Επαναστατικοί Πυρήνες

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Για τη ιταλική τρομακρατική οργάνωση, δείτε: Ένοπλοι Επαναστατικοί Πυρήνες.
Επαναστατικοί Πυρήνες
Συμμετοχή στη Επιχείρηση Έντεμπε και το γερμανικό φθινόπωρο
Ενεργό1973 – 1993
ΙδεολογίαΑντι-ιμπεριαλισμός
Αντι-σιωνισμός
Φεμινισμός
Μαρξισμός
ΗγέτεςΓιοχάνες Βάινριχ
Περιοχή Γερμανία
ΣύμμαχοιΛαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης
ΑντίπαλοιΔυτική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας
Ισραήλ
ΣυμπλοκέςΠολλές βομβιστικές επιθέσεις και μια αεροπειρατεία

Οι Επαναστατικοί Πυρήνες (Γερμανικά: Revolutionäre Zellen, συντ. RZ) ήταν μια αυτο-περιγραφόμενη «αστική αντάρτικη» οργάνωση, η οποία δραστηριοποιήθηκε μεταξύ 1973 και 1995[1] και περιγράφηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1980 από το Υπουργείο Εσωτερικών της Δυτικής Γερμανίας ως μία από τις πιο επικίνδυνες αριστερές τρομοκρατικές ομάδες της Γερμανίας.[2] Σύμφωνα με το γραφείο του γερμανικού ομοσπονδιακού εισαγγελέα, οι Επαναστατικοί Πυρήνες ανέλαβαν την ευθύνη για 186 επιθέσεις,[3] εκ των οποίων οι 40 διαπράχθηκαν στο Δυτικό Βερολίνο.

Οι Επαναστατικοί Πυρήνες είναι γνωστοί για την αεροπειρατεία του 1976 της πτήση της Air France σε συνεργασία με το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης - Εξωτερικές Εργασίες (PFLP-ΕΟ) και την εκτροπή του αεροπλάνου στην Ουγκάντα και στο το αεροδρόμιο Έντεμπε, όπου στα συμμετέχοντα μέλη χορηγήθηκε προσωρινά άσυλο έως ότου δολοφονήθηκαν από μια ομάδα κομάντο των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων (IDF) κατά τη διάρκεια της Επιχείρησης Έντεμπε, η οποία είχε σαν στόχο τη διάσωση ομήρων.[4][5]

Ιστορικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ίδρυση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι Επαναστατικοί Πυρήνες δημιουργήθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 1970 από δίκτυα ανεξάρτητων ακροαριστερών ομάδων στη Γερμανία, όπως το κίνημα «Autonomen» και τη φεμινίστρια «Rote Zora».

Εξτρεμιστική Δράση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κατά τη διάρκεια της αεροπειρατείας της Air France η οποία τελείωσε με την Επιχείρηση Έντεμπε, δολοφονηθήκαν δύο ιδρυτικά μέλη των Πυρήνων, ο Βίλφρεντ Μπος (γνωστός ως Μπόνι) και η Μπριγκίτε Κούλχμαν. Ο φίλος του Μπος, Γιοχάνες Βάινριχ, ένας άλλος από τα ιδρυτικά μελη των Πυρήνων, άφησε την οργάνωση για να συνεργαστεί με τον Ίλιτς Ραμίρεζ Σάντσεζ γνωστό ευρέως ως ο «Κάρλος το Τσακάλι», μαζί με τη φίλη του Μαγκνταλένα Κοπ, η οποία αργότερα έγινε σύζυγος του Κάρλος.

Πριν από την αεροπειρατεία της Air France, μέλη των μεταγενέστερων Επαναστατικών Πυρήνων συμμετείχαν σε βομβιστικές επιθέσεις στις εγκαταστάσεις της ITT στο Βερολίνο και τη Νυρεμβέργη και στο Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας στην Καρλσρούη. Το μέλος των Πυρήνων Χανς-Γιοάχιμ Κλάιν συμμετείχε τον Δεκέμβριο του 1975 στην ομηρία στη διάσκεψη του ΟΠΕΚ της Βιέννης, μαζί με τον Κάρλος και τον Γκάμπριελ Κρόχερ-Τέντεμαν.[6]

Τον Ιούνιο του 1981, η τρομοκρατική οργάνωση τοποθέτησε βόμβες στο 5ο Σώμα Στρατού των ΗΠΑ που εδρεύει έδρα στη Φρανκφούρτη και των συλλόγων των αξιωματικών στο Γκέλχαουζεν, το Μπάμπεργκ και το Χάναου. Όταν ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρέιγκαν επισκέφθηκε τη Γερμανία το 1982, οι Επαναστατικοί Πυρήνες ανέλαβαν την ευθύνη για πολλές βομβιστικές επιθέσεις που πυροδοτήθηκαν λίγο πριν εκείνος φτάσει. Ο ομοσπονδιακός εισαγγελέας Κουρτ Ρέμπμαν δήλωσε στις αρχές Δεκεμβρίου του 2008 ότι η οργάνωση ήταν υπεύθυνη για περίπου 30 επιθέσεις εκείνο το έτος.[7][8]

