Ένωσις Κέντρου - Νέες Δυνάμεις: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
| Γραμμή 9: | Γραμμή 9: | ||
|διάλυση = [[5 Φεβρουαρίου]] [[1976]] |
|διάλυση = [[5 Φεβρουαρίου]] [[1976]] |
||
|προκάτοχος = [[Ένωσις Κέντρου]] |
|προκάτοχος = [[Ένωσις Κέντρου]] |
||
|συγχώνευση = [[Ένωσις Κέντρου]]<br />[[ |
|συγχώνευση = [[Ένωσις Κέντρου]]<br />[[Νέες Πολιτικές Δυνάμεις]] |
||
|διάδοχος = [[Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου]] |
|διάδοχος = [[Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου]] |
||
|ιδεολογία = [[Φιλελευθερισμός]]<br />[[Βενιζελισμός]] |
|ιδεολογία = [[Φιλελευθερισμός]]<br />[[Βενιζελισμός]] |
||
| Γραμμή 18: | Γραμμή 18: | ||
Η '''Ένωσις Κέντρου – Νέες Δυνάμεις''' (Ε.Κ. – Ν.Δ.), υπήρξε πολιτικό κόμμα, η ιστορική συνέχεια της [[Ένωση Κέντρου|Ένωσης Κέντρου]] του [[Γεώργιος Παπανδρέου (πρεσβύτερος)|Γεωργίου Παπανδρέου]] κατά την [[μεταπολίτευση]]. Μετονομάστηκε σε [[Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου]] (ΕΔΗΚ) το [[1976]]. |
Η '''Ένωσις Κέντρου – Νέες Δυνάμεις''' (Ε.Κ. – Ν.Δ.), υπήρξε πολιτικό κόμμα, η ιστορική συνέχεια της [[Ένωση Κέντρου|Ένωσης Κέντρου]] του [[Γεώργιος Παπανδρέου (πρεσβύτερος)|Γεωργίου Παπανδρέου]] κατά την [[μεταπολίτευση]]. Μετονομάστηκε σε [[Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου]] (ΕΔΗΚ) το [[1976]]. |
||
Μέσα στο ιδιαίτερο κλίμα που επικρατούσε κατά την μεταπολίτευση, η Ένωσις Κέντρου υπό την αρχηγία του [[Γεώργιος Μαύρος|Γεωργίου Μαύρου]] συνεργάζεται με |
Μέσα στο ιδιαίτερο κλίμα που επικρατούσε κατά την μεταπολίτευση, η Ένωσις Κέντρου υπό την αρχηγία του [[Γεώργιος Μαύρος|Γεωργίου Μαύρου]] συνεργάζεται με τις [[Νέες Πολιτικές Δυνάμεις]] (Ν.Π.Δ.) και σχηματίζουν τον συνδυασμό Ένωσις Κέντρου – Νέες Δυνάμεις (Ε.Κ. – Ν.Δ.) στις [[7 Οκτωβρίου]] [[1974]]. |
||
Στις [[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1974|εκλογές του 1974]] η Ε.Κ. – Ν.Δ. αναδεικνύεται αξιωματική αντιπολίτευση με ποσοστό 20,42% και 60 έδρες. Έπεται της [[Νέα Δημοκρατία|Νέας Δημοκρατίας]] (54,37% και 220 έδρες) και προηγείται του [[ΠΑΣΟΚ]] (13,58% και 12 έδρες). |
Στις [[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1974|εκλογές του 1974]] η Ε.Κ. – Ν.Δ. αναδεικνύεται αξιωματική αντιπολίτευση με ποσοστό 20,42% και 60 έδρες. Έπεται της [[Νέα Δημοκρατία|Νέας Δημοκρατίας]] (54,37% και 220 έδρες) και προηγείται του [[ΠΑΣΟΚ]] (13,58% και 12 έδρες). |
||
Έκδοση από την 10:23, 15 Ιανουαρίου 2018
 |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Ένωσις Κέντρου - Νέες Δυνάμεις | |
|---|---|
| Ηγέτης | Γεώργιος Μαύρος |
| Ιδρυτής | Γεώργιος Μαύρος |
| Ίδρυση | 7 Οκτωβρίου 1974 |
| Διάλυση | 5 Φεβρουαρίου 1976 |
| Συγχώνευση των | Ένωσις Κέντρου Νέες Πολιτικές Δυνάμεις |
| Προκάτοχος | Ένωσις Κέντρου |
| Διάδοχος | Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου |
| Ιδεολογία | Φιλελευθερισμός Βενιζελισμός |
| Πολιτικό φάσμα | Κέντρο |
| Πολιτικό σύστημα Ελλάδας Πολιτικά κόμματα Εκλογές | |
Η Ένωσις Κέντρου – Νέες Δυνάμεις (Ε.Κ. – Ν.Δ.), υπήρξε πολιτικό κόμμα, η ιστορική συνέχεια της Ένωσης Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου κατά την μεταπολίτευση. Μετονομάστηκε σε Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου (ΕΔΗΚ) το 1976.
Μέσα στο ιδιαίτερο κλίμα που επικρατούσε κατά την μεταπολίτευση, η Ένωσις Κέντρου υπό την αρχηγία του Γεωργίου Μαύρου συνεργάζεται με τις Νέες Πολιτικές Δυνάμεις (Ν.Π.Δ.) και σχηματίζουν τον συνδυασμό Ένωσις Κέντρου – Νέες Δυνάμεις (Ε.Κ. – Ν.Δ.) στις 7 Οκτωβρίου 1974.
Στις εκλογές του 1974 η Ε.Κ. – Ν.Δ. αναδεικνύεται αξιωματική αντιπολίτευση με ποσοστό 20,42% και 60 έδρες. Έπεται της Νέας Δημοκρατίας (54,37% και 220 έδρες) και προηγείται του ΠΑΣΟΚ (13,58% και 12 έδρες).
Η εκλογική αποτυχία κατά μερικούς οφείλεται αφενός στη συνεργασία της Ένωσης Κέντρου με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή στη σύμπηξη κυβέρνησης «Εθνικής Ενότητος» που προηγήθηκε των εκλογών, όπου ο Γ. Μαύρος είχε πάρει μέρος ως Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και Υπουργός Εξωτερικών, και αφετέρου στην αδυναμία αντιμετώπισης της ανόδου του νεοϊδρυθέντος από τον Ανδρέα Παπανδρέου ΠΑΣΟΚ.
Ο Αλέξανδρος Παναγούλης μετά την ανασυγκρότηση της Ελληνικής Δημοκρατικής Νεολαίας (E.ΔΗ.Ν.), της οποίας αναλαμβάνει επικεφαλής και ταυτόχρονα γραμματέας της Νεολαίας της Σοσιαλιστικής Διεθνούς (ΙUSY – International Union of Socialist Youth), μετέχει και στα ψηφοδέλτια της Ένωσης Κέντρου–Νέων Δυνάμεων για τις πρώτες Εκλογές της Μεταπολίτευσης, στις 17 Νοεμβρίου 1974.
Σφόδρα αντίθετος με την συνεργασία της Ένωσης Κέντρου με το Κίνημα των Νέων Πολιτικών Δυνάμεων, αποφασίζει να κάνει προεκλογικό αγώνα ως υποψήφιος Βουλευτής της Ένωσης Κέντρου και όχι ως Ε.Κ.-Ν.Δ.
Καταφέρνει να εκλεγεί, παρά τους αποδεδειγμένους αγώνες του, μόλις τελευταίος στη λίστα της λαϊκής περιφέρειας της Β' Αθηνών, από την δεύτερη κατανομή των ψήφων.
Η Ένωσις Κέντρου – Νέες Δυνάμεις υπό την αρχηγία του Γεωργίου Μαύρου μετονομάστηκε σε Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου (ΕΔΗΚ) στις 5 Φεβρουαρίου του 1976.
Πηγές
- Δημήτρης Ξυριτάκης, Το ναυάγιο του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού στην Ελλάδα (η ΕΔΗΚ και η ΕΣΔΗΝ)