Ηρωική γύμνια
_(4454389225).jpg)
.PNG)
Η ηρωική γύμνια, ή ιδανική γύμνια, είναι έννοια στην κλασική φιλολογία για να περιγράψει τη μη ρεαλιστική χρήση της γύμνιας στην κλασική γλυπτική με σκοπό να δείξει φιγούρες που μπορεί να είναι ήρωες, θεότητες ή ημιθεϊκά όντα. Αυτή η παράδοση ξεκίνησε στην αρχαϊκή και κλασική Ελλάδα και συνεχίστηκε στην ελληνιστική και ρωμαϊκή γλυπτική. Η ύπαρξη ή ο τόπος της παράδοσης αποτελεί αντικείμενο επιστημονικής επιχειρηματολογίας.
Στην αρχαία ελληνική τέχνη, οι πολεμιστές σε ανάγλυφα και ζωγραφισμένα αγγεία εμφανίζονταν συχνά γυμνοί στη μάχη, κάτι που στην πραγματικότητα δεν ήταν το ελληνικό έθιμο, και σε άλλα πλαίσια. Εξιδανικευμένοι νεαροί άνδρες (αλλά όχι γυναίκες) ήταν σκαλισμένοι σε φιγούρες κούρου και τα λατρευτικά είδωλα στους ναούς ορισμένων ανδρικών θεοτήτων ήταν γυμνά. Αργότερα, σε αγάλματα προσώπων πλουσίων, συμπεριλαμβανομένων των ρωμαϊκών αυτοκρατορικών οικογενειών, δόθηκαν εξιδανικευμένα γυμνά σώματα, όπου μέχρι τότε αυτό περιελάμβανε γυναίκες. Τα σώματα ήταν πάντα νέα και αθλητικά, και γηρασμένα σώματα δεν φαίνονται ποτέ. Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος σημείωσε την εισαγωγή του ελληνικού τύπου στη Ρώμη.
Ο πίνακας του Άνιολο Μπροντσίνο, Προσωπογραφία του Αντρέα Ντόρια ως Νεπτούνους (περίπου 1530) και το άγαλμα του Μιχαήλ Άγγελου, Δαβίδ (1501–1504), ήταν σπάνια παραδείγματα της Αναγέννησης. Η παράδοση μερικές φορές αναβίωσε στη νεοκλασική τέχνη, όπως το άγαλμα του Αντόνιο Κανόβα, Ναπολέων ως Άρης ο Ειρηνοποιός (1802–1806).
Η παράδοση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η γύμνια θεωρούνταν συχνά μια σημαντική πτυχή του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού και ήταν συχνή σε χώρους όπως τα γυμνάσια και όταν συμμετείχαν σε αγώνες.[3] Τουλάχιστον κατά την Αυτοκρατορική περίοδο της Ρώμης, αυτή η έννοια λειτουργούσε τόσο για τις γυναίκες όσο και για τους άνδρες, με τις γυναίκες να απεικονίζονται μέσω της Βένους και άλλων θεών.[4]
Ιδιαίτερα σε ρωμαϊκά παραδείγματα, όπως το Στρατηγός Τιβόλι ή το Ψευδοαθλητής της Δήλου, αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια περίεργη αντιπαράθεση ενός υπερρεαλιστικού πορτραίτου βάθρου σε ρωμαϊκό στυλ με ένα εξιδανικευμένο θεϊκό σώμα στο ελληνικό στυλ. Τα ανδρικά γεννητικά όργανα δεν απεικονίστηκαν ρητά ως υπερβολικά καλά προικισμένα για να διαχωρίσουν μια ευγενή και σεμνή πρόσοψη από την έννοια στον ελληνικό πολιτισμό ότι τα μεγαλύτερα κληροδοτήματα ανήκαν σε πιο αρχέγονα και βάρβαρα χαρακτηριστικά.[5]
Ως έννοια, έχει τροποποιηθεί από την έναρξή του, με άλλα είδη γυμνού να αναγνωρίζονται πλέον στην κλασική γλυπτική—π.χ. το παθιασμένο γυμνό γενναίων αλλά νικημένων βαρβάρων εχθρών όπως το Ο Θνήσκων Γαλάτης.[6]
Η ηρωική γύμνια επέτρεψε στους Έλληνες γλύπτες να δείξουν τον χαρακτήρα ενός θέματος με μεγαλύτερη ακρίβεια, χωρίς τη μεταμφίεση ή το πρόσθετο πλαίσιο των ενδυμάτων.[7]
-
Άφιξη ή αναχώρηση νεαρού πολεμιστή ή ήρωα (ίσως ο Θησέας που φτάνει στην Αθήνα και αναγνωρίζεται λόγω του ξίφους του από τον Αιγέα). Ερυθρόμορφος κρατήρας της Απουλία, περ. 410–400 π.Χ. Από το Ρούβο (Νότια Ιταλία), Βρετανικό Μουσείο. -
Ο Θησέας πολεμά τον Προκρούστη, Αττικός κύλιξ, περ. 440-430 π.Χ., Βρετανικό Μουσείο -
Ένας Σελευκίδης πρίγκιπας που απεικονίζεται με ηρωική γύμνια, Εθνικό Ρωμαϊκό Μουσείο -
Ηρωικό άγαλμα ενός Ρωμαίου στρατηγού με το κεφάλι του Αυγούστου (1ος αιώνας π.Χ.), Μουσείο του Λούβρου, Παρίσι -
Ρωμαϊκό άγαλμα με το κεφάλι του Μάρκελλου (1ος αιώνας μ.Χ., μετά από ελληνικό πρωτότυπο του 5ου αιώνα π.Χ.) -
Μοντέρνα Ρωμαϊκή κυρία ως Βένους (245), Μουσεία Καπιτωλίου -
Αντόνιο Κανόβα: Ναπολέων ως Άρης ο Ειρηνοποιός (1802-1806) - Napoléon en Mars désarmé et pacificateur, Οίκος Άπσλεϊ, Λονδίνο -
Ο σκεπτόμενος του Ωγκύστ Ροντέν, που παρουσιάζεται εδώ στο Μουσείο Ροντέν στο Παρίσι, είναι ένα πολύ γνωστό παράδειγμα γυμνής ηρωικής γλυπτικής των αρχών του 20ου αιώνα.
.JPG)
_-_Palazzo_Nuovo_-_Musei_Capitolini_-_Rome_2016.jpg)
Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Χάτσινσον, Γκόντφρι (2014). Sparta: Unfit for Empire (στα Αγγλικά). Frontline Books. σελ. 43. ISBN 9781848322226.
- ↑ «IGII2 6217 Epitaph of Dexileos, cavalryman killed in Corinthian war (394 BC)». www.atticinscriptions.com (στα Αγγλικά).
- ↑ Spivey, Nigel (1996). Understanding Greek Sculpture. Thames & Hudson. σελίδες 111. ISBN 0500278768.
- ↑ «Trajanic woman as Venus (Capitoline Museums)».
- ↑ Spivey, Nigel. Understanding Greek Sculpture. σελ. 112.
- ↑ Hallett 2005, σελ. 10.
- ↑ Spivey, Nigel. Understanding Greek Sculpture (PDF). σελίδες 111–112. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 28 Μαρτίου 2020. Ανακτήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 2021.
| |||||||||||||||||||||||