Νίκαια Αττικής: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 93: Γραμμή 93:
** Ανοιχτό γήπεδο αντισφαίρισης
** Ανοιχτό γήπεδο αντισφαίρισης
** Ανοιχτό γήπεδο χειροσφαίρισης
** Ανοιχτό γήπεδο χειροσφαίρισης
*Το [[Δημοτικό Γήπεδο Νίκαιας]], χωρητικότητας 4,361 θέσεων.
*Το [[Δημοτικό Γήπεδο Νίκαιας]], χωρητικότητας 4.361 θέσεων.
*Το [[Δημοτικό Γήπεδο Νεάπολης Νίκαιας]], χωρητικότητας 6.000 θέσεων.
*Το [[Δημοτικό Γήπεδο Νεάπολης Νίκαιας]], χωρητικότητας 6.000 θέσεων.
*Το [[Ολυμπιακό Κλειστό Γυμναστήριο Άρσης Βαρών Νίκαιας]], χωρητικότητας 5.100 θέσεων.
*Το [[Ολυμπιακό Κλειστό Γυμναστήριο Άρσης Βαρών Νίκαιας]], χωρητικότητας 5.100 θέσεων.

Έκδοση από την 18:30, 28 Αυγούστου 2019

Για άλλες χρήσεις, δείτε: Δήμος Νίκαιας (αποσαφήνιση).
Αυτό το λήμμα αφορά τη δημοτική ενότητα και πρώην δήμο Νίκαιας. Για τον Δήμο στον οποίο ανήκει η Νίκαια από το 2011, δείτε: Δήμος Νίκαιας - Αγίου Ιωάννη Ρέντη.

Συντεταγμένες: 37°58′N 23°39′E / 37.97°N 23.65°E / 37.97; 23.65

Νίκαια Αττικής
Πόλη
Τοποθεσία στον χάρτη
Τοποθεσία στον χάρτη
Νίκαια Αττικής
ΧώραΕλλάδα
ΠεριφέρειαΑττικής
ΔήμοςΝίκαιας - Αγίου Ιωάννη Ρέντη
Έκταση7.249 km2
Πληθυσμός88.077[1]
Ταχυδρομικός κώδικας184
Τηλεφωνικός κωδικός210

Η Νίκαια, γνωστή ως Νέα Κοκκινιά που είναι η πρώην ονομασία της ή απλά Κοκκινιά,[2] είναι περιοχή των Αθηνών και αποτελεί δημοτική ενότητα και έδρα του Δήμου Νίκαιας - Αγ. Ιωάννη Ρέντη της Περιφερειακής Ενότητας Πειραιώς.[3] και είναι μέρος του πολεοδομικού συγκροτήματος Αθηνών. Βρίσκεται περίπου 4 χλμ βορειοδυτικά του Πειραιά και 8 χλμ δυτικά του κέντρου της Αθήνας και συνορεύει βόρεια και βορειοανατολικά με τον Κορυδαλλό, νοτιοανατολικά και ανατολικά με τον Άγιο Ιωάννη Ρέντη, νότια με την Παλαιά Κοκκινιά, δυτικά και βορειοδυτικά με το Κερατσίνι και νοτιοδυτικά με τα Ταμπούρια. Έχει άριστη ρυμοτομία και στις κύριες οδούς συμπεριλαμβάνονται οι λεωφόροι Γρηγορίου Λαμπράκη και Πέτρου Ράλλη που συνδέονται μεταξύ τους και η λεωφόρος Θηβών.

Η Νίκαια ανήκει στις προσφυγικές εκείνες πόλεις που δημιουργήθηκαν μετά την Μικρασιατική καταστροφή του 1922 και έγινε η νέα πατρίδα των ξεριζωμένων προσφύγων της Μικράς Ασίας. Ο προσφυγικός συνοικισμός της Νέας Κοκκινιάς, όπως αρχικά ονομαζόταν, ιδρύθηκε το 1923 και σύμφωνα με την επίσημη Ελληνική απογραφή του 1928 αριθμούσε 33.201 κατοίκους[4], αποτελώντας τον πολυπληθέστερο συνοικισμό. Το 1934 αποσπάστηκε από το δήμο Πειραιά και έγινε ανεξάρτητος δήμος, ενώ το 1940 μετονομάστηκε σε Νίκαια. Το 2011 ο δήμος Νίκαιας συνενώθηκε με τον γειτονικό δήμο Αγίου Ιωάννη Ρέντη και έκτοτε η Νίκαια αποτελεί τμήμα και έδρα του ευρύτερου Καλλικρατικού δήμου Νίκαιας - Αγίου Ιωάννη Ρέντη.

Έχει αναγνωριστεί επίσημα ως μαρτυρική πόλη[5], με αφορμή τη βαρβαρότητα που υπέστη κατά την περίοδο της Κατοχής από τα κατοχικά στρατεύματα, στα γεγονότα που έμειναν γνωστά ως Μάχη της Κοκκινιάς και Μπλόκο της Κοκκινιάς αντίστοιχα. Ιστορικά είναι άμεσα συνδεδεμένη με την Παλαιά Κοκκινιά, η οποία είχε κατοικηθεί νωρίτερα.

Ιστορία

Πανοραμική άποψη της Νίκαιας το 1925.
Γειτονιά της Νίκαιας με προσφυγικές οικίες το 1936.
Σύγχρονη γειτονιά στη Νίκαια.

Με την Μικρασιατική καταστροφή και τον ερχομό 1.500.000 Μικρασιατών προσφύγων, δημιουργούνται νέοι συνοικισμοί ανά διάφορες περιοχές της Ελλάδας, μεταξύ αυτών και στον Πειραιά, για την εγκατάσταση τους. Έπειτα από απόφαση της Ελληνικής κυβέρνησης το 1922, απαλλοτριώνονται οικόπεδα για τη δημιουργία συνοικισμών και στις 18 Μαρτίου 1923[6][6] το Ταμείο Περιθάλψεως Προσφύγων εγκαινίασε τον συνοικισμό της Νέας Κοκκινιάς, σε ακατοίκητη προηγουμένως περιοχή όπου άνηκε στον Δήμο Πειραιώς[7]. Οι πρόσφυγες που εγκαταστάθηκαν στον συνοικισμό ήταν καταγόμενοι από διάφορα μέρη της Μικράς Ασίας όπως Σμύρνη, Μαγνησία, Βιθυνία, Μούγλα, Τραπεζούντα, Ικόνιο [6], εξ' αυτών κατά πλειοψηφία ήταν ελληνικής καταγωγής[8], ωστόσο όμως σε εξίσου μεγάλο βαθμό ήταν και αρμενικής καταγωγής.

Ανατέθηκε στον μηχανικό Διονύσιο Κόκκινο να ετοιμάσει τα σχέδια του προσφυγικού συνοικισμού, ενώ από το 1924 το έργο ανέλαβε να αποπερατώσει η Επιτροπή Αποκατάστασης Προσφύγων[6]. Σε έκταση 750.000 ανεγέρθηκαν περί τις 1000 οικίες διώροφες ή μονοκατοικίες που σε αυτές αμέσως στεγάστηκαν 50.000 πρόσφυγες[6]. Για την κατασκευή των κατοικιών στα τοιχία χρησιμοποιήθηκαν λίθοι, μπετόν αρμέ για τα πατώματα και κεραμίδια γαλλικού τύπου για τις σκεπές[6]. Η αξία της κάθε οικίας ανέρχεται στις 70.000 δρχ και όποιος πρόσφυγας επιθυμούσε κατέβαλε 7.000 δρχ και είχε την δυνατότητα να το αποπληρώσει σε 15 έτη[6]. Για την δημιουργία του συνοικισμού δαπανήθηκαν 80,279,302 δρχ και στο αρχικό σχέδιο προβλεπόταν δημόσια κτίρια όπως νοσοκομείο, αστυνομία, εκκλησία κτλ τα οποία κατασκευάστηκαν σε δεύτερη φάση με άλλο δάνειο[6].

