Αμοργός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Radpi (συζήτηση | συνεισφορές) Προσθήκη-Επέκταση Ιστορίας και συμπερίληψη πηγών. |
Radpi (συζήτηση | συνεισφορές) μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
| Γραμμή 48: | Γραμμή 48: | ||
'''Τουρκοκρατία''' |
'''Τουρκοκρατία''' |
||
Σύμφωνα με τον Sauger, τον 15 αιώνα είχε 4000 άτομα από τους οποίους οι 900 ήταν ικανοί για οπλοφορία. Το έτος 1537 ο [[Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα|Χαιρεντίν Μπαρμπαρόσα]] καταλαμβάνει το νησί και το θέτει υπό Οθωμανική κυριαρχία (1537-1824). Ο περιηγητής Cornaro λέει ότι οι κάτοικοι κατέφυγαν στην Κρήτη για να σωθούν και ότι έπειτα από το έτος αυτό είχε ερημωθεί ή φαινόταν έρημη. Παρ' όλ' αυτά οι κάτοικοι πρέπει να επανήλθαν αφού επώνυμα που υπάρχουν σε μοναστηριακά κείμενα από το μεσαίωνα συνεχίζουν να υπάρχουν και έπειτα. Ο περιηγητής Milo το 1580 την αναφέρει κατοικημένη με τρία κάστρα ενώ ως κατοικημένη την αναφέρει και ο ιστορικός Crusius ο οποίος επικαλείται πηγή Σαντορίνης του 1577. Τα χρόνια της Τουρκοκρατίας γνώρισε ημέρες οικονομικής ακμής και "εκκλησιαστικής αναγέννησης", πολλές εκκλησίες ανακαινίστηκαν ενώ κατασκευάστηκαν και καινούριες, γεγονός το οποίο οφείλεται και στην παντελή απουσία Τούρκων στο νησί. |
Σύμφωνα με τον Sauger, τον 15 αιώνα είχε 4000 άτομα από τους οποίους οι 900 ήταν ικανοί για οπλοφορία. Το έτος 1537 ο [[Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα|Χαιρεντίν Μπαρμπαρόσα]] καταλαμβάνει το νησί και το θέτει υπό Οθωμανική κυριαρχία (1537-1824). Ο περιηγητής Cornaro λέει ότι οι κάτοικοι κατέφυγαν στην Κρήτη για να σωθούν και ότι έπειτα από το έτος αυτό είχε ερημωθεί ή φαινόταν έρημη. Παρ' όλ' αυτά οι κάτοικοι πρέπει να επανήλθαν αφού επώνυμα που υπάρχουν σε μοναστηριακά κείμενα από το μεσαίωνα συνεχίζουν να υπάρχουν και έπειτα.<ref name=":0" /> Ο περιηγητής Milo το 1580 την αναφέρει κατοικημένη με τρία κάστρα ενώ ως κατοικημένη την αναφέρει και ο ιστορικός Crusius ο οποίος επικαλείται πηγή Σαντορίνης του 1577. Τα χρόνια της Τουρκοκρατίας γνώρισε ημέρες οικονομικής ακμής και "εκκλησιαστικής αναγέννησης", πολλές εκκλησίες ανακαινίστηκαν ενώ κατασκευάστηκαν και καινούριες, γεγονός το οποίο οφείλεται και στην παντελή απουσία Τούρκων στο νησί. |
||
Οι Αμοργιανοί ασκούσαν την πειρατεία συστηματικά και εφορμούσαν ιδιαίτερα προς τις ακτές της Μικράς Ασίας. Κατά το έτος 1696,σύμφωνα με τον Coronelli, υπήρχαν στο νησί 6000 άτομα. Το έτος 1797 έχει καταγραφεί μία επιδρομή Μανιατών πειρατών με επικεφαλής τον καπετάν Στεκούλη με καταγωγή από τα Επτάνησα. Αυτοί σκότωσαν πολλούς νησιώτες και κατέκλεψαν τα πάντα από τα σπίτια αφού δεν άφησαν ούτε καν ρούχα στους κατοίκους, οι οποίοι τα είχαν εγκαταλείψει προκειμένου να κρυφτούν στα βουνά. Το μέγεθος της καταστροφής πρέπει να ήταν πολύ μεγάλο καθώς ζητήθηκε από τους Τούρκους να μην πληρώσουν φόρους για τρία χρόνια, αίτημα το οποίο δεν έγινε δεκτό. Στο νησί φαίνεται να μην υπήρχε καδής και βοεβόδας καθώς οι κάτοικοι πήγαιναν για την εκδίκαση των υποθέσεων τους στην Νάξο ή την Αστυπάλαια. |
Οι Αμοργιανοί ασκούσαν την πειρατεία συστηματικά και εφορμούσαν ιδιαίτερα προς τις ακτές της Μικράς Ασίας. Κατά το έτος 1696,σύμφωνα με τον Coronelli, υπήρχαν στο νησί 6000 άτομα. Το έτος 1797 έχει καταγραφεί μία επιδρομή Μανιατών πειρατών με επικεφαλής τον καπετάν Στεκούλη με καταγωγή από τα Επτάνησα. Αυτοί σκότωσαν πολλούς νησιώτες και κατέκλεψαν τα πάντα από τα σπίτια αφού δεν άφησαν ούτε καν ρούχα στους κατοίκους, οι οποίοι τα είχαν εγκαταλείψει προκειμένου να κρυφτούν στα βουνά. Το μέγεθος της καταστροφής πρέπει να ήταν πολύ μεγάλο καθώς ζητήθηκε από τους Τούρκους να μην πληρώσουν φόρους για τρία χρόνια, αίτημα το οποίο δεν έγινε δεκτό. Στο νησί φαίνεται να μην υπήρχε καδής και βοεβόδας καθώς οι κάτοικοι πήγαιναν για την εκδίκαση των υποθέσεων τους στην Νάξο ή την Αστυπάλαια. |
||
| Γραμμή 54: | Γραμμή 54: | ||
'''Βυζαντινά Επώνυμα''' |
'''Βυζαντινά Επώνυμα''' |
||
Στο νησί παρατηρείται η ύπαρξη μεγάλου πλήθους επιφανών βυζαντινών επωνύμων. Έχει προταθεί από τον ακαδημαϊκό [[Ιωάννης Βογιατζίδης|Ι. Βογιατζίδη]] <ref>Aντ. Mηλιαράκης, Kυκλαδικά, ήτοι γεωγραφία και ιστορία των Kυκλάδων νήσων, Aθήνα 1874</ref> ότι πολλά προέρχονται από Βυζαντινούς εξόριστους οι οποίοι βρέθηκαν εκεί έπειτα από μία αποτυχημένη εξέργεση εναντίον του αυτοκράτορα [[Ιωάννης Γ´ Δούκας Βατάτζης|Ιωάννη Βατάτζη]] ενώ άλλα (π.χ. Θεολογίτης) θεωρούνται αυτόχθων του νησιού. Κάποια ίσως να είναι παλαιότερα της εποχής του Βατάτζη αφού ο βυζαντινολόγος [[Σπυρίδων Βρυώνης|Σ. Βρυώνης]]<ref>Vryonis, Speros, The decline of medieval Hellenism in Asia Minor: and the process of Islamization from the eleventh through the fifteenth century, Berkeley : University of California Press, 1971.</ref> αναφέρει ότι ο αυτοκράτορας Αλέξιος Κομνηνός λόγω πίεσης από τους Τούρκους μετέφερε οικογένειες από τα ενδότερα στα παράλια της Μικράς Ασίας και σε άλλες περιοχές. Ανάμεσα στις οικογένειες που αναφέρονται είναι οι Συναδινοί. Κάποια επώνυμα που δεν υπάρχουν πλέον στο νησί είναι Ψαροβράκης και Κουτσοδόντης. Άξιο αναφοράς είναι και τα γυναικεία ονόματα του νησιού όπως Δουκαινώ από Δούκισσα, Καλλιώ απο Καλλιόπη κ.τ.λ. όπως επίσης και ορισμένα αρχαιοπρεπή όπως Ερατώ, Κλειώ κ.τ.λ. |
Στο νησί παρατηρείται η ύπαρξη μεγάλου πλήθους επιφανών βυζαντινών επωνύμων. Έχει προταθεί από τον ακαδημαϊκό [[Ιωάννης Βογιατζίδης|Ι. Βογιατζίδη]] <ref name=":0">Aντ. Mηλιαράκης, Kυκλαδικά, ήτοι γεωγραφία και ιστορία των Kυκλάδων νήσων, Aθήνα 1874</ref> ότι πολλά προέρχονται από Βυζαντινούς εξόριστους οι οποίοι βρέθηκαν εκεί έπειτα από μία αποτυχημένη εξέργεση εναντίον του αυτοκράτορα [[Ιωάννης Γ´ Δούκας Βατάτζης|Ιωάννη Βατάτζη]] ενώ άλλα (π.χ. Θεολογίτης) θεωρούνται αυτόχθων του νησιού. Κάποια ίσως να είναι παλαιότερα της εποχής του Βατάτζη αφού ο βυζαντινολόγος [[Σπυρίδων Βρυώνης|Σ. Βρυώνης]]<ref>Vryonis, Speros, The decline of medieval Hellenism in Asia Minor: and the process of Islamization from the eleventh through the fifteenth century, Berkeley : University of California Press, 1971.</ref> αναφέρει ότι ο αυτοκράτορας Αλέξιος Κομνηνός λόγω πίεσης από τους Τούρκους μετέφερε οικογένειες από τα ενδότερα στα παράλια της Μικράς Ασίας και σε άλλες περιοχές. Ανάμεσα στις οικογένειες που αναφέρονται είναι οι Συναδινοί. Κάποια επώνυμα που δεν υπάρχουν πλέον στο νησί είναι Ψαροβράκης και Κουτσοδόντης. Άξιο αναφοράς είναι και τα γυναικεία ονόματα του νησιού όπως Δουκαινώ από Δούκισσα, Καλλιώ απο Καλλιόπη κ.τ.λ. όπως επίσης και ορισμένα αρχαιοπρεπή όπως Ερατώ, Κλειώ κ.τ.λ. |
||
'''Νεότερα Χρόνια''' |
'''Νεότερα Χρόνια''' |
||
Έκδοση από την 20:03, 18 Σεπτεμβρίου 2018
Συντεταγμένες: 36°50′00″N 25°54′00″E / 36.8333°N 25.9°E
 Εικόνα από την Αμοργό | |
 | |
| Γεωγραφία | |
|---|---|
| Αρχιπέλαγος | Αιγαίο Πέλαγος |
| Νησιωτικό σύμπλεγμα | Κυκλάδες |
| Έκταση | 121,464 km² |
| Υψόμετρο | 823 μ |
| Υψηλότερη κορυφή | Κρίκελος |
| Χώρα | |
| Περιφέρεια | Νοτίου Αιγαίου |
| Νομός | Κυκλάδων |
| Πρωτεύουσα | Αμοργός |
| Δημογραφικά | |
| Πληθυσμός | 1.859 (απογραφής 2001) |
| Πυκνότητα | 15,3 /χλμ2 |
| Πρόσθετες πληροφορίες | |
| Ιστοσελίδα | www.amorgos.gov.gr |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Η Αμοργός είναι κυκλαδίτικο νησί του Αιγαίου Πελάγους. Πήρε το όνομά της από το φυτό αμοργίς, ένα είδος λιναριού από το οποίο φτιάχνονταν οι «άλικοι αμοργίδες», χιτώνες της Αμοργού. Βρίσκεται στο νοτιοανατολικό άκρο των Κυκλάδων, νοτιοανατολικά της Νάξου και σε απόσταση 136 ναυτικών μιλίων από τον Πειραιά. Η επιφάνειά της εκτιμάται στα 121.464 τ.χλμ., ενώ έχει μήκος ακτών 126 χιλιόμετρα. Είναι μακρόστενο νησί που εκτείνεται από ΝΔ προς ΒΑ με απότομη ορεινή μορφολογία εδάφους. Διαθέτει δύο φυσικά λιμάνια, τα Κατάπολα και την Αιγιάλη. Πρωτεύουσα είναι η Χώρα Αμοργού με κύριο λιμάνι τα Κατάπολα.
Η Αμοργός είχε πληθυσμό 1.859 άτομα στην απογραφή του 2001. Οι κάτοικοι ασχολούνται παραδοσιακά με τη γεωργία, την κτηνοτροφία αλλά και την αλιεία. Τα τελευταία χρόνια ασχολούνται και με τον τομέα του τουρισμού.
Η Αμοργός αποτελεί ιδανικό προορισμό για πεζοπορία.Υπάρχουν μονοπάτια που ξεκινούν ή/και καταλήγουν σε κάποιον οικισμό και προσφέρουν στον επισκέπτη εκπληκτικές εικόνες φυσικού τοπίου.
Ιστορία
Αρχαίοι Χρόνοι
Από τα τέλη της 4ης χιλιετίας π.Χ υπάρχουν ίχνη ανθρώπινης παρουσίας στην Αμοργό. Κατά την αρχαιότητα η Αμοργός γίνεται ένα από τα σημαντικότερα κέντρα του Κυκλαδικού πολιτισμού. Αργότερα, κατά την μινωική εποχή, καταφθάνουν στο νησί πολλοί μινωίτες ιδρύοντας μία από τις πρώτες πόλεις του νησιού, τη Μινώα. Αργότερα, Ναξιώτες ιδρύουν την Αρκεσίνη, στη σημερινή περιοχή Καστρί και την ίδια εποχή Μιλήσιοι εγκαθίστανται στην Αιγιάλη, κοντά στο σημερινό χωριό Θολάρια. Αυτές ήταν κατά την αρχαιότητα οι σπουδαιότερες πόλεις του νησιού. Η Αμοργός ήταν γνωστή με τα ονόματα Υπερία, Πλαταγία, Παγκάλη και Ψυχία. Εκείνα τα χρόνια στο νησί φτιάχνονταν υφάσματα και ενδύματα τα οποία μάλιστα ήταν περιζήτητα λόγω της ποιότητά τους (αμοργίδες, αμοργίς). Μεταξύ των θεών που τιμούσαν οι Αμοργιανοί ήταν η Πολιάς Αθηνά, ο Πάνας, ο Ζεύς, η Ήρα, η Ουρανία Αφροδίτη, ο Κισσοκόμας Διόνυσος και ο Αποτρόπαιος Απόλλων. Γνωστές εορτές οι οποίες λάμβαναν χώρα ήταν τα Ηραία, Εκατόμβαια και τα Διονύσια. Βρέθηκε υπό την κυριαρχία των Μακεδόνων, Πτολεμαίων, Σάμου και Ρόδου πριν καταλήξει στους Ρωμαίους. Στους Ρωμαϊκούς χρόνους θα είναι τόπος εξορίας: επί Τιβερίου, το 23 μ.Χ. θα εξοριστεί ο Βέβιος Σειρήνος, ανθύπατος της Ισπανίας[1][2]
Βυζαντινή Περίοδος
Τα βυζαντινά χρόνια άνηκε στο θέμα Αιγαίου ενώ τα χρόνια αυτά υπήρχαν συχνές επιδρομές πειρατών οι οποίες ανάγκασαν τους κατοίκους να μετακινηθούν από τους παραλιακούς σε οχυρωμένους οικισμούς στην ενδοχώρα του νησιού. Τον 9ο αιώνα χτίζεται η μονή της Παναγίας της Χοζοβιώτισσας και το 1088 ανακαινίστηκε από τον αυτοκράτορα Αλέξιο Κομνηνό. Αφορμή για την ίδρυση της στάθηκε η εύρεση μιας εικόνας της Παναγίας, που έφτασε από το Χόζοβο ή Χόζοβα της Παλαιστίνης.