Τερματισμός[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πιστεύεται ότι η οργάνωση των Επαναστατικών Πυρήνων έχασε μεγάλο μέρος της μυστικής υποστήριξης της ριζοσπαστικής αριστεράς μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και την επακόλουθη επανένωση της Γερμανίας. Σε μια προκήρυξη που δημοσιεύθηκε τον Δεκέμβριο του 1991, οι Επαναστατικοί Πυρήνες επιχείρησαν μια κριτική ανασκόπηση της λεγόμενης αντιιμπεριαλιστικής και αντι-Σιωνιστικής εκστρατείας τους κατά τη δεκαετία του '70 και του '80 με ιδιαίτερη έμφαση στην κακομεταχείριση που υπέστησαν της αεροπειρατείας της Air France και τον πολύ δημοσιευμένο διαχωρισμό που έκαναν οι τρομοκράτες στους εβραίους και μη-εβραίους επιβάτες.

Ο αντισημιτισμός της οργάνωσης που έγινε εμφανής στην αεροπειρατεία του Έντεμπε είχε γίνει το επίκεντρο των μακροχρόνιων εσωτερικών συγκρούσεων τους κατά τις οποίες ένα από τα μέλη των Πυρήνων, ο Χανς-Γιοακίμ Κλάιν, εγκατέλειψε τελικά τους Πυρήνες. Ο Κλάιν είχε στείλει μια επιστολή καθώς και το όπλο του στο περιοδικό Der Spiegel το 1977, ανακοινώνοντας την παραίτησή του. [10] Σε μια συνέντευξη στον Ζαν-Μαρσέλ Μπουζερώ στη εφημερίδα Libération, ο Κλάιν εξέφρασε την άποψη ότι οι δύο Γερμανοί τρομοκράτες που είχαν συμμετάσχει στην επιχείρηση Έντεμπε ήταν πιο αντισημίτες από τον Ουαντί Χαντάντ, αρχηγό του επιχειρησιακού τμήματος του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, επειδή σχεδίαζε να δολοφονήσει τον κυνηγό των Ναζί Σίμον Βίζενταλ. Ακόμη και ο διαβόητος τρομοκράτης Κάρλος αντιτάχθηκε σε αυτήν τη δολοφονία με το επιχείρημα ότι ο Βίζενταλ ήταν αντιναζιστής.[9] [10] Σύμφωνα με τον Βίζενταλ (αναφέρομενος στη συνέντευξη του Κλάιν στη Libération), το σχέδιο της δολοφονίας του προτάθηκε για πρώτη φορά από τον Μπος.[11]

Ο Κλάιν ανακοίνωσε επίσης ότι οι Επαναστατικοί Πυρήνες σχεδίαζαν να δολοφονήσουν τον επικεφαλής της γερμανικής εβραϊκής κοινότητας, Χάινζ Γκαλίνσκι. Οι Πυρήνες αντέκρουσαν σε αυτούς τους ισχυρισμούς του Κλάιν και με δική τους επιστολή ανέφεραν:

«Αντί να σκέφτεστε τον ρόλο του Γκαλίνσκι στα εγκλήματα του Σιωνισμού, και τις σκληρότητες του ιμπεριαλιστικού στρατού του Ισραήλ, δεν σκέφτεστε την προπαγάνδα και την υλική υποστήριξη αυτού του τύπου, και δεν τον βλέπετε ως κάτι άλλο εκτός από «ηγέτη της εβραϊκής κοινότητας», και: δεν σκέφτεστε τι να κάνετε ενάντια σε αυτό το γεγονός και τι θα μπορούσε να γίνει σε μια χώρα σαν τη δική μας... Αποφεύγετε αυτήν την πολιτική συζήτηση και δείχνεται ενθουσιασμό για τη «διατήρηση» (αντισημιτισμός;) του φασισμού των Επαναστατικών Πυρήνων και ποιοι είναι οι άνδρες από πίσω τους.[12]

Ο Κλάιν κρύφτηκε στη Νορμανδία της Γαλλίας, όπου εντοπίστηκε το 1998. Ένας από τους μάρτυρες στη δίκη του ήταν ο πρώην φίλος του, πρώην υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Γιόσκα Φίσερ. Σε ορισμένους ιστορικούς θεωρείται ότι ο τερματισμός της σχέσης του Φίσερ με την ακροαριστερά οφείλεται στην υπόθεση του Έντεμπε.[13][14]

