Ιταλικό Προτεκτοράτο της Αλβανίας (1939-1943): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
Γραμμή 100: Γραμμή 100:
Πριν από την άμεση παρέμβαση στον [[Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Α' Παγκόσμιο Πόλεμο]], η Ιταλία κατέλαβε το λιμάνι της Αυλώνας στην Αλβανία, το Δεκέμβριο του [[1914]]<ref name="Nigel Thomas 2001. Pp. 17" />. Με την είσοδο στον πόλεμο, η [[Ιταλία]] επέκτεινε την κατοχή της κατά το φθινόπωρο του 1916 και στην περιοχή της νότιας Αλβανίας. Την ίδια περίοδο, οι ιταλικές δυνάμεις στρατολογούν Αλβανούς ατάκτους ενώ με την άδεια της Αντάντ καταλαμβάνουν στις [[23 Αυγούστου]] [[1916]] τη [[Βόρεια Ήπειρος|Βόρεια Ήπειρο]] αναγκάζοντας τον ουδέτερο - εκείνη την περίοδο - ελληνικό στρατό να αποσύρει τις δυνάμεις κατοχής του από την περιοχή. Τον Ιούνιο του [[1917]], η Ιταλία κήρυξε τη κεντρική και νότια Αλβανία ως προτεκτοράτα της Ιταλίας, ενώ η Βόρεια Αλβανία διατέθηκε στα κράτη της Σερβίας και του Μαυροβουνίου. Έως τις [[31 Οκτωβρίου]] του [[1918]], οι γαλλικές και ιταλικές δυνάμεις είχαν εκδιώξει τα αυστροουγγρικά στρατεύματα από την Αλβανία. Μετά τη λήξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η Ιταλία πιέστηκε να αποσύρει τις στρατιωτικές δυνάμεις της από το έδαφος της Αλβανίας, κάτι το οποίο έπραξε στις [[2 Σεπτεμβρίου]] του [[1920]]<ref name="Nigel Thomas 2001. Pp. 17" />.
Πριν από την άμεση παρέμβαση στον [[Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Α' Παγκόσμιο Πόλεμο]], η Ιταλία κατέλαβε το λιμάνι της Αυλώνας στην Αλβανία, το Δεκέμβριο του [[1914]]<ref name="Nigel Thomas 2001. Pp. 17" />. Με την είσοδο στον πόλεμο, η [[Ιταλία]] επέκτεινε την κατοχή της κατά το φθινόπωρο του 1916 και στην περιοχή της νότιας Αλβανίας. Την ίδια περίοδο, οι ιταλικές δυνάμεις στρατολογούν Αλβανούς ατάκτους ενώ με την άδεια της Αντάντ καταλαμβάνουν στις [[23 Αυγούστου]] [[1916]] τη [[Βόρεια Ήπειρος|Βόρεια Ήπειρο]] αναγκάζοντας τον ουδέτερο - εκείνη την περίοδο - ελληνικό στρατό να αποσύρει τις δυνάμεις κατοχής του από την περιοχή. Τον Ιούνιο του [[1917]], η Ιταλία κήρυξε τη κεντρική και νότια Αλβανία ως προτεκτοράτα της Ιταλίας, ενώ η Βόρεια Αλβανία διατέθηκε στα κράτη της Σερβίας και του Μαυροβουνίου. Έως τις [[31 Οκτωβρίου]] του [[1918]], οι γαλλικές και ιταλικές δυνάμεις είχαν εκδιώξει τα αυστροουγγρικά στρατεύματα από την Αλβανία. Μετά τη λήξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η Ιταλία πιέστηκε να αποσύρει τις στρατιωτικές δυνάμεις της από το έδαφος της Αλβανίας, κάτι το οποίο έπραξε στις [[2 Σεπτεμβρίου]] του [[1920]]<ref name="Nigel Thomas 2001. Pp. 17" />.


Το ιταλικό φασιστικό καθεστώς του [[Μπενίτο Μουσολίνι|Μουσολίνι]] διείσδυσε στην Αλβανία κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Αχμέτ Ζόγου επιτυγχάνοντας να κυριαρχήσει σε αυτό πολιτικά και οικονομικά μέσω μιας σειράς συνθηκών και συμφωνιών που μετέτρεπαν το αλβανικό κράτος σε [[de facto]] προτεκτοράτο της Ιταλίας, ανοίγοντας με αυτόν τον τρόπο τον δρόμο για την επίσημη προσάρτηση<ref>Owen Pearson. ''Albania in the twentieth century: a history'', Volume 3. London, England, UK; New York, New York, USA: I.B. Taurus Publishers, 2004. Pp. 378, 389.</ref><ref>Aristotle A. Kallis. ''Fascist ideology: territory and expansionism in Italy and Germany, 1922-1945''. London, England, UK: Routledge, 2000. Pp. 132.</ref><ref>Zara S. Steiner. ''The lights that failed: European international history, 1919-1933''. Oxford, England, UK: Oxford University Press, 2005. Pp. 499.</ref><ref>Roy Palmer Domenico. ''Remaking Italy in the twentieth century''. Lanham, Maryland, USA: Rowman & Littlefield Publishers, Inc., 2002. Pp. 74.</ref>.
Το ιταλικό φασιστικό καθεστώς είχε πολιτικά και οικονομικά διεισδύσει και κυριάρχησε στην Αλβανία κατά τη διάρκεια του κανόνα Ζογκ και τον προγραμματισμό για την προσάρτηση της Αλβανίας χρόνια πριν από την εκδήλωση. [6] Η Αλβανία έγινε το de facto προτεκτοράτο της Ιταλίας, μετά την υπογραφή των Συνθηκών των Τιράνων του [[1926]] και [[1927]]. [7] [8] [9] Σύμφωνα με το Ζογκ, η οικονομία της Αλβανίας εξαρτώταν από την πολλαπλή χορήγηση δανείων που δίνεται από την Ιταλία από το [[1931]]. [10]


