Ινιάτσιο Λα Ρούσα
Ο Ινιάτσιο Λα Ρούσα (γεν.: 18 Ιουλίου 1947) είναι Ιταλός πολιτικός που υπηρετεί ως Πρόεδρος της Γερουσίας της Δημοκρατίας από τις 13 Οκτωβρίου 2022.[5]
Ο Λα Ρούσα διετέλεσε επίσης υπουργός Άμυνας στην κυβέρνηση Μπερλουσκόνι από το 2008 έως το 2011 και ως Αντιπρόεδρος της Γερουσίας της Δημοκρατίας από το 2018 έως το 2022.[6] Επιπλέον, στη μακρόχρονη καριέρα του, κατείχε διάφορες θέσεις στα κόμματά του. Το 2008, έγινε αναπληρωτής πρόεδρος της Εθνικής Συμμαχίας, η οποία στις 29 Μαρτίου 2009 συγχωνεύτηκε στο Λαό της Ελευθερίας, του οποίου ήταν ένας από τους τρεις εθνικούς συντονιστές μέχρι τις 17 Δεκεμβρίου 2012, όταν ίδρυσε τα Αδέλφια της Ιταλίας. Από τις 4 Απριλίου 2013 έως τις 8 Μαρτίου 2014, ο Λα Ρούσα υπηρέτησε ως πρόεδρος των Αδελφών της Ιταλίας.[7]
Ζωή και οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Ινιάτσιο Λα Ρούσα γεννήθηκε στο Πατερνό, κοντά στην Κατάνια της Σικελίας, το 1947. Ο πατέρας του, Αντόνιο Λα Ρούσα, υπηρέτησε ως γραμματέας του Εθνικού Φασιστικού Κόμματος για το Πατερνό κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1940 και εντάχθηκε στο Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα μετά τον πόλεμο, εκλεγμένος πολλές φορές στο Κοινοβούλιο. Ο Λα Ρούσα είχε δύο αδέρφια, αμφότεροι αναμεμειγμένοι στην πολιτική: τον Βιντσέντζο, πρώην γερουσιαστή της Χριστιανοδημοκρατίας και τον Ρομάνο, πρώην μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την Εθνική Συμμαχία.[8]
Όταν ήταν 13 ετών, η οικογένειά του μετακόμισε στο Μιλάνο, όπου ο πατέρας του ήταν δικηγόρος. Αφού φοίτησε στο κολέγιο στο St. Gallen, απέκτησε πτυχίο νομικής στο Πανεπιστήμιο της Παβίας. Εργάστηκε ως δικηγόρος ποινικής υπεράσπισης στο Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο.[9] Είναι παντρεμένος με τη Λάουρα Ντε Τσίκο και έχει τρεις γιους: Τζερόνιμο, Λορέντσο και Λεονάρντο.[10]
Πολιτική καριέρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ως νέος, ο Λα Ρούσα εντάχθηκε στο νεοφασιστικό Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα και συμμετείχε στον εθνικιστικό ακτιβισμό στο Μιλάνο. Το 1971, έγινε ένας από τους κύριους ηγέτες του νεοσύστατου Μετώπου Νεολαίας, του τμήματος νεολαίας του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος. Στις 12 Απριλίου 1973, κατά τη διάρκεια διαδήλωσης που οργάνωσε το κόμμα, ενάντια σε αυτό που αποκαλούσαν «κόκκινη βία», ρίχτηκαν δύο χειροβομβίδες, εκ των οποίων η μία σκότωσε τον 22χρονο αστυνομικό Αντόνιο Μαρίνο. Η Λα Ρούσα κατηγορήθηκε ως ένας από τους «ηθικούς αυτουργούς» των βομβιστικών επιθέσεων.[11]
Στις περιφερειακές εκλογές της Λομβαρδίας το 1985, ο Λα Ρούσα εξελέγη περιφερειακός σύμβουλος για την περιφέρεια του Μιλάνου, κερδίζοντας 24.096 ψήφους. Στις περιφερειακές εκλογές της Λομβαρδίας το 1990, επανεξελέγη στο συμβούλιο με 13.807 ψήφους. Το 1987, ο Λα Ρούσα έγινε δικηγόρος της οικογένειας του Σέρτζιο Ραμέλι, ενός νεαρού μέλους του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος που δολοφονήθηκε από ακροαριστερούς κομμουνιστές αγωνιστές. Επιπλέον, από το 1989 έως το 1994, ήταν δημοτικός σύμβουλος στο San Donato Milanese, κοντά στο Μιλάνο.[12]
Βουλευτής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στις ιταλικές γενικές εκλογές του 1992, η Λα Ρούσα εξελέγη τόσο στην Βουλή των Αντιπροσώπων[13] όσο και στη Γερουσία της Δημοκρατίας.[14] Μετά τις εκλογές, αποχώρησε από το Περιφερειακό Συμβούλιο της Λομβαρδίας[15] και επέλεξε να είναι μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων.[16]
Το 1994, το Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα συγχωνεύτηκε με συντηρητικές πτέρυγες της πρώην Χριστιανοδημοκρατίας και του Ιταλικού Φιλελεύθερου Κόμματος, σχηματίζοντας ένα νέο κόμμα, την Εθνική Συμμαχία. Πρώην μέλη του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος κυριάρχησαν στο νέο κόμμα και ο τελευταίος ηγέτης του κόμματος, Τζιανφράνκο Φίνι, εξελέγη πρώτος ηγέτης του νέου κόμματος. Ο Φίνι διόρισε τη Λα Ρούσα αντιπρόεδρο του κόμματος. Στις ιταλικές γενικές εκλογές του 1994, τις οποίες κέρδισε ο κεντροδεξιός συνασπισμός του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ο Λα Ρούσα επανεξελέγη στην Βουλή και διορίστηκε αντιπρόεδρος του Σώματος.[17]
Στις ιταλικές γενικές εκλογές του 1996 που κέρδισε ο κεντροαριστερός συνασπισμός του Ρομάνο Πρόντι, η Λα Ρούσα επανεξελέγη στην Βουλή για τη μονοβουλευτική εκλογική περιφέρεια του Μιλάνου με 41.598 ψήφους.[18] Στο νομοθετικό σώμα, ο Λα Ρούσα διορίστηκε πρόεδρος της «Επιτροπής Κοινοβουλευτικής Ασυλίας», αξίωμα που κράτησε μέχρι το 2001.[19] Στις ιταλικές γενικές εκλογές του 2001, τις οποίες κέρδισε η κεντροδεξιά, εξελέγη και πάλι στη Βουλή των Αντιπροσώπων για την περιφέρεια του Μιλάνο 2 με 41.158 ψήφους.[20] Στις 5 Ιουνίου 2001, ο Λα Ρούσα έγινε αρχηγός των βουλευτών της Εθνικής Συμμαχίας, θέση που κράτησε μέχρι τις 8 Οκτωβρίου 2003 και ξανά μεταξύ Νοεμβρίου 2004 και Ιουλίου 2005. Στις ιταλικές γενικές εκλογές του 2006, εκλέχτηκε στη Βουλή των Αντιπροσώπων για την εκλογική περιφέρεια της Λομβαρδίας 1.[21]
Υπουργός Άμυνας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στην προεκλογική περίοδο των ιταλικών γενικών εκλογών του 2008, η Εθνική Συμμαχία συγχωνεύθηκε με τη Φόρτσα Ιτάλια του Μπερλουσκόνι, σχηματίζοντας το Λαό της Ελευθερίας, στο οποίο προσχώρησε ο Λα Ρούσα, και έγινε εθνικός συντονιστής του κόμματος μαζί με τους Σάντρο Μπόντι και Ντένις Βερντίνι. Στις 8 Μαΐου 2008, μετά την επανεκλογή του στη Βουλή των Αντιπροσώπων, ο Λα Ρούσα διορίστηκε Υπουργός Άμυνας στην κυβέρνηση Μπερλουσκόνι, ένα αξίωμα που κράτησε μέχρι τις 16 Νοεμβρίου 2011, όταν ο Μπερλουσκόνι παραιτήθηκε. Επιπλέον, ο Λα Ρούσα συμμετείχε στις εκλογές του ευρωεκλογές του 2009 στην εκλογική περιφέρεια της Βορειοδυτικής Ιταλίας. Εξελέγη με 223.986 ψήφους, αλλά αποφάσισε να παραιτηθεί από τη θέση του υπέρ αυτής στη Βουλή των Αντιπροσώπων.