Λατινοκρατία
Το 1207 ξεκινάει η Λατινοκρατία (1206-1537) με την κατάληψη του νησιού από τον Μάρκο Σανούδο και την υπαγωγή του στο Δουκάτο της Νάξου. Τότε οχυρώνεται ο φυσικός βράχος το 1207 από τους αδέλφους Ιερεμία και Ανδρέα Γκύζη και ο οικισμός της χώρας επεκτείνεται στην Νότια πλευρά του Κάστρου. Επίσης δημιουργούνται οι εσωτερικές πλακόστρωτες πλατείες που φέρουν ακόμα το λατινογενές όνομα "Λόζα", καθώς και ο κεντρικός δρόμος, η σημερινή "μέση" (οδός), που διατρέχει όλον τον οικισμό. Από τα λίγα αρχιτεκτονικά λείψανα της Ενετοκρατίας συγκαταλέγονται ο "Πύργος του Γαβρά" και ο "Κάτω Λάκκος".[3]
Τουρκοκρατία
Σύμφωνα με τον Sauger, τον 15 αιώνα είχε 4000 άτομα από τους οποίους οι 900 ήταν ικανοί για οπλοφορία. Το έτος 1537 ο Χαιρεντίν Μπαρμπαρόσα καταλαμβάνει το νησί και το θέτει υπό Οθωμανική κυριαρχία (1537-1824). Ο περιηγητής Cornaro λέει ότι οι κάτοικοι κατέφυγαν στην Κρήτη για να σωθούν και ότι έπειτα από το έτος αυτό είχε ερημωθεί ή φαινόταν έρημη. Παρ' όλ' αυτά οι κάτοικοι πρέπει να επανήλθαν αφού επώνυμα που υπάρχουν σε μοναστηριακά κείμενα από το μεσαίωνα συνεχίζουν να υπάρχουν και έπειτα.[4] Ο περιηγητής Milo το 1580 την αναφέρει κατοικημένη με τρία κάστρα ενώ ως κατοικημένη την αναφέρει και ο ιστορικός Crusius ο οποίος επικαλείται πηγή Σαντορίνης του 1577. Τα χρόνια της Τουρκοκρατίας γνώρισε ημέρες οικονομικής ακμής και "εκκλησιαστικής αναγέννησης", πολλές εκκλησίες ανακαινίστηκαν ενώ κατασκευάστηκαν και καινούριες, γεγονός το οποίο οφείλεται και στην παντελή απουσία Τούρκων στο νησί.
Οι Αμοργιανοί ασκούσαν την πειρατεία συστηματικά και εφορμούσαν ιδιαίτερα προς τις ακτές της Μικράς Ασίας. Κατά το έτος 1696,σύμφωνα με τον Coronelli, υπήρχαν στο νησί 6000 άτομα. Το έτος 1797 έχει καταγραφεί μία επιδρομή Μανιατών πειρατών με επικεφαλής τον καπετάν Στεκούλη με καταγωγή από τα Επτάνησα. Αυτοί σκότωσαν πολλούς νησιώτες και κατέκλεψαν τα πάντα από τα σπίτια αφού δεν άφησαν ούτε καν ρούχα στους κατοίκους, οι οποίοι τα είχαν εγκαταλείψει προκειμένου να κρυφτούν στα βουνά. Το μέγεθος της καταστροφής πρέπει να ήταν πολύ μεγάλο καθώς ζητήθηκε από τους Τούρκους να μην πληρώσουν φόρους για τρία χρόνια, αίτημα το οποίο δεν έγινε δεκτό. Στο νησί φαίνεται να μην υπήρχε καδής και βοεβόδας καθώς οι κάτοικοι πήγαιναν για την εκδίκαση των υποθέσεων τους στην Νάξο ή την Αστυπάλαια.
Βυζαντινά Επώνυμα
Στο νησί παρατηρείται η ύπαρξη μεγάλου πλήθους επιφανών βυζαντινών επωνύμων. Έχει προταθεί από τον ακαδημαϊκό Ι. Βογιατζίδη [4] ότι πολλά προέρχονται από Βυζαντινούς εξόριστους οι οποίοι βρέθηκαν εκεί έπειτα από μία αποτυχημένη εξέργεση εναντίον του αυτοκράτορα Ιωάννη Βατάτζη ενώ άλλα (π.χ. Θεολογίτης) θεωρούνται αυτόχθων του νησιού. Κάποια ίσως να είναι παλαιότερα της εποχής του Βατάτζη αφού ο βυζαντινολόγος Σ. Βρυώνης[5] αναφέρει ότι ο αυτοκράτορας Αλέξιος Κομνηνός λόγω πίεσης από τους Τούρκους μετέφερε οικογένειες από τα ενδότερα στα παράλια της Μικράς Ασίας και σε άλλες περιοχές. Ανάμεσα στις οικογένειες που αναφέρονται είναι οι Συναδινοί. Κάποια επώνυμα που δεν υπάρχουν πλέον στο νησί είναι Ψαροβράκης και Κουτσοδόντης. Άξιο αναφοράς είναι και τα γυναικεία ονόματα του νησιού όπως Δουκαινώ από Δούκισσα, Καλλιώ απο Καλλιόπη κ.τ.λ. όπως επίσης και ορισμένα αρχαιοπρεπή όπως Ερατώ, Κλειώ κ.τ.λ.
Νεότερα Χρόνια
Μετά την επανάσταση του 1821 ενσωματώθηκε στο νεοσύστατο Ελληνικό κράτος ενώ λίγα χρόνια αργότερα η Αμοργός χρησιμοποιήθηκε πάλι ως τόπος εξορίας. Στο κτήριο του σημερινού ΕΠΑ.Λ Αμοργού βρίσκεται μια επιγραφή που αναφέρει ότι το σχολείο ιδρύθηκε στις 21/6/1826 με χρήματα της Ιεράς μονής Χοζοβιωτίσης γεγονός που αποδεικνύει ότι στην Αμοργό λειτούργησε ένα απο τα πρώτα σχολεία της ελέυθερης Ελλάδας. Ως πρώτοι εξόριστοι είναι ορισμένοι δεξιοί βασιλικοί αξιωματικοί που τοποθετήθηκαν εκεί από την κυβέρνηση του Ελευθέριου Βενιζέλου το 1917-1918. Μετά το 1926 αρχίζουν να καταφτάνουν αριστεροί εξόριστοι μέχρι και την περίοδο της Δικτατορίας.[6] Ανάμεσα στους εξόριστους πολιτικούς βρέθηκε και ο πρώην υπουργός της Ένωσις Κέντρου, Γεώργιος Μυλωνάς οποίος σχεδίασε την απόδραση του και κατέφυγε στο εξωτερικο για την οποία γράφτηκε βιβλία ( «Η Συνωμοσία της Αμοργού», «Απόδραση από την Αμοργό») και γυρίστηκε η ταινία «Απόδραση από την Αμοργό» του Σ. Κούλογλου. Την περίοδο της κατοχής από τις δυνάμεις του Άξονα εντάσσεται αρχικά στην Ιταλική διοίκηση ενώ από το 1943 την διαδέχεται η Γερμανική έως την απελευθέρωση το 1944. Η φήμη του νησιού εκτοξεύτηκε με την προβολή της ταινίας "Tο Απέραντο Γαλάζιο" (Le Grand Bleu) σε σκηνοθεσία του Λυκ Μπεσόν η οποία γυρίστηκε κατά μεγάλο μέρος στην Αμοργό.
Ο δήμος Αμοργού
| Δήμος Αμοργού | |
| Δήμος | |
|
| |
| Χώρα | Ελλάδα |
| Έδρα | Αμοργός |
| Διοίκηση | |
| • Δήμαρχος | Νικόλαος Φωστιέρης |
| Διοικητική υπαγωγή | |
| • Αποκ. διοίκηση | Αποκεντρωμένη Διοίκηση Αιγαίου |
| • Περιφέρεια | Νοτίου Αιγαίου |
| • Περιφ. ενότητα | Νάξου |
| Διαμέρισμα | Νησιά Αιγαίου |
| Νομός | Νομός Κυκλάδων |
| Έκταση | 160,1 km2 |
| Πληθυσμός | 1.973 (απογραφή 2011) |
Ο δήμος Αμοργού περιλαμβάνει το νησί της Αμοργού και τις γύρω νησίδες. Αναλυτικά οι οικισμοί και οι νησίδες που αποτελούν τον δήμο Αμοργού:
- Δ.δ. Αμοργού [ 414 ]
- η Αμοργός [ 398 ]
- το Γραμπονήσι (νησίδα) [ 0 ]
- η Καστελόπετρα [ 16 ]
- η Νικουριά (νησίδα) [ 0 ]
- Δ.δ. Αιγιάλης [ 487 ]
- η Αιγιάλη [ 229 ]
- ο Άγιος Παύλος [ 17 ]
- ο Όρμος Αιγιάλης [ 125 ]
- ο Ποταμός [ 116 ]
- Δ.δ. Αρκεσίνης [ 218 ]
- η Αρκεσίνη [ 129 ]
- η Γραμβούσσα (νησίδα) [ 0 ]
- η Καλοταρίτισσα [ 31 ]
- η Καλοφάνα [ 41 ]
- η Μαύρη Μύτη [ 5 ]
- η Ραχούλα [ 12 ]
- η Φελούκα (νησίδα) [ 0 ]
- η Ψαλίδα (νησίδα) [ 0 ]
- Δ.δ. Βρούτση [ 82 ]
- Δ.δ. Θολαρίων [ 173 ]
- τα Θολάρια [ 147 ]
- η Παραλία Θολαρίων [ 26 ]
- Δ.δ. Καταπόλων (Αμοργού) [ 485 ]
- τα Κατάπολα [ 128 ]
- το Άνω Αντικέρι (νησίδα) [ 0 ]
- το Κάτω Αντικέρι (νησίδα) [ 1 ]
- οι Λεύκες [ 49 ]
- τα Νερά [ 9 ]
- το Ξυλοκερατίδι [ 107 ]
- το Πέρα Ραχίδι [ 36 ]
- το Ραχίδι [ 148 ]
- το Χριστουλάκι (τ. ο Τσεσεμές) [ 7 ]
Σημειώνεται ότι με την εφαρμογή της νέας διοικητικής διαίρεσης της χώρας κατά το Πρόγραμμα Καλλικράτης το 2011, ουδεμία μεταβολή επήλθε στο Δήμο, σύμφωνα με το άρθρο 1,§ 2.29.Γ. αυτού.
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της Απογραφής του 2011 ο Δήμος Αμοργού αριθμεί 1.940 άτομα, από τα οποία 1.010 άρρενες και 930 θήλεις. Η πυκνότητα του πληθυσμού ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο ανέρχεται σε 15,35.
Πεζοπορικές Διαδρομές
Οι πιο γνωστές πεζοπορικές διαδρομές (μονοπάτια) του νησιού είναι:
- Χώρα - Μονή Χοζοβιώτισσας - Ξενοδοχιό - Άργιλας - Ασφοντηλίτης - Όξω Μεριά - Ποταμός (4-5 ώρες)
- Κατάπολα (Πέρα Ραχίδι) - (Μηλιές) - Χώρα (1 ώρα ανάβαση, 40 λεπτά κατάβαση)
- Κατάπολα - (Μινώα) - Αγία Θέκλη - Δωκαθίσματα - Καμάρι - Παναγία Καστριανή - Βρούτση - Ραχούλα - Αρκεσίνη (4-5 ώρες)
- Όρμος Αιγιάλης - Λαγκάδα - Στρούμπος - Θολάρια - Φωκιότρυπα (2-3 ώρες)
- Λαγκάδα - Άγιος Θεολόγος - Σταυρός (2 ώρες)
- Άγιος Γεώργιος Βαρσαμίτης - Μινώα-Κατάπολα (45 λεπτά)
- Κατάπολα - Χώρα (1 ώρα 15 λεπτά ανάβαση, 50 λεπτά κατάβαση)
- Κατάπολα - Οικισμός Τα Νερά - Φάρος Άη Λιά (1 ώρα 30 λεπτά)
- Χώρα - Παραλία Αγίας Άννας (30 λεπτά κατάβαση, 1 ώρα ανάβαση)
- Χώρα - Τερλάκια - Ξυλοκερατίδι (2 ώρες)
- (Χώρα) - Προφήτης Ηλίας (1 ώρα 15 λεπτά)
- Αρκεσίνη - Παραλία Αμμούδι (30 λεπτά κατάβαση, 45 λεπτά ανάβαση)
- Αρκεσίνη - Μαύρη Μύτη - Πόρτο Ακρωτήρι (45 λεπτά)
- Θολάρια - Όρμος Μικρής Βλυχάδας (30 λεπτά κατέβασμα, 45 λεπτά ανάβαση)
- Λαγκάδα - Μαχός (1 ώρα)
- Λαγκάδα - Γέρος Σταυρός (30 λεπτά ανάβαση)
- Θολάρια - Χρυσόστομος - Φάρος - Χόχλακας - Φωκιότρυπα (2 ώρες)
Εκκλησιαστικά
Σήμερα η Αμοργός υπάγεται στην Ιερά Μητρόπολη Θήρας Αμοργού και Νήσων και αποτελεί την αρχιερατική περιφέρεια Αμοργού. Στις 21 Νοεμβρίου εορτάζεται η Παναγία Χοζοβιώτισσα στο μοναστήρι που είναι κτισμένο στον πιο απόκρημνο βράχο του όρους Προφήτη Ηλία, 300 μέτρα πάνω από τη θάλασσα, νότια της πρωτεύουσας Χώρας. Κτίστηκε από τον αυτοκράτορα Αλέξιο Κομνηνό το 1088. Από το 2010 λειτουργεί στη Χώρα και εκκλησιαστικό μουσείο.
Σημειώσεις
Λεπτομερείς ναυτιλιακές πληροφορίες για την Αμοργό παρέχει ο Ελληνικός Πλοηγός 2ος τόμος και ιδιαίτερα ο χάρτης ελληνικής έκδοσης: ΧΕΕ-423/4, και ΧΕΕ-423/5 που αποτελούν τους λιμενοδείκτες των όρμων Κατάπολα και Αιγιάλης αντίστοιχα, καθώς και ο ΧΕΕ-423 που καλύπτει όλες τις ΝΑ. Κυκλάδες.
Εικόνες
-
Η Χώρα της Αμοργού -
Όρμος Αιγιάλης όπως φαίνεται από τον Ποταμό -
Φυσικό Λιμάνι Καταπόλων -
Γραμβούσα -
Ηλιοβασίλεμα στη χώρα -
Η Αμοργός από ψηλά
Παραπομπές
- ↑ Αντ. Σακελλαρίου, Οι Κυκλάδες ως τόπος εξορίας επί Τιβερίου, Πλάτων τομ. 50 (1998),σελ. 170.
- ↑ Εξορίστηκε επειδή είχε διαπράξει δημοσίως βιαιοπραγία. Γεώργιος Τουρλίδης, «Η Αμοργός εν τοις Χρονικοίς του Τακίτου», Επετηρίς Εταιρείας Κυκλαδικών Μελετών, τομ.8(1969-1970),σελ.666
- ↑ «Ιστορικό Χώρας Αμοργού». Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού. 2012. Ανακτήθηκε στις 18/09/2018. Ελέγξτε τις τιμές ημερομηνίας στο:
|accessdate=(βοήθεια) - ↑ 4,0 4,1 Aντ. Mηλιαράκης, Kυκλαδικά, ήτοι γεωγραφία και ιστορία των Kυκλάδων νήσων, Aθήνα 1874
- ↑ Vryonis, Speros, The decline of medieval Hellenism in Asia Minor: and the process of Islamization from the eleventh through the fifteenth century, Berkeley : University of California Press, 1971.
- ↑ "Εξόριστοι στο απέραντο γαλάζιο", Νίκος Νικητίδης, περιοδικό Πολιτικά Θέματα, Αθήνα Ιούνιος 2012
Πηγές
- Αντ. Σακελλαρίου, «Οι Κυκλάδες ως τόπος εξορίας επί Τιβερίου», Πλάτων τομ.50 (1998),σελ.169-171
- Γεώργιος Τουρλίδης, «Η Αμοργός εν τοις Χρονικοίς του Τακίτου», Επετηρίς Εταιρείας Κυκλαδικών Μελετών, τομ.8(1969-1970), σελ. 664-666
- http://greeksurnames.blogspot.com/2010/08/blog-post_03.html
- http://amorgis.blogspot.com
Βιβλιογραφία
- Μαρίνα Κουμανούδη, «Για ένα κομμάτι γης: Η διαμάχη Σανούδων - Γκίζη για το νησί της Αμοργού (14ος αι.)», Θησαυρίσματα τομ. 29 (1999), σελ. 45-89.
- Anavasi Topo Islands: Αμοργός Περιηγητικός & Πεζοπορικός Χάρτης
Δείτε επίσης
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
- Η επίσημη ιστοσελίδα του Δήμου Αμοργού
- Αφιέρωμα στην Αμοργό από τις Επτά Ημέρες της Καθημερινής
Αμοργός (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)- [PDF] Ο σεισμός και το τσουνάμι της Αμοργού (1956)
| ||||||||
| ||||||||
|
