Αμβρόσιος Νικολαΐδης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Αμβρόσιος Νικολαΐδης
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση	1881;
Θάνατος	1960;
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	νέα ελληνική γλώσσα
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	χριστιανός ιερέας
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	μητροπολίτης
	δεδομένα

Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά

← Προηγούμενη διαφορά Επόμενη διαφορά →

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε

ΟπτικήΚώδικας wiki

Ενδογραμμικά

Έκδοση από την 07:47, 4 Αυγούστου 2017

Ο Αμβρόσιος Νικολαΐδης ήταν Μητροπολίτης Φθιώτιδας. Γεννήθηκε το 1881 στην Προύσα της Μικράς Ασίας και καταγόταν από εύπορη οικογένεια. Μετά τις γυμνασιακές του σπουδές φοίτησε στην Ιερά Θεολογική Σχολή της Χάλκης της Κωνσταντινούπολης, από την οποία εξήλθε ως αριστούχος. Το 1904 χειροτονήθηκε διάκονος. Το 1905 προήχθη σε αρχιδιάκονο του Κασσανδρίας Ιωάννου και από το 1906 μέχρι το 1911 διετέλεσε Πρωτοσύγκελος του επισκόπου Βέροιας και στη συνέχεια Σερρών, Αποστόλου. Το 1911 χειροτονήθηκε επίσκοπος Χριστουπόλεως και το 1914 εξελέγη μητροπολίτης Ναυπακτίας και Ευρυτανίας, όπου και παρέμεινε μέχρι το 1932, οπότε ανέλαβε μητροπολίτης Φθιώτιδας στη θέση του Ιωακείμ Αλεξόπουλου, ο οποίος μετετέθη στη Μητρόπολη Δημητριάδος και Αλμυρού.

O Αμβρόσιος είχε ευρεία μόρφωση, θεολογική, κλασσική και εγκυκλοπαιδική. Μιλούσε επίσης γαλλικά, αγγλικά, τουρκικά και αραβικά. Άρχισε την εθνική του δράση στη Βέροια, όπου υπήρξς η 'ψυχή' του αντάρτικου αγώνα. Το Νεοτουρκικό κομιτάτο τον καταδίκασε σε θάνατο και όργανά του αποπειράθηκαν να τον δολοφονήσουν δύο φορές. Στην πυρπόληση των Σερρών από τους Βούλγαρους διέτρεχε τους δρόμους ανάμεσα στις φλόγες και ενθάρρυνε το ποίμνιό του. Από το 1914, ως επίσκοπος Ναυπακτίας και εν συνεχεία Φθιώτιδας, συνέχισε ακαταπόνητα τη θρησκευτική και πνευματική του δράση, ενώ ως Συνοδικός επέδειξε ιδιαίτερο ζήλο στην επιβολή του Καταστατικού Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος. Αντιπροσώπευσε, επίσης, την Εκκλησία της Ελλάδος στα εκκλησιαστικά συνέδρια στη Λωζάνη το 1927, στο Παρίσι το 1928 και αργότερα στο Άμστερνταμ το 1948.

Το 1938 στην εκλογή Αρχιεπισκόπου Αθηνών, υποστηρίζοντας τον τέως μητροπολίτη Τραπεζούντας Χρύσανθο, δημιούργησε μεγάλο εκκλησιαστικό πρόβλημα ακύρωσης εκλογής του οριακά εκλεγμένου μητροπολίτη Κορινθίας Δαμασκηνού, ο οποίος είχε λάβει μία επιπλέον ψήφο από τον «υπό καθαίρεση» επίσκοπο Δρυϊνουπόλεως. Την ενέργειά του ακολούθησαν και άλλοι μητροπολίτες, με συνέπεια να αλλάξει ο νόμος της εκλογής μητροπολιτών, ορίζοντας μία μικρότερη επιτροπή η οποία ονομάστηκε «αριστίδην σύνοδος». Η διαδικασία εκλογής επανελήφθη, με αποτέλεσμα την τελική ανάδειξη του Χρύσανθου.

