Ντίνος Δημόπουλος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 1: Γραμμή 1:
{{πληροφορίες καλλιτέχνη}}
{{πληροφορίες καλλιτέχνη}}
Ο '''Ντίνος Δημόπουλος''' ([[22 Αυγούστου]] [[1921]], [[Πάλαιρος]]- [[28 Φεβρουαρίου]] [[2003]], [[Αθήνα]])<ref>[http://www.finosfilm.com/movies/artistView/92 Ντίνος Δημόπουλος] Finos Film</ref> ήταν [[Έλληνες|Έλληνας]] σκηνοθέτης, σεναριογράφος, ηθοποιός και συγγραφέας, γνωστός κυρίως για την ενασχόλησή του με τον κινηματογράφο. Υπήρξε ιδιαίτερα παραγωγικός και, παρά την άνιση φιλμογραφία του, θεωρείται κεντρική μορφή του [[Ελληνικός κινηματογράφος|ελληνικού κινηματογράφου]] των δεκαετιών του 1950 και του 1960.<ref>Karalis (2012), σελ. 81-82.</ref><ref>{{Cite web|url=https://www.tanea.gr/2003/03/04/lifearts/culture/athorybi-teleytaia-sekans-gia-ton-ntino-dimopoylo/|title=Αθόρυβη τελευταία σεκάνς για τον Ντίνο Δημόπουλο|last=Κάγιος|first=Παύλος Θ.|ημερομηνία=2003-03-04|website=Τα Νέα|publisher=|language=el|archiveurl=|archivedate=|accessdate=2020-04-16}}</ref>
Ο '''Ντίνος Δημόπουλος''' ([[22 Αυγούστου]] [[1921]], [[Πάλαιρος]] - [[28 Φεβρουαρίου]] [[2003]], [[Αθήνα]]) ήταν [[Έλληνες|Έλληνας]] σκηνοθέτης, σεναριογράφος, ηθοποιός και συγγραφέας, γνωστός κυρίως για την ενασχόλησή του με τον κινηματογράφο. Υπήρξε ιδιαίτερα παραγωγικός και, παρά την άνιση φιλμογραφία του, θεωρείται κεντρική μορφή του [[Ελληνικός κινηματογράφος|ελληνικού κινηματογράφου]] των δεκαετιών του 1950 και του 1960.<ref>Karalis (2012), σελ. 81-82.</ref><ref>{{Cite web|url=https://www.tanea.gr/2003/03/04/lifearts/culture/athorybi-teleytaia-sekans-gia-ton-ntino-dimopoylo/|title=Αθόρυβη τελευταία σεκάνς για τον Ντίνο Δημόπουλο|last=Κάγιος|first=Παύλος Θ.|ημερομηνία=2003-03-04|website=Τα Νέα|publisher=|language=el|archiveurl=|archivedate=|accessdate=2020-04-16}}</ref>


