Χρήστης:Horizons14/πρόχειρο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 1: Γραμμή 1:
{{πληροφορίες προσώπου
{{πληροφορίες προσώπου
|εικόνα=Félix Nadar 1820-1910 portraits Jules Michelet.jpg
|εικόνα=Jean-Étienne Liotard 005.jpg
|λεζάντα=Αυτοπροσωπογραφία του Ζαν-Ετιέν Λιοτάρ (1773), Μουσείο Τέχνης και Ιστορίας της Γενεύης}}
|λεζάντα= Ο Ζυλ Μισλέ, φωτογραφία του [[Ναντάρ]]}}
Ζαν-Ετιέν Λιοτάρ Ο Jean-Étienne Liotard (Γαλλική προφορά: ​[ʒɑ̃n‿etjɛn ljɔtaʁ]· 22 Δεκεμβρίου 1702 – 12 Ιουνίου 1789) ήταν Ελβετός[1] ζωγράφος, γνώστης της τέχνης και έμπορος. Είναι περισσότερο γνωστός για τα πορτρέτα του σε παστέλ και για τα έργα από την παραμονή του στην Τουρκία. Ουγενότος γαλλικής καταγωγής και πολίτης της Δημοκρατίας της Γενεύης[2], γεννήθηκε και πέθανε στη Γενεύη, αλλά πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του σε διαμονές στις πρωτεύουσες της Ευρώπης, όπου τα πορτρέτα του ήταν πολύ περιζήτητα. Εργάστηκε στη Ρώμη, την Κωνσταντινούπολη, το Παρίσι, τη Βιέννη, το Λονδίνο και άλλες πόλεις.
Ο '''Ζυλ Μισλέ''' ([[Γαλλική γλώσσα|γαλλικά]]: Jules Michelet), στα ελληνικά συχνά αναφέρεται και '''Ζυλ Μισελέ''',<ref>Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα, Μισ(ε)λέ Ζυλ, τομ. 42, σελ. 234</ref> (1798 - 1874) ήταν [[Γαλλία|Γάλλος]] ιστορικός και συγγραφέας. Τα έργα του ''Ιστορία της Γαλλίας'' (1833-67) και ''Ιστορία της Γαλλικής επανάστασης'' (1847-53) τον καθιέρωσαν ως έναν από τους μεγαλύτερους [[Ιστορία της Γαλλίας|ιστορικούς της Γαλλίας]] του 19ου αιώνα. <ref>{{Cite web|url=https://www.britannica.com/biography/Jules-Michelet|title=britannica.com/biography/Jules-Michelet|last=.}}</ref>

Υπήρξε φιλελεύθερος και αντικληρικαλιστής, αν και σήμερα αμφισβητείται από την ιστοριογραφική εξέλιξη του τέλους του 20ού αιώνα<ref>Laurent Avezou, ''Raconter la France. Histoire d'une histoire'', Armand Colin, 2008, <abbr>p.</abbr> 17.</ref>, κυρίως επειδή μέσω των ιστορικών του έργων συνέβαλε στη δημιουργία του «[[Εθνικός μύθος|Εθνικού μύθου]]» της [[Γαλλία|Γαλλίας]]. Έγραψε επίσης δοκίμια και ηθογραφικά βιβλία, μερικά από τα οποία τον έφεραν αντιμέτωπο με την Εκκλησία και την πολιτική εξουσία. <ref>{{Cite web|url=https://www.herodote.net/Bio/Michelet-biographie-TWljaGVsZXQ=.php|title=herodote.net/Bio/Michelet-biographie|last=.}}</ref>

== Εργοβιογραφία ==
Ο Ζυλ Μισλέ γεννήθηκε στο [[Παρίσι]] στις 21 Αυγούστου 1798. Ήταν γιος τυπογράφου και έλαβε λαμπρή εκπαίδευση. Εξαιρετικός μαθητής, σε ηλικία 29 ετών δίδασκε ιστορία και φιλοσοφία στην Εκόλ Νορμάλ Συπεριέρ. Το 1824 παντρεύτηκε με την Πωλίν Ρουσώ, με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά.