Ο Λα Ρούσα ήταν μεταξύ των κύριων υποστηρικτών της στρατιωτικής επέμβασης στη Λιβύη το 2011 κατά του καθεστώτος του Μουαμάρ Καντάφι, η οποία αρχικά αντιτάχθηκε από τον Πρωθυπουργό Μπερλουσκόνι λόγω της μακροχρόνιας φιλίας του με τον de facto ηγέτη της Λιβύης από το 1969.[22] Επιπλέον, ήταν υπέρ της επέμβασης κατάπαυσης του πυρός από την Ιταλία στον Ρωσογεωργιανό Πόλεμο.
Στις 2 Μαΐου 2009, ο Λα Ρούσα ίδρυσε μια εθνικο-συντηρητική ομάδα εντός του Λαού της Ελευθερία, με την ονομασία «Η Δεξιά μας», η οποία σύντομα διαλύθηκε όταν σχημάτισε την «Πρωταγωνίστρια Ιταλία», μαζί με τον Μαουρίτσιο Γκασπάρι.[23]
Συνιδρυτής των Αδελφών της Ιταλίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στις 21 Δεκεμβρίου 2012, ο Λα Ρούσα, μαζί με τους Γκουίντο Κροζέτο και Τζόρτζια Μελόνι, ίδρυσαν τα Αδέλφια της Ιταλίας, ένα εθνικο-συντηρητικό κόμμα.[24] Στις ιταλικές γενικές εκλογές του 2013, εξελέγη και πάλι στη Βουλή των Αντιπροσώπων. Επιπλέον, στις 4 Απριλίου 2013, ο Λα Ρούσα διορίστηκε πρόεδρος του κόμματος,[25] θέση που κράτησε μέχρι τις 8 Μαρτίου 2014, οπότε και αντικαταστάθηκε από τη Μελόνι. Στις ιταλικές γενικές εκλογές του 2018, ο Λα Ρούσα εξελέγη στη Γερουσία της Δημοκρατίας με 137.793 ψήφους.[26] Έγινε αντιπρόεδρος της Γερουσίας στις 23 Μαρτίου 2018.[27]
Πρόεδρος της Γερουσίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι ιταλικές γενικές εκλογές του 2022 χαρακτηρίστηκαν από τη νίκη των Αδελφών της Ιταλίας, το οποίο αναδείχθηκε πρώτο κόμμα με 26% των ψήφων. Ο κεντροδεξιός συνασπισμός, με επικεφαλής τη Μελόνι, κέρδισε την απόλυτη πλειοψηφία και στα δύο σώματα.[28][29] Ο Λα Ρούσα επανεξελέγη στη Γερουσία με 239.720 ψήφους.[30]
Στις 13 Οκτωβρίου 2022, ο Λα Ρούσα εξελέγη Πρόεδρος της Γερουσίας της Δημοκρατίας λαμβάνοντας 116 ψήφους από τους 206 στον πρώτο γύρο.[31] Η υποψηφιότητα του Λα Ρούσα δεν υποστηρίχθηκε από τη Φόρτσα Ιτάλια του Μπερλουσκόνι, ωστόσο κατάφερε να εκλεγεί λαμβάνοντας ψήφους από μέλη των κομμάτων της αντιπολίτευσης.[32] Η Λα Ρούσα ανακηρύχθηκε πρόεδρος από τη Λιλιάνα Σέγκρε, ισόβια γερουσιαστή και επιζήσασα του Ολοκαυτώματος, η οποία προήδρευσε στη συνεδρίαση της Γερουσίας λόγω του ότι ήταν η γηραιότερη γερουσιαστής.[33]
Πολιτικές απόψεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Συχνά κατηγορείται ως νεοφασίστας πολιτικός,[34][35] ωστόσο, ο Λα Ρούσα έχει περιγράψει τον εαυτό του ως συντηρητικό.[36]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ www
.consiglionazionaleforense .it /ricerca-avvocati. - ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 33410. Ανακτήθηκε στις 29 Ιανουαρίου 2022.
