Ριχάρδος της Υόρκης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
CHE (συζήτηση | συνεισφορές)
62.032 επεξεργασίες
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 1: Γραμμή 1:
{{σε χρήση}}
{{Infobox Royalty
{{Infobox Royalty
| όνομα = Ριχάρδος της Υόρκης
| όνομα = Ριχάρδος της Υόρκης
Γραμμή 30: Γραμμή 31:
| υπογραφή =
| υπογραφή =
}}
}}
Ο '''Ριχάρδος της Υόρκης, 3ος δούκας της Υόρκης''' ή '''Ριχάρδος Πλανταγενέτης''' (''Richard of York'', [[21 Σεπτεμβρίου]] [[1411]] - [[30 Δεκεμβρίου]] [[1460]]) κορυφαίος Άγγλος ευγενής ήταν γιος του [[Ριχάρδος του Κέμπριτζ|Ριχάρδου του Καίμπριτζ]] και της [[Άννα Μόρτιμερ|Άννας Μόρτιμερ]], μικρότερος αδελφός της [[Ισαβέλλα Πλανταγενέτη|Ισαβέλλας Πλανταγενέτη]].
Ο '''Ριχάρδος της Υόρκης, 3ος δούκας της Υόρκης''' (''Richard of York'', [[21 Σεπτεμβρίου]] [[1411]] - [[30 Δεκεμβρίου]] [[1460]]), γνωστός και ως '''Ριχάρδος Πλανταγενέτης''', ήταν κορυφαίος [[Αγγλία|Άγγλος]] άρχοντας, δισέγγονος του βασιλιά [[Εδουάρδος Γ΄ της Αγγλίας|Εδουάρδου Γ' της Αγγλίας]], μέσω του πατέρα του, αλλά και τετρασέγγονος του ίδιου βασιλιά μέσω της μητέρας του. Αποτελούσε μέλος της αγγλικής βασιλικής οικογένειας των Πλανταγενετών. Η σύγκρουσή του με τον βασιλιά της Αγγλίας [[Ερρίκος ΣΤ΄ της Αγγλίας|Ερρίκο ΣΤ΄]] σήμανε και την έναρξη του εμφύλιου [[Πόλεμος των Ρόδων|πολέμου των Ρόδων]], που κυριάρχησε στην [[Αγγλία]] κατά την διάρκεια του 15ου αιώνα. Ο ίδιος δεν έγινε ποτέ βασιλιάς, κάτι που κατόρθωσαν να κάνουν οι δύο γιοι του, [[Εδουάρδος Δ΄ της Αγγλίας|Εδουάρδος Δ΄]] και [[Ριχάρδος Γ΄ της Αγγλίας|Ριχάρδος Γ΄]].
<ref>Richardson IV 2011, pp. 400–404</ref> Η σύγκρουσή του με τον [[Ερρίκος ΣΤ΄ της Αγγλίας|Ερρίκο ΣΤ΄ της Αγγλίας]] σήμανε και την έναρξη του εμφύλιου [[Πόλεμος των Ρόδων|πολέμου των Ρόδων]] που κυριάρχησε στην [[Αγγλία]] ολόκληρο τον 15ο αιώνα. Ο ίδιος δεν έγινε ποτέ βασιλιάς κάτι που κατόρθωσαν οι δύο γιοι του [[Εδουάρδος Δ΄ της Αγγλίας]] και [[Ριχάρδος Γ΄ της Αγγλίας]].


Ο Ριχάρδος καταγόταν και από τους δυο του γονείς από τον [[Εδουάρδος Γ΄ της Αγγλίας|Εδουάρδο Γ΄ της Αγγλίας]], ο πατέρας του ήταν γιος του μικρότερου γιου του Εδουάρδου Γ΄ [[Εδμόνδος του Λάνκλεϋ|Εδμόνδου του Λάνκλεϋ]] κάτι που τον έφερε στις ψηλότερες θέσεις της αριστοκρατίας. Η μητέρα του Άννα Μόρτιμερ ήταν δισέγγονη του [[Λάιονελ της Αμβέρσας]] δεύτερου γιου του Εδουάρδου Γ΄. Ο αδελφός της Άννας Εδμόνδος, 5ος κόμης του Μαρς πέθανε άτεκνος και τα κληρονομικά του δικαιώματα πέρασαν στον [[Οίκος της Υόρκης|Οίκο της Υόρκης]] που απέκτησε υψηλότερα δικαιώματα από τον [[Οίκος του Λάνκαστερ|Οίκο του Λάνκαστερ]] ο οποίος καταγόταν από τον [[Ιωάννης της Γάνδης|Ιωάννη της Γάνδης]] τρίτο γιο του Εδουάρδου Γ΄.<ref>Dockray 2016</ref>
Γιος του [[Ριχάρδος του Κέμπριτζ|Ριχάρδου, Γ΄ κόμη του Καίμπριτζ]], και της [[Άννα Μόρτιμερ|Άννας του Μόρτιμερ]]: η μητέρα του πέθανε αμέσως μετά την γέννηση του. Ήταν μικρότερος αδελφός της [[Ισαβέλλα Πλανταγενέτη|Ισαβέλλας Πλανταγενέτη]]. Προπάππους του και από τους δύο γονείς του ήταν ο βασιλιάς της Αγγλίας [[Εδουάρδος Γ΄ της Αγγλίας|Εδουάρδος Γ΄]]. ο δε πατέρας του ήταν γιος του μικρότερου γιου του [[Εδουάρδος Γ΄ της Αγγλίας|Εδουάρδου Γ΄]], [[Εδμόνδος του Λάνκλεϋ|Εδμόνδου του Λάνκλεϋ]], κάτι που τον οδήγησε αμέσως στις ψηλότερες θέσεις της Αγγλικής αριστοκρατίας.


== Ισχυρός δούκας αλλά με απαιτήσεις που δεν ικανοποιήθηκαν ==
==Ισχυρός δούκας με απαιτήσεις που δεν ικανοποιήθηκαν==


Ο πατέρας του σκοτώθηκε στην εξέγερση κατά του βασιλιά της Αγγλίας [[Ερρίκος Ε΄ της Αγγλίας|Ερρίκου Ε΄]] τον Αύγουστο του [[1415]], από την οποία δεν κληρονόμησε κανένα μερίδιο γης και κανέναν τίτλο. Ο θείος του από την πλευρά του πατέρα του [[Εδουάρδος του Νόργουιτς]], Β΄ δούκας της [[Υόρκη|Υόρκης]], σκοτώθηκε στην [[μάχη του Αζινκούρ]] ([[25 Οκτωβρίου]] [[1415]]) άτεκνος, ενώ ο Ριχάρδος ήταν ο πλησιέστερος αρσενικός διάδοχος του.
Η μητέρα του πέθανε στην γέννα και ο πατέρας του σκοτώθηκε σε εξέγερση κατά του [[Ερρίκος Ε΄ της Αγγλίας|Ερρίκου Ε΄ της Αγγλίας]] τον Αύγουστο του 1415, οι τίτλοι και τα εδάφη του κατασχέθηκαν και ο τετράχρονος Ριχάρδος δεν κληρονόμησε τίποτα.<ref>Harriss 2004.</ref> Ο θείος του από την πλευρά του πατέρα του [[Εδουάρδος του Νόργουιτς]] σκοτώθηκε στην ''μάχη του Αζινκούρ'' (25 Οκτωβρίου 1415) άτεκνος και ο Ριχάρδος ήταν ο πλησιέστερος αρσενικός του διάδοχος.


Μετά από μερικούς δισταγμούς ο Ερρίκος Ε΄ του επέτρεψε να κληρονομήσει τους τίτλους και τα εδάφη του δουκάτου της Υόρκης. Όταν πέθανε και ο άλλος άτεκνος θείος του από την πλευρά της μητέρας του, [[Εδμόνδος Μόρτιμερ]], Ε΄ κόμης του Μαρς ([[1425]]) κληρονόμησε την γη και τους τίτλους του. Σαν ορφανός, οι τίτλοι και η περιουσία του βρίσκονταν υπό την κατοχή του Αγγλικού στέμματος και παραχωρήθηκαν τον Οκτώβριο του [[1417]] στον Ράλφ Νέβιλ, Α΄ κόμη του [[Γουέστμορλαντ]], βάζοντας τον μικρό Ριχάρδο υπό την επιτήρηση του Ρόμπερτ Γουάτερτον. Ο Νέβιλ αναζητούσε γαμπρούς για τις κόρες του και αρραβώνιασε ([[1424]]) τον 13χρονο Ριχάρδο με την εννιάχρονη κόρη του, [[Σεσίλ Νέβιλ]]. Όταν πέθανε ([[1425]]), ανέθεσε την φύλαξη του στην σύζυγο του που έγινε περισσότερο πολύτιμη, αφού ο μικρός Ριχάρδος κληρονόμησε τα εδάφη του θείου του, Μόρτιμερ, κόμη του Μαρς. Λίγα είναι γνωστά σχετικά με τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Τον Μάιο του [[1426]] στέφθηκε στο [[Λέστερ]] από τον [[Ιωάννης του Λάνκαστερ|Ιωάννη του Λάνκαστερ]] 1ος δούκας του [[Μπέντφορντ]], ενώ πραγματοποιήθηκε τον Οκτώβριο του [[1429]] ο γάμος του με την Σεσίλ Νέβιλ.
Μετά μερικούς δισταγμούς ο Ερρίκος Ε΄ του επέτρεψε να κληρονομήσει τους τίτλους και τα εδάφη του δουκάτου της Υόρκης. Όταν πέθανε και ο άλλος άτεκνος θείος του από την πλευρά της μητέρας του Εδμόνδος Μόρτιμερ 5ος κόμης του Μαρς (1425) κληρονόμησε τα εδάφη και τους τίτλους του. Η κληρονομιά των Μόρτιμερ περιείχε τις βαρονείες του Γουίγκμορ, του Κλερ, του Τριμ και του [[Κόνοτ]].<ref>Cokayne 1959, p. 906.</ref><ref>Gairdner 1896, p. 176.</ref> Οι τίτλοι και η περιουσία του βρίσκονταν υπό την κατοχή του Αγγλικού στέμματος και παραχωρήθηκαν τον Οκτώβριο του 1417 στον Ράλφ Νέβιλ, 1ο κόμη του Γουέστμορλαντ βάζοντας τον μικρό Ριχάρδο υπό την επιτήρηση του Ρόμπερτ Γουάτερτον. Ο Νέβιλ αναζητούσε γαμπρούς για τις κόρες του και αρραβώνιασε τον 13χρονο Ριχάρδο με την εννιάχρονη κόρη του [[Σεσίλ Νέβιλ]] (1424) . Όταν πέθανε (1425), ανέθεσε την φύλαξη του στην σύζυγο του που έγινε περισσότερο πολύτιμη αφού ο μικρός Ριχάρδος κληρονόμησε τα εδάφη του θείου του Μόρτιμερ, κόμη του Μαρς. Λίγα είναι γνωστά για τα πρώτα χρόνια της ζωής του, στις 2 Φεβρουαρίου 1425 πήρε τον τίτλο του δούκα της Υόρκης.<ref>Weir 2008, p. 135.</ref> Τον Μάιο του 1426 στέφθηκε στο [[Λέστερ]] από τον [[Ιωάννης του Λάνκαστερ|Ιωάννη του Λάνκαστερ]] 1ος δούκας του [[Μπέντφορντ]], ενώ τον Οκτώβριο του 1429 έγινε ο γάμος του με την Σεσίλ Νέβιλ.


