Κατάλογος χωρών με περιορισμένη αναγνώριση: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 52: Γραμμή 52:
| [[File:Flag of Nagorno-Karabakh.svg|22px]] ''[[Δημοκρατία του Ναγκόρνο-Καραμπάχ|Ναγκόρνο-Καραμπάχ]]''
| [[File:Flag of Nagorno-Karabakh.svg|22px]] ''[[Δημοκρατία του Ναγκόρνο-Καραμπάχ|Ναγκόρνο-Καραμπάχ]]''
| Το Ναγκόρνο-Καραμπάχ ανακήρυξε την ανεξαρτησία του το 1992. Είναι αναγνωρισμένο από τρία μη μέλη του ΟΗΕ, την [[Αμπχαζία]], την [[Νότια Οσσετία]], και την [[Υπερδνειστερία]]<ref name="NKRrecognition"/>.
| Το Ναγκόρνο-Καραμπάχ ανακήρυξε την ανεξαρτησία του το 1992. Είναι αναγνωρισμένο από τρία μη μέλη του ΟΗΕ, την [[Αμπχαζία]], την [[Νότια Οσσετία]], και την [[Υπερδνειστερία]]<ref name="NKRrecognition"/>.
| {{flag|Azerbaijan}}: διεκδικεί το Ναγκόρνο-Καραμπάχ ως μέρος της επικράτειάς του.
| [[Αρχείο:Flag of Azerbaijan.svg|22px]] '''[[Αζερμπαϊτζάν]]''': Διεκδικεί το Ναγκόρνο-Καραμπάχ ως μέρος της επικράτειάς του.
|align=center|<ref name=montevideo/><ref>[http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/europe/country_profiles/3658938.stm BBC Country Profiles: Regions and territories: Nagorno-Karabakh]. Retrieved 2009-09-14.</ref><ref>{{ru icon}} [http://www.km.ru/magazin/view.asp?id={9066B14A-54A3-475D-9106-42C5406A9F38} Transnistria wants to join Russia] (translated title), September 2008.</ref><ref>{{ru icon}} [http://www.moldova.ru/index.php?tabName=articles&owner=17&id=4031 Moldova], September 2008.</ref><ref name="pridnestrovie.net">{{Cite web|url=http://pridnestrovie.net/foreignpolicy_full.html |title=In detail: The foreign policy of Pridnestrovie |publisher=Pridnestrovie.net |accessdate=25 June 2010}}</ref>
|align=center|<ref name=montevideo/><ref>[http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/europe/country_profiles/3658938.stm BBC Country Profiles: Regions and territories: Nagorno-Karabakh]. Retrieved 2009-09-14.</ref><ref>{{ru icon}} [http://www.km.ru/magazin/view.asp?id={9066B14A-54A3-475D-9106-42C5406A9F38} Transnistria wants to join Russia] (translated title), September 2008.</ref><ref>{{ru icon}} [http://www.moldova.ru/index.php?tabName=articles&owner=17&id=4031 Moldova], September 2008.</ref><ref name="pridnestrovie.net">{{Cite web|url=http://pridnestrovie.net/foreignpolicy_full.html |title=In detail: The foreign policy of Pridnestrovie |publisher=Pridnestrovie.net |accessdate=25 June 2010}}</ref>
|-
|-

Έκδοση από την 12:46, 2 Μαΐου 2017

  Μέλη του ΟΗΕ που δεν αναγνωρίζονται από τουλάχιστον ένα μέλος του ΟΗΕ
  Μη μέλη του ΟΗΕ που τα αναγνωρίζει τουλάχιστον ένα μέλος του ΟΗΕ
  Μη μέλη του ΟΗΕ που αναγνωρίζουν μόνο μη μέλη του ΟΗΕ
  Μη μέλη του ΟΗΕ που δεν τα αναγνωρίζει κανένα κράτος (Σομαλιλάνδη)

Ένας αριθμός γεωπολιτικών οντοτήτων έχουν ανακηρυχτεί σε κράτος και έχουν επιχειρήσει de jure αναγνώριση ως κυρίαρχα κράτη, με διαφορετικούς βαθμούς επιτυχίας. Στο παρελθόν, έχουν υπάρξει παρόμοιες οντότητες, και σήμερα υπάρχουν οντότητες που διεκδικούν ανεξαρτησία, συχνά ελέγχοντας de facto τα εδάφη που διεκδικούν, με αναγνώριση από εντελώς μηδέν, μέχρι πλήρη αναγνώριση από όλα τα κράτη.

Υπάρχουν δύο παραδοσιακά δόγματα που παρέχουν κριτήρια για το πότε ένα de jure κυρίαρχο κράτος θα πρέπει να αναγνωρίζεται ως μέλος της διεθνούς κοινότητας. Η θεωρία της ανακήρυξης (declarative theory ) ορίζει ότι ένα κράτος ως πρόσωπο του διεθνούς δικαίου αν πληροί τα παρακάτω κριτήρια: 1. προσδιορισμένη επικράτεια 2. μόνιμο πληθυσμό 3. κυβέρνηση 4. δυνατότητα να συνάψει σχέσεις με άλλα κράτη. Σύμφωνα με αυτήν τη θεωρία, η κρατική οντότητα είναι ανεξάρτητη από την αναγνώριση από τα άλλα κράτη. Σε αντίθεση, η θεωρία της σύστασης (constitutive theory) ορίζει ένα κράτος ως μέλος της διεθνούς κοινότητας αν αναγνωρίζεται ως τέτοιο από ένα άλλο κράτος που είναι ήδη μέλος της διεθνούς κοινότητας[1].

Αρκετές οντότητες επικαλούνται κάποια από ή και τις δύο θεωρίες για να νομιμοποιήσουνε την διεκδίκησή τους ως κράτη. Υπάρχουν για παράδειγμα οντότητες που έχουν τα κριτήρια της θεωρίας της ανακήρυξης (με de facto πλήρη ή μερικό έλεγχο της περιοχής που διεκδικούν, κυβέρνηση και μόνιμο πληθυσμό), αλλά δεν έχουν αναγνωριστεί από κάποιο ή περισσότερα κράτη. Η μη αναγνώριση είναι συχνά αποτέλεσμα διαμάχης με άλλες χώρες, οι οποίες διεκδικούν τις οντότητες που θέλουν να γίνουν κράτος ως αναπόσπαστο μέρος της επικράτειάς τους. Σε άλλες περιπτώσεις, δύο ή περισσότερες μερικώς αναγνωρισμένες οντότητες μπορεί να διεκδικούν την ίδια εδαφική περιοχή, με την κάθε μία από αυτές να έχει τον de facto έλεγχο ενός μέρους από αυτήν την περιοχή (όπως οι περιπτώσεις της Ταϊβάν και της Κίνας, και της Βόρειας και Νότιας Κορέας). Οντότητες που αναγνωρίζονται ως κράτη από μόνο κάποια κράτη, συνήθως αναφέρουν τη θεωρία της ανακήρυξης για να νομιμοποιήσουν την διεκδίκησή τους.

Σε πολλές περιπτώσεις, η μη διεθνής αναγνώριση επηρεάζεται από την παρουσία ξένων στρατευμάτων στην περιοχή του επίδοξου κράτους, έτσι ώστε να κάνει προβληματική την de facto περιγραφή του στάτους. Η διεθνής κοινότητα μπορεί να κρίνει ότι αυτή η στρατιωτική παρουσία περιορίζει την οντότητα σε κράτος- "μαριονέτα", με τον πραγματικό έλεγχο της κυριαρχίας να είναι στα χέρια της ξένης δύναμης. Ιστορικά παραδείγματα αυτής της περίπτωσης είναι το «Κράτος της Μαντζουρίας», κράτος- "μαριονέτα" της Ιαπωνίας, ή τα δημιουργημένα από την Γερμανία κράτη της Σλοβακικής Δημοκρατίας (1939-1945), και του Ανεξάρτητου Κράτους της Κροατίας. Επίσης, το 1996 στην υπόθεση Λοϊζίδου εναντίον Τουρκίας, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έκρινε ότι η Τουρκία έχει ασκήσει εξουσία στην περιοχή της Βόρειας Κύπρου.

Υπάρχουν επίσης οντότητες οι οποίες δεν ελέγχουν καμία επικράτεια ούτε πληρούν αναμφισβήτητα τα κριτήρια της θεωρίας της ανακήρυξης, αλλά έχουν αναγνωριστεί de jure σαν κυρίαρχες οντότητες από τουλάχιστον ένα κράτος. Ιστορικά παραδείγματα αυτού είναι η περίπτωση της Αγίας Έδρας για την περίοδο 1870–1929, και της Εσθονίας, Λετονίας και Λιθουανίας κατά την περίοδο της Σοβιετικής προσάρτησης.

Κριτήρια για τον κατάλογο

Τα κριτήρια για να περιληφθεί ένα κράτος στον κατάλογο είναι ότι μια οντότητα θα πρέπει να διεκδικεί κρατική οντότητα, έλλειψη αναγνώρισης από τουλάχιστον ένα μέλος των Ηνωμένων Εθνών, και είτε:

  • πληρούν τα κριτήρια της θεωρίας της ανακήρυξης, ή
  • έχει διπλωματική αναγνώριση σαν κράτος από τουλάχιστον ένα μέλος των Ηνωμένων Εθνών.

Περιγραφή

Κάποια κράτη δεν εγκαθιδρύουν γρήγορα σχέσεις με νεοσυσταθέντα κράτη και κατά συνέπεια δεν τα έχουν αναγνωρίσει, ενώ δεν έχουν καμία διαφορά και μάλιστα κάποιες φορές έχουν και καλές σχέσεις. Αυτά δεν έχουν περιληφθεί στον κατάλογο. Κάποια κράτη πληρούν τα κριτήρια της θεωρίας της ανακήρυξης, έχουν αναγνωριστεί από τη συντριπτική πλειοψηφία των άλλων κρατών, είναι μέλη του Ο. Η. Ε., αλλά έχουν περιληφθεί στον κατάλογο γιατί ένα ή παραπάνω κράτη δεν τα έχουν αναγνωρίσει λόγω εδαφικών ή άλλων διαφορών. Υπάρχουν 193 μέλη του Ο. Η. Ε.. Η Αγία Έδρα και το Κράτος της Παλαιστίνης έχουν θέση παρατηρητή στον Ο. Η. Ε.[2].

Κάποια κράτη διατηρούν ανεπίσημες (τυπικά μη διπλωματικές) σχέσεις με κράτη τα οποία δεν τα αναγνωρίζουν. Ένα τέτοιο είναι η Ταϊβάν, καθώς διατηρεί ανεπίσημες σχέσεις με πολλές άλλες χώρες μέσω των Γραφείων Οικονομικής και Πολιτιστικής Αντιπροσώπευσης της, τα οποία διατηρούν υπηρεσίες κανονικού προξενιού. Αυτό επιτρέπει στην Ταϊβάν να έχει οικονομικές σχέσεις ακόμα και με κράτη τα οποία δεν την αναγνωρίζουν επίσημα. 56 συνολικά κράτη μεταξύ των οποίων η Γερμανία[3], η Ιταλία[4], οι ΗΠΑ[5] και το Ηνωμένο Βασίλειο[6], διατηρούν κάποιου είδους ανεπίσημη αντιπροσωπεία στην Ταϊβάν. Το Κόσοβο[7], το Ναγκόρνο-Καραμπάχ [8], η Βόρεια Κύπρος[9], η Αμπχαζία[10], η Υπερδνειστερία[10], η Δυτική Σαχάρα[11], η Σομαλιλάνδη[12], και η Παλαιστίνη[13]φιλοξενούν επίσης ανεπίσημες διπλωματικές αποστολές, και / ή διατηρούν οι ίδιες στο εξωτερικό ειδικές ή άλλες ανεπίσημες αποστολές.

Σημερινές γεωπολιτικές οντότητες ανάλογα με το βαθμό αναγνώρισης

Μη μέλη του ΟΗΕ που δεν τα αναγνωρίζει κανένα κράτος

Όνομα Στάτους Άλλοι διεκδικητές Παραπομπές
Σομαλιλάνδη Η Σομαλιλάνδη ανακήρυξε την ανεξαρτησία της από την Σομαλία το 1991. Θεωρεί τον εαυτό της διάδοχο του Κράτους της Σομαλιλάνδης. Αναγνωρίζεται διεθνώς ως αυτόνομη περιοχή της Σομαλίας. Σομαλία: Διεκδικεί τη Σομαλιλάνδη ως μέρος της επικράτειάς της. [14][15]

Μη μέλη του ΟΗΕ που αναγνωρίζουν μόνο μη μέλη του ΟΗΕ

Όνομα Στάτους Άλλοι διεκδικητές Παραπομπές
Ναγκόρνο-Καραμπάχ Το Ναγκόρνο-Καραμπάχ ανακήρυξε την ανεξαρτησία του το 1992. Είναι αναγνωρισμένο από τρία μη μέλη του ΟΗΕ, την Αμπχαζία, την Νότια Οσσετία, και την Υπερδνειστερία[16]. Αζερμπαϊτζάν: Διεκδικεί το Ναγκόρνο-Καραμπάχ ως μέρος της επικράτειάς του. [14][17][18][19][20]
Υπερδνειστερία Η Υπερδνειστεριακή Μολδαβική Δημοκρατία (επίσης γνωστή ως Υπερδνειστερία) ανακήρυξε την ανεξαρτησία της το 1990. Αναγνωρίζεται από τρία κράτη μη μέλη του ΟΗΕ, την Αμπχαζία, την Ναγκόρνο-Καραμπάχ, και την Νότια Οσσετία[20]. Μολδαβία: Διεκδικεί την Υπερδνειστερία ως μέρος της επικράτειάς της. [14][21]

Μη μέλη του ΟΗΕ που τα αναγνωρίζει τουλάχιστον ένα μέλος του ΟΗΕ

Όνομα Στάτους Άλλοι διεκδικητές Παραπομπές
Αμπχαζία Η Αμπχαζία ανακήρυξε την ανεξαρτησία της το 1999[22]. Έχει αναγνωριστεί από 6 μέλη κράτη του ΟΗΕ (Ρωσία, Νικαράγουα, Βενεζουέλα, Ναουρού, Τουβαλού και Βανουατού, με τα τρία τελευταία να την αναγνωρίζουν[23][24][25][26][27], αλλά μετά αποσύροντας την αναγνώρισή τους[28][29][30]), και 3 μη μέλη του ΟΗΕ (Νότια Οσσετία, Υπερδνειστερία και Ναγκόρνο-Καραμπάχ[16][31][32]). Γεωργία: Διεκδικεί την Αμπχαζία ως μέρος της επικράτειάς της. [33][34][35][36]
Ταϊβάν Η Δημοκρατία της Κίνας (ευρέως γνωστή ως Ταϊβάν), η οποία συνταγματικά δημιουργήθηκε το 1912, αναγνωρίζεται ως η κυβέρνηση του κράτους της Κίνας από 21[σ 1] κράτη μέλη του ΟΗΕ και από το 2013 και από την Αγία Έδρα. Όλα τα άλλα κράτη του ΟΗΕ δεν αναγνωρίζουν την Ταϊβάν ως κράτος. Κάποια από αυτά θεωρούνε τα ελεγχόμενα από αυτήν εδάφη ως de jure μέρος της Κίνας, ενώ άλλα έχουν χρησιμοποιήσει προσεκτική διπλωματική γλώσσα για το αν τα εδάφη της Ταϊβάν ανήκουν στην Κίνα[σ 2]. Ανά τα χρόνια η Ταϊβάν έχει υιοθετήσει διαφορετικές θέσεις για την ταυτόχρονη αναγνώριση της Ταϊβάν και Κίνας από τις άλλες χώρες[38]. Κίνα: διεκδικεί την διαδοχή της πρώην Δημοκρατίας της Κίνας (1912-1949), καθώς και τα εδάφη της Ταϊβάν ως μέρος της επικράτειάς της. [39]
Κόσοβο Το Κόσοβο ανακήρυξε την ανεξαρτησία του το 2008. Έχει αναγνωριστεί από 108 μέλη του ΟΗΕ, και ένα μη μέλος, τη Ταϊβάν. Ο Ο. Η. Ε. διοικεί την περιοχή σύμφωνα με την Απόφαση 1244 του Συμβουλίου Ασφαλείας από το 1999, και με την συνεργασία της Ευρωπαϊκής Ένωσης από το 2008. Είναι μέλος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Σερβία: Διεκδικεί το Κόσοβο ως μέρος της επικράτειάς της (Αυτόνομη Περιοχή). [40][41]
Βόρεια Κύπρος Η Βόρεια Κύπρος "ανακήρυξε την ανεξαρτησία της" το 1983. Αναγνωρίζεται μόνο από ένα μέλος του ΟΗΕ, την Τουρκία. Ο Οργανισμός Ισλαμικής Διάσκεψης και ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας έχουν παραχωρήσει στη Βόρεια Κύπρο θέση μέλους παρατηρητή με το όνομα "Τουρκοκυπριακό Κράτος". Η Απόφαση 541 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ χαρακτηρίζει την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας ως νομικώς άκυρη[42]. Παρόλο που σύμφωνα με τη γνωμοδότηση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης το 2010 ότι "οι διεθνείς νόμοι δεν περιλαμβάνουν συγκεκριμένη απαγόρευση για ανακηρύξεις ανεξαρτησίας", το Δικαστήριο επίσης είπε ότι "το Συμβούλιο Ασφαλείας χαρακτήρισε ως παράνομη την ανακήρυξη ανεξαρτησίας της Βορείου Κύπρου λόγω της μη νόμιμης χρήσης βίας"[43]. Κύπρος: Διεκδικεί νομίμως την "Βόρεια Κύπρο" ως μέρος της επικράτειάς της, αφού το έδαφος της κατέχεται από την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974 που πήρε το βόρειο τμήμα της Κύπρου με βία (ολόκληρο το νησί ανήκει νόμιμα στην Κυπριακή Δημοκρατία). [44]
Παλαιστίνη Η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ) ανακήρυξε την ίδρυση του Κράτους της Παλαιστίνης στο Αλγέρι το 1988. Εκείνη την στιγμή η ΟΑΠ δεν κατείχε κανένα από τα εδάφη που περιλαμβάνονταν στο ανακηρυχθέν κράτος[45]. Είναι αναγνωρισμένη ως κράτος από 134 κράτη μέλη του ΟΗΕ[46], και από ένα μη μέλος του ΟΗΕ, τη Δυτική Σαχάρα[47]. Σήμερα η ΟΑΠ ασκεί κάποιες εξουσίες στα Παλαιστινιακά εδάφη, ανάλογα με την περιοχή, μέσω της Εθνικής Παλαιστινιακής Αρχής που εγκαθιδρύθηκε το 1994 μετά τη Συμφωνία του Όσλο και την Ενδιάμεση Ισραηλινό-Παλαιστινιακή Συμφωνία[48]. Η Παλαιστίνη συμμετέχει στον ΟΗΕ ως μέλος παρατηρητής[49], και είναι μέλος του Αραβικού Συνδέσμου, του Οργανισμού Ισλαμικής Διάσκεψης, και της Ουνέσκο[50] Ισραήλ: δεν αναγνωρίζει το Κράτος της Παλαιστίνης, και ελέγχει εδάφη τα οποία διεκδικούνται από αυτό[48]. Αυτά, είναι αντικείμενο των συνεχιζόμενων συνομιλιών ειρήνης μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης. [64][65][66][67][68][69][70]
Δυτική Σαχάρα Το επίσημο όνομα του κράτους είναι Λαοκρατική Αραβική Δημοκρατία της Σαχάρας, που διεκδικεί την περιοχή της Δυτική Σαχάρας την οποία επίσης διεκδικεί και το Μαρόκο. Κήρυξε την ανεξαρτησία της το 1976 και έχει αναγνωριστεί από 84 κράτη μέλη του ΟΗΕ, και είναι μέλος της Αφρικανικής Ένωσης. Από τότε 39 κράτη ανακάλεσαν την αναγνώριση σε αναμονή του δημοψηφίσματος για την αυτοδιάθεση[71][72]. Η Δυτική Σαχάρα δεν αναγνωρίζεται ως μέρος του Μαρόκου από κανένα κράτος, αλλά κάποια κράτη στηρίζουν το Πλάνο για την Αυτονομία της Δυτικής Σαχάρας του Μαρόκου. Ο Αραβικός Σύνδεσμος έχει ταχθεί υπέρ της "εδαφικής συνοχής" του Μαρόκου. Η Απόφαση 34/37 της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ αναγνώρισε το δικαίωμα του λαού της Δυτικής Σαχάρας για αυτό-προσδιορισμό, και επίσης αναγνώρισε το Μέτωπο Πολισάριο ως τον αντιπρόσωπο του λαού της Δυτικής Σαχάρας[73]. Η Δυτική Σαχάρα βρίσκεται στον κατάλογο των μη αυτοδιοικούμενων περιοχών του ΟΗΕ. Μαρόκο: διεκδικεί τη Δυτική Σαχάρα ως μέρος της επικράτειάς του. [74]
Νότια Οσσετία Η Νότια Οσσετία ανακήρυξε την ανεξαρτησία της το 1991. Έχει αναγνωριστεί από 5 μέλη του ΟΗΕ, Ρωσία, Νικαράγουα, Βενεζουέλα, και τις Ναουρού, και Τουβαλού, οι οποίες απέσυραν κατόπιν την αναγνώριση[29][30], και 3 μη μέλη του ΟΗΕ, Αμπχαζία, Ναγκόρνο-Καραμπάχ και Υπερδνειστερία[16][31][75]. Γεωργία: Διεκδικεί την Νότια Οσσετία ως μέρος της επικράτειάς της. [34][35][76]

