Ισαβέλλα του Ανγκουλέμ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Μετάβαση στην πλοήγηση Πήδηση στην αναζήτηση
Ισαβέλλα της Ανγκουλέμ
Isabella Angouleme.jpg
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Isabelle d'Angoulême (Γαλλικά)
Προφορά
Γέννηση1188 (περίπου)
Ανγκουλέμ
Θάνατος4  Ιουνίου 1246 ή 31  Μαΐου 1246[1][2]
Αββαείο του Φοντεβρώ
Τόπος ταφήςΑββαείο του Φοντεβρώ
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία
Οικογένεια
ΣύζυγοςΙωάννης της Αγγλίας
Ούγος Ι΄ του Λουζινιάν
ΤέκναΕρρίκος Γ΄ της Αγγλίας
Ριχάρδος Α΄ της Κορνουάλης
Ιωάννα της Σκωτίας
Ισαβέλλα της Αγγλίας
Ελεονόρα του Λέστερ
Ούγος ΙΑ΄ του Λουζινιάν
Αιμέρ ντε Βαλάνς
Γουλιέλμος ντε Βαλάνς
Isabella of Lusignan
Alice de Lusignan, Countess of Surrey
Guy de Lusignan
Geoffrey III of Lusignan
Guy de Lusignan, Lord de Cognac et Archaic[3]
Aymer de Valence[3]
Isabella de Lusignan[3]
Geoffrey le Brun, Lord of Jarnac[3]
Margaret de Lusignan[3]
Agatha le Brun[3]
ΓονείςAymer of Angoulême και Αλίς ντε Κουρτεναί
ΟικογένειαCounts and Dukes of Angoulême
Θυρεός
Arms of Isabella of Angoulême.svg
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Η Ισαβέλλα του Ανγκουλέμ (γαλλικά: Isabelle d'Angoulême, 1188 - 4 Ιουνίου 1246) ήταν βασίλισσα της Αγγλίας (1200 - 1216) σαν δεύτερη σύζυγος του Άγγλου βασιλιά Ιωάννη του Ακτήμονα και κόμισσα του Ανγκουλέμ (1202 - 1246).

Η Ισαβέλλα ήταν μοναδική κόρη και διάδοχος του Αιμέρ Τάιλλεφερ κόμητος του Ανγκουλέμ και της Αλίκης του Κουρτεναί αδελφής του Λατίνου αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης Πέτρου Β΄ των Κουρτεναί και εγγονής του Λουδοβίκου ΣΤ΄ της Γαλλίας. Με τον πρώτο σύζυγο της Ιωάννη τον Ακτήμονα απέκτησε 5 παιδιά ανάμεσα τους τον μετέπειτα βασιλιά Ερρίκο Γ΄, με τον δεύτερο σύζυγο της Ούγο Ι΄ των Λουζινιάν κόμη του Μάρς απέκτησε άλλα 9 παιδιά.

Βασίλισσα της Αγγλίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο γάμος της Ισαβέλλας με τον Ιωάννη έγινε στις 24 Αυγούστου 1200 στο Ανγκουλέμ έναν χρόνο μετά την ακύρωση του πρώτου γάμου του με την Ισαβέλλα του Γκλόστερ.[4] Η Ισαβέλλα έγινε κόμισσα του Ανγκουλέμ στις 16 Ιουνίου 1202 κληρονομώντας τον τίτλο από τον πατέρα της την εποχή την οποία ήταν βασίλισσα της Αγγλίας. Στέφθηκε βασίλισσα της Αγγλίας σε μεγαλοπρεπή τελετή στις 8 Οκτωβρίου 1200 στο αβαείο του Ουεστμίνστερ στο Λονδίνο.[5] Η Ισαβέλλα πριν παντρευτεί τον Ιωάννη είχε αρραβωνιαστεί τον Ούγο Θ΄ του Λουζινιάν, κόμη του Μάρς πατέρα του μετέπειτα δεύτερου συζύγου της.[6] Ο Φίλιππος Β΄ της Γαλλίας εξοργισμένος από τον γάμο έκανε κατάσχεση των Γαλλικών εδαφών του Ιωάννη.

