Θάνατος της Μέριλιν Μονρόε

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Θάνατος της Μέριλιν Μονρόε
Πρωτoσέλιδo της New York Daily Mirror, 6 Αυγούστου 1962
ΏραΑργά το απόγευμα
Ημερομηνία4 Αυγούστου 1962, πριν 61 έτη (1962-08-04)
ΤοποθεσίαΜπρέντγουντ, Λος Άντζελες
ΑιτίαΥπερδοσολογία βαρβιτουρικών
ΘάνατοιΜέριλιν Μονρόε
Ταφή8 Αυγούστου 1962, στο Westwood Village Memorial Park Cemetery,
Λος Άντζελες
ΈρευνεςΤεόντορ Κέρφι
ΙατροδικαστήςΤόμας Νογκούτσι
ΕτυμηγορίαΠιθανή αυτοκτονία

Η Αμερικανίδα ηθοποιός Μέριλιν Μονρόε πέθανε από υπερβολική δόση βαρβιτουρικών, την παραμονή της νύχτας του Σαββάτου, 4 Αυγούστου του 1962 στο σπίτι της στο Μπρέντγουντ του Λος Άντζελες. Το σώμα της ανακαλύφθηκε πριν από την αυγή την Κυριακή 5 Αυγούστου. Ήταν ένα από τα πιο σημαντικά σύμβολα του σεξ και ένα από τα πιο διάσημα αστέρια του Χόλυγουντ στη δεκαετία του 1950 και στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Ήταν μια από τις καλύτερες αμειβόμενες ηθοποιούς εκείνης της δεκαετίας, και οι ταινίες της είχαν κερδίσει σχεδόν 200 εκατομμύρια δολάρια κατά τη στιγμή του θανάτου της.[1]

Ιστορικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Προβλήματα καριέρας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Μονρόε τραγουδά στη γιορτή των γενεθλίων του Προέδρου Τζον Κένεντι στο Madison Square Garden τον Μάιο του 1962, τρεις μήνες πριν από το θάνατό της.
Monroe on a beach, wearing a bikini and laughing.
Η Μονρόε σε μία από τις τελευταίες φωτογραφίες της, η οποία τραβήχτηκε από τον Τζορτζ Μπάρις για το Cosmopolitan τον Ιούλιο του 1962

Για αρκετά χρόνια που ανατρέχουν στις αρχές της δεκαετίας του 1960, η Μονρόε εξαρτιόταν από αμφεταμίνες, βαρβιτουρικά και αλκοόλ και αντιμετώπισε διάφορα προβλήματα ψυχικής υγείας που περιελάμβαναν κατάθλιψη, άγχος, χαμηλή αυτοεκτίμηση και χρόνια αϋπνία.[2] Είχε αποκτήσει τη φήμη ότι ήταν δύσκολη να συνεργαστεί και συχνά καθυστερούσε τις παραγωγές καθυστερώντας σε γυρίσματα ταινιών εκτός από το ότι είχε πρόβλημα να θυμάται τις ατάκες της. Μέχρι το 1960, αυτή η συμπεριφορά επηρέασε αρνητικά την καριέρα της. Για παράδειγμα, αν και ήταν η προτιμώμενη επιλογή του συγγραφέα Τρούμαν Καπότε να υποδυθεί την Χόλι Γκολάιτλι στην ταινία Πρόγευμα στο Τίφανις, η Paramount αρνήθηκε να της δώσει τον ρόλο λόγω του φόβου ότι θα περιπλέκει την παραγωγή της ταινίας.[3] Οι δύο ταινίες της Μονρόε που ολοκληρώθηκαν στη δεκαετία του 1960, Έλα ν' αγαπηθούμε (1960) και Οι αταίριαστοι (1961), ήταν τόσο κρίσιμες όσο και εμπορικές αποτυχίες.[4] Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της τελευταίας έπρεπε να περάσει μια εβδομάδα αποτοξίνωσης σε νοσοκομείο.[4] Ο τρίτος γάμος της, με τον συγγραφέα Άρθουρ Μίλερ, έληξε επίσης με διαζύγιο τον Ιανουάριο του 1961.[5]

Αντί να δουλεύει, η Μονρόε πέρασε ένα μεγάλο μέρος του 1961 απασχολημένη με προβλήματα υγείας και δεν εργάστηκε σε νέες κινηματογραφικές παραγωγές. Υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση για την ενδομητρίωση και χολοκυστεκτομή, και πέρασε τέσσερις εβδομάδες σε νοσοκομειακή περίθαλψη - συμπεριλαμβανομένης μιας σύντομης νοσηλείας σε ψυχιατρικό θάλαμο εξαιτίας της κατάθλιψης.[6] Αργότερα το 1961, επέστρεψε στο Λος Άντζελες μετά από έξι χρόνια παραμονής στο Μανχάταν, όπου αγόρασε ένα ισπανικό σπίτι τύπου χασιέντα στο Μπρέντγουντ.[7] Στις αρχές του 1962, έλαβε το βραβείο Χρυσή Σφαίρα "World Film Favorite" και άρχισε να γυρίζει την νέα ταινία για την 20th Century Fox, Κάτι πρέπει να δώσεις.[8]