Στις [[6 Νοεμβρίου]] [[1429]], ήταν παρών στην στέψη του βασιλιά της Αγγλίας [[Ερρίκος ΣΤ΄ της Αγγλίας|Ερρίκου ΣΤ΄]] στο [[αββαείο του Γουέστμινστερ]]. Ακολούθησε τον Ερρίκο στην [[Γαλλία]], όπου ήταν επίσης παρών στην στέψη του ως βασιλέα της Γαλλίας στην [[Παναγία των Παρισίων]] στις [[16 Δεκεμβρίου]] [[1431]].
Στις 6 Νοεμβρίου 1429 βρέθηκε στην στέψη του [[Ερρίκος ΣΤ΄ της Αγγλίας|Ερρίκου ΣΤ΄ της Αγγλίας]] στο [[Αββαείο του Ουέστμινστερ]]. Ακολούθησε τον Ερρίκο στην [[Γαλλία]] όπου ήταν επίσης παρών στην στέψη του ως βασιλιά της Γαλλίας στην [[Παναγία των Παρισίων]] στις 16 Δεκεμβρίου 1431.<ref>Richardson IV 2011, p. 404.</ref>
⚫
Πρώτη σοβαρή αναφορά γύρω από το πρόσωπο του γίνεται με την εκστρατεία στην [[Γαλλία]] τον Μάιο του 1436 όπου είχαν χαθεί οι περισσότερες κατακτήσεις του Ερρίκου Ε΄ και το Αγγλικό βασίλειο αναζητούσε νέες κατακτήσεις στην Γαλλία για να εξασφαλιστεί. Η Αγγλία είχε πλεονέκτημα λόγω της διαμάχης του Γαλλικού στέμματος με την [[Βουργουνδία]] συμμάχησε μαζί της αλλά με την ''Συνθήκη του Αρράς'' (1435) η Βουργουνδία έπαυσε να υποστηρίζει την αναγνώριση των Αγγλικών δικαιωμάτων στον Γαλλικό θρόνο.


==Οι πρώτοι ρόλοι στις δημόσιες υποθέσεις==
⚫
Πρώτη σοβαρή αναφορά γύρω από το πρόσωπο του γίνεται με την εκστρατεία στην [[Γαλλία]] τον Μάιο του [[1436]], όπου είχαν χαθεί οι περισσότερες κατακτήσεις του [[Ερρίκος Ε΄ της Αγγλίας|Ερρίκου Ε΄]] και το Αγγλικό βασίλειο αναζητούσε νέες κατακτήσεις στην Γαλλία για να εξασφαλιστεί. Η Αγγλία είχε πλεονέκτημα λόγω της διαμάχης του Γαλλικού στέμματος με την [[Βουργουνδία]] συμμαχώντας μαζί της. Αλλά με την [[Συνθήκη του Αρράς]] ([[1435]]), η Βουργουνδία έπαυσε να υποστηρίζει την αναγνώριση των Αγγλικών δικαιωμάτων στον Αγγλικό θρόνο.


Ο Οίκος της Υόρκης την ανάγκη να επιλέξει έναν σταθερό τόπο κατοικίας, ο ίδιος και η σύζυγος του πέρασαν τον περισσότερο χρόνο τους στα αναρίθμητα αρχοντικά τους σε ολόκληρη την Αγγλία με πιο διάσημο το ''κάστρο του Φοθερινγκώ'' στο Νορθχαμπτονσάιρ.<ref>Laynesmith 2017, p. 31.</ref> Το ''κάστρο του Φοθερινγκώ'' έγινε ο αγαπημένος τόπος κατοικίας του βασιλιά και εκεί γεννήθηκε το μεγαλύτερο παιδί του Άννα (1439), στο Λονδίνο χρησιμοποιούσε σαν κατοικία το ''κάστρο του Μπάιναρντ''.<ref>Laynesmith 2017, p. 32.</ref> Τα κύρια προβλήματα που επικρατούσαν στην Αγγλία ήταν η κηδεμονία του ανήλικου Ερρίκου και η συνέχεια του [[Εκατονταετής Πόλεμος|Εκατονταετούς Πολέμου]]. Την αντιβασιλεία ασκούσαν δυο ισχυροί άντρες που βρέθηκαν πολλές φορές σε σύγκρουση μεταξύ τους : ο θείος του βασιλιά [[Χάμφρεϊ, δούκας του Γκλόστερ]] και ο ηλικιωμένος καρδινάλιος [[Ερρίκος Μπωφόρ]]. Οι γνώμες σχετικά με την συνέχεια του πολέμου με την Γαλλία ή την ειρήνη ήταν μοιρασμένες, ο Ριχάρδος δεν συμμετείχε τον πρώτο καιρό σε αυτές τις διαμάχες.<ref>Watts 2004.</ref> Την άνοιξη του 1434 συγκλήθηκε το βασιλικό συμβούλιο αμέσως μετά με το ερώτημα σχετικά με έναν νέο Γαλλικό πόλεμο.<ref>Laynesmith 2017, p. 32.</ref> Ο αντιβασιλιάς και θείος του βασιλιά [[Ιωάννης του Λάνκαστερ]] πέθανε αμέσως μετά (1435) αφήνοντας μεγάλο χάος στην αντιβασιλεία, ο δούκας της Υόρκης το εκμεταλλεύτηκε για να γίνει αρχηγός του πολέμου με την Γαλλία, παρέμεινε εκεί το 1436 - 1437 και το 1441 - 1445.
== Αντιβασιλιάς τον Αγγλικών κτήσεων στην Νορμανδία ==


Πέρα από τις δραστηριότητες αυτές ο Ριχάρδος φαίνεται ότι κρατούσε χαμηλούς τόνους μέχρι την οριστική του επιστροφή από την Γαλλία (1445).<ref>Watts 2004.</ref> Ο Ερρίκος ΣΤ΄ δεν φαινόταν σε καμιά περίπτωση πρόθυμος να χρησιμοποιήσει τον Ριχάρδο στην αντιβασιλεία, παρέμεινε εκτός του βασιλικού συμβουλίου μέχρι τον Νοέμβριο του 1437.<ref>Wolffe 2001, p. 153.</ref> Ο δούκας του Γκλόστερ είχε πάντα ακραίες απόψεις υπέρ του πολέμου με την Γαλλία σε βαθμό γραφικότητας αλλά ο δούκας της Υόρκης εξακολουθούσε να έχει ουδέτερη στάση.<ref>Watts 2004.</ref> Σε κάποια στιγμή φάνηκε ότι ο Ριχάρδος έγινε οπαδός του πολέμου τότε έγινε σύμμαχος του Γκλόστερ που παραπονέθηκε στον νεαρό ανιψιό του επειδή τον είχε αποκλείσει από το βασιλικό συμβούλιο (1440).<ref>Roskell 1965, p. 221.</ref> Την πρώτη δεκαετία μετά την ενηλικίωση του δέχτηκε κάποια δώρα από το στέμμα, στάλθηκε στην [[Ουαλία]] για να ενισχύσει την άμυνα της περιοχής (1437 - 1438) και έγινε στις 22 Απριλίου 1433 μέλος του [[Τάγμα της Περικνημίδας|Τάγματος της Περικνημίδας.]] <ref>Cokayne 1959, p. 906.</ref><ref>Watts 2004.</ref> Οι βασιλικές επιστολές που βρέθηκαν στις 18 Ιανουαρίου 1440 δείχνουν ότι του είχε ανατεθεί η κομητεία του Γουόρικ.<ref>Gairdner 1896, p. 177.</ref> Πέρασε πολύ χρόνο με περιοδείες στις κομητείες του, o μεγαλύτερος γιος του Ερρίκος γεννήθηκε στο Χάτφιλντ (1441) αλλά πέθανε αμέσως μετά, μέχρι το 1445 οι Γαλλικές δραστηριότητες δεν υπήρχαν στα ενδιαφέροντα του.
Μετά την πτώση των Παρισίων, η θέση της Αγγλίας είχε γίνει δεινή: ο δούκας της Υόρκης κατάφερε να ανακαταλάβει την [[Φεκάμπ]] και μερικές περιοχές της [[Νορμανδία|Νορμανδίας]], έκανε καλή διακυβέρνηση στις περιοχές που είχε την εξουσία και μετά από 12 μήνες τον Νοέμβριο του [[1439]] επέστρεψε στην [[Αγγλία]]. Παρά το γεγονός ότι ήταν ένας από τους εξέχοντες ευγενείς, ο Ερρίκος ΣΤ΄ δεν τον έβαλε στο βασιλικό συμβούλιο.


==Διοικητής των Αγγλικών δυνάμεων στην Γαλλία==
Στην συνέχεια, διορίστηκε αντιβασιλιάς της Γαλλίας στις [[2 Ιουλίου]] με τις ίδιες εξουσίες που είχε ο Μπέντφορντ, συναθροίζοντας με το μέρος τους υποστηρικτές του. Το [[1443]] ο Ερρίκος Δ΄ δημιούργησε την κομητεία του [[Σόμερσετ]], τοποθετώντας ως Α΄ δούκα τον Ιωάννη Μπωφόρ, δίνοντας του έναν στρατό 8.000 ανδρών. Αντίθετα, αρνήθηκε να ενισχύσει τον Ριχάρδο στην προσπάθεια του να διατηρήσει τα σύνορα του στην Νορμανδία, κάτι που έκανε τον Ριχάρδο να υποπτευθεί ότι υπεύθυνος γι' αυτό ήταν ο Μπωφόρ. Αυτό ήταν αιτία για την δημιουργία μίσους ανάμεσα στην οικογένεια του Μπωφόρ και τον [[Οίκος της Υόρκης|Οίκο της Υόρκης]], που δεν θα αργήσει να εξελιχθεί στην συνέχεια σε εμφύλιο πόλεμο. Ο Ριχάρδος παρέμεινε στην θέση του στην [[Νορμανδία]] τα επόμενα χρόνια, όπου γεννήθηκαν στο [[Ρουέν]] τα παιδιά του Εδουάρδος, Εδμόνδος και Ελισάβετ.


