Η αισθηματική αγωγή
 Εξώφυλλο της έκδοσης του 1869 | |
| Συγγραφέας | Γκυστάβ Φλωμπέρ |
|---|---|
| Τίτλος | L'Éducation sentimentale |
| Υπότιτλος | Histoire d’un jeune homme |
| Γλώσσα | Γαλλικά |
| Ημερομηνία δημιουργίας | 1869 |
| Μορφή | μυθιστόρημα |
| Τόπος | Παρίσι |
| Προηγούμενο | Σαλαμπό |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Η αισθηματική αγωγή (γαλλικά: L'Éducation sentimentale) είναι μυθιστόρημα του Γκυστάβ Φλωμπέρ που εκδόθηκε το 1869. Θεωρείται ένα από τα πιο επιδραστικά μυθιστορήματα του 19ου αιώνα, εγκωμιάστηκε από σύγχρονους όπως η Ζωρζ Σαντ και ο Εμίλ Ζολά, αλλά επικρίθηκε από τους κριτικούς. Παρά τις αρνητικές κριτικές όταν πρωτοκυκλοφόρησε, έγινε βιβλίο αναφοράς για τους μυθιστοριογράφους του 20ού αιώνα, κυρίως τον Μαρσέλ Προυστ. [1]
Το μυθιστόρημα επικεντρώνεται στις ερωτικές περιπέτειες ενός νεαρού άνδρα την περίοδο της επανάστασης του 1848 και της ίδρυσης της Δεύτερης Γαλλικής Αυτοκρατορίας, ταραγμένη περίοδος που παρουσιάζεται αναλυτικά. Ο τόνος του μυθιστορήματος είναι ειρωνικός και απαισιόδοξος, μέσα από λεπτομερή περιγραφή της παρισινής ζωής σατιρίζει τη γαλλική κοινωνία. Ο κεντρικός χαρακτήρας συχνά παραδίδεται σε ρομαντικές ονειροφαντασίες.
Αυτοβιογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το έργο περιλαμβάνει πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία του συγγραφέα, το πρότυπο του χαρακτήρα της Μαρί Αρνού υπήρξε η Ελίζα, σύζυγος του μουσικοεκδότη Μωρίς Σλέσινγκερ και 11 χρόνια μεγαλύτερή του, ο ανεκπλήρωτος έρωτας του Φλωμπέρ.[2]
Ο χαρακτήρας του Φρεντερίκ, αναμφίβολα εμπνευσμένος από τις προσωπικές νεανικές εμπειρίες του συγγραφέα, είναι η κατεξοχήν εικόνα του ρομαντικού ήρωα, εκπροσωπώντας μια γενιά που τράφηκε από το ευρύτερο ρεύμα των ρομαντικών ιδεών.
Υπόθεση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το μυθιστόρημα αρχίζει το 1840. Στο πλοίο επιστρέφοντας στην πόλη του, το Νοζάν-συρ-Σεν στη Νορμανδία, αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο γυμνάσιο στο Παρίσι, ο 18χρονος Φρεντερίκ Μορώ, ένας φιλόδοξος επαρχιώτης, συναντά έναν 50χρονο πλούσιο έμπορο τέχνης, τον Ζακ Αρνού και τη σύζυγό του Μαρί, την οποία ο Φρεντερίκ ερωτεύεται παράφορα, αν και η γυναίκα ήταν αρκετά χρόνια μεγαλύτερή του. Αυτή είναι η αρχή ενός έρωτα που θα διαρκέσει μια ολόκληρη ζωή, η κυρία Αρνού παραμένει ο αιώνιος, απραγματοποίητος έρωτας του Μορώ. Όμως οι συνθήκες δεν επιτρέπουν κανενός είδους σχέσεις με το ζευγάρι, κι έτσι ο νεαρός φτάνει λυπημένος στο σπίτι του, όπου τον περιμένει η χήρα μητέρα του.[3]
Αργότερα επιστρέφει στο Παρίσι, όπου εγγράφεται στη νομική σχολή και γεύεται τις απολαύσεις της πρωτεύουσας. Ανανεώνει τη γνωριμία του με τον κύριο Αρνού με σκοπό να συναντήσει ξανά την αγαπημένη του. Οι οικονομικοί του πόροι εξαντλούνται σύντομα και ο Φρεντερίκ φεύγει από το Παρίσι, όπου ζούσε με τον καλύτερο φίλο του Ντελοριέ. Καταφεύγει στην πόλη του, όπου αναπτύσσει μια τρυφερή φιλία με τη νεαρή Λουίζ.
Χάρη στην απροσδόκητη κληρονομιά ενός θείου του επιστρέφει σύντομα στην πρωτεύουσα και αρχίζει να συναναστρέφεται με την αστική τάξη του Παρισιού. Δημιουργεί σχέση με μια γυναίκα με έκλυτα ήθη, τη Ροζανέτ, μαζί της θα αποκτήσει παιδί, που πεθαίνει μετά από μερικές εβδομάδες. Στο μεταξύ καταφέρνει να πλησιάσει και την κυρία Αρνού, ανακαλύπτοντας ότι τα συναισθήματά τους είναι αμοιβαία.
Αποτυγχάνοντας να λάβει από την κυρία Αρνού τίποτα άλλο από συζητήσεις σε απογευματινές συναντήσεις, γίνεται εραστής της πλούσιας κυρίας Νταμπρέζ, συζύγου τραπεζίτη. [4]
Με τον θάνατο του τελευταίου, ο Φρεντερίκ φαντάζεται ήδη τον εαυτό του εκατομμυριούχο, αλλά στην πραγματικότητα η κληρονομιά του συζύγου δεν πηγαίνει στην κυρία Νταμπρέζ, η οποία θα μπορεί να χρησιμοποιεί μόνο το μέγαρο του συζύγου της και μικρό εισόδημα. Ο Φρεντερίκ εγκαταλείπει την πλούσια κυρία και το Παρίσι για να ταξιδέψει. Εν τω μεταξύ, η κυρία Αρνού έχει πέσει στη δυστυχία λόγω της πτώχευσης του συζύγου της, το ζευγάρι εγκαταλείπει την πρωτεύουσα για τη Χάβρη. [5]
16 χρόνια αργότερα, στο Παρίσι συναντά ξανά την κυρία Αρνού, η οποία του εκμυστηρεύεται ότι μετανιώνει που δεν συνέχισαν τη σχέση τους και φεύγει.
2 χρόνια αργότερα, το 1868. Τελικά θα ξανασυναντηθεί με τον φίλο του Ντελοριέ και οι δύο αναμοχλεύοντας τις αναμνήσεις τους θα παραδεχτούν την αποτυχία τους στη ζωή.[6]
Ελληνική μετάφραση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Η αισθηματική αγωγή, μετάφραση: Παναγιώτης Μουλλάς, εκδόσεις Οδυσσέας, 2013. [7]
- Η αισθηματική αγωγή, μετάφραση. Αριστέα Κομνηνέλλη, εκδόσεις Μεταίχμιο, 2021. [8]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ . «babelio.com/livres/Flaubert-Leducation-sentimentale».
- ↑ . «bacfrancais.com/bac_francais/resume-flaubert-l-education-sentimentale».
- ↑ . «salon-litteraire.linternaute.com/fr/gustave-flaubert/content/-l-education-sentimentale-de-flaubert-resume».
- ↑ . «sparknotes.com/lit/sentimental/summary/».
- ↑ . «alalettre.com/flaubert-oeuvres-education-sentimentale».
- ↑ . «etudier.com/fiches-de-lecture/l-education-sentimentale/».
- ↑ . «politeianet.gr/books/-flaubert-gustave-odusseas-i-aisthimatiki-agogi-».
- ↑ . «bookpress.gr/kritikes/xeni-pezografia/13781-flaubert-gustave-metaichmio-aisthimatiki-agogi-karampesinis».
|