Την εποχή που παντρεύτηκε τον Ιωάννη η μόλις 12χρονη Ισαβέλλα ήταν πασίγνωστη για την ομορφιά της και πολλοί ιστορικοί της εποχής της την παρομοίαζαν με την Ωραία Ελένη. [7] Η Ισαβέλλα αν και πολύ νεώτερη από τον σύζυγο της είχε την ίδια εκπληκτική ψυχραιμία με τον ίδιο. Ο Ιωάννης ο Ακτήμονας ήταν εντυπωσιασμένος από την ομορφιά της και συνήθιζε να βρίσκεται μαζί της στο κρεβάτι μέχρι το μεσημέρι παραμελώντας τα βασιλικά του καθήκοντα, ο γάμος παρόλα αυτά δεν έγινε λόγω έρωτα αλλά για πολιτικούς λόγους ώστε να εξασφαλίσει συμμαχίες στην Γαλλία. Η πεθερά της Ελεονώρα της Ακουιτανίας την δέχθηκε με μεγάλη ευχαρίστηση σαν νύφη, αλλά ο Φίλιππος Αύγουστος έβαλε στόχο να καταλάβει όλα τα εδάφη των Πλανταγενετών στο Γαλλικό έδαφος.[8] Η Ισαβέλλα ήταν γνωστή στο Αγγλικό κοινό σαν «σειρήνα» επειδή οι τόνοι της φωνής της ήταν ταυτισμένοι με τους νόμους της κοινής γνώμης.[9] Στις 1 Οκτωβρίου 1207 στο κάστρο του Ουίντσεστερ η Ισαβέλλα γέννησε το πρώτο της παιδί τον μελλοντικό Ερρίκο Γ΄ της Αγγλίας ο οποίος πήρε το όνομα του παππού του Ερρίκου Β΄ στην συνέχεια γέννησε άλλον έναν γιο τον Ριχάρδο και 3 κόρες τις Ιωάννα, Ελεονόρα και Ισαβέλλα.

Δεύτερος γάμος της με τον Ούγο Ι΄ κόμη του Λουζινιάν[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Όταν πέθανε ο Ιωάννης τον Οκτώβριο του 1216 ο διάδοχος του Ερρίκος ήταν 9 ετών αλλά το στέμμα είχε αφαιρεθεί από τον Ιωάννη κατά την διάρκεια του Α΄ Βαρονικού Πολέμου, είχε κλαπεί ο θησαυρός και το στέμμα του γι' αυτό ο μικρός Ερρίκος ορκίστηκε με το δικό της διάδημα.[10] Τον Ιούλιο του 1217 πριν περάσει ούτε ένας χρόνος από την στέψη του γιου της αποφάσισε να αφήσει τον μικρό Ερρίκο υπό την προστασία του Γουίλλιαμ Μαρσάλ, 1ου κόμη του Πέμπροκ και να επιστρέψει στην Γαλλία στα πατρικά της εδάφη στο Ανγκουλέμ. Συναντήθηκε στο Λουζινιάν με τον Ούγο Ι΄ κόμη του Λουζινιάν γιο του παλιού μνηστήρα της Ούγου Θ΄ πριν παντρευτεί τον Ιωάννη τον Ακτήμονα με προορισμό να παντρέψει την μεγαλύτερη κόρη της Ιωάννα με εκείνον. Ο Ούγος εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ με την νεανικότητα της Ισαβέλλας που προτίμησε την μητέρα από την κόρη.[11] Η μικρή Ιωάννα βρήκε άλλο μνηστήρα τον Αλέξανδρο Β΄ της Σκωτίας τον οποίο παντρεύτηκε (1221).

