Ισλάμ

Το Ισλάμ είναι μονοθεϊστική θρησκεία, η οποία διαμορφώθηκε με το κήρυγμα και τη δράση του Προφήτη Μωάμεθ (Μουχάμαντ) στις αρχές του 7ου αιώνα.

Ωστόσο το Ισλάμ δεν είναι μόνο θρησκεία αλλά ένα πολιτικό και πολιτιστικό σύστημα αξιών. Δεν συνιστά μια αραβική μονοθεϊστική κίνηση υπέρβασης του αραβικού πολυθεϊσμού ούτε ένα πολιτικοθρησκευτικό κίνημα υπέρβασης του φυλετικού συστήματος οργάνωσης και του φυλετικού τρόπου σκέψης. Το Ισλάμ δεν ήταν μόνο μια εθνογενετική διαδικασία των Αράβων ή μια συγκυρία ένταξης των αραβικών φυλών στο πεδίο της ιστορίας των λαών της ανατολικής Μεσογείου μέσα από την πρόσμειξη στοιχείων πολιτιστικών των Αράβων και των λαών που κατέκτησαν οι Άραβες. Επίσης δεν ήταν μόνο η νεότερη μονοθεϊστική θρησκεία που εμφανίστηκε στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου με σκοπό την ανανέωση και τον εκσυγχρονισμό της θρησκείας της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης

Η ουσία του Ισλάμ κατά τους πιστούς του

Βασική πεποίθηση των μουσουλμάνων είναι ότι το Ισλάμ δεν είναι νέα θρησκεία (μπιντ,σούρα 46,9) την οποία ίδρυσε ο Μωάμεθ αλλά η πρωτογενής θρησκεία, την οποία προ καταβολής κόσμου θέσπισε ο Θεός και την έθεσε ως φυσική (φίτρα) θρησκεία στον κόσμο. Αυτή τη θρησκεία την προόρισε ο Θεός για όλους τους ανθρώπους με μια Διαθήκη (Μιθάκ, Mithag) την οποία σύναψε με τους ανθρώπους στην αρχή της δημιουργίας, όταν οι άνθρωποι βρίσκονταν ακόμα στο νου του Θεού. Όμως στην πορεία τη θρησκεία αυτή, η οποία συνίστατο στην ομολογία-παραδοχή εκ μέρους των ανθρώπων πως ο Θεός ήταν ο Κύριος και Θεός τους, την έχασαν και εξέπεσαν στην ειδωλολατρεία (Τζαχιλίγια). Η σχέση ανάμεσα στον Θεό και τους ανθρώπους αποκαταστάθηκε όταν αποκαλύφθηκε το Κοράνιο διά του αποστόλου του Θεού Μωάμεθ. Ο Μωάμεθ παρουσίασε τον εαυτό του ως ερμηνευτή του ηθικού μονοθεϊσμού του Αβραάμ, του μόνου που έμεινε συνεπής στην αληθινή μονοθεΐα. Έτσι το Ισλάμ ακολουθεί τη θρησκεία του Αβραάμ και προηγείται όλων των θρησκειών ενώ συνιστά μια νέα φάση της πρωταρχικού μονοθεϊσμού. Οι μονοθεϊστές προφήτες που προηγήθηκαν αγωνίστηκαν για την επικράτηση του μονοθεϊσμού έναντι του πολυθεϊσμού. Επειδή όμως οι προηγηθείσες μονοθεϊστικές θρησκείες (Ιουδαϊσμός και Χριστιανισμός) δεν είχαν την πληρότητα της αποκαλύψεως και οι οπαδοί τους νόθευσαν την αρχική αληθινή και αυθεντική μονοθεϊστική θρησκεία, ξεπεράστηκαν από την Κορανική αποκάλυψη.Έτσι, για τους Μουσουλμάνους, το Ισλάμ είναι η πιο τέλεια θρησκεία μεταξύ όλων των θρησκειών. Ενώ έχει τριπλό οικουμενικό χαρακτήρα: είναι θρησκεία όλων των ανθρώπων, καλύπτει κάθε διάσταση της ανθρώπινης ζωής και αφορά τον παρόντα και μέλλοντα κόσμο.

Περίγραμμα ιστορίας του Ισλάμ

Για τους Μουσουλμάνους χρονογράφους σημείο καμπής της ανθρώπινης ιστορίας είναι η αποκάλυψη που δόθηκε στον Μωάμεθ. Οι περιοδολογήσεις που ακολουθούν είναι κατά έτη,στα χρονικά, ή κατά περιόδους διακυβέρνησης των ηγεμόνων ή κατά τάξεις δηλαδή γενιές της διδακτικής παράδοσης στη βιογραφική γραμματεία.

Η Αραβία πριν από το Ισλάμ

Η Αραβική χερσόνησος βρίσκεται στη σφαίρα του ελληνικού και ιρανικού πολιτισμού. Τον 2ο αι.μ.Χ παρακμάζουν οι δυνάμεις αυτές και εξαπλώνεται κυρίως ο αραβικός νομαδισμός της καμήλας. Από τον 4ο αι. η Αραβία είναι το πεδίο των ανταγωνισμών μεταξύ Βυζαντίου και Περσίας. Η Μέκκα είναι εμπορικό και ειδωλολατρικό θρησκευτικό κέντρο και πεδίο κοινωνικής σύγκρουσης.

Μωάμεθ: προφητεία και ίδρυση κράτους από τον Μωάμεθ (610-632)

Ο Μωάμεθ θεμελιώνει τον αραβικό μονοθεϊσμό και το αραβικό έθνος με το κήρυγμα τους ενός παντοδύναμου και δημιουργού Θεού. Θέτει ως βάση την αλληλεγγύη της κοινότητας (ουμμα) πάνω από την αλληλεγγύη της μεμονωμένης φυλής. Τα μηνύματα της περιόδου της Μεδίνας, ύστερα από την Εγίρα θέτουν τα θεμέλια της νομικής και κρατικής τάξης. Στο τέλος της ζωής του υποτάσσοντας τις αραβικές φυλές και με τον προσηλυτισμό στη θρησκευτική κοινότητα, δημιουργεί τη στρατιωτική και πνευματική βάση για την εξάπλωση που ξεκινά μετά τον θάνατό του.

Το χαλιφάτο μέχρι το τέλος των Ουμαγιαδών

Στην Μεδίνα μετά τον θάνατο του Μωάμεθ διοικούν ως αντιπρόσωποί του οι χαλίφηδες. Οι Αμπού Μπακρ και Ουμάρ σημειώνουν επιτυχείς στρατιωτικές εκαστρατείες. Μέσα σε τρεις δεκαετίες κατακτούν τους Σασανίδες και τα βυζαντινά εδάφη σε Συρία, Αίγυπτο και Μεσοποταμία. Η Μεδίνα, η πόλη του Προφήτη είναι το διοικητικό κέντρο. Ο τρόπος διανομής των λαφύρων προκαλεί εντάσεις σε βάρος του Ουθμάν και μετά τη δολοφονία του η κρίσης εκτονώνεται με εμφύλιο ενάντια στον Αλί. Ο Μου αουίγια καταργεί την εκλογή του χαλίφη μέσα από τις πατριές των Κουραίς προς όφελος του δικού του οίκου των Ομμεγιαδών. Τον αντιπολιτεύεται η φατρία του Αλί η οποία αγωνιζεται για τα δικαιώματα των όμαιμων διαδόχων του, των απογόνων του Προφήτη. Τον πολεμούν και οι Χαριτζίτες επειδή πρόδοσε την θεοκρατία.

Επί Ουμαγιαδών το κέντρο γίνεται η Συρία (Δαμασκός). Το αντιχαλιφάτο του Αμπντάλλαχ ιμπν αζ Ζούμπαϊρ προσπαθεί να ανασυστήσει τη μεκκανική αριστοκρατια. Ξεσπά δεύτερος εμφύλιος, (683-692) και ο Αμνταλμαλίκ με τη βοήθεια φυλών στη Συρία πετυχαίνει την ενότητα. Έτσι η ορθόδοξη κοινότητα αποκτά και κοσμική διάσταση, πολιτική. Το Ιράκ υποκύπτει στη Δυναστεία. Ο Αμπνταλμαλίκ εξαραβίζει και ομογενοποιεί το γραφειοκρατικό και νομισματικό σύστημα Ωστόσο η διαμάχη για τη νομιμότητα και τη δικαιοσύνη του καθεστώτος υπονομεύει την αλληλεγγύη των Αράβων. Σία και Χαριτζίτες, διχόνοια Αράβων και εξέγερση των φυλών οδηγούν στην πτώση των Ουμαγιαδών.Τα προβλήματα ενσωμάτωσης των μη Αράβων στην πολυεθνική τους αυτοκρατορίας λειτουργούν υπονομευτικά γι αυτήν.

Η κοινότητα των Πιστών-umma

Ο όρος που υπάρχει μέσα στο Κοράνιο για να δηλώσει το λαό του Θεού και την κοινότητα των απανταχού μουσουλμάνων είναι ο όρος umma, λέξη δάνειο από τα εβραϊκά ή αραμαϊκά. Το περιεχόμενο της κοινότητας έχει θρησκευτικά χαρακτηριστικά κι όχι διοικητικό-νομικό. Επίσης πληθυσμιακό περιεχόμενο και ηθικά ιδεολογικά χαρακτηριστικά.

Στην πορεία της ισλαμικής ιστορίας αυτοί οι θεσμοί που υποστασιοποιούσαν την θρησκευτικοπολιτική ενότητα της Κοινότητας των Πιστών ήταν το χαλιφάτο και το σουλτανάτο. Όμως η εξάπλωση των δυτικών αποικιοκρατικών δυνάμεων στον ισλαμικό κόσμο έκανε αυτήν την ενότητα πιο ρευστή και σε συνδυασμό με τις εθνικές διαιρέσεις των μουσουλμανικών λαών την μετέτρεψε σε ζητούμενο. Για κάποιους άλλους ερευνητές η διάκριση μεταξύ των πολιτικών και θρησκευτικών πραγμάτων έλαβε χώρα σχεδόν αμέσως μετά τον θάνατο του Προφήτη. Όμως η ούμμα μετά τον κατακερματισμό αυτό αφορά τους ανθρώπους λαούς και κράτη οι οποίοι ως προς την πίστης τον δημόσιο και ιδιωτικό βίο εξακολουθούν να υποτάσσονται στον αποκαλυφθέντα νόμο διά του Κορανίου. Για το κοινωνικό ανθρωπολόγο Talal Asad, η umma υφίσταται ως κάτι αιώνιο ιδρυμένο μετά θεϊκή εντολή,δηλαδή ως ένα υπερ-ιστορικό κοινωνικό υποκείμενο, χωρίς να υπόκειται σε φθορά.

Βασικές αρχές

Ένα από τα σύμβολα του Ισλάμ: Η λέξη «Ο Θεός» (Αλλάχ) γραμμένη σε αραβική καλλιγραφική γραφή, στην Αγία Σοφία, Κωνσταντινούπολη.

Ονομασία

Η αραβική λέξη «ισλάμ» (Αραβικά: إسلام‎ ​) σημαίνει «υποταγή»,και χρησιμοποιείται από τους μουσουλμάνους ως «υποταγή στον Θεό» και εκείνοι που αποδέχονται την θρησκεία του ισλάμ (τη στάση υπακοής, εξάρτησης και αφοσίωσης στον Θεό) ονομάζονται μουσλίμ (muslim), που σημαίνει «υποταγμένος» δηλαδή:«υποταγμένος στον Ύψιστο». Είναι απαρέμφατο της 4ης ρίζας του ρήματος salima που σημαίνει είμαι πλήρης, άρτιος, ακέραιος, σώος και αβλαβής, επίσης, είμαι ελεύθερος, διαφεύγω τον κίνδυνο, σώζομαι. διατηρώ κάτι σώο, δίνω ειρήνη, σωτηρία και ευδαιμονία, ησυχάζω, έχω ειρήνη, συμφιλιώνομαι. Από τις έννοιες αυτές η λεγόμενη 4η ρίζα (aslama) του ρήματος έλαβε το περιεχόμενο της υποταγής, αφοσίωσης και αυτοπαράδοσης, αυτοεγκατάλλειψης. Αρχικώς στο Κοράνιο δηλωνόταν με τους όρους aslama και του απαρεμφάτου islam η εσωτερική διάθεση του ανθρώπου, δηλαδή η ελεύθερη εσωτερική διάθεση και προαίρεση του ανθρώπου να πιστεύσει και να αφοσιωθεί στον Θεό.

