Μαντείο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Μεταφορά σε "Σημειώσεις ιστορικού" |
Diu (συζήτηση | συνεισφορές) μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
| Γραμμή 9: | Γραμμή 9: | ||
Τα κυριότερα μαντεία ήταν αφιερωμένα στον Δία ή τον Απόλλωνα. Το παλιότερο ελληνικό μαντείο ήταν του Δία στη Δωδώνη της Ηπείρου. |
Τα κυριότερα μαντεία ήταν αφιερωμένα στον Δία ή τον Απόλλωνα. Το παλιότερο ελληνικό μαντείο ήταν του Δία στη Δωδώνη της Ηπείρου. |
||
Σπουδαίο επίσης μαντείο για τους Έλληνες ήταν του Άμμωνα Δία στη Λιβύη. Όλα τα μαντεία του Δία όμως τα ξεπερνούσε το μαντείο του Απόλλωνα στους Δελφούς. Ήταν γνωστό από τους ομηρικούς χρόνους και στα τέλη του 6ου αιώνα κατακλύζονταν από προσφορές Ελλήνων και ξένων. Τους χρησμούς τους έδινε η ιέρεια Πυθία. Άλλα μαντεία του Απόλλωνα ήταν στα Δίδυμα της Μιλήτου, στην Κλάρο, στα Πάταρα της Λυκίας, στο Σπόδιο των Θηβών κ.ά. Σ' όλη την αρχαιότητα τα μαντεία επηρέαζαν το λαό στην καθημερινή του ζωή και τις πόλεις στις ιστορικές τους τύχες. Τον 7ο π.Χ. αιώνα υπήρχαν περίπου 100 μαντεία. Στα τέλη του 5ου π.Χ. αιώνα όμως, με τα διδάγματα των σοφιστών και την ορθολογιστική κριτική, το κύρος των μαντείων άρχισε να κλονίζεται. Ο Θουκυδίδης πίστευε ότι η μαντική οφείλεται στην αμάθεια{{πηγή}}. Τον 4ο μ.Χ. αιώνα (έτος 362) καταγράφεται ο τελευταίος χρησμός του Μαντείου των Δελφών<ref>{{cite book|last=Thomas|first=Carol G.|title=Paths from Ancient Greece|year=1988|publisher=Brill Publishers|page=47|url=http://books.google.com.au/books?id=JIdcStQg4g0C&pg=PA47#v=onepage&q&f=false}}</ref>. |
Σπουδαίο επίσης μαντείο για τους Έλληνες ήταν του Άμμωνα Δία στη Λιβύη. Όλα τα μαντεία του Δία όμως τα ξεπερνούσε το μαντείο του Απόλλωνα στους Δελφούς. Ήταν γνωστό από τους ομηρικούς χρόνους και στα τέλη του 6ου αιώνα κατακλύζονταν από προσφορές Ελλήνων και ξένων. Τους χρησμούς τους έδινε η ιέρεια Πυθία. Άλλα μαντεία του Απόλλωνα ήταν στα Δίδυμα της Μιλήτου, στην Κλάρο, στα Πάταρα της Λυκίας, στο Σπόδιο των Θηβών κ.ά. Σ' όλη την αρχαιότητα τα μαντεία επηρέαζαν το λαό στην καθημερινή του ζωή και τις πόλεις στις ιστορικές τους τύχες. Τον 7ο π.Χ. αιώνα υπήρχαν περίπου 100 μαντεία. Στα τέλη του 5ου π.Χ. αιώνα όμως, με τα διδάγματα των σοφιστών και την ορθολογιστική κριτική, το κύρος των μαντείων άρχισε να κλονίζεται. Ο Θουκυδίδης πίστευε ότι η μαντική οφείλεται στην αμάθεια{{πηγή}}. Τον 4ο μ.Χ. αιώνα (έτος 362) καταγράφεται ο τελευταίος χρησμός του Μαντείου των Δελφών<ref>{{cite book|last=Thomas|first=Carol G.|title=Paths from Ancient Greece|year=1988|publisher=Brill Publishers|page=47|url=http://books.google.com.au/books?id=JIdcStQg4g0C&pg=PA47#v=onepage&q&f=false}}</ref>. |
||
== Μάντεις == |
|||
Οι Μάντεις στην Αρχαία Ελλάδα δεν ήταν σε άμεση επαφή με τους θεούς, αλλά ήταν διερμηνείς των σημείων που δίνονταν από αυτούς. Οι Μάντεις χρησιμοποιούσαν πολλές μεθόδους για να αναλύσουν τη θέληση των θεών, όπως το διάβασμα των εντοσθίων διάφορων ζώων, το πέταγμα των πουλιών κ.α. Ήταν πιο πολλοί από τα μαντεία. Πολλές φορές ήταν περιπλανώμενοι, άλλες φορές (εάν ήταν φημισμένοι) καλούνταν για να γίνουν οι προσωπικοί μάντεις κάποιου υψηλόβαθμου στρατηγού, ή και βασιλιά. |
|||
Το μειονέκτημα στους μάντεις ήταν ότι μόνο οι άμεσες ερωτήσεις μπορούν να απαντηθούν. Χρησμούς θα μπορούσε να δώσει, μόνο όταν εκτελούνταν αρκετές θυσίες για να πάρει μια πιο συνεπή απάντηση. Για παράδειγμα, αν ένας στρατηγός ήθελε να μάθει αν οι οιωνοί ήταν καλοί γι 'αυτόν να προχωρήσει στον εχθρό, θα ζητήσει απ’ τον μάντη την συμβουλή των θεών ή αν ήταν καλύτερα γι' αυτόν να παραμείνει σε θέση άμυνας. Αν ο μάντης έδινε συνεπείς απαντήσεις, η συμβουλή θεωρείται έγκυρη. |
|||
Επειδή οι μάντεις είχαν τέτοια δύναμη πάνω στα άτομα με επιρροή στην αρχαία Ελλάδα, πολλοί ήταν επιφυλακτικοί από την ακρίβεια και την ειλικρίνεια απ΄ τους μάντεις. Παρά την αμφιβολία γύρω από μεμονωμένες μάντεις, η τέχνη στο σύνολό της ήταν καλά και θεωρείται αξιόπιστη από τους Έλληνες. |
|||
== Παραπομπές == |
== Παραπομπές == |
||
Έκδοση από την 06:20, 9 Οκτωβρίου 2019
Το μαντείο, κατά την κλασική αρχαιότητα, ήταν ο επίσημος, θρησκευτικού χαρακτήρα θεσμός σε συγκεκριμένο τόπο, που εμπνεόταν σοφές συμβουλές, έδινε χρησμούς, ή προέβλεπε το μέλλον ως ενδιάμεσος με τους θεούς. Τα μαντεία θεωρούνταν πύλες μέσω των οποίων οι θεοί απευθύνονταν άμεσα στους ανθρώπους και υπό αυτή την έννοια διέφεραν από τους μάντεις που ερμήνευαν τα σημάδια των θεών μέσα από παρατήρηση της συμπεριφοράς των πουλιών, των εντοσθίων των ζώων ή άλλες μεθόδους[1].