Ημέρες πριν από την έναρξη των γυρισμάτων, η Μονρόε έπαθε ιγμορίτιδα. Η 20th Century Fox σκέφτηκε να αναβάλει την παραγωγή, αλλά τελικά δεν το έκανε και η κινηματογράφηση ξεκίνησε σύμφωνα με το πρόγραμμα στα τέλη Απριλίου. Η Μονρόε ήταν πολύ άρρωστη για να εργαστεί για ένα μεγάλο μέρος των επόμενων έξι εβδομάδων, αλλά παρά τις διαβεβαιώσεις από πολλούς γιατρούς, το στούντιο προσπάθησε να την πιέσει δηλώνοντας δημόσια ότι τις πλαστογράφησε. Στις 19 Μαΐου, έκανε ένα διάλειμμα από τα γυρίσματα για να τραγουδήσει το «Happy Birthday» στη γιορτή των γενεθλίων του Προέδρου Τζον Φ. Κένεντι στο Madison Square Garden της Νέας Υόρκης δέκα ημέρες πριν από τα γενέθλια του. Η Μονρόε και ο Κένεντι είχαν κοινούς φίλους και παρόλο που μερικές φορές υπήρχαν φήμες για περιστασιακές σεξουαλικές συναντήσεις, δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι η σχέση τους ήταν σοβαρή. Η Μονρόε αφού επέστρεψε στο Λος Άντζελες από τη Νέα Υόρκη, συνέχισε τα γυρίσματα και γιόρτασε τα 36α γενέθλιά της την 1η Ιουνίου. Απουσίαζε και πάλι για αρκετές ημέρες, γεγονός που οδήγησε την 20th Century Fox να την απολύσει στις 7 Ιουνίου και να την μηνύσει για παραβίαση της σύμβασης, απαιτώντας αποζημίωση 750.000 δολάρια. Αντικαταστάθηκε από την Λι Ρέμικ, αλλά αφού ο πρωταγωνιστής Ντιν Μάρτιν αρνήθηκε να κάνει την ταινία με κανέναν άλλο εκτός από την Μονρόε, η Fox τον μήνυσε επίσης και σταμάτησε την παραγωγή.

Το στούντιο κατηγόρησε δημόσια την Μονρόε για τον εθισμό στα ναρκωτικά και την εικαζόμενη έλλειψη επαγγελματισμού για την κατάρρευση της ταινίας, υποστηρίζοντας ακόμη και ότι ήταν ψυχικά διαταραγμένη.[9] Για να αντιμετωπίσει την αρνητική δημοσιότητα, η Μονρόε έδωσε συνεντεύξεις σε αρκετές εφημερίδες και περιοδικά υψηλού προφίλ, όπως το Life, το Cosmopolitan και το Vogue, τις τελευταίες εβδομάδες της.[10] Μετά από επιτυχή επαναδιαπραγμάτευση της σύμβασής της με τη Fox, τα γυρίσματα της ταινίας Κάτι πρέπει να δώσεις με τη Μονρόε είχαν προγραμματιστεί να επαναληφθούν τον Σεπτέμβριο, και η ίδια έκανε σχέδια για να πρωταγωνιστήσει στην επόμενη ταινία της What a Way to Go! (1964) καθώς και σε μια βιογραφική για την Τζιν Χάρλοου.[11]

Χρονολόγιο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το σπίτι της Μονρόε στο Μπρέντγουντ στο Λος Άντζελες

Η Μονρόε πέρασε την τελευταία μέρα της ζωής της, το Σάββατο 4 Αυγούστου, στο σπίτι της στο Μπρέντγουντ.[12][13][14] Το πρωί, συναντήθηκε με τον φωτογράφο Λόρενς Σίλερ για να συζητήσει τη δυνατότητα του Playboy να δημοσιεύσει γυμνές φωτογραφίες που τραβήχτηκαν από αυτήν.[12][13][14] Έκανε επίσης ένα μασάζ από τον προσωπικό της μασέρ, μίλησε με φίλους στο τηλέφωνο και υπέγραψε κάποιες παραδόσεις.[13][14] Παρών στο σπίτι της το πρωί ήταν επίσης η οικονόμος της, η Ένις Μάρεϊ, και η δημοσιογράφος της Πατρίσια Νιούκομπ, η οποία είχε παραμείνει μια νύχτα.[13][14] Σύμφωνα με την Νιούκομπ, το επιχείρημα της διαμονής εκεί ήταν επειδή η Μονρόε δεν είχε κοιμηθεί καλά το προηγούμενο βράδυ. [13][14]