Ο Δημόπουλος σκηνοθέτησε περισσότερες από σαράντα ταινίες,<ref>Karalis (2012), σελ. 290.</ref> καλύπτοντας ένα ευρύ φάσμα ειδών. Ίσως η κορυφαία του ταινία είναι η ''[[Μανταλένα (ταινία)|Μανταλένα]]'' (1960), που προτάθηκε για τον [[Χρυσός Φοίνικας|Χρυσό Φοίνικα]] στο [[Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών|Φεστιβάλ των Καννών]].<ref>{{Cite web|url=http://www.festival-cannes.com/en/festival/films/madalena|title=MADALENA|website=Festival de Cannes|language=en|accessdate=2020-04-15}}</ref> Κάποιες από τις πιο επιτυχημένες κωμωδίες του Δημόπουλου, πολλές από τις οποίες περιέχουν αισθηματικά στοιχεία, είναι οι ''[[Το κλωτσοσκούφι]]'' (1960), ''[[Δεσποινίς Διευθυντής|Δεσποινίς διευθυντής]]'' (1964), ''[[Μια τρελλή τρελλή οικογένεια]]'' (1965), ''[[Τζένη Τζένη]]'' (1966), ''[[Η αρχόντισσα κι ο αλήτης]]'' (1968) και ''[[Μια Ιταλίδα από την Κυψέλη]]'' (1968). Άλλες σημαντικές ταινίες του είναι τα δράματα ''[[Λόλα (ταινία, 1964)|Λόλα]]'' (1964), ''[[Κοινωνία ώρα μηδέν]]'' (1966) και ''[[Κατηγορώ τους ανθρώπους]]'' (1966), το νουάρ ''[[Πυρετός στην άσφαλτο|Πυρετός στην Άσφαλτο]]'' (1967) και οι πολεμικές ταινίες ''[[Κοντσέρτο για πολυβόλα]]'' (1967) και ''[[Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά]]'' (1969).
Ο Δημόπουλος σκηνοθέτησε περισσότερες από σαράντα ταινίες,<ref>Karalis (2012), σελ. 290.</ref> καλύπτοντας ένα ευρύ φάσμα ειδών. Ίσως η κορυφαία του ταινία είναι η ''[[Μανταλένα (ταινία)|Μανταλένα]]'' (1960), που προτάθηκε για τον [[Χρυσός Φοίνικας|Χρυσό Φοίνικα]] στο [[Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών|Φεστιβάλ των Καννών]].<ref>{{Cite web|url=http://www.festival-cannes.com/en/festival/films/madalena|title=MADALENA|website=Festival de Cannes|language=en|accessdate=2020-04-15}}</ref> Κάποιες από τις πιο επιτυχημένες κωμωδίες του Δημόπουλου, πολλές από τις οποίες περιέχουν αισθηματικά στοιχεία, είναι οι ''[[Το κλωτσοσκούφι]]'' (1960), ''[[Δεσποινίς Διευθυντής|Δεσποινίς διευθυντής]]'' (1964), ''[[Μια τρελλή τρελλή οικογένεια]]'' (1965), ''[[Τζένη Τζένη]]'' (1966), ''[[Η αρχόντισσα κι ο αλήτης]]'' (1968) και ''[[Η νεράιδα και το παλικάρι]]'' (1969). Άλλες σημαντικές ταινίες του είναι τα δράματα ''[[Λόλα (ταινία, 1964)|Λόλα]]'' (1964), ''[[Κοινωνία ώρα μηδέν]]'' (1966) και ''[[Κατηγορώ τους ανθρώπους]]'' (1966), το νουάρ ''[[Πυρετός στην άσφαλτο|Πυρετός στην Άσφαλτο]]'' (1967) και οι πολεμικές ταινίες ''[[Κοντσέρτο για πολυβόλα]]'' (1967) και ''[[Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά]]'' (1969).


Ο Δημόπουλος ασχολήθηκε εκτεταμένα και με το θέατρο. Σκηνοθέτησε έργα των [[Σπύρος Μελάς|Σπύρου Μελά]], [[Παντελής Χορν|Παντελή Χορν]], [[Αντόν Τσέχωφ]] και [[Αλεχάντρο Κασόνα]], ενώ συμμετείχε ως ηθοποιός σε πολλές παραστάσεις. Ο ίδιος έγραψε επτά θεατρικά έργα και δώδεκα βιβλία, πολλά από τα οποία ανήκουν στην παιδική λογοτεχνία.
Ο Δημόπουλος ασχολήθηκε εκτεταμένα και με το θέατρο. Σκηνοθέτησε έργα των [[Σπύρος Μελάς|Σπύρου Μελά]], [[Παντελής Χορν|Παντελή Χορν]], [[Αντόν Τσέχωφ]] και [[Αλεχάντρο Κασόνα]], ενώ συμμετείχε ως ηθοποιός σε πολλές παραστάσεις. Ο ίδιος έγραψε επτά θεατρικά έργα και δώδεκα βιβλία, πολλά από τα οποία ανήκουν στην παιδική λογοτεχνία.


