Ελληνοάρειες γλώσσες
Οι ελληνοάρειες γλώσσες (ή ελληνοαρμενοάρειες γλώσσες) είναι υποθετικός κλάδος εντός της ινδοευρωπαϊκής οικογένειας, η οποία σύμφωνα με την υπόθεση είναι ο πρόγονος της ελληνικής, της αρμενικής και των ινδοϊρανικών γλωσσών.
Σύμφωνα με την θεωρία, ο κλάδος υποτίθεται ότι αποσπάστηκε από το μητρικό ινδοευρωπαϊκό στέλεχος κατά τα μέσα της 3ης χιλιετίας π.Χ.
Σχέση με την πιθανή πατρίδα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στο πλαίσιο της υπόθεσης του Κουργκάν, η ελληνοάρεια γλώσσα είναι επίσης γνωστή ως "Ύστερη Πρωτοϊνδοευρωπαϊκή γλώσσα" ή "Ύστερη Ινδοευρωπαϊκή γλώσσα" που σημαίνει ότι η ελληνοάρεια γλώσσα σχηματίζει μια διαλεκτική ομάδα που αντιστοιχεί στο ύστερο στάδιο γλωσσικής ενότητας στην ινδοευρωπαϊκή πατρίδα στις αρχές της 3ης χιλιετίας π.Χ. Περί το 2500 π.Χ. η πρωτοελληνική και η πρωτοϊνδοϊρανική γλώσσα είχαν διαχωριστεί. Οι ομιλητές της πρώτης μετανάστευσαν δυτικά κατά μήκος της Ποντιακής Στέπας και της δεύτερης προς τα ανατολικά της.[1]
Εάν η αξίωση για την ελληνοάρεια γλώσσα ισχύει, ο Νόμος του Γκράσμαν μπορεί να έχει κοινή προέλευση στα ελληνικά και σανσκριτικά. Ωστόσο ο νόμος του Γκράσμαν στα ελληνικά μετατίθεται ορισμένων φωνητικών αλλαγών που έγιναν μόνο στα ελληνικά και όχι στα σανσκριτικά, σημαίνοντας ότι δεν θα μπορούσε να κληρονομηθεί άμεσα από μια κοινή ελληνοάρεια φάση. Είναι μάλλον πιο πιθανό ότι ένα τοπικό χαρακτηριστικό εξαπλώθηκε σε μια τότε συνεχής ελληνοαρειανόφωνη περιοχή. Αυτό θα είχε συμβεί μετά τα πρώτα στάδια ανάπτυξης της πρωτοελληνικής και της πρωτοϊνδοϊρανικής γλώσσας ως ξεχωριστές διάλεκτοι αλλά πριν πάψουν να έχουν γεωγραφική επικοινωνία.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Martin Litchfield West, Indo-European poetry and myth (2007), p. 7.