Ερρίκος Ι΄ της Βαυαρίας
Ερρίκος Ι' ο υπερήφανος | |
---|---|
δούκας της Βαυαρίας | |
Περίοδος | 1126 - 1138 |
Προκάτοχος | Ερρίκος Θ' Γουέλφων |
Διάδοχος | Λεοπόλδος Μπάμπενμπερκ |
δούκας της Σαξονίας | |
Περίοδος | 1137 - 1139 |
Προκάτοχος | Λοθάριος Γ΄ Σούπλινμπουργκ |
Διάδοχος | Αλβέρτος του Άνχαλτ |
Γέννηση | π. 1108 |
Θάνατος | 20 Οκτωβρίου 1139 (ετών 31) Κβέντλινμπουρκ |
Τόπος ταφής | καθεδρικός του Κενιγκσλούτερ |
Σύζυγος | Γερτρούδη του Σύπλινγκενμπουργκ |
Επίγονοι | Ερρίκος ο Λέων |
Οίκος | Γουέλφων |
Πατέρας | Ερρίκος Θ' |
Μητέρα | Βουλφχίλδη της Σαξονίας |
Σχετικά πολυμέσα | |
δεδομένα ( ) |
Ο Ερρίκος Ι΄ της Βαυαρίας ο Υπερήφανος (περί το 1108 - 20 Οκτωβρίου 1139) μέλος του Οίκου των Γουέλφων ήταν δούκας της Βαυαρίας (1126 - 1138), ως Ερρίκος Β΄ δούκας της Σαξονίας (1137 - 1139), μαρκήσιος της Τοσκάνης και δούκας του Σπολέτο (1137 - 1139). Ο Ερρίκος Ι΄ ήταν ο δεύτερος γιος του Ερρίκου Θ΄ της Βαυαρίας και της Βουλφχίλδης των Μπίλουνγκ, κόρης του Μάγκνους δούκα της Βαυαρίας. Ο μεγαλύτερος αδελφός του Κορράδος της Βαυαρίας έγινε Κιστερκιανός μοναχός και αργότερα Άγιος, έτσι όταν το 1126 ο πατέρας του απεβίωσε, τον διαδέχθηκε ως δούκας της Βαυαρίας.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στις εκλογές του 1125 για το Γερμανό βασιλιά, ο πατέρας του υποστήριζε τον γαμπρό του Φρειδερίκο Β΄ της Σουαβίας, αλλά όταν ο άλλος υποψήφιος Λοθάριος Β΄ Σούπλινμπουργκ δούκα της Σαξονίας πρότεινε την πρωτότοκη κόρη του Γερτρούδη στο γιο του Ερρίκου Θ΄, αυτός άλλαξε προτίμηση. Έτσι το επόμενο έτος ο Ερρίκος Ι΄ νυμφεύτηκε τη Γερτρούδη των Σούπλινμπουργκ.[1] Η σύζυγός του κατείχε εκτάσεις στη βόρεια Γερμανία και έτσι οι Γουέλφοι, από δούκες της Βαυαρίας, εξάπλωναν τη δύναμή τους και στη Βόρεια Γερμανία. Όταν εξελέγη ο Λοθάριος Β΄ κυνήγησε τον Φρειδερίκο Β΄ και τον στασιαστή Κόνραντ· ο Ερρίκος Ι΄ τον υποστήριζε, αν και ο Φρειδερίκος Β΄ ήταν σύζυγος της αδελφής του Τζούντιθ. Το 1133 ο Λοθάριος Β΄ έκανε ειρήνη με το Φρειδερίκο Β΄ και τον αδελφό του Κορράδο Γ΄ της Γερμανίας από τον Οίκο των Χοενστάουφεν.
Για την εκλογή του επισκόπου του Ρέγκενσμπουργκ περιήλθε σε πόλεμο με τον Φρειδερίκο κόμη του Μπόγκεν, που τελικά υποτάχθηκε. Ακολούθησε τον πεθερό του το 1136 στην Ιταλία, όπου διακρίθηκε στις εκεί επιχειρήσεις· ο Λοθάριος Β΄ ως ανταμοιβή τον έκανε μαρκήσιο (margrave) της Τοσκάνης και δούκα του Σπολέτο. Κατά την επιστροφή του, ο Λοθάριος Β΄ απεβίωσε το 1137 και ο Ερρίκος Θ΄ τον διαδέχθηκε ως δούκας της Σαξονίας. Τώρα κατείχε περιοχές «από τη Δανία ως τη Σικελία» κατά τον χρονογράφο Ότο του Φράιζινγκ· ο πεθερός του του είχε αφήσει τα βασιλικά διάσημα της Γερμανίας.[2] Η θέση και η περιουσία του τον έκανε υποψήφιο για τον Γερμανικό θρόνο, ωστόσο η υπερηφάνειά του και ο φόβος της δύναμής του έκανε τους εκλέκτορες να ψηφίσουν τον Κορράδο Γ΄.
Ο νέος βασιλιάς, που θεώρησε επικίνδυνα δυνατό τον Ερρίκο Ι', του είπε ότι δεν είναι νόμιμο να έχει δύο δουκάτα-εκλεκτοράτα. Όταν το 1138 ο Ερρίκος Ι' αρνήθηκε τον συνήθη όρκο υποτέλειας, ο Κορράδος Γ' κατέλαβε τα δουκάτα και έδωσε τη Βαυαρία στο Λεοπόλδο Μπάμπενμπερκ, που ήταν ετεροθαλής, ομομήτριος αδελφός του και τη Σαξονία στον Αλβέρτο γιο της Ελίκας, δευτερότοκης κόρης του Λοθάριου Β'. Το 1139 ο Ερρίκος Ι΄ έδιωξε τους εχθρούς του από τη Σαξονία και ετοιμαζόταν να επιτεθεί στη Βαυαρία, αλλά απεβίωσε στο Κβέντλινμπουρκ.[3] Τάφηκε στον καθεδρικό του Κενιγκσλούτερ, δίπλα στον Λοθάριο Β΄. Ο γιος του Ερρίκος ο Λέων θα γίνει αργότερα δούκας της Σαξονίας (1142) και της Βαυαρίας (1156).[3] Η Τοσκάνη και το Σπολέτο διοικήθηκαν από βασιλικό αντιπρόσωπο (1139-42), ώσπου δόθηκαν στον νεότερο αδελφό του Ερρίκου Ι', τον Γουέλφο ΣΤ'.
Οικογένεια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Νυμφεύτηκε τη Γερτρούδη των Σούπλινμπουργκ, μοναχοκόρη και κληρονόμο του Λοθάριου Γ΄ δούκα της Σαξονίας & βασιλιά της Γερμανίας και είχε τέκνα:
- Ερρίκος ΙΒ΄ ο Λέων π. 1129-1195, δούκας της Βαυαρίας και, ως Γ΄ της Σαξονίας.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- C. W. Previté-Orton, Cambridge Medieval History, Shorter: Volume 1, The Later Roman Empire to the Twelfth Century, (Cambridge University Press, 1979), 554.
- Chronica de duabus civitatibus VII 23 (A. Hofmeister (ed.), 1912, p. 345).
- C. W. Previté-Orton, 559.
- Chisholm, Hugh, ed. (1911). "Henry "The Proud"". Encyclopædia Britannica (11th ed.). Cambridge University Press.