Επανάσταση της 23ης Οκτωβρίου 1862
Η επανάσταση της 23ης Οκτωβρίου 1862 ήταν μια λαϊκή εξέγερση που οδήγησε στην ανατροπή του Βασιλιά Όθωνα. Ξεκινώντας στις 18 Οκτωβρίου στην Βόνιτσα, σύντομα εξαπλώθηκε και σε άλλες πόλεις και έφτασε στην Αθήνα στις 22 Οκτωβρίου.
Γεγονότα που προηγήθηκαν[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Την 1η Φεβρουαρίου 1862, ξέσπασε η πρώτη εξέγερση στο Ναύπλιο, με επικεφαλής τον Δημήτριο Γρίβα, τον Πέτρο Α. Μαυρομιχάλη και τον Δημήτριο Μπότσαρη.[1] Σύντομα, η εξέγερση άρχισε να εξαπλώνεται στη Σαντορίνη, την Ύδρα, την Τρίπολη και την Μεσσηνία.[2] Ωστόσο, οι βασιλικές αρχές κατάφεραν να επανακτήσουν τον έλεγχο των περιοχών και μέχρι τις 20 Μαρτίου, η επανάσταση είχε κατασταλεί.[3]
Η επανάσταση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στις 16 Οκτωβρίου, ο Βασιλιάς Όθωνας και η βασίλισσα εγκατέλειψαν το παλάτι για μια βασιλική επίσκεψη στην Πελοπόννησο, προκειμένου να ενισχυθούν οι δεσμοί μεταξύ του ελληνικού λαού και του στέμματος. Ωστόσο, δύο μέρες αργότερα, ξέσπασε μια νέα αναταραχή στη Βόνιτσα, λιμάνι του Αμβρακικού Κόλπου, με επικεφαλής τον Δημήτριο Βούλγαρη, τον Κωνσταντίνο Κανάρη και τον Βενιζέλο Ρούφο. Σύντομα, η εξέγερση εξαπλώθηκε στο Μεσολόγγι και τη Πάτρα. Στις 22 Οκτωβρίου, η εξέγερση έφτασε στην πρωτεύουσα Αθήνα και ανακηρύχθηκε προσωρινή κυβέρνηση με τον Ρούφο ως Πρωθυπουργό. Την επομένη, οι επαναστάτες κήρυξαν τον Όθωνα και τη βασίλισσα έκπτωτο. Ύστερα συγκάλεσαν συνέλευση για την εκλογή νέου μονάρχη.[4]
Το βασιλικό ζεύγος μεταφέρθηκε στη Καλαμάτα από τον Υπουργό της Αστυνομίας και τέθηκαν υπό τη προστασία του Βρετανικού πολεμικού πλοίου HMS Scylla. Την ίδια στιγμή, η περιουσία του βασιλικού ζεύγους που παρέμεινε στο Παλιό Βασιλικό Παλάτι καταγράφηκε πριν επιστρέψει στους νόμιμους κατόχους. Οι πρεσβευτές των μεγάλων δυνάμεων πρότειναν στο βασιλικό ζεύγος να εγκαταλείψει τη χώρα, όπως και έκανε. Παρ'όλα αυτά, ο βασιλιάς αρνήθηκε να παραιτηθεί και δεν οραματιζόταν ότι η αναχώρηση θα ήταν οριστική.[5]
Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Driault, Édouard· Lhéritier, Michel (1926). Histoire diplomatique de la Grèce de 1821 à nos jours (στα Γαλλικά). II. Paris: PUF.