Ιδεολογία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι βασικές πεποιθήσεις των Επαναστατικών Πυρήνων μπορούν να γίνουν κατανοητές ως ένα αμάλγαμα της ριζοσπαστικής αριστεράς, μιας αντιιμπεριαλιστικής απελευθέρωσης του δόγματος αναμεμιγμένο με ισχυρά αντι-Σιωνιστικά και αντιπατριαρχικά φεμινιστικά στοιχεία. Η οργάνωση δήλωσε ότι οι συμμετέχοντες της πρέπει να είναι τακτικά μέλη της κοινωνίας, σε αντίθεση με την πιο ελιτιστική ιδεολογία του Κόκκινου Στρατού, η οποία θεωρούσε ότι οι επαναστάτες θα έπρεπε πραγματικά να δρουν «υπόγεια» (εκτός του κοινωνικοπολιτικού συστήματος). Με μια δομή διαφορετική από την πιο γνωστή RAF, ή το πιο αναρχικό Κίνημα τις 2 Ιουνίου, τα μέλη των Πυρήνων οργανώθηκαν πολύ χαλαρά σε μικρές ομάδες (πυρήνες), καθιστώντας τους πολύ πιο δύσκολο να συλληφθούν. Τα μέλη των Πυρήνων ενθαρρύνθηκαν να παραμείνουν «νόμιμα» - δηλαδή, να συνεχίσουν να λειτουργούν μέσα στην κοινωνία και ακόμη και να συμμετέχουν στην κυρίαρχη πολιτική διαδικασία και τις οργανώσεις της, μια τακτική που οδήγησε τις υπηρεσίες επιβολής του νόμου να τους αναφέρουν κατά καιρούς ως «τρομοκράτες του Σαββατοκύριακου».

Περαιτέρω ανάγνωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Blumenau, Bernhard. The United Nations and Terrorism. Germany, Multilateralism, and Antiterrorism Efforts in the 1970s. Basingstoke: Palgrave Macmillan, 2014, pp. 26-28. (ISBN 978-1-137-39196-4)

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ DW staff (emw) (5 February 2007). «Terrorist Suspects Surrender After 19 Years». Deutsche Welle. http://www.dw.de/dw/article/0,,2338192_page_0,00.html. 
  2. ↑ Newspaper reports from the early 80s mentioning the views of the West German Interior Ministry:
  3. ↑ Keesing's Record of World Events. Longman. 2004. 
  4. ↑ The New York Times, "HOSTAGES FREED AS ISRAELIS RAID UGANDA AIRPORT; Commandos in 3 Planes Rescue 105", http://select.nytimes.com/gst/abstract.html?res=F60816FA38591B728DDDAD0894DF405B868BF1D3
  5. ↑ Blumenau, Bernhard (2014). The United Nations and Terrorism. Germany, Multilateralism, and Antiterrorism Efforts in the 1970s. Basingstoke: Palgrave Macmillan. σελίδες 59–64. ISBN 978-1-137-39196-4. 
  6. ↑ Blumenau, Bernhard (2014). The United Nations and Terrorism. Germany, Multilateralism, and Antiterrorism Efforts in the 1970s. Basingstoke: Palgrave Macmillan. σελίδες 52–58. ISBN 978-1-137-39196-4. 
  7. ↑ Amador, Brian S. (Δεκεμβρίου 2003). «The Federal Republic of Germany and left wing terrorism». Monterey, California: US Naval Postgraduate School. σελ. 23 (PDF 23). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Απριλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2020. 
  8. ↑ «German Officials List 285 Terrorist Attacks». Palm Beach Post. 8 December 1982. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2020-04-19. https://web.archive.org/web/20200419221058/https://news.google.com/newspapers?nid=1964&dat=19821208&id=SgEtAAAAIBAJ&sjid=Sc4FAAAAIBAJ&pg=4120,6181275. Ανακτήθηκε στις 2020-10-09. 
  9. ↑ Karmon, Eli (2005). Coalitions between terrorist organizations: revolutionaries, nationalists, and Islamists. Martinus Nijhoff. σελ. 94. ISBN 9789004143586. 
  10. ↑ Bougereau, Jean Marcel (1981). The German guerrilla: terror, reaction, and resistance. Klein, Hans-Joachim (trans.) (illustrated έκδοση). Cienfuegos Press. [Χρειάζεται σελίδα]
  11. ↑ Simon Wiesenthal, Justice not Vengeance, 1989 page 402
  12. ↑ «The Revolutionary Cells' response to Joachim Klein». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Νοεμβρίου 2004. Ανακτήθηκε στις 18 Μαρτίου 2019. 
  13. ↑ Hari, Johann (27 Νοεμβρίου 2005). «Review of 'Power and the Idealists' (2001)». New York Times. 
  14. ↑ Kelly, Michael (14 Φεβρουαρίου 2003). «Who is Joschka Fischer?». Washington Post. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Μαΐου 2011. Ανακτήθηκε στις 18 Μαρτίου 2019. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Επαναστατικοί_Πυρήνες&oldid=10292064"