- ↑ www
.camera .it /leg17 /29?shadow _deputato=33410&idpersona=33410&idLegislatura=17. - ↑ www
.senato .it /leg /18 /BGT /Schede /Attsen /00001275 .htm. - ↑ «Governo, la Lega indica Fontana per la Camera. La Russa eletto in Senato senza l'appoggio di FI». Il Foglio (στα Ιταλικά). Ανακτήθηκε στις 13 Οκτωβρίου 2022.
- ↑ «Governo Italiano – Biografia del ministro Ignazio La Russa». Governo (στα Ιταλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Μαΐου 2008.
- ↑ La Russa, colonnello di FdI sullo scranno del Senato. ANSA
- ↑ Ignazio e Romano La Russa, da Paternò alla Milano di Ligresti: storia di una famiglia tra potere e nostalgie nere. la Repubblica
- ↑ La Russa Ignazio. Governo Italiano
- ↑ Ignazio La Russa, biografia. Biografie Online
- ↑ Ignazio La Russa. La Stampa
- ↑ Quando La Russa era “La Rissa”. Il Fatto Quotidiano
- ↑ Ministero dell'Interno – Elezioni del 1992, Camera dei Deputati. Ministero dell'Interno
- ↑ Ministero dell'Interno – Elezioni del 1992, Senato della Repubblica. Ministero dell'Interno]
- ↑ «Gli incarichi e le dichiarazioni di Ignazio LA RUSSA | openpolis».
- ↑ XI Legislatura – La Russa Ignazio. Camera dei Deputati – Legislature precedenti
- ↑ Ignazio La Russa. Camera dei Deputati
- ↑ Ministero dell'Interno – Elezioni 1996, Camera dei Deputati. Ministero dell'Interno
- ↑ «Ignazio la Russa. Scalate nazionali». 30 Οκτωβρίου 2009.
- ↑ Ministero dell'Interno – Elezioni 2001, Camera dei Deputati. Ministero dell'Interno
- ↑ Ministero dell'Interno – Elezioni 2001, Camera dei Deputati. Ministero dell'Interno
- ↑ Libia, La Russa (FdI): “Nel 2011 convinsi B. a intervenire mentre eravamo all’Opera”. Il Fatto Quotidiano
- ↑ «Da Nuova Forza Italia ad Area Nazionale Babele di 22 fondazioni». Archiviostorico.corriere.it. Ανακτήθηκε στις 18 Ιουλίου 2014.
- ↑ Parties and Elections in Europe: The database about parliamentary elections and political parties in Europe, by Wolfram Nordsieck
- ↑ «Ignazio la Russa - Sito ufficiale di Fratelli d'Italia - Alleanza Nazionale». fratelli-italia.it. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Ιουλίου 2014. Ανακτήθηκε στις 13 Ιανουαρίου 2022.
- ↑ Ministero dell'Interno – Elezioni del 2018, Senato della Repubblica. Ministero dell'Interno
- ↑ Ignazio La Russa, XVIII Legislatura. Senato della Repubblica
- ↑ Donà, Alessia (31 August 2022). «The Rise of the Radical Right in Italy: The Case of Fratelli d'Italia». Journal of Modern Italian Studies (Taylor & Francis): 1–20. doi:.
- ↑ Gautheret, Jérôme (25 September 2022). «The unstoppable rise of Giorgia Meloni, the new figurehead of the Italian radical right». Le Monde. https://www.lemonde.fr/en/international/article/2022/09/25/the-unstoppable-rise-of-giorgia-meloni-the-new-figurehead-of-the-italian-radical-right_5998140_4.html. Ανακτήθηκε στις 28 September 2022.
- ↑ Ministero dell'Interno – Elezioni 2022, Senato della Repubblica[νεκρός σύνδεσμος]. Ministero dell'Interno
- ↑ Senato, Ignazio La Russa eletto presidente. TgCom24
- ↑ Chi ha votato La Russa dall’opposizione?. Il Post
- ↑ La superstite Segre e il fan del Duce La Russa: al Senato la staffetta degli opposti. La Stampa
- ↑ Le nostalgie fasciste di Ignazio La Russa, possibile futuro presidente del Senato. Domani
- ↑ "Lo scranno a un ex fascista". Veleno di Lerner sulla guida del Senato. Il Giornale
- ↑ La Russa ci scrive: “Il conservatorismo? Così vinciamo la guerra delle parole”. Primato Nazionale