Λεονάρδος Γ΄ Τόκκος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
μ Αναίρεση έκδοσης 7207412 από τον 85.74.66.94 (Συζήτηση) Τεκμηρίωση ??
Ετικέτα: Αναίρεση
Alexantino (συζήτηση | συνεισφορές)
157 επεξεργασίες
Εμπλουτισμός με περισσότερες πληροφορίες. Προσθήκη πηγών και παραπομπών
Γραμμή 1: Γραμμή 1:
{{πηγές|15|05|2015}}{{πληροφορίες προσώπου}}
{{πληροφορίες προσώπου}}
Ο '''Λεονάρδος Γ΄ Τόκκος''' ([[1448]] – [[1479]]) ήταν [[Παλατινοί Κόμητες|Κόμης Παλατινός]] [[Κεφαλονιά|Κεφαλληνίας]], [[Ζάκυνθος|Ζακύνθου]] και [[Ιθάκη|Ιθάκης]], Δούκας [[Λευκάδα|Λευκάδας]] και [[Δεσποτάτο της Ηπείρου|Δεσπότης της Ηπείρου]] (Κύριος της [[Άρτα|Άρτας]]) ως Λεονάδρος Α΄ Τόκκος.
Ο '''Λεονάρδος Γ΄ Τόκκος''' ([[1448]] – [[1479]]) ήταν [[Παλατινοί Κόμητες|Κόμης Παλατινός]] [[Κεφαλονιά|Κεφαλληνίας]], [[Ζάκυνθος|Ζακύνθου]] και [[Ιθάκη|Ιθάκης]], Δούκας [[Λευκάδα|Λευκάδας]] και [[Δεσποτάτο της Ηπείρου|Δεσπότης της Ηπείρου]] (Κύριος της [[Άρτα|Άρτας]] ως Λεονάδρος Α΄ Τόκκος).
==Βιογραφία==
Διαδέχτηκε τον αποθανόντα πατέρα του [[Κάρολος Β΄ Τόκκος|Κάρολο Β΄ Τόκκο]] το 1448 και επειδή ήταν ανήλικος, την διακυβέρνηση του κράτους ανέλαβε ως επίτροπος η μητέρα του Ramondina Ventimiglia, η οποία δεν μπόρεσε να εμποδίσει την κατάληψη της Άρτας στις 24 Μαρτίου 1449 από τους Τούρκους. Ο Λεονάρδος, που βρέθηκε όμηρος στη Θεσσαλονίκη, κατόρθωσε να δραπετεύσει και αφού έφθασε στην Λευκάδα ανέλαβε την διοίκηση του Κράτους του το 1451 ως υποτελής του Βασιλιά της Σικελίας-Νεάπολης Αλφόνσου. Λόγω της συνεχιζόμενης προέλασης των Τούρκων ο Λεονάρδος, θέλοντας να έχει με το μέρος του τους Ορθόδοξους υπηκόους του, επανίδρυσε τον καταργηθέντα από τον [[Ματθαίος Α΄ Ορσίνι|Ματθαίο Ορσίνι]] επισκοπικό θρόνο Κεφαλληνίας-Ζακύνθου και ανέδειξε επίσκοπο τον Γεράσιμο Λοβέρδο το 1454. Στην συνέχεια έθεσε τον εαυτό του και τους αδελφούς του στην προστασία της Βενετίας, όπου ο [[Δόγης]] Πασχάλης Μαριπέτρος εξέδωσε διάταγμα το 1458 αποδεχόμενος την προστασία του Λεονάρδου και του κράτους του.


==Καταγωγή και νεανικά χρόνια==
Ο Σουλτάνος στο μεταξύ κυρίευσε την [[Αθήνα]] και την [[Πελοπόννησο]] εκτός από μερικά κάστρα της, που έμειναν στους Παλαιολόγους. Τότε περίπου δέκα χιλιάδες Πελοποννήσιοι και πολλοί Βενετοί στρατιώτες με τις οικογένειές τους κατέφυγαν στην Ζάκυνθο με την συγκατάθεση του Λεονάρδου, όπου τους παραχωρήθηκαν κτήματα για καλλιέργεια. Ο Λεονάρδος νυμφεύτηκε την Μελίτσα της Σερβίας η οποία απεβίωσε το 1464. Στην συνέχεια το 1477 νυμφεύεται την Francesca Marzano, εγγονή του Βασιλιά της Νεάπολης, γεγονός που δυσαρέστησε τους Βενετούς, οι οποίοι φοβήθηκαν μην περάσει και πάλι η [[Παλατινή Κομητεία]] Κεφαλληνίας-Ζακύνθου στην επιρροή του Βασιλείου της Νεάπολης.
Πατέρας του ήταν ο [[Κάρολος Β΄ Τόκκος]], Παλατινός Κόμης Κεφαλληνίας και Ζακύνθου η δε μητέρα του ήταν η Ramondina Ventimiglia, θυγατέρα του κόμητος Βεντιμίλια Ιωάννου άρχοντα του Giraci (Ιέρακος) και πρόκριτου του βασιληά της Νεάπολης. Είχε δύο αδελφούς, τον Ιωάννη και τον [[Αντώνιος Τόκκος|Αντώνιο]]. Ο Λεονάρδος ήταν ακόμη ανήλικος όταν ο πατέρας του πέθανε το 1448<ref>[[Λεωνίδας Χ. Ζώης]]. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ. Αθήνα 1955, σελ.107</ref> και την διακυβέρνηση του κράτους ανέλαβε ως επίτροπος η μητέρα του η οποία όμως δεν μπόρεσε να εμποδίσει την κατάληψη της Άρτας στις 24 Μαρτίου 1449 από τους Τούρκους.Όταν ο Σουλτάνος Μουράτ Β΄ έστειλε στρατό στην Ήπειρο υπό την ηγεσία του τον βεζύρι του Καρά Σινάν και επολιόρκησε τα Ιωάννινα, ο Κάρολος Β΄ υποχρεώθηκε να υπογράψει συνθήκη ειρήνης τήν 9 Οκτωβρίου 1430. Σύμφωνα με τους όρους της, υποχρεώθηκε να παραδώσει τα Ιωάννινα και να πληρώνει στον μεν Σουλτάνο ετήσιο φόρο υποτελείας 500 δουκάτων άλλα δε 500 σε κάθε νεοδιοριζόμενο Πασά Ιωαννίνων<ref>[[Λεωνίδας Χ. Ζώης]]. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ. Αθήνα 1955, σελ.106</ref>. Επιπλέον σαν εγγύηση για την καλή εκτέλεση των όρων της συνθήκης αυτής, υποχρεώθηκε να παραδώσει στον Σουλτάνο τον γυιό του Λεονάρδο σαν όμηρο<ref>Π. Χιώτης. ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΝΗΣΟΥ ΖΑΚΥΝΘΟΥ, Τόμος Β΄. Κέρκυρα 1858, σελ.238</ref>.


==Ανάληψη της εξουσίας==
Έτσι με το τέλος του Βενετο-Τουρκικού πολέμου το 1478 η Ζάκυνθος έμεινε εκτός της ειρηνευτικής συνθήκης των εμπολέμων. Συμφωνήθηκε μόνον να αναχωρήσουν από το νησί οι Βενετοί υπήκοοι και όσοι από τους κατοίκους ήθελαν. Ο Λεονάρδος πούλησε σε Βενετούς για 70,000 δουκάτα διάφορα κτήματά του και έφυγε με την οικογένειά του για την Νεάπολη. Στις 8 Σεπτεμβρίου 1479 οι Τούρκοι αποβιβάστηκαν στο νησί και το λεηλάτησαν για τρεις ημέρες σφάζοντας πολλούς από τους εναπομείναντες κατοίκους που έπεφταν στα χέρια τους. Τους υπόλοιπους τους πουλούσαν στους Βενετούς προς 40 άσπρα τον καθένα. Στην συνέχεια οι Τούρκοι αναχώρησαν με τον στόλο τους αφήνοντας στο νησί μικρή φρουρά, την οποία έδιωξαν οι Βενετοί το 1483 καταλαμβάνοντας το νησί στο όνομα της Γαληνότατης Δημοκρατίας του Αγίου Μάρκου. Με την συνθήκη της Κωνσταντινούπολης στις 22 Απριλίου 1484 η μεν Κεφαλλονιά παραχωρήθηκε στους Τούρκους, η δε Ζάκυνθος τέθηκε υπό την κυριαρχία της Βενετίας. Ο Λεονάρδος προσπάθησε στο μεταξύ να ανακαταλάβει τις κτήσεις του με την βοήθεια του Πάπα και του βασιλιά της Νεάπολης αλλά δεν τα κατάφερε. Απεβίωσε γύρω στα 1499.
Ο Λεονάρδος διαδέχθηκε τον αποθανόντα πατέρα του [[Κάρολος Β΄ Τόκκος|Κάρολο Β΄ Τόκκο]]. Κρατούμενος όμως όμηρος στη Θεσσαλονίκη, κατόρθωσε να δραπετεύσει και αφού έφθασε στην Λευκάδα ανέλαβε την διοίκηση του Κράτους του το 1451 ως υποτελής του Βασιλιά της Νεάπολης Αλφόνσου ο οποίος τον ανακήρυξε “Μεγαλοπρεπή δεσπότη 'Ηπείρου, δούκα Λευκάδας και Κόμη Κεφαλληνίας, Ζακύνθου και Ιθάκης” με κάθε επισημότητα το 1451, ως Λεονάρδο Γ΄<ref>[[Λεωνίδας Χ. Ζώης]]. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ. Αθήνα 1955, σελ.107</ref>. Με τον τρόπο αυτό καταργήθηκε την συνθήκη του 1430 που είχε υπογράψει ο πατέρας του με τον Σουλτάνο και κόπηκε κάθε δεσμός υποτέλειας προς αυτόν.


==Επανίδρυση του Επισκοπικού Θρόνου Ζακύνθου==
⚫
== Οικογένεια ==
Αντιλαμβανόμενος όμως ο Λεονάρδος, ότι για να αντιμετωπίσει την συνεχιζόμενη προέλαση των Τούρκων και θέλοντας να έχει με το μέρος του τους Ορθόδοξους υπηκόους του, επανίδρυσε το 1452 τον καταργηθέντα από τον [[Ματθαίος Α΄ Ορσίνι|Ματθαίο Ορσίνι]] επισκοπικό θρόνο Κεφαλληνίας-Ζακύνθου. Επίσκοπος θα οριζόταν εκ περιτροπής ιερωμένος από τα δύο μεγαλύτερα νησιά και θα υπαγόταν στον επίσκοπο Κορίνθου όπως συνέβαινε κατά την Βυζαντινή περίοδο<ref>Ουΐλιαμ Μίλλερ. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΦΡΑΓΓΟΚΡΑΤΙΑΣ. Μετάφραση Σπ. Λάμπρου. Τόμος Β΄, σελ.221</ref>. Το 1454 αναδείχθηκε επίσκοπος ο Γεράσιμος Λοβέρδος έχοντας το προνόμιο να αποτελεί την πνευματική αρχή των νησιών. Το προνόμιο αυτό επικυρώθηκε αργότερα από την Βενετία και ίσχυε μέχρι το 1824<ref>[[Λεωνίδας Χ. Ζώης]]. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ. Αθήνα 1955, σελ.107</ref>.
⚫
Από τον πρώτο γάμο του με την Μελίτσα, κόρη του Λάζαρου Βούκοβιτς (Μπράνκοβιτς) Δεσπότη της Σερβίας και της [[Ελένη Παλαιολογίνα Μπράνκοβιτς|Ελένης Παλαιολογίνας]], απόκτησε δύο θυγατέρες

* την Μαρία και
==Υπό την προστασία της Βενετίας==
* την Ειρήνη
Ό Λεονάρδος θέλοντας νά έχει ισχυρούς προστάτeς που θα του εξασφάλιζαν την δια θαλάσσης άμυνα έστειλε στην Βενετία πρέσβυ τον Ιωάννη Λομβάρδο ζητώντας την ναυτική υποστήριξη της Γαληνοτάτης, θέτοντας ταυτόχρονα τον εαυτό του και τους αδελφούς του Ιωάννη και [[Αντώνιος Τόκκος|Αντώνιο]] υπό την προστασία της Βενετίας. Το αίτημά του έγινε αποδεκτό και ο τότε [[Δόγης]] Πασχάλης Μαριπέτρος το ενέκρινε εκδίδοντας σχετικό διάταγμα το 1458<ref>[[Λεωνίδας Χ. Ζώης]]. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ. Αθήνα 1955, σελ.108</ref> αποδεχόμενος την προστασία του Λεονάρδου και του κράτους του

==Επικοισμός των νησιών επί Λεονάρδου Γ '==
Ο Σουλτάνος στο μεταξύ κυρίευσε την [[Αθήνα]] και άπέστειλε τόν Άσάν με πολύ στρατό, και κυρίεψε την [[Πελοπόννησο]] εκτός από μερικά κάστρα της, που έμειναν στους Παλαιολόγους<ref>[[Λεωνίδας Χ. Ζώης]]. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ. Αθήνα 1955, σελ.108</ref>. Στα 1464 μετά τήν κήρυξη του πρώτου βενετοτουρκικοΰ πολέμου δέκα περίπου χιλιάδες Πελοποννήσιοι και πολλοί Βενετοί, Έλληνες και Ελληνοαλβανοί [[Stratioti|στρατιώτες]] υπό την αρχηγίαν του καπετάνιου των στρατιωτών Μιχαήλ Ράλλη, μαζί με τις οικογένειές τους κατέφυγαν στην Ζάκυνθο με την συγκατάθεση του Λεονάρδου, όπου τους παραχωρήθηκαν κτήματα για καλλιέργεια<ref>ΝΤΙΝΟΣ ΚΟΝΟΜΟΣ. ΖΑΚΥΝΘΟΣ ΠΕΝΤΑΚΟΣΙΑ ΧΡΟΝΙΑ. ΤΟΜΟΣ ΤΡΙΤΟΣ: Πολιτική Ιστορία, Τεύχος Α' (1478 – 1800), σελ. 8</ref>. Όλοι αυτοί οι μέτοικοι που ονομάστηκαν “Μοραΐτες”, μετέφεραν στην νέα τους πατρίδα τα ήθη και έθιμά τους ενισχύοντας το Ελληνικό στοιχείο του ντόπιου πληθυσμού. Έχοντας την Βενετική υπηκοότητα δημιούργησαν δική τους κοινότητα στο νησί υπακούοντας στον Βένετο πρόξενο (Κόνσολο) και μόνο, με αποτέλεσμα να εξασθενεί σιγά-σιγά η επιρροή των ντόπιων αρχόντων που ήταν υποτακτικοί στις διαταγές του Λεονάρδου<ref>ΝΤΙΝΟΣ ΚΟΝΟΜΟΣ. ΖΑΚΥΝΘΟΣ ΠΕΝΤΑΚΟΣΙΑ ΧΡΟΝΙΑ. ΤΟΜΟΣ ΤΡΙΤΟΣ: Πολιτική Ιστορία, Τεύχος Α' (1478 – 1800), σελ. 9</ref>. Σύμφωνα με μαρτυρία του Ισπανού ιστοριογράφου Θουρίτα, το 1478 «ή Ζάκυνθος είχε εικοσιπέντε χιλιάδας κατοίκων και ο Λεονάρδος Γ' άπελάμβανε ετήσιο εισόδημα μεγαλύτερο των δώδεκα χιλιάδων δουκάτων. Επί πλέον το νησί ήταν αρκετά μεγάλο και με την διοίκηση που είχε θα μπορούσε να αναγορευθεί σε βασίλειο<ref>[[Λεωνίδας Χ. Ζώης]]. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ. Αθήνα 1955, σελ.109</ref>.

==Προσωπική ζωή και ρήξη με την Βενετία==
Ο Λεονάρδος νυμφεύτηκε την Μελίτσα κόρη του Λάζαρου Βούκοβιτς (Μπράνκοβιτς) Δεσπότη της Σερβίας η οποία όμως πέθανε το 1464. Στην συνέχεια το 1477 νυμφεύεται την Φραγκίσκη Μαρτζάνο από την Φλωρεντία, ανεψιά του Βασιλιά της Νεάπολης Φερδινάνδου Α΄, γεγονός που δυσαρέστησε τους Βενετούς, οι οποίοι φοβήθηκαν μην περάσει και πάλι η [[Παλατινή Κομητεία]] Κεφαλληνίας-Ζακύνθου στην επιρροή του Βασιλείου της Νεάπολης. Έτσι με το τέλος του Βενετο-Τουρκικού πολέμου το 1478 άφησαν την Ζάκυνθο εκτός της ειρηνευτικής συνθήκης των εμπολέμων. Συμφωνήθηκε μόνον να αναχωρήσουν από το νησί οι Βενετοί υπήκοοι και όσοι από τους κατοίκους ήθελαν<ref>Ουΐλιαμ Μίλλερ. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΦΡΑΓΓΟΚΡΑΤΙΑΣ. Μετάφραση Σπ. Λάμπρου. Τόμος Β΄, σελ.222</ref>.

==Διάλυση της Παλατινής Κομητείας==
Ο τουρκικός στόλος υπό την αρχηγία του Γκεντίκ Αχμέτ έλαβε εντολή από τον Σουλτάνο να κατακτήσει το τελευταίο [[Λατινοκρατία|Λατινικό]] κρατίδιο στον Ελλαδικό χώρο, την [[Παλατινή Κομητεία της Κεφαλλονιάς και της Ζακύνθου|Παλατινή Κομητεία Κεφαλληνίας και Ζακύνθου]], το 1479. Αφού κατέλαβε το κάστρο της Βόνιτσας, την Λευκάδα, την Ιθάκη και ρήμαξε την Κεφαλλονιά κατευθύνθηκε στην Ζάκυνθο<ref>Ουΐλιαμ Μίλλερ. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΦΡΑΓΓΟΚΡΑΤΙΑΣ. Μετάφραση Σπ. Λάμπρου. Τόμος Β΄, σελ.223</ref> όπου είχε καταφύγει ο Λεονάρδος με την οικογένειά του και τους αδελφούς του ζητώντας την προστασία του Βενετσιάνικου στόλου που ήδη βρισκόταν στο νησί για να υπερασπιστεί τους Βενετούς πολίτες που διέμεναν εκεί. Ο Λεονάρδος βλέποντας ότι δεν υπήρχε σωτηρία, πούλησε σε Βενετούς για 70,000 δουκάτα διάφορα κτήματά του και έφυγε με την οικογένειά του για τον Τάραντα από όπου συνέχισε το ταξείδι του για την Νεάπολη. Ύστερα από διαβουλεύσεις των Βενετών πρέσβεων στην Κωνσταντινούπολη με τον Σουλτάνο αποφασίστηκε να επιτραπεί στους Βενετούς στρατιώτες και πολίτες να αναχωρήσουν από την Ζάκυνθο, καθώς επίσης και σε όσους από τους κατοίκους το επιθυμούσαν. Ακολούθησε ομαδική έξοδος του πληθυσμού διότι όλοι καταλάβαιναν τι θα ακολουθούσε όταν οι Τούρκοι θα έβγαιναν στην στεριά. Στις 8 Σεπτεμβρίου 1479 οι Τούρκοι αποβιβάστηκαν στο νησί και το λεηλάτησαν για τρεις ημέρες σφάζοντας πολλούς από τους εναπομείναντες κατοίκους. Έκαψαν Εκκλησίες αρχοντικά και χωριά. Κατέστρεψαν περιουσίες, ελαιώνες και αμπέλια. Όσοι από τους κατοίκουςπου έπεφταν στα χέρια τους αιχμαλώτιζαν και τους πουλούσαν στους Βενετούς προς 40 άσπρα τον καθένα. Στην συνέχεια οι Τούρκοι αναχώρησαν με τον στόλο τους αφήνοντας στο νησί μικρή φρουρά, την οποία έδιωξαν οι Βενετοί το 1483 καταλαμβάνοντας το νησί στο όνομα της Γαληνότατης Δημοκρατίας του Αγίου Μάρκου. Με την συνθήκη της Κωνσταντινούπολης στις 22 Απριλίου 1484 η μεν Κεφαλλονιά παραχωρήθηκε στους Τούρκους, η δε Ζάκυνθος τέθηκε υπό την κυριαρχία της Βενετίας. Έτσι έληξε η κυριαρχία των Τόκκων και η Παλατινή Κομητεία Κεφαλληνίας και Ζακύνθου έπαψε να υπάρχει ύστερα από 300 περίπου χρόνια από την σύστασή της<ref>[[Λεωνίδας Χ. Ζώης]]. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ. Αθήνα 1955, Σελ. 108-109</ref>.

==Προσπάθειες ανάκτησης της Κομητείας==
Όταν ο Λεονάρδος έφθασε με την οικογένειά του στην Νεάπολη, ο βασιληάς Φερδινάνδος τον υποδέχφηκε θερμά και του χορήγησε ετήσιο εισόδημα 500 φλωρινίων. Παράλληλα του διέθεσε κτήματα στην Καλημέρα της Καλαβρίας και στο Μπριάτικο. Το επόμενο έτος 1480 μετέβη με τον γθιό του Κάρολο Γ΄ και τους αδελφούς του στην Ρώμη για να ζητήσει από τον Πάπα Σίξτο Δ΄ βοήθεια για να επανακτήσει την χαμένη Κομητεία του. Ο Πάπας του χορήγησε χίλια χρυσά νομίσματα με την υπόσχεση να δίνει άλλες δύο χιλιάδες ετησίως. Στην συνέχεια επέστρεψε στην Νεάπολη όπου ετοίμασε στόλο και ξεκίνησε το 1481 να απελευθερώσει την Ζάκυνθο και την Κεφαλλονιά. Οι εκκλήσεις του προς τους Τούρκους να παραδωθούν αλλά μάταια. Έτσι αναγκάστηκε να επιστρέψει άπραγος<ref>Ουΐλιαμ Μίλλερ. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΦΡΑΓΓΟΚΡΑΤΙΑΣ. Μετάφραση Σπ. Λάμπρου. Τόμος Β΄, σελ.225</ref>. Ο Λεονάρδος πέθανε γύρω στο 1499.