Στις 4:30 μ.μ. του Σάββατου 4 Αυγούστου, ο ψυχίατρος της Μονρόε, Ραλφ Γκρίσον, έφτασε στο σπίτι για να κάνει μια θεραπευτική συνεδρία και ζήτησε από την Νιούκομπ να φύγει.[14][15]Πριν φύγει ο Γκρίνσον περίπου στις 7 μ.μ., ζήτησε από την Μάρεϊ να διανυκτερεύσει εκεί και να κάνει συντροφιά στην Μονρόε.[14] Περίπου 7 με 7:15, η Μονρόε έλαβε ένα τηλεφώνημα από τον γιο του Τζο Ντι Μάτζιο, με τον οποίο είχε καλές σχέσεις παρά το διαζύγιο που είχε πάρει από τον πατέρα του.[16][14] Της είπε ότι είχε χωρίσει με μια κοπέλα που δεν του άρεσε και δεν εντόπισε τίποτα ανησυχητικό στην συμπεριφορά της Μονρόε.[16][14] Περίπου 7:40 έως 7:45,[14][17][18] τηλεφώνησε στον Γκρίνσον για να του πει τα νέα για τη διάλυση της σχέσης του Ντι Μάτζιο και της φίλης του.

Η Μονρόε αποσύρθηκε και πήγε στην κρεβατοκάμαρά της περίπου στις 8 μ.μ.[18] Έλαβε ένα τηλεφώνημα από τον ηθοποιό Πίτερ Λόφορντ, ο οποίος ήλπιζε να την πείσει να συμμετάσχει στο πάρτι του εκείνο το βράδυ.[16][17] Ο Λόφορντ ανησύχησε επειδή η Μονρόε ακούγοταν σαν να ήταν υπό την επήρεια ναρκωτικών η οποία του είπε: «να πείτε αντίο στην Πατ, αντίο στον πρόεδρο (κουνιάδο του Λόφορντ), και αντίο στον εαυτό σας, γιατί είστε καλός άντρας», πριν του κλείσει το τηλέφωνο.[16][17] Μη μπορώντας να φτάσει εγκαίρως στη Μονρόε, ο Λόφορντ κάλεσε τον πράκτορά του Μίλτον Έμπινς, ο οποίος προσπάθησε ανεπιτυχώς να πάει στον Γκρίνσον, και αργότερα κάλεσε τον δικηγόρο της Μονρόε, Μίλτον Ρούντιν.[16][17] Ο Ρούντιν τηλεφώνησε στο σπίτι της Μονρόε και πήρε την διαβεβαίωσε ότι η Μονρόε ήταν μια χαρά.[16][17]

Περίπου στις 3:30 π.μ. την Κυριακή, 5 Αυγούστου, η Μάρεϊ ξύπνησε «και αισθάνθηκε ότι κάτι δεν πάει καλά» καθώς είδε φως κάτω από την πόρτα του υπνοδωματίου της Μονρόε, αλλά δεν πήρε καμιά απάντηση και βρήκε την πόρτα κλειδωμένη.[14][19] Η Μάρεϊ τηλεφώνησε στον Γκρίνσον, ο οποίος την συμβούλεψε να κοιτάξει μέσα από ένα παράθυρο, και είδε την Μονρόε ξαπλωμένη μπρούμυτα στο κρεβάτι της, καλυμμένη από ένα σεντόνι και κρατούσε ένα ακουστικό τηλεφώνου. Ο Γκρίνσον έφτασε λίγο αργότερα και μπήκε στο δωμάτιο σπάζοντας ένα παράθυρο όπου βρήκε την Μονρόε νεκρή. Κάλεσε τον γιατρό της, Χάιμαν Εντζέλμπεργκ, ο οποίος έφτασε στο σπίτι περίπου στις 3:50 π.μ. ο οποίος και επιβεβαίωσε επίσημα το θάνατο της.[14][19] Στις 4:25 π.μ., ενημέρωσαν το Αστυνομικό τμήμα του Λος Άντζελες.[14][19]

Έρευνες συνθηκών θανάτου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο αναπληρωτής ιατροδικαστής Τόμας Νογκούτσι διενήργησε την αυτοψία στο σώμα της Μονρόε την ίδια ημέρα που βρέθηκε νεκρή (Κυριακή 5 Αυγούστου) η οποία ήταν μια μέρα μετά το θάνατό της. Το γραφείο του ιατροδικαστή της κομητείας του Λος Άντζελες επικουρήθηκε στην έρευνα από τους ψυχιάτρους Νόρμαν Φαρμπερόου, Ρόμπερτ Λίτμαν και Νόρμαν Τάμπασνικ και από το Κέντρο Πρόληψης Αυτοκτονιών του Λος Άντζελες, οι οποίοι πήραν συνέντευξη από τους γιατρούς και τους ψυχιάτρους της Μονρόε σχετικά με την ψυχική της κατάσταση.[20][21]

