Νικκολό νταλλε Κάρτσερι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 17: Γραμμή 17:


==Δούκας της Νάξου==
==Δούκας της Νάξου==
Ο Νικολό Γ' ντάλε Κάρτσερι σύντομα θεωρήθηκε ανίκανος. Αυτή η κατάσταση ανησύχησε έντονα την Βενετία, που είχε ταυτόχρονα να αντιμετωπίσει τις οθωμανικές επεκτατικές τάσεις στο [[Αιγαίο Πέλαγος|Αιγαίο]]. Η Δημοκρατία τότε στράφηκε στον [[Φρανσέσκο Α΄ Κρίσπο|Φρανσέσκο Κρίσπο]], μάλλον καταγόμενο από τη [[Βερόνα]]. Ήταν σύζυγος της Μαρίας, κόρης του Νικολό Β' ''Σπετσαμπάντα'', κυρίας της Μήλου, συνεπώς βασάλος του δούκα· φαίνεται πως ασχολιόταν επίσης με την πειρατεία. Στάλθηκε στη Νάξο τον Μάρτιο του 1383<ref name="Frazee42">C. Frazee, op. cit., p. 42.</ref>.
Ο Νικολό ντάλε Κάρτσερι σύντομα θεωρήθηκε ανίκανος. Αυτή η κατάσταση ανησύχησε έντονα την Βενετία, που είχε ταυτόχρονα να αντιμετωπίσει τις οθωμανικές επεκτατικές τάσεις στο [[Αιγαίο Πέλαγος|Αιγαίο]]. Η Δημοκρατία τότε στράφηκε στον [[Φρανσέσκο Α΄ Κρίσπο|Φρανσέσκο Κρίσπο]], μάλλον καταγόμενο από τη [[Βερόνα]]. Ήταν σύζυγος της Μαρίας, κόρης του Νικολό Β' ''Σπετσαμπάντα'', κυρίας της Μήλου, συνεπώς βασάλος του δούκα· φαίνεται πως ασχολιόταν επίσης με την πειρατεία. Στάλθηκε στη Νάξο τον Μάρτιο του 1383<ref name="Frazee42">C. Frazee, op. cit., p. 42.</ref>.


Εκεί, προτάθηκε ένα κυνήγι. Σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή, στο δρόμο της επιστροφής ο Νικολό Γ', συνοδευόμενος από τους άνδρες του Φραντσέσκο, αποτέλεσε αντικείμενο ενέδρας και τραυματίστηκε θανάσιμα πέφτοντας από το άλογό του. Οι άνδρες του Κρίσπο είπαν πως είχαν δεχτεί επίθεση ληστών ή επαναστατών. Για να μπορέσει να καταβάλει κάθε μελλοντική απόπειρα εξέγερσης, ο Φρανσέσκο Κρίσπο αναγκάστηκε να καταλάβει την εξουσία<ref name="Frazee42" />.
Εκεί, προτάθηκε ένα κυνήγι. Σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή, στο δρόμο της επιστροφής ο Νικολό, συνοδευόμενος από τους άνδρες του Φραντσέσκο, αποτέλεσε αντικείμενο ενέδρας και τραυματίστηκε θανάσιμα πέφτοντας από το άλογό του. Οι άνδρες του Κρίσπο είπαν πως είχαν δεχτεί επίθεση ληστών ή επαναστατών. Για να μπορέσει να καταβάλει κάθε μελλοντική απόπειρα εξέγερσης, ο Φρανσέσκο Κρίσπο αναγκάστηκε να καταλάβει την εξουσία<ref name="Frazee42" />.


Το σώμα του Νικολό Β' επέστρεψε στην Χώρα και ετάφη στην εκκλησία του Αγίου Στεφάνου<ref name="Frazee42" />.
Το σώμα του Νικολό επέστρεψε στην Χώρα και ετάφη στην εκκλησία του Αγίου Στεφάνου<ref name="Frazee42" />.