Τα πρώτα του έργα ήταν σχολικά βιβλία και μια μετάφραση (1827) της ''Νέας Επιστήμης'' (Scienza nuova) του Ναπολιτάνου φιλοσόφου Τζιανμπατίστα Βίκο. Η [[Ιουλιανή Επανάσταση|Ιουλιανή επανάσταση]] του 1830 ενίσχυσε την επιρροή του Βίκο στον Μισελέ, τονίζοντας τον ρόλο του ανθρώπου στη δημιουργία της ιστορίας, ως ένας συνεχής αγώνας της ανθρώπινης ελευθερίας ενάντια στο πεπρωμένο. Αυτή η θέση είναι το κεντρικό θέμα στο μικρό δοκίμιο: ''Εισαγωγή στην Παγκόσμια Ιστορία'' που εξέδωσε το 1831 και ενυπάρχει σε όλα τα μεταγενέστερα έργα του. Την ίδια χρονιά, δημοσίευσε την ''Ρωμαϊκή Ιστορία'' (2 τόμοι). <ref>{{Cite web|url=https://books.openedition.org/obp/1385|title=books.openedition.org/Chronology of Jules Michelet|last=.}}</ref>

Στη συνέχεια, αφοσιώθηκε στη μεσαιωνική και σύγχρονη ιστορία. Το 1831 διορίστηκε διευθυντής του ιστορικού τμήματος των Εθνικών Αρχείων της Γαλλίας, έτσι είχε πρόσβαση σε μοναδικές πηγές για την εκτέλεση του μνημειώδους έργου της ζωής του, την ''Ιστορία της Γαλλίας''. Οι πρώτοι 6 τόμοι σταμάτησαν προσωρινά το 1847 έως το τέλος του [[Μεσαίωνας|Μεσαίωνα]]. Περιλαμβάνουν τον «Πίνακα της Γαλλίας», στον οποίο η ανάδυση της Γαλλίας ως έθνος θεωρείται ως νίκη επί του φυλετικού και γεωγραφικού [[Αιτιοκρατία|ντετερμινισμού]]. Επίσης, προβάλει την [[Ιωάννα της Λωρραίνης]] ως την ίδια την ψυχή της Γαλλίας και ζωντανό σύμβολο των δικών του πατριωτικών και δημοκρατικών ιδεωδών.<ref>{{Cite web|url=https://www.19thc-artworldwide.org/spring20/wright-reviews-jules-michelet-by-michele-hannoosh|title=19thc-artworldwide.org/spring20/wright-reviews-jules-michelet-by-michele-hannoosh|last=.}}</ref>

Ο Μισλέ παρενέβαλε σκόπιμα τον εαυτό του στην αφήγησή του, πεπεισμένος ότι αυτός ήταν ο τρόπος για να επιτύχει τον απώτερο σκοπό του ιστορικού: την ανάσταση (ή την ανάπλαση) του παρελθόντος, στην οποία όλα τα στοιχεία του παρελθόντος - καλλιτεχνικά, θρησκευτικά, οικονομικά και πολιτικά - πρέπει να ανακληθούν, να αναβιώσουν, όπως ήταν κάποτε, σε μια ζωντανή σύνθεση. Όσο αυθαίρετο και υπερβολικά φιλόδοξο και αν φαίνεται αυτό το εγχείρημα, η ιδιοφυΐα και η ρομαντική φαντασία του επέτρεψαν στον συγγραφέα να επιτύχει μια αποτελεσματική ανασύνθεση, αξεπέραστη σε ποιητική και δραματική δύναμη.
[[Αρχείο:Jules Michelet par Thomas Couture.jpg|αριστερά|μικρογραφία|Ο Ζυλ Μισλέ, πίνακας του [[Τομά Κουτύρ]] (1865)]]
Το τέλος αυτής της περιόδου σημαδεύτηκε από προβλήματα στην προσωπική του ζωή (θάνατος της πρώτης του συζύγου το 1839 και της φίλης του κυρίας Ντυμενίλ, το 1842) που αντικατοπτρίζονται στο έργο του. Αυτή την περίοδο, ο Μισλέ απομακρύνθηκε από τον [[Χριστιανισμός|Χριστιανισμό]] και άρχισε να διακηρύττει την πίστη του στη δημοκρατική πρόοδο. Η αυξανόμενη εχθρότητά του προς την εκκλησία, που εκφράστηκε στις παραδόσεις του στο [[Κολλέγιο της Γαλλίας]], όπου κατείχε την έδρα της Ιστορίας από το 1838, τον έφερε τελικά σε σύγκρουση με τους [[Εταιρεία του Ιησού|Ιησουίτες]] και οι παραδόσεις του διακόπηκαν τον Ιανουάριο του 1848.<ref>{{Cite web|url=https://www.histoire-pour-tous.fr/biographies/3062-jules-michelet-pere-de-lhistoire-de-france-biographie.html|title=histoire-pour-tous.fr/biographies/3062-jules-michelet-pere-de-lhistoire-de-france-biographie|last=.}}</ref>