⚫
== Οικογένεια και απόγονοι==
⚫
Από τον πρώτο γάμο του με την Μελίτσα, κόρη του Λάζαρου Βούκοβιτς (Μπράνκοβιτς) Δεσπότη της Σερβίας και της [[Ελένη Παλαιολογίνα Μπράνκοβιτς|Ελένης Παλαιολογίνας]] θυγατέρας του Θωμά Παλαιολόγου, απόκτησε δύο θυγατέρες
* την Μαρία που παντρεύτηκε τον Ανδρέα, βασιληά της Σερβίας
* την Ειρήνη που παντρεύτηκε τον Ιωάννη Καστριώτη, γυιό του Σκερδέμπεη
καθώς και ένα γιο
καθώς και ένα γιο
* τον Κάρολο Γ΄.
* τον Κάρολο Γ΄.
Από τον δεύτερο γάμο του με την Φραγκίσκη Μαρτζάνο, κόρη του Μαριάνο και της Ελεονώρας Τρασταμάρα, νόθης κόρης του [[Αλφόνσος Ε΄ της Αραγονίας|Αλφόνσου Ε']] βασιλιά της Αραγωνίας και της Σικελίας-Νάπολης, απέκτησε μια θυγατέρα
Από τον δεύτερο γάμο του με την Φραγκίσκη Μαρτζάνο, άνεψιάς του βασιλέως Νεαπόλεως Φερδινάνδου Α' απέκτησε μια θυγατέρα
* την Κλεώπη.
* την Κλεώπη.


==Παραπομπές==
<references />

== Βιβλιογραφία ==
* [[Λεωνίδας Χ. Ζώης]] Ιστορία της Ζακύνθου, Αθήνα 1955.
* [[Ντίνος Κονόμος]]. ΖΑΚΥΝΘΟΣ ΠΕΝΤΑΚΟΣΙΑ ΧΡΟΝΙΑ. ΤΟΜΟΣ ΤΡΙΤΟΣ: Πολιτική Ιστορία, Τεύχος Α' (1478 – 1800).
* Ουΐλιαμ Μίλλερ. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΦΡΑΓΓΟΚΡΑΤΙΑΣ. Μετάφραση Σπ. Λάμπρου. Τόμος Β΄
* Π. Χιώτης. ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΝΗΣΟΥ ΖΑΚΥΝΘΟΥ, Τόμος Β΄. Κέρκυρα 1858.


{| class="toccolours" width="70%" align="center"
| width="30%" |Προηγούμενος
'''[[Κάρολος Β΄ Τόκκος|Κάρολος Β΄ Τόκκος]]'''
| width="40%" |'''[[Παλατινοί Κόμητες|Παλατινός Κόμης Κεφαλληνίας]]'''
''[[1443]] – [[1479]]''
| width="30%" |Επόμενος
'''[[Αντώνιος Τόκκος]]'''
|}
<br>{{Δεσπότες της Ηπείρου}}
<br>{{Δεσπότες της Ηπείρου}}


Έκδοση από την 19:18, 1 Ιανουαρίου 2019

Λεονάρδος Γ΄ Τόκκος
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση15ος αιώνας
Θάνατος1499
Ρώμη
Χώρα πολιτογράφησηςΒασίλειο της Νεαπόλεως
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητααριστοκράτης
Οικογένεια
ΣύζυγοςΜίλιτσα Μπράνκοβιτς
Francesca Marzano[1]
ΤέκναΚάρολος Γ΄ Τόκκος
ΓονείςΚάρολος Β΄ Τόκκος και Raimondina Ventimiglia
ΟικογένειαΟικογένεια των Τόκκων
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΔεσπότης της Ηπείρου
Παλατινός Κόμης Κεφαλληνίας και Ζακύνθου
Θυρεός
δεδομένα

Ο Λεονάρδος Γ΄ Τόκκος (1448 – 1479) ήταν Κόμης Παλατινός Κεφαλληνίας, Ζακύνθου και Ιθάκης, Δούκας Λευκάδας και Δεσπότης της Ηπείρου (Κύριος της Άρτας ως Λεονάδρος Α΄ Τόκκος).

Καταγωγή και νεανικά χρόνια

Πατέρας του ήταν ο Κάρολος Β΄ Τόκκος, Παλατινός Κόμης Κεφαλληνίας και Ζακύνθου η δε μητέρα του ήταν η Ramondina Ventimiglia, θυγατέρα του κόμητος Βεντιμίλια Ιωάννου άρχοντα του Giraci (Ιέρακος) και πρόκριτου του βασιληά της Νεάπολης. Είχε δύο αδελφούς, τον Ιωάννη και τον Αντώνιο. Ο Λεονάρδος ήταν ακόμη ανήλικος όταν ο πατέρας του πέθανε το 1448[2] και την διακυβέρνηση του κράτους ανέλαβε ως επίτροπος η μητέρα του η οποία όμως δεν μπόρεσε να εμποδίσει την κατάληψη της Άρτας στις 24 Μαρτίου 1449 από τους Τούρκους.Όταν ο Σουλτάνος Μουράτ Β΄ έστειλε στρατό στην Ήπειρο υπό την ηγεσία του τον βεζύρι του Καρά Σινάν και επολιόρκησε τα Ιωάννινα, ο Κάρολος Β΄ υποχρεώθηκε να υπογράψει συνθήκη ειρήνης τήν 9 Οκτωβρίου 1430. Σύμφωνα με τους όρους της, υποχρεώθηκε να παραδώσει τα Ιωάννινα και να πληρώνει στον μεν Σουλτάνο ετήσιο φόρο υποτελείας 500 δουκάτων άλλα δε 500 σε κάθε νεοδιοριζόμενο Πασά Ιωαννίνων[3]. Επιπλέον σαν εγγύηση για την καλή εκτέλεση των όρων της συνθήκης αυτής, υποχρεώθηκε να παραδώσει στον Σουλτάνο τον γυιό του Λεονάρδο σαν όμηρο[4].

Ανάληψη της εξουσίας

Ο Λεονάρδος διαδέχθηκε τον αποθανόντα πατέρα του Κάρολο Β΄ Τόκκο. Κρατούμενος όμως όμηρος στη Θεσσαλονίκη, κατόρθωσε να δραπετεύσει και αφού έφθασε στην Λευκάδα ανέλαβε την διοίκηση του Κράτους του το 1451 ως υποτελής του Βασιλιά της Νεάπολης Αλφόνσου ο οποίος τον ανακήρυξε “Μεγαλοπρεπή δεσπότη 'Ηπείρου, δούκα Λευκάδας και Κόμη Κεφαλληνίας, Ζακύνθου και Ιθάκης” με κάθε επισημότητα το 1451, ως Λεονάρδο Γ΄[5]. Με τον τρόπο αυτό καταργήθηκε την συνθήκη του 1430 που είχε υπογράψει ο πατέρας του με τον Σουλτάνο και κόπηκε κάθε δεσμός υποτέλειας προς αυτόν.

Επανίδρυση του Επισκοπικού Θρόνου Ζακύνθου

Αντιλαμβανόμενος όμως ο Λεονάρδος, ότι για να αντιμετωπίσει την συνεχιζόμενη προέλαση των Τούρκων και θέλοντας να έχει με το μέρος του τους Ορθόδοξους υπηκόους του, επανίδρυσε το 1452 τον καταργηθέντα από τον Ματθαίο Ορσίνι επισκοπικό θρόνο Κεφαλληνίας-Ζακύνθου. Επίσκοπος θα οριζόταν εκ περιτροπής ιερωμένος από τα δύο μεγαλύτερα νησιά και θα υπαγόταν στον επίσκοπο Κορίνθου όπως συνέβαινε κατά την Βυζαντινή περίοδο[6]. Το 1454 αναδείχθηκε επίσκοπος ο Γεράσιμος Λοβέρδος έχοντας το προνόμιο να αποτελεί την πνευματική αρχή των νησιών. Το προνόμιο αυτό επικυρώθηκε αργότερα από την Βενετία και ίσχυε μέχρι το 1824[7].

Υπό την προστασία της Βενετίας

Ό Λεονάρδος θέλοντας νά έχει ισχυρούς προστάτeς που θα του εξασφάλιζαν την δια θαλάσσης άμυνα έστειλε στην Βενετία πρέσβυ τον Ιωάννη Λομβάρδο ζητώντας την ναυτική υποστήριξη της Γαληνοτάτης, θέτοντας ταυτόχρονα τον εαυτό του και τους αδελφούς του Ιωάννη και Αντώνιο υπό την προστασία της Βενετίας. Το αίτημά του έγινε αποδεκτό και ο τότε Δόγης Πασχάλης Μαριπέτρος το ενέκρινε εκδίδοντας σχετικό διάταγμα το 1458[8] αποδεχόμενος την προστασία του Λεονάρδου και του κράτους του

Επικοισμός των νησιών επί Λεονάρδου Γ '

Ο Σουλτάνος στο μεταξύ κυρίευσε την Αθήνα και άπέστειλε τόν Άσάν με πολύ στρατό, και κυρίεψε την Πελοπόννησο εκτός από μερικά κάστρα της, που έμειναν στους Παλαιολόγους[9]. Στα 1464 μετά τήν κήρυξη του πρώτου βενετοτουρκικοΰ πολέμου δέκα περίπου χιλιάδες Πελοποννήσιοι και πολλοί Βενετοί, Έλληνες και Ελληνοαλβανοί στρατιώτες υπό την αρχηγίαν του καπετάνιου των στρατιωτών Μιχαήλ Ράλλη, μαζί με τις οικογένειές τους κατέφυγαν στην Ζάκυνθο με την συγκατάθεση του Λεονάρδου, όπου τους παραχωρήθηκαν κτήματα για καλλιέργεια[10]. Όλοι αυτοί οι μέτοικοι που ονομάστηκαν “Μοραΐτες”, μετέφεραν στην νέα τους πατρίδα τα ήθη και έθιμά τους ενισχύοντας το Ελληνικό στοιχείο του ντόπιου πληθυσμού. Έχοντας την Βενετική υπηκοότητα δημιούργησαν δική τους κοινότητα στο νησί υπακούοντας στον Βένετο πρόξενο (Κόνσολο) και μόνο, με αποτέλεσμα να εξασθενεί σιγά-σιγά η επιρροή των ντόπιων αρχόντων που ήταν υποτακτικοί στις διαταγές του Λεονάρδου[11]. Σύμφωνα με μαρτυρία του Ισπανού ιστοριογράφου Θουρίτα, το 1478 «ή Ζάκυνθος είχε εικοσιπέντε χιλιάδας κατοίκων και ο Λεονάρδος Γ' άπελάμβανε ετήσιο εισόδημα μεγαλύτερο των δώδεκα χιλιάδων δουκάτων. Επί πλέον το νησί ήταν αρκετά μεγάλο και με την διοίκηση που είχε θα μπορούσε να αναγορευθεί σε βασίλειο[12].