==Πρώτα χρόνια==
==Βιογραφία==
Ο Ντίνος Δημόπουλος γεννήθηκε στις 22 Αυγούστου 1921, στην [[Πάλαιρος|Πάλαιρο]] της [[Νομός Αιτωλοακαρνανίας|Αιτωλοακαρνανίας]]. Ενώ ήταν ακόμη παιδί, εγκαταστάθηκε μαζί με την οικογένειά του στην [[Δραπετσώνα]]. Από μικρός αγάπησε το θέατρο και τον κινηματογράφο, παρακολουθώντας ταινίες με τον φίλο του [[Βασίλης Διαμαντόπουλος|Βασίλη Διαμαντόπουλο]].<ref name=":0">{{Cite web|url=https://www.rizospastis.gr/story.do?id=1677591|title=Πολύτροπος, στοχαστικός δημιουργός|last=Ελληνούδη|first=Αρ.|ημερομηνία=2003-03-09|website=Ριζοσπάστης|publisher=|archiveurl=|archivedate=|accessdate=2020-04-16}}</ref>
Ο Ντίνος Δημόπουλος γεννήθηκε στις 22 Αυγούστου του 1921 στο χωριό [[Πάλαιρος|Πάλαιρο]] της [[Αιτωλοακαρνανία|Αιτωλοακαρνανίας]]. Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του συνέχισε σπουδές στη Νομική στο [[Πανεπιστήμιο Αθηνών]] και παράλληλα στη Δραματική Σχολή Γιαννούλη Σαραντίδη από την οποία, λαμβάνοντας το δίπλωμά του, εγκατέλειψε στο τρίτο έτος τη Νομική προκειμένου ν΄ ασχοληθεί με το θέατρο. Στην αρχή εργάσθηκε ως ηθοποιός, «ζεν πρεμιέ», σχεδόν σε όλα τα μεγάλα θέατρα της Αθήνας όπως στο [[Εθνικό Θέατρο|Εθνικό]], Κοτοπούλη, Λογοθετίδη, Κατερίνας, Μουσούρη, Αθηνών κ.ά.


Απέτυχε στις εξετάσεις της [[Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου|Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου]], αλλά σπούδασε στη Δραματική Σχολή Γιαννούλη Σαραντίδη. Άρχισε την καλλιτεχνική του πορεία ως ηθοποιός το 1946, στην παράσταση ''Οι Γερμανοί ξανάρχονται'' των [[Αλέκος Σακελλάριος|Αλέκου Σακελλάριου]] και [[Χρήστος Γιαννακόπουλος|Χρήστου Γιαννακόπουλου]].<ref name=":0" /> Ακολούθως, ερμήνευσε ρόλους σε έργα κλασικών δημιουργών, όπως ο [[Σοφοκλής]], ο [[Λουίτζι Πιραντέλλο|Λουίτζι Πιραντέλο]], ο [[Τζορτζ Μπέρναρντ Σω]] και ο [[Ουίλλιαμ Σαίξπηρ]], ενώ υπήρξε επί σειρά ετών βοηθός σκηνοθέτη του [[Αλέξης Μινωτής|Αλέξη Μινωτή]].<ref>{{Cite web|url=https://www.kathimerini.gr/144697/article/politismos/arxeio-politismoy/o-ntinos-dhmopoylos-efyge-a8oryva-opws-ezhse|title=O Ντίνος Δημόπουλος έφυγε αθόρυβα, όπως έζησε|last=|first=|ημερομηνία=2003-03-04|website=www.kathimerini.gr|publisher=|archiveurl=|archivedate=|accessdate=2020-04-16}}</ref> Στον κινηματογράφο, το ντεμπούτο του ήρθε το 1948 με τη συμμετοχή στην ταινία ''[[Οι Γερμανοί ξανάρχονται]]'' (1948) του Αλέκου Σακελλάριου, επαναλαμβάνοντας τον ρόλο που είχε παίξει στην θεατρική παράσταση. Ακολούθησαν συνεργασίες με τον [[Γρηγόρης Γρηγορίου|Γρηγόρη Γρηγορίου]] (''[[Θύελλα στο φάρο]]'' – 1950, ''[[Μεγάλοι δρόμοι (ταινία)|Μεγάλοι δρόμοι]]'' – 1953) και τον [[Μαυρίκιος Νόβακ|Μαυρίκιο Νόβακ]] (''Κατέστρεψα μια νύχτα τη ζωή μου'' – 1951).

Το 1953 ο Δημόπουλος διασκεύασε το θεατρικό ''Το κουρέλι'' του [[Ντάριο Νικοντέμι]], για τους σκοπούς της ταινίας ''[[Οι ουρανοί είναι δικοί μας]]'' (1953), και πρότεινε στην [[Φίνος Φιλμ]] να τη σκηνοθετήσει ο [[Γιώργος Τζαβέλλας (σκηνοθέτης)|Γιώργος Τζαβέλλας]]. Ωστόσο, ο [[Φιλοποίμην Φίνος]] τον έπεισε να αναλάβει ο ίδιος κι έτσι ο Δημόπουλος σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία.<ref>{{Cite web|url=https://www.tanea.gr/2000/01/04/greece/afierwma-o-ellinikos-20os-aiwnas-ta-proswpa-69/|title=Αφιέρωμα ο Ελληνικός 20ός Αιώνας Τα Πρόσωπα|last=Δανίκας|first=Δημήτρης|ημερομηνία=2000-01-04|website=Τα Νέα|publisher=|language=el|archiveurl=|archivedate=|accessdate=2020-04-16}}</ref> Το επόμενο εγχείρημά του, ''[[Χαρούμενο ξεκίνημα]]'' (1954), είναι το πρώτο μιούζικαλ τους ελληνικού κινηματογράφου.<ref>Τριανταφυλλίδης (2000), σελ. 66.</ref>