Οι Αγγλικές κατακτήσεις στην Γαλλία δεν διατηρήθηκαν μετά τον θάνατο του Ερρίκου Ε΄, έπρεπε να δεχτούν μια προσωρινή υποταγή στην Γαλλία ή να κλείσουν ειρήνη. Την περίοδο που ο Ερρίκος ΣΤ΄ ήταν ανήλικος το βασιλικό συμβούλιο εκμεταλλεύτηκε τις Γαλλικές αδυναμίες και την συμμαχία με την [[Βουργουνδία]] για να πιέσουν την Γαλλία αλλά με την ''Συνθήκη του Άρρας'' η Βουργουνδία δεν αναγνώρισε τα δικαιώματα του Άγγλου βασιλιά στον Γαλλικό θρόνο. Ο θάνατος του Ιωάννη του Λάνκαστερ στέρησε από τους Άγγλους το ισχυρότερο προτέρημα τους, ο δούκας της Υόρκης με την ουδέτερη στάση του και τους δεσμούς του με τον Ερρίκο Μπωφόρ έγινε το πιο αποδεκτό πρόσωπο από όλες τις πλευρές.<ref>Laynesmith 2017, p. 33.</ref> Σε λίγους μήνες μετά τον θάνατο του Ιωάννη του Λάνκαστερ, στις 8 Μαΐου 1436 ο δούκας της Υόρκης διορίστηκε αρχηγός των Αγγλικών δυνάμεων στην Γαλλία, θα παραμείνει ένα χρόνο μέχρι να λήξει η περίοδος αντιβασιλείας του Ερρίκου ΣΤ΄ (1437).
Μόλις τελείωσε ο πενταετής διορισμός του, επέστρεψε στην [[Αγγλία]] και η αντιβασιλεία πήγε ([[1446]]) στον Εδμόνδο Μπωφόρ, 2ο κόμη του Σόμερσετ μετά τον θάνατο του αδελφού του. Ο Ριχάρδος διορίστηκε στην συνέχεια αντιβασιλιάς της [[Ιρλανδία|Ιρλανδίας]], με τον τίτλο του κόμη του [[Όλστερ]]: φαίνεται σαν μια προσπάθεια του Ερρίκου ΣΤ΄ να τον κρατήσει μακριά από τις υποθέσεις της Αγγλίας και της Γαλλίας. Παρέμεινε στην Αγγλία ως το [[1449]] και στην συνέχεια μετέβη με [[600]] άντρες στην [[Ιρλανδία]], αλλά οι τεράστιες οικονομικές του ανάγκες τον ανάγκασαν να επιστρέψει στην Αγγλία. Αναγκάστηκε λόγω της τετελεσμένης οικονομικής του κατάστασης να δανειστεί το ποσό των 40.000 λιρών από το στέμμα.

Έγινε αποδεκτός από όλες τις πλευρές λόγω της μετριοπαθούς του συμπεριφοράς και της ουδετερότητας του, οι ίδιες πλευρές θα συντελέσουν και στον δεύτερο διορισμό του από τις 2 Ιουλίου 1440 μέχρι τις 29 Σεπτεμβρίου 1445.<ref>Wolffe 2001, p. 153.</ref> Τα καθήκοντα του Ριχάρδου στράφηκαν στην γενική διοίκηση των Άγγλων στρατηγών στην Γαλλία, ο ρόλος του ήταν περισσότερο διπλωματικός και πολιτικός παρά στρατιωτικός, σπάνια βρέθηκε ο ίδιος στο πεδίο της μάχης. Ο στόχος του ήταν βασικά να ενισχύσει την Αγγλική παρουσία σε Γαλλικό έδαφος και να ενισχύσει την ταχύτατη παρακμή που είχε ακολουθήσει τα τελευταία χρόνια.<ref>Watts 2004.</ref> Οι παραμεθόριες περιοχές άλλαζαν συνεχώς χέρια αλλά ο δούκας της Υόρκης είχε πάντα την διοίκηση όλων των Αγγλικών επαφών στην Γαλλία, η δημοφιλία του αυξήθηκε σημαντικά επειδή διατήρησε ανέπαφη την [[Νορμανδία]] από τις Γαλλικές επιθέσεις.<ref>Richardson IV 2011, p. 404.</ref> Η έλλειψη οικονομικής ενίσχυσης από το Αγγλικό στέμμα τον έφεραν σε πολύ δύσκολη κατάσταση, η Αγγλική οικονομία είχε καταρρεύσει ολοκληρωτικά από τους μακροχρόνιους πολέμους, αυτό θα φέρει συγκρούσεις τα επόμενα χρόνια ανάμεσα στους ευγενείς μέχρι τον [[Πόλεμος των Ρόδων|Πόλεμο των Ρόδων]].

==Γαλλία (1436 - 1437)==

Ο διορισμός του δούκα της Υόρκης έγινε με στόχο να διατηρήσει τις Αγγλικές κτήσεις στην Γαλλία από τον θάνατο του Ιωάννη του Λάνκαστερ μέχρι την ενηλικίωση του νέου βασιλιά. Το Αγγλικό συμβούλιο στάθηκε απρόθυμο να του δώσει τόσες εξουσίες όσες είχε ο Ιωάννης, οι διαφωνίες καθυστέρησαν την αναχώρηση του αλλά στο τέλος οι δυνάμεις του ήταν αρκετά περιορισμένες.<ref>Barker 2012, pp. 248–249.</ref> Ο Ριχάρδος της Υόρκης σε αντίθεση με τον προκάτοχο του Ιωάννη του Λάνκαστερ που είχε τον τίτλο του ''"αντιβασιλιά"'' ο ίδιος είχε τους τίτλους του ''"υπολοχαγού"'' και του ''"κυβερνήτη"''.<ref>Griffiths 2005, p. 455.</ref>
Ο δούκας της Υόρκης συνοδεύτηκε από τους κόμητες του Σάφοκ και του Μορτέν και τους κουνιάδους του Νέβιλ τον κόμη του Σόλσμπερι και τον βαρόνο Φόκονμπεργκ.<ref>Griffiths 2005, p. 201.</ref> Οι δυνάμεις που έλαβε ήταν οι μισές από τις 11.000 που του είχαν υποσχεθεί ότι θα του στείλουν οι Άγγλοι και το σώμα δεσμεύτηκε για μικρότερο χρονικό διάστημα από τους προηγούμενους.<ref>Barker 2012, p. 249.</ref> Η κατάσταση που βρήκε όταν έφτασε ήταν τραγική και τα περισσότερα τμήματα της Νορμανδίας είχαν αποστατήσει μετά την Γάλλο - Βουργουνδιακή συμφιλίωση (1435). Οι απώλειες πολλών μεγάλων λιμανιών ανάγκασαν τον Ριχάρδο να στρατοπεδεύσει στην Χόνφλερ στις 7 Ιουνίου 1436 το πιο κοντινό λιμάνι της [[Ρουέν]] που είχε παραμείνει σε συμμαχικά χέρια, η πτώση των Παρισίων τον ανάγκασε να μετέβη στην Νορμανδία.

Ο Ριχάρδος της Υόρκης σε ηλικία 24 ετών δεν είχε αρκετή στρατιωτική εμπειρία περιγράφεται σαν δυναμικός, ενεργητικός, φιλόδοξος αλλά και αναποφάσιστος.<ref>Seward 1999, chpt. 10.</ref> Παρά τις μεγάλες δυσκολίες συγκέντρωσε ικανό στρατιωτικό σώμα με τον περίφημο Άγγλο Τζων Τάλμποτ και τους σπουδαιότερους διοικητές του Ιωάννη του Λάνκαστερ, ανακατέλαβε το [[Φεκάμπ]], το Σαιν Τζερμαίν και πολλές άλλες πόλεις της Νορμανδίας.<ref>Turner 1825, p. 28</ref> Σε σύντομο χρόνο δημιούργησε ικανή διοίκηση και δικαστικό σύστημα σε ολόκληρη την Νορμανδία.<ref>Wolffe 2001, p. 153.</ref> Ο δούκας της Υόρκης σε μια μεγάλη εκστρατεία το φθινόπωρο του 1436 με τον περίφημο στρατηγό Τάλμποτ ανακατέλαβε το μεγαλύτερο τμήμα της ανατολικής Νορμανδίας.<ref>Watts 2004.</ref> Την άμυνα είχαν αναλάβει οι στρατιωτικοί του, ο ίδιος βρισκόταν το μεγαλύτερο διάστημα στην Ρουέν και ασχολήθηκε με διοικητικές υποθέσεις. Ο Τόμας Σκαλες άλλος ένας ικανός στρατιωτικός αρχηγός και ο κόμης του Σάφοκ υπερασπίστηκαν την Νορμανδία από απειλές όπως οι δούκες της Βρετάνης, του Αλανσόν και η Γαλλική φρουρά του Σαιν - Μισέλ, ο Εδμόνδος Μποφώρ κόμης του Μορτέν έμενε στο [[Μαιν]]. Ο λόρδος Ταλμπότ και ο Φόκονμπεργκ διέμεναν στα νότια σύνορα, από κει ξεκίνησαν την επιτυχημένη εκστρατεία το φθινόπωρο του 1436.<ref>Barker 2012, pp. 249–250.</ref>

Οι Αγγλικές επιτυχίες συνεχίστηκαν τον βαρύ χειμώνα του 1436 - 1437, ο δούκας της Υόρκης συγκάλεσε πολεμικό συμβούλιο και αποφάσισε να ανακαταλάβει την Ποντουάζ που είχε χαθεί στις 20 Φεβρουαρίου 1436 μια στρατηγική θέση ανάμεσα στην Ρουέν και στο Παρίσι. Κατέλαβε την Ποντουάζ με μια αιφνίδια επίθεση, τον υπόλοιπο χειμώνα κατάφερε να επεκτείνει τις Αγγλικές περιοχές σημαντικά, έφτασε μέχρι την Πικαρδία, οι επιτυχίες έγιναν μεγαλύτερες τους επόμενους μήνες.<ref>Pollard 2005, pp. 45–49.</ref> Το βασιλικό συμβούλιο της Αγγλίας ενθουσιασμένο με τις επιτυχίες του Ριχάρδου αποφάσισε να παρατείνει την παραμονή του στην Γαλλία.<ref>Laynesmith 2017, p. 33.</ref> Δυσαρεστήθηκε έντονα με τους όρους διαβίωσης του και ζήτησε περισσότερα χρήματα για να μπορέσει να διοικήσει επιτυχώς τον στρατό του.<ref>Rowse 1998, p. 111.</ref> Η θητεία του επεκτάθηκε περισσότερο από 12 μήνες και δεν επέστρεψε στην Αγγλία παρά μόνο τον Νοέμβριο του 1437. Η αντιβασιλεία του Ερρίκου ΣΤ΄ έληξε την ίδια περίοδο και ανέλαβε πλήρως την εξουσία, αρνήθηκε στον Ριχάρδο της Υόρκης την είσοδο στο βασιλικό συμβούλιο παρά τις τεράστιες επιτυχίες και την δημοφιλία του.<ref>Storey 1986, p. 72.</ref>

