Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ζαν Μαρέ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ζαν Μαρέ
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Jean Marais (Γαλλικά)
Γέννηση11  Δεκεμβρίου 1913[1][2][3]
Σερμπούρ[4]
Θάνατος8  Νοεμβρίου 1998[5][2][6]
Κάννες[7][4]
Αιτία θανάτουέμφραγμα του μυοκαρδίου
Συνθήκες θανάτουφυσικά αίτια
Τόπος ταφήςVallauris old cemetery
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία
ΣπουδέςΛύκειο Κοντορσέ
Ιδιότηταηθοποιός ταινιών, ηθοποιός[8], γλύπτης, ζωγράφος, θεατρικός σκηνοθέτης, σκηνοθέτης κινηματογράφου, αυτοβιογράφος, ηθοποιός θεάτρου, κασκαντέρ, πεζογράφος και φωτογράφος
ΣύζυγοςMila Parély (1942–1944)
ΣύντροφοςΖαν Κοκτό (1937–1963)
Σημαντικά έργαBust of Jean Gabin
ΒραβεύσειςVictoires du cinéma français (1951), τιμητικό βραβείο Σεζάρ (1993), Ταξιάρχης της Λεγεώνας της Τιμής, Αξιωματικός της Λεγεώνας της Τιμής, Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής και Τάγμα των Τεχνών και των Γραμμάτων
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )
Ο Μαρέ με τη Βιβιάν Ρομάνς (1942)

Ο Ζαν-Αλφρέντ Βιλέν-Μαρέ (Γαλλικά: Jean-Alfred Villain-Marais, 11 Δεκεμβρίου 1913 – 8 Νοεμβρίου 1998), γνωστός επαγγελματικά ως Ζαν Μαρέ, ήταν Γάλλος ηθοποιός, σκηνοθέτης, ζωγράφος, γλύπτης, συγγραφέας και φωτογράφος. Έπαιξε σε περισσότερες από 100 ταινίες και ήταν εραστής, μούσα και ο φίλος του καταξιωμένου σκηνοθέτη Ζαν Κοκτό. Το 1996 τιμήθηκε με παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής για την προσφορά του στον γαλλικό κινηματογράφο.[9][10]

Τα πρώτα χρόνια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Με καταγωγή από το Χερβούργο της Γαλλίας, ο Μαρέ ήταν γιος του Αλφρέντ Εμανουέλ Βιτόρ Πολ Βιλέν-Μαρέ, κτηνιάτρου, και της συζύγου του, Αλίν Μαρί Λουίζ Βασόρ.[11] Έχοντας χάσει πρόσφατα τη δίχρονη κόρη της, Μαντλέν, η Αλίν απογοητεύτηκε πολύ όταν γέννησε ένα αγόρι. Τελικά, τον αποδέχτηκε, αλλά μέχρι ο Ζαν να γίνει έξι-επτά χρονών, η μητέρα του τον μεγάλωνε σαν να ήταν κορίτσι, τον έντυνε κοριτσίστικα και του έδινε κούκλες για να παίξει. Ενίοτε, η Αλίν έλειπε μυστηριωδώς από το σπίτι. Στα δεκαοχτώ του, ο Μαρέ συνειδητοποίησε ότι η μητέρα του ήταν κλεπτομανής και ότι είχε φυλακιστεί αρκετούς μήνες ή και χρόνια στη ζωή της.[12]

Καριέρα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι πρώτες ταινίες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο πρώτος ρόλος του Μαρέ δεν αποτυπώθηκε στους τίτλους της ταινίας Dans les rues (1933), μετά από τον οποίο έπαιξε στο Étienne (1933). Ο σκηνοθέτης Μαρσέλ Λ'Ερμπιέ τον έβαλε να παίξει στο Γεράκι (1933) με Σαρλ Μπουαγιέ. Έπαιξε επίσης στο El escándalo (1934), στην Ευτυχία (1934) πάλι με τον Μπουαγιέ, στον Τυχοδιώκτη (1934), στο Νέοι άνθρωποι (1934) και Νύχτες φωτιάς (1937).