Προσωπική ζωή και ρήξη με την Βενετία

Ο Λεονάρδος νυμφεύτηκε την Μελίτσα κόρη του Λάζαρου Βούκοβιτς (Μπράνκοβιτς) Δεσπότη της Σερβίας η οποία όμως πέθανε το 1464. Στην συνέχεια το 1477 νυμφεύεται την Φραγκίσκη Μαρτζάνο από την Φλωρεντία, ανεψιά του Βασιλιά της Νεάπολης Φερδινάνδου Α΄, γεγονός που δυσαρέστησε τους Βενετούς, οι οποίοι φοβήθηκαν μην περάσει και πάλι η Παλατινή Κομητεία Κεφαλληνίας-Ζακύνθου στην επιρροή του Βασιλείου της Νεάπολης. Έτσι με το τέλος του Βενετο-Τουρκικού πολέμου το 1478 άφησαν την Ζάκυνθο εκτός της ειρηνευτικής συνθήκης των εμπολέμων. Συμφωνήθηκε μόνον να αναχωρήσουν από το νησί οι Βενετοί υπήκοοι και όσοι από τους κατοίκους ήθελαν[13].

Διάλυση της Παλατινής Κομητείας

Ο τουρκικός στόλος υπό την αρχηγία του Γκεντίκ Αχμέτ έλαβε εντολή από τον Σουλτάνο να κατακτήσει το τελευταίο Λατινικό κρατίδιο στον Ελλαδικό χώρο, την Παλατινή Κομητεία Κεφαλληνίας και Ζακύνθου, το 1479. Αφού κατέλαβε το κάστρο της Βόνιτσας, την Λευκάδα, την Ιθάκη και ρήμαξε την Κεφαλλονιά κατευθύνθηκε στην Ζάκυνθο[14] όπου είχε καταφύγει ο Λεονάρδος με την οικογένειά του και τους αδελφούς του ζητώντας την προστασία του Βενετσιάνικου στόλου που ήδη βρισκόταν στο νησί για να υπερασπιστεί τους Βενετούς πολίτες που διέμεναν εκεί. Ο Λεονάρδος βλέποντας ότι δεν υπήρχε σωτηρία, πούλησε σε Βενετούς για 70,000 δουκάτα διάφορα κτήματά του και έφυγε με την οικογένειά του για τον Τάραντα από όπου συνέχισε το ταξείδι του για την Νεάπολη. Ύστερα από διαβουλεύσεις των Βενετών πρέσβεων στην Κωνσταντινούπολη με τον Σουλτάνο αποφασίστηκε να επιτραπεί στους Βενετούς στρατιώτες και πολίτες να αναχωρήσουν από την Ζάκυνθο, καθώς επίσης και σε όσους από τους κατοίκους το επιθυμούσαν. Ακολούθησε ομαδική έξοδος του πληθυσμού διότι όλοι καταλάβαιναν τι θα ακολουθούσε όταν οι Τούρκοι θα έβγαιναν στην στεριά. Στις 8 Σεπτεμβρίου 1479 οι Τούρκοι αποβιβάστηκαν στο νησί και το λεηλάτησαν για τρεις ημέρες σφάζοντας πολλούς από τους εναπομείναντες κατοίκους. Έκαψαν Εκκλησίες αρχοντικά και χωριά. Κατέστρεψαν περιουσίες, ελαιώνες και αμπέλια. Όσοι από τους κατοίκουςπου έπεφταν στα χέρια τους αιχμαλώτιζαν και τους πουλούσαν στους Βενετούς προς 40 άσπρα τον καθένα. Στην συνέχεια οι Τούρκοι αναχώρησαν με τον στόλο τους αφήνοντας στο νησί μικρή φρουρά, την οποία έδιωξαν οι Βενετοί το 1483 καταλαμβάνοντας το νησί στο όνομα της Γαληνότατης Δημοκρατίας του Αγίου Μάρκου. Με την συνθήκη της Κωνσταντινούπολης στις 22 Απριλίου 1484 η μεν Κεφαλλονιά παραχωρήθηκε στους Τούρκους, η δε Ζάκυνθος τέθηκε υπό την κυριαρχία της Βενετίας. Έτσι έληξε η κυριαρχία των Τόκκων και η Παλατινή Κομητεία Κεφαλληνίας και Ζακύνθου έπαψε να υπάρχει ύστερα από 300 περίπου χρόνια από την σύστασή της[15].

Προσπάθειες ανάκτησης της Κομητείας

Όταν ο Λεονάρδος έφθασε με την οικογένειά του στην Νεάπολη, ο βασιληάς Φερδινάνδος τον υποδέχφηκε θερμά και του χορήγησε ετήσιο εισόδημα 500 φλωρινίων. Παράλληλα του διέθεσε κτήματα στην Καλημέρα της Καλαβρίας και στο Μπριάτικο. Το επόμενο έτος 1480 μετέβη με τον γθιό του Κάρολο Γ΄ και τους αδελφούς του στην Ρώμη για να ζητήσει από τον Πάπα Σίξτο Δ΄ βοήθεια για να επανακτήσει την χαμένη Κομητεία του. Ο Πάπας του χορήγησε χίλια χρυσά νομίσματα με την υπόσχεση να δίνει άλλες δύο χιλιάδες ετησίως. Στην συνέχεια επέστρεψε στην Νεάπολη όπου ετοίμασε στόλο και ξεκίνησε το 1481 να απελευθερώσει την Ζάκυνθο και την Κεφαλλονιά. Οι εκκλήσεις του προς τους Τούρκους να παραδωθούν αλλά μάταια. Έτσι αναγκάστηκε να επιστρέψει άπραγος[16]. Ο Λεονάρδος πέθανε γύρω στο 1499.

Οικογένεια και απόγονοι

Από τον πρώτο γάμο του με την Μελίτσα, κόρη του Λάζαρου Βούκοβιτς (Μπράνκοβιτς) Δεσπότη της Σερβίας και της Ελένης Παλαιολογίνας θυγατέρας του Θωμά Παλαιολόγου, απόκτησε δύο θυγατέρες

  • την Μαρία που παντρεύτηκε τον Ανδρέα, βασιληά της Σερβίας
  • την Ειρήνη που παντρεύτηκε τον Ιωάννη Καστριώτη, γυιό του Σκερδέμπεη

καθώς και ένα γιο

  • τον Κάρολο Γ΄.

Από τον δεύτερο γάμο του με την Φραγκίσκη Μαρτζάνο, άνεψιάς του βασιλέως Νεαπόλεως Φερδινάνδου Α' απέκτησε μια θυγατέρα

  • την Κλεώπη.

Παραπομπές

  1. ↑ The Tocco of the Greek Realm: Nobility, Power and Migration in Latin Greece (14th – 15th centuries). Central European University Press, University of East Sarajevo. Βελιγράδι. 2014. ISBN-13 978-86-87115-11-8. ISBN-10 86-87115-11-8.
  2. ↑ Λεωνίδας Χ. Ζώης. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ. Αθήνα 1955, σελ.107
  3. ↑ Λεωνίδας Χ. Ζώης. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ. Αθήνα 1955, σελ.106
  4. ↑ Π. Χιώτης. ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΝΗΣΟΥ ΖΑΚΥΝΘΟΥ, Τόμος Β΄. Κέρκυρα 1858, σελ.238
  5. ↑ Λεωνίδας Χ. Ζώης. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ. Αθήνα 1955, σελ.107
  6. ↑ Ουΐλιαμ Μίλλερ. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΦΡΑΓΓΟΚΡΑΤΙΑΣ. Μετάφραση Σπ. Λάμπρου. Τόμος Β΄, σελ.221
  7. ↑ Λεωνίδας Χ. Ζώης. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ. Αθήνα 1955, σελ.107
  8. ↑ Λεωνίδας Χ. Ζώης. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ. Αθήνα 1955, σελ.108
  9. ↑ Λεωνίδας Χ. Ζώης. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ. Αθήνα 1955, σελ.108
  10. ↑ ΝΤΙΝΟΣ ΚΟΝΟΜΟΣ. ΖΑΚΥΝΘΟΣ ΠΕΝΤΑΚΟΣΙΑ ΧΡΟΝΙΑ. ΤΟΜΟΣ ΤΡΙΤΟΣ: Πολιτική Ιστορία, Τεύχος Α' (1478 – 1800), σελ. 8
  11. ↑ ΝΤΙΝΟΣ ΚΟΝΟΜΟΣ. ΖΑΚΥΝΘΟΣ ΠΕΝΤΑΚΟΣΙΑ ΧΡΟΝΙΑ. ΤΟΜΟΣ ΤΡΙΤΟΣ: Πολιτική Ιστορία, Τεύχος Α' (1478 – 1800), σελ. 9
  12. ↑ Λεωνίδας Χ. Ζώης. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ. Αθήνα 1955, σελ.109
  13. ↑ Ουΐλιαμ Μίλλερ. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΦΡΑΓΓΟΚΡΑΤΙΑΣ. Μετάφραση Σπ. Λάμπρου. Τόμος Β΄, σελ.222
  14. ↑ Ουΐλιαμ Μίλλερ. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΦΡΑΓΓΟΚΡΑΤΙΑΣ. Μετάφραση Σπ. Λάμπρου. Τόμος Β΄, σελ.223
  15. ↑ Λεωνίδας Χ. Ζώης. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ. Αθήνα 1955, Σελ. 108-109
  16. ↑ Ουΐλιαμ Μίλλερ. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΦΡΑΓΓΟΚΡΑΤΙΑΣ. Μετάφραση Σπ. Λάμπρου. Τόμος Β΄, σελ.225

Βιβλιογραφία

  • Λεωνίδας Χ. Ζώης Ιστορία της Ζακύνθου, Αθήνα 1955.
  • Ντίνος Κονόμος. ΖΑΚΥΝΘΟΣ ΠΕΝΤΑΚΟΣΙΑ ΧΡΟΝΙΑ. ΤΟΜΟΣ ΤΡΙΤΟΣ: Πολιτική Ιστορία, Τεύχος Α' (1478 – 1800).
  • Ουΐλιαμ Μίλλερ. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΦΡΑΓΓΟΚΡΑΤΙΑΣ. Μετάφραση Σπ. Λάμπρου. Τόμος Β΄
  • Π. Χιώτης. ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΝΗΣΟΥ ΖΑΚΥΝΘΟΥ, Τόμος Β΄. Κέρκυρα 1858.


Προηγούμενος

Κάρολος Β΄ Τόκκος

Παλατινός Κόμης Κεφαλληνίας

1443 – 1479

Επόμενος

Αντώνιος Τόκκος


π • σ • ε Δεσπότες της Ηπείρου
Δυναστεία Κομνηνοδουκών
Δυναστεία Ορσίνι
Σερβική δυναστεία
Δυναστεία Μπουοντελμόντι
Δυναστεία Τόκκων
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Λεονάρδος_Γ΄_Τόκκος&oldid=7353045"