==Γαλλία (1440 - 1445)==

Ο Ερρίκος ΣΤ΄ επέστρεψε ξανά στην Υόρκη (1440) όταν απέτυχαν οι ειρηνικές διαπραγματεύσεις, διορίστηκε ξανά στις 2 Ιουλίου υπολοχαγός της Αγγλίας με τις ίδιες εξουσίες με τον Ιωάννη του Λάνκαστερ. Ο δούκας της Υόρκης είχε από το 1437 την υποστήριξη των οπαδών του Ιωάννη του Λάνκαστερ όπως ο Σερ Τζον Φάστολφ (1380 - 1459) και ο Σερ Γουίλιαμ Όλντχολ, η δούκισσα Σεσίλλη τον συνόδευσε στην Νορμανδία και τα παιδιά του Εδουάρδος, Εδμόνδος και Ελισάβετ γεννήθηκαν στην Ρουέν. Ο δούκας της Υόρκης έφτασε στην Γαλλία τον Ιούνιο του 1441 μαζί με 3600 άντρες περίπου έναν χρόνο μετά τον διορισμό του.<ref>Barker 2012, p. 290.</ref> Την περίοδο της απουσίας του οι προσπάθειες στην Γαλλία συνεχίστηκαν από άλλους Άγγλους στρατηγούς αλλά ο δούκας της Υόρκης έφτασε στην Ρουέν όταν η αμέλεια της περιοχής από το Αγγλικό στέμμα την είχε οδηγήσει στην απελπισία.<ref>Gairdner 1896, p. 177; Barker 2012, p. 289.</ref> Οι Γάλλοι πολιόρκησαν την Ποντουάζ και όταν έφτασαν στις 25 Ιουνίου στην Ρουέν ο δούκας της Υόρκης βάδισε γρήγορα να την υπερασπιστεί.<ref>Barker 2012, p. 287.</ref><ref>Watts 2004.</ref>

Ο δούκας της Υόρκης και ο στρατός του ξεκίνησαν την πολιορκία τον Ιούλιο προκαλώντας τους Γάλλους στις γύρω περιοχές σε ανοιχτή μάχη αφού ήθελε να αποφύγει τις πολιορκίες που ήταν εξαιρετικά δαπανηρές, ήταν μια εκστρατεία καλά οργανωμένη περνώντας από πολλές διαβάσεις ποταμών.<ref>Wolffe 2001, p. 154.</ref> Μια προσπάθεια να συλλάβουν τον ίδιο τον Γάλλο βασιλιά Κάρολο Ζ΄ έφτασε πολύ κοντά στην επιτυχία.<ref>Pollard 2005, p. 56.</ref> Μετά από πολλές αψιμαχίες και αφού εξαντλήθηκαν τα τρόφιμα ο δούκας της Υόρκης αναγκάστηκε να οπισθοχωρήσει αφήνοντας την υπεράσπιση του Ποντουάζ το οποίο είχε επεκταθεί και εξοπλιστεί στους στρατηγούς του, εξασφάλισε την κατοχή της πόλης μερικούς μήνες αλλά κατόπιν οι Γάλλοι το κατέλαβαν με έφοδο.<ref>Pollard 2005, p. 57.</ref> Η απώλεια του τελευταίου λιμανιού στην [[Ιλ-ντε-Φρανς]] ήταν βαρύ πλήγμα για τους Άγγλους που είδαν όλες τις προσπάθειες τους χαμένες.<ref>Barker 2012, p. 292.</ref><ref>Barker 2012, p. 294.</ref> Οι στρατιωτικές δραστηριότητες των Άγγλων στην Νορμανδία και με την προσοχή των Γάλλων στραμμένη στην [[Γασκώνη]] πέρασαν σε κρίση (1442), το Ποντουάζ ήταν η μόνη στρατιωτική του δραστηριότητα στην δεύτερη υπολοχαγεία του και από τότε θα έπρεπε να ασχοληθεί μονάχα με θέματα πολιτικής και διπλωματίας.<ref>Watts 2004.</ref> Ο δούκας της Υόρκης προσπάθησε να κλείσει ειρήνη με τους Γάλλους αλλά οι διαπραγματεύσεις κατέληξαν σε αποτυχία.<ref>Cokayne 1959, p. 907.</ref> Το μόνο που κατάφερε ήταν να κλείσει συνθήκη με την Βουργουνδία που υπέγραψε στις 23 Απριλίου 1443 στην [[Ντιζόν]] με την [[Ισαβέλλα της Πορτογαλίας, δούκισσα της Βουργουνδίας]], οι οικονομικοί όροι δεν ήταν καθόλου καλοί αφού οι Άγγλοι ακολουθώντας την τακτική της πρώτης υπολοχαγείας του καθυστερούσαν ή ακύρωναν τις πληρωμές. Ο Ερρίκος ΣΤ΄ την ίδια εποχή δημιούργησε το δουκάτο του Σόμερσετ (1443), το έδωσε στον Ιωάννη Μπωφόρ και τον έστειλε με 8.000 άντρες να υπερασπιστεί την Γασκώνη κάτι που είχε αρνηθεί στον δούκα της Υόρκης την εποχή που αγωνιζόταν να διατηρήσει την Νορμανδία, ο ρόλος του υποβαθμίστηκε από αντιβασιλιάς της Γαλλίας σε διοικητή της Νορμανδίας.

Η εκστρατεία προχώρησε σε μεγαλύτερες προστριβές αφού ο δούκας του Σόμερσετ πήρε εντολή να κηρύξει τον πόλεμο στους δούκες της Βρετάνης και του Αλανσόν με τους οποίους ο Ριχάρδος προσπαθούσε να κλείσει ειρήνη.<ref>Watts 2004.</ref> Ο Σόμερσετ δεν πέτυχε τίποτα το σημαντικό, επέστρεψε στην Νορμανδία όπου και πέθανε (1444), η στάση αυτή θα είναι η αρχή του μίσους του Ριχάρδου με την οικογένεια Μπωφόρ που θα καταλήξει σε εμφύλιο πόλεμο. Η Αγγλική πολιτική στράφηκε στην συνέχεια σε σύναψη ειρήνης με τους Γάλλους, ο δούκας της Υόρκης πέρασε το υπόλοιπο διάστημα στην Γαλλία απασχολημένος σε διοικητικές υποθέσεις. Η καταστροφική εκστρατεία του Σόμερσετ ανάγκασε το Αγγλικό στέμμα να πληρώσει στον Ριχάρδο μερικές από τις οφειλές του, είχε μια συνάντηση μαζί του στην Νορμανδία τον Φεβρουάριο του 144 αλλά με την ''Συνθήκη της Τουρ'' που ακολούθησε έκλεισαν ειρήνη με τους Γάλλους και δεν υπήρχε κανένας λόγος για μεγαλύτερες στρατιωτικές δαπάνες.<ref>Watts 2004.</ref> Η Συνθήκη όριζε επιπλέον τον γάμο του Ερρίκου ΣΤ΄ με την ανιψιά του Καρόλου Ζ΄ Μαργαρίτα του Ανζού την οποία συνάντησε ο Ριχάρδος στην Ποντουάζ στις 18 Μαρτίου 1445.<ref>Gairdner 1896, p. 177</ref> Ο δούκας της Υόρκης συνέχισε τις διαπραγματεύσεις με τον Κάρολο Ζ΄ για τον γάμο του γιου του Εδουάρδου με μια από τις κόρες του.<ref>Gairdner 1896, p. 177–78.</ref> Είχε την υποστήριξη της Μαργαρίτας του Ανζού και των Άγγλων που ήθελαν ειρήνη με την Γαλλία αλλά δεν κατάφερε τίποτα.


== Συνεχείς διαμάχες με τον βασιλιά Ερρίκο ΣΤ΄ ==
== Συνεχείς διαμάχες με τον βασιλιά Ερρίκο ΣΤ΄ ==
Γραμμή 90: Γραμμή 112:
* [[Ριχάρδος Γ΄ της Αγγλίας]]
* [[Ριχάρδος Γ΄ της Αγγλίας]]


==Παραπομπές==
⚫
== Πηγές ==
⚫
* Goodman, Anthony The Wars of the Roses Routledge&Kegan 1990
<references />
⚫
* Griffiths Henry VI'

⚫
* Haigh, Philip From Wakefield to Towton Pen and Sword Books 2002
⚫
==Πηγές==
⚫
* Hicks Warwick the Kingmaker

⚫
* Hilliam, David Kings, Queens, Bones and Bastards Sutton Publishing 2000
⚫
*Goodman, Anthony The Wars of the Roses Routledge&Kegan 1990
⚫
* Johnson Richard Duke of York
⚫
*Griffiths Henry VI'
⚫
* Storey, Robin The End of the House of Lancaster Sutton Publishing 1986
⚫
*Haigh, Philip From Wakefield to Towton Pen and Sword Books 2002
⚫
* Wolffe Henry VI
⚫
*Hicks Warwick the Kingmaker
⚫
*Hilliam, David Kings, Queens, Bones and Bastards Sutton Publishing 2000
⚫
*Johnson Richard Duke of York
⚫
*Storey, Robin The End of the House of Lancaster Sutton Publishing 1986
⚫
*Wolffe Henry VI