Η Ισαβέλλα παντρεύτηκε δεύτερη φορά χωρίς την συναίνεση της Αγγλικής αντιβασιλείας που είχε εξουσίες όχι μονάχα να καθορίσει τον επόμενο μνηστήρα της βασιλομήτωρος αλλά και να αποφασίσει αν η βασιλομήτωρ έχει δικαίωμα να ξαναπαντρευτεί. Η Ισαβέλλα το περιφρόνησε προκλητικά γι' αυτό έγινε κατάσχεση της περιουσίας της και σταμάτησε να πληρώνεται την σύνταξη της, η Ισαβέλλα απείλησε την Αγγλική αντιβασιλεία να κρατήσει την μικρή Ιωάννα στην Γαλλία. Το συμβούλιο απάντησε με επιστολές στον πάπα με την υπογραφή του μικρού Ερρίκου ζητώντας τον αφορισμό της μητέρας του αλλά τελικά αποφάσισαν να συμφιλιωθούν μαζί της επειδή φοβήθηκαν τον πόλεμο με την Σκωτία. H Ισαβέλλα δέχθηκε τα μεταλλεία κασσιτέρου στο Ντεβόν και τα έσοδα του Αιλέσμπουρι για 4 χρόνια σαν αποζημίωση για την σύνταξη που δεν της είχε πληρωθεί.[12]

Απόπειρα της Ισαβέλλας να δηλητηριάσει τον Γάλλο βασιλιά Λουδοβίκο Θ΄[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τάφος της Ισαβέλλας του Ανγκουλέμ στο αβαείο του Φοντεβρώ

Η Ισαβέλλα περιγράφεται από ιστορικούς σαν ιδιότροπη και προκλητική, ασχολήθηκε ελάχιστα με τα βασιλικά καθήκοντα της βασιλομήτωρος και δημιούργησε μεγάλες αντιπάθειες της Γαλλικής βασιλικής αυλής απέναντι της.[13][14] Όταν η Ισαβέλλα κλήθηκαν με τον δεύτερο σύζυγο της στην Γαλλική βασιλική αυλή να δώσουν όρκο υποτέλειας στον αδελφό του βασιλιά Λουδοβίκου Θ΄ Αλφόνσο κόμη του Πουατιέ (1241) η βασιλομήτωρ Λευκή της Καστίλης την πρόσβαλε άσχημα, από τότε εξοργισμένη είχε μέχρι το τέλος της ζωής της μοναδικό στόχο να κάνει κακό στον βασιλιά Λουδοβίκο. Η Ισαβέλλα μαζί με τον σύζυγο της και διακεκριμένους ευγενείς όπως ο Ραϊμόνδος Ζ΄ της Τουλούζης συνωμότησαν εναντίον του Γαλλικού στέμματος ώστε να καταλάβουν όλες τις περιοχές της νότιας και δυτικής Γαλλίας, είχε και την υποστήριξη του γιου της Ερρίκου Γ΄ αλλά τελικά δεν ήρθε η βοήθεια την οποία της υποσχέθηκε.[15][16] Μετά την αποτυχία της συνωμοσίας και την ειρήνη που έκλεισε με τον σύζυγο της Ούγο (1244) δυο μάγειροι της βασιλικής αυλής αποπειράθηκαν να δηλητηριάσουν τον Γάλλο βασιλιά, ύστερα από σκληρή ανάκριση οι μάγειροι ομολόγησαν ότι τους είχε πληρώσει η Ισαβέλλα. Η Ισαβέλλα δραπέτευσε στο αβαείο του Φοντεβρώ και και πέθανε στις 4 Ιουνίου 1246.[17]

Η ταφή της έγινε αρχικά στο νεκροταφείο της μονής σαν τιμωρία για τα αμαρτήματα της, όταν ο γιος της Ερρίκος Γ΄ επισκέφτηκε τον τάφο της σοκαρίστηκε και διέταξε να μεταφέρουν την μητέρα του στο εσωτερικό. Τοποθετήθηκε δίπλα από τους βασιλείς Ερρίκο Β΄ της Αγγλίας και Ελεονώρα της Ακουιτανίας, τα παιδιά της από τον δεύτερο γάμο της δεν βρήκαν καμιά υποστήριξη στην Γαλλία δραπετεύοντας στην αυλή του ετεροθαλούς αδελφού τους Ερρίκου Γ΄.

Κληρονόμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Με τον πρώτο σύζυγο της Ιωάννη τον Ακτήμονα απέκτησε:

Με τον δεύτερο σύζυγο της Ούγο Ι΄ των Λουζινιάν, κόμη του Μάρς απέκτησε:

  • Ούγος ΙΑ΄ των Λουζινιάν (1221 - 1250), κόμης του Μάρς και κόμης του Ανγκουλέμ.
  • Άιμερ των Λουζινιάν (1221 - 1260), επίσκοπος του Ουίντσεστερ.
  • Άννα των Λουζινιάν (1223 - 1269).
  • Αλίκη των Λουζινιάν (1224 - 1256).
  • Γκί των Λουζινιάν (1225 - 1264), σκοτώθηκε στην μάχη του Λέβ.
  • Γοδεφρείδος των Λουζινιάν (1226 - 1274).
  • Ισαβέλλα των Λουζινιάν (1227 - 1299).
  • Γουλιέλμος των Λουζινιάν (1228 - 1296) 1ος κόμης του Πέμπροκ.
  • Μαργαρίτα των Λουζινιάν (1229 - 1288).

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ (Αγγλικά) Find A Grave. Ανακτήθηκε στις 29  Αυγούστου 2019.
  2. ↑ Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage. p10201.htm#i102008. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
  4. ↑ Roger of Howden, iv, 120
  5. ↑ Church, Stephen (2015-04-07). King John: And the Road to Magna Carta. Basic Books. p. 69.
  6. ↑ Isabella of Angouleme:John's Jezebel, Nicholas Vincent, King John: New Interpretations, ed. S.D. Church, (Boydell Press, 1999), 171, 177.
  7. ↑ Costain, The Conquering Family, p. 306.
  8. ↑ Thomas B. Costain, The Conquering Family, p. 246.
  9. ↑ Costain, The Conquering Family, pp. 253–254.
  10. ↑ Costain, The Magnificent Century, p. 11.
  11. ↑ Costain, The Conquering Family, p. 341.
  12. ↑ Costain, The Magnificent Century, pp. 38–39.
  13. ↑ Costain, The Magnificent Century, p. 149.
  14. ↑ Costain, The Magnificent Century, p. 144.
  15. ↑ Costain,The Magnificent Century, pp. 145–146.
  16. ↑ Goldstone 2007, p. 42.
  17. ↑ Nicholas Vincent, « Isabella , suo jure countess of Angouleme (c.1188–1246) », Oxford Dictionary of National Biography, Oxford University Press, 2004; online edn, January 2006.

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Fougère, Sophie. Isabelle d'Angoulême, Reine d'Angleterre, Edit-France, 1998.
  • Costain, Thomas B. The Conquering Family, Doubleday and Company, Inc., Graden City, New York, 1949, 1962
  • Costain, Thomas B. The Magnificent Century, Doubleday and Company, Inc., Garden City, New York, 1959
  • Goldstone, Nancy (2007). Four Queens: The Provençal Sisters who ruled Europe. New York: Viking Penguin. ISBN 9780670038435.
  • Pertz Chronica ævi Suevici (Monumenta Germaniæ Historica, Scriptores 23) (1874): 874 (Chron. of Alberic de Trois-Fontaines: “… que domna Petro de Cortenaio, regis *Philippi patruo, peperit comitem Petrum Comitem Autissiodorensem et Robertum de Cortenaio et quendam Guilelmum et sorores eorum. Una Alaydis comiti Guilelmo Ioviniaci peperit comitem Petrum, et post Engolismensi comiti peperit Isabellam modernam Anglie reginam …”).
  • Lainé, Erica. Isabella of Angoulême (The Tangled Queen Book 1), SilverWood Books Ltd 2015
  • Castaigne, Jean François. Isabelle d’Angoulême, Comtesse-Reine, Angoulême, 1836.
  • Richardson, H.G. The Marriage and Coronation of Isabelle of Angoulême, in The English Historical Review, September 1946.
  • Snellgrove, Harold. The Lusignans in England, 1247–1258, in University of New Mexico Publications in History, #2, 1950.
  • Bard, Rachel. Isabella: Queen Without a Conscience, 2007.(A historical novel)
  • Hilton,Lisa.The Stolen Queen, 2015.(A historical novel)
Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Isabella of Angoulême της Αγγλικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 3.0. (ιστορικό/συντάκτες).
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ισαβέλλα_του_Ανγκουλέμ&oldid=7666125"