Ζαν Αμπσίλ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ζαν Αμπσίλ
Προτομή του Ζαν Αμπσίλ στη γενέτειρά του, Μπον Σεκούρ
Γέννηση23  Οκτωβρίου 1893[1][2][3]
Péruwelz
Θάνατος2  Φεβρουαρίου 1974[1][2][3]
Υκλ
Χώρα πολιτογράφησηςΒέλγιο
ΣπουδέςΒασιλικό Ωδείο Βρυξελλών
Ιδιότητασυνθέτης, μουσικολόγος και μουσικός παιδαγωγός
Όργαναεκκλησιαστικό όργανο
Είδος τέχνηςόπερα και συμφωνία
Σημαντικά έργαΡουμανιάνα και Rites
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Ζαν Αμπσίλ (Jean Absil, Μπον Σεκούρ 23 Οκτωβρίου 1893 – Βρυξέλλες 2 Φεβρουαρίου 1974) ήταν Βέλγος συνθέτης και οργανίστας του 20ού αιώνα.

Βιογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Αμπσίλ γεννήθηκε στο Μπον Σεκούρ της επαρχίας Αινώ το 1893. Είχε δάσκαλο τον Α. Ουαγέν (Alphonse Oeyen), οργανίστα στην Βασιλική της γενέτειράς του. Από το 1913 σπούδασε στην Σχολή του Αγ Γρηγορίου τού Τουρναί και όργανο και αρμονία στο Ωδείο των Βρυξελλών. Μόλις απεφοίτησε, αποφάσισε να επικεντρωθεί στην σύνθεση και την ενορχήστρωση με δάσκαλο τον Π. Ζιλσόν (Paul Gilson). Το 1922, νίκησε στον περίφημο διαγωνισμό Βραβείο Ρώμης (Prix de Rome) του Βελγίου και, το 1934, το Βραβείο Ρούμπενς (Prix Rubens), που τού επέτρεψε να ταξιδέψει στο Παρίσι. Εδώ, συνάντησε ως συναδέλφους τους σύγχρονους συνθέτες Ζ. Ιμπέρ, Ν. Μιγιό και Α. Χόνεγκερ. Απέκτησε διεθνή αναγνώριση μετά την πρεμιέρα τού έργου του Κοντσέρτο για πιάνο αρ. 1 (op. 30). [4]

Από το 1930 και μετά, ο Αμπσίλ δίδαξε αρμονία στο Ωδείο των Βρυξελλών, για να γίνει καθηγητής αντίστιξης έξι χρόνια αργότερα. Μεταξύ των μαθητών του Ωδείου ήταν ο Π. Ντανμπλόν (Paul Danblon). Δίδαξε επίσης στο Μουσικό Παρεκκλήσιο της Βασίλισσας Ελισάβετ (Chapelle Musicale Reine Elisabeth) και το Μουσικό Σχολείο του Έτερμπεϊκ (Etterbeek). Από το 1955 υπήρξε μέλος της Βασιλικής Ακαδημίας του Βελγίου. Πέθανε στις Βρυξέλλες το 1974, σε ηλικία 81 ετών.

Μουσικολογικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αρχικά επηρεασμένος από τον ύστερο ρομαντισμό -ιδιαίτερα από τους Βάγκνερ και Στράους-, ο Αμπσίλ, μετά το ταξίδι του στο Παρίσι το 1934, άρχισε να υιοθετεί ένα πιο σύγχρονο στυλ. Αυτό περιελάμβανε τη χρήση της πολυτονικότητας και πολυτροπικότητας, με την επιρροή συνθετών όπως ο Ν. Μιγιό (Darius Milhaud) και o Σένμπεργκ. Καθώς δεν υπάρχει πλέον αναφορά στις «κλασικές» μείζονες ή ελάσσονες κλίμακες, ο συνθέτης εφευρίσκει νέους τρόπους, για την αντικατάστασή τους σε κάθε καινούργιο έργο. Από αυτούς, προκύπτουν συγχορδίες οι οποίες, ακόμη και αν είναι διαφορετικές από τις κλασικές, έχουν έντονη εξπρεσιονιστική τάση. Πάντως, ο Αμπσίλ ουδέποτε υιοθέτησε την πραγματική ατονικότητα. Η φαινομενική τονική ανεξαρτησία των φωνών, πάντοτε «επιλύεται» σε μια μοναδική τονικότητα. [5]

