Γιρονδίνοι

Οι Γιρονδίνοι ήταν σημαντική πολιτική ομάδα, που δημιουργήθηκε πριν από τη Γαλλική Επανάσταση και έδρασε κατά τη διάρκειά της, όπου και έφτασε στο απόγειο της δύναμής της. Αρχικώς ονομάζονταν "Μπρισοντέν" από το όνομα ενός εκ των ιδρυτικών τους στελεχών, του Ζακ Πιερ Μπρισό. Άλλοι ηγέτες τους ήταν οι Κοντορσέ, Βερνιώ, Γκυαντέ, Ζανσονέ κ.ά. Ουσιαστικά αποτέλεσαν την αριστερή πτέρυγα της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης. Αργότερα ονομάστηκαν Γιρονδίνοι από ένα νόμο που ψηφίστηκε στην πόλη Γιρόνδη (Gironde).

Παρόλες τις "αριστεριστικές" τους τάσεις, στηρίχτηκαν κατεξοχήν από τους επιχειρηματικούς κύκλους του Παρισιού και λιγότερο από τον επαναστατημένο λαό. Αστοί και οι ίδιοι, αποδοκίμαζαν τον ταξικό αγώνα και δεν υποστήριξαν ποτέ ιδέες περί ισότητας των τάξεων, ενώ εργάστηκαν ανοιχτά για την επικράτηση της "Φωτισμένης Αστικής Τάξης".

Κρατώντας μετριοπαθή στάση, πέτυχαν το Μάρτιο του 1792 να προσκληθούν από τον Λουδοβίκο ΙΣΤ΄ να συμμετάσχουν στην κυβέρνηση Ντυμουριέ, παίρνοντας αρκετά υπουργεία και αρμοδιότητες. Γρήγορα όμως απογοητεύτηκαν, γιατί δεν κατάφεραν να ελέγξουν ολοκληρωτικά τη νέα κυβέρνηση, όπως επεδίωκαν, και ήρθαν σε ρήξη με το βασιλιά όταν προέβαλε βέτο σε δύο σημαντικά διατάγματα που ήθελαν να περάσουν οι Γιρονδίνοι στην Εθνοσυνέλευση.

Μετά τις πρώτες αποτυχίες τους κατά τη Γαλλική Επανάσταση, στράφηκαν εναντίον των Δαντών, Ροβεσπιέρου και Μαρά, πράγμα που προκάλεσε την απώλεια του λαϊκού τους ερείσματος. Στις 2 Ιουνίου 1793 οι Γιρονδίνοι απέτυχαν να αντισταθούν στην έφοδο των "Αβράκωτων", της λαϊκής μάζας, οι οποίοι ήταν υποκινημένοι από το Ροβεσπιέρο και τους "Ορεινούς" (Ιακωβίνους), που αποτελούσαν το δεύτερο πιο ισχυρό κόμμα της επαναστατημένης Γαλλίας.

Οι "Ορεινοί", εξοργισμένοι από τη δολοφονία του Μαρά από τη Σαρλότ Κορντέ, πιθανότατα όργανο των Γιρονδίνων, έστρεψαν τους "Αβράκωτους" εναντίον των πρώτων. Οι "Αβράκωτοι" κατάφεραν να επικρατήσουν των Γιρονδίνων και να προκαλέσουν τη σύγκληση Επαναστατικού Δικαστηρίου εναντίον τους. Το αποτέλεσμα ήταν η σύλληψη και εκτέλεση 29 Γιρονδίνων (21 από αυτούς στις 31 Οκτωβρίου 1793), η αυτοκτονία άλλων 5-6, ενώ όσοι δεν έφυγαν από το Παρίσι, κατάφεραν τελικώς με κίνδυνο της ζωής τους, να επανακτήσουν τις βουλευτικές τους έδρες στη Συμβατική Εθνοσυνέλευση.