==Σημειώσεις και παραπομπές ==
==Σημειώσεις και παραπομπές ==

Έκδοση από την 06:47, 3 Δεκεμβρίου 2016

Νικολό νταλε Κάρτσερι
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση1358 (περίπου)
Θάνατος1383
Νάξος
Χώρα πολιτογράφησηςΒενετική Δημοκρατία
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταπολιτικός
Οικογένεια
ΓονείςΤζοβάννι νταλε Κάρτσερι και Φιορέντσα Σανούντο
ΟικογένειαΟίκος των Σανούδων
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΤριτημόριος/α της Χαλκίδας (1371–1383)
Δούκας της Νάξου
Το οικόσημο των Σανούδο, δουκών της Νάξου

Ο Νικολό νταλε Κάρτσερι (Nicolò dalle Carceri) (αναφερόμενος στη βιβλιογραφία και Νικολό ΙΙ, αλλά και Νικολό ΙΙΙ) υπήρξε δούκας της Νάξου από το 1371 μέχρι και το 1383.

Δολοφονήθηκε από τον Φρανσέσκο Α΄ Κρίσπο, που τον διαδέχτηκε.

Οικογένεια και νεότητα

Η οικογένεια Σανούδο είχε παραχωρήσει αρκετούς Δόγηδες στη Γαληνοτάτη[1]. Πιστοποιείται η ύπαρξη ενός Μάρκο Σανούδο κατά το δεύτερο μισό του 6ου αιώνα. Φέρεται να είχε βοηθήσει από διάφορες θέσεις τη Δημοκρατία της Βενετίας, όπως αυτή του πρέσβη στην Κωνσταντινούπολη από όπου και το παρωνύμιό του Costantinopolitani (ο «Κωνσταντινουπολίτης»). Ο γιος του Πιέτρο νυμφεύτηκε τη Ζαμπαρέλα, μια από τις αδελφές του δόγη της Βενετίας Ενρίκο Ντάντολο. Απ' αυτόν τον γάμο προήλθαν τρεις γιοι, ανάμεσά τους ο Μάρκο Α' Σανούδο, ο ιδρυτής της δυναστείας. Αυτός συμμετείχε στην Δ' Σταυροφορία το 1204 και στη συνέχεια ίδρυσε το Δουκάτο της Νάξου. Έκτισε μια νέα πρωτεύουσα γύρω από το φρούριό του, το Castro, στο νησί της Νάξου. Πολέμησε στο πλευρό της Βενετίας και του επικυριάρχου του, του Λατίνου αυτοκράτορα.

Ο γιος του Άγγελος Α' Σανούδος πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του πολεμώντας, κυρίως για τους άρχοντές του, πρώτα για τον Λατίνο αυτοκράτορα και στη συνέχεια 1248 γα τον πρίγκιπα της Αχαΐας. Η βασιλεία του γιου του, Μάρκο Β΄ υπήρξε ταραγμένη. Το Δουκάτο της Νάξου δεν σταμάτησε να μικραίνει από τα χτυπήματα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η βασιλεία του Γουλιέλμου Α' σημαδεύτηκε από δύο νέους κινδύνους στο Αιγαίο: τους Καταλανούς και τους Σελτζούκους. Οι μικροί άρχοντες των Κυκλάδων, βασάλοι του Δουκάτου της Νάξου, απέναντι σε αυτό τον διπλό κίνδυνο άρχισαν όλο και περισσότερο να στρέφονται προς τη Βενετία, που ήταν σε θέση να τους προστατεύσει καλύτερα από τον ίδιο τον άρχοντά τους. Ο Γουλιέλμος Α' προσπάθησε να βρει στηρίγματα στους Ιωαννίτες Ιππότες και στο Δουκάτο των Αθηνών.

Τον Γουλιέλμο Α' διαδέχθηκε ο πρώτος γιος του Νικόλαος Α' Σανούδος, που νυμφεύτηκε την Ιωάννα νε Μπριέν, κόρη της Ελένης Αγγελίνας. Πέθανε όμως χωρίς απογόνους, έτσι τον διαδέχθηκε ο αδελφός του Ιωάννης Α' Σανούδος. Στη διάρκεια της βασιλείας του η Νάξος υπέστη το 1344 καταστροφές από τον Ουμούρ Μπέη εμίρη του Αϊδινίου και δέχτηκε το 1351 την επίθεση γενοβέζικων γαλερών που άρπαξαν την οικογένεια του Ιωάννη Α'· μαζί και την κόρη του Φιορέντζα Σανούδου.[2]