Μέλη του ΟΗΕ που δεν αναγνωρίζονται από τουλάχιστον ένα μέλος του ΟΗΕ

Όνομα Στάτους Άλλοι διεκδικητές Παραπομπές
Αρμενία Η Αρμενία, ανεξάρτητη από το 1991, δεν αναγνωρίζεται από ένα μέλος του ΟΗΕ, το Πακιστάν, καθώς από τον Πόλεμο του Ναγκόρνο-Καραμπάχ υποστηρίζει το Αζερμπαϊτζάν. — [77][78]
Κίνα Η Κίνα, ή όπως είναι το επίσημο όνομα Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, εγκαθιδρυμένη το 1949, είναι ο πιο ευρέως αναγνωρισμένος διεκδικητής της "Κίνας", με τον άλλον να είναι η Δημοκρατία της Κίνας, δηλαδή η Ταϊβάν. Η Κίνα δεν δέχεται διπλωματικές σχέσεις με τα κράτη που αναγνωρίζουν την Ταϊβάν (21[σ 1] τον αριθμό συν την Αγία Έδρα από το 2013). Οι περισσότερες από αυτές τις χώρες δεν αναγνωρίζουν επίσημα την Κίνα ως κράτος, αν και κάποια κράτη έχουν σχέσεις με την Ταϊβάν ενώ δηλώνουν ταυτόχρονα ότι δεν σκοπεύουν να σταματήσουν να αναγνωρίζουν την Κίνα (το Κιριμπάτι και το Ναουρού) )[79][80]. Κάποια κράτη τα οποία αυτή τη στιγμή αναγνωρίζουν μόνο την Κίνα έχουν προσπαθήσει στο παρελθόν ταυτόχρονη αναγνώριση και σχέσεις και με την Κίνα και με τη Ταϊβάν (Λιβερία και Βανουατού)[81][82][83]. Σύμφωνα με την Απόφαση 2758 της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας (Κίνα) είναι η μόνη νόμιμη αντιπρόσωπος της Κίνας στον ΟΗΕ[σ 2]. Ταϊβάν: θεωρείται από το Σύνταγμά της ως η μόνη νόμιμη κυβέρνηση όλης της Κίνας. [84]
Κύπρος Η Κύπρος, ανεξάρτητη από το 1960, δεν αναγνωρίζεται μόνο από ένα μέλος του ΟΗΕ, τη Τουρκία, και από ένα μη μέλος του ΟΗΕ, τη Βόρεια Κύπρο, λόγω της συνεχιζόμενης διαμάχης στο νησί. Βόρεια Κύπρος: διεκδικεί μέρος του νησιού της Κύπρου (Οι Τούρκοι είχαν επεκτείνει τη στρατιωτική κατοχή τους σε μια συνολική έκταση που αντιστοιχούσε στο 36,3 % της επιφάνειας της Κύπρου, περιλαμβανομένων ολόκληρης της Επαρχίας Κερύνειας, το μισό σχεδόν της Επαρχίας Λευκωσίας αλλά και το μεγαλύτερο τμήμα της Επαρχίας Αμμοχώστου, με επέκταση σε όλη τη χερσόνησο της Καρπασίας). [85][86][87][88]
Ισραήλ Το Ισραήλ, που ιδρύθηκε το 1948, δεν αναγνωρίζεται από 32[σ 3] κράτη μέλη του ΟΗΕ. Είναι αναγνωρισμένο από την ΟΑΠ, την οποία το Ισραήλ έχει αναγνωρίσει από το 1993 ως το μοναδικό και νόμιμο εκπρόσωπο του Παλαιστινιακού λαού[89]. — [90][91][92][93][94]
Βόρεια Κορέα Η Βόρεια Κορέα, ανεξάρτητη από το 1948, δεν αναγνωρίζεται από 2 κράτη μέλη του ΟΗΕ, την Ιαπωνία και την Νότια Κορέα[95]. Νότια Κορέα: διεκδικεί ότι είναι η μόνη νόμιμη κυβέρνηση όλης της Κορέας. [95][96][97]
Νότια Κορέα Η Νότια Κορέα, ανεξάρτητη από το 1948, δεν αναγνωρίζεται από ένα κράτος μέλος του ΟΗΕ, τη Βόρεια Κορέα. Βόρεια Κορέα: διεκδικεί ότι είναι η μόνη νόμιμη κυβέρνηση όλης της Κορέας. [98][99]