Ακολούθως, ο Δημόπουλος σκηνοθέτησε τις ''[[Τζο ο τρομερός (ταινία, 1955)|Τζο ο Τρομερός]]'' (1955) και ''[[Το αμαξάκι]]'' (1957), που προβλήθηκε στο [[Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Κάρλοβι Βάρι|Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Κάρλοβι Βάρι]].<ref>{{Cite web|url=http://tainiothiki.gr/v2/filmography/view/1/184/|title=ΑΜΑΞΑΚΙ (ΤΟ)|last=|first=|ημερομηνία=|website=Ταινιοθήκη της Ελλάδος|publisher=|archiveurl=|archivedate=|accessdate=2020-04-16}}</ref> Αξιόλογο χαρακτηριστικό των ταινιών αυτών είναι ότι μέσα από μέσα από τις κωμικές καταστάσεις, αντανακλώνται οι κοινωνικές εντάσεις της εποχής.<ref>Karalis (2012), σελ. 81.</ref> Το 1958 ο Δημόπουλος σκηνοθέτησε τον ''[[Ο άνθρωπος του τραίνου (ταινία, 1958)|Άνθρωπο του τραίνου]]'', που θεωρείται ένα από τα πρώτα ελληνικά φιλμ νουάρ και μια από τις πιο υποτιμημένες ταινίες του.<ref>Karalis (2012), σελ. 84.</ref> Η ''[[Αστέρω (ταινία, 1959)|Αστέρω]]'' (1959) γνώρισε μεγάλη επιτυχία και ήταν υποψήφια για τη [[Χρυσή Άρκτος|Χρυσή Άρκτο]] στο [[Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βερολίνου|Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου]].<ref>{{Cite web|url=http://tainiothiki.gr/v2/filmography/view/1/304|title=ΑΣΤΕΡΩ|last=|first=|ημερομηνία=|website=Ταινιοθήκη της Ελλάδας|publisher=|archiveurl=|archivedate=|accessdate=2020-04-16}}</ref> Σηματοδότησε επίσης την αρχή της πολυετούς συνεργασίας του με την [[Αλίκη Βουγιουκλάκη]] και τον [[Δημήτρης Παπαμιχαήλ|Δημήτρη Παπαμιχαήλ]].

== Δεκαετία του 1960 ==
Στη συνέχεια ο Ντίνος Δημόπουλος ασχολήθηκε με τη σκηνοθεσία (1953), τόσο του θεάτρου όσο και του κινηματογράφου. Έχει σκηνοθετήσει περίπου 50 θεατρικά έργα τα οποία και ανεβάστηκαν στις αθηναϊκές σκηνές και περισσότερες από άλλες τόσες κινηματογραφικές ταινίες. Επίσης και ως σεναριογράφος έχει γράψει επτά θεατρικά έργα εκ των οποίων ξεχωρίζουν «Ο Εισαγγελέας», «Ο επόμενος» και «Βασίλειος πρώτος ο δούλος». Τελευταία είχε επίσης ασχοληθεί με το ραδιόφωνο και τη τηλεόραση.
Στη συνέχεια ο Ντίνος Δημόπουλος ασχολήθηκε με τη σκηνοθεσία (1953), τόσο του θεάτρου όσο και του κινηματογράφου. Έχει σκηνοθετήσει περίπου 50 θεατρικά έργα τα οποία και ανεβάστηκαν στις αθηναϊκές σκηνές και περισσότερες από άλλες τόσες κινηματογραφικές ταινίες. Επίσης και ως σεναριογράφος έχει γράψει επτά θεατρικά έργα εκ των οποίων ξεχωρίζουν «Ο Εισαγγελέας», «Ο επόμενος» και «Βασίλειος πρώτος ο δούλος». Τελευταία είχε επίσης ασχοληθεί με το ραδιόφωνο και τη τηλεόραση.