{{δούκες της Υόρκης}}
{{δούκες της Υόρκης}}

Έκδοση από την 04:48, 11 Ιουνίου 2018

 Αυτό το λήμμα υπόκειται σε έντονη επεξεργασία αυτή τη στιγμή και για αρκετή ώρα.
Παρακαλούμε, έχετε την ευγένεια να μην επεξεργαστείτε το λήμμα όσο αυτό το μήνυμα είναι ενεργοποιημένο, για να αποφευχθούν συγκρούσεις ταυτόχρονης επεξεργασίας και αλλαγές που πιθανόν μεταβάλλουν τον αρχικό σχεδιασμό του συντάκτη που το επεξεργάζεται.
Θυμηθείτε να αφαιρέσετε το πρότυπο από τη σελίδα, όταν δεν σκοπεύετε να την επεξεργαστείτε για πολλή ώρα ή όταν τελειώσετε τις αλλαγές σας! Η τελευταία επεξεργασία της σελίδας ήταν στις 04:48, 11 Ιουνίου 2018 (UTC) (πριν 5 έτη). Παρακαλούμε αφαιρέστε το πρότυπο αν δεν έγινε επεξεργασία της σελίδας για αρκετές ώρες.
Ριχάρδος της Υόρκης
Δούκας της Υόρκης
ΠροκάτοχοςΕδουάρδος του Νόργουιτς
ΔιάδοχοςΕδουάρδος Δ΄ της Αγγλίας
Γέννηση21 Σεπτεμβρίου 1411
Χέρτφορντσερ, Αγγλία
Θάνατος30 Δεκεμβρίου 1460 (49 ετών)
Γουέικφιλντ, Αγγλία
ΣύζυγοςΣεσίλ του Νέβιλ
ΕπίγονοιΆννα της Υόρκης
Εδουάρδος Δ΄ της Αγγλίας
Εδμόνδος, κόμης του Ρούτλαντ
Ελισάβετ της Υόρκης
Μαργαρίτα της Υόρκης
Γεώργιος Πλανταγενέτης
Ριχάρδος Γ΄ της Αγγλίας
ΟίκοςΟίκος της Υόρκης
ΠατέραςΡιχάρδος του Κέιμπριτζ
ΜητέραΆννα του Μόρτιμερ
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Ριχάρδος της Υόρκης, 3ος δούκας της Υόρκης ή Ριχάρδος Πλανταγενέτης (Richard of York, 21 Σεπτεμβρίου 1411 - 30 Δεκεμβρίου 1460) κορυφαίος Άγγλος ευγενής ήταν γιος του Ριχάρδου του Καίμπριτζ και της Άννας Μόρτιμερ, μικρότερος αδελφός της Ισαβέλλας Πλανταγενέτη. [1] Η σύγκρουσή του με τον Ερρίκο ΣΤ΄ της Αγγλίας σήμανε και την έναρξη του εμφύλιου πολέμου των Ρόδων που κυριάρχησε στην Αγγλία ολόκληρο τον 15ο αιώνα. Ο ίδιος δεν έγινε ποτέ βασιλιάς κάτι που κατόρθωσαν οι δύο γιοι του Εδουάρδος Δ΄ της Αγγλίας και Ριχάρδος Γ΄ της Αγγλίας.

Ο Ριχάρδος καταγόταν και από τους δυο του γονείς από τον Εδουάρδο Γ΄ της Αγγλίας, ο πατέρας του ήταν γιος του μικρότερου γιου του Εδουάρδου Γ΄ Εδμόνδου του Λάνκλεϋ κάτι που τον έφερε στις ψηλότερες θέσεις της αριστοκρατίας. Η μητέρα του Άννα Μόρτιμερ ήταν δισέγγονη του Λάιονελ της Αμβέρσας δεύτερου γιου του Εδουάρδου Γ΄. Ο αδελφός της Άννας Εδμόνδος, 5ος κόμης του Μαρς πέθανε άτεκνος και τα κληρονομικά του δικαιώματα πέρασαν στον Οίκο της Υόρκης που απέκτησε υψηλότερα δικαιώματα από τον Οίκο του Λάνκαστερ ο οποίος καταγόταν από τον Ιωάννη της Γάνδης τρίτο γιο του Εδουάρδου Γ΄.[2]

Ισχυρός δούκας με απαιτήσεις που δεν ικανοποιήθηκαν

Η μητέρα του πέθανε στην γέννα και ο πατέρας του σκοτώθηκε σε εξέγερση κατά του Ερρίκου Ε΄ της Αγγλίας τον Αύγουστο του 1415, οι τίτλοι και τα εδάφη του κατασχέθηκαν και ο τετράχρονος Ριχάρδος δεν κληρονόμησε τίποτα.[3] Ο θείος του από την πλευρά του πατέρα του Εδουάρδος του Νόργουιτς σκοτώθηκε στην μάχη του Αζινκούρ (25 Οκτωβρίου 1415) άτεκνος και ο Ριχάρδος ήταν ο πλησιέστερος αρσενικός του διάδοχος.

Μετά μερικούς δισταγμούς ο Ερρίκος Ε΄ του επέτρεψε να κληρονομήσει τους τίτλους και τα εδάφη του δουκάτου της Υόρκης. Όταν πέθανε και ο άλλος άτεκνος θείος του από την πλευρά της μητέρας του Εδμόνδος Μόρτιμερ 5ος κόμης του Μαρς (1425) κληρονόμησε τα εδάφη και τους τίτλους του. Η κληρονομιά των Μόρτιμερ περιείχε τις βαρονείες του Γουίγκμορ, του Κλερ, του Τριμ και του Κόνοτ.[4][5] Οι τίτλοι και η περιουσία του βρίσκονταν υπό την κατοχή του Αγγλικού στέμματος και παραχωρήθηκαν τον Οκτώβριο του 1417 στον Ράλφ Νέβιλ, 1ο κόμη του Γουέστμορλαντ βάζοντας τον μικρό Ριχάρδο υπό την επιτήρηση του Ρόμπερτ Γουάτερτον. Ο Νέβιλ αναζητούσε γαμπρούς για τις κόρες του και αρραβώνιασε τον 13χρονο Ριχάρδο με την εννιάχρονη κόρη του Σεσίλ Νέβιλ (1424) . Όταν πέθανε (1425), ανέθεσε την φύλαξη του στην σύζυγο του που έγινε περισσότερο πολύτιμη αφού ο μικρός Ριχάρδος κληρονόμησε τα εδάφη του θείου του Μόρτιμερ, κόμη του Μαρς. Λίγα είναι γνωστά για τα πρώτα χρόνια της ζωής του, στις 2 Φεβρουαρίου 1425 πήρε τον τίτλο του δούκα της Υόρκης.[6] Τον Μάιο του 1426 στέφθηκε στο Λέστερ από τον Ιωάννη του Λάνκαστερ 1ος δούκας του Μπέντφορντ, ενώ τον Οκτώβριο του 1429 έγινε ο γάμος του με την Σεσίλ Νέβιλ.

Στις 6 Νοεμβρίου 1429 βρέθηκε στην στέψη του Ερρίκου ΣΤ΄ της Αγγλίας στο Αββαείο του Ουέστμινστερ. Ακολούθησε τον Ερρίκο στην Γαλλία όπου ήταν επίσης παρών στην στέψη του ως βασιλιά της Γαλλίας στην Παναγία των Παρισίων στις 16 Δεκεμβρίου 1431.[7] Πρώτη σοβαρή αναφορά γύρω από το πρόσωπο του γίνεται με την εκστρατεία στην Γαλλία τον Μάιο του 1436 όπου είχαν χαθεί οι περισσότερες κατακτήσεις του Ερρίκου Ε΄ και το Αγγλικό βασίλειο αναζητούσε νέες κατακτήσεις στην Γαλλία για να εξασφαλιστεί. Η Αγγλία είχε πλεονέκτημα λόγω της διαμάχης του Γαλλικού στέμματος με την Βουργουνδία συμμάχησε μαζί της αλλά με την Συνθήκη του Αρράς (1435) η Βουργουνδία έπαυσε να υποστηρίζει την αναγνώριση των Αγγλικών δικαιωμάτων στον Γαλλικό θρόνο.

Οι πρώτοι ρόλοι στις δημόσιες υποθέσεις

Ο Οίκος της Υόρκης την ανάγκη να επιλέξει έναν σταθερό τόπο κατοικίας, ο ίδιος και η σύζυγος του πέρασαν τον περισσότερο χρόνο τους στα αναρίθμητα αρχοντικά τους σε ολόκληρη την Αγγλία με πιο διάσημο το κάστρο του Φοθερινγκώ στο Νορθχαμπτονσάιρ.[8] Το κάστρο του Φοθερινγκώ έγινε ο αγαπημένος τόπος κατοικίας του βασιλιά και εκεί γεννήθηκε το μεγαλύτερο παιδί του Άννα (1439), στο Λονδίνο χρησιμοποιούσε σαν κατοικία το κάστρο του Μπάιναρντ.[9] Τα κύρια προβλήματα που επικρατούσαν στην Αγγλία ήταν η κηδεμονία του ανήλικου Ερρίκου και η συνέχεια του Εκατονταετούς Πολέμου. Την αντιβασιλεία ασκούσαν δυο ισχυροί άντρες που βρέθηκαν πολλές φορές σε σύγκρουση μεταξύ τους : ο θείος του βασιλιά Χάμφρεϊ, δούκας του Γκλόστερ και ο ηλικιωμένος καρδινάλιος Ερρίκος Μπωφόρ. Οι γνώμες σχετικά με την συνέχεια του πολέμου με την Γαλλία ή την ειρήνη ήταν μοιρασμένες, ο Ριχάρδος δεν συμμετείχε τον πρώτο καιρό σε αυτές τις διαμάχες.[10] Την άνοιξη του 1434 συγκλήθηκε το βασιλικό συμβούλιο αμέσως μετά με το ερώτημα σχετικά με έναν νέο Γαλλικό πόλεμο.[11] Ο αντιβασιλιάς και θείος του βασιλιά Ιωάννης του Λάνκαστερ πέθανε αμέσως μετά (1435) αφήνοντας μεγάλο χάος στην αντιβασιλεία, ο δούκας της Υόρκης το εκμεταλλεύτηκε για να γίνει αρχηγός του πολέμου με την Γαλλία, παρέμεινε εκεί το 1436 - 1437 και το 1441 - 1445.