Οντότητες που δεν περιλήφθηκαν στον κατάλογο

  • Το Κυρίαρχο Στρατιωτικό Τάγμα της Μάλτας είναι μία κυρίαρχη οντότητα μη κράτος και δεν περιλήφθηκε γιατί δεν διεκδικεί κρατική οντότητα ούτε εδαφική κυριαρχία[100][101][102][103][104][105]. Έχει πλήρεις διπλωματικές σχέσεις με 104 κράτη ως κυρίαρχη οντότητα διεθνούς δικαίου[106], και συμμετέχει στο ΟΗΕ ως οντότητα-παρατηρητής. Αν και δεν αναγνωρίζεται ως πρόσωπο του διεθνούς νόμου από τη Γαλλία[107], το Τάγμα διατηρεί επίσημες, αλλά όχι διπλωματικές, σχέσεις με τη Γαλλία και επίσης με 5 άλλα κράτη, τη Γερμανία, το Βέλγιο, την Ελβετία, το Λουξεμβούργο και τον Καναδά[108]. Πέντε ακόμα χώρες δεν διατηρούν και δεν αναγνωρίζουν τα διαβατήριά του, Ολλανδία, Φιλανδία, Σουηδία, Ισλανδία και Ελλάδα[109].
  • Εξ ορισμού, ο κατάλογος δεν περιλαμβάνει απομονωμένες ομάδες ανθρώπων (π.χ. απρόσιτες αυτόχθονες φυλές), οι οποίες ασκούν de facto κυριαρχία στις περιοχές στις οποίες ζούνε, αλλά είτε ζούνε σε κοινότητες η κοινωνική δομή των οποίων δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως κράτος, είτε δεν υπάρχουν στοιχεία να γνωρίζουμε το στάτους της κοινωνίας τους με βεβαιότητα.
  • Τα μικροέθνη επίσης δεν περιλαμβάνονται[σ 4]. Παρόλο που γενικά τα μικροέθνη διεκδικούν ότι είναι κυρίαρχα και ανεξάρτητα, συχνά είναι υπό συζήτηση το κατά πόσο ένα μικροένθος όντως έχει υπό τον έλεγχό του την επικράτεια που διεκδικεί[σ 5]. Γι’ αυτό το λόγο, τα μικροέθνη δεν υπολογίζονται στην γεωπολιτική ισορροπία.
  • Οι περιοχές που είναι τώρα σε εμφύλιο πόλεμο και άλλες περιστάσεις με προβλήματα στην κυβερνητική διαδοχή, ανεξάρτητα από το αν πληρούν τα κριτήρια για να είναι στον κατάλογο (π. χ. αν έχουν αναγνωριστεί ως κράτος ή νόμιμη κυβέρνηση), όταν η διαμάχη είναι ακόμα υπό εξέλιξη, η κατάσταση αλλάζει συνεχώς, και δεν έχει ακόμα δημιουργηθεί κάποια σχετικά σταθερό διάδοχο κράτος.
  • Τα αλυτρωτικά κινήματα και η κυβερνήσεις σε εξορία που δεν πληρούν τα κριτήρια για να είναι στον κατάλογο με το να μην πληρούν επίσης ταυτόχρονα τα κριτήρια της θεωρίας της ανακήρυξης και δεν έχουν αναγνωριστεί σαν κράτος ή ως νόμιμη κυβέρνηση από κανένα άλλο κράτος.

Χάρτες

  •   Ισραήλ   Χώρες που αναγνωρίζουν το Ισραήλ   Countries that have never recognised Israel   Countries that have withdrawn recognition   Countries that have suspended or cut relations with Israel
      Ισραήλ
      Χώρες που αναγνωρίζουν το Ισραήλ
      Countries that have never recognised Israel
      Countries that have withdrawn recognition
      Countries that have suspended or cut relations with Israel

Δείτε επίσης

Σημειώσεις

  1. ↑ 1,0 1,1 Αγία Λουκία, Άγιος Βικέντιος και Γρεναδίνες, Άγιος Χριστόφορος και Νέβις, Αϊτή, Γουατεμάλα, Δομινικανή Δημοκρατία, Ελ Σαλβαδόρ, Κιριμπάτι, Μπελίζ, Μπουρκίνα Φάσο, Ναουρού, Νήσοι Μάρσαλ, Νήσοι Σολομώντα, Νικαράγουα, Ονδούρα, Παλάου, Παναμάς, Παραγουάη, Σάο Τομέ και Πρίνσιπε, Σουαζιλάνδη, Τουβαλού
  2. ↑ 2,0 2,1 Και η Ταϊβάν και η Κίνα διεκδικούνε κυριαρχία σε όλη την Κίνα, ισχυριζόμενες ότι η ευρύτερη περιοχή της Κίνας είναι de jure μία κυρίαρχη οντότητα που περιλαμβάνει και τα εδάφη της Κίνας και τα εδάφη της Ταϊβάν. Η θέση των άλλων κρατών ποικίλει. Αρκετά κράτη αποδέχονται πλήρως τη θέση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας (Κίνα) ότι υπάρχει μόνο μία Κίνα, και ότι η ΛΔΚ είναι η μόνη νόμιμη αντιπρόσωπος της Κίνας. Άλλα κράτη απλώς αναγνωρίζουν αυτή τη θέση, ενώ αναγνωρίζουν μόνο την Κίνα σαν κράτος. Κάποια κράτη αναγνωρίζουν μόνο τη Ταϊβάν σαν κράτος, αλλά έχουν εκφράσει ενδιαφέρον για να αναγνωρίσουν και να έχουν σχέσεις και με την Κίνα και με τη Ταϊβάν[37]
  3. ↑ Αλγερία, Αφγανιστάν, Βόρεια Κορέα, Γουινέα, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Ινδονησία, Ιράκ, Ιράν, Κατάρ, Κομόρες, Κούβα, Κουβέιτ, Λίβανος, Λιβύη, Μαλαισία, Μάλι, Μαρόκο, Μπανγκλαντές, Μπαχρέιν, Μπουτάν, Μπρουνέι, Νίγηρας, Ομάν, Πακιστάν, Σαουδική Αραβία, Σομαλία, Σουδάν, Συρία, Τζιμπουτί, Τσαντ, Τυνησία, Υεμένη
  4. ↑ Τα μικροέθνη δεν περιλαμβάνονται ακόμα κι αν αναγνωρίζονται από άλλο μικροέθνος.
  5. ↑ Είναι πολύ αβέβαιο ότι τα μικροέθνη, τα οποία είναι γενικά μικροσκοπικά σε μέγεθος, να έχουν κυρίαρχο έλεγχο στα εδάφη που διεκδικούν, σε συνδυασμό με την απαξίωση και την αδιαφορία προς τις αξιώσεις των μικροεθνών, από τα κράτη από τα οποία αυτά ισχυρίζονται ότι αποσχίστηκαν. Με το να μην θεωρούν αρκετά σημαντικές αυτές τις αξιώσεις ή άλλες πράξεις των μικροεθνών ώστε να αντιδράσουν με οποιοδήποτε τρόπο, τα κράτη γενικά θεωρούν τα μικροέθνη ιδιωτική περιουσία και τις διεκδικήσεις τους ανεπίσημες ιδιωτικές ανακοινώσεις, οι οποίες παραμένουν και υπόκεινται στην δικαιοδοσία των νόμων, όπου βρίσκονται τα μικροέθνη.