Τοποθεσίες μαντείων στην Αρχαία Ελλάδα
 |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Τα κυριότερα μαντεία ήταν αφιερωμένα στον Δία ή τον Απόλλωνα. Το παλιότερο ελληνικό μαντείο ήταν του Δία στη Δωδώνη της Ηπείρου. Σπουδαίο επίσης μαντείο για τους Έλληνες ήταν του Άμμωνα Δία στη Λιβύη. Όλα τα μαντεία του Δία όμως τα ξεπερνούσε το μαντείο του Απόλλωνα στους Δελφούς. Ήταν γνωστό από τους ομηρικούς χρόνους και στα τέλη του 6ου αιώνα κατακλύζονταν από προσφορές Ελλήνων και ξένων. Τους χρησμούς τους έδινε η ιέρεια Πυθία. Άλλα μαντεία του Απόλλωνα ήταν στα Δίδυμα της Μιλήτου, στην Κλάρο, στα Πάταρα της Λυκίας, στο Σπόδιο των Θηβών κ.ά. Σ' όλη την αρχαιότητα τα μαντεία επηρέαζαν το λαό στην καθημερινή του ζωή και τις πόλεις στις ιστορικές τους τύχες. Τον 7ο π.Χ. αιώνα υπήρχαν περίπου 100 μαντεία. Στα τέλη του 5ου π.Χ. αιώνα όμως, με τα διδάγματα των σοφιστών και την ορθολογιστική κριτική, το κύρος των μαντείων άρχισε να κλονίζεται. Ο Θουκυδίδης πίστευε ότι η μαντική οφείλεται στην αμάθεια[εκκρεμεί παραπομπή]. Τον 4ο μ.Χ. αιώνα (έτος 362) καταγράφεται ο τελευταίος χρησμός του Μαντείου των Δελφών[2].
Μάντεις
Οι Μάντεις στην Αρχαία Ελλάδα δεν ήταν σε άμεση επαφή με τους θεούς, αλλά ήταν διερμηνείς των σημείων που δίνονταν από αυτούς. Οι Μάντεις χρησιμοποιούσαν πολλές μεθόδους για να αναλύσουν τη θέληση των θεών, όπως το διάβασμα των εντοσθίων διάφορων ζώων, το πέταγμα των πουλιών κ.α. Ήταν πιο πολλοί από τα μαντεία. Πολλές φορές ήταν περιπλανώμενοι, άλλες φορές (εάν ήταν φημισμένοι) καλούνταν για να γίνουν οι προσωπικοί μάντεις κάποιου υψηλόβαθμου στρατηγού, ή και βασιλιά.
Το μειονέκτημα στους μάντεις ήταν ότι μόνο οι άμεσες ερωτήσεις μπορούν να απαντηθούν. Χρησμούς θα μπορούσε να δώσει, μόνο όταν εκτελούνταν αρκετές θυσίες για να πάρει μια πιο συνεπή απάντηση. Για παράδειγμα, αν ένας στρατηγός ήθελε να μάθει αν οι οιωνοί ήταν καλοί γι 'αυτόν να προχωρήσει στον εχθρό, θα ζητήσει απ’ τον μάντη την συμβουλή των θεών ή αν ήταν καλύτερα γι' αυτόν να παραμείνει σε θέση άμυνας. Αν ο μάντης έδινε συνεπείς απαντήσεις, η συμβουλή θεωρείται έγκυρη. Επειδή οι μάντεις είχαν τέτοια δύναμη πάνω στα άτομα με επιρροή στην αρχαία Ελλάδα, πολλοί ήταν επιφυλακτικοί από την ακρίβεια και την ειλικρίνεια απ΄ τους μάντεις. Παρά την αμφιβολία γύρω από μεμονωμένες μάντεις, η τέχνη στο σύνολό της ήταν καλά και θεωρείται αξιόπιστη από τους Έλληνες.
Παραπομπές
- ↑ Flower, Michael Attyah. The Seer in Ancient Greece. Berkeley: University of California Press, 2008.
- ↑ Thomas, Carol G. (1988). Paths from Ancient Greece. Brill Publishers. σελ. 47.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Μύθοι και μαντεία (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)