Γραμμή 87: Γραμμή 94:


====Ρόλοι====
====Ρόλοι====
*1. Χαμένοι άγγελοι ([[1948]])
*2. [[Οι Γερμανοί ξανάρχονται]] (1948)
*2. [[Οι Γερμανοί ξανάρχονται]] (1948)
*3. Θύελλα στο φάρο ([[1950]])
*3. Θύελλα στο φάρο ([[1950]])
Γραμμή 167: Γραμμή 173:


==Πηγές==
==Πηγές==
*
*«Who's Who 1979» σελίδα 162.
*Για την Εργογραφία: «Ντίνος Δημόπουλος», Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου, Εκδόσεις Αιγόκερως, Αθήνα 2001, σελίδες 153 - 155.
*«Ντίνος Δημόπουλος», Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου, Εκδόσεις Αιγόκερως, Αθήνα 2001, σελίδες 153 - 155.
*Τριανταφυυλίδης, Ιάσων (200). ''Ταινίες για Φίλημα: Ένα Αφιέρωμα στον Φιλοποίμενα Φίνο και στις Ταινίες του''. Αθήνα: Εξάντας. ISBN 9602564563.


== Παραπομπές ==
== Παραπομπές ==

Έκδοση από την 16:28, 16 Απριλίου 2020

Ντίνος Δημόπουλος
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Ντίνος Δημόπουλος (Ελληνικά)
Γέννηση22  Αυγούστου 1921[1][2][3]
Πάλαιρος Αιτωλοακαρνανίας
Θάνατος28  Φεβρουαρίου 2003[2][3]
Αθήνα
Χώρα πολιτογράφησηςΕλλάδα
Ιδιότηταηθοποιός, σκηνοθέτης κινηματογράφου, σεναριογράφος, θεατρικός συγγραφέας και συγγραφέας
ΣύζυγοςΦλωρέττα Ζάννα (1960–2003)
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Ντίνος Δημόπουλος (22 Αυγούστου 1921, Πάλαιρος - 28 Φεβρουαρίου 2003, Αθήνα) ήταν Έλληνας σκηνοθέτης, σεναριογράφος, ηθοποιός και συγγραφέας, γνωστός κυρίως για την ενασχόλησή του με τον κινηματογράφο. Υπήρξε ιδιαίτερα παραγωγικός και, παρά την άνιση φιλμογραφία του, θεωρείται κεντρική μορφή του ελληνικού κινηματογράφου των δεκαετιών του 1950 και του 1960.[4][5]

Ο Δημόπουλος σκηνοθέτησε περισσότερες από σαράντα ταινίες,[6] καλύπτοντας ένα ευρύ φάσμα ειδών. Ίσως η κορυφαία του ταινία είναι η Μανταλένα (1960), που προτάθηκε για τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών.[7] Κάποιες από τις πιο επιτυχημένες κωμωδίες του Δημόπουλου, πολλές από τις οποίες περιέχουν αισθηματικά στοιχεία, είναι οι Το κλωτσοσκούφι (1960), Δεσποινίς διευθυντής (1964), Μια τρελλή τρελλή οικογένεια (1965), Τζένη Τζένη (1966), Η αρχόντισσα κι ο αλήτης (1968) και Η νεράιδα και το παλικάρι (1969). Άλλες σημαντικές ταινίες του είναι τα δράματα Λόλα (1964), Κοινωνία ώρα μηδέν (1966) και Κατηγορώ τους ανθρώπους (1966), το νουάρ Πυρετός στην Άσφαλτο (1967) και οι πολεμικές ταινίες Κοντσέρτο για πολυβόλα (1967) και Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά (1969).

Ο Δημόπουλος ασχολήθηκε εκτεταμένα και με το θέατρο. Σκηνοθέτησε έργα των Σπύρου Μελά, Παντελή Χορν, Αντόν Τσέχωφ και Αλεχάντρο Κασόνα, ενώ συμμετείχε ως ηθοποιός σε πολλές παραστάσεις. Ο ίδιος έγραψε επτά θεατρικά έργα και δώδεκα βιβλία, πολλά από τα οποία ανήκουν στην παιδική λογοτεχνία.