Ένα μήνα αργότερα, η [[Γαλλική Επανάσταση του 1848|επανάσταση του 1848]] πραγματοποίησε τα όνειρά του, τα οποία όμως σύντομα διαψεύσθηκαν: το 1852 ο Μισλέ, έχοντας αρνηθεί νομιμοφροσύνη στη [[Δεύτερη Γαλλική Αυτοκρατορία|Δεύτερη Αυτοκρατορία]], έπεσε σε πολιτική δυσμένεια και έχασε όλα τα δημόσια αξιώματά του. <ref>{{Cite web|url=https://books.openedition.org/obp/1389|title=books.openedition.org/Preface to the History of France (1869)|last=.}}</ref>Το 1847 είχε διακόψει την ''Ιστορία της Γαλλίας'' για να γράψει την ''Ιστορία της Γαλλικής επανάστασης'', 7 τόμοι (1847–53). Οραματίστηκε τη [[Γαλλική Επανάσταση]] ως την κορύφωση και τον θρίαμβο της Δικαιοσύνης επί της Θείας Χάριτος, με την οποία εννοούσε τόσο το χριστιανικό δόγμα όσο και την αυθαίρετη εξουσία της [[Μοναρχία|μοναρχίας]]. Αυτοί οι τόμοι, γραμμένοι με πυρετώδη ρυθμό, αποτελούν ένα ζωντανό χρονικό.<ref>{{Cite web|url=https://www.openbookpublishers.com/shopimages/resources/4-Gossman_Michelet_National%20History-Biography-Autobiography.pdf|title=openbookpublishers.com/Michelet_National-History-Biography-Autobiography.pdf|last=.}}</ref>

Στη συνέχεια, συμπλήρωσε την ''Ιστορία της Γαλλίας'' από τη [[Γαλλική Αναγέννηση]] έως τις παραμονές της [[Γαλλική Επανάσταση|Γαλλικής επανάστασης]] (11 τόμοι, 1855–67). Ωστόσο, η αντιπάθειά του για τον κλήρο και τη βασιλεία, η βιαστική ή καταχρηστική χρησιμοποίηση των αρχείων και η μανία του για συμβολική ερμηνεία καθιστά το έργο μη απόλυτα αξιόπιστο ιστορικά επειδή ο Μισλέ, αν και αφιέρωσε πολύ χρόνο και κόπο στην εξερεύνηση των αρχείων, δεν δίστασε να εκφράσει ελεύθερα τις ιδεολογικές του προκαταλήψεις.

Το 1862 έγραψε τη ''Μάγισσα'' (1862), μια απολογία για τις μάγισσες που επιδίδονταν στη [[μαγεία]] και θεωρούνταν ως εγκαταλειμμένες ψυχές, θύματα των αντιφυσικών απαγορεύσεων της εκκλησίας.<ref>{{Cite web|url=https://www.babelio.com/auteur/Jules-Michelet/8524|title=babelio.com/auteur/Jules-Michelet|last=.}}</ref>

Προικισμένος επίσης με λογοτεχνικό ταλέντο συγκαταλέγεται στους μεγάλους συγγραφείς της [[Ρομαντισμός (λογοτεχνία)|ρομαντικής εποχής]] της [[Γαλλική λογοτεχνία του 19ου αιώνα|γαλλικής λογοτεχνίας του 19ου αιώνα]]. Με νέα και πιο χαρούμενη έμπνευση δημιούργησε μια σειρά βιβλίων για τη φύση: ''Το πουλί'' (1856), ''Το Έντομο'' (1858), ''Η Θάλασσα'' (1861), ''Το Βουνό'' (1868), αντικατοπτρίζουν την επιρροή του δεύτερου γάμου του με την Αθηναΐδα Μιαλαρέ, 30 χρόνια νεότερή του, το 1849. Γραμμένα σε λυρική φλέβα, περιέχουν μερικές από τις πιο όμορφες σελίδες του πεζογράφου. ''Ο Έρωτας'' (1858) και ''Η Γυναίκα'' (1860), γραμμένα κάτω από την ίδια επιρροή, είναι ερωτικά και διδακτικά.

Πέθανε 9 Φεβρουαρίου 1874 στην [[Υέρ]].

Η δημοσίευση των ημερολογίων του ξεκίνησε το 1959 (''Ημερολόγιο'', τομ. 1, 1959, τομ. 2, 1962, ''Νεανικά γραπτά'', 1959). Καταγράφουν τα ταξίδια του στην Ευρώπη και, κυρίως, δίνουν ένα κλειδί για την προσωπικότητά του και φωτίζουν τη σχέση ανάμεσα στα προσωπικά του βιώματα και το έργο του.<ref>{{Cite web|url=https://biography.yourdictionary.com/jules-michelet|title=biography.yourdictionary.com/jules-michelet|last=.}}</ref>


== Παραπομπές ==
== Παραπομπές ==
Γραμμή 57: Γραμμή 32:
*Early modern France
*Early modern France
* Άμπραχαμ Στορκ και ο Γιαν Άμπραχαμ Μπέερστρατεν, ο Γουίνσλοου Χόμερ (Winslow Homer),
* Άμπραχαμ Στορκ και ο Γιαν Άμπραχαμ Μπέερστρατεν, ο Γουίνσλοου Χόμερ (Winslow Homer),
*η μάσκα της Ρος-Κοτάρ, Ανγκεράν Καρτόν, στην Τέχνη στη Γαλλία, Το αββαείο του Βεζελαί Vézelay Abbey
*η μάσκα της Ρος-Κοτάρ, Ανγκεράν Καρτόν, στην Τέχνη στη Γαλλία, Ιστορικισμός στον Ζυλ Μισλέ
*[[Νικολά-Σεμπαστιάν Αντάμ]] και [[Ζαν-Ετιέν Λιοτάρ]] στο Γαλλική τέχνη του 18ου αιώνα [[Τύμπανο (αρχιτεκτονική)|τύμπανο]] Tympan (architecture) στο αββαείο του Μουασάκ
*[[Νικολά-Σεμπαστιάν Αντάμ]] και [[Ζαν-Ετιέν Λιοτάρ]] στο Γαλλική τέχνη του 18ου αιώνα [[Τύμπανο (αρχιτεκτονική)|τύμπανο]] Tympan (architecture) στο αββαείο του Μουασάκ
*Bataille d'Aboukir (1799) [[Μάχη του Αμπουκίρ (1799)|μάχη του Αμπουκίρ]] στον Αντουάν-Ζαν Γκρο
*Bataille d'Aboukir (1799) [[Μάχη του Αμπουκίρ (1799)|μάχη του Αμπουκίρ]] στον Αντουάν-Ζαν Γκρο

Έκδοση από την 17:36, 22 Ιανουαρίου 2022

Horizons14/πρόχειρο
Αυτοπροσωπογραφία του Ζαν-Ετιέν Λιοτάρ (1773), Μουσείο Τέχνης και Ιστορίας της Γενεύης
Πληροφορίες ασχολίας

