Βλαντίμιρ Λένιν: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
→‎Εξωτερικοί σύνδεσμοι: Μεταφορά σε "Σημειώσεις ιστορικού"
Διάσωση 2 πηγών και υποβολή 0 για αρχειοθέτηση.) #IABot (v2.0
Γραμμή 276: Γραμμή 276:
* [http://www.marxists.org/archive/trotsky/1939/xx/lenin02.html Λήμμα της Εγκυκλοπαίδειας Britannica Έκδοση 1939 για τον Β. Λένιν]
* [http://www.marxists.org/archive/trotsky/1939/xx/lenin02.html Λήμμα της Εγκυκλοπαίδειας Britannica Έκδοση 1939 για τον Β. Λένιν]
* [http://www.stel.ru/museum/ Σελίδα με βιογραφικά στοιχεία του Β. Λένιν]
* [http://www.stel.ru/museum/ Σελίδα με βιογραφικά στοιχεία του Β. Λένιν]
* [http://www.spartacus.schoolnet.co.uk/RUSlenin.htm Βιογραφία του Β. Λένιν]
* [https://web.archive.org/web/20050329034109/http://www.spartacus.schoolnet.co.uk/RUSlenin.htm Βιογραφία του Β. Λένιν]
* [http://www.questia.com/PM.qst?a=o&d=101255002 Λήμμα της Εγκυκλοπαίδειας Columbia 6η Έκδοση για τον Β. Λένιν]
* [http://www.questia.com/PM.qst?a=o&d=101255002 Λήμμα της Εγκυκλοπαίδειας Columbia 6η Έκδοση για τον Β. Λένιν]


Γραμμή 305: Γραμμή 305:
* [http://vivlio2ebook.blogspot.gr/2015/03/blog-post_18.html Β.Ι.Λένιν Άπαντα (ελληνικά)]
* [http://vivlio2ebook.blogspot.gr/2015/03/blog-post_18.html Β.Ι.Λένιν Άπαντα (ελληνικά)]
* [http://www.marxists.org/archive/lenin/index.htm Αρχείο Λένιν, στα Αγγλικά] [https://www.marxists.org/ellinika/archive/lenin/works/index.htm (και στα Ελληνικά)]
* [http://www.marxists.org/archive/lenin/index.htm Αρχείο Λένιν, στα Αγγλικά] [https://www.marxists.org/ellinika/archive/lenin/works/index.htm (και στα Ελληνικά)]
* [http://replay.web.archive.org/20060113181141/http://www.tampere.fi/culture/lenin/lenina1.htm Μουσείο Λένιν στη Φινλανδία]
* [https://web.archive.org/web/20060113181141/http://www.tampere.fi/culture/lenin/lenina1.htm Μουσείο Λένιν στη Φινλανδία]


* ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ ΙΛΙΤΣ ΛΕΝΙΝ - VLADIMIR LENINE [https://www.youtube.com/watch?v=9-9p7qzO_1o]
* ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ ΙΛΙΤΣ ΛΕΝΙΝ - VLADIMIR LENINE [https://www.youtube.com/watch?v=9-9p7qzO_1o]

Έκδοση από την 01:40, 26 Σεπτεμβρίου 2019

Βλαντίμιρ Λένιν
Влади́мир Ильи́ч Улья́нов
Ο Λένιν τον Ιούλιο του 1920
Πρόεδρος του Συμβουλίου των Λαϊκών Επιτροπών της Σοβιετικής Ένωσης
Περίοδος
6 Ιουλίου 1923 – 21 Ιανουαρίου 1924
ΠροκάτοχοςΗ θέση δημιουργήθηκε
ΔιάδοχοςΑλεξέι Ρίκοφ
Πρόεδρος του Συμβουλίου των Λαϊκών Επιτροπών της Ρωσίας
Περίοδος
9 Νοεμβρίου 1917 – 21 Ιανουαρίου 1924
ΠροκάτοχοςΗ θέση δημιουργήθηκε
ΔιάδοχοςΑλεξέι Ρίκοφ
1ος Πρόεδρος του Συμβουλίου Εργασίας και Άμυνας
Περίοδος
17 Ιουλίου 1923 – 21 Ιανουαρίου 1924
ΠροκάτοχοςΗ θέση δημιουργήθηκε
ΔιάδοχοςΛεβ Κάμενεφ
Προσωπικά στοιχεία
Γέννηση22 Απριλίου 1870, Ουλιάνοφσκ, Ρωσική Αυτοκρατορία
Θάνατος21 Ιανουαρίου 1924 (53 ετών)
Γκόρκι Λένινσκιε, Ρωσική Σοβιετική Ομοσπονδιακή Σοσιαλιστική Δημοκρατία, Ε.Σ.Σ.Δ.
Πολιτικό κόμμαΡωσικό Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα (Μπολσεβίκοι (1898-1912)
Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης (1912-1924)
ΣύζυγοςΝαντέζντα Κρούπσκαγια
ΣυγγενείςΊλια Ουλιάνοφ (πατέρας)
Μαρία Αλεξάντροβνα Ουλιάνοβα (μητέρα)
Αλέξανδρος Ουλιάνοφ (αδελφός)
Άννα Ουλιάνοβα (αδελφή)
Ντμίτρι Ιλίτς Ουλιάνοφ (αδελφός)
Μαρία Ιλίνιτσνα Ουλιάνοβα (αδελφή)
και τρία άλλα αδέλφια
ΣπουδέςΚρατικό Πανεπιστήμιο Αγίας Πετρούπολης
Θρήσκευμααθεϊσμός
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Ο Βλαντίμιρ Ιλίτς Ουλιάνοφ (Влади́мир Ильи́ч Улья́нов[1], 22 Απριλίου 187021 Ιανουαρίου 1924), γνωστός με το ψευδώνυμο Λένιν (Ле́нин)[2], ήταν Ρώσος κομμουνιστής επαναστάτης, πολιτικός και πολιτικός θεωρητικός. Ήταν ηγέτης της Ρωσικής Επανάστασης και επικεφαλής της Ε.Σ.Σ.Δ. (1922-1924), ηγέτης της Κομμουνιστικής Διεθνούς και του μπολσεβικικού κόμματος.

«Λένιν» ήταν ένα από τα επαναστατικά του ψευδώνυμα. Λέγεται ότι επέλεξε αυτό το όνομα για να παρουσιάσει την αντίθεσή του με τον Γκεόργκι Πλεχάνοφ που χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο Βόλγκιν, παρμένο από τον ποταμό Βόλγα. Έτσι ο Ουλιάνοφ επέλεξε τον ποταμό Λένα, ο οποίος είναι μακρύτερος και ρέει στην αντίθετη κατεύθυνση, μιας και διαφωνούσαν σε ορισμένα θέματα οικονομικής κυρίως φύσης. Εντούτοις, ο Πλεχάνοφ εμφανίζεται να έχει σημαντική επιρροή επάνω στον Λένιν εκείνη την περίοδο της ζωής του, γι' αυτό και αμφισβητείται η ακρίβεια της παραπάνω πληροφορίας. Υπάρχουν διάφορες άλλες θεωρίες για την προέλευση του ψευδωνύμου, αν και ο ίδιος δεν φαίνεται να δήλωσε ποτέ ακριβώς γιατί το επέλεξε.

