Ούγος της Προβηγκίας

Ούγος της Προβηγκίας
Ο Ούγος και η σύζυγός του Μαροζία
Βασιλιάς της Ιταλίας
Περίοδος	9 Ιουλίου 926 – 10 Απριλίου 947
Προκάτοχος	Ροδόλφος Β' της Βουργουνδίας
Διάδοχος	Λοθάριος Β΄ της Ιταλίας
Γέννηση	880 Αρλ, Γαλλία
Θάνατος	10 Απριλίου 947 (67 ετών) Αρλ, Γαλλία
Σύζυγος	Μαροζία Γκίλα της Προβηγκίας Μπέρθα της Σουηβίας
Επίγονοι	Λοθάριος Β΄ της Ιταλίας Ουμβέρτος του Σπολέτο Μπέρτα
Οίκος	Οίκος των Μποζονιδών
Πατέρας	Θεοβάλδος της Αρλ
Μητέρα	Μπέρτα
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα ()

Ο Ούγος της Αρλ ή Ούγος της Προβηγκίας (Hugues d'Arles, 880 – 10 Απριλίου 947) ήταν βασιλιάς της Ιταλίας από το 926 έως τον θάνατό του το 947. Προερχόταν από τον Οίκο των Μποζονιδών και ήταν ο μεγαλύτερος γιος του Θεοβάλδου της Αρλ και της Μπέρτας, θυγατέρας του Λοθαρίου Β΄ της Λοθαριγγίας. Κατά την διάρκεια της βασιλείας του προσπάθησε να δημιουργήσει σχέσεις με τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στην Κωνσταντινούπολη. Είχε πολλές επιτυχίες με τους εξωτερικούς εχθρούς του, αλλά οι πολιτικές του δημιούργησαν πολλούς εσωτερικούς εχθρούς, που αποδυνάμωσαν την εξουσία του ως τον θάνατό του.

Δούκας της Προβηγκίας

Κληρονομώντας τις κομητείες της Αρλ και του Βιεν, έγινε ένας από τους ισχυρότερους ευγενείς του βασιλείου της Προβηγκίας. Όταν ο Λουδοβίκος ο Τυφλός που ήταν βασιλιάς της Προβηγκίας τυφλώθηκε και εξορίστηκε (905), ο Ούγος της Αρλ έγινε αντιβασιλιάς και πήρε τον τίτλο του δούκα της Προβηγκίας (911). Μετακίνησε την πρωτεύουσά του στην Αρλ και νυμφεύτηκε την ετεροθαλή αδελφή τού Λουδοβίκου, τη Γκίλλα, κόρη του Μπόζο της Προβηγκίας και χήρα του Ροδόλφου Α΄ της Βουργουνδίας. Σε άγνωστη στιγμή στρατός από την Προβηγκία υπό την ηγεσία του Ούγου και του αδελφού του Μπόζο επιτέθηκε στην Λομβαρδία με την υποστήριξη της μητέρας του Ούγου. Η επίθεση έγινε σύμφωνα με τον Κωνσταντίνο Ζ΄ τον Πορφυρογέννητο την περίοδο 923-924, αλλά ο Λιουτπράνδος της Κρεμόνας την χρονολογεί ενωρίτερα, την περίοδο 917 - 920. Το 922 ευγενείς εξεγέρθηκαν κατά του Βερεγκάριου της Ιταλίας, ορίζοντας τον Ροδόλφο Β΄ της Βουργουνδίας βασιλιά της Ιταλίας. Ο εμφύλιος πόλεμος που ξέσπασε, τερματίστηκε με την δολοφονία του Βερεγγάριου Α΄ (924).

Βασιλιάς της Ιταλίας

Οι υποστηρικτές του Βερεγγάριου Α΄ όρισαν βασιλιά της Ιταλίας τον Ούγο (925), ενώ ο Ροδόλφος Β΄ εξορίστηκε (926). Τότε ο Ούγος διέσχισε τις Άλπεις για να στεφθεί βασιλιάς· την ίδια ώρα ο Λουδοβίκος της Προβηγκίας έδινε την κομητεία της Βιέννης στον γιο του Κάρολο–Κωνσταντίνο. Μετά τον θάνατο του Λουδοβίκου στις 5 Ιουνίου 928, ο Ούγος κατέλαβε την Προβηγκία, εφάρμοσε σωστή κεντρική διοίκηση και αντιμετώπισε επιτυχώς τις επιδρομές των Μαγυάρων. Ο Ούγος παραχώρησε στον γιο τού Ερβέρτου Β΄ των Βερμαντουά Όντο το Βιεν, στην θέση του Καρόλου–Κωνσταντίνου. Βρισκόταν ακόμη σε σύγκρουση με τον Ροδόλφο της Βουργουνδίας, ελπίζοντας να έχει την υποστήριξη του Γάλλου μονάρχη Ροδόλφου. Ο Ροδόλφος της Γαλλίας, που κατάφερε να αποκτήσει τον έλεγχο του Βιεν και της Λυών, παραχώρησε το Βιεν ξανά στον Κάρολο-Κωνσταντίνο ως αποζημίωση (931). Ο Ούγος επέστρεψε στην Ιταλία, όπου επικεντρώθηκε στις προσπάθειες να πάρει το στέμμα και να το διατηρήσει για τον εαυτό του και τους απογόνους του. Κατάφερε -μετά από πίεση- να πείσει τους ευγενείς να αναγνωρίσουν ως διάδοχό του τον γιο του Λοθάριο Β΄, ο οποίος στέφθηκε μαζί του τον Απρίλιο τού 931.

Αποτυχία να πραγματοποιήσει δεύτερο γάμο

Την ίδια χρονιά κατηγόρησε τον ετεροθαλή αδελφό του Λαμβέρτο της Τοσκάνης για προδοσία και τον εξόρισε. Ο πραγματικός λόγος εξορίας ήταν ότι ο Λαμβέρτος τού στάθηκε εμπόδιο στην πραγματοποίηση του δεύτερου γάμου του. Το 936 ο Ούγος αντικατέστησε τον Μπόζο της Τοσκάνης με τον γιο του Ουμβέρτο. Οι προσπάθειες του Ούγου να επεκτείνει τις συμμαχίες του με έναν δεύτερο γάμο απέτυχαν. Η νύφη Μαροζία ήταν χήρα δύο φορές, τού Αλβέριχου Α΄ του Σπολέτο και τού Ούγου, ετεροθαλούς αδελφού τού Γκυ της Τοσκάνης, κάτι που ήταν αντίθετο με τους εκκλησιαστικούς κανόνες. Γι' αυτό αφαίρεσε την Τοσκάνη από τους απογόνους τού δεύτερου γάμου της μητέρας του, παραδίδοντας την στον πατρικό του συγγενή Μπόζο. Αυτό έκανε τον Αλβέριχο Β΄, γιο της Μαροζίας από τον πρώτο της γάμο, να κάνει πραξικόπημα κατά του Ούγου. Η Μαροζία φυλακίστηκε και πεβίωσε φυλακισμένη λίγο αργότερα.

Ανατροπή

Για να επεκτείνει την εξουσία του στο Μιλάνο, τοποθέτησε αρχιεπίσκοπο του Μιλάνου τον νόθο γιο του Θεοβάλδο στην θέση του Αρδέριχου. Συνέχισε την άμυνα του κράτους του εναντίον των Μαγυάρων και των Ανδαλουσιανών πειρατών και έκανε συμφωνία με τον Ροδόλφο (933), με την οποία εγκατέλειψε τα δικαιώματά του στην Ιταλία παραμένοντας στην Προβηγκία (933). Διατήρησε φιλικές σχέσεις με το Βυζάντιο· το 942 έδωσε στον Αλβέριχο Β΄ μια από τις κόρες του ως σύζυγο. Ο Ούγος συνέχιζε την τακτική να παραχωρεί περιοχές και αξιώματα σε ανθρώπους του στενού περιβάλλοντός του, κάτι που έφερε την αντίδραση της αριστοκρατίας: ο Βερεγγάριος Β΄ της Ιταλίας επαναστάτησε και εξορίστηκε (941). Το (945) επέστρεψε ο Βερεγγάριος από την εξορία του στην Γερμανία, νίκησε σε μάχη τον Ούγο και τον εκθρόνισε. Αυτός κατέφυγε στην Προβηγκία, αλλά εξακολουθούσε να διατηρεί τον βασιλικό τίτλο.

Οικογένεια

Από τέσσερις συζύγους και τέσσερις αυλικές απέκτησε οκτώ παιδιά. Μερικά από αυτά ήταν:

• Ουμβέρτος μάργραβος της Τοσκάνης,
• Μπέρτα, παντρεύτηκε τον Ρωμανό Β΄ των Μακεδόνων Αυτοκράτορα των Ρωμαίων, πήρε το όνομα Ευδοκία και κληρονόμησε τα εδάφη του πατέρα της στην Προβηγκία, κ.ά.

Με την Γερμανίδα Άλδα, γιος και διάδοχός του ήταν ο:

• Λοθάριος Β΄ της Λομβαρδίας ("Ιταλίας").

Πηγές

• Bouchard, Constance Brittain (1999). "Burgundy and Provence, 879–1032". In Reuter, Timothy; McKitterick, Rosamond. The New Cambridge Medieval *History, c.900-c.1024. Volume 3. Cambridge University Press.
• Keller, Hagen (1971). "Bosone di Toscana". Dizionario Biografico degli Italiani. 13. Rome: Istituto dell'Enciclopedia Italiana.
• Llewellyn, Peter (1971). Rome in the Dark Ages. Constable.
• McKitterick, Rosamond (1983). The Frankish Kingdoms under the Carolingians, 751–987. London: Longman.
• Previté-Orton, C. W. (1917). "Italy and Provence, 900–950". The English Historical Review. 32 (127): 335–347.
• Riché, Pierre (1993). The Carolingians: a family who forged Europe. University of Pennsylvania Press.