Ζαν-Ετιέν Λιοτάρ Ο Jean-Étienne Liotard (Γαλλική προφορά: ​[ʒɑ̃n‿etjɛn ljɔtaʁ]· 22 Δεκεμβρίου 1702 – 12 Ιουνίου 1789) ήταν Ελβετός[1] ζωγράφος, γνώστης της τέχνης και έμπορος. Είναι περισσότερο γνωστός για τα πορτρέτα του σε παστέλ και για τα έργα από την παραμονή του στην Τουρκία. Ουγενότος γαλλικής καταγωγής και πολίτης της Δημοκρατίας της Γενεύης[2], γεννήθηκε και πέθανε στη Γενεύη, αλλά πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του σε διαμονές στις πρωτεύουσες της Ευρώπης, όπου τα πορτρέτα του ήταν πολύ περιζήτητα. Εργάστηκε στη Ρώμη, την Κωνσταντινούπολη, το Παρίσι, τη Βιέννη, το Λονδίνο και άλλες πόλεις.

Παραπομπές

Commons category} Authority control} DEFAULTSORT:Ουντον, Ζαν-Αντουαν} Κατηγορία:Ολλανδοί ζωγράφοι Κατηγορία:Γάλλοι ζωγράφοι Κατηγορία:Γάλλοι συλλέκτες έργων τέχνης Κατηγορία:Νησιά της Γαλλίας Κατηγορία:Μεγαλιθικά μνημεία Κατηγορία:Βρετάνη

Κατηγορία:Ρομαντικοί ζωγράφοι

Κατηγορία:Ζωγράφοι του Μπαρόκ

Κατηγορία:Έργα γαλλικής ζωγραφικής

[Κατηγορία:Αββαεία

[Κατηγορία:Μοναστήρια

[Κατηγορία:Εκκλησίες στη Γαλλία

[Κατηγορία:Μεσαιωνικά αββαεία


  • gallery widths="220" heights="220" perrow="4" >
  • πληροφορίες προσώπου/χαρακτηρίζονται από ρεαλισμό μοναδικό για τη γαλλική τέχνη του 17ου αιώνα./</blockquote
  • Early modern France
  • Άμπραχαμ Στορκ και ο Γιαν Άμπραχαμ Μπέερστρατεν, ο Γουίνσλοου Χόμερ (Winslow Homer),
  • η μάσκα της Ρος-Κοτάρ, Ανγκεράν Καρτόν, στην Τέχνη στη Γαλλία, Ιστορικισμός στον Ζυλ Μισλέ
  • Νικολά-Σεμπαστιάν Αντάμ και Ζαν-Ετιέν Λιοτάρ στο Γαλλική τέχνη του 18ου αιώνα τύμπανο Tympan (architecture) στο αββαείο του Μουασάκ
  • Bataille d'Aboukir (1799) μάχη του Αμπουκίρ στον Αντουάν-Ζαν Γκρο
  • Κερ-Ξαβιέ Ρουσέλ, Φελίξ Βαλοτόν, στο ομάδα Ναμπί//////Ανρί-Γκαμπριέλ Ιμπέλς και Τονί Ρομπέρ-Φλερί στον Πωλ Ρανσόν
  • ένα από τα πρώτα επαναστατικά κινήματα στη ζωγραφική και με σημαντικό αντίκτυπο στην εξέλιξη της τέχνης του 20ού αιώνα./////Ζυλ Μπρετόν, Ρόζα Μπονέρ, Κατάλογος έργων του Ινστιτούτου Τέχνης του Σικάγου/////Πιερ-Αλεξάντρ Βινιόν, Σαρλ Περσιέ και Πιέρ Φονταίν στο Αυτοκρατορικός ρυθμός//
  • Σαρλ-Πωλ Λαντόν, Ιπολίτ Λεκόντ, στον Ζαν-Μπατίστ Ρενιώ, Μαξ Ζακόμπ, στον Αντρέ Ντεραίν