Παραπομπές

  1. ↑ Thomas D. Grant, The recognition of states: law and practice in debate and evolution (Westport, Connecticut: Praeger, 1999), chapter 1.
  2. ↑ «Non-member State». Un.org. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2010. 
  3. ↑ «Germany - Countries A to Z». Auswaertiges-amt.de. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2010. 
  4. ↑ «Ambasciate Consolati e Uffici di promozione». Esteri.it. Ανακτήθηκε στις 29 Απριλίου 2011. 
  5. ↑ U.S. Department of State Websites of U.S. Embassies, Consulates, and Diplomatic Missions Retrieved 2011-02-03
  6. ↑ «Find an Embassy». Fco.gov.uk. 14 Μαρτίου 2008. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2010. 
  7. ↑ «Foreign Missions in Kosovo». Government of Kosovo, Ministry of Foreign Affairs. Ανακτήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 2010. 
  8. ↑ «Permanent Representations». Nagorno-Karabakh Republic, Ministry of Foreign Affairs. Ανακτήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 2010. 
  9. ↑ «Representative Offices Abroad». Turkish Republic of Northern Cyprus, Public Information Office. Ανακτήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 2010. 
  10. ↑ 10,0 10,1 «Embassies & Representatives of Abkhazia». Government of Abkhazia, Ministry of Foreign Affairs. Ανακτήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 2010. 
  11. ↑ Embassies and representative offices
  12. ↑ «Contacts and addresses of the Somaliland Representative Offices around the world». Government of Somaliland. Ανακτήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 2010. 
  13. ↑ «Embassies, Missions, General and Special Delegations of Palestine abroad». WebGaza.net. Ανακτήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 2010. 
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 Ker-Lindsay, James (2012). The Foreign Policy of Counter Secession: Preventing the Recognition of Contested States. Oxford University Press. σελ. 53. ...there are three other territories that have unilaterally declared independence and are generally regarded as having met the Montevideo criteria for statehood but have not been recognized by any states: Transnistria, Nagorny Karabakh, and Somaliland. 
  15. ↑ BBC Country Profiles: Regions and territories: Somaliland. Retrieved 2009-09-14.
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 (Ρωσικά) Вице-спикер парламента Абхазии: Выборы в НКР соответствуют всем международным стандартам: "Абхазия, Южная Осетия, НКР и Приднестровье уже давно признали независимость друг друга и очень тесно сотрудничают между собой", - сказал вице-спикер парламента Абхазии. ... "...Абхазия признала независимость Нагорно-Карабахской Республики..." - сказал он." English language translation from Microsoft Translator
  17. ↑ BBC Country Profiles: Regions and territories: Nagorno-Karabakh. Retrieved 2009-09-14.
  18. ↑ (Ρωσικά) Transnistria wants to join Russia (translated title), September 2008.
  19. ↑ (Ρωσικά) Moldova, September 2008.
  20. ↑ 20,0 20,1 «In detail: The foreign policy of Pridnestrovie». Pridnestrovie.net. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2010. 
  21. ↑ «Abkhazia: Ten Years On». BBC 2. 2001. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουνίου 2008. 
  22. ↑ «Regions and territories: Abkhazia». BBC news. 8 February 2011. http://news.bbc.co.uk/2/hi/europe/3261059.stm. Ανακτήθηκε στις 31 March 2011. 
  23. ↑ Government of Vanuatu (17 Ιουνίου 2011). «Vanuatu's recognition to the Republic of Abkhazia». Ανακτήθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου 2011. 
  24. ↑ Vanuatu's initial recognition was invalidated after the Kilman government was annulled by the Supreme Court. Kilman was subsequently re-elected and its recognition was re-confirmed by its Foreign Minister in July 2011: Natapei withdraws recognition of Abkhazia, Vanuatu Daily Post, 19 June 2011
  25. ↑ «Vanuatu official denies Abkhazia recognition». Solomon Star. 6 June 2011. http://www.solomonstarnews.com/news/regional/11030-vanuatu-official-denies-abkhazia-recognition. 
  26. ↑ Transparency International Vanuatu press release on recognition of Abkhazia, 8 August 2011
  27. ↑ «Vanuatu annuls recognition of Abkhazia - report». Radio New Zealand International. 19 June 2011. http://www.rnzi.com/pages/news.php?op=read&id=61283. Ανακτήθηκε στις 15 October 2011. 
  28. ↑ http://www.bloomberg.com/news/2013-05-20/georgia-says-vanuatu-has-withdrawn-recognition-of-abkhazia.html
  29. ↑ 29,0 29,1 «Tuvalu takes back recognition of independence of Abkhazia and so-called South Ossetia». 31 Μαρτίου 2014. Ανακτήθηκε στις 31 Μαρτίου 2014. 
  30. ↑ 30,0 30,1 http://mfa.gov.ge/index.php?lang_id=ENG&sec_id=59&info_id=17401
  31. ↑ 31,0 31,1 "South Ossetia opens embassy in Abkhazia" The Tiraspol Times
  32. ↑ Government of Tuvalu (20 Σεπτεμβρίου 2011). «On the establishment of diplomatic relations between Republic of Abkhazia and Tuvalu». Ministry of Foreign Affairs. Ανακτήθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου 2011. 
  33. ↑ Clogg, Rachel (2001). «Abkhazia: Ten Years On». Conciliation Resources. Ανακτήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 2008. 
  34. ↑ 34,0 34,1 Russia recognises Georgian rebels - BBC, 2008-08-26 [1]
  35. ↑ 35,0 35,1 «Venezuela's Chavez draws closer to Moscow». Reuters. 10 September 2009. http://www.reuters.com/article/worldNews/idUSTRE5895PF20090910. Ανακτήθηκε στις 20 October 2009. 
  36. ↑ John Pike. «Georgia mocks Nauru's recognition of Abkhazia». Globalsecurity.org. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2010. 
  37. ↑ Taiwan cuts ties with Costa Rica over recognition for China
  38. ↑ Bush III, Richard C. "The Role of the United States in Taiwan-PRC Relations", Taiwan: Beyond the Economic Miracle M.E. Sharpe, Inc. ISBN 0-87332-879-5 p. 358 Online version available at Google Books
  39. ↑ Global Investment and Business Center, Inc. Staff Taiwan Foreign Policy and National Security Yearbook 2011 Second Edition International Business Publications, USA ISBN 0-7397-3660-4 Online version available at Google Books
  40. ↑ «Kosovo MPs proclaim independence». BBC News. 17 February 2008. http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/europe/7249034.stm. Ανακτήθηκε στις 28 February 2008. 
  41. ↑ «Kosovo» (PDF). Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2010. 
  42. ↑ «Security Council resolution 541 (1983) on Cyprus». Un.int. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2010. 
  43. ↑ [2], International Court of Justice, 2010-07-22, quotes from parag. 81.
  44. ↑ Hadar, Leon (16 Νοεμβρίου 2005). «In Praise of 'Virtual States'». AntiWar. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2008. 
  45. ↑ 45,0 45,1 Staff writers (20 February 2008). «Palestinians 'may declare state'». BBC News (British Broadcasting Corporation). http://news.bbc.co.uk/2/hi/7254434.stm. Ανακτήθηκε στις 22 January 2011. :"Saeb Erekat, disagreed arguing that the Palestine Liberation Organisation had already declared independence in 1988. "Now we need real independence, not a declaration. We need real independence by ending the occupation. We are not Kosovo. We are under Israeli occupation and for independence we need to acquire independence".
  46. ↑ Bannoura, Saed (28 August 2011). «124 Out Of 193 Countries Recognize Palestinian Independence». IMEMC News (International Middle East Media Center). http://www.imemc.org/article/61902. Ανακτήθηκε στις 28 August 2011. 
  47. ↑ Shelley, Toby (1988). «Spotlight on Morocco». West Africa (London: West Africa Publishing Company Ltd) (3712–3723: December 5–31): 2282.  "...the SADR was one of the first countries to recognise the state of Palestine."
  48. ↑ 48,0 48,1 Israel allows the PNA to execute some functions in the Palestinian territories, depending on special area classification. Israel maintains minimal interference (retaining control of borders: air,[51] sea beyond internal waters,[51][52] land[53]) in the Gaza strip (its interior and Egypt portion of the land border are under Hamas control), maximum in "Area C" and varying degrees of interference elsewhere.[54][55][56][57][58] See also Israeli-occupied territories.
    [45][59][60][61][62][63]
  49. ↑ «Palestinians win upgraded UN status by wide margin». BBC News. 29 November 2012. http://www.bbc.co.uk/news/world-middle-east-20550864. Ανακτήθηκε στις 29 November 2012. 
  50. ↑ United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization. «Arab States: Palestine». United Nations. Ανακτήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 2011. 
  51. ↑ 51,0 51,1 Israel's control of the airspace and the territorial waters of the Gaza Strip
  52. ↑ Map of Gaza fishing limits, "security zones"
  53. ↑ Israel's Disengagement Plan: Renewing the Peace Process: "Israel will guard the perimeter of the Gaza Strip, continue to control Gaza air space, and continue to patrol the sea off the Gaza coast. ... Israel will continue to maintain its essential military presence to prevent arms smuggling along the border between the Gaza Strip and Egypt (Philadelphi Route), until the security situation and cooperation with Egypt permit an alternative security arrangement."
  54. ↑ Gold, Dore· Institute for Contemporary Affairs (26 Αυγούστου 2005). «Legal Acrobatics: The Palestinian Claim that Gaza is Still "Occupied" Even After Israel Withdraws». Jerusalem Issue Brief, Vol. 5, No. 3. Jerusalem Center for Public Affairs. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουλίου 2010. 
  55. ↑ Bell, Abraham (28 Ιανουαρίου 2008). «International Law and Gaza: The Assault on Israel's Right to Self-Defense». Jerusalem Issue Brief, Vol. 7, No. 29. Jerusalem Center for Public Affairs. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουλίου 2010. 
  56. ↑ Ministry of Foreign Affairs of Israel (22 January 2008). January 2008.htm?DisplayMode=print Address by Foreign Minister Livni to the 8th Herzliya Conference. Δελτίο τύπου. Ανακτήθηκε στις 16 July 2010.
  57. ↑ Salih, Zak M. (17 Νοεμβρίου 2005). «Panelists Disagree Over Gaza's Occupation Status». University of Virginia School of Law. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουλίου 2010. 
  58. ↑ «Israel: 'Disengagement' Will Not End Gaza Occupation». Human Rights Watch. 29 Οκτωβρίου 2004. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουλίου 2010. 
  59. ↑ Gold, Dore· Institute for Contemporary Affairs (26 Αυγούστου 2005). «Legal Acrobatics: The Palestinian Claim that Gaza is Still "Occupied" Even After Israel Withdraws». Jerusalem Issue Brief, Vol. 5, No. 3. Jerusalem Center for Public Affairs. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουλίου 2010. 
  60. ↑ Bell, Abraham (28 Ιανουαρίου 2008). «International Law and Gaza: The Assault on Israel's Right to Self-Defense». Jerusalem Issue Brief, Vol. 7, No. 29. Jerusalem Center for Public Affairs. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουλίου 2010. 
  61. ↑ Ministry of Foreign Affairs of Israel (22 January 2008). January 2008.htm?DisplayMode=print Address by Foreign Minister Livni to the 8th Herzliya Conference. Δελτίο τύπου. Ανακτήθηκε στις 16 July 2010.
  62. ↑ Salih, Zak M. (17 Νοεμβρίου 2005). «Panelists Disagree Over Gaza's Occupation Status». University of Virginia School of Law. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουλίου 2010. 
  63. ↑ «Israel: 'Disengagement' Will Not End Gaza Occupation». Human Rights Watch. 29 Οκτωβρίου 2004. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουλίου 2010. 
  64. ↑ Official website of the Palestinian National Authority στη Wayback Machine του Internet Archive (αρχειοθετήθηκε Απριλίου 4, 2006). The PNA has publicly acknowledged recognition from 94 states, including the former Yugoslavia.
  65. ↑ Venezuela Pledges Support for Palestinian Statehood during Abbas Visit, November 2009.
  66. ↑ "Costa Rica Recognizes 'Palestine'", The Journal of Turkish Weekly 26 February 2008 Retrieved 2011-02-07
  67. ↑ «South African Representative Office to the Palestinian National Authority». Sarep.org. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2010. 
  68. ↑ «Embassy of the State of Palestine to the Republic of Uzbekistan, Central Asia and Azerbaijan». Palestineuzbek.com. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2010. 
  69. ↑ «Embassies of Palestine». Webgaza.net. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2010. 
  70. ↑ «Embassy of the State of Palestine in Bratislava». Palestine.sk. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2010. 
  71. ↑ «Here the states which recognize the SADR. It is a non official list, with dates of recognition and cancellation:». ARSO. Ανακτήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 2011. 
  72. ↑ «About Western Sahara». Australia Western Sahara Association. Νοεμβρίου 2006. Ανακτήθηκε στις 4 Ιανουαρίου 2010. 
  73. ↑ Resolutions adopted by the General Assembly at its 34th session, United Nations.
  74. ↑ Sahrawi Arab Democratic Republic (27 Φεβρουαρίου 1976). «Sahrawi Arab Democratic Republic». Western Sahara Online. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Σεπτεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2008. 
  75. ↑ (Ρωσικά) "Республика Науру признала независимость Южной Осетии" 16 December 2009 Retrieved 2011-02-03 "Republic of Nauru recognizes the independence of South Ossetia" English language translation from Microsoft Translator
  76. ↑ Stojanovic, Srdjan (23 Σεπτεμβρίου 2003). «OCHA Situation Report». Center for International Disaster Information. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2008. 
  77. ↑ Pakistan Worldview - Report 21 - Visit to Azerbaijan Senate of Pakistan — Senate foreign relations committee, 2008
  78. ↑ Nilufer Bakhtiyar: "For Azerbaijan Pakistan does not recognise Armenia as a country" 13 September 2006 [14:03] - Today.Az
  79. ↑ Lee, Meifang "Minister announces resumption of diplomatic ties with Nauru" Taiwan Today 2005-05-20 Retrieved 2011-04-29
  80. ↑ "Kiribati president upbeat on conference, Taiwan" Radio Australia 21 June 2010 Retrieved 2011-04-29