Τα πρώτα χρόνια

Οικογένεια Ουλιάνοφ

Η κορυφαία αυτή επαναστατική προσωπικότητα, οι ιδέες και το έργο της οποίας σφράγισαν τις πολιτικές εξελίξεις του 20ού αιώνα μέσω της Οκτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία και την ίδρυση της Σοβιετικής Ένωσης, γεννήθηκε στις 22 Απριλίου του 1870 στην πόλη Σιμπίρσκ της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, στις όχθες του Βόλγα. Ο πατέρας του, Ίλια Νικολάγιεβιτς Ουλιάνοφ (1831-1886), ήταν διευθυντής σχολείου. Η μητέρα του, Μαρία Αλεξάντροβνα Μπλανκ (1835-1916), ήταν κόρη ιατρού που ονομαζόταν Μπεργκ. Η οικογένεια Ουλιάνοφ είχε τις ρίζες της σε διάφορες εθνότητες όπως τη ρωσική, γερμανική και Εβραϊκή. Ο Λένιν ήταν βαπτισμένος στην Ρωσική Ορθόδοξη εκκλησία.

Ο μεγαλύτερος αδελφός του (γεννημένος το 1866) ήταν μέλος της Ναρόντναγια Βόλια (μιας επαναστατικής τρομοκρατικής οργάνωσης) και λόγω της συμμετοχής του στην ανεπιτυχή απόπειρα δολοφονίας κατά του τσάρου Αλεξάνδρου Γ΄, εκτελέσθηκε (1891). Το γεγονός αυτό υπήρξε καθοριστικό στη ζωή του Λένιν.

Βλαντιμίρ Ουλιάνωφ (Λένιν) περίπου το 1887

Τρίτο παιδί μιας οκταμελούς οικογένειας, ο Λένιν ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στο γυμνάσιο του Σιμπίρσκ το 1887, όπου κέρδισε χρυσό μετάλλιο για τις επιδόσεις του. Τον Αύγουστο του 1887 μπήκε στη Νομική Σχολή του πανεπιστημίου του Καζάν, αλλά αποβλήθηκε τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους, λόγω της συμμετοχής του σε παράνομη συνάντηση επαναστατών φοιτητών, και εξορίστηκε. Το φθινόπωρο του 1889 έλαβε την άδεια να επιστρέψει στο Καζάν, όπου άρχισε τη συστηματική μελέτη του Καρλ Μαρξ και συνδέθηκε με μέλη του τοπικού μαρξιστικού κύκλου. Συνέχισε μόνος του τις σπουδές του και το 1891 πήρε άδεια εξάσκησης του νομικού επαγγέλματος.

Εισαγωγή στον Μαρξισμό

Το 1891 ο Λένιν πέρασε τις εξετάσεις της Νομικής του πανεπιστημίου της Αγίας Πετρούπολης και το 1892 άρχισε την πρακτική εξάσκηση ως δικηγόρος στη Σαμάρα, όπου ανέλαβε την υπεράσπιση σε διάφορες δίκες. Τη ζωή του, εντούτοις, γέμιζαν κυρίως η μελέτη του μαρξισμού και η προσήλωσή του στην οικονομική και πολιτική ανάπτυξη της Ρωσίας και στη συνέχεια ολόκληρου του κόσμου.

Η μαρξιστική του δράση άρχισε κυρίως από το 1894, όταν έφτασε στην Αγία Πετρούπολη και ήρθε σε επαφή με τους μαρξιστικούς ομίλους της πόλης. Σ' αυτήν την περίοδο ανήκουν τα πρώτα πολεμικά μανιφέστα του Λένιν με τα οποία επιτέθηκε στο λαϊκό κόμμα και που διακινήθηκαν από χέρι σε χέρι με τη μορφή χειρογράφων. Αμέσως μετά, ο Λένιν άρχισε από τον Τύπο έναν θεωρητικό αγώνα ενάντια στους διαστρεβλωτές της μαρξιστικής θεωρίας.

Σοσιαλδημοκρατική περίοδος

Ο Λένιν με μέλη της «Ένωσης για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης»
Η σύζυγος του Λένιν, Ναντέζντα Κρούπσκαγια

Την άνοιξη του 1895 ο Λένιν μετέβη στην Ελβετία (όπου συνάντησε τον "πατριάρχη" του ρωσικού μαρξισμού Γκεόργκι Πλεχάνοφ), στο Παρίσι και στο Βερολίνο. Με την επιστροφή του στην Αγία Πετρούπολη, ο Λένιν ενοποίησε τους μαρξιστικούς κύκλους της πόλης σε ενιαία πολιτική οργάνωση, η οποία αργότερα έγινε γνωστή με το όνομα «Ένωση της Πάλης για τη Χειραφέτηση της Εργατικής Τάξης». Δύο μήνες αργότερα όμως η οργάνωση εξαρθρώθηκε και ο Λένιν και οι στενότεροι συνεργάτες του συνελήφθησαν. Πέρασε το 1896 στη φυλακή και τον Φεβρουάριο του 1897 εξορίστηκε για τρία χρόνια στο χωριό Σουσένγσκογιε στην ανατολική Σιβηρία, ως τις 29 Ιανουαρίου του 1900.

Το 1898 παντρεύτηκε τη Ν.Κ. Κρούπσκαγια, συνεργάτιδά του στην εργατική Ένωση της Αγίας Πετρούπολης και πιστή σύντροφο για τα υπόλοιπα 26 χρόνια της ζωής του. Κατά τη διάρκεια της εξορίας τελείωσε τη σημαντικότερη οικονομική εργασία του «Η ανάπτυξη του καπιταλισμού στη Ρωσία», βασισμένη σε έναν τεράστιο όγκο στατιστικού υλικού (1899).

Στις 16 Ιουλίου του 1900 ο Λένιν εγκατέλειψε τη Ρωσία, λόγω των διωγμών από την τσαρική αστυνομία και μετέβη στη Γερμανία, όπου εξέδωσε την ανατρεπτική εφημερίδα Ίσκρα (Σπίθα), η οποία διανεμήθηκε παράνομα στη Ρωσία, με το σύνθημα «Από τη σπίθα στη φλόγα». Στόχος του ήταν να δώσει μια μαρξιστική ερμηνεία των προβλημάτων της επανάστασης και να διαμορφώσει ένα συγκεντρωτικό «υπόγειο» επαναστατικό σοσιαλδημοκρατικό κίνημα, το οποίο ως καθοδηγητής του προλεταριάτου θα ξεκινούσε τον αγώνα εναντίον του τσαρικού καθεστώτος. Η ιδέα μιας συγκροτημένης κομματικής ηγεσίας στον αγώνα του προλεταριάτου σε όλες τις μορφές και τις εκδηλώσεις του, που είναι μια από τις κεντρικές αρχές του λενινισμού, συνδέεται με την αντίληψη της ηγεμονίας της εργατικής τάξης μέσα στη δημοκρατική μετεξέλιξη της χώρας. Αυτή η ιδέα βρήκε την άμεση έκφρασή της στο πρόγραμμα της δικτατορίας του προλεταριάτου όταν η ανάπτυξη της επαναστατικής κίνησης προετοίμασε τις συνθήκες για την επανάσταση του Οκτωβρίου.

Τον Απρίλιο του 1902 ο Λένιν αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το Μόναχο και να μεταβεί στο Λονδίνο, ενώ την άνοιξη του 1903 μετακινήθηκε στη Γενεύη.