Πρώτα χρόνια

Ο Ντίνος Δημόπουλος γεννήθηκε στις 22 Αυγούστου 1921, στην Πάλαιρο της Αιτωλοακαρνανίας. Ενώ ήταν ακόμη παιδί, εγκαταστάθηκε μαζί με την οικογένειά του στην Δραπετσώνα. Από μικρός αγάπησε το θέατρο και τον κινηματογράφο, παρακολουθώντας ταινίες με τον φίλο του Βασίλη Διαμαντόπουλο.[8]

Απέτυχε στις εξετάσεις της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, αλλά σπούδασε στη Δραματική Σχολή Γιαννούλη Σαραντίδη. Άρχισε την καλλιτεχνική του πορεία ως ηθοποιός το 1946, στην παράσταση Οι Γερμανοί ξανάρχονται των Αλέκου Σακελλάριου και Χρήστου Γιαννακόπουλου.[8] Ακολούθως, ερμήνευσε ρόλους σε έργα κλασικών δημιουργών, όπως ο Σοφοκλής, ο Λουίτζι Πιραντέλο, ο Τζορτζ Μπέρναρντ Σω και ο Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, ενώ υπήρξε επί σειρά ετών βοηθός σκηνοθέτη του Αλέξη Μινωτή.[9] Στον κινηματογράφο, το ντεμπούτο του ήρθε το 1948 με τη συμμετοχή στην ταινία Οι Γερμανοί ξανάρχονται (1948) του Αλέκου Σακελλάριου, επαναλαμβάνοντας τον ρόλο που είχε παίξει στην θεατρική παράσταση. Ακολούθησαν συνεργασίες με τον Γρηγόρη Γρηγορίου (Θύελλα στο φάρο – 1950, Μεγάλοι δρόμοι – 1953) και τον Μαυρίκιο Νόβακ (Κατέστρεψα μια νύχτα τη ζωή μου – 1951).

Το 1953 ο Δημόπουλος διασκεύασε το θεατρικό Το κουρέλι του Ντάριο Νικοντέμι, για τους σκοπούς της ταινίας Οι ουρανοί είναι δικοί μας (1953), και πρότεινε στην Φίνος Φιλμ να τη σκηνοθετήσει ο Γιώργος Τζαβέλλας. Ωστόσο, ο Φιλοποίμην Φίνος τον έπεισε να αναλάβει ο ίδιος κι έτσι ο Δημόπουλος σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία.[10] Το επόμενο εγχείρημά του, Χαρούμενο ξεκίνημα (1954), είναι το πρώτο μιούζικαλ τους ελληνικού κινηματογράφου.[11]

Ακολούθως, ο Δημόπουλος σκηνοθέτησε τις Τζο ο Τρομερός (1955) και Το αμαξάκι (1957), που προβλήθηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Κάρλοβι Βάρι.[12] Αξιόλογο χαρακτηριστικό των ταινιών αυτών είναι ότι μέσα από μέσα από τις κωμικές καταστάσεις, αντανακλώνται οι κοινωνικές εντάσεις της εποχής.[13] Το 1958 ο Δημόπουλος σκηνοθέτησε τον Άνθρωπο του τραίνου, που θεωρείται ένα από τα πρώτα ελληνικά φιλμ νουάρ και μια από τις πιο υποτιμημένες ταινίες του.[14] Η Αστέρω (1959) γνώρισε μεγάλη επιτυχία και ήταν υποψήφια για τη Χρυσή Άρκτο στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου.[15] Σηματοδότησε επίσης την αρχή της πολυετούς συνεργασίας του με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ.

Δεκαετία του 1960

Στη συνέχεια ο Ντίνος Δημόπουλος ασχολήθηκε με τη σκηνοθεσία (1953), τόσο του θεάτρου όσο και του κινηματογράφου. Έχει σκηνοθετήσει περίπου 50 θεατρικά έργα τα οποία και ανεβάστηκαν στις αθηναϊκές σκηνές και περισσότερες από άλλες τόσες κινηματογραφικές ταινίες. Επίσης και ως σεναριογράφος έχει γράψει επτά θεατρικά έργα εκ των οποίων ξεχωρίζουν «Ο Εισαγγελέας», «Ο επόμενος» και «Βασίλειος πρώτος ο δούλος». Τελευταία είχε επίσης ασχοληθεί με το ραδιόφωνο και τη τηλεόραση.

Ο Ντίνος Δημόπουλος υπήρξε ιδρυτής Δραματικής Σχολής και ήταν μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων, ενώ είχε διατελέσει Πρόεδρος της Επιτροπής χορήγησης διπλωμάτων του Υπουργείου Πολιτισμού, στις Δραματικές Σχολές του θεάτρου και κινηματογράφου. Είχε εκπροσωπήσει την Ελλάδα με ταινίες του σε διεθνή φεστιβάλ όπως στο Φεστιβάλ Βερολίνου, Καννών, Καΐρου, Βιέννης κ.α. Είχε επίσης διακριθεί με δύο ελληνικά κρατικά Βραβεία Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (1967), με Έπαινο Κρατικού Βραβείου θεάτρου (1974) καθώς και με Κρατικό Βραβείο θεάτρου (1975), Χρυσό Βραβείο στο Φεστιβάλ Καΐρου (1994), καθώς και Πρώτο Βραβείο φεστιβάλ Βιέννης τον ίδιο χρόνο.

