (1999). Τα Εθνικά Φιλανθρωπικά Καταστήματα στην Κωνσταντινούπολη - Νοσοκομείο Βαλουκλή. Αθήνα: Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού. σελ. 138. ISBN 960-7957-04-0.
- ↑ Ιδεολογικές συγκρούσεις στην Κωνσταντινούπολη στις αρχές του 20ου αι: Η περίπτωση του Γλωσικού ζητήματος, Δρ. Α. Παυλίδης.
- ↑ Κυβέρνησις Στυλιανού Γονατά,(Επαναστατική), Από 14.11.1922 έως 11.1.1924. Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης. Ανακτήθηκε στις 23-10-2017.>