Ιλ Πορντενόνε
| Ιλ Πορντενόνε | |
|---|---|
 | |
| Γέννηση | 1484[1] Πορντενόνε |
| Θάνατος | 14 Ιανουαρίου 1539 Φερράρα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βενετική Δημοκρατία |
| Ιδιότητα | ζωγράφος |
| Τέκνα | Graziosa de' Sacchis |
| Κίνημα | Μανιερισμός |
| Καλλιτεχνικά ρεύματα | Μανιερισμός |
| Σημαντικά έργα | Golgotha, Lamentation over the Dead Christ, St. Prosdocimus and St. Peter, Judith with the Head of Holofernes και Virgin and Child |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Ιλ Πορντενόνε (Il Pordenone στα ιταλικά, είναι το προσωνύμιο του Τζοβάννι Αντόνιο ντε' Σάκκις (Giovanni Antonio de' Sacchis (περ. 1484 – 1539), Ιταλού μανιεριστή ζωγράφου, χαλαρά εντασσόμενου στη Σχολή της Βενετίας. Ο Βαζάρι, ο κύριος βιογράφος του, τον αναφέρει εσφαλμένα ως Giovanni Antonio Licinio. Ζωγράφισε σε πολλές πόλεις της βόρειας Ιταλίας "με ταχύτητα, σθένος και σκόπιμη τραχύτητα έκφρασης και εκτέλεσης - με σκοπό να σοκάρει". [2]
Φαίνεται ότι επισκέφτηκε τη Ρώμη και έμαθε από τα αριστουργήματα της ύστερης Αναγέννησης, αλλά δεν είχε καλή εκπαίδευση στο ανατομικό σχέδιο. Όπως ο Πολίντορο ντα Καραβάτζο, ήταν ένας από τους καλλιτέχνες στους οποίους συχνά ανατίθονταν να ζωγραφίζουν το εξωτερικό των κτιρίων. Παρόμοιας φύσης εργασίες ελάχιστα διασώζονται μετά από αιώνες στην έκθεση καιρικών συνθηκών. Ο Μιχαήλ Άγγελος λέγεται ότι ενέκρινε μια πρόσοψη ανακτόρου το 1527. Είναι πλέον γνωστή μόνον από ένα προπαρασκευαστικό σχέδιο. Μεγάλο μέρος της εργασίας του χάθηκε όταν το Παλάτι των Δόγηδων στη Βενετία καταστράφηκε σε μεγάλο βαθμό από πυρκαγιές το 1574 και το 1577. Διάφοροι κύκλοι τοιχογραφιών επιβιώνουν, για παράδειγμα τμήμα μιας τοιχογραφίας στον Καθεδρικό Ναό της Κρεμόνα, όπου οι σκηνές των Πάθών του έχουν τέτοια βιαιότητα, που δεν θα επαναληφθεί σχεδόν μέχρι τον Γκόγια . [3] Ένας άλλος κύκλος ήταν στο Scuola Grande della Carità στη Βενετία, σήμερα στην Πνινακοθήκη της Ακαδημίας, το κύριο μουσείο τέχνης, όπου συνεργάστηκε με τον νεαρό Τιντορέττο.
Η ζωή του ήταν τόσο ενεργητική και ανήσυχη όσο η τέχνη του. Νυμφεύτηκε τρεις φορές και κατηγορήθηκε στο δικαστήριο ότι προσέλαβε εγκληματίες για να σκοτώσει τον αδελφό του για να αποφύγει να μοιραστεί την κληρονομιά τους. Ίσως είχε κάποια επιρροή σε μεταγενέστερα έργα του Τιτσιάνο και πιο ξεκάθαρα στον Τιντορέττο, ο οποίος σε κάποιο βαθμό ανέλαβε τη θέση του ως κορυφαίος ζωγράφος μεγάλων τοιχογραφικών επιτροπών στη Βενετία. Ο Τιτσιάνο και ο Πορντενόνε ήταν ανταγωνιστές την τελευταία δεκαετία του και κακόβουλα σχόλια ανέφεραν ότι ακόμη και ότι ο θάνατός του ήταν ύποπτος. [4]
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το όνομά του προέρχεται από τη γενέτειρά του Πορντενόνε στο Φρίουλι, αν και η οικογένειά του προήλθε από την Κορτιτσέλλε (Corticelle, Μπρέσια, Λομβαρδία). Τελικά απέρριψε το όνομα de' Sacchis, έχοντας διαφωνήσει με τον αδελφό του Μπαρτολομέο, ο οποίος τον είχε τραυματίσει στο χέρι. Στη συνέχεια αποκαλούσε τον εαυτό του Regillo, ή De Regillo. Η υπογραφή του είναι Antonius Portusnaonensis ή De Portunaonis . Χρίστηκε Ιππότης από τον Ουγγρο βασιλέα Ιωάννη Ζαπόλυα.
Ως ζωγράφος, ο Πορντενόνε ήταν μελετητής του Πελλεγκρίνο ντα Σαν Ντανιέλε (Pellegrino da San Daniele), αλλά η κύρια επιρροή του στυλ του ήταν ο Τζορτζόνε. Η δημοφιλής ιστορία ότι ήταν συμμαθητής με τον Τιτσιάνο υπό τον Τζοβάνι Μπελίνι είναι ψευδής. Υποστηρίχθηκε ότι η πρώτη παραγγελία του Πορντενόνε του δόθηκε από ένα παντοπωλείο στην πατρίδα του, για να δοκιμάσει την υπερηφάνεια του ότι θα μπορούσε να ζωγραφίσει μια εικόνα καθώς ο ιερέας άρχιζε τη Μεγάλη Λειτουργία, και να την ολοκληρώσει όταν τελείωσε η Λειτουργία. Ολοκλήρωσε την εικόνα στον απαιτούμενο χρόνο. Η περιοχή γύρω από το Πορντενόνε ήταν γόνιμη σε ικανούς ζωγράφους. αλλά ο Πορντενόνε είναι ο πιο γνωστός, ένας δυναμικός χρήστης του κιαροσκούρο και ζωγράφος σάρκας. Η Britannica του 1911 αναγράφει ότι "όσον αφορά στην απλή ζωγραφική σάρκας, ήταν μόλις κατώτερος από τον Τιτσιάνο στην ευρύτητα, την μυθοπλασία και τον τόνο". Οι δύο ήταν ανταγωνιστές για κάποιο διάστημα, και ο Τζιοβάνι Αντόνιο μερικές φορές έφερε όπλα ενώ ζωγράφιζε. Διακρίθηκε στα πορτρέτα. ήταν εξίσου ικανός στις τοιχογραφίες και στη χρήση του ελαιοχρώματος. Δημιούργησε πολλά έργα στο Πορντενόνε και άλλες περιοχές του Φρίουλι, την Κρεμόνα και τη Βενετία. Κάποια στιγμή εγκαταστάθηκε στην Πιατσέντσα, όπου βρίσκεται μια από τις πιο διάσημες εκκλησιαστικές εικόνες του, η Αγία Αικατερίνη που διαφωνεί με τους Πατέρες στην Αλεξάνδρεια. Η μορφή του Αγίου Ρόκκο, στο θόλο του Πορντενόνε, θεωρείται αυτοπροσωπογραφία του.
Προσκλήθηκε από τον Δούκα Έρκολε Β΄ των Έστε της Φερράρα στην Αυλή του, αλλά λίγο αργότερα, το 1539, πέθανε, όχι χωρίς υποψίες για δηλητηρίαση που διαπράχθηκε από τον Τιτσιάνο. Τα μετέπειτα έργα του είναι σχετικά απρόσεκτα και επιφανειακά. και γενικά είναι καλύτερος στις ανδρικές μορφές παρά στις γυναικείες, ενώ η σύνθεση των θεματικών του εικόνων είναι σχεδόν εξισωμένη με τα άλλα προτερήματά τους. Ο Πορντενόνε φαίνεται να ήταν άνθρωπος με έντονη αυτοπεποίθηση, κάτι το οποίο φαίνεται στο ύφος του ως ζωγράφου.
Τρεις από τους κύριους μαθητές του ήταν ο Μπερναρντίνο Λικίνιο,ονομαζόμενος Il Sacchiense, ο γαμπρός του Πομπόνιο Αμαλτέο και ο Τζοβάννι Μαρία Καλντεράρι.
Μερική ανθολογία έργων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Μελέτη του Μαρτυρ'ιου του Αγίου Πέτρου Μάρτυρος (1526, Μουσείο Γκέτι)
- Άγιος Μποναβεντούρα (Εθνική Πινακοθήκη, Λονδίνο)
- Άγιος Λουδοβίκος της Τουλούζης ( Εθνική Πινακοθήκη, Λονδίνο )
- Οι Άγιοι Προσδόκιμος και Πέτρος (1516, Μουσείο Τέχνης της Βόρειας Καρολίνας, Ράλεϊ).
- Γολγοθάς (1520-1521, τοιχογραφία στον καθεδρικό ναό της Κρεμόνα )
- Η Παναγία και το Βρέφος ένθρονοι με Αγίους (περ. 1525, Ενοριακή εκκλησία, Σουσεγκάνα, Τρεβίζο)
- Άγιος Λορέντσο Τζουστινιάνι και άλλοι Άγιοι (1532, αρχικά στη Santa Maria dell'Orto, σήμερα στην Πινακοθήκη της Ακαδημίας, Βενετία)
- Η Παναγία και το Βρέφος ένθρονοι με Αγίους (1525)
- Νωπογραφίες Cupula : Σκηνές από την Παλαιά Διαθήκη, Βασιλική της Santa Maria di Campagna, Πιατσέντσα
- Άγιος Μαρτίνος και Άγιος Χριστόφορος (1528–29, Εκκλησία του San Rocco, Βενετία)
- Ο Άγιος Λορέντσο Τζουστινιάνι και δύο Αδελφοί με Αγίους (1532, Πινακοθήκη της Ακαδημίας, Φλωρεντία )
- Άγιοι Σεβαστιανός, Ρόκκο και Αικατερίνη (1535, Εκκλησία του Σαν Τζιοβάνι Elemosinario, Βενετία)
- Η Παναγία και το Βρέφος ένθρονοι με Αγίους (1525, Εκκλησία Ενορίας, Γκρανκάμπ, Γαλλία).
- Η διαμάχη της Αγίας Αικατερίνης με τους ειδωλολάτρες φιλόσοφους (καθεδρικός ναός της Πιατσέντσα)
- Απόλυση και Άμωμη Σύλληψη (1530, Εκκλησία «Annunziata», Cortemaggiore )
- Άγιος Γκοττάρντο και Άγιοι Σεβαστιανός και Ρόκκο (Δημοτικό Μουσείο Τέχνης, Πορντενόνε)
- Αγία Αικατερίνη και Μάρτυρες (Δημοτικό Μουσείο Κονελιάνο)
- Σχέδια από την Αμβροσνιανή βιβλιοθήκη , Μιλάνο
- Μάγοι ( Καθεδρικός Ναός του Τρεβίζο ) [5]
- Ιουδήθ (αποδιδ. ) (Γκαλλερία Μποργκέζε) [6]
Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb12570304z. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ Hartt, 579
- ↑ Hartt, 578-580; Nichols, 30 (Michelangelo)
- ↑ Hartt, 579; Nichols, 31-32
- ↑ «ARGOMENTI ARTE & STORIA DELL' ARTE». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Ιουλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 27 Ιουνίου 2021.
- ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Ιανουαρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 27 Ιουνίου 2021.
Βιβλιογραφικές αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Hartt, Frederick, History of Italian Renaissance Art, (2η έκδοση) 1987, Thames & Hudson (US Harry N Abrams),(ISBN 0500235104)
- Nichols, Tom, Tintoretto: Tradition and Identity]], 2015, Reaktion Books,(ISBN 1780234813), 9781780234816, βιβλία google
Το παρόν λήμμα ενσωματώνει κείμενο από έκδοση που είναι πλέον κοινό κτήμα: Chisholm, Hugh, επιμ.. (1911) «Pordenone, Il» Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα 22 (11η έκδοση) Cambridge University Press, σσ. 101–102
|