Ιστορία της Ισλανδίας

Η Ισλανδία όπως απεικονίζεται στη Carta Marina του Olaus Magnus

Η καταγεγραμμένη ιστορία της Ισλανδίας άρχισε με τον οικισμό από τους Βίκινγκς εξερευνητές και τους σκλάβους τους από την ανατολή, ιδίως με τη Νορβηγία και τις Βρετανικές Νήσους, στα τέλη του 9ου αιώνα. Η Ισλανδία ήταν ακόμη ακατοίκητη για πολύ καιρό ενώ ήδη η υπόλοιπη Δυτική Ευρώπη είχε κατανεμηθεί. Καταγραμμένος οικισμός περίπου χρονολογείται από το 874 μ.Χ., αν και αρχαιολογικά στοιχεία μαρτυρούν οτι Γαελοί μοναχοί είχαν εγκατασταθεί στην Ισλανδία πριν από την ημερομηνία αυτή. Η περιοχή αποικιοκρατήθηκε , κυρίως από Νορβηγούς οι οποίοι μπορεί να είχαν τραπεί σε φυγή λόγω πολεμικών συγκρούσεων ή αναζητούσαν νέα γη για αγροτική εκμετάλλευση. Κατα το 930π.χ, οι οπλαρχηγοί είχαν καθιερώσει μια μορφή διακυβέρνησης (Αλθίνγκι), καθιστώντας το ένα από τα παλαιότερα κοινοβούλια στον κόσμο. Προς το τέλος του δέκατου αιώνα, ο Χριστιανισμός ήρθε στην Ισλανδία μέσω της επιρροής του Νορβηγού βασιλιά, Olaf Tryggvason. Εκείνη την εποχή η Ισλανδία παρέμεινε ανεξάρτητη, μια περίοδος γνωστή ως Παλαιά Κοινοπολιτεία οι Ισλανδοί ιστορικοί άρχισαν να καταγράφουν την ιστορία του έθνους σε βιβλία που αναφέρονται ως Σάγκα (ισλανδική λέξη που σημαίνει διήγημα ή ιστορία). Στις αρχές του δέκατου τρίτου αιώνα μια εσωτερική σύγκρουση (Περίοδος των Sturlungs) αποδυνάμωσε την Ισλανδία η οποία τελικά υποτάχθηκε στη Νορβηγία μέσω της Παλαιάς Σύμβασης(1262 -4), ουσιαστικά τελειώνει την Κοινοπολιτεία. Η Νορβηγία με τη σειρά της ενώθηκε με τη Σουηδία (1319) και, στη συνέχεια, με τη Δανία (1376). Τελικά, όλα τα σκανδιναβικά κράτη ενώθηκαν σε μια συμμαχία, η Ένωση Kalmar (1397-1523), αλλά η Ισλανδία ήταν υπό Δανέζικη κυριαρχία. Στη συνέχεια η Δανία επέβαλε αυστηρό μονοπώλιο στο εμπόριο κατά τον 17ο και 18ο αιώνα, το οποίο επιβάρυνε την ισλανδική οικονομία. Η εξαθλίωση της Ισλανδίας επιδεινώθηκε από φυσικές καταστροφές. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ο πληθυσμός της μειώθηκε.

Η Ισλανδία παρέμεινε τμήμα της Δανίας, αλλά με την άνοδο του εθνικισμού στην Ευρώπη κατά τον δέκατο ένατο αιώνα, ένα κίνημα ανεξαρτησίας προέκυψε. Η Αλθίνγκι, η οποία έχει διακοπεί το 1799, αποκαταστάθηκε το 1844, και η Ισλανδία κέρδισε την κυριαρχία της μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, στις 1η Δεκεμβρίου 1918. Ωστόσο η Ισλανδία συμμεριζόταν τη Δανέζικη μοναρχία μέχρι τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Παρά το γεγονός ότι η Ισλανδία ήταν ουδέτερη στον πόλεμο, οι σύμμαχοι την κατέλαβαν χωρίς αντίσταση, λόγω της στρατηγικής της θέσης. Δεδομένου ότι η Δανία βρισκόταν υπό ναζιστική κατοχή, η Ισλανδία αυτοδηλώθηκε ως δημοκρατική χώρα, και έτσι ιδρύθηκε η Δημοκρατία της Ισλανδίας στις 17 Ιούνη του 1944 ως ένα πλήρως ανεξάρτητο έθνος. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ισλανδία ήταν ιδρυτικό μέλος του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών και μεγάλωσε αλματωδώς, και οφείλονταν σε μεγάλο βαθμό χάρη στην αλιεία της, αν και αυτό σημαδεύτηκε από συγκρούσεις με άλλα έθνη (Πόλεμοι του Μπακαλιάρου). Μετά την ταχεία οικονομική ανάπτυξη, η οικονομία της κατέρρευσε το 2008. Σήμερα η Ισλανδία εξακολουθεί να παλεύει με τα επακόλουθα της οικονομικής κρίσης. Η Ισλανδία έχει θεσπίσει τρόπους επίλυσης του οικονομικού αδιεξόδου που είναι σχεδόν μοναδικοι στην ιστορία της σύγχρονης Ευρώπης και ο τουρισμός αντιπροσωπεύει τη δεύτερη μεγαλύτερη πηγή εσόδων. Η Ισλανδία εξακολουθεί να παραμένει εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Λόγω της απόμερης τοποθεσία της, η Ισλανδία έχει γλιτώσει από την καταστροφή των ευρωπαϊκών πολέμων, αλλά έχει επηρεαστεί από άλλα εξωτερικά γεγονότα, όπως ο Μαύρος Θάνατος και την Προτεσταντική Μεταρρύθμιση που επέβαλε η Δανία. Επίσης η ιστορία της Ισλανδίας έχει σημαδευτεί από μια πληθώρα φυσικών καταστροφών.

Η Ισλανδία είναι μια σχετικά νέα χώρα απο γεωλογικής άποψης, η οποία διαμορφώθηκε περίπου 20 εκατομμύρια χρόνια πριν από μια σειρά ηφαιστειακών εκρήξεων σε μια μεσοωκεάνια ράχη ονομάζεται Μεσο-Ατλαντική υφαλορράχη. Τα αρχαιότερα πέτρινα δείγματα που βρέθηκαν στην Ισλανδία χρονολογούνται περίπου 16 εκατομμύρια χρόνια πριν.