  81. ↑ Crocombe, Ron Asia in the Pacific Islands: Replacing the West University of the South Pacific. Institute of Pacific Studies 2007 p. 258 Online version available at Google Books
  82. ↑ "Looking East: China-Africa Engagements Liberia Case Study" African Center for Economic Transformation, Monrovia December 2009
  83. ↑ Chiu, Hungdah "The International Legal Status of the Republic of China (Revised Version)" Occasional Papers/Reprints Series in Contemporary Asian Studies Number 5 - 1992 (112), School of Law, University of Maryland ISBN 0-925153-23-0
  84. ↑ «Constitution of the People's Republic of China». International Human Rights Treaties and Documents Database. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2008. 
  85. ↑ European Parliament Directorate-General External Policies Policy Department "Turkey and the problem of the recognition of Cyprus" 20 January 2005 Retrieved 2011-02-03
  86. ↑ CIA World Factbook (28 Φεβρουαρίου 2008). «Cyprus». Central Intelligence Agency. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2008. 
  87. ↑ «Cyprus exists without Turkey's recognition: president». XINHUA. 1 Οκτωβρίου 2005. Ανακτήθηκε στις 7 Μαρτίου 2008. 
  88. ↑ European Parliament's Committee on Foreign Affairs "The influence of Turkish military forces on political agenda-setting in Turkey, analysed on the basis of the Cyprus question" 18 February 2008 Retrieved 2011-02-03
  89. ↑ Kim Murphy. "Israel and PLO, in Historic Bid for Peace, Agree to Mutual Recognition," Los Angeles Times, 10 September 1993
  90. ↑ Government of Israel (14 Μαΐου 1948). «Declaration of Israel's Independence 1948». Yale University. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2008. 
  91. ↑ United States Congress (5 Ιουνίου 2008). «H. RES. 1249» (PDF). 
  92. ↑ «'Reply' Online Book Chapter 1». Mythsandfacts.org. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2010. 
  93. ↑ «Khartoum Resolution». Council on Foreign Relations. 
  94. ↑ Government of Israel. «Israel's Diplomatic Missions Abroad: Status of relations». Ministry of Foreign Affairs. Ανακτήθηκε στις 4 Απριλίου 2011. 
  95. ↑ 95,0 95,1 «Treaty on Basic Relations between Japan and the Republic of Korea». Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2008. 
  96. ↑ «Declaration of Independence». TIME. 19 August 1966. http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,836219,00.html. Ανακτήθηκε στις 29 February 2008. 
  97. ↑ Scofield, David (4 Ιανουαρίου 2005). «Seoul's double-talk on reunification». Asia Times. Ανακτήθηκε στις 29 Φεβρουαρίου 2008. 
  98. ↑ US Library of Congress (7 Οκτωβρίου 2000). «World War II and Korea». Country Studies. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2008. 
  99. ↑ Sterngold, James (3 September 1994). «China, Backing North Korea, Quits Armistice Commission». The New York Times. http://query.nytimes.com/gst/fullpage.html?res=9F01EFD71538F930A3575AC0A962958260. Ανακτήθηκε στις 29 February 2008. 
  100. ↑ "La Orden de Malta y su Naturaleza Jurídica"English language translation "The Order of Malta, within the limits that are compatible with its actual position as a subject deprived of territory, is in the international community, a sovereign entity on par with the States, and the Prince Grand Master is comparable, from the point of view of international law, to the Heads of State."
  101. ↑ Permanent Observer Mission of the Order of Malta to the United Nations in New York "The admission of Order of Malta to the United Nations also further solidified its legally recognized sovereignty ..."
  102. ↑ Shaw, Malcolm Nathan International Law Fifth Edition Cambridge University Press 2003 ISBN 0-521-82473-7 p. 218 Searchable text, available via Amazon.com, "The Italian Court of Cassation in 1935 recognised the international personality of the Order, noting that ‘the modern theory of the subjects of international law recognises a number of collective units whose composition is independent of the nationality of their constituent members and whose scope transcends by virtue of their universal character the territorial confines of any single state.’ (Nanni v. Pace and the Sovereign Order of Malta 8 AD, p. 2. See also …)"
  103. ↑ «Reconócese a la Soberana Orden Militar de Malta como Entidad Internacionál Independiente». Boletín Oficiál de la República Argentina, Año LIX, Número 16.92 (Buenos Aires): σελ. 1. 19 June 1951. https://docs.google.com/open?id=0B9LDb9lFYjVPMkNwdTBGeVk1T3c.  "The Senate and Chamber of Deputies of Argentina, in Congress assembled, enact as LAW: Article 1 – The Sovereign Military Order of Malta is hereby recognized as an international independent entity."
  104. ↑ "La Orden de Malta y su Naturaleza Jurídica"English language translation "[T]he clear territorial separation of sovereign areas that exists between the Italian State and the State of Vatican City does not exist between the Order of Malta and the Italian State, but neither can it be said that the treatment given to the headquarters of the Order (Aventine, Via Condotti) is, simply, that reserved for the headquarters of diplomatic missions accredited to the Italian State. In fact, the headquarters of the Order have diplomatic extraterritoriality (authoritarian acts of any kind – executive, acts of inspection, judicial – cannot take place inside), but in addition, the Italian State recognizes the exercise, in the headquarters, of the prerogatives of sovereignty. This means that Italian sovereignty and Maltese sovereignty coexist without overlapping, because the Order exercises sovereign functions in a wider area than occurs in the diplomatic missions of the States for, although [those diplomatic missions] enjoy extraterritoriality, the guarantees deriving from the privilege of immunity are constrained to a purely administrative area; the Order, instead, makes use of extraterritoriality to meet the very acts of sovereign self-determination that are the same as the States (legislative, judicial, administrative, financial acts)."
  105. ↑ Paul, Chevalier (pseudonym). «An Essay on the Order of St. John (S.M.O.M.)». Ανακτήθηκε στις 8 October 2012 "Minuscule as it is, the Order does also possess sovereign territory. This consists of the land in Rome on which stands the Grand Magistracy in the Via Condotti and the Villa Malta".  Ελέγξτε τις τιμές ημερομηνίας στο: |accessdate= (βοήθεια)
  106. ↑ The Sovereign Military Order of Malta maintains embassies around the world and receives accreditations from foreign ambassadors.
  107. ↑ The French Republic does not recognise the SMOM as a subject of international law; see a statement by the spokesman of the French Ministry of Foreign Affairs, 7 February 1997
  108. ↑ SMOM Bilateral relations with countries
  109. ↑ Council of the European Union - Schengen Visa Working Party - Table of travel documents
π • σ • ε Κράτη με περιορισμένη αναγνώριση
Μέλη του ΟΗΕ
Μερικώς μη αναγνωρισμένα
Μη μέλη του ΟΗΕ
Αναγνωρισμένα από τουλάχιστον
ένα μέλος του ΟΗΕ
Αναγνωρισμένα μόνο από
μη μέλη του ΟΗΕ
Μη αναγνωρισμένα
Δεν υπάρχουν πλέον
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Κατάλογος_χωρών_με_περιορισμένη_αναγνώριση&oldid=6381959"