Κρητικό θέατρο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 3: Γραμμή 3:
==Ύφος==
==Ύφος==


Η περίοδος κρητικού θεάτρου είναι, επομένως, από δραματουργικής τουλάχιστον άποψης ιδιαίτερα σημαντική, διότι μέσω αυτής διαμορφώθηκε στον ελληνικό χώρο μια ντόπια παράδοση [[κλασικισμός|κλασικίζουσας]] δραματουργίας, η οποία και διατηρήθηκε ως στερεότυπο επί δύο τουλάχιστον αιώνες<ref>Πούχνερ B., 2002, 93.</ref>. Σε γενικές γραμμές η κρητική αλλά και η [[επτανησιακό θέατρο|επτανησιακή δραματουργία]] αργότερα ακολούθησε το ιταλικό ύφος της όψιμης Αναγέννησης, όπως επίσης αφομοίωσε και στοιχεία [[Μανιερισμός|μανιερισμού]] και [[μπαρόκ]]<ref>Πούχνερ Β. 1999, 109.</ref>. Η [[παιδεία]] της εποχής ήταν στραμμένη στον ιταλικό ουμανισμό και παρουσιάζεται συχνά το φαινόμενο να αναφέρονται συχνά με την ιταλική τους μορφή ονόματα της [[ελληνική μυθολογία|ελληνικής μυθολογίας]].
Η περίοδος κρητικού θεάτρου είναι, επομένως, από δραματουργικής τουλάχιστον άποψης ιδιαίτερα σημαντική, διότι μέσω αυτής διαμορφώθηκε στον ελληνικό χώρο μια ντόπια παράδοση [[κλασικισμός|κλασικίζουσας]] δραματουργίας, η οποία και διατηρήθηκε ως στερεότυπο επί δύο τουλάχιστον αιώνες<ref>Πούχνερ B., 2002, 93.</ref>. Σε γενικές γραμμές η κρητική αλλά και η [[επτανησιακό θέατρο|επτανησιακή δραματουργία]] αργότερα ακολούθησε το ιταλικό ύφος της όψιμης Αναγέννησης, όπως επίσης αφομοίωσε και στοιχεία [[Μανιερισμός|μανιερισμού]] και [[μπαρόκ]]<ref>Πούχνερ Β. 1999, 109.</ref>. Η [[παιδεία]] της εποχής ήταν στραμμένη στον ιταλικό ουμανισμό και παρουσιάζεται συχνά το φαινόμενο να αναφέρονται συχνά με την ιταλική τους μορφή ονόματα της [[ελληνική μυθολογία|ελληνικής μυθολογίας]]<ref>Πούχνερ B. 2002, 87.</ref>.


==Παραπομπές σημειώσεις==
==Παραπομπές σημειώσεις==

Έκδοση από την 00:02, 7 Δεκεμβρίου 2007

Με τον όρο κρητικό θέατρο εννοείται το σύνολο των θεατρικών δρώμενων στην Κρήτη από τον 13ο έως τον 17ο αιώνα. Η υπό ενετική κυριαρχία Κρήτη δέχθηκε σημαντικές επιδράσεις από τη δυτική κουλτούρα σε όλους τους τομείς της ζωής της, καλλιτεχνικούς και μη. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, το κρητικό θέατρο αποτέλεσε δημιούργημα μιας καλλιεργημένης άρχουσας τάξης που είχε άμεση επαφή με την ιταλική Αναγέννηση. Η συγκεκριμένη τάξη παρακολουθούσε από κοντά τις εξελίξεις στον τομέα των αισθητικών και θεατρικών τάσεων της εποχής. Με αυτόν τον τρόπο κατόρθωσε το κρητικό θέατρο να αφομοιώσει δημιουργικά τα θεατρικά διδάγματα της Ευρώπης -ιδιαίτερα της Ιταλίας- στη διάρκεια της Ενετοκρατίας (1211 – 1669) και άντλησε από εκεί τις φόρμες και τα πρότυπά του. Όλα τα είδη του θεάτρου που ευδοκιμούσαν στον ευρωπαϊκό χώρο πέρασαν στην Κρήτη, όχι όμως ως στείρα μίμηση, αλλά ως πλήρης αισθητική μετουσίωση στη μορφή και στο περιεχόμενο[1].

Ύφος

Η περίοδος κρητικού θεάτρου είναι, επομένως, από δραματουργικής τουλάχιστον άποψης ιδιαίτερα σημαντική, διότι μέσω αυτής διαμορφώθηκε στον ελληνικό χώρο μια ντόπια παράδοση κλασικίζουσας δραματουργίας, η οποία και διατηρήθηκε ως στερεότυπο επί δύο τουλάχιστον αιώνες[2]. Σε γενικές γραμμές η κρητική αλλά και η επτανησιακή δραματουργία αργότερα ακολούθησε το ιταλικό ύφος της όψιμης Αναγέννησης, όπως επίσης αφομοίωσε και στοιχεία μανιερισμού και μπαρόκ[3]. Η παιδεία της εποχής ήταν στραμμένη στον ιταλικό ουμανισμό και παρουσιάζεται συχνά το φαινόμενο να αναφέρονται συχνά με την ιταλική τους μορφή ονόματα της ελληνικής μυθολογίας[4].

Παραπομπές σημειώσεις

  1. Πούχνερ B. 1999, 105.
  2. Πούχνερ B., 2002, 93.
  3. Πούχνερ Β. 1999, 109.
  4. Πούχνερ B. 2002, 87.

Βιβλιογραφία

  • Πούχνερ B. 1999, Φαινόμενα και Νοούμενα: Δέκα θεατρολογικά μελετήματα, Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα.