Επιστήμη στο μεσαιωνικό Ισλάμ
Η επιστήμη στον μεσαιωνικό ισλαμικό κόσμο ήταν η επιστήμη που αναπτύχθηκε και ασκήθηκε κατά τη διάρκεια της Ισλαμικής Χρυσής Εποχής κάτω από τους Umayyads της Κόρδοβα, τους Abbadids της Σεβίλλης, τους Samanids, τους Ziyarids, τους Buyids στην Περσία, το Abbasid Χαλιφάτο από το 786 και 1258. Τα ισλαμικά επιστημονικά επιτεύγματα περιλάμβαναν ένα ευρύ φάσμα θεματικών πεδίων, ιδίως της αστρονομίας, των μαθηματικών και της ιατρικής. Άλλα θέματα της επιστημονικής έρευνας ήταν η αλχημεία και η χημεία, η βοτανική και η γεωπονία, η γεωγραφία και η χαρτογραφία, η οφθαλμολογία, η φαρμακολογία, η φυσική και η ζωολογία.
Η σημασία της μεσαιωνικής ισλαμικής επιστήμης συζητήθηκε από τους ιστορικούς. Η παραδοσιακή άποψη δείχνει ότι δεν υπήρχε καινοτομία και ήταν κυρίως σημαντική για την παράδοση της αρχαίας γνώσης στη μεσαιωνική Ευρώπη. Η ρεβιζιονιστική άποψη θεωρεί ότι αποτελούσε επιστημονική επανάσταση. Όποια και αν ήταν η περίπτωση, η επιστήμη άνθησε σε μια ευρεία περιοχή γύρω από τη Μεσόγειο και πιο μακριά, για αρκετούς αιώνες, σε ένα ευρύ φάσμα ιδρυμάτων.