Η Φωνή του Πόθου

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Η Φωνή του Πόθου
ΣκηνοθεσίαΕλία Καζάν
ΠαραγωγήΕλία Καζάν
Τένεσι Ουίλιαμς
ΣενάριοΤένεσι Ουίλιαμς
ΠρωταγωνιστέςΚαρλ Μάλντεν
Κάρολ Μπέικερ
Ίλαϊ Γουάλας
ΜουσικήΚένιον Χόπκινς
ΦωτογραφίαΜπόρις Κάουφμαν
ΜοντάζΤζιν Μίλφορντ
ΔιανομήWarner Bros. και Netflix
Πρώτη προβολήCountry flag 12/18/1956
Κυκλοφορία1956
Διάρκεια114 λεπτά
ΠροέλευσηΗνωμένες Πολιτείες Αμερικής
ΓλώσσαΑγγλικά
δεδομένα (π • σ • ε )
Η Κάρολ Μπέικερ σε στιγμιότυπο της ταινίας

Η ταινία Η φωνή του πόθου (Πρωτότυπος τίτλος: Baby Doll), γνωστό και ως Η κουκλίτσα είναι δραματική κωμωδία παραγωγής 1956[1], σε σκηνοθεσία Ελία Καζάν και σε σενάριο Τένεσι Ουίλιαμς (βασισμένο σε μονόπρακτο του ίδιου με τίτλο 27 Wagons Full of Cotton)[2][3]. Πρωταγωνιστές της ταινίας είναι οι Καρλ Μάλντεν, Κάρολ Μπέικερ και Ίλαϊ Γουάλας.

Το έντονο σεξουαλικό ύφος της ταινίας, προκάλεσε αντιδράσεις στους κύκλους της Καθολικής Εκκλησίας, η οποία τάχθηκε κατά της προβολή της κάτι το οποίο είχε ως αποτέλεσμα να απαγορευτεί η ευρεία της διανομή. Παρόλα αυτά η ταινία έλαβε αναγνώριση από τους κριτικούς του κινηματογράφου, έκανε καλές εισπράξεις και προτάθηκε για πολλά βραβεία. Ο Ελία Καζάν έλαβε Χρυσή Σφαίρα Σκηνοθεσίας και η ταινία έλαβε τέσσερις υποψηφιότητες για βραβείο Όσκαρ, μεταξύ των οποίων και για Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου για την Κάρολ Μπέικερ, καθώς και τέσσερις υποψηφιότητες για βραβείο BAFTA[4], όπου ο Ίλαϊ Γουάλας βραβεύτηκε ως καλύτερος πρωτοεμφανιζόμενος.

Η ταινία έδωσε το όνομα σε ένα νέου είδους κομπινεζόν του οποίου το σχέδιο ήταν εμπνευσμένο από εκείνο που φοράει η Μπέικερ στην αρχή της ταινίας, το γνωστό σε όλους ως μπέιμπι ντολ.

Πλοκή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η 19χρονη κουκλίτσα Μπέιμπι Ντολ (Κάρολ Μπέικερ) κάθεται μισόγυμνη στην κούνια της και βυζαίνει το δάχτυλό της, ενώ ο σύζυγός της, ο μεσήλικας Άρτσι Λι Μέιαν (Καρλ Μάλντεν) την παρακολουθεί από μια μικρή τρύπα που έχει ανοίξει στον τοίχο του δωματίου της, αφήνοντας την φαντασία του να οργιάζει.

Οι δυο τους παρά το γεγονός ότι είναι ζευγάρι δεν έχουν ακόμη ολοκληρώσει τη σχέση τους, καθώς ο Άρτσι Λι έχει υποσχεθεί στον πατέρα της ότι δεν πρόκειται να την αγγίξει προτού εκείνη να κλείσει τα 20 της χρόνια. Όταν ο Άρτσι προσπαθεί να πείσει την Μπέιμπι Ντολ να κάνουν έρωτα εκείνη τον αποπαίρνει. Παράλληλα, ο Άρτσι προκειμένου να παρέχει στη Μπέιμπι Ντολ τις ανέσεις που της είχε υποσχεθεί έχει καταχρεωθεί κι οι δουλειές του δεν πάνε καλά.