Πρώτη του ταινία ήταν «Οι ουρανοί είναι δικοί μας». Από τις ταινίες του στη συνέχεια ξεχώρισαν η «Μανταλένα», «Πυρετός στην άσφαλτο», «Κοινωνία ώρα μηδέν» «Ο Ήλιος του θανάτου» κ.ά. Υπήρξε μόνιμος συνεργάτης της Φίνος Φιλμ.

Ο Ντίνος Δημόπουλος ήταν παντρεμένος αρχικά με την Βεατρίκη Δεληγιάννη και αργότερα με την ηθοποιό Φλωρέττα Ζάννα, μιλούσε επίσης αγγλικά και γαλλικά και ήταν μόνιμος κάτοικος Αθηνών. Πέθανε στις 28 Φεβρουαρίου[16] του 2003 από καρδιακό επεισόδιο.

Γιος του είναι ο παρουσιαστής της παιδικής εκπομπής "Ουράνιο τόξο" και συγγραφέας παιδικών βιβλίων Χρήστος Δημόπουλος.

Εργογραφία

Φιλμογραφία

Ταινίες

Ντοκιμαντέρ

Σενάρια (σκηνοθεσία άλλων)

  • 1. Οι μεγάλοι δρόμοι (1953, σκην. Γρηγόρης Γρηγορίου)
  • 2. Μια βδομάδα στον παράδεισο (1964, σκην. Ίων Νταϊφάς)
  • 3. Να ζει κανείς ή να μη ζει; (1966, σκην. Ορέστης Λάσκος)
  • 4. Ο φαφλατάς (1971, σκην. Κώστας Καραγιάννης)
  • 5. Οι άντρες ξέρουν ν' αγαπούν (1971, σκην. Απόστολος Τεγόπουλος)
  • 6. Εγωιστές (1971, σκην. Κώστας Καραγιάννης)
  • 7. Αέρα! Αέρα! Αέρα! (1972, σκην. Κώστας Ανδρίτσος)

Ρόλοι

Τηλεόραση

  • 1. Ρωμαίος και Ιουλιέτα (26 επεισόδια, ΥΕΝΕΔ 1975)
  • 2. Μίνι μάρκετ ονείρων (12 επεισόδια, ΕΤ 2 1991)

Θέατρο

Σκηνοθεσίες

  • 1. Το στραβόξυλο (1958 και 1969)
  • 2. Το έκτο πάτωμα (1958 και 1965)
  • 3. Δεν παίζουν με τον έρωτα (1958 και 1973)
  • 4. Εν πλω (1958)
  • 5. Σίμων και Λώρα (1961)
  • 6. Επτά θανάσημα αμαρτήματα (1962)
  • 7. Μια πόρτα δραχμές πεντακόσιες (1962)
  • 8. Εμπρός να γδυθούμε (1962)
  • 9. Τα πράσινα δάχτυλα (1964)
  • 10. Αντροτραγανίστρα (1965)
  • 11. Ο αχόρταγος (1966)
  • 12. Έξι φορές την εβδομάδα (1967)
  • 13. Ένας βλάκας και μισός (1967)
  • 14. Ο κουτσομπόλης (1968)
  • 15. Αριστείδης ο ατυχής (1969)
  • 16. Ο Ευκλείδης και το κλειδί του (1969)
  • 17. Μια λαίδη στο σφυρί (1970)
  • 18. Τσιν τσιν (1970)
  • 19. Ντόρα (1972)
  • 20. Μικρές αλεπούδες (1973)
  • 21. Ένα κορίτσι στ' αγκίστρι μου (1974)
  • 22. Ο γενικός γραμματεύς (1975)
  • 23. Τιμή ευκαιρίας για τον παράδεισο (1976)
  • 24. Η διαβολεμένη μυλωνού (1976)
  • 25. Η γειτονιά του Τσέχωφ (1976)
  • 26. Ο επόμενος (1977)
  • 27. Ο Καζανόβας στην Κέρκυρα (1978)
  • 28. Τα δέντρα πεθαίνουν όρθια (1979)
  • 29. Φλαντρώ (1979)
  • 30. Παπαφλέσσας (1980)
  • 31. Ο εισαγγελέας (1981)
  • 32. Ο δύσκολος (1983)
  • 33. Ο πρωτευουσιάνος (1984)
  • 34. Υπάρχει και φιλότιμο (1986)
  • 35. Ένας πολίτης υπεράνω υποψίας (1986)
  • 36. Η έκρηξη (1987)
  • 37. Συμβιβαστήκαμε (1992)

