Κυβέρνηση Δημητρίου Ράλλη 1897: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ προστέθηκε η Κατηγορία:1897 (με το HotCat)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 33: Γραμμή 33:
Το κείμενο της συνθήκης εγκρίθηκε από την Ελληνική βουλή στις 18 Σεπτεμβρίου του 1897, αλλά η κυβέρνηση Ράλλη έχασε πλέον την ανοχή του σώματος και παραιτήθηκε.
Το κείμενο της συνθήκης εγκρίθηκε από την Ελληνική βουλή στις 18 Σεπτεμβρίου του 1897, αλλά η κυβέρνηση Ράλλη έχασε πλέον την ανοχή του σώματος και παραιτήθηκε.


[[File:A small job for six big policemen.jpg|thumb|left|Σατυρική απεικόνιση της ''«προστασίας»'' της Ελλάδας από τις Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής]]






Έκδοση από την 16:55, 25 Ιουνίου 2019

1η κυβέρνηση Δημητρίου Ράλλη
Βασιλευομένη Δημοκρατία
Ημερομηνία σχηματισμού18 Απριλίου 1897
Ημερομηνία διάλυσης21 Σεπτεμβρίου 1897
Πρόσωπα και δομές
Αρχηγός ΚράτουςΓεώργιος Α΄ της Ελλάδας
Πρόεδρος ΚυβέρνησηςΔημήτριος Ράλλης
Συνολικός αριθμός Μελών7
Συμμετέχοντα κόμματα«Τρίτο κόμμα»
«Κόμμα Χαρίλαου Τρικούπη»
Κατάσταση στο νομοθετικό σώμακυβέρνηση ανοχής[1]
Ιστορία
Θητεία νομοθετικού σώματος15 Μαΐου 1895 - 23 Ιανουαρίου 1898 (ΙΔ' κοινοβουλευτική περίοδος)
ΠροηγούμενηΚυβέρνηση Θεόδωρου Δηλιγιάννη 1895
ΔιάδοχηΚυβέρνηση Αλέξανδρου Ζαΐμη 1897

Η Κυβέρνηση Δημητρίου Ράλλη 1897 (Απρίλιος - Σεπτέμβριος 1897), σχηματίστηκε ύστερα από πρωτοβουλία του βασιλιά Γεωργίου, με σκοπό να αντικαταστήσει την κυβέρνηση Δηλιγιάννη, που είχε χάσει πλέον την εμπιστοσύνη του.
Ενώ ο Ελληνοτουρκικός πόλεμος, άρχισε να παίρνει δυσάρεστη για τους Έλληνες τροπή, και η Αθήνα κατακλυζόταν από διαμαρτυρίες θυμωμένων για τις στρατιωτικές εξελίξεις πολιτών, ο βασιλιάς Γεώργιος κάλεσε τον Δηλιγιάννη και του ζήτησε την παραίτησή του. Ο Δηλιγιάννης αρνήθηκε, εξηγώντας πως είχε ακόμα την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και άρα δεν υπήρχε λόγος παραιτήσεως του. Ο Γεώργιος όμως, που τον θεωρούσε συν-υπεύθυνο για την κακή εξέλιξη του πολέμου, συγκάλεσε σύσκεψη με τους σημαντικότερους πολιτικούς της περιόδου προκειμένου να βρουν από κοινού μια άλλη κυβερνητική λύση. Στην σύσκεψη συμμετείχαν οι Δημήτριος Ράλλης (αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης), Στέφανος Σκουλούδης (βουλευτής του «Τρικουπικού κόμματος»), Σωτήριος Σωτηρόπουλος (βουλευτής του «Ραλλικού κόμματος»), Λεωνίδας Δεληγιώργης (αρχηγός μικρής ομάδας βουλευτών), Κωνσταντίνος Καραπάνος (αρχηγός του «Προοδευτικού κόμματος», που κατείχε 8 έδρες στη Βουλή) και Ανάργυρος Σιμόπουλος (βουλευτής του «Τρικουπικού κόμματος»), οι οποίοι και πρότειναν να υπάρξει κοινοβουλευτική συζήτηση και ψηφοφορία για την αλλαγή ή όχι της κυβέρνησης. Ο Δηλιγιάννης, όμως δεν εμφανίστηκε στις δυο συνεδριάσεις που κανονίστηκαν για αυτό το σκοπό και έτσι ο βασιλιάς προχώρησε στον σχηματισμό νέας κυβέρνησης.
Η κυβέρνηση, εμφανίστηκε στη Βουλή στις 19 Απριλίου και πήρε «ψήφο ανοχής» από το Σώμα, που συνταγματικά ισοδυναμεί με «ψήφο εμπιστοσύνης»[2] Το κυβερνητικό έργο, στράφηκε καθ' ολοκληρίαν σχεδόν στο θέμα του πολέμου και ειδικώτερα στην σύναψη ανακωχής με την Οθωμανική αυτοκρατορία, λόγω του φόβου για μεγαλύτερη διείσδυση του Οθωμανικού στρατού στα ελληνικά εδάφη. Τελικά, η ανακωχή υπογράφηκε στις 7 Μαΐου του 1897.
Τους επόμενους μήνες η κυβέρνηση θα αποδυθεί στην προσπάθεια υπογραφής της επίσημης συνθήκης ειρήνης με την Τουρκία, προσπάθεια που θα χρειαστεί μεγάλο διπλωματικό αγώνα, και θα τελεσφορήσει στις 20 Σεπτεμβρίου 1897, με την υπογραφή μιας συνθήκης με ιδιαίτερα δυσβάστακτους - για την Ελλάδα- όρους (βλέπε, Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος της Ελλάδας 1898).[3]
Το κείμενο της συνθήκης εγκρίθηκε από την Ελληνική βουλή στις 18 Σεπτεμβρίου του 1897, αλλά η κυβέρνηση Ράλλη έχασε πλέον την ανοχή του σώματος και παραιτήθηκε.

Σατυρική απεικόνιση της «προστασίας» της Ελλάδας από τις Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής


Σύνθεση υπουργικού συμβουλίου

[4]

Παραπομπές

  1. Έτσι χαρακτήρισε την εποχή εκείνη την κυβέρνηση ο βουλευτής Γεώργιος Φιλάρετος. Πρακτικά κοινοβουλευτικών συνεδριάσεων, περίοδος ΙΔ, έκτακτη σύνοδος, σ. 1266.-
  2. Ανδρέας Δημητρόπουλος: «Οι ελληνικές κυβερνήσεις 1843 - 2004», σελ. 50
  3. Γεώργιος Ασπρέας: «Πολιτική ιστορία της νεωτέρας Ελλάδας», Γ' τόμος, εκδ. «Ι. Σιδέρη»
  4. ΦΕΚ Α67/1897