Ο ανταγωνιστής του ο βαμβακέμπορος Σίλβα Βακέρο (Ίλαϊ Γουάλας) με τα σύγχρονα μηχανήματα της φυτείας του, έχει καταφέρει να πάρει τους πελάτες απ'όλους τους βαμβακέμπορους της περιοχής. Όταν μια μέρα ο Άρτσι χάνει τα έπιπλα του σπιτιού του από την εταιρία που τ' αγόρασε, επειδή δεν μπορούσε να τα εξοφλήσει, αποφασίζει να πάει και να βάλει φωτιά στη φυτεία του ανταγωνιστή του. Ο σικελικής καταγωγής Βακέρο υποψιάζεται αμέσως τον Άρτσι Λι κι ετοιμάζει τη σικελική του εκδίκηση, μια εκδίκηση που έχει ως επίκεντρο τη αποπλάνηση της Μπέιμπι Ντολ. Η ζήλια του Αρτσι Λι φουντώνει κι η σύγκρουση μεταξύ των δύο αντρών είναι αναπόφευκτη.

Πληροφορίες παραγωγής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η φωνή του πόθου βασίζεται σε μονόπρακτο του Τένεσι Ουίλιαμς με τίτλο "27 Wagons Full of Cotton", το οποίο αποφάσισε να σκηνοθετήσει ο Ελία Καζάν και πρότεινε στον Ουίλιαμς να το διασκευάσει ο ίδιος για τη μεγάλη οθόνη. Σύμφωνα με την αυτοβιογραφία του Καζάν, ο Ουίλιαμς συμμετείχε ελάχιστα στη διασκευή του σεναρίου, του οποίο το μεγαλύτερο μέρος έγραψε τελικά ο σκηνοθέτης[5][6]. Η ταινία αποτέλεσε τη δεύτερη συνεργασία μεταξύ του Καζάν και του Ουίλιαμς μετά το Λεωφορείον ο πόθος (A Streetcar Named Desire) το 1951. Πρώτη επιλογή για τον ρόλο του ιταλικής καταγωγής Σίλβα Βακάρο ήταν ο Μάρλον Μπράντο, ο οποίος αρνήθηκε προκειμένου να πρωταγωνιστήσει στην ταινία Αυγουστιάτικο φεγγάρι (The Teahouse Of The August Moon), στη θέση του επελέγη ο πρωτοεμφανιζόμενος Ίλαϊ Γουάλας. Ο Ουίλιαμς θεωρούσε ότι η Μέριλιν Μονρόε, που πάσχιζε να την πάρουν σοβαρά ως ηθοποιό, ήταν η πλέον κατάλληλη για τον ρόλο της Μπέιμπι Ντολ, ο Καζάν προτίμησε την Κάρολ Μπέικερ που γνώριζε ήδη από το Actor's studio[5]. Η Μπέικερ είχε ήδη κάνει το ντεμπούτο της στη μεγάλη οθόνη την προηγούμενη χρονιά στην μεταφορά του μυθιστορήματος της Έντνα Φέρμπερ Ο γίγας (Giant, 1955), υποδυόμενη τη Λαζ Μπένεντικτ τη νεότερη κινηματογραφική κόρη της Ελίζαμπεθ Τέιλορ και του Ροκ Χάτσον[7].

Τα γυρίσματα της ταινίας έγιναν στο Γκρίνβιλ του Μισισίπι, καθώς και στη Νέα Υόρκη[5].

Αντιδράσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ταινία υπέστη λογοκρισία κατά την προβολή της, λόγω του έντονου για την εποχή σεξουαλικού της ύφους (θέματα όπως η διαστροφή, η μοιχεία, η παρθενιά κι η εν μέρει παιδοφιλία, εφόσον η ηρωίδα της ταινίας ήταν 19 χρονών, ήταν αμφιλεγόμενα). Η Λεγεώνα της Κοσμιότητας καταδίκασε την ταινία χαρακτηρίζοντάς την ανήθικη. Μέλη της καθολικής εκκλησίας υποστήριξαν ότι το φιλμ μπορεί να διαφθείρει όποιον το παρακολουθήσει, το περιοδικό Time αποκάλεσε την ταινία ό,τι πιο βρόμικο έχει προβληθεί ποτέ στις Η.Π.Α.[8], ενώ 20 εκατομμύρια καθολικοί διαδήλωσαν ώστε να απαγορευτεί η προβολή της. Όλες αυτές οι ενέργειες είχαν ως αποτέλεσμα το πρώτο μποϊκοτάζ που έγινε ποτέ σε ταινία παραγωγής μεγάλου αμερικανικού στούντιο. Ήταν επίσης η πρώτη ταινία που έλαβε έγκριση από το γραφείο λογοκρισίας αλλά καταδικάστηκε από την εκκλησία[5]. Η ταινία αποσύρθηκε από τις αίθουσες χωρίς να αποφέρει κέρδος (σύμφωνα με το περιοδικό Variety έκανε εισπράξεις 2.3 εκατομμυρίων[9], ο Καζάν δήλωσε όμως ότι δεν απέφερε κέρδη).

Η προβολή της ταινίας απαγορεύτηκε επίσης (για τον ίδιο λόγο) σε άλλες πολλές χώρες όπως η Σουηδία.

Υποδοχή και βραβεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παρά τις αντιδράσεις, η ταινία ήταν παρούσα στις λίστες των κριτικών ως μιας από τις καλύτερες της χρονιάς, έλαβε υποψηφιότητες στις Χρυσές Σφαίρες χαρίζοντας στον Καζάν Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Σκηνοθεσίας και προτάθηκε για 4 βραβεία Όσκαρ, μεταξύ των οποίων και για τον Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου για την Κάρολ Μπέικερ, που αποτέλεσε την ψυχή της ταινίας[4] . Η Μπέικερ έχασε όμως το αγαλματίδιο από την Ίνγκριντ Μπέργκμαν, που μετά από 6 χρόνια εξορίας από το Χόλιγουντ λόγω της σχέσης της με τον Ιταλό σκηνοθέτη Ρομπέρτο Ροσελίνι επέστρεψε στα κινηματογραφικά δρώμενα εκείνη τη χρονιά με την την ταινία Αναστασία (Anastasia).

Υποψηφιότητα:

  • Α’ Γυναικείου Ρόλου – Κάρολ Μπέικερ
  • Β’ Γυναικείου Ρόλου – Μίλντρεντ Ντάνοκ
  • Διασκευασμένου Σεναρίου – Τένεσι Ουίλιαμς
  • Ασπρόμαυρης Φωτογραφίας – Μπόρις Κάουφμαν

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Butler, Craig "Review" on Allmovie.com
  2. ↑ Variety film review; December 5, 1956, page 6.
  3. ↑ Harrison's Reports film review; December 8, 1956, page 195.
  4. ↑ 4,0 4,1 Baby Doll (1956) Awards, The New York Times,
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 "Notes" on TCM.com
  6. ↑ «In the galleries: The productive, but complicated, relationship between Tennessee Williams and Elia Kazan». University of Texas. Cultural Compass. 17 Μαρτίου 2011. Ανακτήθηκε στις 13 Νοεμβρίου 2012. 
  7. ↑ Steinberg, Jay S. "Baby Doll" on TCM.com
  8. ↑ "New Picture" Αρχειοθετήθηκε 2013-08-17 στο Wayback Machine., Time, December 24, 1956. Accessed 29 June 2008.
  9. ↑ "Top Grosses of 1957", Variety, 8 January 1958: 30

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Η_Φωνή_του_Πόθου&oldid=10413003"