Τον Αύγουστο του [[1933]] ο Μουσολίνι τοποθετεί αυστηρές απαιτήσεις για το Ζογκ σε αντάλλαγμα για τη συνεχή υποστήριξη της Ιταλίας στην Αλβανία, συμπεριλαμβανομένων των απαιτήσεων που όλοι οι νέοι διορισμοί σε ηγετικές θέσεις στην κυβέρνηση της Αλβανίας έπρεπε να είχαν λάβει μια "Ιταλική εκπαίδευση". Ότι ένας Ιταλός εμπειρογνώμονας ήταν στο μέλλον να είναι σε όλα τα αλβανικά υπουργεία, ότι η Ιταλία θα αναλάβει τον έλεγχο του στρατού Αλβανίας - συμπεριλαμβανομένων και τις οχυρώσεις του, ότι οι Βρετανοί αξιωματικοί που ήταν καταρτίσεις της Αλβανίας να αντικατασταθούν από Ιταλούς αξιωματικούς, ότι η Αλβανία πρέπει να ακυρώσει το σύνολο των υφιστάμενων εμπορικών συμφωνιών με άλλες χώρες και δεν κάνουν νέες συμφωνίες χωρίς την έγκριση της ιταλικής κυβέρνησης και ότι η Αλβανία θα υπογράψει μια σύμβαση εμπορικής που θα κάνει την Ιταλία και την Αλβανία "πιο ευνοημένες χώρες" στο εμπόριο[11]. Το [[1934]], όταν η Αλβανία δεν παραδίδει τη προγραμματισμένη πληρωμή της ένα δάνειο προς την Ιταλία , Ιταλικά πολεμικά πλοία έφθασαν στα ανοικτά των ακτών της Αλβανίας να εκφοβίσουν την Αλβανία να υποβάλει τους ιταλικό στόχους στην περιοχή, όμως η βρετανική αντίθεση για τις ενέργειες της Ιταλίας και υπό πίεση, η Ιταλία υποχώρησε και υποστήριξε ότι η ναυτική άσκηση ήταν απλώς μια "φιλική επίσκεψη". [10]
Τον Αύγουστο του [[1933]] ο Μουσολίνι τοποθετεί αυστηρές απαιτήσεις για το Ζογκ σε αντάλλαγμα για τη συνεχή υποστήριξη της Ιταλίας στην Αλβανία, συμπεριλαμβανομένων των απαιτήσεων που όλοι οι νέοι διορισμοί σε ηγετικές θέσεις στην κυβέρνηση της Αλβανίας έπρεπε να είχαν λάβει μια "Ιταλική εκπαίδευση". Ότι ένας Ιταλός εμπειρογνώμονας ήταν στο μέλλον να είναι σε όλα τα αλβανικά υπουργεία, ότι η Ιταλία θα αναλάβει τον έλεγχο του στρατού Αλβανίας - συμπεριλαμβανομένων και τις οχυρώσεις του, ότι οι Βρετανοί αξιωματικοί που ήταν καταρτίσεις της Αλβανίας να αντικατασταθούν από Ιταλούς αξιωματικούς, ότι η Αλβανία πρέπει να ακυρώσει το σύνολο των υφιστάμενων εμπορικών συμφωνιών με άλλες χώρες και δεν κάνουν νέες συμφωνίες χωρίς την έγκριση της ιταλικής κυβέρνησης και ότι η Αλβανία θα υπογράψει μια σύμβαση εμπορικής που θα κάνει την Ιταλία και την Αλβανία "πιο ευνοημένες χώρες" στο εμπόριο[11]. Το [[1934]], όταν η Αλβανία δεν παραδίδει τη προγραμματισμένη πληρωμή της ένα δάνειο προς την Ιταλία , Ιταλικά πολεμικά πλοία έφθασαν στα ανοικτά των ακτών της Αλβανίας να εκφοβίσουν την Αλβανία να υποβάλει τους ιταλικό στόχους στην περιοχή, όμως η βρετανική αντίθεση για τις ενέργειες της Ιταλίας και υπό πίεση, η Ιταλία υποχώρησε και υποστήριξε ότι η ναυτική άσκηση ήταν απλώς μια "φιλική επίσκεψη". [10]

Έκδοση από την 11:05, 10 Σεπτεμβρίου 2016

Mbretëria e Shqipërisë
Βασίλειο της Αλβανίας
1939 – 1943
Τοποθεσία
Το Αλβανικό Βασίλειο το 1942
Πρωτεύουσα Τίρανα
Γλώσσες Αλβανικά
Ιταλικά
Πολίτευμα Φασιστική δικτατορία ύπο συνταγματική μοναρχία
Βασιλιάς Βίκτωρ Εμμανουήλ Γ'
Πρωθυπουργός Σεφκέτ Μπέξ Βερλάσι
Ιστορία
 -  Ίδρυση 12 Απριλίου 1939
 -  Κατάλυση Σεπτέμβριος 1943