  • Υπήρξε πολυγραφότατος συνθέτης (162 έργα) και η μουσική του χαρακτηρίζεται, συν τοις άλλοις, από πολυρρυθμία και πολυμετρικότητα, αλλά με μεγάλη καθαρότητα στην αρχιτεκτονική και δομή. [6]

Κυριότερα έργα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ορχήστρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Συμφωνία αρ. 1 σε Ρε Ελάσσονα, op. 1 (1920)
  • Συμφωνία αρ. 2, op. 25 (1936)
  • Συμφωνία αρ. 3, op. 57 (1943)
  • Συμφωνία αρ. 4, op. 142 (1969)
  • Συμφωνία αρ. 5, op. 148 (1970)
  • Μικρή σουίτα, op. 20 (1935), για μπάντα/ορχήστρα δωματίου/φανφάρα
  • Συμφωνικές παραλλαγές, op. 50 (1942), για μεγάλη ορχήστρα
  • Ρουμανιάνα, op. 92 (1956), για μπάντα
  • Σουίτα, op. 92 (1956), για μικρή ορχήστρα
  • Τρίπτυχο, op. 106 (1960), για μικρή ορχήστρα
  • Βουλγαρικοί χοροί, op. 103 (1961), για μπάντα

Κοντσέρτα και κοντσερτάντε[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Κοντσέρτο για πιάνο, op. 30 (1937)
  • Κοντσέρτο για πιάνο αρ. 2, op. 131 (1967)
  • Κοντσέρτο για πιάνο αρ. 3, op. 162 (1973)
  • Κοντσέρτο για βιολί, op. 11 (1933)
  • Κοντσέρτο για βιολί αρ. 2, op. 124 (1964)
  • Κοντσέρτο για βιόλα, op. 54 (1942)
  • Κοντσέρτο για κιθάρα και μικρή ορχήστρα, op. 155 (1971)
  • Φλαμανδική Ραψωδία, op. 4 (1928), για μπάντα/ορχήστρα
  • Βραζιλιάνικη Ραψωδία, op. 81 (1953), για μπάντα/ορχήστρα
  • Βουλγαρική Ραψωδία, op. 104 (1960), για κόρνο και ορχήστρα
  • Ρουμανική Ραψωδία, op. 56 (1960), για βιολί και ορχήστρα
  • Ραψωδία αρ. 2 op. 34 (1938), για ορχήστρα
  • Κοντσερτίνο, op. 42 (1940), για βιολοντσέλο και ορχήστρα
  • Ραψωδία αρ. 5 op. 102 (1959), για 2 πιάνα/μπάντα
  • Ραψωδία αρ. 6 op. 120 (1963), για κόρνο και ορχήστρα
  • Μπαλάντα, op. 129 (1966), για πιάνο αριστερό χέρι
  • Allegro brillante, op. 132 (1967), για πιάνο και ορχήστρα

Μουσική δωματίου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Κουαρτέτο εγχόρδων αρ. 1, op. 5 (1929)
  • Κουαρτέτο εγχόρδων αρ. 2, op. 13 (1934)
  • Κουαρτέτο εγχόρδων αρ. 3, op. 19 (1935)
  • Κουαρτέτο εγχόρδων αρ. 4, op. 47 (1941)
  • Κουιντέτο, op. 16 (1934), για φλάοτο, όμποε, κλαρινέτο, κόρνο και φαγκότο
  • Τρίο εγχόρδων αρ. 1, op. 17 (1935)
  • Κουαρτέτο, op. 31 (1937), για 4 σαξόφωνα
  • Τρίο εγχόρδων αρ. 2, op. 39 (1939)
  • Ποιμενική σουίτα, op. 37 (1939), για πιάνο
  • Chaconne, op. 69 (1949), για βιολί
  • Σισιλιάνα (1950), για φλάουτο/κλαρινέτο/σαξόφωνο και πιάνο/άρπα
  • Παραλλαγές, op. 93 (1956), για πιάνο
  • Σιλουέτες (Silhouettes), op. 97 (1958), για φλάουτο και πιάνο
  • Μπουρλέσκ, op. 100 (1958), για όμποε και πιάνο
  • Τριάντα προπαρασκευαστικές σπουδές πολυρρυθμίας, op. 107 (1961), για πιάνο
  • Σουίτα, op. 114 (1963), για κιθάρα
  • Σονάτα, op. 115 (1963), για άλτο σαξόφωνο και πιάνο
  • Τρία κομμάτια, op. 121 (1964), για μπαντονεόν
  • Τρία κομμάτια, op. 127 (1965), για εκκλησιαστικό όργανο
  • Σουίτα, op. 135 (1967), για 2 κιθάρες
  • Σονάτα, op. 134 (1967), για βιολί
  • Κουαρτέτο, op. 132 (1967), για 4 κλαρινέτα
  • Μυστική σουίτα (Suite mystique), op. 145 (1969), για κουαρτέτο με φλάουτο
  • Αντιθέσεις (Contrastes), op. 143 (1969), για 2 κιθάρες
  • Σονάτα, op. 146 (1970), για βιολί και πιάνο
  • Τέσσερα Σκίτσα, op. 154 (1971), για φλάουτο, όμποε, κλαρινέτο και φαγκότο
  • Σπουδή ΧΙ, για 4 τύμπανα και πιάνο

Φωνητική μουσική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Νεκροταφείο (Cimetière, 1927), για μεσαία φωνή και πιάνο
  • Πέντε χορωδιακά (1930), για τριμερή γυναικεία χορωδία και πιάνο
  • Πέντε μελωδίες, op. 12 (1933), για μέτζο-σοπράνο και κουαρτέτο εγχόρδων
  • Τομάρι Γαϊδουριού (Peau d'Ane, 1937), τρίπρακτη παντομίμα
  • Alcools, op. 43 (1940), για 4 μικτές φωνές a capella
  • Οι Ευλογίες (Les Bénédictions, 1941), καντάτα για χορωδία και ορχήστρα
  • Δύο ποιήματα, op. 53, (1942), για σοπράνο και πιάνο
  • Μωρουδιακά (Enfantines), op. 52 (1942), για μεσαία φωνή και πιάνο
  • Βεστιάριο, op. 58 (1944), για μικτή χορωδία a cappella
  • Colindas, op. 87 (1955), για τριμερή χορωδία a cappella
  • A cloche-pied, op. 139 (1968), για παιδική φωνή και πιάνο


Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 27  Απριλίου 2014.
  2. ↑ 2,0 2,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb138905722. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  3. ↑ 3,0 3,1 «Jean Absil». (Αγγλικά) SNAC. w65736sq.
  4. ↑ Randel
  5. ↑ Diana von Volborth – composer's biography on the web site of the Belgian Documentation Centre for Contemporary Music
  6. ↑ Λεωτσάκος

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • «Λεξικό Μουσικής και Μουσικών» (Dictionary of Music and Musicians) του George Grove, D.C.L (Oxford, 1880)
  • Kennedy, Michael Λεξικό Μουσικής της Οξφόρδης (Oxford University Press Αθήνα: Γιαλλέλης, 1989) ISBN 960-85226-1-7
  • Γιώργος Λεωτσάκος, επιμέλεια λήμματος στην εγκυκλοπαίδεια «Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα», έκδοση 1981, τόμος 8, σ. 68
  • Enciclopedia Bompiani-Musica, Milano (εκδ. ΑΛΚΥΩΝ, 1985)
  • Eric Blom The New Everyman Dictionary of Music (Grove Weidenfeld, N. York, 1988)
  • Randel, Don Michael, ed. (1996). "Absil, Jean". The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge, Mass.: Belknap Press of Harvard Univ. Press. p. 2. ISBN 0-674-37299-9.


Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ζαν_Αμπσίλ&oldid=9512453"