Ο Μαρσέλ Καρνέ έδωσε στον Μαρέ έναν μικρό ρόλο στο Drôle de drame (1937), ενώ έπαιξε και στις ταινίες Κατάχρησις εμπιστοσύνης (1937) του Ανρί Ντεκουάν, Ο πατριώτης (1938), μια βιογραφική ταινία για τον Παύλο Α΄ της Ρωσίας και Ανεβαίνοντας στα Ηλύσια (1938) σε σκηνοθεσία Σασά Γκιτρί.

Ζαν Κοκτό

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αυτοί ήταν μικροί ρόλοι. Ο Μαρέ εμφανίστηκε και στη σκηνή. Πήρε μέρος σε μια θεατρική παράσταση του Οιδίποδα το 1937, όπου τον είδε ο Ζαν Κοκτό. Ο Μαρέ εντυπωσίασε τον Κοκτό, ο οποίος επέλεξε τον ηθοποιό για το έργο του Οι ιππότες της στρογγυλής τραπέζης.[13]

Ο Μαρέ εμφανίστηκε επίσης στο έργο του Κοκτό Οι τρομεροί γονείς (1938), που υποτίθεται ότι βασίστηκε στην οικογενειακή ζωή του Μαρέ, μια παράσταση που γνώρισε μεγάλη επιτυχία.[13]

Ο Μαρέ πήρε μεγαλύτερους κινηματογραφικούς ρόλους στις ταινίες Μεταξύ τριών ενόχων (1941) σε σκηνοθεσία του Ζαν ντε Μπαροντσέλι και Le lit à colonnes (1942) σε σκηνοθεσία του Ρολάν Τουάλ.

Στη σκηνή εμφανίστηκε στο La Machine à ecrire (1941) του Κοκτό και σκηνοθέτησε και σχεδίασε τον Βρεταννικό του Ρακίνα (1941). Έπαιξε για λίγο στην Κομεντί Φρανσέζ και μετά άφησε την υποκριτική για ένα διάστημα για να πολεμήσει στην Αλσατία με τις Ελεύθερες Γαλλικές Δυνάμεις, κερδίζοντας παράσημο.[13]

Πρωταγωνιστής

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η πρώτη ταινία του Μαρέ ως πρωταγωνιστή ήταν οι Αιώνιοι ερασταί (1943), μια διασκευή του Τριστάνου και της Ιζόλδης που διαδραματίζεται στη Γαλλία της δεκαετίας του 1940, σε σενάριο του Ζαν Κοκτό. Η ταινία ήταν δημοφιλής και τον έκανε διάσημο.[13]

Ο Μαρέ ήταν ο πρωταγωνιστής στο Λιμάνι του ολέθρου (1943) με τη Σιμόν Ρενάν σε σκηνοθεσία Κριστιάν-Ζακ.

Ο Κριστιάν-Ζακ σκηνοθέτησε τον Μαρέ και στην Carmen (1944) με τη Βιβιάν Ρομάνς. Αυτή ήταν μια από τις πιο δημοφιλείς ταινίες στη Γαλλία όταν κυκλοφόρησε.[14]

Η πεντάμορφη και το τέρας και ο Ζαν Κοκτό

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Μαρέ έγινε σταρ στην ταινία Η πεντάμορφη και το τέρας (1946), σε σενάριο και σκηνοθεσία του Ζαν Κοκτό.[15]

Έπαιξε επίσης στη δημοφιλή επανάληψη του θεατρικού έργου του Κοκτό Οι τρομεροί γονείς το 1938.

Οι επόμενες ταινίες του Μαρέ ήταν το Les chouans (1947), μια ιστορική περιπέτειαα σε σκηνοθεσία του Ανρί Καλέφ με βάση ένα μυθιστόρημα του Ονορέ ντε Μπαλζάκ και το Ruy Blas (1948) με την Ντανιέλ Νταριέ, με βάση ένα έργο του Βίκτωρος Ουγκό και σενάριο του Κοκτό, σε σκηνοθεσία του Πιερ Μπιγιόν.

Η δεύτερη ταινία του Μαρέ με τον Κοκτό ως σκηνοθέτη ήταν ο Δικέφαλος αετός (1948). Γύρισε το Aux yeux du souvenir (1948) με τη Μισέλ Μοργκάν για τον σκηνοθέτη Ζαν Ντελανουά, μια μεγάλη εμπορική επιτυχία, και μετά Τα τρομερά παιδιά (1949) για τον Κοκτό ξανά.[14][16]

Ο Μαρέ ξανασυνεργάστηκε με τον Ντελανουά στο Μυστικό του Μάγιερλινγκ (1949) με θέμα το ομώνυμο περιστατικό. Γύρισε την ταινία Ορφέας και Ευρυδίκη (1950) με τον Κοκτό, ένα έργο το οποίο σύντομα θεωρήθηκε κλασικό.

Μετά τον Κοκτό

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Μαρέ και η Μισέλ Μοργκάν έπαιξαν στον Γυάλινο πύργο (1950) σε σκηνοθεσία Ρενέ Κλεμάν. Ο Μαρέ γύρισε δύο ταινίες με τον Ιβ Αλεγκρέ: τα Les miracles n'ont lieu qu'une fois (1951) με την Αλίντα Βάλι και την Πέτσινη μάσκα (1952).

Ο Μαρέ έπαιξε στις ταινίες L'appel du destin (1953) του Ζορζ Λακόμπ, Les amants de minuit (1953) του Ροζέ Ρισμπέ, Η φωνή της σιωπής (1953), μια ιταλική ταινία του Γκέοργκ Βίλχελμ Παμπστ, Η κολασμένη του παρθεναγωγείου (1953) και Τα καπρίτσια της Ζιλιέτας (1953) του Μαρκ Αλεγκρέ με τους Νταντί Ρομπέν και Ζαν Μορό, Boum sur Paris (1953) και Le Guérisseur (1954).

Αργότερα, ο Μαρέ πρωταγωνίστησε σε μια εκδοχή του Κόμη Μοντεχρήστου (1954) που ήταν εξαιρετικά δημοφιλής.[14] Επίσης, έπαιξε στα Αν μιλούσαν οι Βερσαλλίες (1954), Ναπολέων (1955), Αν μιλούσε το Παρίσι (1956), Κορίτσια με μέλλον (1955) μαζί με τη νεαρή Μπριζίτ Μπαρντό, το οποίο ήταν εμπορική αποτυχία, Η αγάπη της τσιγγάνας (1956) του Ρομπέρ Νταρέν και Toute la ville accuse (1956).

Μέσα στην ίδια δεκαετία, ο Μαρέ γίρισε το Η Έλενα και οι άνδρες της (1956) με την Ίνγκριντ Μπέργκμαν και Μελ Φερέρ για τον Ζαν Ρενουάρ. Ακολούθησαν οι ταινίες Τυφών στο Ναγκασάκι (1957), S.O.S. Noronha (1957), Λευκές νύχτες (1957) του Λουκίνο Βισκόντι με τους Μαρία Σελ και Μαρτσέλο Μαστρογιάννι, Amour de poche (1958), Ο ιππότης με το ματωμένο σπαθ (1958), Chaque jour a son secret (1958) και La vie à deux (1958).

Ταινίες μονομαχίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Μαρέ πρωταγωνίστησε στην ταινία μονομαχίας Ο καμπούρης των Παρισίων (1959), στο πλευρό του Μπουρβίλ που ήταν τεράστια επιτυχία ξεκίνησε ένα νέο στάδιο της καριέρας του. Ξανασυνεργάστηκε με τον Κοκτό για στη Διαθήκη του Ορφέα (1960). Έπαιξε τον ρόλο του Λαζάρ Καρνό στην ταινία Ο Ναπολέων στο Αούστερλιτς (1960) και στη συνέχεια έπαιξε ξανά με τον Μπουρβίλ σε μία ακόμα ταινία μονομαχίας, την Αιχμάλωτο του πύργου (1960).

Ο Μαρέ στην ταινία Η πεντάμορφη και το τέρας (1946)

Γύρισε την Πονεμένη πριγκίπισσα (1961) του Ντελανουά με τη Μαρινά Βλαντί σε σενάριο του Κοκτό και επανήλθε στις μονομαχίες με τις ταινες Καπετάν-Φρακάς, ο προστάτης των αδυνάτων (1961) και Το θαύμα των λύκων (1961).

Ο Μαρέ ερμήνευσε έναν δεύτερο ρόλο στο Napoléon II, l'aiglon (1962) και μετά γύρισε κάποιες ταινίες στην Ιταλία: Il ratto delle sabine (1962) με τον Ρότζερ Μουρ και Πόντιος Πιλάτος (1962), όπου ο Μαρέ έπαιξε τον ομώνυμο ρόλο μαζί με τον Μπέιζιλ Ράθμποουν.

Στη συνέχεια, έπαιξε στα Μυστήρια των Παρισίων (1962) και στο Le masque de fer (1962).

Ταινίες κατασκοπείας και Φαντομάς

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η επιτυχία των ταινιών Τζέιμς Μποντ οδήγησε τον Μαρέ σε μια ταινία κατασκοπείας με τίτλο Σλανισλάς, ο μυστηριώδης κατάσκοπος (1963). Έπαιξε στην κωμωδία Patate (1964) και στη συνέχεια έκανε τεράστια εισπρακτική επιτυχία με τον Φαντομά (1964).[14]

Το 1963, ήταν μέλος της κριτικής επιτροπής στο 3ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μόσχας.[17]

Ο Μαρέ έπαιξε επίσης στις ταινίες Ο τζέντλεμαν της Σιέρα Λεόνε (1965) σε σκηνοθεσία Κριστιάν-Ζακ, Πυρ ομαδόν στον Στανισλάς (1965), του Ζορζ Λαμπάν, Το τρένο της Κολάσεως (1965), μια κατασκοπευτική ταινία και στη συνέχεια του Φαντομά με τίτλο Η επιστροφή του Φαντομά (1965).

Στη συνέχεια, έπαιξε τον Σάιμον Τέμπλαρ στο Ο Άγιος στήνει παγίδα (1966) και έναν Γάλλο στρατηγό στο Επτά άνδρες και μια κοκότα (1967), σε σκηνοθεσία Μπερνάρ Μπορντερί. Ο Φαντομάς εναντίον Σκότλαντ Γιαρντ (1967) ήταν το τρίτο και τελευταίο έργο της σειράς Φαντομάς.

Ο Μαρέ ως Πόντιος Πιλάτος στην ομότιτλη ταινία (1962)

Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, ο Μαρέ εμφανίστηκε στις ταινίες Έγκλημα του εξπρές της Μαδρίτης (1969) Renaud et Armide (1969), βασισμένο σε θεατρικό έργο του Κοκτό, και Le jouet Criminel (1969), μια ταινία μικρού μήκους.

Δεκαετία του 1970

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά το 1970, ο Μαρέ προτίμησε να επικεντρωθεί στο θέατρο και οι κινηματογραφικές του ερμηνείες λιγόστεψαν.

Τα κινηματογραφικά του έργα ήταν La Provocation (1970), Αυτός ο υπέροχος, παλιός, καλός κόσμος (1970) με την Κατρίν Ντενέβ σε σκηνοθεσία Ζακ Ντεμί και Robert Macaire (1971), μια ταινία για τη γαλλική τηλεόραση.

Έπαιξε επίσης στις μίνι σειρές Karatekas and co (1973) και Joseph Balsamo (1973) και γύρισε τις τηλεταινίες Vaincre à Olympie (1977) και Les Parents terbles (1980), βασισμένες στο έργο του Κοκτό.

Σκηνοθέτησε τις θεατρικές παραστάσεις Le bel indifférent (1975) και Οι τρομεροί γονείς, με το οποίο πήγε και στο Λονδίνο το 1978.[18]

Τα τελευταία χρόνια της καριέρας του

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το μεταγενέστερο έργο του Μαρέ περιελάμβανε τα Emmenez-moi au théâtre, Parking (1985) σε σκηνοθεσία Ζακ Ντεμί, Lien de parenté (1986), Les enfants du naufrageur (1992); Dis Papa, raconte-moi là-bas (1993), Οι άθλιοι (1995) σε σκηνοθεσία του Κλοντ Λελούς και Κλεμμένη ομορφιά (1996), σε σκηνοθεσία του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι.

Ο Μαρέ έπαιζε στο θέατρο μέχρι τα 80 του, δουλεύοντας και ως γλύπτης. Το γλυπτό του Le passe muraille μπορεί να το δει κανείς στη συνοικία της Μονμάρτρης του Παρισιού.[19]

Το 1985, ήταν επικεφαλής της κριτικής επιτροπής στο 35ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου. Συμμετείχε στο ντοκιμαντέρ Screening at the Majestic του 1995, το οποίο περιλαμβάνεται στην κυκλοφορία DVD (2003) της αποκατεστημένης κόπιας του Η πεντάμορφη και το τέρας.[20]

Προσωπική ζωή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Μαρέ ήταν εραστής, μούσα και μακροχρόνιος φίλος του Ζαν Κοκτό από το 1937 έως το 1947.[21] Μετά τον θάνατο του Κοκτό, ο Μαρέ έγραψε τα απομνημονεύματα του Κοκτό με τίτλο L'Inconcevable Jean Cocteau, αποδίδοντας τη συγγραφή και στους δυο τους. Έγραψε επίσης μια αυτοβιογραφία με τίτλος Histoires de ma vie, που δημοσιεύτηκε το 1975. Από το 1948 έως το 1959, σύντροφός του ήταν ο Αμερικανός χορευτής Τζορτζ Ράιχ. Φημολογείται ότι ήταν ένας από τους εραστές του Ουμβέρτου Β' της Ιταλίας.[22]

Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ο Μαρέ υιοθέτησε έναν νεαρό, τον Σερζ Αγιάλα, ο οποίος πήρε τελικά το όνομα Σερζ Βιλέν-Μαρέ. Αυτός ο υιοθετημένος γιος, ο οποίος έγινε τραγουδιστής και ηθοποιός, αυτοκτόνησε το 2012 σε ηλικία 69 ετών μετά από δικαστική διαμάχη κληρονομικών καθώς και κρίσεις μοναξιάς και κατάθλιψης.[23]

Θάνατος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Μαρέ πέθανε από καρδιαγγειακή νόσο στις Κάννες του Αλπ-Μαριτίμ το 1998. Βρίσκεται θαμμένος στο νεκροταφείο του χωριού, κοντά στην Αντίμπ.[24]

Στη λαϊκή κουλτούρα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο χαρακτήρας Τραγικομίξ, στο τεύχος Ο Αστερίξ λεγεωνάριος του 1967 του κόμικς Αστερίξ έχει χαρακτηριστικά βασισμένα στον Ζαν Μαρέ.

Η ιστορία της ζωής του Μαρέ έγινε η έμπνευση για την ταινία του Φρανσουά Τρυφό Το τελευταίο μετρό (1980).[25]

Το 1983, μια φωτογραφία του Μαρέ από την ταινία του 1950 Ορφέας και Ευρυδίκη του Ζαν Κοκτό εμφανίστηκε στο εξώφυλλο του δίσκου This Charming Man των Smiths.

Φιλμογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Έτος Πρωτότυπος τίτλος Τίτλος στα Ελληνικά Ρόλος
1933 Dans les rues
L'Épervier Το γεράκι
Étienne
1934 Le scandale Το σκάνδαλον υπάλληλος ασανσέρ
Le Bonheur Η ευτυχία δημοσιογράφος
L'aventurier Ο τυχοδιώκτης εργάτης
1936 Les hommes nouveaux Νέοι άνθρωποι υπάλληλος
1937 Nuits de feu Νύχτες φωτιάς
Drôle de drame
Abus de confiance Κατάχρησις εμπιστορύνης
1938 Le patriote Ο πατριώτης
Remontons les Champs-Élysées Ανεβαίνοντας στα Ηλύσια ηγούμενος
1941 Le pavillon brûle Μεταξύ τριών ενόχων Ντανιέλ
1942 Le Lit à colonnes Ρεμί Μπονβάν
1943 L'éternel retour Αιώνιοι ερασταί Πατρίς
Voyage sans espoir Το λιμάνι του ολέθρου Αλέν Ζινεστιέ
1944 Carmen δον Χοσέ
1946 Beauty and the Beast Η πεντάμορφη και το τέρας Τέρας / Πρίγκιπας
1947 Les chouans μακρήσιος του Μοντοράν
1948 Ruy Blas Ρουί Μπλα
L'Aigle à deux têtes Δικέφαλος αετός Στανισλάς
Aux yeux du souvenir Ζακ Φόρεστερ
Les Parents terribles Οι τρομεροί γονείς Μισέλ
1949 Le secret de Mayerling Το μυστικό του Μάγιερλινγκ αρχιδούκας Ροδόλφος
1950 Orphée Ορφέας και Ευριδίκη Ορφέας
Le château de verre Ο γυάλινος πύργος Ρεμί Μαρσέ
Coriolan
1951 Les miracles n'ont lieu qu'une fois Ζερόμ
1952 Nez de cuir Πέτσινη μάσκα Ροζέ ντε Τενσεμπρέ
1952 L'amour, Madame Ζαν Μαρέ
1953 L'appel du destin Λορέντσο Λομπάρντι
The Lovers of Midnight Μαρσέλ Ντιλάκ
La voce del silenzio Η φωνή της σιωπής πρώην μαρκήσιος
Dortoir des grandes Η κολασμένη του παρθεναγωγείου Ντεζιρέ Μάρκο
Julietta Τα καπρίτσια της Ζιλιέτας Αντρέ Λανκούρ
Boum sur Paris Ζαν Μαρέ
Le Guérisseur Πιερ Λασό-Λοράν
1954 Le comte de Monte-Cristo: La trahison Εντμόν Νταντέ / κόμης Μοντεχρήστος
Si Versailles m'était conté Αν μιλούσαν οι Βερσαλλίες Λουδοβίκος ΙΕ΄ της Γαλλίας
1955 Napoléon Ναπολέων Μοντολόν
Futures vedettes Κορίτσια με μέλλον Ερίκ Βαλτέρ
1956 Si Paris nous était conté Αν μιλούσε το Παρίσι Φραγκίσκος Α΄ της Γαλλίας
Goubbiah, mon amour Η αγάπη της τσιγγάνας Γκουμπιά
Toute la ville accuse Φρανσουά Νεράκ
Elena et les hommes Η Έλενα και οι άνδρες της στρατηγός Φρανσουά Ρολάν
1957 Typhon sur Nagasaki Τυφών στο Ναγκασάκι Πιερ Μεσάκ
S.O.S. Noronha Φρεντερίκ Κουλιμπό
Le Notti bianche Λευκές νύχτες ένοικος
Amour de poche Ζερόμ Νορμάν
1958 La Tour, prends garde ! Ο ιππότης με το ματωμένο σπαθί Ανρί Λα Τουρ
Chaque jour a son secret Χαβιέ Λεσανό
La vie à deux Τέντι Μπρουκς
1959 Le Bossu Ο καμπούρης των Παρισίων Ανρί ντε Λαγκαρντέρ
1960 Le Testament d'Orphée Η διαθήκη του Ορφέα Οιδίπους
Austerlitz Ο Ναπολέων στο Αούστερλιτς Λαζάρ Καρνό
Le Capitan Η αιχμάλωτος του πύργου Φρανσουά ντε Καπεστάν
1961 La Princesse de Clèves Πονεμένη πριγκίπισσα πρίγκιπας ντε Κλεβ
Le capitaine Fracasse Κάπτεν Φαράς, ο προστάτης των αδυνάτων κάπτειν Φαράς
Le Miracle des loups Το θαύμα των λύκων Ρομπέρ ντε Νοβίλ
Napoléon II l'Aiglon στρατηγός ντε Μονθολόν
Il ratto delle sabine Μαρς
1962 Ponzio Pilato Πόντιος Πιλάτος Πόντιος Πιλάτος
The Mysteries of Paris Τα μυστήρια των Παρισίων Ροντόλφ ντε Σαμπρουί
Le Masque de fer Νταρτανιάν
1963 L'honorable Stanislas, agent secret Στανισλάς, ο μυστηριώδης κατάσκοπος Στανισλάες Εβαρίστ Ντιμπουά
1964 Cherchez l'idole Χίλια μυστικά καλεσμένος σόου
Patate Νόελ Κάρανταϊν
Fantômas Ο Φαντομάς Φαντομάς / Φαντόρ
1965 Le gentleman de Cocody Ο τζέντλεμαν της Σιέρα Λεόνε Ζαν Λικ Ερβέ ντε λα Τομερέ
Thomas l'imposteur Θωμάς, ο απατεώνας αφηγητής
Pleins feux sur Stanislas Πυρ ομαδόν στον Στανισλάς Στανισλάς Εβαρίστ Ντιμπουά
Train d'enfer Το τρένο της Κολάσεως Αντουάν Ντοναντιέ
Fantômas se déchaîne Η Επιστροφή του Φαντομά Fantômas / Fandor
1966 Le Saint prend l'affût Christian-Jaque Simon Templar
1967 Sept hommes et une garce Bernard Borderie Dorgeval
Fantômas contre Scotland Yard André Hunebelle Φαντομάς / Φαντόρ
1969 Le Paria Το έγκλημα του εξπρές της Μαδρίτης Μανού
1970 La Provocation Κριστιάν
Le Jouet criminel ανώνυμος πρωταγωνιστής
Peau d'âne Αυτός ο υπέροχος, παλιός, καλός κόσμος ο πρώτος βασιλιάς
1973 Joseph Balsamo Αλεσάντρο Καλιόστρο
1976 Chantons sous l'Occupation Ζαν Μαρέ
1977 Vaincre à Olympie Μενεσθέας
1980 Les Parents terribles Ζορζ
1982 Emmenez-moi au théâtre Τζορτζ Μπέρναρντ Σο
1985 Parking Άδης
1986 Lien de parenté Βιτόρ Μπλεζ
1992 Les Enfants du naufrageur Μαρκ-Αντουάν
1993 Dis Papa, raconte-moi là-bas
1995 Les Misérables Οι άθλιοι Μιριέλ
1996 Stealing Beauty Γκιγιόμ
1997 Milice, film noir Alain Ferrari Ζαν Μαρέ
1999 Luchino Visconti

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: «Jean Marais (1913–1998)» (Γαλλικά) 11914354s. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  2. ↑ 2,0 2,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: «Jean Marais» (Γερμανικά) 118577433. Ανακτήθηκε στις 16  Οκτωβρίου 2015.
  3. ↑ «Jean Marais» (Ολλανδικά) 309720.
  4. ↑ 4,0 4,1 Fichier des personnes décédées mirror. f7MBWfqVZUYu. Ανακτήθηκε στις 4  Οκτωβρίου 2021.
  5. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 11914354s. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  6. ↑ (Ολλανδικά) RKDartists. 309720. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  7. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 31  Δεκεμβρίου 2014.
  8. ↑ The Fine Art Archive. 80931. Ανακτήθηκε στις 1  Απριλίου 2021.
  9. ↑ Hal Erickson (2016). «Movies». The New York Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2016-03-25. https://web.archive.org/web/20160325144002/http://www.nytimes.com/movies/person/45265/Jean-Marais/biography. 
  10. ↑ Kirkup, James (10 November 1998). «Obituary: Jean Marais». The Independent. https://www.independent.co.uk/arts-entertainment/obituary-jean-marais-1183943.html. Ανακτήθηκε στις 30 May 2019. 
  11. ↑ Trambouze, Claude. Jean Marais : Un Homme aux milles. PORTRAIT (in French). Retrieved 11 July 2015.
  12. ↑ Jean Marais' statements in the documentary Cocteau - Marais, un couple mythique [fr], directed by Yves Riou and Philippe Pouchain, France, 2013.
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 13,3 Jean Marais: [1F Edition] The Times 10 Nov 1998: 21.
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 14,3 «Box Office Figures for Jean Marais films». Box Office Story. 
  15. ↑ «Jean Cocteau's Acclaimed Films». They Shoot Pictures, Don't They. 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Οκτωβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 2016. 
  16. ↑ Jean Marais 'Souvenir' Star Los Angeles Times 23 Nov 1950: A24.
  17. ↑ «3rd Moscow International Film Festival (1963)». MIFF. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Ιανουαρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 11 Μαρτίου 2012. 
  18. ↑ Tourists mob box office – and the theaters thrive: Half the audience Impresario White Musical flaw Difficulty overcome By Sir Harold Hobson Special to The Christian Science Monitor. The Christian Science Monitor 12 June 1978: B10.
  19. ↑ «Berlinale: Juries». berlinale.de. Ανακτήθηκε στις 1 Αυγούστου 2011. 
  20. ↑ «The Criterion Collection: Beauty and the Beast by Jean Cocteau». 
  21. ↑ «Légendes d'Écran Noir: Jean Marais». www.ecrannoir.fr. 
  22. ↑ A. Petacco, Regina: La vita e i segreti di Maria José, Milan, 1997
  23. ↑ "Jean Marais, Histoires de ma vie", German Edition 1975 "Spiegel meiner Erinnerung" page 262 ff
  24. ↑ Wilson, Scott. Resting Places: The Burial Sites of More Than 14,000 Famous Persons, 3d ed.: 2 (Kindle Location 29906). McFarland & Company, Inc., Publishers. Kindle Edition.
  25. ↑ L'Epervier and L'Aventurier in 1933

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ζαν_Μαρέ&oldid=11072447"