Πόλεμος Μπόσιν: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 4: Γραμμή 4:
Ο [[Πόλεμος Μπόσιν]] (戊辰戦争, ''Μπόσιν Σενσό, "Πόλεμος του έτους του Επίγειου Δράκου Γιάνγκ"'') ή αλλιώς '''Ιαπωνική Επανάσταση''' ήταν [[εμφύλιος πόλεμος]] στην [[Ιαπωνία]] που έγινε κατά τα έτη 1868 με 1869 μεταξύ των δυνάμεων του [[Σογκουνάτο Τοκουγκάβα|Σογκουνάτου Τοκουγκάβα]] και δυνάμεων πιστών στον [[Αυτοκράτορας|Αυτοκράτορα]] της Ιαπωνίας που ήθελαν να επαναφέρουν την εξουσία του<ref>{{Cite web|url=http://www.newworldencyclopedia.org/entry/Boshin_War|title=Boshin War - New World Encyclopedia|website=www.newworldencyclopedia.org|accessdate=2016-08-27}}</ref>.
Ο [[Πόλεμος Μπόσιν]] (戊辰戦争, ''Μπόσιν Σενσό, "Πόλεμος του έτους του Επίγειου Δράκου Γιάνγκ"'') ή αλλιώς '''Ιαπωνική Επανάσταση''' ήταν [[εμφύλιος πόλεμος]] στην [[Ιαπωνία]] που έγινε κατά τα έτη 1868 με 1869 μεταξύ των δυνάμεων του [[Σογκουνάτο Τοκουγκάβα|Σογκουνάτου Τοκουγκάβα]] και δυνάμεων πιστών στον [[Αυτοκράτορας|Αυτοκράτορα]] της Ιαπωνίας που ήθελαν να επαναφέρουν την εξουσία του<ref>{{Cite web|url=http://www.newworldencyclopedia.org/entry/Boshin_War|title=Boshin War - New World Encyclopedia|website=www.newworldencyclopedia.org|accessdate=2016-08-27}}</ref>.


Η αιτία του πολέμου βρισκόταν στην δυσαρέσκεια μεταξύ πολλών ευγενών και νεαρών [[Σαμουράι]] με τον χειρισμό των ξένων δυνάμεων από τον [[Σόγκουν|Σογκούν]] μετά το [[Άνοιγμα της Ιαπωνίας]] της περασμένης δεκαετίας<ref>{{Cite book|title=A Guide to the Japanese Civil War: The Boshin War Of 1868|last=Charlotte|first=Adele|publisher=BiblioBazaar|year=2012|isbn=1278913300|location=Αγγλία|page=13}}</ref>. Η όλο και αυξανόμενη επιρροή των ξένων στην οικονομία της Ιαπωνίας οδηγούσε τον λαό σε εξαθλίωση και άνιση μεταχείριση<ref>{{Cite web|url=http://www.kcpwindowonjapan.com/2014/12/looking-back-on-the-boshin-war/|title=Looking Back on the Boshin War|website=www.kcpwindowonjapan.com|accessdate=2016-08-27}}</ref>. Μια συμμαχία από Δυτικούς Σαμουράι, πιο συγκεκριμένα οι φατρίες των [[Τσοσού]], [[Σατσούμα]] και [[Τόσα]] κατάφερε και απέκτησε τον έλεγχο του [[Αυτοκρατορικό Συμβούλιο|Αυτοκρατορικού Συμβουλίου]] και επίσης επηρέασε πολύ τον Αυτοκράτορα [[Μεϊτζί]]. Ο τότε [[Σόγκουν|Σογκούν]], [[Τοκουγκάβα Γιοσινόμπου]] θεώρησε ότι αυτή ήταν εισβολή στα συμφέροντα του και απαρνήθηκε τον Μεϊτζί ως νόμιμο αυτοκράτορα, καθιστώντας τον απαλλαγμένο από τα καθήκοντα του<ref>{{Cite book|title=Japan at War: An Encyclopedia|last=Louis G.|first=Perez|publisher=ABC-CLIO|year=8 Ιανουαρίου 2013|isbn=978-1598847413|location=Αγγλία|page=438}}</ref>. Με αυτή του την κίνηση, ο Τοκουγκάβα ήλπιζε ότι θα συνέχιζε να εξουσιάζει σε μελλοντικές κυβερνήσεις.
Η αιτία του πολέμου βρισκόταν στην δυσαρέσκεια μεταξύ πολλών ευγενών και νεαρών [[Σαμουράι]] με τον χειρισμό των ξένων δυνάμεων από τον [[Σόγκουν]] μετά το [[Άνοιγμα της Ιαπωνίας]] της περασμένης δεκαετίας<ref>{{Cite book|title=A Guide to the Japanese Civil War: The Boshin War Of 1868|last=Charlotte|first=Adele|publisher=BiblioBazaar|year=2012|isbn=1278913300|location=Αγγλία|page=13}}</ref>. Η όλο και αυξανόμενη επιρροή των ξένων στην οικονομία της Ιαπωνίας οδηγούσε τον λαό σε εξαθλίωση και άνιση μεταχείριση<ref>{{Cite web|url=http://www.kcpwindowonjapan.com/2014/12/looking-back-on-the-boshin-war/|title=Looking Back on the Boshin War|website=www.kcpwindowonjapan.com|accessdate=2016-08-27}}</ref>. Μια συμμαχία από Δυτικούς Σαμουράι, πιο συγκεκριμένα οι φατρίες των [[Τσοσού]], [[Σατσούμα]] και [[Τόσα]] κατάφερε και απέκτησε τον έλεγχο του [[Αυτοκρατορικό Συμβούλιο|Αυτοκρατορικού Συμβουλίου]] και επίσης επηρέασε πολύ τον Αυτοκράτορα [[Μεϊτζί]]. Ο τότε [[Σόγκουν]], [[Τοκουγκάβα Γιοσινόμπου]] θεώρησε ότι αυτή ήταν εισβολή στα συμφέροντα του και απαρνήθηκε τον Μεϊτζί ως νόμιμο αυτοκράτορα, καθιστώντας τον απαλλαγμένο από τα καθήκοντα του<ref>{{Cite book|title=Japan at War: An Encyclopedia|last=Louis G.|first=Perez|publisher=ABC-CLIO|year=8 Ιανουαρίου 2013|isbn=978-1598847413|location=Αγγλία|page=438}}</ref>. Με αυτή του την κίνηση, ο Τοκουγκάβα ήλπιζε ότι θα συνέχιζε να εξουσιάζει σε μελλοντικές κυβερνήσεις.


Ωστόσο, στρατιωτικά κινήματα του Αυτοκράτορα, ανταρτικές δράσεις στην πόλη [[Έντο]] και [[Αυτοκρατορικό Διάταγμα]] υποστηριζόμενο από τους [[Σατσούμα]] και [[Τσοσού]] που απαρνούνταν την εξουσία του Σογκούν οδήγησε τον Γιοσινόμπου στην οργάνωση μιας στρατιωτικής εκστρατείας προκειμένου να καταλάβει την εξουσία του Αυτοκράτορα στο [[Κυότο]]. Το καθεστώς γρήγορα τάχθηκε υπέρ της μικρής αλλά εκσυγχρονισμένης φατρίας της Αυτοκρατορίας<ref>Drea, Edward. ''Japan’s Imperial Army : Its Rise and Fall, 1853-1945''. Kansas: University Press of Kansas, 2009.</ref> και ύστερα από πολλές μάχες που κορυφώθηκαν με την παράδοση της Έντο ο Γιοσινόμπου παραδόθηκε αυτοπροσώπως. Αυτοί που ήταν πιστοί στον Τοκουγκάβα υποχώρησαν αρχικά στην Βόρεια [[Χονσού]] και ύστερα στην [[Χοκκάιντο]] όπου και ίδρυσαν την [[Δημοκρατία του Έζο]]. Η έκβαση της [[Μάχη του Χάκοντάτε|Μάχης του Χάκοντάτε]] αποτελείωσε το τελευταίο προπύργιο του Σογκούν και η Αυτοκρατορική κυριαρχία ήταν πλέον γεγονός. Έτσι τελείωσε και η στρατιωτική φάση της [[Μεταρρύθμιση Μεϊτζί|Μεταρρύθμισης Μεϊτζί]]<ref>{{Cite web|url=http://www.lehigh.edu/~rfw1/courses/1999/spring/ir163/Papers/pdf/shs3.pdf|title=The Meiji Restoration: Roots of Modern Japan|last=|first=|date=|website=Lehigh University|publisher=|accessdate=27 Αυγούστου 2016}}</ref>.
Ωστόσο, στρατιωτικά κινήματα του Αυτοκράτορα, ανταρτικές δράσεις στην πόλη [[Έντο]] και [[Αυτοκρατορικό Διάταγμα]] υποστηριζόμενο από τους [[Σατσούμα]] και [[Τσοσού]] που απαρνούνταν την εξουσία του Σόγκουν οδήγησε τον Γιοσινόμπου στην οργάνωση μιας στρατιωτικής εκστρατείας προκειμένου να καταλάβει την εξουσία του Αυτοκράτορα στο [[Κυότο]]. Το καθεστώς γρήγορα τάχθηκε υπέρ της μικρής αλλά εκσυγχρονισμένης φατρίας της Αυτοκρατορίας<ref>Drea, Edward. ''Japan’s Imperial Army : Its Rise and Fall, 1853-1945''. Kansas: University Press of Kansas, 2009.</ref> και ύστερα από πολλές μάχες που κορυφώθηκαν με την παράδοση της Έντο ο Γιοσινόμπου παραδόθηκε αυτοπροσώπως. Αυτοί που ήταν πιστοί στον Τοκουγκάβα υποχώρησαν αρχικά στην Βόρεια [[Χονσού]] και ύστερα στην [[Χοκκάιντο]] όπου και ίδρυσαν την [[Δημοκρατία του Έζο]]. Η έκβαση της [[Μάχη του Χάκοντάτε|Μάχης του Χάκοντάτε]] αποτελείωσε το τελευταίο προπύργιο του Σόγκουν και η Αυτοκρατορική κυριαρχία ήταν πλέον γεγονός. Έτσι τελείωσε και η στρατιωτική φάση της [[Μεταρρύθμιση Μεϊτζί|Μεταρρύθμισης Μεϊτζί]]<ref>{{Cite web|url=http://www.lehigh.edu/~rfw1/courses/1999/spring/ir163/Papers/pdf/shs3.pdf|title=The Meiji Restoration: Roots of Modern Japan|last=|first=|date=|website=Lehigh University|publisher=|accessdate=27 Αυγούστου 2016}}</ref>.


Περίπου 120.000 άνδρες στρατολογήθηκαν και εξ'αυτών περίπου 3.500 πέθαναν κατά την διάρκεια της σύρραξης. Στο τέλος η νικηφόρα παράταξη της Αυτοκρατορίας κατάλυσε τον αρχικό σκοπό της να διώξει τους ξένους από την Ιαπωνία και αντιθέτως υιοθέτησε πολιτική συνεχούς μοντερνοποίησης με απώτερο σκοπό την επαναδιαπραγμάτευση των [[Άνισες Συμφωνίες|Άνισων Συμφωνιών]] που έγιναν με τις δυτικές δυνάμεις. Οι πιστοί του Τογκουκάβα στο τέλος δέχθηκαν [[αμνηστία]] και πολλοί παλαιοί Σαμουράι και ακόλουθοι του Σογκούν τοποθετήθηκαν σε διάφορες θέσεις στην Νέα Αυτοκρατορική Κυβέρνηση.
Περίπου 120.000 άνδρες στρατολογήθηκαν και εξ'αυτών περίπου 3.500 πέθαναν κατά την διάρκεια της σύρραξης. Στο τέλος η νικηφόρα παράταξη της Αυτοκρατορίας κατάλυσε τον αρχικό σκοπό της να διώξει τους ξένους από την Ιαπωνία και αντιθέτως υιοθέτησε πολιτική συνεχούς μοντερνοποίησης με απώτερο σκοπό την επαναδιαπραγμάτευση των [[Άνισες Συμφωνίες|Άνισων Συμφωνιών]] που έγιναν με τις δυτικές δυνάμεις. Οι πιστοί του Τογκουκάβα στο τέλος δέχθηκαν [[αμνηστία]] και πολλοί παλαιοί Σαμουράι και ακόλουθοι του Σόγκουν τοποθετήθηκαν σε διάφορες θέσεις στην Νέα Αυτοκρατορική Κυβέρνηση.


Όταν άρχισε ο πόλεμος η Ιαπωνία ήδη βρισκόταν σε περίοδο εκσυγχρονισμού όπως άλλωστε και πολλά κράτη τότε. Η διαφορά ήταν στο ότι η Ιαπωνία αρνούνταν να εφαρμόσει [[Ελεύθερη αγορά]] όπως οι υπόλοιπες οικονομίες στον πλανήτη. Προσπαθώντας να το αλλάξουν αυτό, πολλές δυνάμεις (κυρίως η [[Βρετανία]] και η [[Γαλλία]]) ενεπλάκησαν πολύ στην [[πολιτική]] σκηνή της χώρας, προσδίδοντας χαρακτήρα επανάστασης στον πόλεμο.
Όταν άρχισε ο πόλεμος η Ιαπωνία ήδη βρισκόταν σε περίοδο εκσυγχρονισμού όπως άλλωστε και πολλά κράτη τότε. Η διαφορά ήταν στο ότι η Ιαπωνία αρνούνταν να εφαρμόσει [[Ελεύθερη αγορά]] όπως οι υπόλοιπες οικονομίες στον πλανήτη. Προσπαθώντας να το αλλάξουν αυτό, πολλές δυνάμεις (κυρίως η [[Βρετανία]] και η [[Γαλλία]]) ενεπλάκησαν πολύ στην [[πολιτική]] σκηνή της χώρας, προσδίδοντας χαρακτήρα επανάστασης στον πόλεμο.
Γραμμή 18: Γραμμή 18:
Για δύο αιώνιες πριν το 1854, η [[Ιαπωνία]] είχε περιορισμένο εμπόριο με ξένα κράτη, με αξιοσημείωτες εξαιρέσεις την [[Κορέα]], την [[Δυναστεία Τσινγκ]] και την [[Ολλανδία]]<ref>{{Cite web|url=http://www.swaen.com/japanNED.php|title=Japan Netherlands relationship 400 years|website=www.swaen.com|accessdate=2016-08-28}}</ref>. To 1854, o [[Μάθιου Πέρρυ]] κατάφερε και άνοιξε το Ιαπωνικό εμπόριο σε όλον τον κόσμο με απειλή βίας, αρχίζοντας μια περίοδο γρήγορου εκσυγχρονισμού και ξένου εμπορίου. Οι συμφωνίες που σύναψαν πολλές δυτικές δυνάμεις με τους Ιάπωνες μετά το άνοιγμα της χώρας ονομάστηκαν [[Άνισες Συμφωνίες|άνισες]], διότι υποβαθμίστηκε ο ρόλος και η δύναμη της Ιαπωνίας μέσα σε αυτές<ref>{{Cite web|url=http://larouchejapan.com/japanese/drupal-6.14/sites/default/files/text/5-Unequal-Treaties.pdf|title=JAPAN AND CHINA’S UNEQUAL TREATIES|last=Dr. Sun|first=Υat- sen|date=28 Νοεμβρίου 1924|website=|publisher=|accessdate=28 Αυγούστου 2016}}</ref>. Λόγω αυτών, εντός της Ιαπωνίας δημιουργήθηκε έντονο κλίμα μίσους ενάντια στο Σογκουνάτο, πράγμα που εκφράστηκε με το κίνημα ''Σοννό τζοΐ'' (''尊皇攘夷, κυριολεκτικά: Τιμήστε τον αυτοκράτορα, διώξτε τους βάρβαρους!'')<ref>{{Cite web|url=http://www.japantimes.co.jp/news/2013/06/23/national/history/the-barbarians-were-coming-like-it-or-not/|title=The ‘barbarians’ were coming — like it or not|last=Hoffman|first=Michael|date=23 Ιουνίου 2013|website=The Japan Times|publisher=|accessdate=28 Αυγούστου 2016}}</ref>.
Για δύο αιώνιες πριν το 1854, η [[Ιαπωνία]] είχε περιορισμένο εμπόριο με ξένα κράτη, με αξιοσημείωτες εξαιρέσεις την [[Κορέα]], την [[Δυναστεία Τσινγκ]] και την [[Ολλανδία]]<ref>{{Cite web|url=http://www.swaen.com/japanNED.php|title=Japan Netherlands relationship 400 years|website=www.swaen.com|accessdate=2016-08-28}}</ref>. To 1854, o [[Μάθιου Πέρρυ]] κατάφερε και άνοιξε το Ιαπωνικό εμπόριο σε όλον τον κόσμο με απειλή βίας, αρχίζοντας μια περίοδο γρήγορου εκσυγχρονισμού και ξένου εμπορίου. Οι συμφωνίες που σύναψαν πολλές δυτικές δυνάμεις με τους Ιάπωνες μετά το άνοιγμα της χώρας ονομάστηκαν [[Άνισες Συμφωνίες|άνισες]], διότι υποβαθμίστηκε ο ρόλος και η δύναμη της Ιαπωνίας μέσα σε αυτές<ref>{{Cite web|url=http://larouchejapan.com/japanese/drupal-6.14/sites/default/files/text/5-Unequal-Treaties.pdf|title=JAPAN AND CHINA’S UNEQUAL TREATIES|last=Dr. Sun|first=Υat- sen|date=28 Νοεμβρίου 1924|website=|publisher=|accessdate=28 Αυγούστου 2016}}</ref>. Λόγω αυτών, εντός της Ιαπωνίας δημιουργήθηκε έντονο κλίμα μίσους ενάντια στο Σογκουνάτο, πράγμα που εκφράστηκε με το κίνημα ''Σοννό τζοΐ'' (''尊皇攘夷, κυριολεκτικά: Τιμήστε τον αυτοκράτορα, διώξτε τους βάρβαρους!'')<ref>{{Cite web|url=http://www.japantimes.co.jp/news/2013/06/23/national/history/the-barbarians-were-coming-like-it-or-not/|title=The ‘barbarians’ were coming — like it or not|last=Hoffman|first=Michael|date=23 Ιουνίου 2013|website=The Japan Times|publisher=|accessdate=28 Αυγούστου 2016}}</ref>.
[[Αρχείο:Bakufu soldiers in Western uniform.jpg|αριστερά|μικρογραφία|202x202εσ|Ιάπωνες στρατιώτες με Δυτικές στολές.]]
[[Αρχείο:Bakufu soldiers in Western uniform.jpg|αριστερά|μικρογραφία|202x202εσ|Ιάπωνες στρατιώτες με Δυτικές στολές.]]
Ο [[Αυτοκράτορας Κομέι]] βρήκε ορθά αυτά τα αισθήματα που είχε ο Ιαπωνικός λαός εναντίον των ξένων και άρχισε να έχει ενεργό ρόλο στην πολιτική σκηνή της χώρας, καταπατώντας μεγάλο μέρος της εξουσίας του. Προσπάθησε να ακυρώσει πολλές συμφωνίες και ενεπλάκη με την διαδοχή του [[Σόγκουν|Σογκούν]]. Οι προσπάθειες του πέτυχαν και τον Μάρτιο του 1863 εκδόθηκε αυτοκρατορικό διάταγμα να εκδιωχθούν οι ξένοι στην Ιαπωνία. Το διάταγμα αυτό ονομάστηκε [[Εντολή για δίωξη των βάρβαρων]]<ref>{{Cite web|url=http://www.nakasendoway.com/emperor-and-shogun-the-political-scene-in-the-1860s/|title=Emperor and Shogun: The political scene in the 1860s|date=2010-12-16|language=en-US|accessdate=2016-08-28}}</ref> (''攘夷勅命, Τζόι τσοκουμέι''). Αν και το Σογκουνάτο δεν είχε προθέσεις να το εφαρμόσει, το διάταγμα ωστόσο ενέπνευσε πολλές επιθέσεις είτε εναντίον του Σογκουνάτου είτε εναντίον ξένων<ref>{{Cite web|url=http://www.bakumatsu.ru/lib/Britain_and_Satsuma.pdf|title=Murder, Misunderstandings, and Might. Mid-Nineteenth Century Confrontation between Britain and Satsuma.|last=Daniels|first=Andrew|date=24 Σεπτεμβρίου 2003|website=Bakuma.ru|publisher=|accessdate=28 Αυγούστου 2016}}</ref>.
Ο [[Αυτοκράτορας Κομέι]] βρήκε ορθά αυτά τα αισθήματα που είχε ο Ιαπωνικός λαός εναντίον των ξένων και άρχισε να έχει ενεργό ρόλο στην πολιτική σκηνή της χώρας, καταπατώντας μεγάλο μέρος της εξουσίας του. Προσπάθησε να ακυρώσει πολλές συμφωνίες και ενεπλάκη με την διαδοχή του [[Σόγκουν]]. Οι προσπάθειες του πέτυχαν και τον Μάρτιο του 1863 εκδόθηκε αυτοκρατορικό διάταγμα να εκδιωχθούν οι ξένοι στην Ιαπωνία. Το διάταγμα αυτό ονομάστηκε [[Εντολή για δίωξη των βάρβαρων]]<ref>{{Cite web|url=http://www.nakasendoway.com/emperor-and-shogun-the-political-scene-in-the-1860s/|title=Emperor and Shogun: The political scene in the 1860s|date=2010-12-16|language=en-US|accessdate=2016-08-28}}</ref> (''攘夷勅命, Τζόι τσοκουμέι''). Αν και το Σογκουνάτο δεν είχε προθέσεις να το εφαρμόσει, το διάταγμα ωστόσο ενέπνευσε πολλές επιθέσεις είτε εναντίον του Σογκουνάτου είτε εναντίον ξένων<ref>{{Cite web|url=http://www.bakumatsu.ru/lib/Britain_and_Satsuma.pdf|title=Murder, Misunderstandings, and Might. Mid-Nineteenth Century Confrontation between Britain and Satsuma.|last=Daniels|first=Andrew|date=24 Σεπτεμβρίου 2003|website=Bakuma.ru|publisher=|accessdate=28 Αυγούστου 2016}}</ref>.


Το επόμενο έτος οι μεγάλες δυνάμεις ανταπέδωσαν τις επιθέσεις αυτές με βομβαρδισμό πολλών πόλεων, όπως ο [[Βρετανική Αυτοκρατορία|Βρετανικός]] βομβαρδισμός της [[Καγκοσίμα]] και ο βομβαρδισμός του [[Σιμονοσέκι]]. Τον ίδιο περίπου καιρό, δυνάμεις των [[Τσοσού]] μαζί με [[Ρόνιν]] οργάνωσαν την [[Εξέγερση Χαμαγκούρι]] προσπαθώντας να καταλάβουν την πόλη του [[Κυότο]] που βρισκόταν το αυτοκρατορικό συμβούλιο<ref>{{Cite book|title=Japan at War: An Encyclopedia|last=Perez|first=Louis G.|publisher=ABC-CLIO|year=2013|isbn=1598847414|location=Αγγλία|page=213}}</ref>. Οι δυνάμεις του μέλλοντα Σογκούν [[Τοκουγκάβα Γιοσινόμπου]] κατέστειλαν βίαια την εξέγερση. Το Σογκουνάτο οργάνωσε εκστρατεία τιμωρίας ενάντια στους Τσοσού και τους υποδούλωσε χωρίς μάχη<ref>{{Cite book|title=Choshu in the Meiji Restoration (Studies of Modern Japan)|last=Craig|first=Albert M.|publisher=Lexington Books|year=2000|isbn=0739101935|location=Αγγλία|page=250}}</ref>. Σε αυτό το σημείο η αρχική αντίσταση μεταξύ της ηγεσίας των Τσοσού και της αυτοκρατορικής αυλής υποχώρησε, αλλά στα επόμενα έτη αποδείχθηκε ότι ο Σογκούν δεν μπορούσε να ελέγξει τις κινήσεις των άλλων φατρίων διότι αυτές άρχισαν να αγνοούν εντολές από αυτόν.
Το επόμενο έτος οι μεγάλες δυνάμεις ανταπέδωσαν τις επιθέσεις αυτές με βομβαρδισμό πολλών πόλεων, όπως ο [[Βρετανική Αυτοκρατορία|Βρετανικός]] βομβαρδισμός της [[Καγκοσίμα]] και ο βομβαρδισμός του [[Σιμονοσέκι]]. Τον ίδιο περίπου καιρό, δυνάμεις των [[Τσοσού]] μαζί με [[Ρόνιν]] οργάνωσαν την [[Εξέγερση Χαμαγκούρι]] προσπαθώντας να καταλάβουν την πόλη του [[Κυότο]] που βρισκόταν το αυτοκρατορικό συμβούλιο<ref>{{Cite book|title=Japan at War: An Encyclopedia|last=Perez|first=Louis G.|publisher=ABC-CLIO|year=2013|isbn=1598847414|location=Αγγλία|page=213}}</ref>. Οι δυνάμεις του μέλλοντα Σόγκουν [[Τοκουγκάβα Γιοσινόμπου]] κατέστειλαν βίαια την εξέγερση. Το Σογκουνάτο οργάνωσε εκστρατεία τιμωρίας ενάντια στους Τσοσού και τους υποδούλωσε χωρίς μάχη<ref>{{Cite book|title=Choshu in the Meiji Restoration (Studies of Modern Japan)|last=Craig|first=Albert M.|publisher=Lexington Books|year=2000|isbn=0739101935|location=Αγγλία|page=250}}</ref>. Σε αυτό το σημείο η αρχική αντίσταση μεταξύ της ηγεσίας των Τσοσού και της αυτοκρατορικής αυλής υποχώρησε, αλλά στα επόμενα έτη αποδείχθηκε ότι ο Σόγκουν δεν μπορούσε να ελέγξει τις κινήσεις των άλλων φατρίων διότι αυτές άρχισαν να αγνοούν εντολές από αυτόν.


=== Ξένη στρατιωτική υποστήριξη ===
=== Ξένη στρατιωτική υποστήριξη ===
Γραμμή 26: Γραμμή 26:
Παρά τον βομβαρδισμό της Καγκοσίμα, οι [[Σατσούμα]] είχαν δημιουργήσει στενούς δεσμούς με την Βρετανία και αναδιοργάνωναν τον στρατό τους στα δυτικά πρότυπα. Πολλοί ξένοι πωλούσαν διάφορα στρατιωτικά είδη σε ιαπωνικές φατρίες, όπως πολεμικά πλοία και [[μουσκέτα]]. Αξιόλογο είναι το παράδειγμα με τον [[Τόμας Μπλέικ Γκλόβερ]] ο οποίος εκτός από το ότι πούλησε είδη στους Ιάπωνες, βοήθησε να απομακρυνθεί το [[Φεουδαρχία|φεουδαρχικό]] σύστημα από πολλές ιαπωνικές πόλεις<ref>{{Cite web|url=http://www.japantimes.co.jp/life/2011/12/11/general/the-scot-who-shaped-japan/|title=The Scot who shaped Japan|last=Gardiner|first=Michael|date=11 Δεκεμβρίου 2011|website=Japan Times|publisher=|accessdate=29 Αυγούστου 2016}}</ref>. Αμερικάνοι και Βρετανοί γνώστες σε ζητήματα πολέμου (συνήθως πρώην αξιωματικοί) ίσως βοήθησαν και στον ένοπλο αγώνα. Ο Βρετανός πρεσβευτής [[Χάρυ Σμίθ Πάρκς]] υποστήριξε αντι-σουγκουνικές δυνάμεις προκειμένου να δημιουργήσει μια ενοποιημένη Ιαπωνία υπό τον Αυτοκράτορα και να διώξει τις επιδράσεις των Γάλλων<ref>{{Cite web|url=http://archiveshub.ac.uk/data/gb12-ms.parkes.pdf|title=Sir Harry Smith Parkes: Papers|last=|first=|date=|website=Archives Hub|publisher=|accessdate=29 Αυγούστου 2016}}</ref>. Αυτόν τον καιρό, διάφοροι νότιοι Ιάπωνες δημιούργησαν προσωπικούς δεσμούς με ξένους.
Παρά τον βομβαρδισμό της Καγκοσίμα, οι [[Σατσούμα]] είχαν δημιουργήσει στενούς δεσμούς με την Βρετανία και αναδιοργάνωναν τον στρατό τους στα δυτικά πρότυπα. Πολλοί ξένοι πωλούσαν διάφορα στρατιωτικά είδη σε ιαπωνικές φατρίες, όπως πολεμικά πλοία και [[μουσκέτα]]. Αξιόλογο είναι το παράδειγμα με τον [[Τόμας Μπλέικ Γκλόβερ]] ο οποίος εκτός από το ότι πούλησε είδη στους Ιάπωνες, βοήθησε να απομακρυνθεί το [[Φεουδαρχία|φεουδαρχικό]] σύστημα από πολλές ιαπωνικές πόλεις<ref>{{Cite web|url=http://www.japantimes.co.jp/life/2011/12/11/general/the-scot-who-shaped-japan/|title=The Scot who shaped Japan|last=Gardiner|first=Michael|date=11 Δεκεμβρίου 2011|website=Japan Times|publisher=|accessdate=29 Αυγούστου 2016}}</ref>. Αμερικάνοι και Βρετανοί γνώστες σε ζητήματα πολέμου (συνήθως πρώην αξιωματικοί) ίσως βοήθησαν και στον ένοπλο αγώνα. Ο Βρετανός πρεσβευτής [[Χάρυ Σμίθ Πάρκς]] υποστήριξε αντι-σουγκουνικές δυνάμεις προκειμένου να δημιουργήσει μια ενοποιημένη Ιαπωνία υπό τον Αυτοκράτορα και να διώξει τις επιδράσεις των Γάλλων<ref>{{Cite web|url=http://archiveshub.ac.uk/data/gb12-ms.parkes.pdf|title=Sir Harry Smith Parkes: Papers|last=|first=|date=|website=Archives Hub|publisher=|accessdate=29 Αυγούστου 2016}}</ref>. Αυτόν τον καιρό, διάφοροι νότιοι Ιάπωνες δημιούργησαν προσωπικούς δεσμούς με ξένους.


Το σογκουνάτο επίσης προετοιμαζόταν για στρατιωτικές επιχειρήσεις και με την βοήθεια των Γάλλων εκσυγχρόνιζαν τον στρατό τους. Βασίστηκαν στους Γάλλους κυρίως επειδή εκείνοι είχαν το κύρος του [[Ναπολέων Βοναπάρτης|Ναπολέων]] αλλά και επειδή οι Βρετανοί αρνήθηκαν να τους βοηθήσουν<ref>{{Cite web|url=http://icaci.org/files/documents/ICC_proceedings/ICC2011/Oral%20Presentations%20PDF/E3-History%20of%20cartography%20and%20GI%20science/CO-482.pdf|title=MODERNIZATION EFFORTS OF JAPAN MEIJI RESTORATION GO VERNMENT AND FRENCH CONTRIBUTION TO JAPANESE TOPOGRAPHIC MAPPING IN 1870S|last=|first=|date=|website=|publisher=|accessdate=}}</ref>. Το σογκουνάτο κατέβαλε μεγάλες προσπάθειες προκειμένου να έχει τον πιο εκσυγχρονισμένο στρατό. Έχτισε [[Στόλος|στόλο]] που βασιζόταν σε οκτώ ατμοκίνητα πλοία, ήδη ο δυνατότερος σε όλη την Ασία. Το 1865 ολοκληρώθηκε το πρώτο μοντέρνο ναυτικό οπλοστάσιο στην Ιαπωνία στην πόλη [[Γιοκοσούκα]]. Τον Ιανουάριο του 1867 έφθασαν Βρετανικές δυνάμεις στο πλευρό του Σογκούν και αναδιοργάνωσαν τον στρατό δημιουργώντας μια νέα επίλεκτη μονάδα, τους [[Ντενσουτάι|''Ντενσουτάι'']] (''伝習隊'')<ref>{{Cite web|url=http://ejje.weblio.jp/content/DENSH%25C5%25AATAI|title=DENSH%C5%AATAIの意味 - 英和辞典 Weblio辞書|website=ejje.weblio.jp|accessdate=2016-08-29}}</ref>. Επίσης δυνάμεις του Αυτοκράτορα παρήγγειλαν ένα [[CSS Stonewall]] από τους Αμερικάνους. Παρόλο που καθυστέρησε η άφιξη του, μόλις το παρέλαβαν το χρησιμοποίησαν κατευθείαν υπό την ονομασία [[Κοτέτσου|''Κοτέτσου'']] (''甲鉄, κυριολεκτικά: τεθωρακισμένο'')<ref>{{Cite web|url=http://www.csa-dixie.com/liverpool_dixie/stonewall.htm|title=The Stonewall|website=www.csa-dixie.com|accessdate=2016-08-29}}</ref>.
Το σογκουνάτο επίσης προετοιμαζόταν για στρατιωτικές επιχειρήσεις και με την βοήθεια των Γάλλων εκσυγχρόνιζαν τον στρατό τους. Βασίστηκαν στους Γάλλους κυρίως επειδή εκείνοι είχαν το κύρος του [[Ναπολέων Βοναπάρτης|Ναπολέων]] αλλά και επειδή οι Βρετανοί αρνήθηκαν να τους βοηθήσουν<ref>{{Cite web|url=http://icaci.org/files/documents/ICC_proceedings/ICC2011/Oral%20Presentations%20PDF/E3-History%20of%20cartography%20and%20GI%20science/CO-482.pdf|title=MODERNIZATION EFFORTS OF JAPAN MEIJI RESTORATION GO VERNMENT AND FRENCH CONTRIBUTION TO JAPANESE TOPOGRAPHIC MAPPING IN 1870S|last=|first=|date=|website=|publisher=|accessdate=}}</ref>. Το σογκουνάτο κατέβαλε μεγάλες προσπάθειες προκειμένου να έχει τον πιο εκσυγχρονισμένο στρατό. Έχτισε [[Στόλος|στόλο]] που βασιζόταν σε οκτώ ατμοκίνητα πλοία, ήδη ο δυνατότερος σε όλη την Ασία. Το 1865 ολοκληρώθηκε το πρώτο μοντέρνο ναυτικό οπλοστάσιο στην Ιαπωνία στην πόλη [[Γιοκοσούκα]]. Τον Ιανουάριο του 1867 έφθασαν Βρετανικές δυνάμεις στο πλευρό του Σόγκουν και αναδιοργάνωσαν τον στρατό δημιουργώντας μια νέα επίλεκτη μονάδα, τους [[Ντενσουτάι|''Ντενσουτάι'']] (''伝習隊'')<ref>{{Cite web|url=http://ejje.weblio.jp/content/DENSH%25C5%25AATAI|title=DENSH%C5%AATAIの意味 - 英和辞典 Weblio辞書|website=ejje.weblio.jp|accessdate=2016-08-29}}</ref>. Επίσης δυνάμεις του Αυτοκράτορα παρήγγειλαν ένα [[CSS Stonewall]] από τους Αμερικάνους. Παρόλο που καθυστέρησε η άφιξη του, μόλις το παρέλαβαν το χρησιμοποίησαν κατευθείαν υπό την ονομασία [[Κοτέτσου|''Κοτέτσου'']] (''甲鉄, κυριολεκτικά: τεθωρακισμένο'')<ref>{{Cite web|url=http://www.csa-dixie.com/liverpool_dixie/stonewall.htm|title=The Stonewall|website=www.csa-dixie.com|accessdate=2016-08-29}}</ref>.


=== Πραξικοπήματα ===
=== Πραξικοπήματα ===
[[Αρχείο:JapaneseBakufuInfantryApril1867.JPG|μικρογραφία|279x279εσ|Εκσυγχρονισμένη μονάδα πεζικού.]]
[[Αρχείο:JapaneseBakufuInfantryApril1867.JPG|μικρογραφία|279x279εσ|Εκσυγχρονισμένη μονάδα πεζικού.]]
[[Αρχείο:FrenchOfficersDrillingShogunTroopsOsaka1867.JPG|αριστερά|μικρογραφία|290x290εσ|Γάλλοι αξιωματικοί κάνουν ασκήσεις σε Ιάπωνες στρατιώτες.]]
[[Αρχείο:FrenchOfficersDrillingShogunTroopsOsaka1867.JPG|αριστερά|μικρογραφία|290x290εσ|Γάλλοι αξιωματικοί κάνουν ασκήσεις σε Ιάπωνες στρατιώτες.]]
Μετά από επιτυχημένο πραξικόπημα εντός των [[Τσοσού]] που επέστρεψε την εξουσία στην προηγούμενη εξτρεμιστική φατρία που αντιτίθεται στον Σογκούν, το σογκουνάτο έκρινε απαραίτητη την διοργάνωση μιας Δεύτερης εκστρατείας εναντίον των Τσοσού<ref>{{Cite book|title=The Cambridge History of Japan, Vol. 5: The Nineteenth Century (Volume 5)|last=Jansen|first=Marius B.|publisher=Cambridge University Press|year=28 Ιουλίου 1989|isbn=0521223563|location=Αγγλία|page=345}}</ref>. Αυτό ανάγκασε τους Τσοσού να συνάψουν μυστική συμμαχία με τους [[Σατσούμα]] και ως αποτέλεσμα αυτής της συμμαχίας ήταν η νίκη που πέτυχαν οι δυνάμεις Τσοσού-Σατσούμα εναντίον δυνάμεων του Σογκούν. Το ίδιο έτος πέθαναν ο Σογκούν και ο Αυτοκράτορας. Διάδοχοι ορίστηκαν οι Γιοσινόμπου και Μέιτζι.
Μετά από επιτυχημένο πραξικόπημα εντός των [[Τσοσού]] που επέστρεψε την εξουσία στην προηγούμενη εξτρεμιστική φατρία που αντιτίθεται στον Σόγκουν, το σογκουνάτο έκρινε απαραίτητη την διοργάνωση μιας Δεύτερης εκστρατείας εναντίον των Τσοσού<ref>{{Cite book|title=The Cambridge History of Japan, Vol. 5: The Nineteenth Century (Volume 5)|last=Jansen|first=Marius B.|publisher=Cambridge University Press|year=28 Ιουλίου 1989|isbn=0521223563|location=Αγγλία|page=345}}</ref>. Αυτό ανάγκασε τους Τσοσού να συνάψουν μυστική συμμαχία με τους [[Σατσούμα]] και ως αποτέλεσμα αυτής της συμμαχίας ήταν η νίκη που πέτυχαν οι δυνάμεις Τσοσού-Σατσούμα εναντίον δυνάμεων του Σόγκουν. Το ίδιο έτος πέθαναν ο Σόγκουν και ο Αυτοκράτορας. Διάδοχοι ορίστηκαν οι Γιοσινόμπου και Μέιτζι.


Στις 9 Νοεμβρίου 1867 μια μυστική οργάνωση ιδρύθηκε από τους Σατσούμα και Τσοσού, φιλική πρός τον Αυτοκράτορα, με σκοπό: "την σφαγή του προδότη Γιοσινόμπου"<ref name=":0">Keene, Donald (2005). Emperor of Japan: Meiji and His World, 1852–1912. Columbia</ref>. Πριν από αυτό όμως, ο ίδιος ο Γιοσινόμπου παρέδωσε την εξουσία του στον Αυτοκράτορα, και ορκίστηκε ότι η ύπαρξη του ήταν για να υποστηρίζει τα συμφέροντα του Αυτοκράτορα<ref>Satow, Ernest (1968) [1921]. A Diplomat in Japan. Tokyo: Oxford.</ref>. Το Σογκουνάτο Τογκουκάβα έφτασε στο τέλος του.
Στις 9 Νοεμβρίου 1867 μια μυστική οργάνωση ιδρύθηκε από τους Σατσούμα και Τσοσού, φιλική πρός τον Αυτοκράτορα, με σκοπό: "την σφαγή του προδότη Γιοσινόμπου"<ref name=":0">Keene, Donald (2005). Emperor of Japan: Meiji and His World, 1852–1912. Columbia</ref>. Πριν από αυτό όμως, ο ίδιος ο Γιοσινόμπου παρέδωσε την εξουσία του στον Αυτοκράτορα, και ορκίστηκε ότι η ύπαρξη του ήταν για να υποστηρίζει τα συμφέροντα του Αυτοκράτορα<ref>Satow, Ernest (1968) [1921]. A Diplomat in Japan. Tokyo: Oxford.</ref>. Το Σογκουνάτο Τογκουκάβα έφτασε στο τέλος του.


Μολονότι η παραίτηση του Γιοσινόμπου δημιούργησε πολλές αδυναμίες στην ανώτατη κυβέρνηση, εκείνος συνέχισε, έστω και άτυπα, την διακυβέρνηση του. Είναι γεγονός ότι η δυναστεία των Τοκουγκάβα θα είχε σημαντική θέση και ρόλο στα γεγονότα των επόμενων ετών. Οι ουσιαστικές εμφύλιες συγκρούσεις άρχισαν όταν μέλη των Τσοσού και Σατσούμα εισέβαλλαν στο Αυτοκρατορικό Παλάτι του Κυότο και την επόμενη μέρα τοποθέτησαν στον θρόνο τον τότε δεκαπεντάχρονο [[Αυτοκράτορας Μεϊτζί|Αυτοκράτορα Μεϊτζί]] όπου και δήλωσε ότι αναλαμβάνει όλα του τα καθήκοντα. Αν και η πλειοψηφία του Αυτοκρατορικού Συμβουλίου ήταν ευχαριστημένη με την συγκυρία και υποστήριζαν συγκυβέρνηση με τον Σογκούν, υπήρχαν κάποιοι που ήταν υπέρ της κατάργησης του Σογκούν και ήθελαν να κατάσχουν τις κτήσεις του Γιοσινόμπου<ref name=":0" />.
Μολονότι η παραίτηση του Γιοσινόμπου δημιούργησε πολλές αδυναμίες στην ανώτατη κυβέρνηση, εκείνος συνέχισε, έστω και άτυπα, την διακυβέρνηση του. Είναι γεγονός ότι η δυναστεία των Τοκουγκάβα θα είχε σημαντική θέση και ρόλο στα γεγονότα των επόμενων ετών. Οι ουσιαστικές εμφύλιες συγκρούσεις άρχισαν όταν μέλη των Τσοσού και Σατσούμα εισέβαλλαν στο Αυτοκρατορικό Παλάτι του Κυότο και την επόμενη μέρα τοποθέτησαν στον θρόνο τον τότε δεκαπεντάχρονο [[Αυτοκράτορας Μεϊτζί|Αυτοκράτορα Μεϊτζί]] όπου και δήλωσε ότι αναλαμβάνει όλα του τα καθήκοντα. Αν και η πλειοψηφία του Αυτοκρατορικού Συμβουλίου ήταν ευχαριστημένη με την συγκυρία και υποστήριζαν συγκυβέρνηση με τον Σόγκουν, υπήρχαν κάποιοι που ήταν υπέρ της κατάργησης του Σόγκουν και ήθελαν να κατάσχουν τις κτήσεις του Γιοσινόμπου<ref name=":0" />.


Ο Γιοσινόμπου στην αρχή δέχθηκε να έχει χαμηλότερη θέση προκειμένου να συγκυβερνήσει με τον Αυτοκράτορα. Στις 17 Ιανουαρίου 1868 ανακοίνωσε ότι δεν δέχεται αυτούς τους όρους, δεν αναγνωρίζει τον Αυτοκράτορα ως ανώτερο του και απαίτησε να ακυρωθεί η απόφαση συγκυβέρνησης. Λίγες μέρες αργότερα, στις 24 Ιανουαρίου, οργάνωσε επίθεση στο Κυότο που τότε ελέγχονταν από δυνάμεις των Τσοσού και Σατσούμα. Αυτή η απόφαση δημιουργήθηκε αφού έμαθε ότι είχαν γίνει πολλοί εμπρησμοί στην πόλη [[Έντο]]. Υπαίτιος για αυτό θεωρήθηκε ένας ρόνιν των Σατσούμα που την ίδια μέρα επιτέθηκε σε δημόσιο γραφείο. Για να ανταποκριθούν σε αυτές τις συγκυρίες, δυνάμεις του Σογκούν επιτέθηκαν στην κατοικία του ηγέτη των Σατσούμα που βρισκόταν στην Έντο. Επίσης εκεί βρισκόντουσαν πολλοί αντισογκουνικοί που δημιουργούσαν προβλήματα. Η κατοικία κάηκε ολοσχερώς και υπήρξαν πολλοί νεκροί<ref>Trudy Ring. ''International Dictionary of Historic Places: Asia and Oceania''. σελίδα 651.</ref>.
Ο Γιοσινόμπου στην αρχή δέχθηκε να έχει χαμηλότερη θέση προκειμένου να συγκυβερνήσει με τον Αυτοκράτορα. Στις 17 Ιανουαρίου 1868 ανακοίνωσε ότι δεν δέχεται αυτούς τους όρους, δεν αναγνωρίζει τον Αυτοκράτορα ως ανώτερο του και απαίτησε να ακυρωθεί η απόφαση συγκυβέρνησης. Λίγες μέρες αργότερα, στις 24 Ιανουαρίου, οργάνωσε επίθεση στο Κυότο που τότε ελέγχονταν από δυνάμεις των Τσοσού και Σατσούμα. Αυτή η απόφαση δημιουργήθηκε αφού έμαθε ότι είχαν γίνει πολλοί εμπρησμοί στην πόλη [[Έντο]]. Υπαίτιος για αυτό θεωρήθηκε ένας ρόνιν των Σατσούμα που την ίδια μέρα επιτέθηκε σε δημόσιο γραφείο. Για να ανταποκριθούν σε αυτές τις συγκυρίες, δυνάμεις του Σόγκουν επιτέθηκαν στην κατοικία του ηγέτη των Σατσούμα που βρισκόταν στην Έντο. Επίσης εκεί βρισκόντουσαν πολλοί αντισογκουνικοί που δημιουργούσαν προβλήματα. Η κατοικία κάηκε ολοσχερώς και υπήρξαν πολλοί νεκροί<ref>Trudy Ring. ''International Dictionary of Historic Places: Asia and Oceania''. σελίδα 651.</ref>.


== Πρώτες συγκρούσεις ==
== Πρώτες συγκρούσεις ==
[[Αρχείο:Tokugawa Yoshinobu leaving for Edo.jpg|μικρογραφία|297x297εσ|Ο Γιοσινόμπου φεύγει από την Μάχη Τομπά-Φουσίμι ηττημένος. Διακρίνεται πίσω το φλεγόμενο κάστρο του.]]
[[Αρχείο:Tokugawa Yoshinobu leaving for Edo.jpg|μικρογραφία|297x297εσ|Ο Γιοσινόμπου φεύγει από την Μάχη Τομπά-Φουσίμι ηττημένος. Διακρίνεται πίσω το φλεγόμενο κάστρο του.]]
Στις 27 Ιανουαρίου 1868, δυνάμεις του Σογκούν επιτέθηκαν σε συνδυασμένες δυνάμεις των Τσοσού και Σατσούμα κοντά στην Τομπά και Φουσίμι. Ένα μέρος από τους 15.000 στρατιώτες που είχε η στρατιά του Σογκούν είχαν εκπαιδευτεί από τους Γάλλους, αλλά η πλειονότητα ήταν παραδοσιακοί [[Σαμουράι]]. Οι δυνάμεις των Τσοσού και Σατσούμα ήταν λιγότεροι με μόλις 5.000 στρατιώτες. Η στρατιά των Τσοσού-Σατσούμα όμως ήταν πλήρως εκσυγχρονισμένη. Είχαν κανόνια [[Χάουιτσερ]], [[Τυφέκιο|τυφέκια]] και λίγα [[Γκάτλινγκ]] πολυβόλα<ref>{{Cite book|title=Advanced Skills in Executive Protection|last=Hunsicker|first=A.|publisher=Universal Publishers|year=20 Μαρτίου 2010|isbn=1599428490|location=Αγγλία|page=4}}</ref>. Η πρώτη ημέρα της μάχης δεν ήταν αποφασιστική. Την δεύτερη ημέρα οι δυνάμεις Τσοσού-Σατσούμα ύψωσαν την Αυτοκρατορική σημαία και όρισαν ως διοικητή της στρατιάς έναν συγγενή του Αυτοκράτορα. Έτσι, αυτός ήταν ο πρώτος επίσημος Αυτοκρατορικός Στρατός (''官軍'', ''κανγκούν'')<ref>Totman, Conrad. ''Collapse of the Tokugawa Bakufu'', 1862–1868. Honolulu: University of Hawai'i Press, 1980</ref>. Την ίδια ημέρα, πολλοί φεουδαρχικοί ηγέτες μικρών φατριών πρόδωσαν τον Σογκούν και τάχθηκαν με το μέρος του Αυτοκράτορα. Κατά αυτόν τον τρόπο πλέον ο Αυτοκρατορικός Στρατός είχε πλεονέκτημα<ref>{{Cite book|title=Respect and Consideration|last=Denney|first=John|publisher=Radiance Press|year=14 Οκτωβρίου 2011|isbn=0956879802|location=Αγγλία|page=285-286}}</ref>.
Στις 27 Ιανουαρίου 1868, δυνάμεις του Σόγκουν επιτέθηκαν σε συνδυασμένες δυνάμεις των Τσοσού και Σατσούμα κοντά στην Τομπά και Φουσίμι. Ένα μέρος από τους 15.000 στρατιώτες που είχε η στρατιά του Σόγκουν είχαν εκπαιδευτεί από τους Γάλλους, αλλά η πλειονότητα ήταν παραδοσιακοί [[Σαμουράι]]. Οι δυνάμεις των Τσοσού και Σατσούμα ήταν λιγότεροι με μόλις 5.000 στρατιώτες. Η στρατιά των Τσοσού-Σατσούμα όμως ήταν πλήρως εκσυγχρονισμένη. Είχαν κανόνια [[Χάουιτσερ]], [[Τυφέκιο|τυφέκια]] και λίγα [[Γκάτλινγκ]] πολυβόλα<ref>{{Cite book|title=Advanced Skills in Executive Protection|last=Hunsicker|first=A.|publisher=Universal Publishers|year=20 Μαρτίου 2010|isbn=1599428490|location=Αγγλία|page=4}}</ref>. Η πρώτη ημέρα της μάχης δεν ήταν αποφασιστική. Την δεύτερη ημέρα οι δυνάμεις Τσοσού-Σατσούμα ύψωσαν την Αυτοκρατορική σημαία και όρισαν ως διοικητή της στρατιάς έναν συγγενή του Αυτοκράτορα. Έτσι, αυτός ήταν ο πρώτος επίσημος Αυτοκρατορικός Στρατός (''官軍'', ''κανγκούν'')<ref>Totman, Conrad. ''Collapse of the Tokugawa Bakufu'', 1862–1868. Honolulu: University of Hawai'i Press, 1980</ref>. Την ίδια ημέρα, πολλοί φεουδαρχικοί ηγέτες μικρών φατριών πρόδωσαν τον Σόγκουν και τάχθηκαν με το μέρος του Αυτοκράτορα. Κατά αυτόν τον τρόπο πλέον ο Αυτοκρατορικός Στρατός είχε πλεονέκτημα<ref>{{Cite book|title=Respect and Consideration|last=Denney|first=John|publisher=Radiance Press|year=14 Οκτωβρίου 2011|isbn=0956879802|location=Αγγλία|page=285-286}}</ref>.


Στις 7 Φεβρουαρίου ο Γιοσινόμπου συντετριμμένος από τις προδοσίες και τις αυτοκρατορικές κινήσεις προσέφυγε στην Έντο. Μαζί με αυτόν υποχώρησαν και οι δυνάμεις του Σογκούν, καθιστώντας την μάχη Τομπά-Φουσίμι νίκη της Αυτοκρατορικής παράταξης, αν και ιστορικοί εκτιμούν ότι την μάχη θα την είχε κερδίσει ο στρατός του Σογκούν<ref>Hillsborough, Shinsengumi: ''The Shogun's Last Samurai Corps''</ref>. Το κάστρο της [[Οσάκα]] την επόμενη μέρα πυρπολήθηκε, δίνοντας και επίσημο τέλος στην μάχη<ref>{{Cite web|url=http://www.osakacastle.net/english/history/|title=Osaka Castle|last=|first=|date=|website=Επίσημος ιστότοπος του αρχ. μουσείου του κάστρου|publisher=|accessdate=1 Σεπτεμβρίου 2016}}</ref>.
Στις 7 Φεβρουαρίου ο Γιοσινόμπου συντετριμμένος από τις προδοσίες και τις αυτοκρατορικές κινήσεις προσέφυγε στην Έντο. Μαζί με αυτόν υποχώρησαν και οι δυνάμεις του Σόγκουν, καθιστώντας την μάχη Τομπά-Φουσίμι νίκη της Αυτοκρατορικής παράταξης, αν και ιστορικοί εκτιμούν ότι την μάχη θα την είχε κερδίσει ο στρατός του Σόγκουν<ref>Hillsborough, Shinsengumi: ''The Shogun's Last Samurai Corps''</ref>. Το κάστρο της [[Οσάκα]] την επόμενη μέρα πυρπολήθηκε, δίνοντας και επίσημο τέλος στην μάχη<ref>{{Cite web|url=http://www.osakacastle.net/english/history/|title=Osaka Castle|last=|first=|date=|website=Επίσημος ιστότοπος του αρχ. μουσείου του κάστρου|publisher=|accessdate=1 Σεπτεμβρίου 2016}}</ref>.


Περίπου την ίδια περίοδο, στις 28 Ιανουαρίου 1868, έγινε η πρώτη ναυμαχία του πολέμου: η Ναυμαχία της [[Άγουα]] μεταξύ μέρος του Αυτοκρατορικού στόλου και του στόλου του Σογκούν. Η μάχη παρόλο που δεν είχε μεγάλη σημασία και ούτε συμμετείχαν πολλά πλοία, έληξε υπέρ του Σογκούν<ref>''The End of the Shoguns and the Birth of Modern Japan (Revised Edition),'' Lawrence J. Zwier, Mark E. Cunningham
Περίπου την ίδια περίοδο, στις 28 Ιανουαρίου 1868, έγινε η πρώτη ναυμαχία του πολέμου: η Ναυμαχία της [[Άγουα]] μεταξύ μέρος του Αυτοκρατορικού στόλου και του στόλου του Σόγκουν. Η μάχη παρόλο που δεν είχε μεγάλη σημασία και ούτε συμμετείχαν πολλά πλοία, έληξε υπέρ του Σόγκουν<ref>''The End of the Shoguns and the Birth of Modern Japan (Revised Edition),'' Lawrence J. Zwier, Mark E. Cunningham
</ref>.
</ref>.
[[Αρχείο:Great victory of Kangun Imperial forces.jpg|αριστερά|μικρογραφία|371x371εσ|Νίκη της Αυτοκρατορικής Παράταξης.]]
[[Αρχείο:Great victory of Kangun Imperial forces.jpg|αριστερά|μικρογραφία|371x371εσ|Νίκη της Αυτοκρατορικής Παράταξης.]]
Στην διπλωματική μεριά, υπουργοί εξωτερικών από πολλές χώρες συγκεντρώθηκαν στο ανοικτό λιμάνι του [[Χιόγκο]] τον Φεβρουάριο του ίδιου έτους και ανακοίνωσαν ότι αναγνωρίζουν τον Σογκούν ως την μόνη κανονική κυβέρνηση της Ιαπωνίας. Ο Γιοσινόμπου πήρε ελπίδες από αυτές τις δηλώσεις περιμένοντας ότι οι μεγάλες δυνάμεις θα τον υποστήριζαν στον πόλεμο. Ωστόσο λίγες μέρες αργότερα αυτοκρατορική πομπή επισκέφθηκε τους υπουργούς ανακοινώνοντας ότι ο Σογκούν δεν υπήρχε πλέον, ότι τα λιμάνια θα ήταν ανοικτά βάσει των παγκόσμιων συνθηκών και ότι οι ξένοι έμποροι θα δεχόντουσαν προστασία από τον Αυτοκράτορα. Γρήγορα τότε οι υπουργοί αποφάσισαν να αναγνωρίσουν τον Αυτοκράτορα ως νέα κυβέρνηση<ref>{{Cite book|title=Japan's Modern History, 1857-1937: A New Political Narrative|last=Banno|first=Junji|publisher=Routledge|year=2014|isbn=|location=Ιαπωνία|page=30-42}}</ref>.
Στην διπλωματική μεριά, υπουργοί εξωτερικών από πολλές χώρες συγκεντρώθηκαν στο ανοικτό λιμάνι του [[Χιόγκο]] τον Φεβρουάριο του ίδιου έτους και ανακοίνωσαν ότι αναγνωρίζουν τον Σόγκουν ως την μόνη κανονική κυβέρνηση της Ιαπωνίας. Ο Γιοσινόμπου πήρε ελπίδες από αυτές τις δηλώσεις περιμένοντας ότι οι μεγάλες δυνάμεις θα τον υποστήριζαν στον πόλεμο. Ωστόσο λίγες μέρες αργότερα αυτοκρατορική πομπή επισκέφθηκε τους υπουργούς ανακοινώνοντας ότι ο Σόγκουν δεν υπήρχε πλέον, ότι τα λιμάνια θα ήταν ανοικτά βάσει των παγκόσμιων συνθηκών και ότι οι ξένοι έμποροι θα δεχόντουσαν προστασία από τον Αυτοκράτορα. Γρήγορα τότε οι υπουργοί αποφάσισαν να αναγνωρίσουν τον Αυτοκράτορα ως νέα κυβέρνηση<ref>{{Cite book|title=Japan's Modern History, 1857-1937: A New Political Narrative|last=Banno|first=Junji|publisher=Routledge|year=2014|isbn=|location=Ιαπωνία|page=30-42}}</ref>.


Παρόλο που οι ξένοι υποστήριξαν ενεργά τον αυτοκράτορα, πολλά εθνικιστικά κινήματα που εκτελούσαν ανοικτές επιθέσεις σε ξένους αναπτύχθηκαν ραγδαία υποβοηθούμενα από τον Σογκούν. Σημαντική είναι η περίπτωση της Σακάι, όπου πολλοί Σαμουράι εθνικιστές επιτέθηκαν και σκότωσαν αρκετούς ναυτικούς του Γαλλικού Πολεμικού Ναυτικού<ref>{{Cite web|url=http://www.japanvisitor.com/japanese-culture/history/sakai-incident|title=Sakai Incident 堺市事件|last=|first=|date=|website=Japanvisitor.com|publisher=|accessdate=1 Σεπτεμβρίου 2016}}</ref>.
Παρόλο που οι ξένοι υποστήριξαν ενεργά τον αυτοκράτορα, πολλά εθνικιστικά κινήματα που εκτελούσαν ανοικτές επιθέσεις σε ξένους αναπτύχθηκαν ραγδαία υποβοηθούμενα από τον Σόγκουν. Σημαντική είναι η περίπτωση της Σακάι, όπου πολλοί Σαμουράι εθνικιστές επιτέθηκαν και σκότωσαν αρκετούς ναυτικούς του Γαλλικού Πολεμικού Ναυτικού<ref>{{Cite web|url=http://www.japanvisitor.com/japanese-culture/history/sakai-incident|title=Sakai Incident 堺市事件|last=|first=|date=|website=Japanvisitor.com|publisher=|accessdate=1 Σεπτεμβρίου 2016}}</ref>.


== Κυρίευση της Έντο ==
== Κυρίευση της Έντο ==
[[Αρχείο:Battle of Ueno 4 July 1868.jpg|μικρογραφία|394x394px|Αποτύπωση της Μάχης του Ουένο.]]
[[Αρχείο:Battle of Ueno 4 July 1868.jpg|μικρογραφία|394x394px|Αποτύπωση της Μάχης του Ουένο.]]
Στις αρχές του Φεβρουαρίου του ίδιου έτους ο Γάλλος πρεσβευτής [[Λεόν Ροσέ]] δημιούργησε σχέδιο προκειμένου να σταματήσει η εισβολή στρατευμάτων του Αυτοκράτορα στην [[Ονταγουάρα]] που ήταν επίσης και το τελευταίο στρατηγικό σημείο πριν την πολή-κλειδί [[Έντο]]. Ο Σογκούν όμως αποφάσισε να μην αφήσει το σχέδιο να τεθεί σε εφαρμογή και ο Ροσέ θυμωμένος παραιτήθηκε από την θέση του ως Γάλλος πρεσβευτής<ref>{{Cite web|url=http://www.uky.edu/Centers/Asia/SECAAS/Seras/2008/03_Irwin_2008.pdf|title=Sheikhs and Samurai: Léon Roches and the French Imperial Project|last=Irwin|first=Dana|date=|website=University of Kentucky|publisher=|accessdate=5 Σεπτεμβρίου 2016}}</ref>. Τον Μάρτιο πολλές χώρες υπέγραψαν σύμφωνο που αναγνώριζε σε αυτές πλήρη ουδετερότητα και απαγορεύτηκε η συμμετοχή στον Εμφύλιο Πόλεμο της Ιαπωνίας. Αυτή η συμφωνία επιτεύχθηκε χάρη στους διπλωματικούς ελιγμούς του του Βρετανού Υπουργού [[Χάρρυ Πάρκς]]<ref>{{Cite web|url=http://www.theodora.com/encyclopedia/p/sir_harry_smith_parkes.html|title=Sir Harry Smith Parkes - Encyclopedia|website=www.theodora.com|accessdate=2016-09-05}}</ref>.
Στις αρχές του Φεβρουαρίου του ίδιου έτους ο Γάλλος πρεσβευτής [[Λεόν Ροσέ]] δημιούργησε σχέδιο προκειμένου να σταματήσει η εισβολή στρατευμάτων του Αυτοκράτορα στην [[Ονταγουάρα]] που ήταν επίσης και το τελευταίο στρατηγικό σημείο πριν την πολή-κλειδί [[Έντο]]. Ο Σόγκουν όμως αποφάσισε να μην αφήσει το σχέδιο να τεθεί σε εφαρμογή και ο Ροσέ θυμωμένος παραιτήθηκε από την θέση του ως Γάλλος πρεσβευτής<ref>{{Cite web|url=http://www.uky.edu/Centers/Asia/SECAAS/Seras/2008/03_Irwin_2008.pdf|title=Sheikhs and Samurai: Léon Roches and the French Imperial Project|last=Irwin|first=Dana|date=|website=University of Kentucky|publisher=|accessdate=5 Σεπτεμβρίου 2016}}</ref>. Τον Μάρτιο πολλές χώρες υπέγραψαν σύμφωνο που αναγνώριζε σε αυτές πλήρη ουδετερότητα και απαγορεύτηκε η συμμετοχή στον Εμφύλιο Πόλεμο της Ιαπωνίας. Αυτή η συμφωνία επιτεύχθηκε χάρη στους διπλωματικούς ελιγμούς του του Βρετανού Υπουργού [[Χάρρυ Πάρκς]]<ref>{{Cite web|url=http://www.theodora.com/encyclopedia/p/sir_harry_smith_parkes.html|title=Sir Harry Smith Parkes - Encyclopedia|website=www.theodora.com|accessdate=2016-09-05}}</ref>.


Τα Αυτοκρατορικά στρατεύματα ήταν νικηφόρα και προχωρούσαν χωρίς ενόχληση στην Βόρεια και Ανατολική Ιαπωνία και νίκησαν στην [[Μάχη Κοσού-Κατσουνούμα]]<ref>''Bakumatsu Boshin Seinan Senso'' (幕末戊辰西南戦争) Gakken 2006</ref>. Σε λίγο καιρό περικύκλωσαν την Έντο (Μάιος 1868) που παραδόθηκε σχετικά γρήγορα<ref>{{Cite web|url=http://www.japanese-greatest.com/mentality-culture/meiji-restoration.html|title=Bloodless Surrender of Edo Castle in Meiji Restoration {{!}} The World's Greatest Japanese|last=Japanese|first=The World's Greatest|website=www.japanese-greatest.com|accessdate=2016-09-05}}</ref>. Πολλοί επαναστάτες συνέχισαν την αντίσταση ακόμη και μετά την πτώση της πόλης, αλλά ηττήθηκαν στην [[Μάχη της Ουένο]] λίγο καιρό αργότερα<ref>''Gekidosuru Aizu Boshin Hen''. Vol. 5 of ''Aizuwakamatsu Shi''. Tōkyō: Kokushō-kankōkai, 1981</ref>.
Τα Αυτοκρατορικά στρατεύματα ήταν νικηφόρα και προχωρούσαν χωρίς ενόχληση στην Βόρεια και Ανατολική Ιαπωνία και νίκησαν στην [[Μάχη Κοσού-Κατσουνούμα]]<ref>''Bakumatsu Boshin Seinan Senso'' (幕末戊辰西南戦争) Gakken 2006</ref>. Σε λίγο καιρό περικύκλωσαν την Έντο (Μάιος 1868) που παραδόθηκε σχετικά γρήγορα<ref>{{Cite web|url=http://www.japanese-greatest.com/mentality-culture/meiji-restoration.html|title=Bloodless Surrender of Edo Castle in Meiji Restoration {{!}} The World's Greatest Japanese|last=Japanese|first=The World's Greatest|website=www.japanese-greatest.com|accessdate=2016-09-05}}</ref>. Πολλοί επαναστάτες συνέχισαν την αντίσταση ακόμη και μετά την πτώση της πόλης, αλλά ηττήθηκαν στην [[Μάχη της Ουένο]] λίγο καιρό αργότερα<ref>''Gekidosuru Aizu Boshin Hen''. Vol. 5 of ''Aizuwakamatsu Shi''. Tōkyō: Kokushō-kankōkai, 1981</ref>.


Εν τω μεταξύ, ο ηγέτης του στόλου του Σογκούν αρνήθηκε να παραδώσει τον στόλο του στις δυνάμεις του Αυτοκράτορα και κινήθηκε βόρεια ώστε να οργανώσει μια αντεπίθεση κατά των Αυτοκρατορικών θέσεων. Είχε μαζί του οκτώ ατμόπλοια και περίπου 2.000 άνδρες<ref>{{Cite web|url=https://www.britannica.com/biography/Enomoto-Takeaki|title=Enomoto Takeaki {{!}} Japanese naval officer and statesman|accessdate=2016-09-05}}</ref>.
Εν τω μεταξύ, ο ηγέτης του στόλου του Σόγκουν αρνήθηκε να παραδώσει τον στόλο του στις δυνάμεις του Αυτοκράτορα και κινήθηκε βόρεια ώστε να οργανώσει μια αντεπίθεση κατά των Αυτοκρατορικών θέσεων. Είχε μαζί του οκτώ ατμόπλοια και περίπου 2.000 άνδρες<ref>{{Cite web|url=https://www.britannica.com/biography/Enomoto-Takeaki|title=Enomoto Takeaki {{!}} Japanese naval officer and statesman|accessdate=2016-09-05}}</ref>.


== Παραπομπές ==
== Παραπομπές ==

Έκδοση από την 12:51, 5 Σεπτεμβρίου 2016

Πόλεμος Μπόσιν
Ηπειρωτική Ιαπωνία
Χρονολογία1868-1869
ΤόποςΙαπωνία
ΑίτιαΕμπλοκή των ξένων στην Ιαπωνική οικονομία
ΜέθοδοιΓρήγορος εκσυγχρονισμός στρατού
Αποτέλεσμα
  • Νίκη της Αυτοκρατορικής πλευράς
  • Τέλος του Σόγκουν
  • Αποκατάσταση Αυτοκρατορικής Κυβέρνησης
Αντιμαχόμενοι

Αυτοκρατορική Κυβέρνηση
Απολογισμός
Απώλειες8.200 άνθρωποι (στρατιώτες και πολίτες)
ΤραυματίεςΠάνω από 5.000

Ο Πόλεμος Μπόσιν (戊辰戦争, Μπόσιν Σενσό, "Πόλεμος του έτους του Επίγειου Δράκου Γιάνγκ") ή αλλιώς Ιαπωνική Επανάσταση ήταν εμφύλιος πόλεμος στην Ιαπωνία που έγινε κατά τα έτη 1868 με 1869 μεταξύ των δυνάμεων του Σογκουνάτου Τοκουγκάβα και δυνάμεων πιστών στον Αυτοκράτορα της Ιαπωνίας που ήθελαν να επαναφέρουν την εξουσία του[1].

Η αιτία του πολέμου βρισκόταν στην δυσαρέσκεια μεταξύ πολλών ευγενών και νεαρών Σαμουράι με τον χειρισμό των ξένων δυνάμεων από τον Σόγκουν μετά το Άνοιγμα της Ιαπωνίας της περασμένης δεκαετίας[2]. Η όλο και αυξανόμενη επιρροή των ξένων στην οικονομία της Ιαπωνίας οδηγούσε τον λαό σε εξαθλίωση και άνιση μεταχείριση[3]. Μια συμμαχία από Δυτικούς Σαμουράι, πιο συγκεκριμένα οι φατρίες των Τσοσού, Σατσούμα και Τόσα κατάφερε και απέκτησε τον έλεγχο του Αυτοκρατορικού Συμβουλίου και επίσης επηρέασε πολύ τον Αυτοκράτορα Μεϊτζί. Ο τότε Σόγκουν, Τοκουγκάβα Γιοσινόμπου θεώρησε ότι αυτή ήταν εισβολή στα συμφέροντα του και απαρνήθηκε τον Μεϊτζί ως νόμιμο αυτοκράτορα, καθιστώντας τον απαλλαγμένο από τα καθήκοντα του[4]. Με αυτή του την κίνηση, ο Τοκουγκάβα ήλπιζε ότι θα συνέχιζε να εξουσιάζει σε μελλοντικές κυβερνήσεις.

Ωστόσο, στρατιωτικά κινήματα του Αυτοκράτορα, ανταρτικές δράσεις στην πόλη Έντο και Αυτοκρατορικό Διάταγμα υποστηριζόμενο από τους Σατσούμα και Τσοσού που απαρνούνταν την εξουσία του Σόγκουν οδήγησε τον Γιοσινόμπου στην οργάνωση μιας στρατιωτικής εκστρατείας προκειμένου να καταλάβει την εξουσία του Αυτοκράτορα στο Κυότο. Το καθεστώς γρήγορα τάχθηκε υπέρ της μικρής αλλά εκσυγχρονισμένης φατρίας της Αυτοκρατορίας[5] και ύστερα από πολλές μάχες που κορυφώθηκαν με την παράδοση της Έντο ο Γιοσινόμπου παραδόθηκε αυτοπροσώπως. Αυτοί που ήταν πιστοί στον Τοκουγκάβα υποχώρησαν αρχικά στην Βόρεια Χονσού και ύστερα στην Χοκκάιντο όπου και ίδρυσαν την Δημοκρατία του Έζο. Η έκβαση της Μάχης του Χάκοντάτε αποτελείωσε το τελευταίο προπύργιο του Σόγκουν και η Αυτοκρατορική κυριαρχία ήταν πλέον γεγονός. Έτσι τελείωσε και η στρατιωτική φάση της Μεταρρύθμισης Μεϊτζί[6].

Περίπου 120.000 άνδρες στρατολογήθηκαν και εξ'αυτών περίπου 3.500 πέθαναν κατά την διάρκεια της σύρραξης. Στο τέλος η νικηφόρα παράταξη της Αυτοκρατορίας κατάλυσε τον αρχικό σκοπό της να διώξει τους ξένους από την Ιαπωνία και αντιθέτως υιοθέτησε πολιτική συνεχούς μοντερνοποίησης με απώτερο σκοπό την επαναδιαπραγμάτευση των Άνισων Συμφωνιών που έγιναν με τις δυτικές δυνάμεις. Οι πιστοί του Τογκουκάβα στο τέλος δέχθηκαν αμνηστία και πολλοί παλαιοί Σαμουράι και ακόλουθοι του Σόγκουν τοποθετήθηκαν σε διάφορες θέσεις στην Νέα Αυτοκρατορική Κυβέρνηση.

Όταν άρχισε ο πόλεμος η Ιαπωνία ήδη βρισκόταν σε περίοδο εκσυγχρονισμού όπως άλλωστε και πολλά κράτη τότε. Η διαφορά ήταν στο ότι η Ιαπωνία αρνούνταν να εφαρμόσει Ελεύθερη αγορά όπως οι υπόλοιπες οικονομίες στον πλανήτη. Προσπαθώντας να το αλλάξουν αυτό, πολλές δυνάμεις (κυρίως η Βρετανία και η Γαλλία) ενεπλάκησαν πολύ στην πολιτική σκηνή της χώρας, προσδίδοντας χαρακτήρα επανάστασης στον πόλεμο.

Πολιτικό υπόβαθρο

Πρόωρη δυσαρέσκεια στο Σογκουνάτο

Σαμουράι που κρατούν σημαίες Sonnō jōi.

Για δύο αιώνιες πριν το 1854, η Ιαπωνία είχε περιορισμένο εμπόριο με ξένα κράτη, με αξιοσημείωτες εξαιρέσεις την Κορέα, την Δυναστεία Τσινγκ και την Ολλανδία[7]. To 1854, o Μάθιου Πέρρυ κατάφερε και άνοιξε το Ιαπωνικό εμπόριο σε όλον τον κόσμο με απειλή βίας, αρχίζοντας μια περίοδο γρήγορου εκσυγχρονισμού και ξένου εμπορίου. Οι συμφωνίες που σύναψαν πολλές δυτικές δυνάμεις με τους Ιάπωνες μετά το άνοιγμα της χώρας ονομάστηκαν άνισες, διότι υποβαθμίστηκε ο ρόλος και η δύναμη της Ιαπωνίας μέσα σε αυτές[8]. Λόγω αυτών, εντός της Ιαπωνίας δημιουργήθηκε έντονο κλίμα μίσους ενάντια στο Σογκουνάτο, πράγμα που εκφράστηκε με το κίνημα Σοννό τζοΐ (尊皇攘夷, κυριολεκτικά: Τιμήστε τον αυτοκράτορα, διώξτε τους βάρβαρους!)[9].

Ιάπωνες στρατιώτες με Δυτικές στολές.

Ο Αυτοκράτορας Κομέι βρήκε ορθά αυτά τα αισθήματα που είχε ο Ιαπωνικός λαός εναντίον των ξένων και άρχισε να έχει ενεργό ρόλο στην πολιτική σκηνή της χώρας, καταπατώντας μεγάλο μέρος της εξουσίας του. Προσπάθησε να ακυρώσει πολλές συμφωνίες και ενεπλάκη με την διαδοχή του Σόγκουν. Οι προσπάθειες του πέτυχαν και τον Μάρτιο του 1863 εκδόθηκε αυτοκρατορικό διάταγμα να εκδιωχθούν οι ξένοι στην Ιαπωνία. Το διάταγμα αυτό ονομάστηκε Εντολή για δίωξη των βάρβαρων[10] (攘夷勅命, Τζόι τσοκουμέι). Αν και το Σογκουνάτο δεν είχε προθέσεις να το εφαρμόσει, το διάταγμα ωστόσο ενέπνευσε πολλές επιθέσεις είτε εναντίον του Σογκουνάτου είτε εναντίον ξένων[11].

Το επόμενο έτος οι μεγάλες δυνάμεις ανταπέδωσαν τις επιθέσεις αυτές με βομβαρδισμό πολλών πόλεων, όπως ο Βρετανικός βομβαρδισμός της Καγκοσίμα και ο βομβαρδισμός του Σιμονοσέκι. Τον ίδιο περίπου καιρό, δυνάμεις των Τσοσού μαζί με Ρόνιν οργάνωσαν την Εξέγερση Χαμαγκούρι προσπαθώντας να καταλάβουν την πόλη του Κυότο που βρισκόταν το αυτοκρατορικό συμβούλιο[12]. Οι δυνάμεις του μέλλοντα Σόγκουν Τοκουγκάβα Γιοσινόμπου κατέστειλαν βίαια την εξέγερση. Το Σογκουνάτο οργάνωσε εκστρατεία τιμωρίας ενάντια στους Τσοσού και τους υποδούλωσε χωρίς μάχη[13]. Σε αυτό το σημείο η αρχική αντίσταση μεταξύ της ηγεσίας των Τσοσού και της αυτοκρατορικής αυλής υποχώρησε, αλλά στα επόμενα έτη αποδείχθηκε ότι ο Σόγκουν δεν μπορούσε να ελέγξει τις κινήσεις των άλλων φατρίων διότι αυτές άρχισαν να αγνοούν εντολές από αυτόν.

Ξένη στρατιωτική υποστήριξη

Ιαπωνικό ιππικό στα χνάρια του αντίστοιχου Γαλλικού.

Παρά τον βομβαρδισμό της Καγκοσίμα, οι Σατσούμα είχαν δημιουργήσει στενούς δεσμούς με την Βρετανία και αναδιοργάνωναν τον στρατό τους στα δυτικά πρότυπα. Πολλοί ξένοι πωλούσαν διάφορα στρατιωτικά είδη σε ιαπωνικές φατρίες, όπως πολεμικά πλοία και μουσκέτα. Αξιόλογο είναι το παράδειγμα με τον Τόμας Μπλέικ Γκλόβερ ο οποίος εκτός από το ότι πούλησε είδη στους Ιάπωνες, βοήθησε να απομακρυνθεί το φεουδαρχικό σύστημα από πολλές ιαπωνικές πόλεις[14]. Αμερικάνοι και Βρετανοί γνώστες σε ζητήματα πολέμου (συνήθως πρώην αξιωματικοί) ίσως βοήθησαν και στον ένοπλο αγώνα. Ο Βρετανός πρεσβευτής Χάρυ Σμίθ Πάρκς υποστήριξε αντι-σουγκουνικές δυνάμεις προκειμένου να δημιουργήσει μια ενοποιημένη Ιαπωνία υπό τον Αυτοκράτορα και να διώξει τις επιδράσεις των Γάλλων[15]. Αυτόν τον καιρό, διάφοροι νότιοι Ιάπωνες δημιούργησαν προσωπικούς δεσμούς με ξένους.

Το σογκουνάτο επίσης προετοιμαζόταν για στρατιωτικές επιχειρήσεις και με την βοήθεια των Γάλλων εκσυγχρόνιζαν τον στρατό τους. Βασίστηκαν στους Γάλλους κυρίως επειδή εκείνοι είχαν το κύρος του Ναπολέων αλλά και επειδή οι Βρετανοί αρνήθηκαν να τους βοηθήσουν[16]. Το σογκουνάτο κατέβαλε μεγάλες προσπάθειες προκειμένου να έχει τον πιο εκσυγχρονισμένο στρατό. Έχτισε στόλο που βασιζόταν σε οκτώ ατμοκίνητα πλοία, ήδη ο δυνατότερος σε όλη την Ασία. Το 1865 ολοκληρώθηκε το πρώτο μοντέρνο ναυτικό οπλοστάσιο στην Ιαπωνία στην πόλη Γιοκοσούκα. Τον Ιανουάριο του 1867 έφθασαν Βρετανικές δυνάμεις στο πλευρό του Σόγκουν και αναδιοργάνωσαν τον στρατό δημιουργώντας μια νέα επίλεκτη μονάδα, τους Ντενσουτάι (伝習隊)[17]. Επίσης δυνάμεις του Αυτοκράτορα παρήγγειλαν ένα CSS Stonewall από τους Αμερικάνους. Παρόλο που καθυστέρησε η άφιξη του, μόλις το παρέλαβαν το χρησιμοποίησαν κατευθείαν υπό την ονομασία Κοτέτσου (甲鉄, κυριολεκτικά: τεθωρακισμένο)[18].

Πραξικοπήματα

Εκσυγχρονισμένη μονάδα πεζικού.
Γάλλοι αξιωματικοί κάνουν ασκήσεις σε Ιάπωνες στρατιώτες.

Μετά από επιτυχημένο πραξικόπημα εντός των Τσοσού που επέστρεψε την εξουσία στην προηγούμενη εξτρεμιστική φατρία που αντιτίθεται στον Σόγκουν, το σογκουνάτο έκρινε απαραίτητη την διοργάνωση μιας Δεύτερης εκστρατείας εναντίον των Τσοσού[19]. Αυτό ανάγκασε τους Τσοσού να συνάψουν μυστική συμμαχία με τους Σατσούμα και ως αποτέλεσμα αυτής της συμμαχίας ήταν η νίκη που πέτυχαν οι δυνάμεις Τσοσού-Σατσούμα εναντίον δυνάμεων του Σόγκουν. Το ίδιο έτος πέθαναν ο Σόγκουν και ο Αυτοκράτορας. Διάδοχοι ορίστηκαν οι Γιοσινόμπου και Μέιτζι.

Στις 9 Νοεμβρίου 1867 μια μυστική οργάνωση ιδρύθηκε από τους Σατσούμα και Τσοσού, φιλική πρός τον Αυτοκράτορα, με σκοπό: "την σφαγή του προδότη Γιοσινόμπου"[20]. Πριν από αυτό όμως, ο ίδιος ο Γιοσινόμπου παρέδωσε την εξουσία του στον Αυτοκράτορα, και ορκίστηκε ότι η ύπαρξη του ήταν για να υποστηρίζει τα συμφέροντα του Αυτοκράτορα[21]. Το Σογκουνάτο Τογκουκάβα έφτασε στο τέλος του.

Μολονότι η παραίτηση του Γιοσινόμπου δημιούργησε πολλές αδυναμίες στην ανώτατη κυβέρνηση, εκείνος συνέχισε, έστω και άτυπα, την διακυβέρνηση του. Είναι γεγονός ότι η δυναστεία των Τοκουγκάβα θα είχε σημαντική θέση και ρόλο στα γεγονότα των επόμενων ετών. Οι ουσιαστικές εμφύλιες συγκρούσεις άρχισαν όταν μέλη των Τσοσού και Σατσούμα εισέβαλλαν στο Αυτοκρατορικό Παλάτι του Κυότο και την επόμενη μέρα τοποθέτησαν στον θρόνο τον τότε δεκαπεντάχρονο Αυτοκράτορα Μεϊτζί όπου και δήλωσε ότι αναλαμβάνει όλα του τα καθήκοντα. Αν και η πλειοψηφία του Αυτοκρατορικού Συμβουλίου ήταν ευχαριστημένη με την συγκυρία και υποστήριζαν συγκυβέρνηση με τον Σόγκουν, υπήρχαν κάποιοι που ήταν υπέρ της κατάργησης του Σόγκουν και ήθελαν να κατάσχουν τις κτήσεις του Γιοσινόμπου[20].

Ο Γιοσινόμπου στην αρχή δέχθηκε να έχει χαμηλότερη θέση προκειμένου να συγκυβερνήσει με τον Αυτοκράτορα. Στις 17 Ιανουαρίου 1868 ανακοίνωσε ότι δεν δέχεται αυτούς τους όρους, δεν αναγνωρίζει τον Αυτοκράτορα ως ανώτερο του και απαίτησε να ακυρωθεί η απόφαση συγκυβέρνησης. Λίγες μέρες αργότερα, στις 24 Ιανουαρίου, οργάνωσε επίθεση στο Κυότο που τότε ελέγχονταν από δυνάμεις των Τσοσού και Σατσούμα. Αυτή η απόφαση δημιουργήθηκε αφού έμαθε ότι είχαν γίνει πολλοί εμπρησμοί στην πόλη Έντο. Υπαίτιος για αυτό θεωρήθηκε ένας ρόνιν των Σατσούμα που την ίδια μέρα επιτέθηκε σε δημόσιο γραφείο. Για να ανταποκριθούν σε αυτές τις συγκυρίες, δυνάμεις του Σόγκουν επιτέθηκαν στην κατοικία του ηγέτη των Σατσούμα που βρισκόταν στην Έντο. Επίσης εκεί βρισκόντουσαν πολλοί αντισογκουνικοί που δημιουργούσαν προβλήματα. Η κατοικία κάηκε ολοσχερώς και υπήρξαν πολλοί νεκροί[22].

Πρώτες συγκρούσεις

Ο Γιοσινόμπου φεύγει από την Μάχη Τομπά-Φουσίμι ηττημένος. Διακρίνεται πίσω το φλεγόμενο κάστρο του.

Στις 27 Ιανουαρίου 1868, δυνάμεις του Σόγκουν επιτέθηκαν σε συνδυασμένες δυνάμεις των Τσοσού και Σατσούμα κοντά στην Τομπά και Φουσίμι. Ένα μέρος από τους 15.000 στρατιώτες που είχε η στρατιά του Σόγκουν είχαν εκπαιδευτεί από τους Γάλλους, αλλά η πλειονότητα ήταν παραδοσιακοί Σαμουράι. Οι δυνάμεις των Τσοσού και Σατσούμα ήταν λιγότεροι με μόλις 5.000 στρατιώτες. Η στρατιά των Τσοσού-Σατσούμα όμως ήταν πλήρως εκσυγχρονισμένη. Είχαν κανόνια Χάουιτσερ, τυφέκια και λίγα Γκάτλινγκ πολυβόλα[23]. Η πρώτη ημέρα της μάχης δεν ήταν αποφασιστική. Την δεύτερη ημέρα οι δυνάμεις Τσοσού-Σατσούμα ύψωσαν την Αυτοκρατορική σημαία και όρισαν ως διοικητή της στρατιάς έναν συγγενή του Αυτοκράτορα. Έτσι, αυτός ήταν ο πρώτος επίσημος Αυτοκρατορικός Στρατός (官軍, κανγκούν)[24]. Την ίδια ημέρα, πολλοί φεουδαρχικοί ηγέτες μικρών φατριών πρόδωσαν τον Σόγκουν και τάχθηκαν με το μέρος του Αυτοκράτορα. Κατά αυτόν τον τρόπο πλέον ο Αυτοκρατορικός Στρατός είχε πλεονέκτημα[25].

Στις 7 Φεβρουαρίου ο Γιοσινόμπου συντετριμμένος από τις προδοσίες και τις αυτοκρατορικές κινήσεις προσέφυγε στην Έντο. Μαζί με αυτόν υποχώρησαν και οι δυνάμεις του Σόγκουν, καθιστώντας την μάχη Τομπά-Φουσίμι νίκη της Αυτοκρατορικής παράταξης, αν και ιστορικοί εκτιμούν ότι την μάχη θα την είχε κερδίσει ο στρατός του Σόγκουν[26]. Το κάστρο της Οσάκα την επόμενη μέρα πυρπολήθηκε, δίνοντας και επίσημο τέλος στην μάχη[27].

Περίπου την ίδια περίοδο, στις 28 Ιανουαρίου 1868, έγινε η πρώτη ναυμαχία του πολέμου: η Ναυμαχία της Άγουα μεταξύ μέρος του Αυτοκρατορικού στόλου και του στόλου του Σόγκουν. Η μάχη παρόλο που δεν είχε μεγάλη σημασία και ούτε συμμετείχαν πολλά πλοία, έληξε υπέρ του Σόγκουν[28].

Νίκη της Αυτοκρατορικής Παράταξης.

Στην διπλωματική μεριά, υπουργοί εξωτερικών από πολλές χώρες συγκεντρώθηκαν στο ανοικτό λιμάνι του Χιόγκο τον Φεβρουάριο του ίδιου έτους και ανακοίνωσαν ότι αναγνωρίζουν τον Σόγκουν ως την μόνη κανονική κυβέρνηση της Ιαπωνίας. Ο Γιοσινόμπου πήρε ελπίδες από αυτές τις δηλώσεις περιμένοντας ότι οι μεγάλες δυνάμεις θα τον υποστήριζαν στον πόλεμο. Ωστόσο λίγες μέρες αργότερα αυτοκρατορική πομπή επισκέφθηκε τους υπουργούς ανακοινώνοντας ότι ο Σόγκουν δεν υπήρχε πλέον, ότι τα λιμάνια θα ήταν ανοικτά βάσει των παγκόσμιων συνθηκών και ότι οι ξένοι έμποροι θα δεχόντουσαν προστασία από τον Αυτοκράτορα. Γρήγορα τότε οι υπουργοί αποφάσισαν να αναγνωρίσουν τον Αυτοκράτορα ως νέα κυβέρνηση[29].

Παρόλο που οι ξένοι υποστήριξαν ενεργά τον αυτοκράτορα, πολλά εθνικιστικά κινήματα που εκτελούσαν ανοικτές επιθέσεις σε ξένους αναπτύχθηκαν ραγδαία υποβοηθούμενα από τον Σόγκουν. Σημαντική είναι η περίπτωση της Σακάι, όπου πολλοί Σαμουράι εθνικιστές επιτέθηκαν και σκότωσαν αρκετούς ναυτικούς του Γαλλικού Πολεμικού Ναυτικού[30].

Κυρίευση της Έντο

Αποτύπωση της Μάχης του Ουένο.

Στις αρχές του Φεβρουαρίου του ίδιου έτους ο Γάλλος πρεσβευτής Λεόν Ροσέ δημιούργησε σχέδιο προκειμένου να σταματήσει η εισβολή στρατευμάτων του Αυτοκράτορα στην Ονταγουάρα που ήταν επίσης και το τελευταίο στρατηγικό σημείο πριν την πολή-κλειδί Έντο. Ο Σόγκουν όμως αποφάσισε να μην αφήσει το σχέδιο να τεθεί σε εφαρμογή και ο Ροσέ θυμωμένος παραιτήθηκε από την θέση του ως Γάλλος πρεσβευτής[31]. Τον Μάρτιο πολλές χώρες υπέγραψαν σύμφωνο που αναγνώριζε σε αυτές πλήρη ουδετερότητα και απαγορεύτηκε η συμμετοχή στον Εμφύλιο Πόλεμο της Ιαπωνίας. Αυτή η συμφωνία επιτεύχθηκε χάρη στους διπλωματικούς ελιγμούς του του Βρετανού Υπουργού Χάρρυ Πάρκς[32].

Τα Αυτοκρατορικά στρατεύματα ήταν νικηφόρα και προχωρούσαν χωρίς ενόχληση στην Βόρεια και Ανατολική Ιαπωνία και νίκησαν στην Μάχη Κοσού-Κατσουνούμα[33]. Σε λίγο καιρό περικύκλωσαν την Έντο (Μάιος 1868) που παραδόθηκε σχετικά γρήγορα[34]. Πολλοί επαναστάτες συνέχισαν την αντίσταση ακόμη και μετά την πτώση της πόλης, αλλά ηττήθηκαν στην Μάχη της Ουένο λίγο καιρό αργότερα[35].

Εν τω μεταξύ, ο ηγέτης του στόλου του Σόγκουν αρνήθηκε να παραδώσει τον στόλο του στις δυνάμεις του Αυτοκράτορα και κινήθηκε βόρεια ώστε να οργανώσει μια αντεπίθεση κατά των Αυτοκρατορικών θέσεων. Είχε μαζί του οκτώ ατμόπλοια και περίπου 2.000 άνδρες[36].

Παραπομπές

  1. ↑ «Boshin War - New World Encyclopedia». www.newworldencyclopedia.org. Ανακτήθηκε στις 27 Αυγούστου 2016. 
  2. ↑ Charlotte, Adele (2012). A Guide to the Japanese Civil War: The Boshin War Of 1868. Αγγλία: BiblioBazaar. σελ. 13. ISBN 1278913300. 
  3. ↑ «Looking Back on the Boshin War». www.kcpwindowonjapan.com. Ανακτήθηκε στις 27 Αυγούστου 2016. 
  4. ↑ Louis G., Perez (8 Ιανουαρίου 2013). Japan at War: An Encyclopedia. Αγγλία: ABC-CLIO. σελ. 438. ISBN 978-1598847413. 
  5. ↑ Drea, Edward. Japan’s Imperial Army : Its Rise and Fall, 1853-1945. Kansas: University Press of Kansas, 2009.
  6. ↑ «The Meiji Restoration: Roots of Modern Japan» (PDF). Lehigh University. Ανακτήθηκε στις 27 Αυγούστου 2016. 
  7. ↑ «Japan Netherlands relationship 400 years». www.swaen.com. Ανακτήθηκε στις 28 Αυγούστου 2016. 
  8. ↑ Dr. Sun, Υat- sen (28 Νοεμβρίου 1924). «JAPAN AND CHINA'S UNEQUAL TREATIES» (PDF). Ανακτήθηκε στις 28 Αυγούστου 2016. 
  9. ↑ Hoffman, Michael (23 Ιουνίου 2013). «The 'barbarians' were coming — like it or not». The Japan Times. Ανακτήθηκε στις 28 Αυγούστου 2016. 
  10. ↑ «Emperor and Shogun: The political scene in the 1860s» (στα Αγγλικά). 16 Δεκεμβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 28 Αυγούστου 2016. 
  11. ↑ Daniels, Andrew (24 Σεπτεμβρίου 2003). «Murder, Misunderstandings, and Might. Mid-Nineteenth Century Confrontation between Britain and Satsuma» (PDF). Bakuma.ru. Ανακτήθηκε στις 28 Αυγούστου 2016. 
  12. ↑ Perez, Louis G. (2013). Japan at War: An Encyclopedia. Αγγλία: ABC-CLIO. σελ. 213. ISBN 1598847414. 
  13. ↑ Craig, Albert M. (2000). Choshu in the Meiji Restoration (Studies of Modern Japan). Αγγλία: Lexington Books. σελ. 250. ISBN 0739101935. 
  14. ↑ Gardiner, Michael (11 Δεκεμβρίου 2011). «The Scot who shaped Japan». Japan Times. Ανακτήθηκε στις 29 Αυγούστου 2016. 
  15. ↑ «Sir Harry Smith Parkes: Papers» (PDF). Archives Hub. Ανακτήθηκε στις 29 Αυγούστου 2016. 
  16. ↑ «MODERNIZATION EFFORTS OF JAPAN MEIJI RESTORATION GO VERNMENT AND FRENCH CONTRIBUTION TO JAPANESE TOPOGRAPHIC MAPPING IN 1870S» (PDF). 
  17. ↑ «DENSH%C5%AATAIの意味 - 英和辞典 Weblio辞書». ejje.weblio.jp. Ανακτήθηκε στις 29 Αυγούστου 2016. 
  18. ↑ «The Stonewall». www.csa-dixie.com. Ανακτήθηκε στις 29 Αυγούστου 2016. 
  19. ↑ Jansen, Marius B. (28 Ιουλίου 1989). The Cambridge History of Japan, Vol. 5: The Nineteenth Century (Volume 5). Αγγλία: Cambridge University Press. σελ. 345. ISBN 0521223563. 
  20. ↑ 20,0 20,1 Keene, Donald (2005). Emperor of Japan: Meiji and His World, 1852–1912. Columbia
  21. ↑ Satow, Ernest (1968) [1921]. A Diplomat in Japan. Tokyo: Oxford.
  22. ↑ Trudy Ring. International Dictionary of Historic Places: Asia and Oceania. σελίδα 651.
  23. ↑ Hunsicker, A. (20 Μαρτίου 2010). Advanced Skills in Executive Protection. Αγγλία: Universal Publishers. σελ. 4. ISBN 1599428490. 
  24. ↑ Totman, Conrad. Collapse of the Tokugawa Bakufu, 1862–1868. Honolulu: University of Hawai'i Press, 1980
  25. ↑ Denney, John (14 Οκτωβρίου 2011). Respect and Consideration. Αγγλία: Radiance Press. σελ. 285-286. ISBN 0956879802. 
  26. ↑ Hillsborough, Shinsengumi: The Shogun's Last Samurai Corps
  27. ↑ «Osaka Castle». Επίσημος ιστότοπος του αρχ. μουσείου του κάστρου. Ανακτήθηκε στις 1 Σεπτεμβρίου 2016. 
  28. ↑ The End of the Shoguns and the Birth of Modern Japan (Revised Edition), Lawrence J. Zwier, Mark E. Cunningham
  29. ↑ Banno, Junji (2014). Japan's Modern History, 1857-1937: A New Political Narrative. Ιαπωνία: Routledge. σελ. 30-42. 
  30. ↑ «Sakai Incident 堺市事件». Japanvisitor.com. Ανακτήθηκε στις 1 Σεπτεμβρίου 2016. 
  31. ↑ Irwin, Dana. «Sheikhs and Samurai: Léon Roches and the French Imperial Project» (PDF). University of Kentucky. Ανακτήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2016. 
  32. ↑ «Sir Harry Smith Parkes - Encyclopedia». www.theodora.com. Ανακτήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2016. 
  33. ↑ Bakumatsu Boshin Seinan Senso (幕末戊辰西南戦争) Gakken 2006
  34. ↑ Japanese, The World's Greatest. «Bloodless Surrender of Edo Castle in Meiji Restoration | The World's Greatest Japanese». www.japanese-greatest.com. Ανακτήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2016. 
  35. ↑ Gekidosuru Aizu Boshin Hen. Vol. 5 of Aizuwakamatsu Shi. Tōkyō: Kokushō-kankōkai, 1981
  36. ↑ «Enomoto Takeaki | Japanese naval officer and statesman». Ανακτήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2016. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Πόλεμος_Μπόσιν&oldid=6010544"