Ο πρώτος άνδρας της Φιορέντζας ήταν ο Τζιοβάνι ντάλε Κάρτσερι κύριος των 2/3 της Ευβοίας. Μετά τον θάνατό του απεβίωσε και ο πατέρας της και η Φιορέντσα τον διαδέχθηκε. Ο δεύτερος γάμος της έγινε για διπλωματικούς λόγους, που ενδιέφεραν ιδιαίτερα τις δημοκρατίες της Γένοβας και της Βενετίας. Η τελευταία έστειλε μια γαλέρα στη Νάξο για να αιχμαλωτίσει την Φιορέντζα και να την πάει στην Κρήτη, όπου αναγκάστηκε να παντρευτεί τον 2ο εξάδελφό της Νικολό Β' Σανούδο τον λεγόμενο εξολοθρευτή (spezzabanda), μικρανιψιό του Γουλιέλμου Α'[3]. Αυτός ο δεύτερος γάμος δεν απέφερε κανένα διάδοχο.

Ο γιος του πρώτου γάμου της Φιορέντζας με τον Τζιοβάνι ντάλε Κάρτσερι, ο Νικολό Γ' ντάλε Κάρτσερι, διαδέχτηκε την μητέρα του και τον πατριό του Νικολό Σανούδο Σπετζαμπάντα το 1371.

Δούκας της Νάξου

Ο Νικολό ντάλε Κάρτσερι σύντομα θεωρήθηκε ανίκανος. Αυτή η κατάσταση ανησύχησε έντονα την Βενετία, που είχε ταυτόχρονα να αντιμετωπίσει τις οθωμανικές επεκτατικές τάσεις στο Αιγαίο. Η Δημοκρατία τότε στράφηκε στον Φρανσέσκο Κρίσπο, μάλλον καταγόμενο από τη Βερόνα. Ήταν σύζυγος της Μαρίας, κόρης του Νικολό Β' Σπετσαμπάντα, κυρίας της Μήλου, συνεπώς βασάλος του δούκα· φαίνεται πως ασχολιόταν επίσης με την πειρατεία. Στάλθηκε στη Νάξο τον Μάρτιο του 1383[4].

Εκεί, προτάθηκε ένα κυνήγι. Σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή, στο δρόμο της επιστροφής ο Νικολό, συνοδευόμενος από τους άνδρες του Φραντσέσκο, αποτέλεσε αντικείμενο ενέδρας και τραυματίστηκε θανάσιμα πέφτοντας από το άλογό του. Οι άνδρες του Κρίσπο είπαν πως είχαν δεχτεί επίθεση ληστών ή επαναστατών. Για να μπορέσει να καταβάλει κάθε μελλοντική απόπειρα εξέγερσης, ο Φρανσέσκο Κρίσπο αναγκάστηκε να καταλάβει την εξουσία[4].

Το σώμα του Νικολό επέστρεψε στην Χώρα και ετάφη στην εκκλησία του Αγίου Στεφάνου[4].

Σημειώσεις και παραπομπές

  1. J.K. Fotheringham, op. cit., p. 1-12.
  2. C. Frazee, op. cit., p. 39-40.
  3. C. Frazee, op. cit., p. 41.
  4. 4,0 4,1 4,2 C. Frazee, op. cit., p. 42.

Βιβλιογραφία

  • (Αγγλικά) J.K. Fotheringham et L.R.F Williams, Marco Sanudo, conqueror of the Archipelago., Clarendon Press, Oxford, 1915.
  • (Αγγλικά) Charles A. Frazee, The Island Princes of Greece. The Dukes of the Archipelago., Adolf M. Hakkert, Amsterdam, 1988. ISBN 9025609481
  • (Αγγλικά) Paul Hetherington, The Greek Islands. Guide to the Byzantine and Medieval Buildings and their Art, Londres, 2001. ISBN 1-8999163-68-9
  • (Γαλλικά) Jean Longnon, L'Empire latin de Constantinople et la Principauté de Morée., Payot, 1949.
  • (Γαλλικά) Père Robert Saulger, Histoire nouvelle des Ducs de l'Archipel., Paris, 1699. (repris par Louis Lacroix, Îles de la Grèce, 1853 et Ernst Curtius)
  • (Γαλλικά) B. J. Slot, Archipelagus Turbatus. Les Cyclades entre colonisation latine et occupation ottomane. c.1500-1718., Publications de l'Institut historique-archéologique néerlandais de Stamboul, 1982. ISBN 9062580513
  • (Αγγλικά) William Miller, The Latins in the Levant: A History of Frankish Greece (1204–1566)., Londres, 1908.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι