Επίσκοπος Κίτρους Θεόκλητος Β'
| Θεοφιλέστατος Θεόκλητος Παπαϊωάννου | |
|---|---|
| Επίσκοπος Κίτρους | |
| Εκκλησία | Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως |
| Μητρόπολη | Ιερά Μητρόπολις Θεσσαλονίκης |
| Επισκοπή | Επισκοπή Κίτρους |
| Διάδοχος | Παρθένιος |
| Άλλοι τίτλοι | Επίσκοπος Ιερισσού και Αγίου Όρους, Επίσκοπος Πολυανής, Επίσκοπος Πέτρας |
| Ιεροσύνη | |
| Χειροτονία | 1865 |
| Βαθμός | Διάκονος |
| Προσωπικά στοιχεία | |
| Γέννηση | 1840 |
| Θάνατος | Σεπτέμβριος 1907 |
| Ιδιότητα | Θεολόγος, Επίσκοπος |
| Σπουδές | Ιερά Θεολογική Σχολή της Χάλκης |
Ο Θεόκλητος (κατά κόσμον Παπαϊωάννου, 1840[1] - Σεπτέμβριος 1907) ήταν Έλληνας λόγιος Ιεράρχης[2], Επίσκοπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.
Βιογραφικά στοιχεία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Θεόκλητος Παπαϊωάννου γεννήθηκε στο χωριό Πρεμπόδιστα του Καζά Βοδενών (σημερινή Σωσάνδρα της Πέλλας)[3] το 1840, με καταγωγή από τη Νάουσα[4]. Την εγκύκλιο μόρφωσή του την έλαβε στο χωριό του, την Βέροια και την Νάουσα. Υπό την προστασία του Μητροπολίτη Βεροίας Θεοκλήτου εισήχθη στην Θεολογική Σχολή της Χάλκης, από την οποία αποφοίτησε το 1866[5].
Το 1865 χειροτονήθηκε Διάκονος στον ναό του Χριστού στον Γαλατά[6]. Υπηρέτησε ως Δάσκαλος και Ιεροκήρυκας στα Βοδενά (Έδεσσα) από το 1865 μέχρι το 1869[7]. Το 1869 εισήχθη στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από την οποία αποφοίτησε το 1873[8]. Κατόπιν υπηρέτησε ως Διευθυντής στα Βοδενά (1873-1874) και ως Διευθυντής της Κεντρικής Σχολής Θεσσαλονίκης (1874-1877). Δίδαξε επίσης στη σχολή του Χαρισίου Παπαμάρκου[7].
Στις 6 Μαρτίου 1877 χειροτονήθηκε Επίσκοπος Ιερισσού και Αγίου Όρους. Στις 5 Μαρτίου 1879 εξελέγη Επίσκοπος Πολυανής και στις 27 Σεπτεμβρίου 1885 Επίσκοπος Πέτρας (Ολύμπου). Εκεί αντιμετώπισε την ρουμανική φυλετική προπαγάνδα που σκόπευε τον προσεταιρισμό των βλαχοφώνων[9]. Στις 9 Ιουνίου 1896 η Επισκοπή Πέτρας καταργήθηκε[10] και τα χωριά της δικαιοδοσίας της διαμοιράστηκαν μεταξύ της Μητρόπολης Ελασσώνος και της Επισκοπής Κίτρους[11], ενώ ο Θεόκλητος παύθηκε. Στις 23 Αυγούστου 1896 εξελέγη Επίσκοπος Κίτρους[7]. Στις 20 Ιανουαρίου 1904 υπέβαλε την παραίτησή του[12] για λόγους υγείας, καθώς έπασχε από μακροχρόνια επώδυνη νόσο[13]. Η παραίτησή του έγινε αποδεκτή από την Επισκοπική Σύνοδο της Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης στις 18 Φεβρουαρίου 1904.
Απεβίωσε στα Βοδενά (Έδεσσα) τον Σεπτέμβριο του 1907.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Ανδρεάδης 1979, σελ. 252.
- ↑ Αγγελόπουλος 1974, σελ. 64.
- ↑ Μωραλίδης 1984, σελ. 214.
- ↑ Γλαβίνας 1978, σελ. 89.
- ↑ Σωτηριάδης, Ιγνάτιος Δ. (1999). Πανόραμα Ιστορίας της Ιεράς Μητροπόλεως Κίτρους, Τόμος Α΄. Κατερίνη: Εκδ. Βαρναβείου Βιβλιοθήκης Ιεράς Μητροπόλεως Κίτρους – Κατερίνης και Πλαταμώνος. σελ. 24.
- ↑ Ανδρεάδης 1979, σελ. 252-253.
- ↑ 7,0 7,1 7,2 Ανδρεάδης 1979, σελ. 253.
- ↑ Ανδρεάδης 1979, σελ. 256.
- ↑ Αγγελόπουλος 1974, σελ. 65-69.
- ↑ Αγγελόπουλος 1974, σελ. 73.
- ↑ Αγγελόπουλος 1974, σελ. 77-78.
- ↑ Αγγελόπουλος, Αθ. Α. (1977). «Ἡ ἐπισκοπικὴ Σύνοδος τῆς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης καὶ ἡ σημασία αὐτῆς σήμερον». Θεολογία ΜΗ΄ (4): 820. https://www.ecclesiagreece.gr/greek/press/theologia/material/1977_4_5_Aggelopoulos.pdf. Ανακτήθηκε στις 10 Αυγούστου 2024.
- ↑ Μωραλίδης 1984, σελ. 213.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Ανδρεάδης, Χρήστος Γ. (Ιανουάριος 1979). «Ο Κίτρους Θεόκλητος: Πρόσθετα βιογραφικά στοιχεία από ανέκδοτα έγγραφα του Υπουργείου Εξωτερικών». Μακεδονικά 19 (1): 252. doi:.
- Αγγελόπουλος, Αθαν. (Ιανουάριος 1974). «Η συμβολή της Επισκοπής Πέτρας εις τα εθνικά και εκπαιδευτικά προβλήματα του ελληνισμού της περιοχής Ολύμπου (1890-1896)». Μακεδονικά 14 (1): 64. doi:.
- Μωραλίδης, Γιάννης Γ. (Ιανουάριος 1984). «Ο μακεδονομάχος-οδηγός Σταύρος Μπάλλιος και ο επίσκοπος Κίτρους Θεόκλητος Β'». Μακεδονικά 24 (1): 209-216. doi:.
- Γλαβίνας, Απόστολος Αθ. (Ιανουάριος 1978). «Επίσκοποι Κίτρους κατά την τουρκοκρατίαν επι τη βάσει των πηγών». Μακεδονικά 18: 74–91. doi:.