Ιωάννης Αργύρης

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
 Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. Βοηθήστε συνδέοντας το κείμενο με τις πηγές χρησιμοποιώντας παραπομπές, ώστε να είναι επαληθεύσιμο.
Το πρότυπο τοποθετήθηκε χωρίς ημερομηνία. Για τη σημερινή ημερομηνία χρησιμοποιήστε: {{χωρίς παραπομπές|19|04|2024}}
Ιωάννης Αργύρης
Γέννηση19  Αυγούστου 1913[1]
Βόλος
Θάνατος2  Απριλίου 2004[1]
Στουτγκάρδη
ΥπηκοότηταΕλλάδα
ΣπουδέςΕθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και Τεχνικό Πανεπιστήμιο του Μονάχου
ΒραβεύσειςΕταίρος της Βασιλικής Εταιρίας, Τάγμα της Αξίας της Βάδης-Βυρτεμβέργης, Μεγαλός Ταξιάρχης του Τάγματος της Αξίας της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας με αστέρα, Μετάλλιο Τιμοσένκο (1981), Βασιλικό Μετάλλιο (1985) και Theodore von Karman Medal (1975)
Επιστημονική σταδιοδρομία
Ιδιότηταδιδάσκων πανεπιστημίου, d:Q10497074, μαθηματικός και μηχανικός
Διδακτορικός καθηγητήςJakob Ackeret
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Ιωάννης Αργύρης, μέλος του FRS,[2] (Βόλος, 19 Αυγούστου 1913 – Στουτγκάρδη, 2 Απριλίου 2004) ήταν Έλληνας επιστήμονας που διακρίθηκε σε παγκόσμιο επίπεδο στην εφαρμοσμένη πληροφορική και την μηχανολογία.[3] Ο Αργύρης ήταν γνωστός εκτός Ελλάδας ως John Η. Argyris. Ήταν ένας από τους δημιουργούς της μεθόδου των πεπερασμένων στοιχείων (FEM) και αργότερα καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Στουτγάρδης και διευθυντής του Ινστιτούτου Στατικής και Δυναμικής των Αεροδιαστημικών Δομών.[4][5][6][7][8][9][10]

Εκπαίδευση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννήθηκε στο Βόλο το 1913 και η οικογένεια του μετακόμισε στην Αθήνα περίπου μια δεκαετία αργότερα. Γονείς του ήταν ο Νικόλαος Χατζηαργύρης και η Λουκία Καραθεοδωρή, ανιψιά του διάσημου μαθηματικού Κωνσταντίνου Καραθεοδωρή. Σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο για τέσσερα χρόνια και στη συνέχεια στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο του Μονάχου, όπου πήρε το δίπλωμα του πολιτικού μηχανικού. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, ο Ιωάννης Αργύρης βρίσκεται στο Βερολίνο για μεταπτυχιακές σπουδές. Εγκαταστάθηκε στην Ελβετία, όπου συνέχισε τις σπουδές του στο ETH Ζυρίχης και πήρε το διδακτορικό του το 1942.[11]

Καριέρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η πρώτη του δουλειά ήταν στην εταιρεία Gollnow στο Στσέτσιν. Από το 1943 έως το 1949 εργάστηκε ως ερευνητής μηχανικός στη Βασιλική Αεροναυτική Εταιρεία στην Αγγλία. Στη συνέχεια έγινε Λέκτορας και κατόπιν Καθηγητής στο Imperial College του Λονδίνου από το 1955 ώς το 1975. Το 1959 έγινε διευθυντής του Ινστιτούτου Στατικής και Δυναμικής Αεροδυναμικών Κατασκευών στο Πανεπιστήμιο της Στουτγκάρδης, κατέχοντας με αυτόν τον τρόπο δύο έδρες καθηγητή σε δύο πανεπιστήμια. Δημιούργησε την Αεροναυτική και Αστροναυτική Πανεπιστημιούπολη του Πανεπιστημίου της Στουτγάρδης ως εστιακό σημείο για εφαρμογές ψηφιακών υπολογιστών και ηλεκτρονικών. Στη Στουτγκάρδη, παρέμεινε τακτικός καθηγητής έως το 1991 και ως ομότιμος καθηγητής έως το 2004.

Ο Αργύρης συμμετείχε και ανέπτυξε σε μεγάλο βαθμό τη Μέθοδο των Πεπερασμένων Στοιχείων μαζί με τους Ray William Clough και Olgierd Zienkiewicz μετά από μια αρχική μαθηματική προεργασία του Richard Courant.

Προσωπική ζωή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Απεβίωσε στις 2 Απριλίου 2004, σε ηλικία 90 ετών. Κηδεύτηκε στο κοιμητήριο του Αγίου Γεωργίου στην πόλη Βάρμπεργκ της Σουηδίας.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 (Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά) Structurae. Ράτιγκεν. 1010140. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  2. ↑ Spalding, D. B. (2014). "John Hadji Argyris 19 August 1913 -- 2 April 2004". σελ. 60: 23-37. 
  3. ↑ Hughes TJR, Oden JT, and Papadrakakis M (2011) John H Argyris, Memorial Tributes: National Academy of Engineering, 15, 24–31.
  4. ↑ Doltsinis, I. (2004). "Obituary for John Argyris". Communications in Numerical Methods in Engineering. 20 (9): 665–669.
  5. ↑ Doltsinis, I. (2004). "Obituary". International Journal for Numerical Methods in Engineering. 60 (10): 1633–1637.
  6. ↑ John Argyris's publications
  7. ↑ Argyris, J. (1982). "An excursion into large rotations". Computer Methods in Applied Mechanics and Engineering. 32 (1–3): 85–155.
  8. ↑ Argyris, J.; Fuentes, A.; Litvin, F. L. (2002). "Computerized integrated approach for design and stress analysis of spiral bevel gears". Computer Methods in Applied Mechanics and Engineering. 191 (11–12): 1057.
  9. ↑ Argyris, J. H.; Balmer, H.; Doltsinis, J. S.; Dunne, P. C.; Haase, M.; Kleiber, M.; Malejannakis, G. A.; Mlejnek, H. -P.; Müller, M.; Scharpf, D. W. (1979). "Finite element method – the natural approach". Computer Methods in Applied Mechanics and Engineering. 17–18: 1–106.
  10. ↑ Argyris, J.; Tenek, L.; Olofsson, L. (1997). "TRIC: A simple but sophisticated 3-node triangular element based on 6 rigid-body and 12 straining modes for fast computational simulations of arbitrary isotropic and laminated composite shells". Computer Methods in Applied Mechanics and Engineering. 145 (1–2): 11–85.
  11. ↑ "Computer Methods in Applied Mechanics and Engineering, 2004, Vol. 193, pp. 3763–3766"

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ιωάννης_Αργύρης&oldid=9434224"