Στις 10 Ιουνίου του 1951, με τη συμπλήρωση 40 ετών αρχιερατείας, έγινε στη Λαμία μεγάλος εορτασμός, ο οποίος έδωσε την ευκαιρία σε υπέρ αυτού θερμές και ειλικρινείς εκδηλώσεις σεβασμού και εκτίμησης από μέρους του κλήρου και του λαού. Ο Αμβρόσιος έλαβε πολλά ανώτατα παράσημα, ελληνικά και ξένα, (είχε παρασημοφορηθεί από τρεις βασιλείς), καθώς και πολλές διακρίσεις. Πέθανε το 1960 και στον μητροπολιτικό θρόνο τον διαδέχθηκε ο Δαμασκηνός Παπαχρήστου (κατά κόσμο Νικόλαος Παπαχρήστου), ανηψιός του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού.

@@ Γραμμή 1: / Γραμμή 1: @@
 {{πηγές|16|06|2012}}
 {{πληροφορίες προσώπου}}
-Ο '''Αμβρόσιος''' Νικολαΐδης ήταν [[Μητροπολίτης]] Φθιώτιδας. Γεννήθηκε στην [[Προύσα]] ([[Μικρά Ασία]]) το [[1881]]. Καταγόταν από εύπορη οικογένεια. Μετά τις γυμνασιακές του σπουδές φοίτησε στην [[Ιερά Θεολογική Σχολή της Χάλκης]] στη [[Κωνσταντινούπολη]] από την οποία και εξήλθε αριστούχος. Το [[1904]] χειροτονήθηκε διάκονος. Το 1905 προήχθη σε [[αρχιδιάκονος|Αρχιδιάκονο]] του Κασσανδρίας Ιωάννου και από το [[1906]] μέχρι το [[1911]] διετέλεσε [[Πρωτοσύγκελος]] του επισκόπου Βέροιας και στη συνέχεια Σερρών, Αποστόλου. Το [[1911]] χειροτονήθηκε επίσκοπος Χριστουπόλεως και το 1914 εκλέχθηκε μητροπολίτης Ναυπακτίας και Ευρυτανίας, όπου και παρέμεινε μέχρι το [[1932]], οπότε ανέλαβε μητροπολίτης Φθιώτιδας στη θέση του [[Ιωακείμ Αλεξόπουλος|Ιωακείμ Αλεξόπουλου]], ο οποίος μετετέθη στη Μητρόπολη Δημητριάδος και Αλμυρού.
+Ο '''Αμβρόσιος''' Νικολαΐδης ήταν [[Μητροπολίτης]] Φθιώτιδας. Γεννήθηκε το [[1881]] στην [[Προύσα]] της [[Μικρά Ασία|Μικράς Ασίας]] και καταγόταν από εύπορη οικογένεια. Μετά τις γυμνασιακές του σπουδές φοίτησε στην [[Ιερά Θεολογική Σχολή της Χάλκης]] της [[Κωνσταντινούπολη|Κωνσταντινούπολης]], από την οποία εξήλθε ως αριστούχος. Το [[1904]] χειροτονήθηκε διάκονος. Το 1905 προήχθη σε [[αρχιδιάκονος|αρχιδιάκονο]] του Κασσανδρίας Ιωάννου και από το [[1906]] μέχρι το [[1911]] διετέλεσε [[Πρωτοσύγκελος]] του επισκόπου Βέροιας και στη συνέχεια Σερρών, Αποστόλου. Το [[1911]] χειροτονήθηκε επίσκοπος Χριστουπόλεως και το 1914 εξελέγη μητροπολίτης Ναυπακτίας και Ευρυτανίας, όπου και παρέμεινε μέχρι το [[1932]], οπότε ανέλαβε μητροπολίτης Φθιώτιδας στη θέση του [[Ιωακείμ Αλεξόπουλος|Ιωακείμ Αλεξόπουλου]], ο οποίος μετετέθη στη Μητρόπολη Δημητριάδος και Αλμυρού.