Με βάση την προχωρημένη κατάσταση κατά τον χρόνο που το σώμα της ανακαλύφθηκε, εκτιμήθηκε ότι είχε πεθάνει μεταξύ 8:30 και 10:30 μ.μ. στις 4 Αυγούστου.[22] Η τοξικολογική ανάλυση κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η αιτία του θανάτου της ήταν οξεία δηλητηρίαση με βαρβιτουρικά, είχε 8 mg% ένυδρης χλωράλης και 4,5 mg% πεντοβαρβιτάλης (Nembutal) στο αίμα της και 13 mg% πεντοβαρβιτάλης στο ήπαρ.[20] Η αστυνομία βρήκε άδεια μπουκάλια αυτών των φαρμάκων δίπλα στο κρεβάτι της.[20] Δεν υπήρχαν σημάδια εξωτερικών πληγών ή μώλωπων στο σώμα.[20]

Τα ευρήματα της έρευνας δημοσιεύθηκαν στις 17 Αυγούστου. Ο επικεφαλής της ιατροδικαστικής υπηρεσίας Τεόντορ Κέρφι χαρακτήρισε τον θάνατο της Μονρόε ως «πιθανή αυτοκτονία».[20][21] Η πιθανότητα τυχαίας υπερδοσολογίας αποκλείστηκε επειδή οι δόσεις που βρέθηκαν στο σώμα της ήταν αρκετές φορές πάνω από το επικίνδυνο όριο και είχαν ληφθεί «σε μια φορά ή σε μερικές φορές πάνω από ένα λεπτό περίπου».[21] Τη στιγμή του θανάτου της, η Μονρόε αναφέρθηκε ότι ήταν σε «καταθλιπτική διάθεση» και «απρόσεκτη» και δεν ενδιαφερόταν να διατηρήσει την εμφάνισή της.[1] Δεν βρέθηκε σημείωμα αυτοκτονίας, αλλά ο Λίτμαν δήλωσε ότι αυτό δεν ήταν ασυνήθιστο, επειδή τα στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι λιγότερο από το 40% των θυμάτων αυτοκτονίας αφήνουν σημειώματα.[1] Στην τελική τους έκθεση, οι Φαρμπερόου, Λίτμαν και Τάμπασνικ δήλωσαν:

Η κυρία Μονρόε υπέφερε από ψυχιατρική διαταραχή για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αντιμετώπησε σοβαρούς φόβους και συχνές καταθλίψεις. Οι αλλαγές στη διάθεση της ήταν απότομες και απρόβλεπτες. Μεταξύ των συμπτωμάτων της ψυχολογικής κατάστασης που βρίσκοταν, η διαταραχή του ύπνου ήταν εμφανής, για την οποία είχε πάρει ηρεμιστικά φάρμακα για πολλά χρόνια. Ήταν έτσι εξοικειωμένη και έμπειρη στη χρήση ηρεμιστικών φαρμάκων και γνώριζε τους κινδύνους τους. [...] Στην έρευνά μας μάθαμε ότι η κυρία Μονρόε είχε εκφράσει συχνά επιθυμίες να παραιτηθεί, να αποσυρθεί, ακόμη και να πεθάνει. Σε περισσότερες από μία περιπτώσεις στο παρελθόν, είχε κάνει μια απόπειρα αυτοκτονίας, χρησιμοποιώντας ηρεμιστικά φάρμακα. Σε αυτές τις περιπτώσεις, είχε ζητήσει βοήθεια και θεραπεύτηκε. Πιστεύουμε ότι το ίδιο μοτίβο επαναλήφθηκε το απόγευμα της 4ης Αυγούστου εκτός από τη θεραπεία. Είναι πρακτική μας με παρόμοιες πληροφορίες που έχουν συλλεχθεί σε άλλες περιπτώσεις στο παρελθόν να προτείνουμε πιστοποίηση για θανάτουςόπως την πιθανή αυτοκτονία. Πρόσθετα σημεία για αυτοκτονία που παρέχονται από τα φυσικά στοιχεία είναι το υψηλό επίπεδο βαρβιτουρικών και ένυδρου χλωρίου στο αίμα, το οποίο, με άλλα στοιχεία από την αυτοψία, δείχνει την πιθανή κατάποση μεγάλης ποσότητας φαρμάκων σε σύντομο χρονικό διάστημα: όπως το εντελώς άδειο μπουκάλι Nembutal, (25 κάψουλες) που γεμίστηκε την ημέρα πριν από την κατάποση και η κλειδωμένη πόρτα στην κρεβατοκάμαρα, η οποία ήταν ασυνήθης και υποδεικνύει την πιθανή κατάποση μεγάλης ποσότητας φάρμακων.[21]