Στους δρόμους του νεοσύστατου συνοικισμού δόθηκαν ονόματα πόλεων και οικισμών της Μικράς Ασίας και του Πόντου όπως Προύσσα, Καισάρεια, Λαοδίκεια, Μαγνησία, Έφεσος, Ιωνία, Κυδωνιών (από το 1939 Πέτρου Ράλλη), Μαινεμένη, Βιθυνία, Νικομήδεια, Αττάλεια, Ταρσός, Φρυγία κ.α., ενώ σε ένδειξη ευγνωμοσύνης, η κεντρική οδός του συνοικισμού έλαβε το όνομα του Προέδρου του Ταμείου Περιθάλψεως Προσφύγων Επαμεινώνδα Χαρίλαου, ενώ έτερη κεντρική οδός του Προέδρου της Επιτροπής Αποκατάστασης Προσφύγων Χένρυ Μοργκεντάου (σήμερα Κώστα Γέμελου)[9].

Από το 1926 στο συνοικισμό λειτουργούσε Χαμάμ, με ονομασία "Μικρά Ασία", του οποίου η διαδικασία της ανέγερσης ξεκίνησε μόλις το 1923, από τον Αρμένιο αρχιτέκτονα Αρτίν Παλατζιάν[10]. Επίσης, από τα πρώτα κιόλας χρόνια, στον συνοικισμό υπήρξε πλήθος κινηματογράφων όπως οι κινηματογράφοι "Απόλλων", "Έσπερος", "Ορφέας", "Αλκαζάρ", "Κρυστάλ" (αργότερα "Παλλάς"), "Ήλιος" (μετέπειτα "Απόλλων") και "Εκλαίρ".[11] Το 1926 με πρωτοβουλία της φιλανθρωπικής οργάνωσης των “Aμερικανίδων Κυριών’’ στήθηκε νοσοκομείο, το οποίο παρά τις βασικές ελλείψεις, λειτούργησε μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του '30.

Ο προσφυγικός συνοικισμός της Νέας Κοκκινιάς μέχρι και το 1933 υπαγόταν διοικητικά στο Δήμο Πειραιά, όταν τον Ιανουάριο του 1934 διαχωρίστηκε και δημιουργήθηκε ο αυτόνομος Δήμος Νέας Κοκκινιάς.[12][13] Τον Φεβρουάριο του 1934 διεξήχθησαν δημοτικές εκλογές και στη Νέα Κοκκινιά υπήρξαν 5 υποψήφιοι: Κοραής, Κυριακίδης, Σκλήρης, Αμοιραδάκης και Παυλόγλου. Στις εκλογές οι υποψήφιοι δεν έπιασαν τη βάση και έτσι την 1η Απριλίου διεξήχθησαν επαναληπτικές εκλογές και πρώτος δήμαρχος του νεοσύστατου Δήμου της Νέας Κοκκινιάς εκλέχθηκε ο Στυλιανός Κοραής.[14][15] Τον Σεπτέμβριο του 1940 η πόλη μετονομάστηκε σε Νίκαια και κατόπιν ο δήμος σε Δήμο Νίκαιας.[16][17] Για τη μετονομασία, ο Δήμος επί δημαρχίας τότε Ιωάννου Μήλιου, είχε προκηρύξει από τον Οκτώβριο του 1939, πανελλήνιο διαγωνισμό με χρηματικά έπαθλα, με τον όρο όμως τα προταθέντα ονόματα να είναι από ιστορικές περιοχές της Μικράς Ασίας, του Πόντου και της Θράκης[18]. Στον διαγωνισμό συμμετείχαν 415 πολίτες απ' όλη την Ελλάδα, ακόμα και ομογενείς οι οποίοι έστειλαν την πρότασή τους. Μερικά από τα προταθέντα ονόματα ήταν τα Τροία, Φρυγία, Βασιλειάς, Φοινίκη, Ανατολή, Τραπεζούντα κ.α.. Τελικά υπερίσχυσε το Νίκαια, σε ανάμνηση της Νίκαιας της Βιθυνίας στη Μικρά Ασία, το οποίο είχαν προτείνει 56 άτομα[19], μεταξύ των οποίων ο Ιωάννης Μελάς (δικηγόρος, ερευνητής-συγγραφέας και μετέπειτα βουλευτής Πειραιά, δήμαρχος Νίκαιας και υπουργός Οικονομίας).

Από τα πρώτα χρόνια και πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στον προσφυγικό συνοικισμό της Νέας Κοκκινιάς λειτουργούσαν εργοστάσια ταπητουργίας, πλινθο-κεραμοποιίας, χρωματουργίας και διάφορα ασβεστουργεία, βαμβακουργεία, υποδηματοποιεία, υφαντουργεία, πλεκτήρια, κουφετοποιεία, κ.ά., όπου εργάζονταν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού των προσφύγων. Στο συνοικισμό λειτούργησαν καταστήματα όπως εμποροραφεία, κουρεία, πηλοποιεία, οινοζυθοπωλεία, χαλβατζίδικα, μαγειρεία, παντοπωλεία, κρεοπωλεία, εστιατόρια, ταβέρνες, καταστήματα λευκών ειδών, κ.λ.π..

Κατα τη διάρκεια της Κατοχής της Ελλάδας η Νίκαια, γνώρισε την βαρβαρότητα και μισαλλοδοξία των Γερμανών κατακτητών. Αρχικά, τον Μάρτιο του 1944, δέχθηκε επίθεση, με την αντίσταση της προσφυγικής πόλης να χαρακτηρίζεται «Μάχη της Κοκκινιάς» και λίγο αργότερα, στις 17 Αυγούστου 1944 ακολούθησε ως αντίποινα της ηρωϊκής αυτής αντίστασης, η εκτέλεση δεκάδων πολιτών στη μάντρα ενός ανενεργού ταπητουργείου πίσω από την Οσία Ξένη και σε διάφορα άλλα σημεία της πόλης και χαρακτηρίστηκε «Μπλόκο της Κοκκινιάς».

Μεταπολεμικά η Νίκαια άρχισε να αστικοποιείται και να αναπτύσσεται ολοένα και περισσότερο. Στις βορειότερες περιοχές της πόλης, από τη δεκαετία του '50 και του '60, έδρευσαν σε ιδιόκτητα εδάφη, λατομεία, αυτά του Σελεπίτσαρι και του Καραμπίνη. Τα εδάφη αυτά, πολύ αργότερα και ενώ τα λατομεία ήταν πλέον ανενεργά, ο δήμος τα αγόρασε και οικοδόμησε αθλητικούς και πολιτιστικούς χώρους.

Σύγχρονη Νίκαια

Άλσος Βώκου στη Νίκαια

Μουσεία - Μνημεία

Ο σημερινός επισκέπτης της Νίκαιας μπορεί να επισκεφτεί διάφορα μέρη που αναδεικνύουν την πρόσφατη της ιστορία όπως τα προσφυγικά τετράγωνα και το ανακαινισμένο Λουτρό - (Χαμάμ), δίνοντας μια εικόνα για το πως ζούσαν οι πρώτοι πρόσφυγες που την κατοίκησαν μετά το 1922.

Ο περιβάλλοντας χώρος του Πολιτιστικού πολυχώρου Νίκαιας «Μάνος Λοΐζος»

Επίσης μέρη ιδιαίτερης τοπικής σημασίας όπως το Πάρκο Σελεπίτσαρι με το Κατράκειο Θέατρο και τις εμβληματικές εγκαταστάσεις του Ολυμπιακού Γυμναστηρίου Άρσης Βαρών, τον πλούσιο σε βλάστηση Λόφο της Δεξαμενής, τον Δημοτικό Κήπο με το ανοιχτό θέατρο (Κηποθέατρο), τον Πολιτιστικό πολυχώρο «Μάνος Λοΐζος» και το Άλσος Βώκου.

Η Μάντρα Μπλόκου της Κοκκινιάς, μνημειακός χώρος

Στη Νίκαια επίσης υπάρχουν μνημειακά μέρη που μπορεί κανείς να επισκεφτεί και που αναδεικνύουν τον αγώνα των προσφύγων, την αντίσταση και τα γεγονότα που έλαβαν χώρο κατά τη διάρκεια της Κατοχής, όπως τα εξής

Ναοί

Τέλος, στη Νίκαια επίσης υπάρχει πλήθος ορθόδοξων εκκλησιών, καθώς και η Ιερή Μητρόπολη, μια εκ των Μητροπόλεων της Εκκλησίας της Ελλάδας. Πιο σημαντικές εκκλησίες είναι ο Μητροπολιτικός Ναός Αγίου Νικολάου και ο Ιερός Ναός Οσίας Ξένης στο κέντρο της πόλης και ο Ιερός Ναός Αγίου Γεωργίου, οι οποίες είναι και οι παλαιότερες εκκλησίες της Νίκαιας. Ακόμα υπάρχουν και ο Ιερός Ναός Γεννήσεως Θεοτόκου (Παναγίτσα), ο Ιερός Ναός Ευαγγελίστριας, ο Ιερός Ναός Αγίας Τριάδας, ο Ιερός Ναός Τριών Ιεραρχών κ.α.. Επίσης υπάρχει και αρμενική ορθόδοξη εκκλησία, ο εμβληματικός Ιερός Ναός Αγίου Ιακώβου ("Σουρπ Αγκόπ")[21], η οποία είναι από τις παλαιότερες στην Ελλάδα.

Συνοικίες

Η Νίκαια αποτελείται από 4 μεγάλες ιστορικές συνοικίες[22]

  • Συνοικία I (Άνω Νεάπολη - Νεάπολη)
  • Συνοικία II (Νεάπολη - Προσφυγικά)
  • Συνοικία III (Χαλκηδόνα - Προσφυγικά - Άσπρα Χώματα)
  • Συνοικία IV (Άσπρα Χώματα)

Συγκοινωνία

Λεωφορείο δημοτικής συγκοινωνίας Νίκαιας στο Νεκροταφείο Σχιστού, τερματισμός του δρομολογίου

Η Νίκαια εξυπηρετείται από αρκετές αστικές γραμμές λεωφορείων ΟΑΣΑ που τη συνδέουν με το κέντρο της Αθήνας και τον Πειραιά. Πιο συγκεκριμένα εξυπηρετείται απο τις γραμμές Β18 Ομόνοια - Πέραμα (Μέσω Πέτρου Ράλλη), Γ18 Ομόνοια - Πέραμα (Μέσω Γρ. Λαμπράκη), 703 Πειραιάς - Αγ. Ανάργυροι - Αγ. Ελευθέριος (Μέσω Θηβών), 750 Αττικό Νοσοκομείο - Στ. Μετρό Αιγάλεω - Νίκαια, 801 Πειραιάς - Παλάσκα (Χαϊδάρι), 802 Πειραιάς - Δάσος Α' (Μέσω Λεωφόρου Αθηνών), 803 Πειραιάς - Δάσος Β' (Μέσω Ιεράς Οδού), 804 Πειραιάς - Δαφνί, 809 Σχιστό - Κορυδαλλός - Πειραιάς Α', 810 Σχιστό - Κορυδαλλός - Πειραιάς Β', 814 Σχιστό - Καραβάς - Πειραιάς, 820 Κερατσίνι - Στ. Μετρό Αιγάλεω, 827 Πειραιάς - Γ' Νεκροτ. - Άσπρα Χώματα, 828 Πειραιάς - Άσπρα Χώματα - Γ' Νεκροτ., 830 Αγία Βαρβάρα - Πειραιάς, 831 Πειραιάς - Αιγάλεω, 845 Πειραιάς - Ελευσίνα, 860 Παλ. Φάληρο - Κρατ. Νίκαιας -Σχιστό Κερατσινίου, 909 Αγ. Βασίλειος - Αγ. Σοφιά - Κρατ. Νίκαιας, 800 Νίκαια - Πειραιάς, 846 Νεάπολη - Πειραιάς Α', 847 Νεάπολη - Πειραιάς Β', 848 Νεάπολη - Χαραυγή, 852 Νεάπολη - Στ. Μετρό Αιγάλεω, 824 Νεάπολη - Αγ. Αντώνιος - Πειραιάς Α', 825 Νεάπολη - Αγ. Αντώνιος - Πειραιάς Β' και της γραμμής 21 Νίκαια - Πέτρου Ράλλη - Ομόνοια του τρόλλεϋ.

Το 2012, ξεκίνησαν έργα στο ιστορικό κέντρο της πόλης για την εγκατάσταση σταθμού Μετρό της Νίκαιας, επί της πλατείας Ελευθερίου Βενιζέλου, έναντι Μητροπολίτικου Ναού Αγίου Νικολάου, ως επέκταση της Γραμμής 3 (Δημοτικό θέατρο - Αεροδρόμιο).

Αθλητισμός

Αθλητικές εγκαταστάσεις

  • Το Δημοτικό Αθλητικό Κέντρο Νίκαιας «Πλάτων» (ΔΑΚ Νίκαιας «Πλάτων»), το οποίο περιλαμβάνει τις παρακάτω εγκαταστάσεις:
    • Κλειστό κολυμβητήριο
    • Κλειστό γήπεδο καλαθοσφαίρισης, χωρητικότητας 2.000 θέσεων.
    • Ανοιχτά γήπεδα καλαθοσφαίρισης
    • Ανοιχτό γήπεδο αντισφαίρισης
    • Ανοιχτό γήπεδο χειροσφαίρισης
  • Το Δημοτικό Γήπεδο Νίκαιας, χωρητικότητας 4.361 θέσεων.
  • Το Δημοτικό Γήπεδο Νεάπολης Νίκαιας, χωρητικότητας 6.000 θέσεων.
  • Το Ολυμπιακό Κλειστό Γυμναστήριο Άρσης Βαρών Νίκαιας, χωρητικότητας 5.100 θέσεων.
  • Το 1ο Κλειστό Γυμναστήριο Νίκαιας, χωρητικότητας 250 θέσεων.
  • Το Δημοτικό Γήπεδο Νίκαιας «Παντελής Νικολαΐδης», χωρητικότητας 2.000 θέσεων.
  • Την Αίθουσα Γυμναστικής του Πολιτιστικού πολυχώρου Νίκαιας «Μάνος Λοΐζος», επί της λεωφόρου Θηβών.
  • Το 2ο Κλειστό Γυμναστήριο Νίκαιας, χωρητικότητας 250 θέσεων.

Αθλητικοί σύλλογοι

  • Ποδηλατικός Σύλλογος Κρόνος Νίκαιας
  • Ορειβατικός Φυσιολατρικός Όμιλος Νίκαιας
  • Α.Σ. Όμηρος Νίκαιας

Δήμος Νίκαιας

Δήμος Νίκαιας
Δήμος
Official logo of {{{official_name}}}

Έμβλημα
Χώρα Ελλάδα
Διοίκηση  
 • Δήμαρχος Δήμαρχος Νίκαιας
Διοικητική υπαγωγή  
Διαμέρισμα Στερεά Ελλάδα
Νομός Αττικής
Έκταση 7.249 km2
Ο Δήμος Νίκαιας ερχόμενοι από το κέντρο της Αθήνας, στο ύψος της διασταύρωσης των λεωφόρων Γρηγορίου Λαμπράκη και Πέτρου Ράλλη και του Γ' Νεκροταφείου Αθηνών.

Η Νέα Κοκκινιά, όπως ονομαζόταν αρχικά η πόλη, ιδρύθηκε το 1923 και υπαγόταν διοικητικά στον Δήμο Πειραιώς. Σύμφωνα με την επίσημη Ελληνική απόγραφή του 1928 ο συνοικισμός της Νέας Κοκκινιάς αριθμούσε 33.201 πληθυσμό. Το 1934, συστάθηκε για πρώτη φορά ο δήμος στον οποίο έκτοτε θα υπαγόταν διοικητικά η Νέα Κοκκινιά, με την ονομασία «Δήμος Νέας Κοκκινιάς» και πρώτος εκλεγμένος δήμαρχος ήταν ο Στυλιανός Κοραής.

Το 1940 η πόλη μετονομάστηκε σε Νίκαια και έκτοτε ο δήμος ονομαζόταν «Δήμος Νίκαιας». Ο Δήμος Νίκαιας σύμφωνα με τις επίσημη Ελληνική απογραφή του 1961 και 1971 αποτελούσε τον 5ο σε πληθυσμό δήμο σε όλη την ελληνική επικράτεια, πίσω από τους δήμους Αθηναίων, Θεσσαλονίκης, Πειραιώς και Πατρέων. Το 2001 βρισκόταν στην 9η θέση του σχετικού πίνακα, με πληθυσμό 93.086.

Το 2010 μετά από συνέχιση του νομοσχεδίου Καποδίστρια 2 από την Νέα Δημοκρατία το ΠΑΣΟΚ άλλαξε την ονομασία του νομοσχεδίου για την Τοπική Αυτοδιοίκηση και τη Διοίκηση και έτσι ο Δήμος Νίκαιας ενώθηκε με τον Δήμο Αγίου Ιωάννη Ρέντη και μετονομάστηκε σε Καλλικρατικό «Δήμο Νίκαιας - Αγίου Ιωάννη Ρέντη», με έδρα την πόλη της Νίκαιας.

Δήμαρχοι Νίκαιας

Δήμαρχοι Νίκαιας από το 1934 έως το 1967:

  • Στυλιανός Κοραής (Πρώτος Δήμαρχος Νέας Κοκκινιάς), Κωνσταντίνος Θεοφανίδης, Ιωάννης Μήλιος, Σ. Πάνος, Ιωάννης Μελάς, Κουτρουμπάκης, Θεώδορος Αμυραδάκης, Δημήτριος Καρακουλουξής, Νικόλαος Ντουντουλίδης κ.α.

Δήμαρχοι Νίκαιας από το 1967 έως το 1974:

Δήμαρχοι Νίκαιας από το 1974 έως το 2011:

Δήμαρχοι Νίκαιας - Αγίου Ιωάννη Ρέντη από το 2011 έως σήμερα:

Πληθυσμιακή εξέλιξη

Έτος απογραφής Πληθυσμός Πηγές
1928 33.201 [23]
1940 59.552 [24]
1951 72.176 [25]
1961 83.266 [26]
1971 86.269 [27]
1981 90.368 [28]
1991 87.597 [29]
2001 93.086
2011 89.380 [30]

Αδελφοποιημένες πόλεις

Η Νίκαια είναι αδελφοποιημένη με τις παρακάτω πόλεις:

Παραπομπές

  1. www.statistics.gr/el/2021-census-res-pop-results.
  2. Ο Συνοικισμός της Νέας Κοκκινιάς. Το ξεκίνημα, pireorama.blogspot.gr
  3. nikaia-rentis.gov.gr
  4. Πληθυσμός της Ελλάδος κατά την Απογραφήν της 15-16 Μαΐου 1928 - Πραγματικός πληθυσμός, ψηφ. σελ. 75 Αθήνα, Εθνικό Τυπογραφείο 1935
  5. Δίκτυο μαρτυρικών χωριών και πόλεων της Ελλάδας, το μπλόκο της Κοκκινιάς
  6. 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 6,5 6,6 6,7 Η Εικονογραφημένη της Ελλάδος, Ιούλιος 1925 τεύχος 7, σελίδες 13-15, Από το ψηφιακό αρχείο της Βουλής των Ελλήνων
  7. Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών
  8. «(επιμ. Κώστας Μπέλσης). Αυτοβιογραφικές σημειώσεις Κωνσταντίνου Δυναμίδη (1937-1950)». 
  9. Οδός Μοργκεντάου Νίκαια, mlp-blo-g-spot.blogspot.gr
  10. Το Χαμάμ, nikaia-rentis.gov.gr
  11. Παπαδοπούλου Α., Η Αττική Νίκαια, Νίκαια , ό. π., σ. 31-32.
  12. "ΟΙ ΝΕΟΙ ΔΗΜΟΙ ΚΑΙ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΕΚ ΤΟΥ ΧΩΡΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΣΥΝΟΙΚΙΣΜΩΝ ΑΘΗΝΩΝ, ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΚΑΙ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ", εφ. ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ, 20 Ιανουαρίου 1934, σελ. 4 (ψηφ. σελ. 94)
  13. "ΟΙ ΑΠΟΣΧΙΖΟΜΕΝΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟΙ ΣΥΝΟΙΚΙΣΜΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΗΜΟΥΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ", ημερήσια πειραϊκή εφημερίς "ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΟΣ", 20 Ιανουαρίου 1934, σελ. 4 (ψηφ. σελ. 73)
  14. "ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΘΕΣΙΝΩΝ ΕΠΑΝΑΛΗΠΤΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΣΥΝΟΙΚΙΣΜΟΥΣ. ΠΟΙΟΙ ΕΞΕΛΕΓΗΣΑΝ ΔΗΜΑΡΧΟΙ. - ΟΙ ΨΗΦΟΙ ΤΩΝ", εφ. ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ, 2 Απριλίου 1934, σελ. 1 και 5 (ψηφ. σελ. 448 και 452)
  15. "ΕΙΣ ΤΗΝ Ν. ΚΟΚΚΙΝΙΑΝ ΕΞΕΛΕΓΗ ΧΘΕΣ ΔΗΜΑΡΧΟΣ Ο κ. ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΚΟΡΑΗΣ", εφ. ΘΑΡΡΟΣ, 2 Απριλίου 1934, σελ. 4 (ψηφ. σελ. 302)
  16. "Η πόλις «Νέα Κοκκινιά» μετονομάζεται «Νίκαια» και ο ομώνυμος Δήμος «Δήμος Νικαίας».", Εφημερίς της Κυβερνήσεως, 3 Σεπτεμβρίου 1940, φύλλο 271, 1ο τεύχος
  17. Η 3η Σεπτέμβρη της Νίκαιας, halkidona.gr
  18. 5 Οκτωβρίου 1939: Ξεκινάει ο διαγωνισμός για τη μετονομασία της Κοκκινιάς. Νικητής η Νίκαια!, pontos-news.gr
  19. Έθνος , φύλλο 11/9/1940, από την ψηφιακή εθνική βιβλιοθήκη
  20. Μνημεία Μικρασιατών - Μικρασιάτισσα Μάνα
  21. Αγ. Ιάκωβος - Νίκαια, armenianprelacy.gr
  22. Συγκριτική Πολεοδομική Ανάλυση Δήμων Νίκαιας και Κορυδαλλού και Προτάσεις για Ανάπλασή τους, ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ - Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΝΙΚΑΙΑΣ, Οργάνωση - Λειτουργία Συνοικιών, σελ.21-28
  23. Πληθυσμός της Ελλάδος κατά την Απογραφήν της 15-16 Μαΐου 1928 - Πραγματικός πληθυσμός, ψηφ. σελ. 75 Αθήνα, Εθνικό Τυπογραφείο 1935
  24. Πληθυσμός της Ελλάδος κατά την Απογραφήν της 16 Οκτωβρίου 1940 - Πραγματικός, νόμιμος και μόνιμος πληθυσμός, ψηφ. σελ. 18, Αθήνα, Εθνικό Τυπογραφείο 1946
  25. Πληθυσμός της Ελλάδος κατά την Απογραφήν της 7ης Απριλίου 1951, σελ. 36, Εθνικό Τυπογραφείο 1955
  26. Αποτελέσματα απογραφής πληθυσμού - κατοικιών της 5ης Απριλίου 1981, Αθήνα, 1994
  27. Αποτελέσματα απογραφής πληθυσμού - κατοικιών της 5ης Απριλίου 1981, Αθήνα, 1994
  28. Αποτελέσματα απογραφής πληθυσμού - κατοικιών της 5ης Απριλίου 1981, Αθήνα, 1994
  29. Συγκριτική Πολεοδομική Ανάλυση Δήμων Νίκαιας και Κορυδαλλού και Προτάσεις για Ανάπλασή τους (2011), ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ - Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΝΙΚΑΙΑΣ, Πληθυσμιακή εξέλιξη του Δήμου Νίκαιας σελ. 15
  30. [1]

Πηγές

  • Μεγάλο Πειραϊκό Λεύκωμα, Χρήστου Πατραγά, Εκδόσεις Μυτιληναίος, Πειραιάς, 2004

Εξωτερικοί σύνδεσμοι