Ισαβέλλα του Ανγκουλέμ
| Ισαβέλλα της Ανγκουλέμ | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Isabelle d'Angoulême (Γαλλικά) |
| Προφορά | |
| Γέννηση | 1188 (περίπου) |
| Θάνατος | 4 Ιουνίου 1246 ή 31 Μαΐου 1246[1][2][3] Αββαείο του Φοντεβρώ |
| Τόπος ταφής | Αββαείο του Φοντεβρώ |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Ιωάννης της Αγγλίας (από 1200)[4][5] Ούγος Ι΄ του Λουζινιάν[4][5] |
| Τέκνα | Ερρίκος Γ΄ της Αγγλίας[4] Ριχάρδος Α΄ της Κορνουάλης[4] Ιωάννα της Σκωτίας[4] Ισαβέλλα της Αγγλίας[4] Ελεονόρα του Λέστερ[4] Ούγος ΙΑ΄ του Λουζινιάν[4] Αιμάρ του Βαλάνς[6] Γουλιέλμος του Βαλάνς[4] Isabella of Lusignan[6][7] Alice de Lusignan, Countess of Surrey Guy de Lusignan[6] Γοδεφρείδος Α΄ του Λουζινιάν[6][7] Margaret de Lusignan[6] Agatha le Brun[6] |
| Γονείς | Αϋμέρ του Ανγκουλέμ και Αλίκη του Κουρτεναί |
| Οικογένεια | Counts and Dukes of Angoulême |
| Θυρεός | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Η Ισαβέλλα του Ανγκουλέμ (γαλλικά: Isabelle d'Angoulême, 1188 - 4 Ιουνίου 1246) ήταν βασίλισσα της Αγγλίας (1200 - 1216) σαν δεύτερη σύζυγος του Άγγλου βασιλιά Ιωάννη του Ακτήμονα και κόμισσα του Ανγκουλέμ (1202 - 1246).
Η Ισαβέλλα ήταν μοναδική κόρη και διάδοχος του Αϋμέρ των Ταγιφέρ, κόμη του Ανγκουλέμ, και της Αλίκης κόμισσας του Κουρτεναί, κόρης του Πέτρου των Καπετιδών. Η Αλίκη ήταν αδελφή του Λατίνου αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης Πέτρου Β΄ των Κουρτεναί και εγγονή του Λουδοβίκου ΣΤ΄ της Γαλλίας. Η Ισαβέλλα, με τον πρώτο σύζυγό της Ιωάννη τον Ακτήμονα απέκτησε 5 παιδιά, ανάμεσα τους τον μετέπειτα βασιλιά Ερρίκο Γ΄, με τον δεύτερο σύζυγο της Ούγο Ι΄ κύριο του Λουζινιάν, Ε΄ κόμη του Μάρς, απέκτησε άλλα 9 παιδιά.
Βασίλισσα της Αγγλίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο γάμος της Ισαβέλλας με τον Ιωάννη έγινε στις 24 Αυγούστου 1200 στο Ανγκουλέμ έναν χρόνο μετά την ακύρωση του πρώτου γάμου του με την Ισαβέλλα του Γκλόστερ.[8] Η Ισαβέλλα έγινε κόμισσα του Ανγκουλέμ στις 16 Ιουνίου 1202 κληρονομώντας τον τίτλο από τον πατέρα της την εποχή την οποία ήταν βασίλισσα της Αγγλίας. Στέφθηκε βασίλισσα της Αγγλίας σε μεγαλοπρεπή τελετή στις 8 Οκτωβρίου 1200 στο αβαείο του Ουεστμίνστερ στο Λονδίνο.[9] Η Ισαβέλλα πριν παντρευτεί τον Ιωάννη είχε αρραβωνιαστεί τον Ούγο Θ΄ του Λουζινιάν, κόμη του Μάρς πατέρα του μετέπειτα δεύτερου συζύγου της.[10] Ο Φίλιππος Β΄ της Γαλλίας εξοργισμένος από τον γάμο έκανε κατάσχεση των Γαλλικών εδαφών του Ιωάννη.
Την εποχή που παντρεύτηκε τον Ιωάννη η μόλις 12χρονη Ισαβέλλα ήταν πασίγνωστη για την ομορφιά της και πολλοί ιστορικοί της εποχής της την παρομοίαζαν με την Ωραία Ελένη. [11] Η Ισαβέλλα αν και πολύ νεώτερη από τον σύζυγο της είχε την ίδια εκπληκτική ψυχραιμία με τον ίδιο. Ο Ιωάννης ο Ακτήμονας ήταν εντυπωσιασμένος από την ομορφιά της και συνήθιζε να βρίσκεται μαζί της στο κρεβάτι μέχρι το μεσημέρι παραμελώντας τα βασιλικά του καθήκοντα, ο γάμος παρόλα αυτά δεν έγινε λόγω έρωτα αλλά για πολιτικούς λόγους ώστε να εξασφαλίσει συμμαχίες στην Γαλλία. Η πεθερά της Ελεονώρα της Ακουιτανίας την δέχθηκε με μεγάλη ευχαρίστηση σαν νύφη, αλλά ο Φίλιππος Αύγουστος έβαλε στόχο να καταλάβει όλα τα εδάφη των Πλανταγενετών στο Γαλλικό έδαφος.[12] Η Ισαβέλλα ήταν γνωστή στο Αγγλικό κοινό σαν «σειρήνα» επειδή οι τόνοι της φωνής της ήταν ταυτισμένοι με τους νόμους της κοινής γνώμης.[13] Στις 1 Οκτωβρίου 1207 στο κάστρο του Ουίντσεστερ η Ισαβέλλα γέννησε το πρώτο της παιδί τον μελλοντικό Ερρίκο Γ΄ της Αγγλίας ο οποίος πήρε το όνομα του παππού του Ερρίκου Β΄ στην συνέχεια γέννησε άλλον έναν γιο τον Ριχάρδο και 3 κόρες τις Ιωάννα, Ελεονόρα και Ισαβέλλα.
Δεύτερος γάμος της με τον Ούγο Ι΄ κύριο του Λουζινιάν[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Όταν πέθανε ο Ιωάννης τον Οκτώβριο του 1216 ο διάδοχος του Ερρίκος ήταν 9 ετών αλλά το στέμμα είχε αφαιρεθεί από τον Ιωάννη κατά την διάρκεια του Α΄ Βαρονικού Πολέμου, είχε κλαπεί ο θησαυρός και το στέμμα του γι' αυτό ο μικρός Ερρίκος ορκίστηκε με το δικό της διάδημα.[14] Τον Ιούλιο του 1217 πριν περάσει ούτε ένας χρόνος από την στέψη του γιου της αποφάσισε να αφήσει τον μικρό Ερρίκο υπό την προστασία του Γουίλλιαμ Μαρσάλ, 1ου κόμη του Πέμπροκ και να επιστρέψει στην Γαλλία στα πατρικά της εδάφη στο Ανγκουλέμ. Συναντήθηκε στο Λουζινιάν με τον Ούγο Ι΄ κόμη του Λουζινιάν γιο του παλιού μνηστήρα της Ούγου Θ΄ πριν παντρευτεί τον Ιωάννη τον Ακτήμονα με προορισμό να παντρέψει την μεγαλύτερη κόρη της Ιωάννα με εκείνον. Ο Ούγος εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ με την νεανικότητα της Ισαβέλλας που προτίμησε την μητέρα από την κόρη.[15] Η μικρή Ιωάννα βρήκε άλλο μνηστήρα τον Αλέξανδρο Β΄ της Σκωτίας τον οποίο παντρεύτηκε (1221).
Η Ισαβέλλα παντρεύτηκε δεύτερη φορά χωρίς την συναίνεση της Αγγλικής αντιβασιλείας που είχε εξουσίες όχι μονάχα να καθορίσει τον επόμενο μνηστήρα της βασιλομήτωρος αλλά και να αποφασίσει αν η βασιλομήτωρ έχει δικαίωμα να ξαναπαντρευτεί. Η Ισαβέλλα το περιφρόνησε προκλητικά γι' αυτό έγινε κατάσχεση της περιουσίας της και σταμάτησε να πληρώνεται την σύνταξη της, η Ισαβέλλα απείλησε την Αγγλική αντιβασιλεία να κρατήσει την μικρή Ιωάννα στην Γαλλία. Το συμβούλιο απάντησε με επιστολές στον πάπα με την υπογραφή του μικρού Ερρίκου ζητώντας τον αφορισμό της μητέρας του αλλά τελικά αποφάσισαν να συμφιλιωθούν μαζί της επειδή φοβήθηκαν τον πόλεμο με την Σκωτία. H Ισαβέλλα δέχθηκε τα μεταλλεία κασσιτέρου στο Ντεβόν και τα έσοδα του Αιλέσμπουρι για 4 χρόνια σαν αποζημίωση για την σύνταξη που δεν της είχε πληρωθεί.[16]
Απόπειρα της Ισαβέλλας να δηλητηριάσει τον Γάλλο βασιλιά Λουδοβίκο Θ΄[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Ισαβέλλα περιγράφεται από ιστορικούς σαν ιδιότροπη και προκλητική, ασχολήθηκε ελάχιστα με τα βασιλικά καθήκοντα της βασιλομήτωρος και δημιούργησε μεγάλες αντιπάθειες της Γαλλικής βασιλικής αυλής απέναντι της.[17][18] Όταν η Ισαβέλλα κλήθηκαν με τον δεύτερο σύζυγο της στην Γαλλική βασιλική αυλή να δώσουν όρκο υποτέλειας στον αδελφό του βασιλιά Λουδοβίκου Θ΄ Αλφόνσο κόμη του Πουατιέ (1241) η βασιλομήτωρ Λευκή της Καστίλης την πρόσβαλε άσχημα, από τότε εξοργισμένη είχε μέχρι το τέλος της ζωής της μοναδικό στόχο να κάνει κακό στον βασιλιά Λουδοβίκο. Η Ισαβέλλα μαζί με τον σύζυγο της και διακεκριμένους ευγενείς όπως ο Ραϊμόνδος Ζ΄ της Τουλούζης συνωμότησαν εναντίον του Γαλλικού στέμματος ώστε να καταλάβουν όλες τις περιοχές της νότιας και δυτικής Γαλλίας, είχε και την υποστήριξη του γιου της Ερρίκου Γ΄ αλλά τελικά δεν ήρθε η βοήθεια την οποία της υποσχέθηκε.[19][20] Μετά την αποτυχία της συνωμοσίας και την ειρήνη που έκλεισε με τον σύζυγο της Ούγο (1244) δυο μάγειροι της βασιλικής αυλής αποπειράθηκαν να δηλητηριάσουν τον Γάλλο βασιλιά, ύστερα από σκληρή ανάκριση οι μάγειροι ομολόγησαν ότι τους είχε πληρώσει η Ισαβέλλα. Η Ισαβέλλα δραπέτευσε στο αβαείο του Φοντεβρώ και και πέθανε στις 4 Ιουνίου 1246.[21]
Η ταφή της έγινε αρχικά στο νεκροταφείο της μονής σαν τιμωρία για τα αμαρτήματα της, όταν ο γιος της Ερρίκος Γ΄ επισκέφτηκε τον τάφο της σοκαρίστηκε και διέταξε να μεταφέρουν την μητέρα του στο εσωτερικό. Τοποθετήθηκε δίπλα από τους βασιλείς Ερρίκο Β΄ της Αγγλίας και Ελεονώρα της Ακουιτανίας, τα παιδιά της από τον δεύτερο γάμο της δεν βρήκαν καμιά υποστήριξη στην Γαλλία δραπετεύοντας στην αυλή του ετεροθαλούς αδελφού τους Ερρίκου Γ΄.
Οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Με τον πρώτο σύζυγο της Ιωάννη τον Ακτήμονα απέκτησε:
- Ερρίκος Γ΄, βασιλιάς της Αγγλίας.
- Ριχάρδος Α΄ της Κορνουάλης.
- Ιωάννα της Σκωτίας.
- Ισαβέλλα της Αγγλίας
- Ελεονόρα του Λέστερ
Με τον δεύτερο σύζυγο της Ούγο Ι΄ των Λουζινιάν κόμη του Μαρς απέκτησε:
- Ούγος ΙΑ΄ του Λουζινιάν (1221 - 1250), κόμης του Μάρς και κόμης του Ανγκουλέμ.
- Αϋμέρ (1221 - 1260), επίσκοπος του Ουίντσεστερ.
- Άννα των Λουζινιάν (1223 - 1269).
- Αλίκη (1224 - 1256).
- Γκί των Λουζινιάν (1225 - 1264), σκοτώθηκε στην μάχη του Λέβ.
- Γοδεφρείδος των Λουζινιάν (1226 - 1274).
- Ισαβέλλα (1227 - 1299).
- Γουλιέλμος (1228 - 1296) 1ος κόμης του Πέμπροκ.
- Μαργαρίτα των Λουζινιάν (1229 - 1288).
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ (Αγγλικά) Find A Grave. Ανακτήθηκε στις 29 Αυγούστου 2019.
- ↑ Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage. p10201.htm#i102008. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ Leo van de Pas: (Αγγλικά) Genealogics. 2003. I00002877.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 4,6 4,7 4,8 «Kindred Britain»
- ↑ 5,0 5,1 p10201.htm#i102008. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 6,5 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
- ↑ 7,0 7,1 Leo van de Pas: (Αγγλικά) Genealogics. 2003.
- ↑ Roger of Howden, iv, 120
- ↑ Church, Stephen (2015-04-07). King John: And the Road to Magna Carta. Basic Books. p. 69.
- ↑ Isabella of Angouleme:John's Jezebel, Nicholas Vincent, King John: New Interpretations, ed. S.D. Church, (Boydell Press, 1999), 171, 177.
- ↑ Costain, The Conquering Family, p. 306.
- ↑ Thomas B. Costain, The Conquering Family, p. 246.
- ↑ Costain, The Conquering Family, pp. 253–254.
- ↑ Costain, The Magnificent Century, p. 11.
- ↑ Costain, The Conquering Family, p. 341.
- ↑ Costain, The Magnificent Century, pp. 38–39.
- ↑ Costain, The Magnificent Century, p. 149.
- ↑ Costain, The Magnificent Century, p. 144.
- ↑ Costain,The Magnificent Century, pp. 145–146.
- ↑ Goldstone 2007, p. 42.
- ↑ Nicholas Vincent, « Isabella , suo jure countess of Angouleme (c.1188–1246) », Oxford Dictionary of National Biography, Oxford University Press, 2004; online edn, January 2006.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Fougère, Sophie. Isabelle d'Angoulême, Reine d'Angleterre, Edit-France, 1998.
- Costain, Thomas B. The Conquering Family, Doubleday and Company, Inc., Graden City, New York, 1949, 1962
- Costain, Thomas B. The Magnificent Century, Doubleday and Company, Inc., Garden City, New York, 1959
- Goldstone, Nancy (2007). Four Queens: The Provençal Sisters who ruled Europe. New York: Viking Penguin. ISBN 9780670038435.
- Pertz Chronica ævi Suevici (Monumenta Germaniæ Historica, Scriptores 23) (1874): 874 (Chron. of Alberic de Trois-Fontaines: “… que domna Petro de Cortenaio, regis *Philippi patruo, peperit comitem Petrum Comitem Autissiodorensem et Robertum de Cortenaio et quendam Guilelmum et sorores eorum. Una Alaydis comiti Guilelmo Ioviniaci peperit comitem Petrum, et post Engolismensi comiti peperit Isabellam modernam Anglie reginam …”).
- Lainé, Erica. Isabella of Angoulême (The Tangled Queen Book 1), SilverWood Books Ltd 2015
- Castaigne, Jean François. Isabelle d’Angoulême, Comtesse-Reine, Angoulême, 1836.
- Richardson, H.G. The Marriage and Coronation of Isabelle of Angoulême, in The English Historical Review, September 1946.
- Snellgrove, Harold. The Lusignans in England, 1247–1258, in University of New Mexico Publications in History, #2, 1950.
- Bard, Rachel. Isabella: Queen Without a Conscience, 2007.(A historical novel)
- Hilton,Lisa.The Stolen Queen, 2015.(A historical novel)
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Isabella of Angoulême στο Wikimedia Commons
|