Ηγέτης των Μπολσεβίκων

Το καλοκαίρι του 1903 ο Λένιν πήρε ενεργό μέρος στο 2ο συνέδριο του Ρωσικού Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος, τις αρχές του οποίου είχε ασπαστεί από τα χρόνια της εξορίας του στη Σιβηρία. Το συνέδριο αυτό άρχισε τον Ιούλιο του 1903 στις Βρυξέλλες, αλλά μετά τις πρώτες του συνεδριάσεις υποχρεώθηκε να μεταφερθεί τον Αύγουστο στο Λονδίνο, λόγω των παρενοχλήσεων της βελγικής αστυνομίας. Το συνέδριο αυτό ενέκρινε το πρόγραμμα που επεξεργάστηκαν ο Πλεχάνοφ και ο Λένιν, όμως έληξε με την ιστορική διάσπαση του κόμματος σε Μπολσεβίκους, υπό την ηγεσία του Λένιν, και Μενσεβίκους. Οι διαφορές αφορούσαν την τακτική και τελικά το πρόγραμμα του κόμματος. Οι Μενσεβίκοι προσπάθησαν να εναρμονίσουν την πολιτική του ρωσικού προλεταριάτου με αυτήν της φιλελεύθερης αστικής τάξης. Ο Λένιν είδε στους αγρότες τον πιο στενό σύμμαχο του προλεταριάτου. Οι περιστασιακές συμφωνίες και οι στενότερες σχέσεις με τους Μενσεβίκους απέτυχαν να σταματήσουν τη σταθερή απομάκρυνση των δύο γραμμών —επαναστατικής και οπορτουνιστικής— προλεταριακής και αστικής. Ο αγώνας με τους Μενσεβίκους σφυρηλάτησε την πορεία που οδήγησε στην απόσχιση από τη Δεύτερη Διεθνή (1914), στην επανάσταση του Οκτωβρίου (1917) και στην αλλαγή του ονόματος του κόμματος από σοσιαλδημοκρατικό σε κομμουνιστικό (1918).

Η Επανάσταση του 1905 και τα επακόλουθα

Στη Ρωσία δημιουργήθηκε επαναστατική κατάσταση από την ήττα του στρατού και του ναυτικού στο ρωσο-ιαπωνικό πόλεμο, τους πυροβολισμούς εναντίον των εργαζομένων στις 9 Ιανουαρίου του 1905 και από τις αγροτικές ταραχές και τις πολιτικές απεργίες. Το πρόγραμμα του Λένιν ήταν η προετοιμασία ενός ένοπλου ξεσηκωμού των μαζών κατά του τσαρικού καθεστώτος και η δημιουργία μιας προσωρινής κυβέρνησης για να οργανώσει την επαναστατική δημοκρατική δικτατορία των εργατών και των αγροτών. Το τρίτο συνέδριο του κόμματος, που αποτελούνταν αποκλειστικά από Μπολσεβίκους (Μάιος 1905), πέρασε ένα νέο αγροτικό πρόγραμμα που περιέλαβε την κατάσχεση της ιδιοκτησίας των γαιοκτημόνων. Τον Οκτώβριο του 1905 ξεκίνησε μία πανρωσική απεργία. Στις 17 του μήνα ο τσάρος δημοσίευσε τη διακήρυξή του για «Σύνταγμα». Αρχές Νοεμβρίου ο Λένιν επέστρεψε στη Ρωσία από τη Γενεύη και απευθύνθηκε στους Μπολσεβίκους για να προσελκύσει στο κόμμα ευρύτερες μάζες εργαζομένων, αλλά και για να διατηρήσει τους παράνομους μηχανισμούς τους σε αναμονή για αντιεπαναστατικά χτυπήματα. Στα γεγονότα του 1905 ο Λένιν διέκρινε τρία κύρια χαρακτηριστικά γνωρίσματα:

  1. την προσωρινή αντίληψη από τους ανθρώπους της πραγματικής πολιτικής ελευθερίας
  2. τη δημιουργία νέας, αν και μόνο δυνητικής, επαναστατικής δύναμης με τη μορφή των Σοβιέτ των αντιπροσώπων των εργαζομένων, των στρατιωτών και των αγροτών
  3. τη χρήση της δύναμης από τα άτομα ενάντια σε εκείνους που την είχαν χρησιμοποιήσει προηγουμένως εναντίον τους.

Αυτά τα συμπεράσματα, από τα γεγονότα του 1905, έγιναν οι κατευθυντήριες αρχές της πολιτικής του Λένιν το 1917 και οδήγησαν στη δικτατορία του προλεταριάτου, την οποία επρόκειτο να ασκήσει το σοβιετικό κράτος.

Η εξέγερση στη Μόσχα στο τέλος Δεκεμβρίου, χωρίς την υποστήριξη του στρατού, χωρίς ταυτόχρονες εξεγέρσεις σε άλλες πόλεις και ικανοποιητική συμμετοχή σε άλλες περιοχές της χώρας, καταστάλθηκε γρήγορα. Η φιλελεύθερη αστική τάξη ήρθε στο προσκήνιο. Η εποχή των πρώτων δύο Δουμών άρχισε. Τότε ο Λένιν διατύπωσε τις αρχές της επαναστατικής εκμετάλλευσης των κοινοβουλευτικών μεθόδων ως μέσο νέας επίθεσης. Τον Δεκέμβριο του 1907 ο Λένιν έφυγε για δέκα χρόνια από τη Ρωσία, για να επιστρέψει το 1917, συμμετέχοντας εν τω μεταξύ ενεργά στον ιδεολογικό και πολιτικό αγώνα των μπολσεβίκων. Άρχιζε η εποχή της αντεπανάστασης, των διώξεων, της εξορίας, των εκτελέσεων και της αποδημίας.

Πορεία προς την Οκτωβριανή Επανάσταση

Ο Λένιν το 1916 στην Ελβετία

Ο Λένιν μετακόμισε στη Φινλανδία για λόγους ασφάλειας. Συνέχισε να ταξιδεύει στην Ευρώπη και συμμετείχε σε πολλά σοσιαλιστικά συνέδρια και δραστηριότητες, συμπεριλαμβανομένης της Διάσκεψης του Τσίμμερβαλντ το 1915. Όταν η Ινέσσα Αρμάντ εγκατέλειψε τη Ρωσία και εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, συνάντησε τον Λένιν και άλλους εξόριστους μπολσεβίκους και εξελίχθηκε σε άμεση συνεργάτιδά του.

Τον Απρίλιο του 1917 επέστρεψε στην Αγία Πετρούπολη από την Ελβετία μετά την πτώση του τσάρου Νικόλαου Β΄. Χιλιάδες οπαδοί του Λένιν, μεταξύ αυτών ένοπλοι στρατιώτες και ναύτες, τον περίμεναν στο σιδηροδρομικό σταθμό της Φινλανδίας, στην Αγία Πετρούπολη, προς τους οποίους μίλησε ανεβασμένος σε τεθωρακισμένο όχημα. Την επομένη ο Λένιν παρουσίασε σε συγκέντρωση των μπολσεβίκων τις περιβόητες «Θέσεις του Απρίλη». Ήταν το πρόγραμμα της κομμουνιστικής εξέγερσης ανατροπής της Προσωρινής Κυβέρνησης, με σύνθημα "Όλη η εξουσία στα σοβιέτ!¨. Τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς η Προσωρινή Κυβέρνηση, η οποία είχε αναρριχηθεί στην εξουσία μετά την εξέγερση του Φεβρουαρίου του 1917, έβγαλε για τελευταία φορά τον Λένιν στην παρανομία. Ο Λένιν έφυγε στη Φινλανδία για ασφάλεια. Στις 7 Οκτωβρίου ο Λένιν επέστρεψε στην Αγία Πετρούπολη, πεισμένος ότι έφτασε η ώρα της επανάστασης ενάντια στην Προσωρινή κυβέρνηση του Κέρενσκι. Οι ιδέες του για τη διακυβέρνηση εκφράστηκαν στο δοκίμιό του «Κράτος και επανάσταση», όπου απαίτησε μια νέα μορφή διακυβέρνησης βασισμένη στα συμβούλια των εργαζομένων, τα Σοβιέτ.