Θεατρικά έργα

  • 1. Ο επόμενος (1974)
  • 2. Ο εισαγγελέας (1981)
  • 3. Βασίλειος Πρώτος ο δούλος (1981)
  • 4. Υάκινθος και Ιουλιέτα (1988)
  • 5. Το παιδί που κυνηγούσε τα αγριοπούλια (1994)

Λογοτεχνία

  • 1. Ο μαστρο-Πολύξερος και η παρέα του (1985)
  • 2. Αν όλα τα πιτσιρίκια του κόσμου (1987)
  • 3. Η μεσαία όχθη (1989)
  • 4. Τα δελφινάκια του Αμβρακικού (1989)
  • 5. Ο μαστρο-Πολύξερος και η μαγική βάρκα (1992)
  • 6. Οι ερωτύλοι (1995)
  • 7. Το γειτονόπουλο του καλοκαιριού (1996)
  • 8. Τέσσερα Χριστουγεννιάτικα διηγήματα (1996)
  • 9. Ένας σκηνοθέτης θυμάται... (1998)
  • 10. Οι εραστές της Μύρινθας (2000)
  • 11. Ο Βάνκα και τ' αδέσποτα (2000)
  • 12. Γράμμα στο Θεό (2001)

Πηγές

  • «Ντίνος Δημόπουλος», Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου, Εκδόσεις Αιγόκερως, Αθήνα 2001, σελίδες 153 - 155.
  • Τριανταφυυλίδης, Ιάσων (200). Ταινίες για Φίλημα: Ένα Αφιέρωμα στον Φιλοποίμενα Φίνο και στις Ταινίες του. Αθήνα: Εξάντας. ISBN 9602564563.

Παραπομπές

  1. ↑ www.finosfilm.com/movies/artistView/92.
  2. ↑ 2,0 2,1 (Αγγλικά) SNAC. w6tz77ss. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ 3,0 3,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 169709056.
  4. ↑ Karalis (2012), σελ. 81-82.
  5. ↑ Κάγιος, Παύλος Θ. (4 Μαρτίου 2003). «Αθόρυβη τελευταία σεκάνς για τον Ντίνο Δημόπουλο». Τα Νέα. Ανακτήθηκε στις 16 Απριλίου 2020. 
  6. ↑ Karalis (2012), σελ. 290.
  7. ↑ «MADALENA». Festival de Cannes (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 15 Απριλίου 2020. 
  8. ↑ 8,0 8,1 Ελληνούδη, Αρ. (9 Μαρτίου 2003). «Πολύτροπος, στοχαστικός δημιουργός». Ριζοσπάστης. Ανακτήθηκε στις 16 Απριλίου 2020. 
  9. ↑ «O Ντίνος Δημόπουλος έφυγε αθόρυβα, όπως έζησε». www.kathimerini.gr. 4 Μαρτίου 2003. Ανακτήθηκε στις 16 Απριλίου 2020. 
  10. ↑ Δανίκας, Δημήτρης (4 Ιανουαρίου 2000). «Αφιέρωμα ο Ελληνικός 20ός Αιώνας Τα Πρόσωπα». Τα Νέα. Ανακτήθηκε στις 16 Απριλίου 2020. 
  11. ↑ Τριανταφυλλίδης (2000), σελ. 66.
  12. ↑ «ΑΜΑΞΑΚΙ (ΤΟ)». Ταινιοθήκη της Ελλάδος. Ανακτήθηκε στις 16 Απριλίου 2020. 
  13. ↑ Karalis (2012), σελ. 81.
  14. ↑ Karalis (2012), σελ. 84.
  15. ↑ «ΑΣΤΕΡΩ». Ταινιοθήκη της Ελλάδας. Ανακτήθηκε στις 16 Απριλίου 2020. 
  16. ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Φεβρουαρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 19 Φεβρουαρίου 2011. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι


Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ντίνος_Δημόπουλος&oldid=8184124"