Στη δεκαετία του 1970, υπήρξαν ισχυρισμοί ότι ο θάνατος της Μονρόε ήταν δολοφονία και όχι αυτοκτονία. Λόγω αυτών των ισχυρισμών, ο εισαγγελέας της κομητείας του Λος Άντζελες Τζον Βαν ντε Καμπ ανέθεσε στον συνάδελφό του Ρόναλντ Χ. Κάρολ να διενεργήσει μια νέα έρευνα το 1982 για να δει εάν πρέπει να ξεκινήσει μια ποινική έρευνα.[23][24][25] Ο Κάρολ συνεργάστηκε με τον Άλαν Μπ. Τόμιτς, έναν ανακριτή, για πάνω από τρεις μήνες σε μια έρευνα που κατέληξε σε έκθεση τριάντα σελίδων.[25] Δεν βρήκαν αξιόπιστα στοιχεία που να υποστηρίζουν τη θεωρία ότι δολοφονήθηκε η Μονρόε.[25][26][24]

Το 1983, ο Τόμας Νογκούτσι δημοσίευσε τα απομνημονεύματά του, στα οποία ανέφερε την υπόθεση της Μονρόε και τους ισχυρισμούς για ασυμφωνίες στην αυτοψία και την απόφαση περί της αυτοκτονίας του ιατροδικαστή.[27] Αυτοί οι ισχυρισμοί περιελάμβαναν ότι η Μονρόε δεν θα μπορούσε να είχε καταπιεί τα χάπια επειδή το στομάχι της ήταν άδειο, ότι οι κάψουλες Nembutal έπρεπε να έχουν αφήσει κίτρινο υπόλειμμα, ότι μπορεί να είχε υποβληθεί σε κλύσμα και ότι η αυτοψία δεν παρατήρησε σημάδια από βελόνα παρά το γεγονός ότι έκανε συνήθως ενέσεις από τους γιατρούς της.[27]

Ο Νογκούτσι εξήγησε ότι η αιμορραγία του στομαχιού της έδειξε ότι το φάρμακο είχε χορηγηθεί από το στόμα και ότι επειδή η Μονρόε ήταν εθισμένη για αρκετά χρόνια, τα χάπια θα είχαν απορροφηθεί πιο γρήγορα από ό,τι στην περίπτωση των μη τοξικομανών.[27] Αρνήθηκε επίσης ότι το Nembutal αφήνει υπολείμματα χρωστικών ουσιών.[27] Σημείωσε ότι μόνο τα πολύ πρόσφατα σημάδια από βελόνα είναι ορατά σε ένα σώμα και ότι ο μόνος μώλωπας που υπήρξε στο σώμα της Μονρόε, στο κάτω μέρος της πλάτης της, ήταν επιφανειακός και η τοποθέτησή του σώματος έδειξε ότι ήταν τυχαία και δεν συνδέεται με κάποιον καβγά.[27] Ο Νογκούτσι κατέληξε τελικά στο συμπέρασμα ότι με βάση τις παρατηρήσεις του, το πιο πιθανό συμπέρασμα είναι ότι η Μονρόε αυτοκτόνησε.[27]

Δημόσιες αντιδράσεις και κηδεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο πρώην σύζυγος της Μονρόε Τζο Ντι Μάτζιο πενθεί στην κηδεία της. Πρωτοσέλιδο της New York Daily Mirror, 9 Αυγούστου 1962.

Ο απροσδόκητος θάνατος της Μονρόε ήταν πρωτοσέλιδο στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη. Σύμφωνα με τον βιογράφο Λόις Μπάνερ, «λέγεται ότι το ποσοστό αυτοκτονιών στο Λος Άντζελες διπλασιάστηκε τον μήνα μετά το θάνατό της και το ποσοστό κυκλοφορίας των περισσότερων εφημερίδων ανέβηκε εκείνο τον μήνα»,[28] και ότι η Chicago Tribune ανέφερε ότι είχαν λάβει εκατοντάδες τηλεφωνικών κλήσεων από τον κόσμο ζητώντας πληροφορίες σχετικά με το θάνατό της.[29] Ο Γάλλος καλλιτέχνης Ζαν Κοκτώ σχολίασε ότι ο θάνατός της «πρέπει να χρησιμεύσει ως ένα φοβερό μάθημα σε όλους εκείνους, των οποίων το κύριο επάγγελμα συνίσταται στην κατασκοπεία και στο βασανισμό των πρωταγωνιστών του κινηματογράφου», ενώ ο πρώην συμπρωταγωνιστής της Λόρενς Ολίβιε δήλωσε «ότι ήταν το πλήρες θύμα του ballyhoo και της αίσθησης». Τέλος ο σκηνοθέτης Τζόσουα Λόγκαν δήλωσε ότι ήταν «ένας από τους πιο ανεκτίμητους ανθρώπους στον κόσμο».[30]

Η κηδεία της Μονρόε πραγματοποιήθηκε στις 8 Αυγούστου στο νεκροταφείο Westwood Village Memorial Park, όπου είχαν επίσης θαφτεί οι ανάδοχες γονείς της, Ανα Λόουερ και Γκρέις Μακί Γκοντάρ. Η Μονρόε ήταν ντυμένη με ένα πράσινο φόρεμα και κρατούσε ένα μπουκέτο με μικρά ροζ τριαντάφυλλα. Η μακιγιέρ και φίλης της, Γουάτι Σνάιντερ, επιμελήθηκε το μακιγιάζ της.[31][32]

Ο επικήδειος της έγινε από τον δάσκαλο υποκριτικής Λι Στράσμπεργκ[31][32] Η κηδεία της διευθετήθηκε από τον πρώην σύζυγό της Τζο Ντι Μάτζιο και τη διευθύντρια της επιχείρησης Ινέζ Μέλσον, η οποία αποφάσισε να προσκαλέσει μόνο περίπου τριάντα από τα πλησιέστερα μέλη της οικογένειας και τους φίλους της, εκτός από το μεγαλύτερο μέρος του Χόλιγουντ.[31][32] Η αστυνομία ήταν παρούσα για να κρατήσει τον Τύπο μακριά και να ελέγξει τους εκατοντάδες θεατές που συσσωρεύτηκαν στους δρόμους γύρω από το νεκροταφείο.[31][32] Η κηδεία, υπό την προεδρία ενός τοπικού υπουργού, πραγματοποιήθηκε στο παρεκκλήσι του νεκροταφείου και ακούστηκε η Έκτη Συμφωνία του Τσαϊκόφσκι καθώς και το τραγούδι της Τζούντι Γκάρλαντ Over the Rainbow. [31][32] Η Μονρόε ενταφιάστηκε στην κρύπτη αρ. 24 στο διάδρομο των αναμνήσεων.[31][32] Ο Ντι Μάτζιο ανέλαβε την τοποθέτηση κόκκινων τριαντάφυλλων σε ένα βάζο συνδεδεμένο με την κρύπτη τρεις φορές την εβδομάδα για τα επόμενα 20 χρόνια.[31][32]

Διαχείριση περιουσίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Με τη διαθήκη της, η Μονρόε άφησε αρκετές χιλιάδες δολάρια στην αδελφή της Μπέρνι Μπέικερ Μίρακλ και τη γραμματέα της Μέι Ρέις, ένα μερίδιο για την εκπαίδευση της κόρης του φίλου της Νόρμαν Ρόστεν, και ίδρυσε ένα καταπίστευμα 100.000 δολαρίων για να καλύψει το κόστος της φροντίδας της μητέρας της και της χήρας του δασκάλου της Μάικλ Τσέκοβ.[33] Από την υπόλοιπη περιουσία της παραχώρησε 25% στην πρώην ψυχίατρο της Μαριάν Κρις για την προώθηση του έργου τέτοιων ψυχιατρικών ιδρυμάτων ή ομάδων που η ίδια θα επιλέξει,[33] και το 75%, συμπεριλαμβανομένων των προσωπικών της αντικειμένων, των δικαιωμάτων ταινιών και της ακίνητης περιουσίας, στον Λι Στράσμπεργκ, τον οποίο ανέθεσε να διανείμει τα πράγματά της «μεταξύ των φίλων μου, των συναδέλφων μου και εκείνων στους οποίους είμαι αφοσιωμένη».[34] Λόγω νομικών επιπλοκών, οι δικαιούχοι δεν πληρώθηκαν μέχρι το 1971.[34]

Όταν ο Στράσμπεργκ πέθανε το 1982, η περιουσία του κληροδοτήθηκε στη χήρα του Άννα, η οποία διεκδίκησε τα δικαιώματα εμπορικής ονομασίας της Μονρόε και άρχισε να εκχωρεί την εικόνα της σε εταιρείες.[34] Το 1990, μήνυσε ανεπιτυχώς το Κέντρο Άννα Φρόιντ, στο οποίο η Κρις κληροδότησε τα δικαιώματά της Μονρόε, σε μια προσπάθεια να αποκτήσει πλήρη δικαιώματα στην περιουσία της Μονρόε.[35] Το 1996, η Άννα Στράσμπεργκ προσέλαβε την εταιρεία CMG Worldwide, για να διαχειριστεί τα δικαιώματα αδειοδότησης,[35] και τον ίδιο χρόνο εμπόδισε την Odyssey Group, Inc.[36] Μεταξύ 1996 και 2001, η CMG συνήψε 700 συμφωνίες αδειοδότησης με εμπόρους.[35]Σε αντίθεση με τις επιθυμίες της Μονρόε, ο Λι Στράσμπεργκ δεν είχε μοιράσει ποτέ τα πράγματά της μεταξύ των φίλων της, και το 1999 η Άννα Στράσμπεργκ ανέθεσε στον οίκο Christie's να τα δημοπρατήσει, συγκεντρώνοντας 13,4 εκατομμύρια δολάρια.[37] Το 2000, ίδρυσε τη Marilyn Monroe LLC.[38]