Έχει υποστηριχτεί ότι ο Λένιν έφθασε στην Πετρούπολη από την Ελβετία με τη βοήθεια της Γερμανικής Αυτοκρατορίας. Αυτόπτες μάρτυρες φέρεται να επιβεβαιώνουν πως μεταφέρθηκε με σφραγισμένο τραίνο το οποίο κατά τη διαδρομή συνοδευόταν από Γερμανούς στρατιώτες. Ο Κάιζερ πίστευε ότι ο Λένιν θα παρέλυε τον ρωσικό στρατό μέσω της επανάστασης και έτσι θα τελείωνε ο πόλεμος στο Ανατολικό Μέτωπο. Φαίνεται ότι τον θεώρησε μόνο ως πρόσκαιρη μορφή που θα έχανε τη δύναμή του σύντομα.

Στην ηγεσία της Επανάστασης

Στις 25 Σεπτεμβρίου 1917 ο Κέρενσκι προσπάθησε να ανακτήσει την αριστερή του στήριξή με τη διαμόρφωση ενός νέου συνασπισμού που περιελάμβανε περισσότερους Μενσεβίκους και Σοσιαλεπαναστάτες. Έχοντας όμως οι Μπολσεβίκοι στη διάθεσή τους ένοπλη πολιτοφυλακή 25.000 ατόμων και ελέγχοντας τα Σοβιέτ η εξουσία του Κέρενσκι έμοιαζε ετοιμόρροπη.

Οι Μπολσεβίκοι χρησιμοποίησαν ως έδρα τους το ίδρυμα Σμόλνι. Το μοναστικό οικοτροφείο θηλέων έγινε έδρα του Σοβιέτ της Πετρούπολης. Στις 10 Οκτωβρίου ο Λένιν έπεισε την Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος των μπολσεβίκων να υιοθετήσει απόφαση υπέρ της ένοπλης εξέγερσης. Πιεζόμενος από την αριστοκρατία και τους βιομηχάνους ο Αλέξανδρος Κέρενσκι πείστηκε να ληφθούν αποφασιστικά μέτρα. Στις 22 Οκτωβρίου διέταξε τη σύλληψη της μπολσεβικικής στρατιωτικής επαναστατικής Επιτροπής. Την επόμενη ημέρα έκλεισε τις μπολσεβικικές εφημερίδες και έκοψε τα τηλέφωνα στο ίδρυμα Σμόλνι.

Ο Λέων Τρότσκι πρότεινε τη συντριβή της Προσωρινής κυβέρνησης. Ο Λένιν συμφώνησε και το βράδυ της 24ης Οκτωβρίου του 1917 δόθηκαν οι σχετικές διαταγές. Οι Μπολσεβίκοι άρχισαν να καταλαμβάνουν τους σιδηροδρομικούς σταθμούς, την τηλεφωνική υπηρεσία και την κρατική τράπεζα. Τη νύχτα της 25ης Οκτωβρίου οι ερυθρές φρουρές περικύκλωσαν τα Χειμερινά Ανάκτορα, έδρα της Προσωρινής Κυβέρνησης. Μέσα ήταν το μεγαλύτερο μέρος της κυβέρνησης της χώρας, αν και ο Κέρενσκι είχε κατορθώσει να δραπετεύσει από την πόλη.

Τα χειμερινά ανάκτορα τα υπερασπίστηκαν οι Κοζάκοι, μερικοί αξιωματικοί και το Τάγμα Γυναικών. Στις 9 μ.μ. κανονιοβολισμοί από το φρούριο Πέτρου και Παύλου είχαν ως αποτέλεσμα να πάρει φωτιά το παλάτι. Έγιναν ελάχιστες ζημιές αλλά αυτή η πράξη έπεισε τους περισσότερους από εκείνους που υπερασπίζονταν το κτήριο να παραδοθούν. Οι επαναστάτες καθοδηγούμενοι από τον Βλαντίμιρ Αντόνοφ-Οβσέγενκο εισήλθαν στα ανάκτορα και συνέλαβαν τους περισσότερους υπουργούς της Προσωρινής Κυβέρνησης.

Στις 26 Οκτωβρίου 1917, το πανρωσικό συνέδριο των Σοβιέτ παρέδωσε την εξουσία στο Συμβούλιο των Λαϊκών Επιτρόπων. Ο Λένιν εξελέγη πρόεδρος του Συμβουλίου ενώ σ΄ αυτό περιλαμβάνονταν ο Λέων Τρότσκι (εξωτερικές υποθέσεις), ο Αλεξέι Ρίκωφ (εσωτερικές υποθέσεις), ο Ανατόλι Λουνατσάρσκι (εκπαίδευση), η Αλεξάνδρα Κολλοντάι (κοινωνική πρόνοια), ο Φέλιξ Ντζερζίνσκι (εσωτερικές υποθέσεις), ο Ιωσήφ Στάλιν (μειονότητες), ο Πετέρις Στούτσκα (δικαιοσύνη) και ο Βλαντίμιρ Αντόνοφ-Οβσέγενκο (στρατιωτικές υποθέσεις). Την ίδια ημέρα, η νέα σοβιετική ηγεσία υιοθέτησε το «Διάταγμα για την Ειρήνη» με τη Γερμανία και έγινε δεκτό με ενθουσιασμό από τους Ρώσους στρατιώτες στο μέτωπο, καθώς τον Δεκέμβριο έγινε ανακωχή.

Σαν πρόεδρος του Συμβουλίου των Επιτρόπων του Λαού ο Λένιν κατήργησε την ιδιωτική ιδιοκτησία στη γη και άρχισε την διανομή της γης στους αγρότες. Οι τράπεζες εθνικοποιήθηκαν και εισήχθη ο έλεγχος της παραγωγής στα εργοστάσια. Κατήργησε την Συντακτική Συνέλευση του 1918 και κήρυξε παράνομα πολιτικά κόμματα όπως το Δημοκρατικό Κόμμα των Καντέτ, οι Μενσεβίκοι και οι Σοσιαλεπαναστάτες.

Η σοβιετική κυριαρχία

Ο Λένιν προχώρησε σε αποστράτευση του στρατεύματος και ανήγγειλε ότι προγραμμάτιζε να συνάψει ανακωχή με τη Γερμανία. Τον Δεκέμβριο του 1917 ο Λέων Τρότσκι οδήγησε τη ρωσική αντιπροσωπεία στο Μπρεστ-Λιτόφσκ όπου θα διαπραγματευόταν με τους αντιπροσώπους της Γερμανίας και της Αυστρίας.

Ο Τρότσκι ανέλαβε τον δύσκολο στόχο να βγάλει τη Ρωσία από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο χωρίς να παραχωρήσει εδάφη στις Κεντρικές δυνάμεις. Με την υιοθέτηση μιας τακτικής καθυστερήσεων ο Τρότσκι ήλπιζε ότι η επανάσταση θα επεκτεινόταν από τη Ρωσία στη Γερμανία και την Αυστροουγγαρία προτού υπογράψει τη συνθήκη.

Μετά από εννέα εβδομάδες διαπραγματεύσεων χωρίς να καταλήξουν σε συμφωνία, ο γερμανικός στρατός διατάχτηκε να επαναλάβει την προέλασή του στο ρωσικό έδαφος. Στις 3 Μαρτίου 1918, με τα γερμανικά στρατεύματα να κινούνται προς την Πετρούπολη, ο Λένιν διέταξε τον Τρότσκι να δεχτεί τους όρους των Κεντρικών δυνάμεων. Η Συνθήκη του Μπρεστ - Λιτόφσκ ανάγκασε τους Ρώσους να παραδώσουν την Ουκρανία, τη Φινλανδία, τις Βαλτικές χώρες, τον Καύκασο και την Πολωνία.

Η απόφαση της ανακωχής αύξησε τη λαϊκή αντίθεση προς τη Μπολσεβικική κυβέρνηση. Ο Λαβρ Κορνίλοφ οργάνωσε έναν στρατό εθελοντών. Κατά τη διάρκεια των επόμενων μηνών διάφορες ομάδες που αντιτάσσονταν στο σοβιετικό καθεστώς ένωσαν τις δυνάμεις τους. Οι ένοπλοι που πάλεψαν ενάντια στον Κόκκινο Στρατό κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου πολέμου ονομάστηκαν Λευκοί. Ο Λευκός Στρατός περιελάμβανε διάφορες ετερόκλητες ομάδες. Τους «Καντέτ», οι οποίοι επιθυμούσαν να συνεχίσουν τον πόλεμο ενάντια στις Κεντρικές δυνάμεις. Μενσεβίκους και Σοσιαλεπαναστάτες που αντιτάχθηκαν στη δικτατορική πολιτική του νέου καθεστώτος. Γαιοκτήμονες που είχαν χάσει τα κτήματά τους και ιδιοκτήτες εργοστασίων που εθνικοποιήθηκαν. Αφοσιωμένα μέλη της Ρωσικής ορθόδοξης εκκλησίας οι οποίοι αντιτέθηκαν στον κυβερνητικό αθεϊσμό και βασιλόφρονες που προσδοκούσαν να αποκαταστήσουν τη μοναρχία.

Ο λευκός στρατός είχε πρόσκαιρη επιτυχία στην Ουκρανία όπου οι Μπολσεβίκοι δεν ήταν λαοφιλείς. Η κύρια αντίσταση προήλθε από τον Νέστορ Μαχνό, ηγέτη ενός σώματος αναρχικών της περιοχής. Ο Λέων Τρότσκι και Βλαντίμιρ Αντόνοφ-Οβσέγενκο, ανέλαβαν την ηγεσία του Κόκκινου Στρατού και βαθμιαία απέκτησαν τον έλεγχο της Ουκρανίας. Μέχρι τον Φεβρουάριο, του 1918, οι Λευκοί δεν κατείχαν καμία σημαντική περιοχή στη Ρωσία αλλά ο εμφύλιος διήρκεσε έως τα τέλη του 1920.

Η πολιτική του Λένιν κατά τη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου δημιούργησε κοινωνική αναστάτωση και οδήγησε σε ταραχές, απεργίες και διαδηλώσεις. Μετά από την εξέγερση της Κρονστάνδης εισήγαγε τη νέα οικονομική πολιτική. Οι αγρότες είχαν την άδεια να πωλούν τα προϊόντα τους στην ελεύθερη αγορά και να απασχολούν άτομα ως εργάτες. Οι αγρότες που επέκτειναν το μέγεθος των αγροκτημάτων τους έγιναν γνωστοί ως Κουλάκοι. Τα εργοστάσια που απασχολούσαν λιγότερο από είκοσι άτομα μπορούσαν να τα απαιτήσουν πίσω οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες τους.

Απόπειρα δολοφονίας

Στις 30 Αυγούστου 1918 η Φάνια Καπλάν, μέλος του Σοσιαλιστικού Επαναστατικού Κόμματος, πλησίασε το Λένιν μετά από μία ομιλία του σε κάποια συνεδρίαση και ενώ βρισκόταν στον δρόμο για το αυτοκίνητό του. Τον φώναξε και όταν αυτός γύρισε τον πυροβόλησε τρεις φορές με σφαίρες εμβαπτισμένες σε δηλητήριο, δύο από τις σφαίρες τον βρήκαν στον ώμο και τον πνεύμονα. Ο Λένιν οδηγήθηκε στο διαμέρισμά του στο Κρεμλίνο και αρνήθηκε την εισαγωγή του σε νοσοκομείο, πιστεύοντας πως άλλοι δολοφόνοι θα τον περίμεναν εκεί. Οι γιατροί κλήθηκαν, αλλά αποφάσισαν ότι ήταν πάρα πολύ επικίνδυνο να αφαιρεθούν οι σφαίρες. Ο Λένιν δεν συνήλθε ποτέ εντελώς από την απόπειρα αυτή, η οποία επιβάρυνε σοβαρότατα τον οργανισμό του και κλόνισε ανεπανόρθωτα την υγεία του.

Η 3η Διεθνής

Τον Μάρτιο του 1919,ο Λένιν και άλλοι μπολσεβίκοι ηγέτες από όλο τον κόσμο συναντήθηκαν και ίδρυσαν την Κομμουνιστική Διεθνή. Τα μέλη της Κομμουνιστικής Διεθνούς, συμπεριλαμβανομένου του Λενιν και των Μπολσεβίκων, διέκοψαν τις επαφές τους με το ευρύτερο σοσιαλιστικό κίνημα. Από εκείνο το σημείο και μετά, θα ήταν γνωστοί ως κομμουνιστές. Στη Ρωσία, το μπολσεβικικό κόμμα μετονομάστηκε σε «Ρωσικό Κομμουνιστικό Κόμμα», το οποίο οδήγησε στο Κ.Κ.Σ.Ε.

Η μάχη των επιγόνων

Με τον Στάλιν στο Γκόρκι το 1922

Στη διάσκεψη του Κόμματος, το 1922, πρότεινε τη δημιουργία μιας θέσης γενικού γραμματέα . Η επιλογή του Λένιν για τη θέση ήταν ο Ιωσήφ Στάλιν, ο οποίος στο παρελθόν είχε υποστηρίξει τις πολιτικές του. Οι κύριοι αντίπαλοι του Στάλιν για τη μελλοντική ηγεσία του κόμματος απέτυχαν να δουν τη σημασία αυτής της θέσης και υποστήριξαν τον διορισμό του. Είδαν αρχικά τη θέση του γενικού γραμματέα ως «φερέφωνο του Λένιν».

Αμέσως μετά τον διορισμό του Στάλιν ως γενικού γραμματέα, ο Λένιν εισήχθη στο νοσοκομείο προκειμένου να αφαιρέσει μια σφαίρα από την απόπειρα δολοφονίας της Φ. Καπλάν. Αναμενόταν ότι αυτή η επέμβαση θα αποκαθιστούσε την υγεία του. Αυτό δεν επρόκειτο να γίνει. Ένα αιμοφόρο αγγείο έσπασε στον εγκέφαλο του Λένιν, τον άφησε παράλυτο στη δεξιά πλευρά του και για έναν χρόνο ήταν ανίκανος να μιλήσει. Σαν «φερέφωνο του Λένιν», ο Ιωσήφ Στάλιν είχε γίνει ξαφνικά εξαιρετικά σημαντικός.

Ενόσω ο Λένιν ήταν καθηλωμένος, ο Στάλιν αξιοποίησε πλήρως τις δυνάμεις του ως γενικός γραμματέας. Στο συνέδριο του κόμματος έλαβε την άδεια να αποβάλει τα «ανεπαρκή» κομματικά μέλη. Αυτό ο Στάλιν το εκμεταλλεύτηκε για να απομακρύνει χιλιάδες υποστηρικτές του Λέοντα Τρότσκι, βασικού ανταγωνιστή του για την ηγεσία του κόμματος. Σαν γενικός γραμματέας, ο Στάλιν είχε επίσης τη δύναμη να διορίζει και να παύει ανθρώπους από σημαντικές κυβερνητικές θέσεις. Οι νέοι κάτοχοι αυτών των θέσεων γνώριζαν καλά ότι όφειλαν την προώθησή τους στον Στάλιν. Επίσης ήξεραν ότι εάν η συμπεριφορά τους δεν τον ευχαριστούσε θα αντικαθίσταντο.

Περικυκλωμένος από τους υποστηρικτές του, η αυτοπεποίθηση του Στάλιν άρχισε να αυξάνεται. Τον Οκτώβριο του 1922, διαφώνησε με τον Λένιν σχετικά με το ζήτημα του εξωτερικού εμπορίου. Όταν το θέμα συζητήθηκε στην κεντρική Επιτροπή επικράτησε η άποψη του Στάλιν. Ο Λένιν άρχισε να φοβάται ότι ο Στάλιν ανελάμβανε την ηγεσία του Κόμματος. Τότε έγραψε στον Λέοντα Τρότσκι και ζήτησε τη στήριξή του. Ο Τρότσκι συμφώνησε και στην επόμενη συνεδρίαση της κεντρικής Επιτροπής η απόφαση σχετικά με το εξωτερικό εμπόριο ανατράπηκε. Ο Λένιν, που ήταν πολύ άρρωστος για να παρευρεθεί, έγραψε στον Τρότσκι για να τον συγχαρεί για την επιτυχία του και να του προτείνει στο μέλλον να λειτουργήσουν μαζί ενάντια στον Στάλιν.

Ο Ιωσήφ Στάλιν, του οποίου η σύζυγος Ναντέζντα Αλλιλούγιεβα δούλευε στο ιδιαίτερο γραφείο του Λένιν, ανακάλυψε σύντομα το περιεχόμενο της επιστολής που εστάλη στον Τρότσκι. Ο Στάλιν εξαγριώθηκε δεδομένου ότι συνειδητοποίησε ότι εάν Λένιν και Τρότσκι λειτουργούσαν μαζί εναντίον του, η πολιτική σταδιοδρομία του θα τερματιζόταν. Σε ένα ξέσπασμα θυμού ο Στάλιν τηλεφώνησε στη σύζυγο του Λένιν, Ναντέζντα Κρούπσκαγια, και την κατηγόρησε ότι θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του Λένιν επιτρέποντάς του να γράφει επιστολές ενώ ήταν τόσο άρρωστος.

Όταν η Κρούπσκαγια πληροφόρησε τον σύζυγό της για αυτή την τηλεφωνική συνομιλία, ο Λένιν έλαβε την απόφαση ότι ο Στάλιν δεν ήταν το κατάλληλο πρόσωπο για να τον αντικαταστήσει ως ηγέτης του Κόμματος. Ο Λένιν ήξερε ότι πλησίαζε στο τέλος, έτσι υπαγόρευσε στον γραμματέα του μια επιστολή που θέλησε να χαρακτηριστεί ως διαθήκη του. Το έγγραφο περιελάμβανε τις σκέψεις του και απευθυνόταν στα ανώτερα μέλη της ηγεσίας του Κ.Κ.Σ.Ε..

Ανησυχούσε ιδιαίτερα για την αυξανόμενη δύναμη του Στάλιν: «Ο σύντροφος Στάλιν, που έχει γίνει γενικός γραμματέας, έχει συγκεντρώσει τεράστια δύναμη στα χέρια του: και δεν είμαι βέβαιος ότι ξέρει πάντα πώς να χρησιμοποιεί αυτή τη δύναμη με ικανοποιητική φρόνηση. Επομένως προτείνω στους συντρόφους μας να εξετάσουν την πρόταση να απομακρύνουν τον Στάλιν από αυτή τη θέση, αντικαθιστώντας τον με κάποιον άλλο που να διαφέρει από τον Στάλιν από μια βαρύνουσα άποψη: όντας πιο ανεκτικός, πιστότερος, πιο ευγενικός, πιο διακριτικός απέναντι των συντρόφων του.»

Τρεις ημέρες αφότου υπαγόρευσε τη διαθήκη του ο Λένιν είχε ένα τρίτο εγκεφαλικό επεισόδιο. Δεν ήταν πλέον ικανός να μιλήσει ή να γράψει[3] αν και έζησε για άλλους δέκα μήνες, έπαψε να υφίσταται ως δύναμη εντός της Σοβιετικής Ένωσης.

Ο θάνατος

Στο Γκόρκι το 1923

Ο Λένιν πέθανε στις 21 Ιανουαρίου του 1924 στην Γκόρκι (συνοικισμός κοντά στη Μόσχα). Φήμες ότι ο Λένιν έπασχε από σύφιλη αναπήδησαν αμέσως μετά από το θάνατό του. Η επίσημη αιτία θανάτου που δόθηκε ήταν εγκεφαλική αρτηριοσκλήρωση ή εγκεφαλικό επεισόδιο (το τέταρτό του), αλλά από τους 27 παθολόγους που τον εξέταζαν, μόνο οκτώ υπέγραψαν το συμπέρασμα στην έκθεση νεκροψίας του. Επομένως, έχουν υποβληθεί διάφορες θεωρίες σχετικά με το θάνατό του. Παραδείγματος χάριν, μια μεταθανάτια διάγνωση από δύο ψυχιάτρους και έναν νευρολόγο που δημοσιεύθηκε πρόσφατα σε ευρωπαϊκό περιοδικό νευρολογίας, υποστήριξε ότι ο Λένιν πέθανε από τη σύφιλη.

Έγγραφα που δημοσιεύτηκαν μετά την πτώση της Ε.Σ.Σ.Δ., μαζί με τα απομνημονεύματα των παθολόγων του Λένιν, υποδεικνύουν ότι ο Λένιν θεραπεύθηκε από τη σύφιλη το 1895. Άλλα έγγραφα επίσης αναφέρουν ότι ο Αλεξέι Αμπρικόσοφ, ο παθολόγος υπεύθυνος για την νεκροψία, διατάχτηκε να επιβεβαιώσει ότι ο Λένιν δεν πέθανε από σύφιλη. Ο Αμπρικόσοφ δεν ανέφερε τη σύφιλη στην νεκροψία, εντούτοις η καταστροφή αιμοφόρων αγγείων, η παράλυση και άλλες παρενέργειες που ανέφερε είναι χαρακτηριστικές της σύφιλης. Σε μια δεύτερη εκδοχή της έκθεσης νεκροψίας, κανένα από τα όργανα, σημαντικές αρτηρίες ή περιοχές του εγκεφάλου που επηρεάζονται συνήθως από τη σύφιλη δεν αναφέρθηκαν.

Το 1923, οι γιατροί του Λένιν του χορήγησαν «Σαλβαρσάν», το μόνο φάρμακο που χρησιμοποιούνταν εκείνη την περίοδο για την θεραπεία της σύφιλης, καθώς και ιωδιούχο κάλιο, το οποίο ήταν επίσης σύνηθες στη θεραπεία της ασθένειας.

Η σύφιλη βέβαια ήταν μια συνηθισμένη ασθένεια στη Ρωσία εκείνη την εποχή. Επίσης δεν είχε κανένα ορατό τραύμα στο σώμα του που συνοδεύει τα τελευταία στάδια της ασθένειας. Οι περισσότεροι ιστορικοί συμφωνούν ότι η πλέον πιθανή αιτία του θανάτου του ήταν το τραύμα που προκλήθηκε από τη σφαίρα που υπήρχε ακόμα στον λαιμό του μετά την απόπειρα δολοφονίας.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920 το ρωσικό κίνημα του «κοσμισμού» ήταν αρκετά δημοφιλές και υπήρξε πρόθεση να συντηρηθεί κατά τρόπο κρυοστατικό το σώμα του Λένιν προκειμένου να τον επαναφέρουν στη ζωή στο μέλλον. Ο απαραίτητος εξοπλισμός αγοράστηκε στο εξωτερικό, αλλά για ποικίλους λόγους το σχέδιο δεν πραγματοποιήθηκε. Αντ' αυτού το σώμα του βαλσαμώθηκε και τοποθετήθηκε σε μόνιμη έκθεση στο Μαυσωλείο του Λένιν στη Μόσχα.

Ο εγκέφαλος του αφαιρέθηκε προτού βαλσαμωθεί το σώμα του. Η σοβιετική κυβέρνηση ανάθεσε στον γνωστό Γερμανό επιστήμονα νευρολογίας Όσκαρ Φογκτ να μελετήσει τον εγκέφαλο του Λένιν για να εντοπίσει την ακριβή θέση των κυττάρων του εγκεφάλου που είναι αρμόδια για τη μεγαλοφυΐα.

Το Ίδρυμα Εγκεφάλου δημιουργήθηκε στη Μόσχα για αυτόν τον λόγο. Ο Φογκτ δημοσίευσε ένα έντυπο για τον εγκέφαλο το 1929 όπου ανέφερε ότι μερικοί πυραμιδικοί νευρώνες στο τρίτο στρώμα του εγκεφαλικού φλοιού του Λένιν ήταν πολύ ανεπτυγμένοι. Εντούτοις το συμπέρασμα της συνάφειάς του στη μεγαλοφυΐα αμφισβητήθηκε. Η εργασία του Φογκτ θεωρήθηκε από τους Σοβιετικούς ανεπαρκής. Η περαιτέρω έρευνα συνεχίστηκε από σοβιετική ομάδα, αλλά η εργασία για τον εγκέφαλο του Λένιν δεν κοινοποιήθηκε.

Σύγχρονοι ανατομιστές δεν θεωρούν πλέον ότι η μορφολογία μπορεί μόνη της να καθορίσει τη λειτουργία του εγκεφάλου.

Σύμβολο της Ε.Σ.Σ.Δ.

Η Αγία Πετρούπολη μετονομάστηκε σε Λένινγκραντ προς τιμήν του. Αυτό παρέμεινε το όνομα της πόλης μέχρι την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, όταν έλαβε ξανά το αρχικό όνομά της.

Σε προσωπικό επίπεδο ο Λένιν ήταν μετριόφρων και αποδοκίμαζε την κολακεία. Αλλά μετά τον θάνατό του έγινε αντικείμενο προσωπολατρίας, που διήρκεσε μέχρι τα τελευταία χρόνια του σοβιετικού συστήματος.

Μέχρι σήμερα η σορός του φυλάσσεται στο μαυσωλείο όπου επιστήμονες - συντηρητές ελέγχουν το σώμα του δύο φορές την εβδομάδα για τυχόν φθορά. Κάθε 18 μήνες μεταφέρεται σε ένα εργαστήριο κάτω από το μαυσωλείο του, εξετάζεται και βυθίζεται σε χημικές ουσίες για συντήρηση. Ήταν ο πρώτος Ρώσος που φυγαδεύτηκε από τη Μόσχα το 1941, περνώντας την περίοδο του πολέμου στη Σιβηρία.

Ο Λένιν ως θεωρητικός

Ο Λένιν, εκτός από μεγάλος επαναστάτης και στρατηγικός νους, ήταν σημαντικός επιστήμονας και στοχαστής. Βασιζόμενος στις ανακαλύψεις των θεμελιωτών του Μαρξισμού, έδωσε ρηξικέλευθες απαντήσεις, οι οποίες έχουν επίδραση και σήμερα, σε καίρια ζητήματα της σύγχρονης εποχής. Κατ' αυτόν τον τρόπο προέκυψε μια νέα θεωρία, οργανικά και αναπόσπαστα συνδεδεμένη με την προηγουμένη, με την οποία συνιστά ενιαίον όλο, ο Λενινισμός. Μελέτησε, συν τοις άλλοις, επιστημονικά τον ιμπεριαλισμό και ανέπτυξε κι εμπλούτισε τη θεωρία και την πρακτική της ταξικής πάλης, της δημοκρατικής και της σοσιαλιστικής επανάστασης και της δικτατορίας του προλεταριάτου, καθώς και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και της μετάβασης στον Κομμουνισμό. Η επιστημονική μελέτη των αιτίων που οδήγησαν τη Σοβιετική Ένωση στην καπιταλιστική παλινόρθωση και, συνακόλουθα, στη διάλυση εδράζεται στον Λενινισμό.

Στον χώρο της φιλοσοφίας,ο Λένιν υπερασπίστηκε τον διαλεκτικό υλισμό, διατύπωσε τη θεωρία της αντανάκλασης, κατέδειξε, με ανάγλυφο τρόπο, τον κομματικό χαρακτήρα της πάλης των διαφόρων τάσεων και ομάδων, κι εμβάθυνε στη μελέτη των νόμων της διαλεκτικής (ιδίως του βασικότερου: του νόμου της ενότητας και πάλης των αντιθέτων). Η κριτική στον νεοθετικισμό είναι αδιανόητη έξω από το πνεύμα της φιλοσοφικής συνεισφοράς του Λένιν.

Στον πολιτικό μύθο της Σοβιετικής Ένωσης

Ο Λένιν είχε σημαντική θέση στην πολιτική ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης. Η θέση αυτή επιβλήθηκε από το Κομμουνιστικό Κόμμα με σκοπό τη δημιουργία μιας κοινής σοβιετικής εθνικής ταυτότητας που θα ένωνε τις πολυάριθμες εθνικές ομάδες της ΕΣΣΔ. Η ηγεσία καλλιέργησε την εικόνα του Λένιν ως του σημαντικότερου προσώπου που έφερε τη νίκη του λαού επί των «καταπιεστών» του. Μετά τον θάνατό του δημιουργήθηκε μια λατρεία σχεδόν θρησκευτική και το πρόσωπό του έπρεπε να τιμάται χωρίς να εγείρονται ερωτήσεις. Σε ένα κράτος με μεγάλο αριθμό αγραμμάτων που δεν μπορούσαν να αντιληφθούν εύκολα τα αφηρημένα ιδεολογικά σχήματα, χρησιμοποιήθηκαν πολύ πορτραίτα, αγάλματα, βιβλία, ταινίες κτλ γύρω από τον Λένιν. Το έργο του αναβαθμίστηκε ώστε να εμφανίζεται ως βελτίωση των ιδεών του Μαρξ και του Έγκελς για τον σοσιαλισμό. Για τον σκοπό αυτό χρησιμοποιήθηκε πολύ ο όρος «επιστημονικός» σαν προσδιοριστικό του Μαρξισμού-Λενινισμού.

Το 1970 οι Σοβιετικοί εόρτασαν την 100ή επέτειο από τη γέννηση του Λένιν με εξαιρετική λαμπρότητα και με τη συμμετοχή εκπροσώπων κομμουνιστικών και σοσιαλιστικών κομμάτων από ολόκληρη την υφήλιο[4].

Όταν κατά την εποχή της Γκλασνόστ κάποιοι ιστορικοί άρχισαν να θέτουν ερωτηματικά για τον μύθο του Λένιν, προκάλεσαν σοκ. Ο Selyunin, ένας από τους πρώτους ιστορικούς που είδαν με σκεπτικισμό τον Λένιν, ομολογούσε ότι η απομυθοποίηση ήταν δύσκολη και για τον ίδιο, όπως π.χ. στην περίπτωση όπου φάνηκε να προκύπτει ότι ο Λένιν είχε ξεκινήσει τη διαδικασία που οδήγησε στα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας του Στάλιν.[5]

Συγγραφικό έργο

  1. 1899: Το πρόγραμμά μας
  2. 1899: Ο καπιταλισμός στη γεωργία
  3. 1899: Απάντηση στον κύριο Ν.Π. Νεζντάνωφ
  4. 1899: Το άμεσο καθήκον μας
  5. 1899: Ένα άμεσο ερώτημα
  6. 1899: Η καταστροφή των μικροπαραγωγών
  7. 1899: Η ανάπτυξη των μεγάλων εργοστασίων
  8. 1899: Άκριτος κριτικισμός
  9. 1900: Tα Άμεσα Καθήκοντα του Κινήματός μας
  10. 1901: Τι να κάνουμε
  11. 1904: Ένα βήμα μπροστά, δυο βήματα πίσω
  12. 1905: Η αρχή της Ρωσικής Επανάστασης
  13. 1905: Σοσιαλισμός και θρησκεία
  14. 1905: Δυο ταχτικές της σοσιαλδημοκρατίας στη δημοκρατική επανάσταση
  15. 1907: Μέσα σε 12 χρόνια (εισαγωγή)
  16. 1908: Τα διδάγματα της κομμούνας
  17. 1909: Σχετικά με τη στάση του Εργατικού Κόμματος απέναντι στη θρησκεία
  18. 1909: Γράμμα προς τον Ζινόβιεφ
  19. 1911: Ερύθημα αιδούς του υποκριτή και ταρτούφου Τρότσκι
  20. 1911: Από το στρατόπεδο του "εργατικού" κόμματος του Στολίπιν
  21. 1912: Προς τη συντακτική επιτροπή της εφημερίδας "Πράβντα"
  22. 1913: Τα 3 Συστατικά Μέρη και οι 3 Πηγές του Μαρξισμού
  23. 1913: Ο Βαλκανικός Πόλεμος και ο σοβινισμός των αστών
  24. 1914: Η Εθνική Ισότητα
  25. 1914: Το δικαίωμα των εθνών στην αυτοδιάθεση τους
  26. 1915: Το Σύνθημα για τις Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης
  27. 1916: Ο ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού
  28. 1917: Κράτος κι Επανάσταση
  29. 1917: Οι θέσεις της 4ης του Απρίλη
  30. 1917: Η Διπλή Εξουσία
  31. 1917: Για μια Προλεταριακή Πολιτοφυλακή
  32. 1917: Συμβουλές ενός θεατή
  33. 1917: Γράμμα στα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής
  34. 1918: Η προλεταριακή επανάσταση κι ο αποστάτης Κάουτσκι
  35. 1920: Τα καθήκοντα των Ενώσεων νεολαίας
  36. 1920: Αριστερισμός, παιδική αρρώστια του κομμουνισμού
  37. 1921: Η 4η Επέτειος της Οχτωβριανής Επανάστασης
  38. 1922: Γράμμα προς τον Ι.Β. Στάλιν
  39. 1922: Δυο Γράμματα στο Περιοδικό «ΥΠΟ ΤΟ ΛΑΒΑΡΟ ΤΟΥ ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ» (το δεύτερο γράμμα, το πρώτο είναι του Τρότσκι)
  40. 1922: Γράμμα προς το συνέδριο (Η Διαθήκη)
  41. 1923: H Επανάστασή μας
  42. 1923: Προς τον Λ.Ν. Τρότσκι
  43. 1923: Προς τον σύντροφο Στάλιν
  44. Για τον Μαρξ και τον μαρξισμό
  45. Φιλοσοφικά τετράδια
  46. Κριτικά Σημειώματα για το Εθνικό Ζήτημα
  47. Τι είναι «Οι Φίλοι του Λαού» και πώς πολεμούν τους σοσιαλδημοκράτες;
  48. Για τους κανόνες της κομματικής ζωής και τις αρχές της κομματικής καθοδήγησης
  49. Ο Καρλ Μαρξ και η θεωρία του
  50. Για τα συνδικάτα
  • 1897. «Χαρακτηρισμός του οικονομικού ρωμαντισμού»
  • 1899. «Η ανάπτυξη του καπιταλισμού στη Ρωσία»
  • 1909. «Υλισμός και Εμπειριοκριτικισμός»
  • 1918. «Τα άμεσα καθήκοντα της σοβιετικής εξουσίας»
  • 1921. «Για τον φόρο σε είδος»


Πηγές

Βιβλιογραφία

  • Βλαντίμιρ Λένιν, Άπαντα, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα, 1987
  • Νετέζνα Κρούπσκαγια, Αναμνήσεις για τον Λένιν, 1933 (στα Αγγλικά)
  • Λέων Τρότσκι, Λένιν
  • Ρόμπερτ Σέρβις (Robert Service), Λένιν: μια βιογραφία, εκδ. Κούριερ, Αθήνα, 2004 ISBN 960-7851-36-6
  • Helene Carrere d' Encausse, Λένιν, εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα, 2004 ISBN 960-05-1123-3
  • Downing David, Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν, εκδ. Σαββάλας, Αθήνα, 2003 ISBN 960-460-969-6
  • Carr Edward Hallett, Ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης 1917 - 1923, εκδ. Υποδομή, Αθήνα, 1977
  • Polan A. J., Lenin and the end of politics, εκδ. Methuen, Λονδίνο, 1984 ISBN 0-416-37010-1
  • Ι.Β. Στάλιν: «Ζητήματα Λενινισμού», μετάφραση υπό επιτροπής, Αθήνα, χ.χ.
  • Deborin, Abram Moiseyevich, «Ἡ διαλεχτικὴ φιλοσοφία τοῦ Λένιν», Ἀναγέννηση, 8 (1927), σσ. 445-452
  • Lars T. Lih, Βλαντίμιρ Λένιν, εκδ. Μεταίχμιο, 2016

Σημειώσεις - παραπομπές

  1. Προφέρεται vɫɐˈdʲimʲɪr ɪˈlʲjitɕ ʊˈlʲjanəf.
  2. Προφέρεται lʲenʲɪn.
  3. Φύλλο εφημερίδας Έθνος, 31 Μαρτίου 1923, σελ. 3: «Ο Λένιν διανοητικώς νεκρός»
  4. Τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Λένιν, Ιστορικό Λεύκωμα 1970, σελ. 130-131, Καθημερινή (1998)
  5. Carol Barner-Barry & Cynthia Hody (1994) Soviet Marxism-Leninism as Mythology, Political Psychology, vol. 15, No 4, pp 609-612, 615, 621.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

  • ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ ΙΛΙΤΣ ΛΕΝΙΝ - VLADIMIR LENINE [1]
Προκάτοχος:
'Αλέξανδρος Κέρενσκι (ως επικεφαλής της Προσωρινής Κυβερνήσεως)'
'Πρόεδρος του Συμβουλίου των Λαϊκών Κομισαρίων'
1917-1924
Διάδοχος:
'Αλεξέι Ρίκοφ'