Το Βασίλειο της Αλβανίας ( Αλβανικά: Mbretëria Shqiptare, Ιταλικά: Regno Albanese), γνωστό και ως Μεγάλη Αλβανία[1][2] ήταν προτεκτοράτο του Βασίλειου της Ιταλίας. Ήταν ουσιαστικά μια ένωση της Ιταλίας με την Αλβανία, επίσημα υπό την ηγεσία του βασιλιά της Ιταλίας Βίκτορα Εμμανουήλ Γ΄ και την κυβέρνησή του. Η Αλβανία διοικείτο από Ιταλούς διοικητές, αφού καταλήφθηκε στρατιωτικά από τη Φασιστική Ιταλία, από το 1939 μέχρι το 1943. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η Αλβανία έπαψε να υπάρχει ως ανεξάρτητη χώρα και παρέμεινε αυτόνομο τμήμα της ιταλικής αυτοκρατορίας με επικεφαλής τους ιταλικούς κυβερνητικούς αξιωματούχους, οι οποίοι είχαν ως στόχο να μετατρέψουν την Αλβανία σε τμήμα της Μεγάλης Ιταλίας αφομοιώνοντας τους Αλβανούς ως οι Ιταλούς και εποικίζοντας την Αλβανία με Ιταλούς εποίκους από την ιταλική χερσόνησο για να τη μετατρέψουν σταδιακά σε ιταλικό έδαφος[3].

Το υπόβαθρο

Στη Συνθήκη του Λονδίνου κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, η Τριπλή Συμμαχία είχε υποσχεθεί στην Ιταλία την κεντρική και νότια Αλβανία ως ανταμοιβή για την καταπολέμηση της Αντάντ[4]. Τον Ιούνιο του 1917, Ιταλοί στρατιώτες κατέλαβαν σημαντικές περιοχές της Αλβανίας. Η Ιταλία κήρυξε επισήμως προτεκτοράτο την κεντρική και νότια Αλβανία, κατάσταση που ανατράπηκε τον Σεπτέμβριο του 1920, όταν η Ιταλία πιέστηκε για την απομάκρυνση του στρατού από την Αλβανία[4]. Η Ιταλία εξοργίστηκε με τα ελάχιστα κέρδη που έλαβε από τις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις, τις οποίες θεώρησε ότι παραβίαζαν τη Συνθήκη του Λονδίνου. Οι Ιταλοί φασίστες ισχυρίστηκαν ότι οι Αλβανοί συνδέονταν εθνικά Ιταλούς, εξαιτίας των διασυνδέσεών τους με τους προϊστορικούς Ιταλούς, τους Ιλλυριούς και τους ρωμαϊκούς πληθυσμούς, και ότι η σημαντική επιρροή που ασκήθηκε από τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία και τους Ενετούς στην Αλβανία δικαιολογούσε την ιταλική κατοχή[5]. Η Ιταλία δικαιολόγησε επίσης την προσάρτηση της Αλβανίας με το σκεπτικό ότι, επειδή αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες άτομα αλβανικής καταγωγής είχαν ήδη απορροφηθεί από την κοινωνία της νότιας Ιταλίας, η ενσωμάτωση της Αλβανίας ήταν ένα λογικό μέτρο που θα ένωνε τους ανθρώπους της αλβανικής καταγωγής σε ένα κράτος[6]. Η Ιταλία υποστήριξε τον αλβανικό αλυτρωτισμό, στρεφόμενη υπέρ των αλβανικών κοινοτήτων στο Κοσσυφοπέδιο της Γιουγκοσλαβίας και την Ήπειρο στην Ελλάδα, ιδίως στην περιοχή της Τσαμουριάς, όπου κατοικούσε σημαντική αλβανική μειονότητα[7].

Ιστορία

Προ-εισβολή και η επιρροή και οι στόχοι της Ιταλίας για την Αλβανία (1914-1939)

Οι Ιταλοί στρατιώτες εισβάλουν στην Αυλώνα, της Αλβανίας κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Η τρίχρωμη σημαία της Ιταλίας που φέρει το σήμα της βασιλικής ασπίδας εμφανίζεται να κρέμεται παράλληλα με μια Αλβανική σημαία από το μπαλκόνι της ιταλικής πρεσβείας. Πριν από την άμεση παρέμβαση στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ιταλία κατέλαβε το λιμάνι της Αυλώνας στην Αλβανία, το Δεκέμβριο του 1914[4]. Με την είσοδο στον πόλεμο, η Ιταλία επέκτεινε την κατοχή της κατά το φθινόπωρο του 1916 και στην περιοχή της νότιας Αλβανίας. Την ίδια περίοδο, οι ιταλικές δυνάμεις στρατολογούν Αλβανούς ατάκτους ενώ με την άδεια της Αντάντ καταλαμβάνουν στις 23 Αυγούστου 1916 τη Βόρεια Ήπειρο αναγκάζοντας τον ουδέτερο - εκείνη την περίοδο - ελληνικό στρατό να αποσύρει τις δυνάμεις κατοχής του από την περιοχή. Τον Ιούνιο του 1917, η Ιταλία κήρυξε τη κεντρική και νότια Αλβανία ως προτεκτοράτα της Ιταλίας, ενώ η Βόρεια Αλβανία διατέθηκε στα κράτη της Σερβίας και του Μαυροβουνίου. Έως τις 31 Οκτωβρίου του 1918, οι γαλλικές και ιταλικές δυνάμεις είχαν εκδιώξει τα αυστροουγγρικά στρατεύματα από την Αλβανία. Μετά τη λήξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η Ιταλία πιέστηκε να αποσύρει τις στρατιωτικές δυνάμεις της από το έδαφος της Αλβανίας, κάτι το οποίο έπραξε στις 2 Σεπτεμβρίου του 1920[4].