Ο ισχυρισμός της εταιρείας Marilyn Monroe LLC για αποκλειστική κυριότητα των δικαιωμάτων δημοσιότητας της Μονρόε αποτέλεσε αντικείμενο δικαστικής διένεξης το 2006, όταν οι κληρονόμοι τριών ανεξάρτητων φωτογράφων που την είχαν φωτογραφίσει (Σαμ Σο, Μίλτον Γκριν και Τομ Κέλι) αμφισβήτησαν με επιτυχία την εταιρεία σε δικαστήρια στην Καλιφόρνια και τη Νέα Υόρκη.[35][38] Τον Μάιο του 2007, τα δικαστήρια αποφάσισαν ότι η Μονρόε δεν θα μπορούσε να έχει μεταβιβάσει τα δικαιώματα δημοσιότητάς της στην περιουσία της, καθώς ο πρώτος νόμος που το εν λόγω δικαίωμα παρείχε (νόμος για τα δικαιώματα των προσωπικοτήτων της Καλιφόρνιας) δεν ψηφίστηκε μέχρι το 1985.[35][39]

Η Marilyn Monroe LLC τερμάτισε την επιχειρηματική της σχέση με την CMG Worldwide το 2010 και πούλησε τα δικαιώματα αδειοδότησης στην Authentic Brands Group τον επόμενο χρόνο.[35][40] Επίσης, το 2010, πούλησε το σπίτι της Μονρόε στο Μπρέντγουντ για 3,8 εκατομμύρια δολάρια,[41] και δημοσίευσε κάνοντας επιλογή από τις ιδιωτικές της σημειώσεις, τα ημερολόγια και την αλληλογραφία της στο βιβλίο με τίτλο Fragments: Poems, Intimate Notes, Letters.[42]

Θεωρίες συνωμοσίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κύριο λήμμα: Θεωρίες συνωμοσίας για το θάνατο της Μέριλιν Μονρόε
Η Μέριλιν Μονρόε, ο Ρόμπερτ Κένεντι και ο πρόεδρος Τζον Κένεντι κατά την διάρκεια γιορτής των γενεθλίων του προέδρου

Παρά την απόφαση του ιατροδικαστή, αρκετές θεωρίες συνωμοσίας έχουν προτείνει την ένδειξη της δολοφονίας,[43] καθώς αυτές οι θεωρίες περιελάμβαναν τον Πρόεδρο Τζον Φ. Κένεντι και τον αδελφό του Ρόμπερτ, καθώς και τον επικεφαλής του συνδικάτου των Οδηγών Φορτηγών Τζίμι Χόφα και το αφεντικό της μαφίας του Σικάγου Σαμ Τζιανκάνα. Λόγω της επικράτησης αυτών των θεωριών στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, το γραφείο του εισαγγελέα της κομητείας του Λος Άντζελες επανεξέτασε την υπόθεση το 1982, αλλά δεν βρήκε κανένα στοιχείο που να τις υποστηρίζει ούτε να αμφισβητεί τα αποτελέσματα της αρχικής έρευνας.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Hertel, Howard· Neff, Don (6 Αυγούστου 1962). «From the Archives: Marilyn Monroe Dies; Pills Blamed». Los Angeles Times. Ανακτήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 2015. 
  2. ↑ Spoto 2001, σελίδες 328–329,368–376· Churchwell 2004, σελ. 238· Banner 2012, σελίδες 211–214.
  3. ↑ Banner 2012, σελ. 335.
  4. ↑ 4,0 4,1 Riese & Hitchens 1988, σελ. 270· Solomon 1988, σελ. 139· Spoto 2001, σελίδες 435–445;456· Churchwell 2004, σελ. 266· Banner 2012, σελίδες 353–356;361.
  5. ↑ Spoto 2001, σελίδες 450–455.
  6. ↑ Spoto 2001, σελίδες 453, for a new role, 466–467 for operations, 456–464 for psychiatric hospital stays.
  7. ↑ Spoto 2001, σελίδες 465–470, 484–485.
  8. ↑ Spoto 2001, σελίδες 495–496· Churchwell 2004, σελίδες 74–75.
  9. ↑ Churchwell 2004, σελ. 75.
  10. ↑ Spoto 2001, σελίδες 538–543· Churchwell 2004, σελ. 285.
  11. ↑ Summers 1985, σελ. 301· Spoto 2001, σελίδες 537, 545–549· Churchwell 2004, σελίδες 286–288· Banner 2012, σελίδες 401–402.
  12. ↑ 12,0 12,1 Churchwell 2004, σελίδες 296–297.
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 13,3 13,4 Spoto 2001, σελ. 566.
  14. ↑ 14,00 14,01 14,02 14,03 14,04 14,05 14,06 14,07 14,08 14,09 14,10 14,11 14,12 Banner 2012, σελίδες 410–411.
  15. ↑ Leaming 1998, σελ. 422.
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 16,3 16,4 16,5 Spoto 2001, σελ. 570–571.
  17. ↑ 17,0 17,1 17,2 17,3 17,4 Leaming 1998, σελίδες 423–424.
  18. ↑ 18,0 18,1 Rollyson 2014, σελ. 285.
  19. ↑ 19,0 19,1 19,2 Spoto 2001, σελ. 574–577.
  20. ↑ 20,0 20,1 20,2 20,3 20,4 Banner 2012, σελίδες 411–412· Spoto 2001, σελίδες 580–583.
  21. ↑ 21,0 21,1 21,2 21,3 Kormam, Seymour (18 Αυγούστου 1962). «Marilyn Monroe Ruled 'Probable Suicide' Victim». Chicago Tribune. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 2015. 
  22. ↑ Banner 2012, σελίδες 411.
  23. ↑ Churchwell 2004, σελίδες 88, 300· Spoto 2001, σελίδες 605–606.
  24. ↑ 24,0 24,1 «Los Angeles Inquiry on Marilyn Monroe Rules Out Murder». The New York Times. 29 Δεκεμβρίου 1982. Ανακτήθηκε στις 30 Ιανουαρίου 2016. 
  25. ↑ 25,0 25,1 25,2 McLellan, Dennis (7 Οκτωβρίου 2010). «Ronald H. 'Mike' Carroll dies at 74; assistant D.A. led 1982 probe of Marilyn Monroe's death». Los Angeles Times. Ανακτήθηκε στις 20 Νοεμβρίου 2015. 
  26. ↑ Spoto 2001, σελίδες 606.
  27. ↑ 27,0 27,1 27,2 27,3 27,4 27,5 Churchwell 2004, σελίδες 302–304
  28. ↑ Banner 2012, σελ. 427.
  29. ↑ Hopper, Hedda (6 Αυγούστου 1962). «Pill Death Secret Goes With Marilyn». Chicago Tribune. Ανακτήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 2015. 
  30. ↑ «Brilliant Stardom and Personal Tragedy Punctuated the Life of Marilyn Monroe». The New York Times. 6 Αυγούστου 1962. Ανακτήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 2015. 
  31. ↑ 31,0 31,1 31,2 31,3 31,4 31,5 31,6 Spoto 2001, σελίδες 594–597.
  32. ↑ 32,0 32,1 32,2 32,3 32,4 32,5 32,6 Banner 2012, σελίδες 427–428.
  33. ↑ 33,0 33,1 Spoto 2001, σελ. 454
  34. ↑ 34,0 34,1 34,2 Churchwell 2004, σελίδες 247–248
  35. ↑ 35,0 35,1 35,2 35,3 35,4 35,5 Kirsta, Alix (3 Φεβρουαρίου 2012). «Selling the dead». The Daily Telegraph. Ανακτήθηκε στις 30 Αυγούστου 2015. 
  36. ↑ «Strasberg v. Odyssey Group, Inc. (1996)». Justia. Ανακτήθηκε στις 30 Αυγούστου 2015. 
  37. ↑ Bosworth, Patricia (1 Ιουνίου 2003). «The Mentor and the Movie Star». Vanity Fair. Ανακτήθηκε στις 30 Αυγούστου 2015. 
  38. ↑ 38,0 38,1 Koppel, Nathan (10 Απριλίου 2006). «A Battle Erupts Over the Right To Market Marilyn». The Wall Street Journal. Ανακτήθηκε στις 30 Αυγούστου 2015. 
  39. ↑ Lewis, Jordana (24 Οκτωβρίου 2007). «Long-Dead Celebrities Can Now Breathe Easier». The New York Times. Ανακτήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 2008. 
  40. ↑ Gardner, Eriq (23 Μαρτίου 2012). «Marilyn Monroe Images Prompt New Legal Dispute». The Hollywood Reporter. Ανακτήθηκε στις 30 Αυγούστου 2015. 
  41. ↑ Beale, Lauren (18 Σεπτεμβρίου 2010). «Home where Marilyn Monroe died is sold». Los Angeles Times. Ανακτήθηκε στις 2 Σεπτεμβρίου 2015. 
  42. ↑ Kashner, Sam (5 Οκτωβρίου 2010). «Marilyn and Her Monsters». Vanity Fair. Ανακτήθηκε στις 16 Μαρτίου 2011. 
  43. ↑ Churchwell 2004, σελίδες 89–90

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Θάνατος_της_Μέριλιν_Μονρόε&oldid=10505204"