Πέρα από τις δραστηριότητες αυτές ο Ριχάρδος φαίνεται ότι κρατούσε χαμηλούς τόνους μέχρι την οριστική του επιστροφή από την Γαλλία (1445).[12] Ο Ερρίκος ΣΤ΄ δεν φαινόταν σε καμιά περίπτωση πρόθυμος να χρησιμοποιήσει τον Ριχάρδο στην αντιβασιλεία, παρέμεινε εκτός του βασιλικού συμβουλίου μέχρι τον Νοέμβριο του 1437.[13] Ο δούκας του Γκλόστερ είχε πάντα ακραίες απόψεις υπέρ του πολέμου με την Γαλλία σε βαθμό γραφικότητας αλλά ο δούκας της Υόρκης εξακολουθούσε να έχει ουδέτερη στάση.[14] Σε κάποια στιγμή φάνηκε ότι ο Ριχάρδος έγινε οπαδός του πολέμου τότε έγινε σύμμαχος του Γκλόστερ που παραπονέθηκε στον νεαρό ανιψιό του επειδή τον είχε αποκλείσει από το βασιλικό συμβούλιο (1440).[15] Την πρώτη δεκαετία μετά την ενηλικίωση του δέχτηκε κάποια δώρα από το στέμμα, στάλθηκε στην Ουαλία για να ενισχύσει την άμυνα της περιοχής (1437 - 1438) και έγινε στις 22 Απριλίου 1433 μέλος του Τάγματος της Περικνημίδας. [16][17] Οι βασιλικές επιστολές που βρέθηκαν στις 18 Ιανουαρίου 1440 δείχνουν ότι του είχε ανατεθεί η κομητεία του Γουόρικ.[18] Πέρασε πολύ χρόνο με περιοδείες στις κομητείες του, o μεγαλύτερος γιος του Ερρίκος γεννήθηκε στο Χάτφιλντ (1441) αλλά πέθανε αμέσως μετά, μέχρι το 1445 οι Γαλλικές δραστηριότητες δεν υπήρχαν στα ενδιαφέροντα του.

Διοικητής των Αγγλικών δυνάμεων στην Γαλλία

Οι Αγγλικές κατακτήσεις στην Γαλλία δεν διατηρήθηκαν μετά τον θάνατο του Ερρίκου Ε΄, έπρεπε να δεχτούν μια προσωρινή υποταγή στην Γαλλία ή να κλείσουν ειρήνη. Την περίοδο που ο Ερρίκος ΣΤ΄ ήταν ανήλικος το βασιλικό συμβούλιο εκμεταλλεύτηκε τις Γαλλικές αδυναμίες και την συμμαχία με την Βουργουνδία για να πιέσουν την Γαλλία αλλά με την Συνθήκη του Άρρας η Βουργουνδία δεν αναγνώρισε τα δικαιώματα του Άγγλου βασιλιά στον Γαλλικό θρόνο. Ο θάνατος του Ιωάννη του Λάνκαστερ στέρησε από τους Άγγλους το ισχυρότερο προτέρημα τους, ο δούκας της Υόρκης με την ουδέτερη στάση του και τους δεσμούς του με τον Ερρίκο Μπωφόρ έγινε το πιο αποδεκτό πρόσωπο από όλες τις πλευρές.[19] Σε λίγους μήνες μετά τον θάνατο του Ιωάννη του Λάνκαστερ, στις 8 Μαΐου 1436 ο δούκας της Υόρκης διορίστηκε αρχηγός των Αγγλικών δυνάμεων στην Γαλλία, θα παραμείνει ένα χρόνο μέχρι να λήξει η περίοδος αντιβασιλείας του Ερρίκου ΣΤ΄ (1437).

Έγινε αποδεκτός από όλες τις πλευρές λόγω της μετριοπαθούς του συμπεριφοράς και της ουδετερότητας του, οι ίδιες πλευρές θα συντελέσουν και στον δεύτερο διορισμό του από τις 2 Ιουλίου 1440 μέχρι τις 29 Σεπτεμβρίου 1445.[20] Τα καθήκοντα του Ριχάρδου στράφηκαν στην γενική διοίκηση των Άγγλων στρατηγών στην Γαλλία, ο ρόλος του ήταν περισσότερο διπλωματικός και πολιτικός παρά στρατιωτικός, σπάνια βρέθηκε ο ίδιος στο πεδίο της μάχης. Ο στόχος του ήταν βασικά να ενισχύσει την Αγγλική παρουσία σε Γαλλικό έδαφος και να ενισχύσει την ταχύτατη παρακμή που είχε ακολουθήσει τα τελευταία χρόνια.[21] Οι παραμεθόριες περιοχές άλλαζαν συνεχώς χέρια αλλά ο δούκας της Υόρκης είχε πάντα την διοίκηση όλων των Αγγλικών επαφών στην Γαλλία, η δημοφιλία του αυξήθηκε σημαντικά επειδή διατήρησε ανέπαφη την Νορμανδία από τις Γαλλικές επιθέσεις.[22] Η έλλειψη οικονομικής ενίσχυσης από το Αγγλικό στέμμα τον έφεραν σε πολύ δύσκολη κατάσταση, η Αγγλική οικονομία είχε καταρρεύσει ολοκληρωτικά από τους μακροχρόνιους πολέμους, αυτό θα φέρει συγκρούσεις τα επόμενα χρόνια ανάμεσα στους ευγενείς μέχρι τον Πόλεμο των Ρόδων.

Γαλλία (1436 - 1437)

Ο διορισμός του δούκα της Υόρκης έγινε με στόχο να διατηρήσει τις Αγγλικές κτήσεις στην Γαλλία από τον θάνατο του Ιωάννη του Λάνκαστερ μέχρι την ενηλικίωση του νέου βασιλιά. Το Αγγλικό συμβούλιο στάθηκε απρόθυμο να του δώσει τόσες εξουσίες όσες είχε ο Ιωάννης, οι διαφωνίες καθυστέρησαν την αναχώρηση του αλλά στο τέλος οι δυνάμεις του ήταν αρκετά περιορισμένες.[23] Ο Ριχάρδος της Υόρκης σε αντίθεση με τον προκάτοχο του Ιωάννη του Λάνκαστερ που είχε τον τίτλο του "αντιβασιλιά" ο ίδιος είχε τους τίτλους του "υπολοχαγού" και του "κυβερνήτη".[24] Ο δούκας της Υόρκης συνοδεύτηκε από τους κόμητες του Σάφοκ και του Μορτέν και τους κουνιάδους του Νέβιλ τον κόμη του Σόλσμπερι και τον βαρόνο Φόκονμπεργκ.[25] Οι δυνάμεις που έλαβε ήταν οι μισές από τις 11.000 που του είχαν υποσχεθεί ότι θα του στείλουν οι Άγγλοι και το σώμα δεσμεύτηκε για μικρότερο χρονικό διάστημα από τους προηγούμενους.[26] Η κατάσταση που βρήκε όταν έφτασε ήταν τραγική και τα περισσότερα τμήματα της Νορμανδίας είχαν αποστατήσει μετά την Γάλλο - Βουργουνδιακή συμφιλίωση (1435). Οι απώλειες πολλών μεγάλων λιμανιών ανάγκασαν τον Ριχάρδο να στρατοπεδεύσει στην Χόνφλερ στις 7 Ιουνίου 1436 το πιο κοντινό λιμάνι της Ρουέν που είχε παραμείνει σε συμμαχικά χέρια, η πτώση των Παρισίων τον ανάγκασε να μετέβη στην Νορμανδία.

Ο Ριχάρδος της Υόρκης σε ηλικία 24 ετών δεν είχε αρκετή στρατιωτική εμπειρία περιγράφεται σαν δυναμικός, ενεργητικός, φιλόδοξος αλλά και αναποφάσιστος.[27] Παρά τις μεγάλες δυσκολίες συγκέντρωσε ικανό στρατιωτικό σώμα με τον περίφημο Άγγλο Τζων Τάλμποτ και τους σπουδαιότερους διοικητές του Ιωάννη του Λάνκαστερ, ανακατέλαβε το Φεκάμπ, το Σαιν Τζερμαίν και πολλές άλλες πόλεις της Νορμανδίας.[28] Σε σύντομο χρόνο δημιούργησε ικανή διοίκηση και δικαστικό σύστημα σε ολόκληρη την Νορμανδία.[29] Ο δούκας της Υόρκης σε μια μεγάλη εκστρατεία το φθινόπωρο του 1436 με τον περίφημο στρατηγό Τάλμποτ ανακατέλαβε το μεγαλύτερο τμήμα της ανατολικής Νορμανδίας.[30] Την άμυνα είχαν αναλάβει οι στρατιωτικοί του, ο ίδιος βρισκόταν το μεγαλύτερο διάστημα στην Ρουέν και ασχολήθηκε με διοικητικές υποθέσεις. Ο Τόμας Σκαλες άλλος ένας ικανός στρατιωτικός αρχηγός και ο κόμης του Σάφοκ υπερασπίστηκαν την Νορμανδία από απειλές όπως οι δούκες της Βρετάνης, του Αλανσόν και η Γαλλική φρουρά του Σαιν - Μισέλ, ο Εδμόνδος Μποφώρ κόμης του Μορτέν έμενε στο Μαιν. Ο λόρδος Ταλμπότ και ο Φόκονμπεργκ διέμεναν στα νότια σύνορα, από κει ξεκίνησαν την επιτυχημένη εκστρατεία το φθινόπωρο του 1436.[31]

Οι Αγγλικές επιτυχίες συνεχίστηκαν τον βαρύ χειμώνα του 1436 - 1437, ο δούκας της Υόρκης συγκάλεσε πολεμικό συμβούλιο και αποφάσισε να ανακαταλάβει την Ποντουάζ που είχε χαθεί στις 20 Φεβρουαρίου 1436 μια στρατηγική θέση ανάμεσα στην Ρουέν και στο Παρίσι. Κατέλαβε την Ποντουάζ με μια αιφνίδια επίθεση, τον υπόλοιπο χειμώνα κατάφερε να επεκτείνει τις Αγγλικές περιοχές σημαντικά, έφτασε μέχρι την Πικαρδία, οι επιτυχίες έγιναν μεγαλύτερες τους επόμενους μήνες.[32] Το βασιλικό συμβούλιο της Αγγλίας ενθουσιασμένο με τις επιτυχίες του Ριχάρδου αποφάσισε να παρατείνει την παραμονή του στην Γαλλία.[33] Δυσαρεστήθηκε έντονα με τους όρους διαβίωσης του και ζήτησε περισσότερα χρήματα για να μπορέσει να διοικήσει επιτυχώς τον στρατό του.[34] Η θητεία του επεκτάθηκε περισσότερο από 12 μήνες και δεν επέστρεψε στην Αγγλία παρά μόνο τον Νοέμβριο του 1437. Η αντιβασιλεία του Ερρίκου ΣΤ΄ έληξε την ίδια περίοδο και ανέλαβε πλήρως την εξουσία, αρνήθηκε στον Ριχάρδο της Υόρκης την είσοδο στο βασιλικό συμβούλιο παρά τις τεράστιες επιτυχίες και την δημοφιλία του.[35]

Γαλλία (1440 - 1445)

Ο Ερρίκος ΣΤ΄ επέστρεψε ξανά στην Υόρκη (1440) όταν απέτυχαν οι ειρηνικές διαπραγματεύσεις, διορίστηκε ξανά στις 2 Ιουλίου υπολοχαγός της Αγγλίας με τις ίδιες εξουσίες με τον Ιωάννη του Λάνκαστερ. Ο δούκας της Υόρκης είχε από το 1437 την υποστήριξη των οπαδών του Ιωάννη του Λάνκαστερ όπως ο Σερ Τζον Φάστολφ (1380 - 1459) και ο Σερ Γουίλιαμ Όλντχολ, η δούκισσα Σεσίλλη τον συνόδευσε στην Νορμανδία και τα παιδιά του Εδουάρδος, Εδμόνδος και Ελισάβετ γεννήθηκαν στην Ρουέν. Ο δούκας της Υόρκης έφτασε στην Γαλλία τον Ιούνιο του 1441 μαζί με 3600 άντρες περίπου έναν χρόνο μετά τον διορισμό του.[36] Την περίοδο της απουσίας του οι προσπάθειες στην Γαλλία συνεχίστηκαν από άλλους Άγγλους στρατηγούς αλλά ο δούκας της Υόρκης έφτασε στην Ρουέν όταν η αμέλεια της περιοχής από το Αγγλικό στέμμα την είχε οδηγήσει στην απελπισία.[37] Οι Γάλλοι πολιόρκησαν την Ποντουάζ και όταν έφτασαν στις 25 Ιουνίου στην Ρουέν ο δούκας της Υόρκης βάδισε γρήγορα να την υπερασπιστεί.[38][39]

Ο δούκας της Υόρκης και ο στρατός του ξεκίνησαν την πολιορκία τον Ιούλιο προκαλώντας τους Γάλλους στις γύρω περιοχές σε ανοιχτή μάχη αφού ήθελε να αποφύγει τις πολιορκίες που ήταν εξαιρετικά δαπανηρές, ήταν μια εκστρατεία καλά οργανωμένη περνώντας από πολλές διαβάσεις ποταμών.[40] Μια προσπάθεια να συλλάβουν τον ίδιο τον Γάλλο βασιλιά Κάρολο Ζ΄ έφτασε πολύ κοντά στην επιτυχία.[41] Μετά από πολλές αψιμαχίες και αφού εξαντλήθηκαν τα τρόφιμα ο δούκας της Υόρκης αναγκάστηκε να οπισθοχωρήσει αφήνοντας την υπεράσπιση του Ποντουάζ το οποίο είχε επεκταθεί και εξοπλιστεί στους στρατηγούς του, εξασφάλισε την κατοχή της πόλης μερικούς μήνες αλλά κατόπιν οι Γάλλοι το κατέλαβαν με έφοδο.[42] Η απώλεια του τελευταίου λιμανιού στην Ιλ-ντε-Φρανς ήταν βαρύ πλήγμα για τους Άγγλους που είδαν όλες τις προσπάθειες τους χαμένες.[43][44] Οι στρατιωτικές δραστηριότητες των Άγγλων στην Νορμανδία και με την προσοχή των Γάλλων στραμμένη στην Γασκώνη πέρασαν σε κρίση (1442), το Ποντουάζ ήταν η μόνη στρατιωτική του δραστηριότητα στην δεύτερη υπολοχαγεία του και από τότε θα έπρεπε να ασχοληθεί μονάχα με θέματα πολιτικής και διπλωματίας.[45] Ο δούκας της Υόρκης προσπάθησε να κλείσει ειρήνη με τους Γάλλους αλλά οι διαπραγματεύσεις κατέληξαν σε αποτυχία.[46] Το μόνο που κατάφερε ήταν να κλείσει συνθήκη με την Βουργουνδία που υπέγραψε στις 23 Απριλίου 1443 στην Ντιζόν με την Ισαβέλλα της Πορτογαλίας, δούκισσα της Βουργουνδίας, οι οικονομικοί όροι δεν ήταν καθόλου καλοί αφού οι Άγγλοι ακολουθώντας την τακτική της πρώτης υπολοχαγείας του καθυστερούσαν ή ακύρωναν τις πληρωμές. Ο Ερρίκος ΣΤ΄ την ίδια εποχή δημιούργησε το δουκάτο του Σόμερσετ (1443), το έδωσε στον Ιωάννη Μπωφόρ και τον έστειλε με 8.000 άντρες να υπερασπιστεί την Γασκώνη κάτι που είχε αρνηθεί στον δούκα της Υόρκης την εποχή που αγωνιζόταν να διατηρήσει την Νορμανδία, ο ρόλος του υποβαθμίστηκε από αντιβασιλιάς της Γαλλίας σε διοικητή της Νορμανδίας.

Η εκστρατεία προχώρησε σε μεγαλύτερες προστριβές αφού ο δούκας του Σόμερσετ πήρε εντολή να κηρύξει τον πόλεμο στους δούκες της Βρετάνης και του Αλανσόν με τους οποίους ο Ριχάρδος προσπαθούσε να κλείσει ειρήνη.[47] Ο Σόμερσετ δεν πέτυχε τίποτα το σημαντικό, επέστρεψε στην Νορμανδία όπου και πέθανε (1444), η στάση αυτή θα είναι η αρχή του μίσους του Ριχάρδου με την οικογένεια Μπωφόρ που θα καταλήξει σε εμφύλιο πόλεμο. Η Αγγλική πολιτική στράφηκε στην συνέχεια σε σύναψη ειρήνης με τους Γάλλους, ο δούκας της Υόρκης πέρασε το υπόλοιπο διάστημα στην Γαλλία απασχολημένος σε διοικητικές υποθέσεις. Η καταστροφική εκστρατεία του Σόμερσετ ανάγκασε το Αγγλικό στέμμα να πληρώσει στον Ριχάρδο μερικές από τις οφειλές του, είχε μια συνάντηση μαζί του στην Νορμανδία τον Φεβρουάριο του 144 αλλά με την Συνθήκη της Τουρ που ακολούθησε έκλεισαν ειρήνη με τους Γάλλους και δεν υπήρχε κανένας λόγος για μεγαλύτερες στρατιωτικές δαπάνες.[48] Η Συνθήκη όριζε επιπλέον τον γάμο του Ερρίκου ΣΤ΄ με την ανιψιά του Καρόλου Ζ΄ Μαργαρίτα του Ανζού την οποία συνάντησε ο Ριχάρδος στην Ποντουάζ στις 18 Μαρτίου 1445.[49] Ο δούκας της Υόρκης συνέχισε τις διαπραγματεύσεις με τον Κάρολο Ζ΄ για τον γάμο του γιου του Εδουάρδου με μια από τις κόρες του.[50] Είχε την υποστήριξη της Μαργαρίτας του Ανζού και των Άγγλων που ήθελαν ειρήνη με την Γαλλία αλλά δεν κατάφερε τίποτα.

Συνεχείς διαμάχες με τον βασιλιά Ερρίκο ΣΤ΄

Από το 1450, ο βασιλιάς άρχισε να γίνεται αυταρχικός, να αφαιρεί τα προνόμια και να εξορίζει τους ευνοούμενους του. Οι δούκες του Κεντ και του Σάσσεξ έκαναν επανάσταση στο Λονδίνο, σκότωσαν τον θησαυροφύλακα, την ίδια στιγμή που τα υπολείμματα της Νορμανδίας πέφτουν στα χέρια των Γάλλων. Ο δούκας της Υόρκης πήγε προσεκτικά στο Λονδίνο να συναντήσει τον βασιλιά από τον φόβο σύλληψης, ενώ ο Σόμερσετ μετά την απώλεια της Νορμανδίας επέστρεψε στο Λονδίνο, όπου τοποθετήθηκε για λόγους φύλαξης στον πύργο του Λονδίνου. Στις 7 Σεπτεμβρίου, ο δούκας της Υόρκης στρατοπέδευσε στο Μπιούμαρι, και στην προσπάθεια του να συγκεντρώσει υποστηρικτές έφθασε στο Λονδίνο στις 27 του ίδιου μήνα. Προσπάθησε να εξουδετερώσει τον Σόμερσετ σαν υπεύθυνο για την απώλεια της Νορμανδίας, που είχε εν τω μεταξύ απελευθερωθεί από τον πύργο του Λονδίνου, αλλά έχασε κάθε βασιλική υποστήριξη εκτός από το Κοινοβούλιο. Ο Σόμερσετ τοποθετήθηκε (1451 διοικητής του Καλαί. Ο Ερρίκος ΣΤ΄ είχε ανάγκη από τις αναμορφώσεις του, προκειμένου να βελτιώσει τα οικονομικά του, αλλά ο δούκας της Υόρκης δυσαρεστημένος από την τακτική του βασιλιά παραιτήθηκε και αποσύρθηκε στο Λάντλοου.

Το 1452, ο δούκας της Υόρκης ανέκτησε τις δυνάμεις του: αν και δεν ήθελε να ανατρέψει τον βασιλιά, στόχος του ήταν να γίνει διάδοχος του Αγγλικού θρόνου μετά τον θάνατο του. Συγκέντρωσε στρατό από το Λάντλοου, αλλά όταν έφτασε στο Λονδίνο βρήκε τις πόρτες της πόλης κλειστές και πιέστηκε χάνοντας την υποστήριξη των ευγενών του να συναντηθεί με τον βασιλιά. Του επετράπη από τον βασιλιά να του εκφράσει τα παράπονα του, και μετά από δύο βδομάδες κράτησης αναγκάστηκε να δώσει όρκο υποταγής απέναντι στον βασιλιά στον Καθεδρικό ναό του Αγίου Παύλου.

Το καλοκαίρι του 1453, ο Ριχάρδος έχασε όλες τις δυνάμεις του και ο Ερρίκος προέβη σε μια σειρά ενεργειών για να τιμωρήσει τους υποστηρικτές του που μπλέχτηκαν στην υπόθεση του Ντάρτφορντ. Η βασίλισσα Μαργαρίτα του Ανζού έμεινε έγκυος και ο γάμος του Εδμόνδου Τυδώρ, Α΄ κόμη του Ρίτσμοντ, με την Μαργαρίτα Μπωφόρ θα μπορούσε να εξασφαλίσει μια εναλλακτική γραμμή διαδοχής.

Ο Ερρίκος ΣΤ΄ που υπέφερε συνεχώς από κρίσεις τρέλας έχασε τελείως τα μυαλά του μετά την ήττα των Άγγλων στην μάχη του Καστιγιόν. Επανήλθε ο Ριχάρδος στο βασιλικό συμβούλιο και παρά τις αντιθέσεις της Μαρίας του Ανζού έγινε διάδοχος και πρόεδρος του συμβουλίου αποκλείοντας τον Σόμερσετ από όλα τα προνόμια του. Ο διορισμός του γαμπρού του, Ριχάρδου Νέβιλ, Ε΄ κόμη του Σάλσμπουρι, ως καγκελάριος ήταν σημαντική. Ο Ερρίκος που ανέκαμψε από την κρίση (1453) στην διαμάχη Πέρσυ-Νέβιλ πήρε το μέρος των πρώτων, γεγονός που οδήγησε τους Νέβιλ στα όπλα στην Υόρκη.

Προσωρινός συμβιβασμός

Από το 1455, ο Ερρίκος προσπάθησε να αναστρέψει τις δραστηριότητες του δούκα της Υόρκης, δίνοντας όλα τα προνόμια στον Σόμερσετ. Ο Ριχάρδος καθαιρέθηκε από το Καλαί, ενώ ο Σόμερσετ απολύθηκε από Καγκελάριος. Οι δούκες της Υόρκης, Σάλσμπουρι και ο Ριχάρδος Νέβιλ, ΙΣΤ΄ κόμης του Γουόρικ, συναντήθηκαν στο Λέστερ, προετοιμαζόμενοι για συγκέντρωση στρατού. Στις 22 Μαΐου, ο βασιλιάς και ο Σόμερσετ συγκέντρωσαν έναν στρατό 2.000 ανδρών φτωχά εξοπλισμένο και έφτασαν στο Saint Albans, όπου τους περίμενε ο στρατός των αντιπάλων του, που ήταν μεγαλύτερος και περισσότερο εξοπλισμένος.

Η Πρώτη μάχη του Αγίου Αλβανού ήταν αμφίρροπη, καθώς σκοτώθηκαν τόσο ο Σόμερσετ και δύο λόρδοι του Πέρσι, όσο και ο δούκας του Νέβιλ, ενώ ο δούκας της Υόρκης αιχμαλωτίστηκε. Προτίμησε ο Ερρίκος να τον κρατήσει ζωντανό, αφού ο θάνατος του θα έδινε δικαιώματα στον θρόνο στον 2χρονο γιο του, Εδουάρδο του Γουέστμινστερ. Ο βασιλιάς επέστρεψε στο Λονδίνο, όπου ο δούκας της Υόρκης του παρέδωσε το στέμμα σαν ένδειξη υποταγής, έγινε καγκελάριος της Αγγλίας διορίζοντας τον Γουόρικ διοικητή του Καλαί. Τον Ιούνιο του 1456 στάλθηκε στα βόρεια προκειμένου να αντιμετωπίσει την απειλή του βασιλιά Ιακώβου Β΄.

Η Μαργαρίτα προσπάθησε να κερδίσει την θέση της στο κυβερνητικό συμβούλιο, αλλά τον Αύγουστο του 1456 η αυλή μετακινήθηκε στο Κόβεντρι, την καρδιά των εδαφών της βασίλισσας. Ο Ριχάρδος προσπάθησε να εξασφαλίσει την διαδοχή στον γιο του, Εδουάρδο, προσπαθώντας να βρει νύφη από την Βουργουνδία, η οικογένεια της οποίας ήταν ισχυρότατος σύμμαχος των Νέβιλ. Η οικογένεια του Νέβιλ έχασε σταδιακά την δύναμη της στο συμβούλιο, αφού όταν πέθανε ο Ροβέρτος Νέβιλ, επίσκοπος του Ντάρχαμ (1457), διορίστηκε στην θέση του ο Λαυρέντιος Μπουθ, που ανήκε στους κύκλους της βασίλισσας. Τον Ιούνιο 1459 ένα μεγάλο συμβούλιο συγκλήθηκε στο Κόβεντρι, όπου ο δούκας της Υόρκης, οι Νέβιλ και μερικοί άλλοι λόρδοι αρνήθηκαν να εμφανιστούν, αφού φοβήθηκαν ότι ο στρατός που είχε συγκεντρωθεί τον προηγούμενο μήνα στόχευε εναντίον τους. Κατηγορήθηκαν για προδοσία και στις 11 Οκτωβρίου, ο δούκας της Υόρκης προσπάθησε να μετακινηθεί νότια. Στις 12 Οκτωβρίου, στην μάχη της γέφυρας Λάντφορντ, αντιμετώπισε ξανά τον Ερρίκο, ενώ τα στρατεύματα του Γουόρικ από το Καλαί αρνήθηκαν να συμμετάσχουν.

Διεκδίκηση της διαδοχής του θρόνου

Ο δούκας της Υόρκης ήταν ακόμα κυβερνήτης της Ιρλανδίας. Όλες οι προσπάθειες για την αντικατάσταση του απέτυχαν και το κοινοβούλιο της Ιρλανδίας τον εξόπλισε με στρατό και χρήματα. Ο Γουόρικ επέστρεψε στο Καλαί, αφού η θέση του εκεί ήταν πολύ σημαντική με τον εφοδιασμό των Άγγλων μηχανικών με ξύλα. Το Δεκέμβριο του 1459, ο Ριχάρδος της Υόρκης που υπέφερε λόγω της στέρησης των προνομίων και των εδαφών του, αν και του χαρίστηκε η ζωή, αποφάσισε να διεκδικήσει ξανά τα δικαιώματα του. Ήθελε να κάνει μια αποφασιστική επίθεση στο Λονδίνο, ώστε να ανακτήσει τον θρόνο αναστρέφοντας τις τύχες του.

Στις 26 Ιουνίου, οι δούκες του Γουόρικ και Σάλσμπουρι στρατοπέδευσαν στο Σάντουιτς, ενώ ο δούκας της Υόρκης παρέμενε στην Ιρλανδία ως τις 9 Σεπτεμβρίου. Βάδισε με την υποστήριξη του στρατού του παππού του, Λάιονελ της Αμβέρσας, 1ου κόμη του Κλάρενς, ενώ ο Γουόρικ στην μάχη του Νορθάμπτον νίκησε και συνέλαβε τον βασιλιά. Συγκλήθηκε το Κοινοβούλιο στις 7 Οκτωβρίου επαναφέροντας το Κοινοβούλιο του Κόβεντρι. Στις 10 Οκτωβρίου, έφτασε στο Λονδίνο και με την απειλή του ξίφους στο Κοινοβούλιο ζήτησε το Αγγλικό στέμμα. Αλλά η πλειοψηφία των ευγενών ήταν εναντίον του και ορίστηκε διάδοχος μετά από εβδομάδες διαπραγματεύσεων. Οι δούκες της Υόρκης και του Γουόρικ ήταν οι ουσιαστικοί κυβερνήτες της χώρας. Αλλά η οικογένεια του Λάνκαστερ εξοπλίστηκε με την υποστήριξη της βασίλισσας και του βασιλιά της Σκωτίας Ιακώβου Β΄.

Ο Ριχάρδος της Υόρκης με τον γιο του Εδμόνδο, κόμη του Ρούτλαντ, κατέφυγαν στο κάστρο Σάνταλ, ενώ το εγκατέλειψαν στις 30 Δεκεμβρίου, οπότε και συνάντησαν μια ισχυρή δύναμη του στρατού των Λάνκαστερ που τους σκότωσε επιτόπου. Το κεφάλι του κόπηκε και χρησιμοποιήθηκε από τους Λάνκαστερ σαν έμβλημα στα όπλα τους. Δεν υπάρχει αυθεντική προσωπογραφία του Ριχάρδου της Υόρκης της εποχής του. Όλες είναι μεταγενέστερες και αμφισβητήσιμες.

Κληρονόμοι

Με την σύζυγο του Σεσίλ του Νέβιλ παιδιά του ήταν :

Παραπομπές

  1. ↑ Richardson IV 2011, pp. 400–404
  2. ↑ Dockray 2016
  3. ↑ Harriss 2004.
  4. ↑ Cokayne 1959, p. 906.
  5. ↑ Gairdner 1896, p. 176.
  6. ↑ Weir 2008, p. 135.
  7. ↑ Richardson IV 2011, p. 404.
  8. ↑ Laynesmith 2017, p. 31.
  9. ↑ Laynesmith 2017, p. 32.
  10. ↑ Watts 2004.
  11. ↑ Laynesmith 2017, p. 32.
  12. ↑ Watts 2004.
  13. ↑ Wolffe 2001, p. 153.
  14. ↑ Watts 2004.
  15. ↑ Roskell 1965, p. 221.
  16. ↑ Cokayne 1959, p. 906.
  17. ↑ Watts 2004.
  18. ↑ Gairdner 1896, p. 177.
  19. ↑ Laynesmith 2017, p. 33.
  20. ↑ Wolffe 2001, p. 153.
  21. ↑ Watts 2004.
  22. ↑ Richardson IV 2011, p. 404.
  23. ↑ Barker 2012, pp. 248–249.
  24. ↑ Griffiths 2005, p. 455.
  25. ↑ Griffiths 2005, p. 201.
  26. ↑ Barker 2012, p. 249.
  27. ↑ Seward 1999, chpt. 10.
  28. ↑ Turner 1825, p. 28
  29. ↑ Wolffe 2001, p. 153.
  30. ↑ Watts 2004.
  31. ↑ Barker 2012, pp. 249–250.
  32. ↑ Pollard 2005, pp. 45–49.
  33. ↑ Laynesmith 2017, p. 33.
  34. ↑ Rowse 1998, p. 111.
  35. ↑ Storey 1986, p. 72.
  36. ↑ Barker 2012, p. 290.
  37. ↑ Gairdner 1896, p. 177; Barker 2012, p. 289.
  38. ↑ Barker 2012, p. 287.
  39. ↑ Watts 2004.
  40. ↑ Wolffe 2001, p. 154.
  41. ↑ Pollard 2005, p. 56.
  42. ↑ Pollard 2005, p. 57.
  43. ↑ Barker 2012, p. 292.
  44. ↑ Barker 2012, p. 294.
  45. ↑ Watts 2004.
  46. ↑ Cokayne 1959, p. 907.
  47. ↑ Watts 2004.
  48. ↑ Watts 2004.
  49. ↑ Gairdner 1896, p. 177
  50. ↑ Gairdner 1896, p. 177–78.

Πηγές

  • Goodman, Anthony The Wars of the Roses Routledge&Kegan 1990
  • Griffiths Henry VI'
  • Haigh, Philip From Wakefield to Towton Pen and Sword Books 2002
  • Hicks Warwick the Kingmaker
  • Hilliam, David Kings, Queens, Bones and Bastards Sutton Publishing 2000
  • Johnson Richard Duke of York
  • Storey, Robin The End of the House of Lancaster Sutton Publishing 1986
  • Wolffe Henry VI
π • σ • ε Δούκες της Υόρκης


Καθιερωμένοι όροι
CC-BY-SA
Μετάφραση 		Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Richard Plantagenet, 3rd Duke of York της Αγγλικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 4.0. (ιστορικό/συντάκτες).
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ριχάρδος_της_Υόρκης&oldid=7073818"