Το ιταλικό φασιστικό καθεστώς του Μουσολίνι διείσδυσε στην Αλβανία κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Αχμέτ Ζόγου επιτυγχάνοντας να κυριαρχήσει σε αυτό πολιτικά και οικονομικά μέσω μιας σειράς συνθηκών και συμφωνιών που μετέτρεπαν το αλβανικό κράτος σε de facto προτεκτοράτο της Ιταλίας, ανοίγοντας με αυτόν τον τρόπο τον δρόμο για την επίσημη προσάρτηση[8][9][10][11].

Τον Αύγουστο του 1933 ο Μουσολίνι τοποθετεί αυστηρές απαιτήσεις για το Ζογκ σε αντάλλαγμα για τη συνεχή υποστήριξη της Ιταλίας στην Αλβανία, συμπεριλαμβανομένων των απαιτήσεων που όλοι οι νέοι διορισμοί σε ηγετικές θέσεις στην κυβέρνηση της Αλβανίας έπρεπε να είχαν λάβει μια "Ιταλική εκπαίδευση". Ότι ένας Ιταλός εμπειρογνώμονας ήταν στο μέλλον να είναι σε όλα τα αλβανικά υπουργεία, ότι η Ιταλία θα αναλάβει τον έλεγχο του στρατού Αλβανίας - συμπεριλαμβανομένων και τις οχυρώσεις του, ότι οι Βρετανοί αξιωματικοί που ήταν καταρτίσεις της Αλβανίας να αντικατασταθούν από Ιταλούς αξιωματικούς, ότι η Αλβανία πρέπει να ακυρώσει το σύνολο των υφιστάμενων εμπορικών συμφωνιών με άλλες χώρες και δεν κάνουν νέες συμφωνίες χωρίς την έγκριση της ιταλικής κυβέρνησης και ότι η Αλβανία θα υπογράψει μια σύμβαση εμπορικής που θα κάνει την Ιταλία και την Αλβανία "πιο ευνοημένες χώρες" στο εμπόριο[11]. Το 1934, όταν η Αλβανία δεν παραδίδει τη προγραμματισμένη πληρωμή της ένα δάνειο προς την Ιταλία , Ιταλικά πολεμικά πλοία έφθασαν στα ανοικτά των ακτών της Αλβανίας να εκφοβίσουν την Αλβανία να υποβάλει τους ιταλικό στόχους στην περιοχή, όμως η βρετανική αντίθεση για τις ενέργειες της Ιταλίας και υπό πίεση, η Ιταλία υποχώρησε και υποστήριξε ότι η ναυτική άσκηση ήταν απλώς μια "φιλική επίσκεψη". [10]

Στις 25 Αυγούστου 1937, ο Ιταλός υπουργός Εξωτερικών Κόμης Γκαλεάτσο Τσιάνο έγραψε στο ημερολόγιό του για τις σχέσεις της Ιταλίας με την Αλβανία ως εξής: «Πρέπει να δημιουργήσουμε σταθερά κέντρα της ιταλικής επιρροής εκεί. Ποιος ξέρει τι εκπλήξεις το μέλλον μπορεί να έχει στο κατάστημα. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι να εκμεταλλευτούμε ευκαιρίες που θα παρουσιαστούν. Εμείς δεν πρόκειται να το αποσύρουμε αυτή τη φορά, όπως κάναμε το 1920. Στα νότια της Ιταλίας έχουμε απορροφήσει πολλούς εκατοντάδες χιλιάδες Αλβανούς. Γιατί δεν θα πρέπει να συμβεί το ίδιο και στην άλλη πλευρά της Αδριατικής ».[4] Στις 26 Μαρτίου 1938, ο Τσιάνο έγραψε στο ημερολόγιό του για τη προσάρτηση της Αλβανίας, όπως έκανε και η Γερμανία με την Αυστρία λίγο πριν: "Μια έκθεση από το Τζακομόνι σχετικά με την κατάσταση στην Αλβανία: Η διείσδυση μας γίνεται όλο και πιο έντονη και...πιο οργανική. Το πρόγραμμα, το οποίο θα εντοπιστεί μετά την επίσκεψή μου διεξάγεται χωρίς κανένα πρόβλημα, αναρωτιούνται για την γενική κατάσταση. Ιδιαίτερα το Anschluss (με την Αυστρία) δεν μας επιτρέπει να κάνουμε ένα βήμα προς την κατεύθυνση της και πιο απόλυτη κυριαρχία της στη χώρα αυτή, η οποία θα είναι δική μας. " και μέρες αργότερα, στις 4 Απριλίου του ίδιου έτους έγραψε "Πρέπει να υπογραμμίσουμε σταδιακά το στοιχείο-προτεκτοράτο των σχέσεών μας με την Αλβανία». [12]

Εισβολή και η δημιουργία του ιταλικού καθεστώτος

Αρχείο:Vitorioemanuel.jpg
Ο Βίκτωρ Εμμανουήλ Γ' της Ιταλίας, βασιλιάς της Αλβανίας την περίοδο 1939-1943.
Σεφκέτ Βερλάσι, Πρωθυπουργός της Αλβανίας την περίοδο 1939-1941

Παρά τη μακρόχρονη προστασία της Αλβανίας και τη συμμαχία με την Ιταλία , στις 7 Απριλίου 1939 ιταλικά στρατεύματα εισβάλλουν στην Αλβανία [13], πέντε μήνες πριν από την έναρξη του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου. Η ένοπλη αλβανική αντίσταση αποδείχθηκε αναποτελεσματική εναντίον των Ιταλών και μετά από ένα σύντομο πόλεμο, η χώρα είχε καταληφθεί. Στις 9 Απριλίου 1939 ο Αλβανός βασιλιάς, Ζογκ Α κατέφυγε στην Ελλάδα[14]. Παρά το γεγονός ότι η Αλβανία ήταν ένα de facto ιταλικό προτεκτοράτο από το 1927,[9][15][16]ο ηγέτης της Ιταλίας, Μπενίτο Μουσολίνι που απαιτεί άμεσο έλεγχο σε όλη τη χώρα για να αυξήσει το γόητρό του και να δώσει μια απάντηση στην Γερμανία μετά την προσάρτηση της Αυστρίας και της κατοχής της Τσεχοσλοβακίας .

Το Βασίλειο της Αλβανίας ήταν ένα ιταλικό προτεκτοράτο που υπάγεται σε ιταλικά συμφέροντα, κατά το πρότυπο του γερμανικού προτεκτοράτου της Βοημίας και της Μοραβίας : το αλβανικό στέμμα κηρύχθηκε σε προσωπική ένωση με το ιταλικό στέμμα, η Αλβανία να διέπεται από έναν Ιταλό διοικητή που εκπροσωπεί ο βασιλιάς Βίκτωρ Εμμανουήλ ΙΙΙ , μια τελωνειακή ένωση τέθηκε σε ισχύ και η εξωτερική πολιτική της Αλβανίας να αντιμετωπίζεται από τη Ρώμη. Οι αλβανικές ένοπλες δυνάμεις είχαν ενταχθεί στον ιταλικό στρατό, ιταλικοί σύμβουλοι είχαν τοποθετηθεί μέσα σε όλα τα επίπεδα της αλβανικής διοίκησης, και η χώρα φασιστικοποιήθηκε με τη δημιουργία ενός αλβανικού φασιστικού κόμματος και οι οργανώσεις συνοδούς της, διαμορφώθηκε μετά από το ιταλικό πρωτότυπο. Το Αλβανικό Φασιστικό Κόμμα ήταν ένα υποκατάστημα του Εθνικού Φασιστικού Κόμματος της Ιταλίας, τα μέλη του Αλβανικού Φασιστικού Κόμματος πήρε όρκο να υπακούει στις εντολές του Ντούτσε του Φασισμού, τον Μουσολίνι[17]. Ιταλοί πολίτες άρχισαν να εγκαθίστανται στην Αλβανία ως άποικοι και δική του γη ώστε να μπορούν να μετατρέψουν σταδιακά την Αλβανία σε ιταλικό έδαφος. [1]

Ενώ ο Βίκτωρ Εμμανουήλ έκρινε ως βασιλιάς της Αλβανίας,ο Σεφκέτ Βερλάσι υπηρέτησε ως πρωθυπουργός. Ο Vërlaci ελέγχεται την ημέρα με την ημέρα δραστηριότητες του ιταλικού προτεκτοράτου. Στις 3 Δεκεμβρίου 1941,ο Σεφκέτ Βερλάσι αντικαταστάθηκε ως πρωθυπουργός και αρχηγός της κυβέρνησης από τον Μουσταφά Μέρλικα-Κρούγια [18] των φυσικών πόρων της χώρας παρατέθηκε υπό τον άμεσο έλεγχο της Ιταλίας. Όλοι οι πετρελαϊκοί πόροι στην Αλβανία πέρασε στο Ατζίπ, κρατική εταιρεία πετρελαίου της Ιταλίας. [19]

Η Αλβανία ήταν σημαντική πολιτιστικά και ιστορικά στους εθνικιστικούς στόχους των Ιταλών φασιστών, όπως το έδαφος της Αλβανίας είχε εδώ και καιρό μέρος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας , ακόμη και πριν από την προσάρτηση της βόρειας Ιταλίας από τους Ρωμαίους. Αργότερα, κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα ορισμένες παράκτιες περιοχές (όπως το Δυρράχιο ) είχε επηρεαστεί και ανήκαν σε ιταλικές δυνάμεις, κυρίως στο Βασίλειο της Νάπολης και της Δημοκρατίας της Βενετίας για πολλά χρόνια (βλ. Αλβανία-Βενετία ). Το ιταλικό φασιστικό καθεστώς νομιμοποιεί το αίτημά της προς την Αλβανία μέσω μελετών διακηρύσσοντας τη φυλετική συγγένεια των Αλβανών και των Ιταλών, ειδικά σε αντίθεση με τους Σλάβους Γιουγκοσλάβους. [20] Η Φασιστική Ιταλία ισχυρίστηκε ότι οι Αλβανοί που συνδέονται με την εθνική κληρονομιά για τους Ιταλούς, λόγω των δεσμών με τους προϊστορικούς Ιταλιώτες , Ιλλυριών και ρωμαϊκών πληθυσμών, και ότι η σημαντική επιρροή που παρουσιάζουν οι Ρωμαϊκές αυτοκρατορίες και ενετικά πάνω από το δεξί μέρος της Αλβανίας δικαιολογεί την Ιταλία να τη κατέχουν. [3]

Η Ιταλία προσπάθησε να νομιμοποιήσει και να κερδίσει τη δημόσια στήριξη για την κυριαρχία της πάνω από την Αλβανία με την υποστήριξη της Αλβανίας αλυτρωτισμού, που στρέφεται κατά τους κυρίως Αλβανούς του Κοσσυφοπεδίου στο Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας και της Ηπείρου στην Ελλάδα, ιδίως την παραμεθόρια περιοχή Τσαμουριά, που κατοικείται από αλβανικό πληθυσμό.[5] Έτσι, ένα φασιστικό ιταλικό δημοσίευμα που ονομάζεται Γεωπολιτική ισχυρίστηκε ότι ο πληθυσμός της Ηπείρου - Αρκανανία, μια περιοχή της Ελλάδας ανήκε στην Αλβανία, λόγω του ότι είναι φυλετικά Δαλματική, και σχημάτισε ένα «ενιαίο γεωγραφικό σύστημα» με την Αδριατική ζώνη. [3] Παρά οι προσπάθειες της ιταλικής Βισεγκέρεντ, Φρανσέσκο Τζακομόνι, να ξεσηκώσει εξεγέρσεις και να δημιουργήσει μια πέμπτη στήλη , καθώς και των ευνοϊκών εκθέσεων που αποστέλλονται στον ιταλικό υπουργό Εξωτερικών Κόμης Γκαλεάτσο Τσιάνο , τα γεγονότα απέδειξαν ότι δεν υπήρχε λίγος ενθουσιασμός μεταξύ των Αλβανών από μόνοι τους: μετά την ιταλική εισβολή στην Ελλάδα , οι περισσότεροι Αλβανοί είτε ερημόθηκαν ή αυτομόλησαν.[21]

Το Βασίλειο της Αλβανίας στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο

Στρατηγικά, ο έλεγχος της Αλβανίας έδωσε στην Ιταλία ένα σημαντικό προγεφύρωμα στα Βαλκάνια: όχι μόνο δεν θα ολοκληρώσει την Ιταλική κατοχή των Στενών του Οτράντο και την είσοδο της Αδριατικής Θάλασσας, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να εισβάλει στη Γιουγκοσλαβία (σε συνδυασμό με μια άλλη ώθηση μέσω της Βενετίας Τζούλια ) και στην Ελλάδα. [15]

Το 1939,Ο Κόμης Τσιάνο μίλησε στους Αλβανούς για τις αλυτρωτικές διεκδικήσεις στο Κοσσυφοπέδιο ως πολύτιμη για τους στόχους της Ιταλίας, λέγοντας: "Οι Κοσοβάροι είναι 850.000 Αλβανοί, ισχυρό σώμα, σταθερή ως προς το πνεύμα και ενθουσιασμό για την ιδέα της Ένωσης με την πατρίδα τους.

Προφανώς, οι Σέρβοι είναι τρομοκρατημένοι από αυτές. Σήμερα πρέπει ... χλωροφόρμιο στους Γιουγκοσλάβους. Αλλά αργότερα κάποιος πρέπει να υιοθετήσει μια πολιτική βαθύ ενδιαφέρον στο Κοσσυφοπέδιο. Αυτό θα βοηθήσει να κρατήσει ζωντανή στα Βαλκάνια ένα πρόβλημα αλυτρωτικό που θα πολώσει την προσοχή των Αλβανών στον εαυτό τους και να είναι ένα μαχαίρι στο πίσω μέρος της Γιουγκοσλαβίας. [22]

Γκαλεάτσο Τσιάνο, 1939

Τον Οκτώβριο του 1940, κατά τη διάρκεια του Ελληνο-Ιταλικού πολέμου, το Βασίλειο της Αλβανίας υπηρέτησε ως σταθμός για την περιοχή του Ιταλού δικτάτορα Μπενίτο Μουσολίνι στην αποτυχημένη εισβολή στην Ελλάδα. Ο Μουσολίνι σχεδίαζε να εισβάλει στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες όπως η Γιουγκοσλαβία στην περιοχή για να δώσει στην Ιταλία εδαφικό έλεγχο του μεγαλύτερου μέρους της Μεσογείου , ως μέρος του στόχου των φασιστών, για τη δημιουργία του στόχου του "Mare Nostrum" («η θάλασσά μας»), στην οποία η Ιταλία θα κυριαρχούσε στη Μεσόγειο. Αλλά ο Αλβανικός στρατός υπό τις διαταγές του συνταγματάρχη (αργότερα γενικά) Πρένκ Περβίζι [23] εγκατέλειψε τους Ιταλούς στη μάχη, προκαλώντας ένα σημαντικό ξήλωμα των γραμμών τους. Ο στρατός της Αλβανίας πιστεύεται ότι είναι η αιτία της προδοσίας που απομακρύνθηκε από το μέτωπο. Ο συνταγματάρχης Περβίζι και το προσωπικό των υπαλλήλων απομονώθηκε στα βουνά της Πούκα και Σκόνδρα προς το Βορρά. [24] Αυτή ήταν η πρώτη ενέργεια της εξέγερσης κατά της ιταλικής κατοχής.

Όμως, αμέσως μετά την ιταλική εισβολή, οι Έλληνες αντεπιτέθηκαν και η Βόρεια Ήπειρος ήταν σε ελληνικά χέρια (συμπεριλαμβανομένων των πόλεων του Αργυροκάστρου και Κορυτσάς ). Τον Απρίλιο του 1941, η Ελλάδα συνθηκολόγησε μετά από μια συντριπτική γερμανική εισβολή . Όλη η Βόρεια Ήπειρος επέστρεψε στο ιταλικό έλεγχο, η οποία επεκτάθηκε σε μεγάλο βαθμό στην Ελλάδα, η οποία είχε καταληφθεί από κοινού από την Ιταλία, τη Γερμανία και τη Βουλγαρία. Τα ιταλικά σχέδια ωστόσο, να προσαρτήσει την Τσαμουριά στην Αλβανία τέθηκαν στο αρχείο λόγω της ισχυρής αντιπολίτευσης και των εθνοτικών συγκρούσεων μεταξύ Αλβανών και Ελλήνων, καθώς και της αντιπολίτευσης από τους Αρμάνους στην περιοχή που αλβανικοποιήθηκε. [25]

Μετά την πτώση της Γιουγκοσλαβίας και της Ελλάδας τον Απρίλιο του 1941, η ιταλική κυβέρνηση ξεκίνησε διαπραγματεύσεις με τη Γερμανία, τη Βουλγαρία, και το νεοσύστατο κράτος του πελάτη, το Ανεξάρτητο Κράτος της Κροατίας, για τον καθορισμό των συνόρων τους. Τον Απρίλιο ο Μουσολίνι ζήτησε από τα σύνορα της Αλβανίας να επεκταθεί - συμπεριλαμβανομένων προσάρτηση του Μαυροβουνίου στην Αλβανία, που θα έχουν αυτόνομη κυβέρνηση μέσα στην Αλβανία, και την επέκταση προς τα ανατολικά σύνορα της Αλβανίας, αν και όχι στο βαθμό του Βαρδάρη ποταμού καθώς κάποιοι είχαν προτείνει αναφέροντας ότι ο Οχρίδας θα πρέπει να να αφεθεί στην ΣλαβοΜακεδονία, ανεξάρτητα από το αν η Μακεδονία του Βαρδάρη θα γινόταν ανεξάρτητο κράτος ή θα απορροφόταν από τη Βουλγαρία[26]. Ωστόσο, η ιταλική κυβέρνηση άλλαξε τις θέσεις τις στα σύνορα σε όλο τον Απρίλιο, στη συνέχεια υποστηρίζοντας την προσάρτηση της Οχρίδας, ενώ παράλληλα θα δίνει το έδαφος που βρίσκεται ακριβώς έξω της Αχρίδος (συμπεριλαμβανομένου τη ιερή γενέτειρα του Αγίου Κλήμεντος ) στη ΣλαβοΜακεδονία[26]. Μετά από μια περίοδο διαπραγματεύσεων εκ νέου με την Ιταλία για τα νέα σύνορα των Βαλκανίων - συμπεριλαμβανομένων των νέων συνόρων της Αλβανίας,που δηλώθηκαν με βασιλικό διάταγμα στις Ιουνίου 1941. [26]

Μετά την ιταλική συνθηκολόγηση τον Σεπτέμβριο του 1943, η χώρα είχε καταληφθεί από τους Γερμανούς μέχρι το τέλος του πολέμου.

Οικονομία

Η Αλβανία κάτα τον Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο

Μετά την κατάληψη της Αλβανίας και την εγκατάσταση της νέας κυβέρνησης, οι οικονομίες της Αλβανίας και της Ιταλίας συνδέθηκαν μέσω μιας τελωνειακής ένωσης που είχε ως αποτέλεσμα την απομάκρυνση των περισσότερων εμπορικών περιορισμών. [17] Μέσα από μια δασμολογική ένωση, το ιταλικό σύστημα τιμολόγησης τέθηκε σε εφαρμογή στην Αλβανία. [17] Λόγω των αναμενόμενων οικονομικών απωλειών στην Αλβανία από την μεταβολή της τιμολογιακής πολιτικής, η ιταλική κυβέρνηση χορήγησε στην Αλβανία 15 εκατομμύρια λεκ Αλβανίας κάθε χρόνο ως αποζημίωση. [17]Η ιταλική τελωνειακή νομοθεσία έπρεπε να εφαρμόσει στην Αλβανία και στην Ιταλία μόνο και μόνο θα μπορούσε να συνάψει συμβάσεις με τρίτους. [17]Η ιταλική πρωτεύουσα αφέθηκε να κυριαρχεί στην αλβανική οικονομία. [17] Ως αποτέλεσμα,οι ιταλικές επιχειρήσεις είχαν τη δυνατότητα να κρατήσει το μονοπωλίων στην εκμετάλλευση των φυσικών πόρων της Αλβανίας. [17]

Το 1944, ο αριθμός των επιχειρήσεων και των βιομηχανικών επιχειρήσεων έφθασε στα 430, από μόλις στα 244 το 1938 και μόλις 71 όπως το 1922. Ο βαθμός συγκέντρωσης των εργαζομένων της βιομηχανικής παραγωγής το 1938 διπλασιάστηκε σε σύγκριση με το 1928. Προς το παρόν, η οικονομία της Αλβανίας είχε εμπορικές σχέσεις με 21 χώρες, αλλά οι περισσότεροι που αναπτύχθηκαν πρώτα στην Ιταλία και στη συνέχεια στη Γιουγκοσλαβία,Γαλλία,Γερμανία,Ελλάδα, κλπ..

Η εισαγωγή στο δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης πολύ αργότερα από ό,τι σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, παρά την παρουσία ορισμένων ξένων κεφαλαίων κυρίως την ιταλική, η Αλβανία δεν είχε κάνει ακόμη καμία κίνηση προς τη βιομηχανική φάση του καπιταλισμού κατά τη στιγμή της έκρηξης του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου. Η Γεωργία, που απασχολούνταν πάνω από 87% της εργατικής δύναμης, ήταν ο κύριος τομέας της οικονομίας και συμβάλλει στο σχηματισμό του 92,4% του εθνικού εισοδήματος σε αυτό το διάστημα, ενώ μόνο το 10,2% των καλλιεργούμενων εκτάσεων τακτικά και από τα κύρια προϊόντα μειώνονται μόνο το σιτάρι,το καλαμπόκι και η σίκαλη. Η Εργασία Γη με πρωτόγονα εργαλεία κυριαρχία των άροτρων ξύλου, λιπάσματα σχεδόν άγνωστο σε όλους, ενώ όλα τα πεδία μετατράπηκαν σε βάλτους. Το επίπεδο της παραγωγικότητας και το επίπεδο της οργάνωσης και της εκμηχάνισης της γεωργίας κατά την περίοδο αυτή ήταν πολύ χαμηλή.

Διοικητική διαίρεση

Η Ιταλική διοίκηση της Αλβανίας αρχικά διαιρούνταν σε 12 επαρχίες: [27]

  • Επαρχία της Σκόδρα (στα ιταλικά: Provincia di Scutari).
  • Επαρχία του Κούκες (στα ιταλικά: Provincia di Κούκες).
  • Επαρχία της Λεζιέ (στα ιταλικά: Provincia di Alessio).
  • Επαρχία της Ντίμπρα (στα ιταλικά: Provincia di Debar).
  • Επαρχία του Δυρράχιο (στα ιταλικά: Provincia di Durazzo).
  • Επαρχία των Τιράνων (στα ιταλικά: Provincia di Tirana).
  • Επαρχία του Ελμπασάν (στα ιταλικά: Provincia di Elbasani).
  • Επαρχία της Λεβάν (στα ιταλικά: Provincia di levani) ή Επαρχία Απολλωνία (στα ιταλικά: Provincia di Apollonia).
  • Επαρχία του Μπεράτι (στα ιταλικά: Provincia di Berat).
  • Επαρχία της Κορυτσάς (στα ιταλικά: Provincia di Corizza).
  • Επαρχία του Αργυρόκαστρου (στα ιταλικά: Provincia di Gjirokastra).
  • Επαρχία της Αυλώνας (στα ιταλικά: Provincia di Αυλώνα).

Το 1941, το Κοσσυφοπέδιο συνδέθηκε με την Αλβανία ως επαρχία της Πρίστινα (ιταλικά: Provincia di Pristina) ή επαρχία του Κοσσυφοπεδίου (ιταλικά: Provincia del Cossovo).

Δείτε επίσης

Αναφορές

  1. ↑ Micheletta, Luca (2007), Questioni storiche: Italy, Greater Albania and Kosovo 1939-1943, Universita degli studi di Roma La Sapienza, σελ. 521–542, http://www.academia.edu/4093074/Italy_Greater_Albania_and_Kosovo_1939-1943 
  2. ↑ Papa Pandelejmoni, Enriketa (2012), Doing politics in Albania doing World War II: The case of Mustafa Merlika Kruja fascist collaboration, Založba ZRC, ZRC SAZU, σελ. 67–83, https://books.google.rs/books?id=HrizKUHOmU0C&pg=PA76&lpg=PA76&dq=greater+albania+1939-1943&source=bl&ots=isNKVoAV1A&sig=aKvGYnIqfdj4M-oTyIZW-6LxVbk&hl=sr&sa=X&ei=6oyaVNPUPOf_ywOTo4KIDA&ved=0CDYQ6AEwCQ#v=onepage&q=greater%20albania%201939-1943&f=false 
  3. ↑ Lemkin, Raphael; Power, Samantha (2008), Axis Rule in Occupied Europe, The Lawbook Exchange, Ltd., σελ. 99–107, ISBN 978-1-58477-901-8, http://books.google.com/books?id=y0in2wOY-W0C 
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 Nigel Thomas. Armies in the Balkans 1914-18. Osprey Publishing, 2001. Pp. 17.
  5. ↑ Rodogno., Davide (2006). Fascism's European empire: Italian occupation during the Second World War. Cambridge University Press. σελ. 106. ISBN 0-521-84515-7. 
  6. ↑ Owen Pearson. Albania in the twentieth century: a history, Volume 3. London, England, UK; New York, New York, USA: I.B. Taurus Publishers, 2004. Pp. 389.
  7. ↑ Fischer, Bernd Jürgen (1999), Albania at War, 1939-1945, C. Hurst & Co. Publishers, σελ. 70–73, ISBN 978-1-85065-531-2, http://books.google.com/?id=P-MiG9ngCp8C 
  8. ↑ Owen Pearson. Albania in the twentieth century: a history, Volume 3. London, England, UK; New York, New York, USA: I.B. Taurus Publishers, 2004. Pp. 378, 389.
  9. ↑ Aristotle A. Kallis. Fascist ideology: territory and expansionism in Italy and Germany, 1922-1945. London, England, UK: Routledge, 2000. Pp. 132.
  10. ↑ Zara S. Steiner. The lights that failed: European international history, 1919-1933. Oxford, England, UK: Oxford University Press, 2005. Pp. 499.
  11. ↑ Roy Palmer Domenico. Remaking Italy in the twentieth century. Lanham, Maryland, USA: Rowman & Littlefield Publishers, Inc., 2002. Pp. 74.

Περαιτέρω ανάγνωση

  • Reginald Hibbert, The Bitter Victory, London, New York, 1993

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ιταλικό_Προτεκτοράτο_της_Αλβανίας_(1939-1943)&oldid=6017596"