Το Ισλάμ δεν έχει μόνο θρησκευτική αλλά και πολιτική υπόσταση, όπως και άλλες θρησκείες. Έχουν χρησιμοποιηθεί στην ελληνική γλώσσα διάφορες ονομασίες για να το προσδιορίσουν, όπως «Ισλαμισμός», «Μουσουλμανισμός» και «Μωαμεθανισμός». Ο τελευταίος όρος θεωρείται απορριπτέος από τους μουσουλμάνους μιας και θεωρούν εαυτούς όχι λάτρεις του Μωάμεθ αλλά απλώς ακόλουθους της διδασκαλίας του.

Ισλαμισμός

Ο όρος ισλαμιστής προήλθε από τη μετατροπή του επιθέτου ισλάμι (ισλαμικός) σε ουσιαστικό, για να χαρακτηριστούν οι μουσουλμάνοι που αντιλαμβάνονταν το Ισλάμ όχι απλά ως μια θρησκεία, αλλά ως ένα "πλήρες σύστημα", ικανό να ρυθμίζει κάθε πτυχή του δημόσιου και ιδιωτικού βίου. Η σύγχυση μεταξύ μουσουλμάνου και ισλαμιστή αποτελεί σοβαρό ζήτημα αφού προσδίδει ιδεολογική χροιά σε οποιονδήποτε τυγχάνει μέλος της συγκεκριμένης μονοθεϊστικής πίστης.

Επικράτεια

Σημαντικοί ισλαμικοί πληθυσμοί στον κόσμο. Οι Σουνίτες φαίνονται με πράσινο, οι Σιίτες με κόκκινο και οι Ιμπαντί με μοβ.

Το Ισλάμ έχει επικρατήσει σε ολόκληρη τη ζώνη που εκτείνεται από τον Βόλγα προς βορά, μέχρι τη Μαδαγασκάρη προς νότο, και από το Καράτσι του Πακιστάν ανατολικά, μέχρι το Ντακάρ της Σενεγάλης δυτικά. Ανατολικότερα, αποτελεί κύρια θρησκεία στο Μπανγκλαντές, στη Μαλαισία και την Ινδονησία. Σήμερα, το Ισλάμ έχει περισσότερους από 1 δισεκατομμύριο πιστούς και είναι η πιο γρήγορα αυξανόμενη πίστη στον κόσμο.Η σύγχρονη μεγάλη μετανάστευση πληθυσμών-κυρίως προς τον Δυτικό κόσμο-έχει ως αποτέλεσμα την παρουσία μουσουλμάνων σε περισσότερες από 184 χώρες. Το ετήσιο προσκύνημα του Χατζ, γίνεται στη Μέκκα της Σαουδικής Αραβίας.

Επιδράσεις

Όπως λέει ο Γάλλος ιστορικός Φερνάρντ Μπρωντέλ, «ο μουσουλμανικός πολιτισμός είναι πολιτισμός παράγωγος, δευτερογενής». Το Ισλάμ έχει λάβει επιδράσεις από τρεις βασικές ρίζες: την προϊσλαμική αραβική θρησκεία, τον Ιουδαϊσμό και τον Χριστιανισμό. Από φιλοσοφικής πλευράς επηρεάστηκε τόσο από την Πλατωνική όσο και από την Αριστοτελική σκέψη. Σε νομικά θέματα, εκτός από την αραβική κληρονομιά, δέχθηκε επιδράσεις και από την ρωμαϊκή και βυζαντινή παράδοση.

• η προϊσλαμική αραβική θρησκεία: ήταν πολυθεϊστική βασικά (θεός-σελήνη(al-Uzza),θεός ήλιος(al-Lat), Αφροδίτη-πρωινός αστέρας, με πάνθεο αστρικής υφής και τη Mannat=θεά της μοίρας και του θανάτου) με ενοθεϊστικές και μονοθεϊστικές τάσεις; ο Allah o ύψιστος Θεός του ουρανού λατρευόταν ήδη στην προϊσλαμική Μέκκα Το Βιβλίο των ειδώλων του al-Kalbi είναι κλασική πηγή για την αρχαία αραβική θρησκεία, ενώ επικουρικές είναι και αρχαίες επιγραφές.

• η Εβραϊκή θρησκεία: Εβραίοι είχαν εγκατασταθεί τους 8ο και 6ο αιώνες π.Χ μετά τις εθνικές συμφορές τους (πτώση Σαμάρειας και Ιερουσαλήμ)στην Αραβία. Σε Μεδίνα και Μέκκα υπήρχαν σημαντικές ιουδαϊκές κοινότητες. Η κοινή σημιτική καταγωγή τους διευκόλυνε την μεταξύ τους επικοινωνία. Οι Ιουδαίοι προσηλύτισαν Άραβες Ομηρίτες (6ος αι.μ.Χ). Τέλος έθιμα (καθαρμοί,νηστείες,περιτομή) εντοπίζονται στην προϊσλαμική κοινωνία. Στο Κοράνιο εισήλθαν αφηγήσεις της Παλαιάς Διαθήκης, ραββινικές αλληγορικές παραλλαγές βιβλικών αφηγήσεων από το middrash, ενώ ιουδαϊκές παραδόσεις περί προφητών και αναμονής ενός αναμορφωτή και μεσσία κυκλοφορούσαν μεταξύ των Αράβων. Η διάχυτη προφητική παράδοση καλλιέργησε τη σχετική αυτοσυνειδησία του Μωάμεθ.

Η ταύτιση μεταξύ θρησκευτικής και πολιτικής κοινότητας όπως το Ισλάμ την αντιλαμβανόταν ήταν αποτέλεσμα της επιρροής του Ιουδαϊσμού επί του Ισλάμ. Το ισλαμικό και το ισραηλιτικό κράτος είναι θεοκρατικό.

• Χριστιανικές επιρροές: στην βόρρεια Αραβία υπήρχαν διάφορες χριστιανικές κοινότητες. Η μητρόπολη Βόστρων ήταν εκκλησιαστικό κέντρο της Πετραίας Αραβίας. Άραβες νομάδες κατέφευγαν συχνά σε περιοχές με χριστιανικούς πληθυσμούς, για εύρεση νερού,ενώ κληρικοί χριστιανοί προσηλύτιζαν Άραβες νομάδες. Σημαντικό ρόλο είχαν οι μοναχοί σε Παλαιστίνη, Συρία και Μεσοποταμία. Η μη χρήση της Αραβικής υπονόμευε την διάδοση του Χριστιανισμού. Οι διωκόμενοι αιρετικοί από το Βυζαντινό κράτος κατεφευγαν στις αραβικές περιοχές. Οι μονοφυσίτες και οι νεστοριανοί ανέπτυξαν ιεραποστολική δράση. Μεταξή των Λαχιδών υπήρχαν νεστοριανοί χριστιανοί και μεταξύ των Γασανιδών μονοφυσίτες. Εξ επιδράσεως των χριστιανών ασκητών είναι το απλό μάλλινο χιτώνιο που φορούν οι sufi, Επίσης ορισμένοι σούφφοι, όπως οι Ibrahim bin Adham (8oς αι.) διδάχθηκε για την βαθύτερη γνώση του Θεού από χριστιανούς ερημίτες, ενώ στην μουσουλμανική ασκητική φιλολογία γίνεται χρήση λόγων του Ιησού.

Τα θεμέλια του ισλαμικού δόγματος

Το Κοράνι

Το Κοράνι είναι το θεμέλιο πάνω στο οποίο στηρίζεται το Ισλάμ και, κατά τους Μωαμεθανούς, είναι το αντίγραφο ενός "ουράνιου" πρωτότυπου. Στους ανθρώπους κυκλοφορεί απλά ένα αντίγραφό του. Το πρωτότυπο αυτό βρίσκεται πάντοτε μπροστά στον Θεό. Έχει την ίδια θέση που έχει στον χριστιανισμό ο Ιησούς ως προαιώνιος Λόγος του Θεού.

Είναι βιβλίο που διαιρείται σε 114 κεφάλαια που εκτείνονται σε 6.200 στίχους Κάθε κεφάλαιο ονομάζεται «σούρα» Αραβικά: سورة ‎ ​ και μπορεί να απαρτίζεται από λίγους μόνο στίχους ή να περιέχει πάνω από 200. Τα δύο μεγαλύτερα (Η Βούς, 2ο και Οι Ποιηταί, 3ο) έχουν αντιστοίχως 286 και 227 στίχους, ενώ τα μικρότερα (Η Δείλη, 103ο, Το Κάουθερ, 108ο, Η Επικουρία, 110ο) μόνο τρεις. Αλλά και οι στίχοι δεν έχουν ορισμένη έκταση· μερικοί αποτελούνται από δύο μόνο λέξεις, άλλοι από πολλές δεκάδες. Η κατάταξη των κεφαλαίων δεν γίνεται με βάση τη λογική ή χρονολογική σειρά. Προηγούνται κατά κανόνα τα εκτενέστερα και έπονται τα συντομότερα. Εξαίρεση αποτελεί το πρώτο κεφάλαιο, «Η Έναρξις»: είναι μία σύντομη σούρα που έχει τη μορφή προλόγου. Αυτή επαναλαμβάνεται από τους πιστούς μουσουλμάνους τουλάχιστον δύο φορές σε κάθε προσευχή.

Στο αραβικό πρωτότυπο οι σούρες, είναι γνωστές με τα ονόματα που φέρουν π.χ. αλ-Φατίχα (Η Έναρξη), αλ-Μπάκαρα (Η Aγελάδα), κ.λ.π.

Το Κοράνιο καθιερώνει όχι μόνο το Ισλάμ αλλά την αραβική γλώσσα η οποία ως σημείο θεϊκής εκδήλωσης έγινε προσπάθεια να διατηρηθεί δίχως εξέληξη.

Τα Χαντίθ

Τα Χαντίθ(σημαίνει αναγγελία, διήγηση, παράδοση) είναι τα επιμέρους συγκεκριμένα περιστατικά ή η συλλογή αυτών ή το σύνολο των συλλογών γύρω από την συμπεριφορά και τη σοφία του Μωάμεθ, που καθορίστηκαν μεταδιδόμενα από στόμα σε στόμα από αυτόπτες μάρτυρες κυρίως της πρώτης αλλά και της δεύτερης και της τρίτης Ισλαμικής γενιάς.

Δεν θεωρούνται όλα τα Χαντίθ έγκυρα από τους θεολόγους-νομοδιδάσκαλους του Ισλάμ. Υπάρχουν πολλές συλλογές Χαντίθ και έχει αναπτυχθεί ολόκληρη επιστήμη ώστε να εξακριβωθεί ποια Χαντίθ θεωρούνται αυθεντικά. Οι δύο κλασικές συλλογές είναι οι «Σαχίχ» του al-Bukhari και του Muslim. Οι συλλογές αυτές ονομάζονται «οι δυο γνήσιες» (al-sahihan) και περιέχουν αφηγήσεις δογματικού, ηθικού και ιστορικού ενδιαφέροντος.

Οι Σιίτες έχουν τα δικά τους Χαντίθ τα οποία αποδίδουν στην οικογένεια του Αλή.

Ενώ το Κοράνιο είναι ο λόγος του Θεού, τα Χαντίθ θεωρούνται «ο λόγος του Μωάμεθ». Οι Σουνίτες και οι Σιίτες αποτελούν τα δύο μεγάλα μουσαλμανικά δόγματα.

Η ijmā

Η ijmā αναφέρεται στην απόλυτη συμφωνία,συναίνεση της μουσουλμανικής κοινότητας. Δηλαδή στην κοινή συνείδηση, το consesus των μουσουλμάνων νομικών θεολόγων

Αυτή προέκυψε όταν μετά τον θάνατο του Προφήτη δεν μπορούσε να υπάρχει χαρισματική διδασκαλία σε ένα μόνο πρόσωπο συγκεντρωμένη, κατέστη αναγκαίο να λάβει τη θέση της διδακτικής αυθεντίας μια ομάδα νομοδιδασκάλων. Ο ρόλος των νομοδιδασκάλων ήταν να διαχειριστούν την επίτευξη ομοφωνίας μεταξύ ολοένα και πιο σπαρασσόμενους και διχασμένους μουσουλμάνους στο πλαίσιο του ισλαμικού νόμου. Ωστόσο υπάρχουν διχοστασίες σχετικά με το ποιοι είναι οι αρμόδιοι για κάτι τέτοιο: οι νομοδιδάσκαλοι ενός συγκεκριμένου τόπου ή μίας ή περισσότερων γενεών; Αφορά τους ειδήμονες του νόμου ή όλη την κοινότητα πλην των νηπίων και των διανοητικά αναπήρων;

Η ijmā δεν συνιστά ανεξάρτητη πηγή δικαίου ούτε διατυπώνει νέους νόμους και κανόνες ηθικής και κοινωνικής συμπεριφοράς, αλλά συνιστά μέθοδο ερμηνευτική.

Η qiyās ή ijtihād

Η ijtihād σημαίνει καταβάλω προσπάθεια η οποία είναι προϊόν της δικής μου λογικής κρίσης. Με ευρεία έννοια αφορά τη χρήση της λογικής για την καλλιέργεια και ερμηνεία του Ισλαμικού Δικαίου. Πρόκειται για την κατ' αναλογίαν επιχειρηματολογία επί τη βάσει του Κορανίου και της sunna του Προφήτη. Το ζήτημα που έχει προκύψει κατ' αναλογία με παρόμοιο νομικό πρόβλημα, του οποίου η λύση είναι ήδη διατυπωμένη στις δύο προαναφερθείσες πηγές. Επειδή οι ήδη υπάρχουσες πηγές δεν κάλυπταν όλα τα τρέχοντα ζητήματα για τα οποία θα αποφαίνονταν οι νομοδιδάσκαλοι ετέθη ζήτημα έκφρασης προσωπικών γνωμοδοτήσεων που θα είχαν όμως νομική ισχύ.

Αυτοί που κρίθηκαν αρμοδιότεροι για το έργο αυτό ήταν οι μεγάλοι θεολόγοι νομοδιδάσκαλοι του παρελθόντος και η έμφαση να δίνεται στην αρχική ερμηνεία. Ωστόσο υπάρχουν και οι ριζοσπάστες θεολόγοι που προωθούν την επαναδιαπραγμάτευση μεγάλου μέρους των αρχών του ισλαμικού νόμου και το άνοιγμα της πύλης του ijtihād.

Η διδασκαλία

1. Απόλυτη μοναδικότητα, υπερβατικότητα και απρόσωπο και απρόσιτο του Αλλάχ. Στην Ισλαμική θεολογία χρησιμοποιούνται για τον Θεό 99 ονόματα, τα οποία εκφράζουν διάφορες όψεις του μεγαλείου της υπάρξεώς του. Για παράδειγμα, αποκαλείται ο Άγιος, ο Πρώτος, ο Έσχατος, ο Δημιουργός, ο Ακούων, ο Βλέπων, ο Ισχυρός, ο Πλούσιος, ο Σοφός, ο Ελεήμων, ο Συγχωρών, ο Αγαπητός, η Δικαιοσύνη, η Αλήθεια κ.λ.π.
   Η γνώση για τον Θεό δεν μπορεί να είναι ποτέ πλήρης και έτσι το εκατοστό θείο όνομα του Θεού το αγνοούμε. Το Κοράνιο επιμένει με πάθος στη μοναδικότητα του Αλλάχ, την παντοδυναμία του και την παντοκρατορία του. «Εις εστίν ο Θεός ημών και ουδείς έτερος υπάρχει. Είναι οικτίρμων και ελεήμων» (2:158). Αυτός δημιούργησε τον κόσμο (2:27, 41:9-12) και προνοεί συνεχώς για το σύμπαν. Έπλασε τον άνθρωπο, εμφύσησε στον Αδάμ το πνεύμα του (32:9) και τον δίδαξε με τα ονόματα των ζώων και των πραγμάτων .(32:13,29).
2. Η πίστη στη ύπαρξη των αγγέλων. Αυτοί δημιουργήθηκαν από το φως και είναι εκτελεστές των διαταγών του Θεού. Με θεϊκή εντολή, ο άγγελος Γαβριήλ μετέφερε από τον ουρανό στη γη το Κοράνιο και το υπαγόρευσε στον Μωάμεθ.
   Στο Ισλάμ υπάρχει έντονη η παρουσία και η δράση του Διαβόλου. Ονομάζεται Ιμπλίς (Iblıs) ή Σαϊτάν (Shaıtan) και σκοπός του είναι η ακύρωση του λόγου του Θεού. Στην κατηγορία των πνευμάτων ανήκουν και τα Τζίν (Jinn). Υπάρχουν τα καλά τζιν, που πιστεύουν στο Κοράνιο αλλά υπάρχουν και τα κακά Τζιν, «που έκλεψαν τα μυστικά του ουρανού γι αυτό λιθοβολήθηκαν με θραύσματα αστέρων και κύλησαν στην άβυσσο»
3. Η πίστη στα βιβλία που αποκάλυψε ο Θεός στην ανθρωπότητα, ορισμένα από τα οποία είναι ο Νόμος, ή αλλιώς Τορά, οι Ψαλμοί και τα Ευαγγέλια. Τελευταίο βιβλίο που αποκαλύφθηκε είναι το Ιερό Κοράνιο. Γενικά οι μουσουλμάνοι πιστεύουν ότι τα αρχικά βιβλία που αποκάλυψε ο Θεός αλλοιώθηκαν με την πάροδο των χρόνων. Μόνο το Κοράνιο έμεινε αναλλοίωτο.
4. Η πίστη στους προφήτες. Στο Κοράνιο αναφέρονται 26 ονόματα προφητών. Στη Χαντίθ αναφέρεται ότι ο αριθμός των προφητών είναι περίπου 124.000. Σαν προφήτες αναφέρονται ο Νώε, ο Αβραάμ που σημαίνει «φίλος του Θεού», ο Μωυσής, ο Μεσσίας Ιησούς, «απόστολος του Θεού και λόγος αυτού (4:169) και τέλος ο Μωάμεθ, «απόστολος του Θεού και η σφραγίς πάντων των προφητών» (33:40). Σαν προφήτης επίσης θεωρείται από ορισμένους και ο Δουλ Καρνέιν (στο Κοράνιο δεν γίνεται ξεκάθαρη αναφορά αν πρόκειται για προφήτη), ο οποίος κατά την επικρατέστερη άποψη είναι ο Μέγας Αλέξανδρος (18:82)
5. Τα βιβλία των προφητών. Ανάμεσα στα βιβλία των προφητών αναγνωρίζονται η Πεντάτευχος η οποία αποκαλύφθηκε στον Μωυσή, οι Ψαλμοί στον Δαυίδ και τα Ευαγγέλια στον Ιησού (5:50). Η Αγία Γραφή θεωρείται αλλοιωμένη.
6. Η πίστη στην ανάσταση των νεκρών. Είναι η τελική, η έσχατη κρίση, όπου οι δίκαιοι θα κριθούν και θα ανταμειφθούν με τον αιώνιο παράδεισο και οι άδικοι θα σταλούν στην κόλαση. Να αντιγραφούν κείμενα από (47:16-17), (37:47, 78:33), (52:24).
7. Η πίστη στο πεπρωμένο (qadar), το οποίο μόνο ο Θεός γνωρίζει.

Η ισλαμική ανθρωπολογία

Η Ισλαμική ανθρωπολογία δεν είναι συστηματικά διατυπωμένη αλλά διάσπαρτη σε Κορανικά χωρία. Βασικές πηγές της είναι η προφορική βιβλική παράδοση, η απόκρυφη ιουδαϊκή και χριστιανική γραμματεία και η αραβική παράδοση. Ο άνθρωπος είναι Θείο δημιούργημα από πηλό και νερό. Ο Αδάμ είναι ο εκπρόσωπος του Θεού στη γη και προικίστηκε με σοφία γινόμενος έτσι κορωνίδα της δημιουργίας και γενάρχης όλων των ανθρώπων, Abu-l-Bashr και Safi-Allah δηλαδή πατέρας του ανθρώπινου γένους και εκλεκτός του Θεού, αντίστοιχα. Ο άνθρωπος είναι ο τελικός σκοπός της όλης δημιουργίας χάριν του οποίου δημιουργήθηκε. Όμως ο άνθρωπος δημιουργείται για να δοξολογεί τον Θεό.

Ο άνθρωπος δεν δημιουργείται με το δημιουργικό λόγο του (kun), όπως τα λοιπά δημιουργήματα, αλλά πλάστηκε εκ του μηδενός. Το υλικό ήταν ξηρός πυλός, ίλυ, χώμα και σταγόνα ευτελούς ύδατος. Σύμφωνα πάλι με του μουσουλμανικούς θρύλους ο Αλλάχ έδωσε εντολή διαδοχικώς στους αγγέλους Γαβριήλ, Μιχαήλ, Asrafil να πάρουν από επτά στρώματα της γης κομμάτι άμμου για να πλάσει τον άνθρωπο, αλλά η γη αρνήθηκε να δώσει τον πηλό. Έτσι ο άγγελος Azra il με τη βία απέσπασε κομμάτι της. Τότε ο Θεός προκάλεσε βροχή για να μαλακώσει το χώμα και να γίνει πηλός και οι άγγελοι πήραν την εντολή να τον τεμαχίσουν ώστε να πλάσει ο Θεός τον άνθρωπο. Όσον αφορά τη δημιουργία της Έυας αυτή δεν εμφανίζεται να έχει φτιαχτεί από την πλευρά του Αδάμ. Ουσιαστικά εξ ενός ατόμου μόνο δημιούργησε όλο το ανθρώπινο γένος και το ζεύγος του καθενός.

O άνθρωπος πλάθεται με πλήρη αρμονία ενώ η ψυχή του ομοιάζει με το Θείο πνεύμα διότι ο Θεός εμφύσησε τον πνεύμα του (ruh) σε αυτόν. Η αρχική μορφή του ανθρώπου ήταν ωραιότατη. Προικίστηκε με σημαντικές διανοητικές ικανότητες καθώς κατέστη κυρίαρχος όλων των όντων, τοποτηρητής επί της γης, και γνώστης όλων των πραγμάτων. Χαρακτηριστικά ο άνθρωπος δίδαξε στους αγγέλους τα ονόματα των πραγμάτων και εκείνοι όφειλαν εκ τούτου να αποδώσουν στον Αδάμ σεβασμό.

Η πτώση του ανθρώπου

O άνθρωπος κατοικεί στον κήπο του Παραδείσου και έχει λάβει την εντολή να τρώει από κάθε δέντρο αλλά να μην φάει από το δέντρο της αιωνιότητας και της άφθαρτης εξουσίας. Όμως ο iblis ή shaitan, ο διάβολος, προκάλεσε την έμφυτη φιλοδοξία για αιωνιότητα και ακατάλυτη εξουσία του αρχέγονου ζεύγους, τελικά των εξώθησε να παραβεί την θεϊκή εντολή και την διαθήκη που είχε συνάψει μαζί του.

Η προέλευση του κακού εντοπίζεται αρχικώς εντός της πνευματικής δημιουργίας κι όχι αποκλειστικώς στον άνθρωπο, αλλά στην επήρεια και την δολιότητα του ανθρώπου.

Σκοπός του διαβόλου ήταν να αποκαλύψει την γυμνότητα ή αλλιώς την φυσική κακότητα του ανθρώπου που θα την αφύπνιζε.

Για το Ισλάμ το νόημα του προπατορικού αμαρτήματος είναι διάφορο του Ιουδαϊσμού ή του Χριστιανισμού: είναι καθαρά προσωπική αμαρτία του Αδάμ και όχι κάτι που μεταδίδεται και στο υπόλοιπο ανθρώπινο γένος. Κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος των πράξεών του γι' αυτό αμέσως μετά όταν μετάνοιωσε ο Αδάμ ο Θεός τον συγχώρεσε. Δεν επρόκειτο για θανάσιμο αμάρτημα αλλά για κάποια παρανόηση ή σφάλμα (danb,khata, zalla).O Αδάμ δεν είχε κακή πρόθεση ή σταθερό προσανατολισμό στην παρακοή. Έτσι ο Θεός τον συγχώρεσε. Ο άνθρωπος δεν κηλιδώθηκε από την προπατορική αμαρτία κατά την ισλαμική αντίληψη. Ο μόνος μουσουλμάνος θεολόγος ο οποίος διατύπωσε θεολογία σχετική με την προπατορική αμαρτία ήταν ο μουταζιλίτης Abu Hashim al-Jubbai.

Η περί αμαρτίας του Αδάμ διδασκαλία έρχεται σε σύγκρουση προς τη μουσουλμανική διδασκαλία για την αναμαρτησία των προφητών. Επειδή ο Αδάμ είναι ο πρώτος των προφητών, άρα και οι υπόλοιποι όπως και ο Αδάμ είναι αναμάρτητοι. Ο Αδάμ μπορεί να παράκουσε την θεϊκή εντολή δεν σημαίνει όμως πως αρνήθηκε την ομολογία της απόλυτης μονοθεΐας.

Οι συνέπειες της πτώσης του Αδάμ

Το ανθρώπινο γένος δεν κληρονομεί φύσει την αμαρτία του γενάρχη της ούτε ο άνθρωπος μόλις γεννηθεί καθίσταται αυτομάτως ένοχος και υπόδικος του Θεού. Ο άνθρωπος αντίθετα γεννιέται φύσει καλός και πιστός. Αν ακολουθήσει τη θρησκεία η οποία έχει προεγγραφεί στην φύση του, μπορεί να φτάσει στον αιώνιο παράδεισο. Όμως η αμαρτία του γενάρχη έχει διασαλεύσει την διανοητική κατάστασή του που του επέτρεπε να κρίνει και να αποφασίσει με ικανότητα. Ο άνθρωπος έχει πλασθεί φύσει ικανός για τη θεογνωσία και ταυτοχρόνως επιρρεπής προς την αμαρτία. Εκ της δημιουργίας του ο άνθρωπος είναι ταπεινός και ασήμαντος. Είναι φύσει ασθενής και υποφέρει φύσει από την πείνα και την δίψα. Όλη του η ζωή είναι μέσα στην άγνοια. Ο θάνατος όμως που είναι το τέλος του ανθρώπου δεν είναι συνέπεια της παρακοής του πρωτόπλαστου, αλλά επειδή πλάστηκε φύσει θνητός.

Για του μουσουλμάνους μυστικούς ο πόνος είναι η κληρονομιά του προπάτορος Αδάμ.

Ο διάβολος

Ο Iblis ανήκε στις τάξεις των πνευμάτων και ήταν ισάξιος των αγγέλων οι οποίοι βρίσκονταν κοντά στον θρόνο του Θεού και δοξολογούσαν τον Θεό. Όμως μετά τη δημιουργία του ανθρώπου κλήθηκαν να προσκυνήσουν τον άνθρωπο αλλά ο διάβολος αρνήθηκε θεωρώντας πως αυτός ήταν ανώτερος των ανθρώπων. Η άρνησή του είχε ως συνέπεια να καταστεί καταραμένος και να εκδιωχθεί του παραδείσου.

Μετά την απομάκρυνσή του από τον παράδεισο εργάζεται συστηματικά στο να οδηγήσει τον άνθρωπο στην παραπλάνηση και στην καταστροφή του διότι θεωρεί τον άνθρωπο αίτιο της πτώσης του και θέλει να τον εκδικηθεί.

Η ισλαμική εσχατολογία

Ο θάνατος για το Ισλάμ δεν συνιστά το τέλος της ανθρώπινης ύπαρξης. Καθώς πιστεύεται η παντοδυναμία του Θεού, άρα η ζωή και ο θάνατος βρίσκονται στα χέρια του Θεού. Άρα ο Θεός μπορεί και να αναστήσει τους νεκρούς. Με την προοπτική του θανάτου αποτιμώνται και ο παρόν κόσμος, ο οποίος χαρακτηρίζεται από ρευστότητα και μεταβλητότητα. Τα αγαθά το παρόντος κόσμου είναι πρόσκαιρα. Στους 12ο και 13ο αιώνες σε ορισμένους μυστικούς διανοουμένους κυριάρχησε ένας πεσιμισμός για την ζωή και ένας αγνωστικισμός συνδυασμένος με στοχαστική και παιδαγωγική για τον θάνατο προοπτική.

Μόλις ο άνθρωπος πεθαίνει περιέρχεται στην κατάσταση του φραγμού ή του τάφου, barzakh ήqabr. Επειδή οι Μουσουλμάνοι προβληματίστηκαν σχετικά με την κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο Μωάμεθ όταν πέθανε, δηλαδή στον ουρανό ή στον τάφο, βασιζόμενοι στην άποψη του Προφήτη τους πως οι μάρτυρες της πίστεως βρίσκονταν στον ουρανό αναλογικά θεώρησαν πως πολύ περισσότερο ο Μωάμεθ θα βρισκότανε κοντά στον Θεό. Προεκτεινομένης της διδασκαλίας αυτής διατυπώθηκαν δύο θέσεις: ή ότι οι νεκροί είναι σε κατάσταση ύπνου αναμένοντας την σάλπιγγα της ανάστασης ή έχει πραγματοποιηθεί μερική κρίση των ανθρώπων από τους αγγέλους Munkar και Nakir, κατά την οποία οι μεν πιστοί προγεύονται τα αγαθά του παραδείσου οι δε άπιστοι τα βάσανα της κόλασης.

Σε κάθε περίπτωση προβάλλεται η προσδοκία της ανάστασης και η τελική κρίση, κάτι που έχουν υιοθετήσει εκ του Χριστιανισμού. Την ημέρα της ανάστασης η παλαιά δημιουργία δεν θα αποκατασταθεί στην προηγούμενη κατάστασή της, αλλά θα δημιουργηθεί νέος ουρανός και νέα γη. Το αναστημένο ανθρώπινο σώμα θα είναι διάφορο του προηγούμενο. Ποια θα είναι όμως η φύση τους μας είναι άγνωστο.

Της έσχατης ημέρας θα προηγηθούν οι εμφανίσεις δέκα διαδοχικών σημείων: του καπνού, του αντίχριστου (dajjal), του θηρίου, της άφιξης του Χριστού, του ερχομού των πανίσχυρων γιγάντων Ya juj και Ma juj (δηλαδή των Gog και Magog), τρεις καταπόσεις της γης και τέλος η εμφάνιση του φωτός το οποίο θα κατευθύνει τους ανθρώπους στον τόπο πραγματοποίησης της τελικής κρίσης.

O Mahdi είναι θα εμφανιστεί στα έσχατα. Είναι ένα πρόσωπο με μεσσιανικές ιδιότητες το οποίο θα αποκαταστήσει τη θρησκεία του Ισλάμ σε όλη τη γη. Χωρίς να συνιστά επίσημη διδασκαλία του σουνιτικού ισλάμ έχει ασκήσει τη μεγαλύτερη επιρροή στη λαϊκή ευσέβεια. Ο Dajjal, είναι ο μουσουλμάνος αντίχριστος και θα εμφανιστεί είτε πριν είτε μετά τον ερχομό του Mahdi προκαλώντας καταστροφές και φρίκη σε όλη την ανθρωπότητα. Εναντίον του ο Αλλάχ θα στείλει τον υιό της Μαρίας ο οποίος θα καταδιώξει και θα σκοτώσει τον Dajjal. Τότε θα οδηγήσει όλους τους χριστιανούς στον ισλαμισμό.

Της τελικής κρίσεως θα προηγηθούν τρία διαδοχικά σαλπίσματα των αγγέλων: στο πρώτο θα καταστραφεί ο κόσμος, στο δεύτερο θα θανατωθεί κάθε τι έμψυχο, άνθρωποι και άγγελοι και στο τελικό τρίτο, οι άγγελοι θα συγκεντρώσουν από κάθε άκρη του κόσμου όλους τους ανθρώπους ενώπιον του κριτή θεού.

Η κρίση θα γίνει ενώπιον του Θεού βάσει ενός βιβλίου πράξεων κάθε ανθρώπου, στο οποίο συμπληρώνουν και καταγράφουν δυο φύλακες άγγελοι. Ο ζυγός της δικαιοσύνης θα αποδώσει με κάθε ακρίβεια κάθε πράξη ανθρώπινη.Μετά την ολοκλήρωση της κρίσεως οι με δίκαιοι θα πορευθούν στον παράδεισο οι δε άδικοι στην κόλαση. Στην λαϊκή ισλαμική εσχατολογία όλοι οι άνθρωποι θα διέλθουν από μια λεπτή σαν μια τρίχα γέφυρα και κοφτερή σαν ξίφος. Αυτή οδηγεί ή στον παράδεισο ή στην κόλαση και από κάτω της βρίσκεται η άβυσσος του Άδη. Οι πιστοί διαπεραιώνονται ευκόλως ενώ οι άπιστοι πέφτουν στο χάος.

Η κόλαση ή jahannam (=γέννα) ή Sa ir και hutama (έντονο και αδηφάγο πυρ).Περιγράφεται ως ένας τρομερό τέρας, άβυσσος με απύθμενο βάθος και κοιλάδα πυρακτωμένη. Είναι γεμάτη δηλητηριώδη δέντρα, δυσώδη νερά και γεμάτη φωτιά. Διακρίνεται σε επτά ορόφους με διάφορα διαμερίσματα στα οποία οι αμαρτωλοί αναλόγως των αμαρτιών τους υφίστανται και τιμωρίες. Για τους μουσουλμάνους μυστικούς η κόλαση αποκτά άλλο περιεχόμενο, ηθικό και συμβολικό. Δεν είναι τόπος βασανισμού και τιμωριών αλλά εξαγνισμού. Μόνο οι μουσουλμάνοι εκεί καθαρίζονται από τις συνέπειες των κακών πράξεών τους και οδηγούνται στον παράδεισο. Πιο ριζοσπάστες μουσουλμάνοι θεολόγοι υποστηρίζουν πως τελικά θα σωθούν όλοι οι άνθρωποι κι όχι μόνο οι μουσουλμάνοι, ακόμα και ο διάβολος.

Ο παράδεισος περιγράφεται όπως θα τον φαντάζονταν ένας βεδουΐνος του 7ου αι. μ.Χ. Περιγράφεται ως κήπος κατάφυτος και δροσερός, που το διασχίζουν ποτάμια και έχει δέντρα με άφθονους καρπούς. Οι ευρισκόμενοι σε αυτόν θα φέρουν χιτώνες διακοσμημένους με χρυσά στολίδια ενώ θα τους σερβίρουν κρασί νέοι, ενώ νεαρές παρθένες, (huri) θα τους περιποιούνται.Οι μυστικοί του Ισλάμ όμως κατ'επίδραση του Χριστιανισμού είδαν τον παράδεισο ως σύμβολο μιας πνευματικής κατάστασης διαρκούς θέας του Θεού.

Ισλαμικός μυστικισμός

Ήδη από τις αρχές του 8ου αιώνα εντοπίζονται οι πρώτοι μουσουλμάνοι ασκητές. Η κλασική ονομασία του ρεύματός αυτού είναι σουφισμός (tasawwuf). Sūfī είναι αυτός που φέρει απλά μάλινα ενδήματα και η ονομασία επικράτησε από το 815 μ.Χ. για τους μουσουλμάνους ασκητές.

Με υπόστρωμα βασικά στοιχεία της ισλαμικής ευσέβειας (προσδοκία του τέλους, παροδικότητα κόσμου, η ζωή στερείται νοήματος) και την εγγύτητα της ανθρώπινης ψυχης με τον Θεό στο Κοράνι, στοιχεία του χριστιανικού ασκητισμού και νεοπλατωνικές αντιλήψεις, οι σούφι επιθυμούν την πλήρη παράδοση στον Αλλάχ, με την περισυλλογή τη θεωρία και τη συχνή δοξολογική αναφώνηση του Θείου ονόματος.

Οι Πέντε Στύλοι της Τηρήσεως

Κάθε μουσουλμάνος έχει 5 υποχρεώσεις στην ζωή του, τους Πέντε Στύλους της Τηρήσεως. Δεν είναι η δογματική διδασκαλία, αλλά η τήρηση των εντολών, όχι το μυστήριο,αλλά η έμπρακτη απόδειξη της αφοσίωσης στον νόμο του Θεού. Αυτοί είναι πρακτικοί στη σύλληψή τους, προσφέροντας στους μουσουλμάνους ένα πλαίσιο θρησκευτικό και πολιτικό μαζί. Είναι οι εξής, όπως περιγράφονται στο Κοράνιο:

1. Η ομολογία της πίστης, (Shahada) σαχάντα, ότι δηλαδή «Δεν υπάρχει άλλος θεός εκτός από τον Θεό (αραβικά Αλλάχ)· ο Μωάμεθ είναι ο προφήτης (ή αγγελιοφόρος) του Θεού». (Σούρα 33:40).Η ομολογία αυτή δεν υπάρχει αυτοτελής στο Κοράνιο ωστόσο συνοψίζει την κεντρική διδασκαλία του Ισλάμ. O όρος σαχάντα εντοπίζεται δύο φορές στο Κοράνιο και όποιος την εκφέρει γίνεται πιστός και μέλος της umma. Επίσης η σαχάντα μπορεί να αποτελέσει πολεμική κραυγή όσων μουσουλμάνων θεωρούν πως υπάρχει κάτι που υπερβαίνει τη σχετικότητα αυτού του κόσμου.
2. Η προσευχή, σαλάτ (ή σαλάχ), βασική λατρευτική πράξη του Μουσουλμάνου, τελετουργία δοξασμού του Θεού και υποταγής στον Θεό η οποία πρέπει να γίνεται πέντε φορές την ημέρα κατά προτίμηση στο τζαμί κοιτάζοντας προς τη Μέκκα (κίμπλα) (η δεύτερη προσευχή της Παρασκευής πρέπει να γίνεται στο τζαμί από κοινού. Αυτή η προσευχή της Παρασκευής εκφράζει τον κατεξοχήν κοινωνικό χαρακτήρα της προσευχής. Εκεί ο imam ενώπιον της σύναξης απαγγέλει τους καθορισμένους στίχους του Κορανίου,ενώ οι πιστοί πίσω του στοιχισμένοι εκτελούν τις προβλεπόμενες κινήσεις). (Σούρα 2:144). Ο όρος salat απαντάται 67 φορές στο Κοράνιο ενώ από αυτές οι 33 φορές βρίσκονται σε σούρες που ανήκουν στην περίοδο που ο προφήτης βρισκόταν στην Μεδίνα πλέον και είχε ιδρύσει την πρώτη κοινότητα των πιστών. Είναι ένα συλλογικό καθήκον προς την κοινότητα των πιστών. Επαναλαμβάνεται πέντε φορές την ημέρα με τρόπο τελετουργικό. Το πρωί μεταξύ χαραυγής και ανατολής του ήλιου, το μεσημέρι, γύρω στις 3 το απόγευμα, μετά την δύση του ήλιου, και το βράδυ όταν είναι σκοτάδι. Το Κοράνιο αναφέρει μόνο τρεις υποχρεωτικές προσευχές τονίζοντας κυρίως την μεσημβρινή προσευχή. Στη Χαντίθ όμως ξεκαθαρίζεται ο αριθμός των προσευχών και η χρονική στιγμή που πραγματοποιούνται. Οι πιο ευσεβείς προσεύχονται οκτώ φορές την ημέρα.Επίσης όσοι λόγω κωλυμάτων δεν μπορούν να τηρήσουν το ωράριο της προσευχής μπορούν να μεταθέσουν άλλες ώρες την προσευχή τους. Σε πολεμικές συγκυρίες το μισό στράτευμα προσεύχεται και το άλλο μισό είναι σε στρατιωτική ετοιμότητα. Πριν την προσευχή επιβάλλεται τελετουργική νίψη του προσώπου, των χεριών, των αγκώνων και των ποδιών μέχρι τους αστραγάλους. Η προσευχή γίνεται σε καθαρό μέρος και πάνω σε χαλί. Βασίκά η προσευχή χωρίζεται σε σύντομες αναφωνήσεις, όπως Allah akbar, δηλαδή ο Θεός είναι μεγάλος και η δοξολογική έκφραση, subhana llahi, δηλαδή Κηρύσσω την δόξα του Θεού ή Δόξα τω Θεώ (tasbih). Η προσευχή περιλαμβάνει κορανικές περικοπές με κυριότερη την πρώτη σούρα (Fatiha=Έναρξη) Η κατεύθυνση της προσευχής γίνεται προς την πόλη της Μέκκας και η κατεύθυνση ονομάζεται qibla. Αρχικός προσανατολισμός ήταν τα Ιεροσόλυμα, επειδή θεωρούσε το νέο μονοθεϊσμό του ο Μωάμεθ συνέχεια και τελείωση της θρησκείας του Αβραάμ και του Μωυσή. Μετά τη διαμονή στη Μεδίνα άλλαξε κατεύθυνση προς την Μέκκα και ιδιαίτερα την Κάαμπα, για να τονίσει τον βαθμό απομάκρυνσής του από τους Ιουδαίους οι οποίοι είχαν απορρίψει το μήνυμά του.
3. Η ελεημοσύνη, ζακάτ, υποχρέωση δηλαδή να δίνει κανείς ένα ποσοστό του εισοδήματός του και της αξίας κάποιας ιδιοκτησίας στους φτωχούς. Δίνοντάς το, συμβάλλει στον εξαγνισμό της υπόλοιπης περιουσίας του, ή συνιστά εξιλέωση για διάφορες αμαρτίες ή παραβάσεις άλλων καθηκόντων. Σε όσες χώρες έχει καταργηθεί, η ελεημοσύνη γίνεται όπως και στις Χριστιανικές χώρες, δηλαδή σαν εθελοντισμό. (Σούρα 24:56)82 εδάφια στο Κοράνιο αναφέρονται σε αυτήν ως στοιχειώδες χρέος προς την κοινότητα. Αν πρόκειται για γεωργική περιουσία αντισοιχεί με το 10% της ετήσια σοδειάς αν αρδεύεται φυσικώς και στο 5% αν αρδεύεται τεχνητως. Προς το 1/40 των οικονομιών του πιστού αντιστοιχεί το ποσό της ελεημοσύνης. Πολλοί ερμηνευτές των ισλαμικών κοινωνιών θεωρούν πως αυτή η ελεημοσύνη παράλληλα με την κανονική κρατική φορολογία μπορεί να καλύψει τον προϋπολογισμό των μουσουλμανικών κρατών και να αντισταθμίσεις το καπιταλιστικό ή κομμουνιστικό οικονομικό μοντέλο Αποδέκτες της ελεημοσύνης είναι οι φτωχοί,οι απελευθερωμένοι δούλοι,οι χρεωμένοι, οι οδοιπόροι και οι ανάπηροι των θρησκευτικών πολέμων.
4. Η νηστεία, σάουμ. Kατά τη διάρκεια του Ραμαντάν (Ραμαζανιού), του 9ου μήνα του ισλαμικού ημερολογίου, απαγορεύεται το φαγητό, το ποτό (ακόμα και νερό), το κάπνισμα και οι σαρκικές σχέσεις από την ανατολή μέχρι τη δύση του ηλίου. (Σούρα 2:180-182). Οι απαγορεύσεις εκτείνονται μέχρις και της όσφρησης αρώματος και της χρήσεως ενέσεως. Επίσης απαγορεύται ο ασπασμός και το φτύσιμο. Βάση αυτών των απαγορεύσεων είναι να μην μπει τίποτε εντός του σώματος. Η νηστεία αφορά άνδρες και γυναίκες άνω των 14 ετών και όσων είναι σωματικώς και ψυχικώς υγιείς. Της νηστείας εξαιρούνται οι γυναίκες σε κατάσταση εγκυμοσύνης, οι ταξιδιώτες. Εκ των υστέρων όμως είναι υποχρεωμένοι να νηστέψουν. Η νηστεία έχει αξία σε συνδυασμό με την τήρηση και άλλων εντολών: κατά τον Abu Haira ο Προφήτης είπε πως αν κάποιος κατά τον μήνα Ραμαντάν λέει ψέματα ή πράττει πονηρές πράξεις καθόλου δεν ευχαριστεί τον Θεό αν νηστεύει. Αν κάποιος μουσουλμάνος παραβιάσει την νηστεία τιμωρείται και για να εξιλεωθεί παραγματοποιεί ελεημοσύνες. Η νηστεία λειτουργεί εξιλεωτικά για τη διάπραξη αμαρτιών αλλά δεν πρέπει να γίνεται την Παρασκευή, το Σάββατο ή την Κυριακή.
5. Η ιερή αποδημία ή προσκύνημα, Χατζ, στη Μέκκα, και στον τάφο του προφήτη στην Μεδίνα. Κάθε πιστός τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του θα πρέπει να επισκεφθεί τους ιερούς τόπους του Ισλάμ «αν μπορεί να αντεπεξέλθει στα έξοδα», τον 12ο μήνα του ισλαμικού ημερολογίου και αν μπορεί να εξασφαλιστεί την διαβίωση της οικογένειάς του κατά την απουσία του. (Σούρα 3:87)Διάχυτη ήταν η πεποίθηση πως όποιος πέθαινε κατά τη διάρκεια του Χατζ ήταν μάρτυρας (shahid) Το προσκύνημα ενισχύει την ταυτότητα των μουσουλμάνων και την αίσθηση ότι ανήκουν στην umma, συνιστώντας ένα μέσο για την διεθνή ενότητά της.

Jihād: ο ιερός πόλεμος

To Jihād θεωρείται από πολλούς ένα από τα πέντε καθήκοντα ή νόμους του Ισλάμ (ibadat). Συνδέεται με την προσπάθεια του πιστού να φτάσει σε πνευματική τελειότητα. Είναι το πνευματικό ή μεγάλο Jihād. Υπάρχει ακόμα και το φυσικό και μικρότερο Jihad το οποίο αναφέρεται στη στρατιωτική δράση και εξάπλωση του Ισλάμ. Δεν αποτελεί ατομικό καθήκον για κάθε μουσουλμάνο χωριστά, αλλά καθήκον ολόκληρης της κοινωνίας. Ενίοτε αναφέρεται και ως διαμαρτυρία κατά των καταχρήσεων των μουσουλμάνων αρχόντων.

Διάφορα Κορανικά χωρία θεμελιώνουν αυτή την πολεμική σε βάρος των απίστων: (Η Αγελάδα, 2, 191)(Η Μετάνοια, 9, 5)

Η περί Jihad αντίληψη του Ισλάμ καταδεικνύει πως το θρήσκευμα αυτό είναι και πολιτικό μέγεθος και ένα κράτος.

Για τους μυστικούς του Ισλάμ σημαίνει τον ασταμάτητο εσωτερικό πνευματικό αγώνα εναντίον των παθών, τα οποία δεσμεύουν την πνευματική ελευθερία του ανθρώπου.

Εορτές και άλλες λατρευτικές εκδηλώσεις

Η έναρξη του μουσουλμανικού έτους ξεκινά με την εορτή της Εγίρας τη 1η του μηνός Muharram. Την 10 η του ίδιου μήνα εορτάζεται η ανάμνηση της Δημιουργίας του κόσμου και του ανθρώπου. Την 12η του τρίτου μήνα, του Rabi-al-Awwal πανηγυρίζεται η γέννηση του Μωάμεθ (Mawlid al-Nabi) Οι Σουννίτες δεν τιμούν την ημέρα αυτή ιδιαιτέρως. Στις 27 του έβδομου μουσουλμανικού μήνα Rajab εορτάζεται το νυχτερινό ταξίδι του Προφήτη στον ουρανό (Lailat al mi raj). Στα μέσα του όγδοου μήνα Sha ban τιμάται ο καθορισμός της κατεύθυνσης της προσευχής της qibla.

Τον 9 ένατο σεληνιακό μήνα Ramadan η θρησκευτικότητά τους είναι σε έξαρση, επειδή πρόκειται για την κατ'εξοχήν περίοδο της νηστείας και γενικότερης αυτοπειθαρχίας. Στην περίοδο αυτή ξεχωρίζουν οι η νύχτα από την 23η προς την 24η του μηνός, η λεγόμενη νύχτα της δυνάμεως οπότε κατέβηκε το Κοράνιο από τον ουρανό. Τότε κατά τους ευσεβείς μουσουλμάνους κατεβαίνουν οι άγγελοι στα τεμένη και πραγματοποιούν κάθε ευχή κάθε μουσουλμάνου.

Τη 1η μέρα του δέκατου μήνα Shawwal διακόπτεται η νηστεία. Είναι γνωστή ως Id al-Fitr ή Id al Saghir, Εορτή του τέλους της νηστείας ή Μικρή εορτή. Mε την εμφάνιση της νέας σελήνης ξεκινά η εορτή. Οι πιστοί συναθροίζονται μέσα και έξω από τα τεμένη για να προσευχηθούν ενώ ανταλλάσσονται επισκέψεις μεταξύ φίλων και συγγενών, δίνονται βοηθήματα σε φτωχούς και γίνονται επισκέψεις στους τάφους συγγενικών προσώπων. Στον τελευταίο, 12ο μήνα τον Dhu-l-Hijja τελείται το μεγάλο προσκύνημα στη Μέκκα. Οι μη συμμετέχοντες σε αυτό αυτοπροσώπως συμμετέχουν στην εορτή Id al Kabir ή Id al Adha, όταν στην 10η του 12ου μηνός τελούν θυσία, σε ανάμνηση της θυσίας του Αβραάμ. Έχει προηγηθεί νηστεία. Η προετοιμασία της τροφής που θα καταναλωθεί εκείνη την ημέρα συνοδεύεται από προσευχές για ανάμνηση του Προφήτη και των μελών της οικογένειάς του. Αγοράζεται ζώο το οποίο προορίζεται για θυσία με το κεφάλι του στραμμένο προς προς την Μέκκα. Την ίδια ημέρα πηγαίνουν στα νεκροταφεία.

Υπάρχουν επίσης εορτές αποχαιρετισμού ή υποδοχής για όσους επιστρέφουν από την hajj δηλαδή το ιερό προσκύνημα στην Μέκκα.

Για τους Σιίτες κατ'εξοχήν εορτή είναι η ανάμνηση του θανάτου του Αλή και των υιών του Χασάν και Χουσαΐν. Χρονικά τοποθετείται το πρώτο δεκαήμερο του μουσουλμανικού έτους Στους υπαίθριους χώρους στήνονται μαύρες σκηνές διακοσμημένες με κεριά, όπλα, σημαίες και λάβαρα που φέρουν την εικόνα του χεριού του Αλή ή της Φάτιμα: τα πέντε δάκτυλα συμβολίζουν τους κατά σάρκα συγγενείς του Μωέμεθ, δηλαδή τους Φάτιμα, Αλή, Χασάν, Χουσαΐν. Οι πιστοί φτάνουν εκεί ατημέλητοι, σε πένθιμη κατάσταση και ακούν από διάφορους κήρυκες την εξιστόρηση των παθών του Χουσαΐν. Για 9 ημέρες άνδρες ημίγυμνοι με χρωματισμένα τα στήθη τους κόκκινα ή μαύρα αρχίζουν να αυτομαστιγώνονται με αλυσίδες και ξίφη χορεύοντας σε έκσταση. Τη 10η ημέρα γίνεται η αναπαράσταση της ταφής του Χουσαΐν. Η αναπαράσταση ολοκληρώνεται όταν ο Μωάθεθ λαμβάνει από τον αρχάγγελο Γαβριήλ το κλειδί της μεσιτείας και το παραδίδει στον Χουσαΐν δίνοντάς του την προτροπή να ελευθερώσει τους οπαδούς του από τα βάσανα και να τους κατευθύνει στον Παράδεισο. Επίκεντρο των εορτών είναι η Καρμπάλα του Ιράκ, ο τόπος θανάτου του Χουσαΐν.

Έλλειψη ιερατείου και μυστηρίων

Κατά το ισλάμ ο Μωάμεθ δεν είναι μεσίτης και λυτρωτής, αλλά απόστολος και προφήτης του Θεού. Το μόνο θείο που προσκομίζει στην ανθρωπότητα είναι το Κοράνιο. Δεν ήλθε για να λυτρώσει τον άνθρωπο από τις αμαρτίες, αλλά να του δείξει τον σωστό δρόμο του μονοθεϊσμού. Έτσι δεν υπάρχει και ιερατείο και μυστήρια. Επειδή πίστη και κράτος συνιστούν κάτι το ενιαίο και αδιαχώριστο για το Ισλάμ, άρα οι κρατικοί λειτουργοί, ασκούν και τα θρησκευτικά καθήκοντα. Οι πιστοί συγκροτημένοι σε κοινότητα υπό την άμεση κυριαρχία του Θεού, υπόκεινται στην διδακτική αυθεντία του Θεού, δια του Κορανίου. Οι νομοδιδάσκαλοι ή ulama(γνώστης, ειδήμων) είναι τα αρμόδια εκείνα πρόσωπα για την ερμηνεία του ιερού νόμου. Είναι λαϊκοί, άρρενες, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο ιερατικό χάρισμα.

Στο σιιτικό Ισλάμ ο Ιμάμ είναι ο συνεχιστής του χαρισματικού αρχηγού μέσα από την ενοίκιση σε αυτόν του χαρίσματος του κρυμμένου Ιμάμ ή του προϋπάρχοντος φωτός του Μωάμεθ και του Αλή. Ωστόσο περιορίζονται στην αλάνθαστη ερμηνεία του νόμου χωρίς να τελούν μυστήρια. Η προσευχή είναι η μόνη λατρευτική πράξη με αποδέκτη τον Θεό στο Ισλάμ. Τύποις με το πέρασμα των χρόνων συγκροτήθηκε ένα τύποις ιερατείο με συγκεκριμένη ιεραρχία: χαλίφης, ιμάμ, μουεζίνης, χατίπ, Ουλαμά, μουφτής, καδής. Όμως πρόκειται για αιρετά πρόσωπα της κοινότητας χωρίς να φέρουν την ειδική μυστηριακή ιεροσύνη. Ο Ιμάμ είναι ο οδηγός των πιστών στην τέλεση της προσευχής και κυρίως της μεσημεριανής της Παρασκευής.

Ο χαλίφης έχει εκλείψει καθώς έχει εκλείψει και η αυτοκρατορία. Ο μουεζίνης ανεβαίνει στον μιναρέ και καλεί τους πιστούς για την προσευχή. Ο Χατίπ αναγιγνώσκει και κηρύττει το Κοράνιο. Ο καδής έχει δικαστικές αρμοδιότητες επί τη βάσει της σαρία (sharia). Ο μουφτής είναι ο κατεξοχήν νομοδιδάσκαλος ο οποίος πρέπει να ερμηνεύει τον νόμο και να αναπτύσσει επ' αυτού νέες διδασκαλίες και ερμηνείες και να καθορίζει τις ήδη διατυπωμένες διατάξεις βάσει των οποίων ο καδής θα κρίνει ανάλογα την περίπτωση.

Η σπουδή του ισλαμικού λόγου

Οι θεολόγοι-νομοδιδάσκαλοι ή ulamā είναι οι αρμόδιοι μελετητές του ισλαμικού λόγου. Η γνώση τους καλύπτει το Κοράνιο και της sunna του προφήτη. Καλύπτει όμως και άλλα πεδία, όπως τη νομική, την ισλαμική ιστορία, τα μαθηματικά, την αστρονομία, τη λογική, τη φιλοσοφία και τη ρητορική. Επίσης τη γλωσσολογική και γραμματική μελέτη της αραβικής γλώσσας, την αραβική και περσική φιλολογία. Η έκφραση του ισλαμικού λόγου συνιστά ένα από τα θεμέλια της πολιτικής εξουσίας, άρα ο ρόλος των ulama είναι και πολιτικός. Πάντως προϊόντως του χρόνου οι επιστήμες που στηρίζονταν στην επαγωγική μέθοδο (μαθηματικά, λογική, φιλοσοφία) περιθωριοποιούνται σε βάρος εκείνων που στηρίζονται στη θεία αποκάλυψη (ηθική,θεολογία, μελέτη του Κορανίου και hadith). Καθώς η εκπαίδευση δεν ήταν κάτι διακριτό και δεν αφορούσε την πλειοψηφία των μουσουλμάνων, συνδεόταν κυρίως με τους σπουδαστές που μελλοντικά θα γίνονταν alim (ιατροί,νομικοί, αστρονόμοι,ρήτορες). H madrasa ήταν μορφωτικό ίδρυμα και τζαμί μαζί. Στην πορεία αυτονομήθηκε αποκτώντας ιδιαίτερους χώρους βοηθητικούς. Ενιαίο πρόγραμμα σπουδών δεν υπήρχε, ούτε εξετάσεις εισόδου ή δίδακτρα (χορηγούνταν από τοπικούς ηγεμόνες, την κεντρική κυβέρνηση, δωρέες πιστών) με αποτέλεσμα να ενθαρρύνεται η εκπαιδευτική κινητικότητα των σπουδαστών.

Η περί εγκλημάτων αντίληψη του Ισλάμ

Για να καταλογισθεί μια πράξη σε κάποιον άνθρωπο σύμφωνα με το Ισλάμ πρέπει ο ίδιος να γνωρίζει τον άδικο χαρακτήρα της και να έχει αποδεχθεί με πράξεις ή παραλείψεις του την εκτέλεσή της. Η άγνοια του άδικου μιας πράξης δεν επιτρέπεται αφού κάθε αμάρτημα είναι πράξη αποδοκιμαστέα από την Πολιτεία. Στηριζόμενο στην θεϊκή υφή της νομοθεσίας του το Ισλάμ διακρίνει σε δύο ομάδες τα εγκλήματα: τα χουντούτ που είναι επτά, η μοιχεία, η δυσφήμηση, η κατανάλωση οινοπνευματωδών ποτών, η κλοπή, η μεγάλη κλοπή, η αλλαξοπιστία και η παράνομη εξέγερση. Εδώ η ποινή απορρέει από τον Θεό και δεν υπάρχει περιθώριο απονομής καμίας χάριτος. Το προστατευόμενο έννομο αγαθό ανήκει στον ίδιο τον Θεό και δεν αφορά στα άτομα. Ωστόσο αν επιβληθεί επίγειος κολασμός τότε μεταθανάτια μπορεί και να αρθεί. Ο ρόλος του δικαστή σε αυτά τα εγκλήματα είναι περιορισμένος ή ανύπαρκτος επειδή μόνο εφαρμόζει αμέσως την προβλεπόμενη από την νομοκανονική παράδοση.

Τααζήρ είναι η άλλη ομάδα εγκλημάτων χωρίς ακριβή αριθμητικό καθορισμό αυτών. Συνήθως αναφέρονται τα μνημονευόμενα στην σαρία όπως ο τοκογλυφία, η αθέτηση της εμπιστοσύνης, η δωροδοκία και ότι άλλο θα μπορούσε να καθορισθεί από τον εκάστοτε δικαστή.

Για ορισμένους μελετητές του Ισλαμικού δικαίου υπάρχει και μία τρίτη ομάδα εγκλημάτων η αλ κεσάς (τιμωρία) στην οποία εμπίπτουν πέντε εγκλήματα όπως ο εκ προθέσεως φόνος,ο εξ αμελείας φόνος, ο εκ προθέσεως τραυματισμός ή και ο απλός δαρμός εξ αμελείας. Εδώ η προβλεπόμενη ποινή είναι η ταυτοπάθεια, δηλαδή να υποστεί ο ίδιος ο δράστης την πράξη του. Η ποινική μεταχείριση εδώ ομοιάζει με το ιουδαϊκό δίκαιο. Ωστόσο το Κοράνιο δέχεται ο παθών ή οικείοι του να δώσουν χάρη ή να ζητήσουν αποζημίωση.

Στα πλαίσια της αντεγκληματικής πολιτικής του Ισλάμ εντάσσονται και οι σωματικές τιμωρίες, κατά την εφαρμογή των οποίων προστατεύονται τα αισθητήρια όργανα του ανθρώπου.

Το Ισλάμ στην Ευρώπη

Η ραγδαία ανάπτυξη του Ισλάμ στην Ευρώπη έχει προκαλέσει έναν δημόσιο διάλογο σχετικά με την θέση της θρησκείας στο χώρο των κοσμικών, μη θεοκρατικών κρατών και διαφωνίες πάνω σε θέματα όπως είναι η χρήση της Niqab στην Γαλλία και της Burga στο Βέλγιο, η απαγόρευση κατασκευής των μιναρέδων (εξαιρουμένων των τζαμιών) στην Ελβετία και την Ολλανδία, ο αναγκαστικός ακρωτηριασμός των γυναικείων γεννητικών οργάνων και ο γάμος μεταξύ ανηλίκων και ενήλικων και η εφαρμογή της Σαρία. Το Ισλάμ είναι η ταχύτερη αναπτυσσόμενη θρησκεία στην Ευρώπη, ώστε σήμερα οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί στην Ευρώπη κυμαίνονται μεταξύ των 4% - 10% του συνολικού πληθυσμού στα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη. Στην Γαλλία, Γερμανία και Ολλανδία το ποσοστό κυμαίνεται μεταξύ 5%-6% ενώ, στην Ελβετία λίγο πιο πάνω από το 4%. Ολόκληρες περιοχές στην Ευρώπη έχουν γκετοποιηθεί με την εγκληματικότητα να αυξάνεται σταδιακά. Οι έρευνες στην Γαλλία για τις τρομοκρατικές επιθέσεις έδειξαν ότι η γκετοποιημένη περιοχή Μόλενπεκ, στο Βέλγιο, ήταν η επιχειρησιακή βάση των τρομοκρατών. Το βίαιο και καθαρό μήνυμα του Ιερού Πολέμου που η ισλαμική τρομοκρατία έχει κηρύξει ενάντια στις Αξίες του δυτικού πολιτισμού έχει διευρύνει κατά πολύ τις επιχειρησιακές δυνατότητες των τρομοκρατών.

Το 1980, το Ισλαμικό Συμβούλιο της Ευρώπης έδωσε τις εντολές του εκδίδοντας ένα σημαντικό βιβλίο, το Ισλαμικές Κοινότητες Σε Μη Ισλαμικά Κράτη. Εκεί διατυπώνεται η ατζέντα του Ισλάμ στην Ευρωπαϊκή Ένωση: «Η ισλαμική ταυτότητα θα χαθεί μέσα στην Ευρώπη, οι μουσουλμάνοι θα απορροφηθούν, εάν δεν παρθούν αμέσως μέτρα. Το ζητούμενο είναι να δημιουργηθούν ισλαμικές νησίδες μέσα στις χριστιανικές πόλεις και να ζουν όλοι μαζί σε αυτές τις νησίδες-γκέτο, ώστε οι οικογένειες να ζουν με ομόθρησκους και όχι σκόρπιες στο χριστιανικό περιβάλλον. Σε αυτές τις νησίδες-γκέτο πρέπει να φτιαχτούν αμέσως τζαμιά, κοινοτικά κέντρα και σχολεία διδασκαλίας του Κορανίου. Απώτερος σκοπός είναι τα γκέτο να μαζεύουν κάθε νέο μουσουλμάνο μετανάστη, έτσι ώστε τελικά το γκέτο να αποκτήσει δύναμη επιβολής και σιγά-σιγά να γίνεται πλειοψηφία στην πόλη».

Ακολουθώντας αυτές τις οδηγίες, οι τρομοκράτες έχουν δημιουργήσει με άνεση τις βάσεις τους. Στην Χάγη έχει στηθεί το διαβόητο «τρίγωνο της Σαρία» ή «μίνι χαλιφάτο», στην Γαλλία τα γνωστά «προάστια» (banlieues), στο Βέλγιο το Μόλενμπεκ, κ.ο.κ. –περιοχές όπου εφαρμόζεται ο ισλαμικός νόμος της Σαρία και είναι άντρα τρομοκρατίας. Στο Λονδίνο, η περιοχή Τάουερ Χάμλετς είναι η πολυπληθέστερη ισλαμική πόλη της Αγγλίας και η ζωή εκεί καθοδηγείται από το Ισλάμ.

Στο κέντρο της Αθήνας έχει διαπιστωθεί ένα περίεργο φαινόμενο που έχει κάνει την εμφάνισή του στο κέντρο της Αθήνας και περιγράφεται με τη λέξη mutaween (μουταβίν).Πρόκειται για μια ιδιότυπη ισλαμική αστυνομία που εφαρμόζει τους νόμους της Σαρίας στους μουσουλμάνους της περιοχής.

Η θέση της γυναίκας στο Ισλάμ

Η ιδιαίτερη θέση των γυναικών της Ανατολής είναι μια πραγματικότητα η οποία συναντάται ακόμη και σήμερα στις περισσότερες περιοχές του «οίκου του Ισλάμ». Η γυναίκα, κατά το Κοράνιο, είναι ίση με τον άνδρα ενώπιον του Θεού. Στην ισλαμική όμως παράδοση, η οποία παραμένει ζωντανή στην πλειοψηφία των μουσουλμανικών κρατών, η δομή της κοινωνίας είναι πατριαρχική και η γυναίκα εμφανίζεται ως υποτελής του ανδρός, ο οποίος τίθεται προστάτης της γυναικός και της οικογένειάς του.

Η μουσουλμάνα γυναίκα εξαρτάται από τη θρησκεία και οφείλει να υπακούει στον Ισλαμικό Νόμο ο οποίος ρυθμίζει διάφορα ζητήματα της ζωής των πιστών όπως τον τρόπο ζωής και ένδυσης, θέματα που προκύπτουν στην κοινωνία και την οικονομία αλλά και τα οικογενειακά, κληρονομικά και λοιπά της δικαιώματα.

Σ' αυτό το πλαίσιο ο ρόλος της γυναίκας καθορίζεται ως αυτός της μητέρας -συζύγου και η εικόνα της ελεύθερης - ανεξάρτητης γυναίκας είναι για τις μουσουλμανικές χώρες αδιανόητο. Η ιδανική γυναίκα είναι η συνετή, η υποταγμένη και η σιωπηλή, η οποία λαμβάνει το σεβασμό και την αναγνώριση μόνο ως έχουσα τον ρόλο της μητέρας.

Ο γάμος επισφραγίζει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής κάθε μουσουλμάνας. Παρόλα αυτά δεν της δίνεται ακόμη σε πολλές περιπτώσεις το δικαίωμα της επιλογής του συζύγου της. Ο πατέρας-κηδεμόνας επιλέγει τον σύζυγό της κόρης του και συνάπτει συμβόλαιο μαζί του, σύμφωνα με το οποίο τον υποχρεώνει να δώσει προίκα στη νύφη. Σκοπός του συμβολαίου είναι αφενός να αποκτήσει η γυναίκα τη δική της περιουσία, αφετέρου να την κατοχυρώσει στην περίπτωση διαζυγίου. Δυστυχώς στη συνέχεια τα χρήματα που έδιναν οι γαμπροί ως προίκα δεν έφταναν ποτέ στα χέρια των γυναικών, αφού τα κρατούσε ο πατέρας της νύφης.

Οι μουσουλμάνοι δίνουν τεράστια σημασία στο θέμα της αγνότητας και της παρθενίας των γυναικών. Η γυναίκα οφείλει να είναι αγνή και να μην έχει σεξουαλικές σχέσεις με άντρες πριν το γάμο, όμως η σεμνότητα πρέπει να την διακρίνει και κατά τη διάρκεια του εγγάμου βίου. Κάθε γυναίκα είναι υποχρεωμένη να έχει συζυγικές σχέσεις με τον άνδρα της, εκτός αν ο τελευταίος δεν έχει καταβάλει το συμφωνημένο μέρος της προίκας η εάν λόγω νηστείας δικαιούται να αρνηθεί. Αδικαιολόγητη άρνηση των συζυγικών σχέσεων δίνει αυτόματα στον άνδρα το δικαίωμα για έκφραση της αποπομπής. Το ίδιο αποτέλεσμα έχει και η τυχόν χρήση αντισυλληπτικών εκ μέρους της γυναίκας.

Στην μουσουλμάνα επιβάλλεται να έχει στάση προσοχής έναντι του συζύγου της και τον υπακούει σε κάθε περίπτωση εκτός και αν αυτός ζητά κάτι που θεωρείται θρησκευτικά απαγορευμένο. Σε αντίθετη περίπτωση το Κοράνι επιτρέπει στους άνδρες να τιμωρούν τις γυναίκες τους σε περιπτώσεις απείθειας, μη εφαρμογής των καθηκόντων τους, αλλά και για λόγους βελτίωσης του χαρακτήρα.

Η θέση της γυναίκας είναι στο σπίτι και χωρίς την άδεια του συζύγου δεν μπορεί να κάνει επισκέψεις, ενώ ακόμη και σήμερα σε πολλές χώρες απαγορεύεται να έχει και ελεύθερη επαγγελματική ζωή. (Περιορισμός που συνεχίζει να υπάρχει ακόμη και σε νεότερες νομοθεσίες, όπως, παραδείγματος χάριν, στην Αίγυπτο, στη Συρία, στο Ιράν και στο Ιράκ.)

Ενδεικτικό παράδειγμα για την θέση της γυναίκας στην μουσουλμανική οικογένεια αποτελεί ο τρόπος λύσης του γάμου σύμφωνα με το ισλαμικό θρησκευτικό δίκαιο. Οι απείθαρχες σύζυγοι μπορούν να εκδιωχθούν από την οικογενειακή εστία με μονομερή απόφαση του συζύγου τους, ο οποίος μπορεί να διαλύσει τον γάμο χωρίς να απαιτείται η συγκατάθεση τους. Η πρακτική αυτή ονομάζεται "Αποπομπή" και τα περιθώρια αντίδρασης της γυναίκας με βάση την Σαρία είναι ελάχιστα. Σε πολλές μάλιστα περιπτώσεις η αποπομπή μπορεί να έχει κιόλας πραγματοποιηθεί χωρίς η αποπεμφθείσα γυναίκα να έχει οποιαδήποτε γνώση αναφορικά με αυτήν.

Παράλληλα σε πολλές μουσουλμανικές χώρες ο άνδρας δικαιούται να παντρευτεί περισσότερες από μία συζύγους αρκεί ο αριθμός αυτών να μην ξεπερνά τον αριθμό των τριών. Έτσι στις χώρες όπου η πολυγαμία επιτρέπεται κανείς δε μπορεί να εξασφαλίσει στην γυναίκα - σύζυγο μονογαμικό καθεστώς καθώς αυτό επαφίεται στις διαθέσεις του άντρα τις οποίες οφείλει αυτή να αποδεχθεί. Η πολυγαμία έχει απαγορευθεί μόνο στην Τουρκία, στην Τυνησία και στην Ακτή του Ελεφαντοστού.

Τέλος ειδική μνεία πρέπει να γίνει στο έθιμο της εκτομής της κλειτορίδας το οποίο δυστυχώς συνεχίζεται ακόμη και σήμερα σε ορισμένα κράτη της Αφρικής. Στηρίζεται στην αντίληψη ότι διαμέσου της εκτομής της κλειτορίδας οι γυναίκες διαφύλασσαν την προγαμιαία αγνότητα. Πολλά βέβαια κορίτσια πέθαιναν αμέσως μετά την διαδικασία, άλλα μολύνονταν και άλλα έμεναν στείρα. Μέχρι σήμερα υπολογίζεται ότι γύρω στα 120-140 εκατομμύρια κορίτσια σε όλο τον κόσμο έχουν υποστεί την κλειτοριδεκτομή. Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών θεωρώντας ότι αυτό το έθιμο προσβάλει τα ανθρώπινα δικαιώματα, κήρυξε ως «Παγκόσμια Ημέρα κατά της Κλειτοριδεκτομής», την 6η Φεβρουαρίου. Υπάρχουν κατά τόπους πολλά είδη εκτομής της κλειτορίδας. Η πιο επώδυνη είναι η φαραωνική περιτομή, η οποία αποτελεί αρχαίο έθιμο της Αιγύπτου. Οι Σουδανοί εφαρμόζουν αυτό το είδος εκτομής, σύμφωνα με το οποίο κόβουν την κλειτορίδα και τα μικρά χείλη των γεννητικών οργάνων και στην συνέχεια ράβουν τα μεγάλα χείλη αφήνοντας μία μικρή είσοδο στον κόλπο για την μεγαλύτερη σεξουαλική ευχαρίστηση του άντρα κατά την δυείσδηση. Σύγχρονες απόπειρες κατανόησης του φαινομένου από κοινωνιολόγους και ανθρωπολόγους, αποδεσμεύουν το έθος αυτό από την ισλαμική θρησκεία και παράδοση και το εντάσσουν στα πολιτιστικά κατάλοιπα επί μέρους περιοχών του κόσμου. Αυτό πάντως που έως σήμερα εκπλήσσει είναι το ότι η πρακτική αυτή, όπου ακόμη υφίσταται, επιβάλλεται κυρίως από γυναίκες σε γυναίκες, οι οποίες διαιωνίζουν πατριαρχικές κυριαρχίες επί του σώματός τους.

Κριτική

Σύμφωνα με τους κριτικούς του Ισλάμ, το Ισλάμ δεν είναι μόνο θρησκεία αλλά ένα πολιτικό και πολιτιστικό σύστημα αξιών. Δεν συνιστά μια αραβική μονοθεϊστική κίνηση υπέρβασης του αραβικού πολυθεϊσμού ούτε ένα πολιτικοθρησκευτικό κίνημα υπέρβασης του φυλετικού συστήματος οργάνωσης και του φυλετικού τρόπου σκέψης. Το Ισλάμ δεν ήταν μόνο μια εθνογενετική διαδικασία των Αράβων ή μια συγκυρία ένταξης των αραβικών φυλών στο πεδίο της ιστορίας των λαών της ανατολικής Μεσογείου μέσα από την πρόσμειξη στοιχείων πολιτιστικών των Αράβων και των λαών που κατέκτησαν οι Άραβες. Επίσης δεν ήταν μόνο η νεότερη μονοθεϊστική θρησκεία που εμφανίστηκε στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου με σκοπό την ανανέωση και τον εκσυγχρονισμό της θρησκείας της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Η κριτική του Ισλάμ υπήρξε από τα στάδια της διαμόρφωσης. Η πρόωρη γραπτή κριτική προέρχεται από χριστιανούς, πριν από τον ένατο αιώνα, πολλοί από τους οποίους θεωρούσαν το Ισλάμ ως μια ριζοσπαστική χριστιανική αίρεση. Αργότερα, ο ίδιος ο μουσουλμανικός κόσμος υπέστη κριτική. Η κριτική στο ισλάμ ανανεώθηκε μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου στους Δίδυμους Πύργους. Τα αντικείμενα της κριτικής περιλαμβάνουν την ηθική της ζωής του Μωάμεθ, του τελευταίου προφήτη σύμφωνα με το Ισλάμ, τόσο στη δημόσια όσο και στην προσωπική του ζωή. Θέματα σχετικά με την αυθεντικότητα και την ηθική του Κορανίου, το ιερό ιερό βιβλίο, συζητούνται επίσης από τους κριτικούς. Άλλη κριτική επικεντρώνεται στο ζήτημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον ισλαμικό κόσμο ιστορικά και στα σύγχρονα ισλαμικά έθνη, συμπεριλαμβανομένης της μεταχείρισης γυναικών, ΛΟΑΤ ατόμων και θρησκευτικών και εθνικών μειονοτήτων στον ισλαμικό νόμο και πρακτική. Μετά την πρόσφατη τάση της πολυπολιτισμικότητας, η επιρροή του Ισλάμ στην ικανότητα ή την προθυμία των μουσουλμάνων να αφομοιωθούν στον δυτικό κόσμο.

Κλάδοι του Ισλάμ

• Σαλαφισμός
• Σουνίτες
• Σιίτες
• Αλεβίτες
• Αλαουίτες
• Σούφι
• Αχμαντίγια
• Ιµπαντί

Χάρτες

• 
  Μουσουλμανικές χώρες
• 
  Κατανομή των Σουνιτικών, Σιιττικών και Ιμπάντι κλάδων του Ισλάμ

Εικόνες

• 
  Η Κάαμπα στη Μέκκα, Χετζάζ, Σαουδική Αραβία.
• 
  Το μαυσωλείο Ταζ Μαχάλ στην Άγκρα, Ούταρ Πραντές, Ινδία

Δείτε επίσης

• Κοράνιο
• Ισλαμισμός
• Ισλαμικό ημερολόγιο

Πηγές

• Hasan Badawi, «Μορφές του αραβικού Ισλάμ», στο: Φωτεινή Τσιμπιρίδου, Δημήτρης Σταματόπουλος, Οριενταλισμός στα ορια. Από τα οθωμανικά βαλκάνια στη σύγχρονη μέση Ανατολή, εκδ.Κριτική, Αθήνα, 2008, σελ.63-80
• Αναστάσιου Γιαννουλάτου, Ισλάμ, θρησκειολογική επισκόπησις, εκδ.Πορευθέντες, Αθήναι, 1990
• Αγγελική Ζιάκα,«Ο Αβραάμ στο Κοράνιο και την μουσουλμανική παράδοση», Επιστημονική Επετηρίδα Θεολογικής Σχολής Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Tιμητικό Aφιέρωμα στον ομότιμο καθηγητή Ν. Αθ. Ματσούκα. Νέα Σειρά. τ. 12,(2002), Θεσσαλονίκη, σ. 103-119
• Αγγελική Ζιάκα, «Η ενότητα θρησκείας και πολιτείας στο Ισλάμ», Εκκλησιαστικός Φάρος, τομ.81 (2010), σελ.139-151
• Γεράσιμος Μακρής, Ισλάμ. Πεποιθήσεις, πρακτικές και τάσεις, εκδ.Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα, 2004
• Γρηγόριος Ζιάκας, Ιστορία θρησκευμάτων, Β' Ισλάμ,εκδ.Π.Πουρναράς,Θεσσαλονίκη,1991
• Ward McAfee, Τα πέντε μεγάλα ζωντανά θρησκεύματα, μτφρ. Σάββας Αγουρίδης, εκδ.Άρτος Ζωής, Αθήνα, 2001, σελ.227-269
• Εμμανουέλα Γρυπαίου, Χριστιανισμός και Κοράνι.Μια έρευνα στα χριστιανικά στοιχεία του Ισλάμ, εκδ. Μαΐστρος, Αθήνα, 2010
• Albert Hourani, Ιστορία των Αραβικών λαών, μτφρ. Βύρων Ματαράγκας, εκδ. Νέα Σύνορα-Α.Α.Λιβάνης,Αθήνα,1994
• Γρηγόριος Ζιάκας, Θρησκεία και πολιτισμός των προϊστορικών κοινωνιών και των αρχαίων λαών,εκδ.Κορνηλία Σφακιανάκη, Θεσσαλονίκη, 2002
• Το Ιερό Κοράνιο και η μετάφραση των Εννοιών Του στην ελληνική γλώσσα, εκδ.Συγκρότημα του Βασιλιά Φάχντ για την εκτύπωση του Ιερού Κορανίου, Μεδίνα-Σαουδική Αραβία, 1998
• Fernard Braudel, Γραμματική των πολιτισμών, μτφρ.Άρης Αλεξάκης, εκδ.Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2002
• Αρετή Δημοσθένους, Γυναίκα και Ισλάμ. Το διαζύγιο και οι μεικτοί γάμοι.Έρευνα νομική και θρησκειολογική, εκδ.Ακρίτας,Αθήνα, 2005
• Carl W. Ernst, Σουφισμός. Η φιλοσοφική και η πρακτική της μυστικής παράδοσης του Ισλάμ.,μτφρ.Σοφία Λειβαδοπούλου,εκδ. Αρχέτυπο,Αθήνα, 2001
• Bruce Lawrence, Κοράνιο. Η βιογραφία ενός ιερού κειμένου,μτφρ.Ελένη Αστερίου, εκδ.Ελληνικά Γράμματα,Αθήνα, 2006
• Michael Mann, Οι πηγές της κοινωνικής εξουσίας, τομ.Α. Μια ιστορία της εξουσίας από τις αρχές ως το 1760 μ.Χ., μτφρ.Γιώργος Καράμπελας,εκδ.Πόλις, Αθήνα, 2008,σελ.472-477
• Κωνσταντίνος Πατέλος, Πολιτική ιστορία του Ισλαμικού χώρου (7ος-18ος αιώνας),εκδ.Ε.Αναστασίου, Αθηνα, 1987
• Gerhard Endress, Ισλάμ. Μια εισαγωγή στην ιστορία του, μτφρ.Γιώργος Σαλακίδης, εκδ.Μεσόγειος, Αθήνα,2004
• Γεώργιος Πατρώνος, «Ο Ιησούς προφήτης του Ισλάμ (Χριστολογική και εσχατολογική προσέγγιση του Κορανίου)», Εκκλησιαστικός Φάρος, τομ.69 (1992-1995), σελ.9-30
• Κυριάκος Νικολάου-Πατραγάς, «Η κοινωνική παράμετρος των εξουσιαστικών συγκρούσεων εν τω πρωΐμω Ισλάμ», Εκκλησιαστικός Φάρος, τομ.80(2009), σελ.85-104
• Κυριάκος Νικολάου-Πατραγάς,«Η προστασία των αισθήσεων εν τω Ισλαμικώ δικαίω», Εκκλησιαστικός Φάρος, τομ.81(2010), σελ.153-157
• Κυριάκος Νικολάου-Πατραγάς,«Η διάκρισις των εγκλημάτων εις το Ισλάμ», Εκκλησιαστικός Φάρος, τομ.80(2009), σελ.141-147
• Κυριάκος Νικολάου-Πατραγάς,«Μέθη και καταλογισμός εις το Ισλάμ», Εκκλησιαστικός Φάρος, τομ.81(2010), σελ.167-173
• Κυριάκος Νικολάου-Πατραγάς,«Αι πηγαί του Ισλαμικού Δικαίου και η προβληματική των θεμελιωδών δικαιωμάτων», Εκκλησιαστικός Φάρος, τομ.81(2010), σελ159-166

Πρόσθετη ανάγνωση

• Το Κοράνιο, στα ελληνικά (pdf)
• Encyclopedia of Islam and the Muslim World, Richart Martin, 2003 σε ελεύθερη χρήση από το archive.org.

Επίσημοι ιστότοποι ελληνικών μουφτειών

• Μουφτεία Ξάνθης
• Μουφτεία Κομοτηνής

Επίσημοι ιστότοποι Κέντρων Ελληνοαραβικού Ισλαμικού Πολιτισμού

• Φίλοι του Ισλαμικού Πολιτισμού