Μονοκομματικό πολιτικό σύστημα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 1: Γραμμή 1:

{{σε χρήση}}




Γραμμή 10: Γραμμή 10:
Τα φασιστικά πολιτικά κόμματα - με την εξαίρεση του [[Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα|Ναζιστικού κόμματος]] - δεν κατάφεραν ποτέ να κυριαρχήσουν στο πολιτικό σύστημα της χώρας τους. Το Εθνικό σοσιαλιστικό κόμμα του [[Αδόλφος Χίτλερ|Αδόλφου Χίτλερ]] κατάφερε μέσα από το πολυκομματικό σύστημα να αναρριχηθεί στην εξουσία, και να μετατρέψει τον πολυκομματισμό στην δικτατορία του ναζιστικού κόμματος. Ωστόσο, η εξουσία του στηριζόταν στον στρατιωτικό έλεγχο του πληθυσμού και όχι στην ύπαρξη ιδεολογίας, γι' αυτό και κατέρρευσε μαζί με τον αρχηγό του.
Τα φασιστικά πολιτικά κόμματα - με την εξαίρεση του [[Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα|Ναζιστικού κόμματος]] - δεν κατάφεραν ποτέ να κυριαρχήσουν στο πολιτικό σύστημα της χώρας τους. Το Εθνικό σοσιαλιστικό κόμμα του [[Αδόλφος Χίτλερ|Αδόλφου Χίτλερ]] κατάφερε μέσα από το πολυκομματικό σύστημα να αναρριχηθεί στην εξουσία, και να μετατρέψει τον πολυκομματισμό στην δικτατορία του ναζιστικού κόμματος. Ωστόσο, η εξουσία του στηριζόταν στον στρατιωτικό έλεγχο του πληθυσμού και όχι στην ύπαρξη ιδεολογίας, γι' αυτό και κατέρρευσε μαζί με τον αρχηγό του.


* Πολιτικό σύστημα πρώην αποικιακών ή ημιαποικιακών χωρών:
* Πολιτικό σύστημα πρώην [[Αποικιοκρατία|αποικιακών]] ή [[Αποαποικιοποίηση|αποαποικοιοπημένων]] χωρών:
Κομμουνιστικά κόμματα, κυρίως [[Η νέα Δημοκρατία (Κίνα)|μαοϊκής κατεύθυνσης]], κατέλαβαν την εξουσία σε αρκετές περιοχές της Ασίας και της Αφρικής, εγκαθιδρύοντας για μικρό ή μεγαλύτερο διάστημα μονοκομματικά πολιτικά συστήματα. Το πιο ανθεκτικό από αυτά, είναι το καθεστώς της Βόρειας Κορέας, όπως και του Βιετνάμ.<br />

Σε άλλα κράτη, όπως η Αίγυπτος της περιόδου του Νάσερ ή η Τουρκία της περιόδου του Κεμάλ Ατατούρκ δεν μπορούν να αποδοθούν κομμουνιστικού τύπου οργάνωση, αφού ήταν κόμματα που απλώς επεδίωξαν και κατάφεραν την εξάπλωση της κυριαρχίας τους στην πολιτική σκηνή, είτε μέσων διασυνδέσεων, είτε μέσω εκμετάλλευσης της κοινωνικής δομής της κοινωνίας περισσότερο λόγω της ύπαρξης χαρισματικού ηγέτη, που η υπό την εξουσία του επετεύχθη η κοινωνική συναίνεση.
Επίσης, και στις χώρες της Αφρικής, εκεί που έχει εγκαθιδρυθεί ο λεγόμενος «Αφρικανικός σοσιαλισμός», το μονοκομματικό καθεστώς νομιμοποιείται από τον χαρισματικό ηγέτη που εμπιστεύονται οι μάζες. <ref>https://books.google.gr/books?id=gZTq2us1F90C&pg=PA251&lpg=PA251&dq=μονοκομματικο+πολιτικο+συστημα&source=bl&ots=3gTowqhYoY&sig=ACfU3U3VumrzyJ93G8kR57klorXZ2oOnFA&hl=el&sa=X&ved=2ahUKEwiX5amivK7xAhWlgf0HHWZ5DT0Q6AEwCnoECAYQAw#v=onepage&q=μονοκομματικο%20πολιτικο%20συστημα&f=false μαριος νικολινάκος</ref>
== Ενεργά Μονοκομματικά Κράτη ==
== Ενεργά Μονοκομματικά Κράτη ==
{|class="wikitable"
{|class="wikitable"

Έκδοση από την 18:12, 24 Ιουνίου 2021


Μονοκομματικό πολιτικό σύστημα, ονομάζεται το πολιτικό σύστημα που πηγή της εξουσίας μιας χώρας είναι ένα κόμμα, ή ένας πολιτικός σχηματισμός.[1]

Μονοκομματικό καθεστώς μπορούμε να συναντήσουμε στις παρακάτω τρεις μορφές:

Στις χώρες του τότε λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού, το κομμουνιστικό κόμμα κάθε χώρας, αντιπροσωπεύοντας την εργατική και αγροτική τάξη της χώρας, εγκαθίδρυσε την πολιτική του κυριαρχία, μέσου του μονοκομματικού πολιτικού συστήματος. Έχοντας ως βασική του αποστολή να εγκαθιδρύσει και να διατηρήσει την δικτατορία του προλεταριάτου, - δηλαδή την κυριαρχία της εργατο-εργατικής τάξης καθώς και των φυσικών συμμάχων της, προσπάθησε με αυταρχικές και βίαιες πολλές φορές μορφές να αποτρέψει τις αντεπαναστάσεις και να προασπίσει τα συμφέροντα του λαού. Ως εκ τούτου και η ιεραρχία του πολιτικού συστήματος διαμορφώθηκε σε εξουσία του κομμουνιστικού κόμματος και του ηγέτη του, πάνω στο κράτος.

Τα φασιστικά πολιτικά κόμματα - με την εξαίρεση του Ναζιστικού κόμματος - δεν κατάφεραν ποτέ να κυριαρχήσουν στο πολιτικό σύστημα της χώρας τους. Το Εθνικό σοσιαλιστικό κόμμα του Αδόλφου Χίτλερ κατάφερε μέσα από το πολυκομματικό σύστημα να αναρριχηθεί στην εξουσία, και να μετατρέψει τον πολυκομματισμό στην δικτατορία του ναζιστικού κόμματος. Ωστόσο, η εξουσία του στηριζόταν στον στρατιωτικό έλεγχο του πληθυσμού και όχι στην ύπαρξη ιδεολογίας, γι' αυτό και κατέρρευσε μαζί με τον αρχηγό του.

Κομμουνιστικά κόμματα, κυρίως μαοϊκής κατεύθυνσης, κατέλαβαν την εξουσία σε αρκετές περιοχές της Ασίας και της Αφρικής, εγκαθιδρύοντας για μικρό ή μεγαλύτερο διάστημα μονοκομματικά πολιτικά συστήματα. Το πιο ανθεκτικό από αυτά, είναι το καθεστώς της Βόρειας Κορέας, όπως και του Βιετνάμ.
Σε άλλα κράτη, όπως η Αίγυπτος της περιόδου του Νάσερ ή η Τουρκία της περιόδου του Κεμάλ Ατατούρκ δεν μπορούν να αποδοθούν κομμουνιστικού τύπου οργάνωση, αφού ήταν κόμματα που απλώς επεδίωξαν και κατάφεραν την εξάπλωση της κυριαρχίας τους στην πολιτική σκηνή, είτε μέσων διασυνδέσεων, είτε μέσω εκμετάλλευσης της κοινωνικής δομής της κοινωνίας περισσότερο λόγω της ύπαρξης χαρισματικού ηγέτη, που η υπό την εξουσία του επετεύχθη η κοινωνική συναίνεση. Επίσης, και στις χώρες της Αφρικής, εκεί που έχει εγκαθιδρυθεί ο λεγόμενος «Αφρικανικός σοσιαλισμός», το μονοκομματικό καθεστώς νομιμοποιείται από τον χαρισματικό ηγέτη που εμπιστεύονται οι μάζες. [2]

Ενεργά Μονοκομματικά Κράτη

Χώρα Προηγούμενο Καθεστώς Κόμμα Μέτωπο Υιοθέτηση Μονοκοματικού Κράτους Αφορμή
Βιετνάμ Αποικία (Κράτος του Βιετνάμ, τμήμα της γαλλικής Ινδοκίνας) Κομμουνιστικό Κόμμα Βιετνάμ Βιετναμέζικο Πατριωτικό Μέτωπο 1954 Πρώτος Πόλεμος Ινδοκίνας
Ημιπροεδρικό σύστημα (Νότιο Βιετνάμ) 1976 Πόλεμος του Βιετνάμ
Βόρεια Κορέα Αποικία της Ιαπωνίας. Η Βόρεια Κορέα, διεθνώς ανεξάρτητη από το 1948, δεν αναγνωρίζεται ως κράτος από 2 κράτη μέλη του ΟΗΕ, την Ιαπωνία και την Νότια Κορέα. Οι δύο Κορέες διεκδικούν ότι είναι οι μόνες νόμιμες κυβερνήσεις ολόκληρης της Κορεατικής Χερσονήσου. Εργατικό Κόμμα Κορέας Δημοκρατικό Μέτωπο για την Επανένωση της Πατρίδας. 1946 Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος
Δημοκρατία της Σαχάρας Αποικία της Ισπανίας μέχρι το 1975. Από την ίδια χρονιά το Μαρόκο διεκδικεί την περιοχή της Δυτικής Σαχάρας ως μέρος της επικράτειάς του. Η Δυτική Σαχάρα δεν αναγνωρίζεται ως μέρος του Μαρόκου από κανένα κράτος, αλλά κάποια κράτη στηρίζουν το Πλάνο για την Αυτονομία της Δυτικής Σαχάρας του Μαρόκου. Ο Αραβικός Σύνδεσμος έχει ταχθεί υπέρ της "εδαφικής συνοχής" του Μαρόκου. Η Απόφαση 34/37 της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ αναγνώρισε το δικαίωμα του λαού της Δυτικής Σαχάρας για αυτό-προσδιορισμό, και επίσης αναγνώρισε το Μέτωπο Πολισάριο ως τον μόνο αντιπρόσωπο του λαού της Δυτικής Σαχάρας. Η Δυτική Σαχάρα βρίσκεται στον κατάλογο των μη αυτοδιοικούμενων περιοχών του ΟΗΕ. Μέτωπο Πολισάριο 1975 Πόλεμος Δυτικής Σαχάρας
Ερυθραία Προσωρινή Κυβέρνηση (Τμήμα της Μεταβατικής Κυβέρνησης Αιθιοπίας) Λαϊκό Μέτωπο για τη Δημοκρατία και τη Δικαιοσύνη 1991 Πόλεμος ανεξαρτησίας της Ερυθραίας
Κούβα Δικτατορία Φουλχένσιο Μπατίστα Κομμουνιστικό Κόμμα Κούβας 1959 Κουβανική Επανάσταση
Κίνα Μονοκομματικό Κράτος (Τμήμα της Δημοκρατίας της Κίνας, η οποία σήμερα ελέγχει το καθεστώς της Ταϊβάν) Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας United Front 1949 Κινέζικος Εμφύλιος Πόλεμος
Λάος Συνταγματική Μοναρχία Λαϊκό Επαναστατικό Κόμμα του Λάος Μέτωπο του Λάος για Εθνική 1975 Εμφύλιος Πόλεμος του Λάος

Πηγές

Παραπομπές