-O Αμβρόσιος είχε ευρεία μόρφωση, θεολογική, κλασσική και εγκυκλοπαιδική. Μιλούσε επίσης γαλλικά, αγγλικά, τουρκικά και αραβικά. Άρχισε την εθνική του δράση στη Βέροια όπου και ήταν η ψυχή του αντάρτικου αγώνα. Το Νεοτουρκικό κομιτάτο τον καταδίκασε σε θάνατο και όργανά του αποπειράθηκαν δύο φορές να τον δολοφονήσουν. Στη πυρπόληση των Σερρών από τους Βούλγαρους διέτρεχε στους δρόμους ανάμεσα στις φλόγες και ενθάρρυνε το ποίμνιό του. Από το 1914, ως επίσκοπος Ναυπακτίας και εν συνεχεία Φθιώτιδας, συνέχισε ακαταπόνητα τη θρησκευτική και πνευματική του δράση και επανειλημμένα εργάστηκε, ως Συνοδικός, ιδιαίτερα στην επιβολή του Καταστατικού Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος. Αντιπροσώπευσε, επίσης, την Εκκλησία της Ελλάδος στα εκκλησιαστικά συνέδρια στη [[Λωζάνη]] το [[1927]], στο [[Παρίσι]] το [[1928]] και αργότερα στο [[Άμστερνταμ]] το [[1948]].
+O Αμβρόσιος είχε ευρεία μόρφωση, θεολογική, κλασσική και εγκυκλοπαιδική. Μιλούσε επίσης γαλλικά, αγγλικά, τουρκικά και αραβικά. Άρχισε την εθνική του δράση στη Βέροια, όπου υπήρξς η 'ψυχή' του αντάρτικου αγώνα. Το Νεοτουρκικό κομιτάτο τον καταδίκασε σε θάνατο και όργανά του αποπειράθηκαν να τον δολοφονήσουν δύο φορές. Στην πυρπόληση των Σερρών από τους Βούλγαρους διέτρεχε τους δρόμους ανάμεσα στις φλόγες και ενθάρρυνε το ποίμνιό του. Από το 1914, ως επίσκοπος Ναυπακτίας και εν συνεχεία Φθιώτιδας, συνέχισε ακαταπόνητα τη θρησκευτική και πνευματική του δράση, ενώ ως Συνοδικός επέδειξε ιδιαίτερο ζήλο στην επιβολή του Καταστατικού Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος. Αντιπροσώπευσε, επίσης, την Εκκλησία της Ελλάδος στα εκκλησιαστικά συνέδρια στη [[Λωζάνη]] το [[1927]], στο [[Παρίσι]] το [[1928]] και αργότερα στο [[Άμστερνταμ]] το [[1948]].
 Το 1938 στην εκλογή Αρχιεπισκόπου Αθηνών, υποστηρίζοντας τον τέως μητροπολίτη Τραπεζούντας [[Χρύσανθος Φιλιππίδης|Χρύσανθο]], δημιούργησε μεγάλο εκκλησιαστικό πρόβλημα ακύρωσης εκλογής του οριακά εκλεγμένου μητροπολίτη Κορινθίας [[Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός|Δαμασκηνού]], ο οποίος είχε λάβει μία επιπλέον ψήφο από τον «υπό καθαίρεση» επίσκοπο Δρυϊνουπόλεως. Την ενέργειά του ακολούθησαν και άλλοι μητροπολίτες, με συνέπεια να αλλάξει ο νόμος της εκλογής μητροπολιτών, ορίζοντας μία μικρότερη επιτροπή η οποία ονομάστηκε «[[αριστίδην σύνοδος]]». Η διαδικασία εκλογής επανελήφθη, με αποτέλεσμα την τελική ανάδειξη του Χρύσανθου.